Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

ΒΕΡΟΛΙΝΟ 1961-1989: το rock πέριξ του τείχους - επίτομη αφήγηση

Τα 20χρονα από την πτώση του βερολινέζικου τείχους έδωσαν την ευκαιρία όχι μόνον για πολιτικές συζητήσεις και τον σχετικό προβληματισμό που συνήθως τις συνοδεύει, αλλά και για δισκογραφικές εκδόσεις, που επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός, προβάλλοντας τους καταγεγραμμένους ήχους ένθεν κι ένθεν (λέμε τώρα) των… τούβλων του μίσους. Αναφέρομαι, βασικά, στο διπλό CD της γαλλικής Le Son du Maquis “Berlin 61/89, Wall of Sound”, που, μάλλον, κυκλοφόρησε περί την περίοδο των εορτασμών, τον προηγούμενο Νοέμβριο, και το οποίο δίνει την αφορμή για ό,τι ακολουθεί. Κατ’ αρχάς ο τίτλος δεν είναι μόνον (άστοχα) παραπεμπτικός, είναι και παραπλανητικός. Παραπεμπτικός όσον αφορά στο “wall of sound” του Phil Spector (ουδεμία σχέση) και παραπλανητικός γιατί, από τη στιγμή που το τείχος είχε δύο πλευρές, εδώ εξετάζεται, ηχητικώς, μόνον η μία· και ας αποκαλείται το δεύτερο CD “east side” – τρίχες. Να το ξεκαθαρίσω λοιπόν από την αρχή. Ή θα επιχειρήσουμε να… σκαρφαλώσουμε στα τούβλα και να δούμε, με το ίδιο μάτι, και από τις δυο μεριές του βερολινέζικου τείχους, ή θ’ αρχίσουμε να λιβανίζουμε, άνευ αιδούς, την εξώνητη ελίτ. Διαλέγω λοιπόν... τα προφανή.
Το Βερολίνο, μετά την οικοδόμηση τού τείχους και πριν το γκρέμισμά του, ήταν ένα ιδιόμορφο μόρφωμα. Το δυτικό κομμάτι του, ήταν κάτι σαν νησί, χωμένο εξ ολοκλήρου μέσα στην τότε DDR. Αυτή η γεωγραφική του ιδιαιτερότητα, συνέβαλε τα μέγιστα στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας ριζοσπαστικής και πολιτικοποιημένης, η οποία στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70 έδωσε –για μουσική μιλάμε– όχι μόνον ορισμένα κλασικά kraut και... ημι-kraut συγκροτήματα (Tangerine Dream, Ash Ra Tempel, Guru Guru, Agitation Free), όχι μόνον ωραίες rock «τυπικότητες» (Karthago, Walpurgis, Curly Curve), αλλά, κυρίως, και πάνω απ’ όλα μία σφίζουσα, όσο και αναρχοαυτόνομη agit-rock σκηνή, με βασικούς εκπροσώπους τους Locomotive Kreuzberg, τους Lied des Teufels και βεβαίως τους Ton Steine Scherben. Στο τραγούδι τους “Macht kaputt, was euch kaputt macht”, που υπάρχει στο πρώτο LP τους “Warum geht es mir so dreckig?” [David Volksmund Produktion, 1971] μπορούσες ν’ ακούσεις στίχους σαν κι αυτούς:
«Στο Νότο, την Ανατολή/ στη Δύση και το Βορρά/ Παντού τα ίδια/ Μας σκοτώνουν/ Σε κάθε πόλη/ σε κάθε χώρα/ γράψε το σλόγκαν/ σε κάθε τοίχο/ Καμία δύναμη σε κανέναν/ Καμία δύναμη σε κανέναν». Και λίγο πιο κάτω: «Γκρεμίζουμε τα τείχη/ που μας χωρίζουν/ Έλα μαζί μας/ Μάθε όμως πρώτα, να ξέρεις/ Δεν είσαι καλύτερος/ από τον επόμενό σου/ Κανείς δεν έχει το δικαίωμα/ να κυβερνάει τους ανθρώπους».
Φυσικά, οι Ton Steine Scherben είναι «πολύ Γερμανοί», για ν’ απασχολούν τους Γάλλους της Le Son du Maquis, λάμποντας δια της απουσίας τους από το “Wall of Sound” – όπως και οι Lied des Teufels εξάλλου, το πρώτο LP των οποίων, από το 1973, έδωσε ξανά πριν από λίγο καιρό η ελληνική Misssing Vinyl. Στο “Nichts” [Τίποτα] οι Lied des Teufels τραγουδούν:
«Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν/ πολλούς από πείνα κι άλλους στον πόλεμο/ έχω δει ανθρώπους να τους παίρνουνε σκλάβους/ μια μακρυά ζωή, δίχως να ξέρεις γιατί τη ζεις/ Και τι έχουμε μάθει εμείς απ’ αυτήν; - απολύτως τίποτα».
Αντ’ αυτών –των Ton Steine Scherben και των Lied des Teufels εννοώ– έχουμε τους Harmonia, τους Cluster και τους Neu!, που ανήκουν στη σκηνή του Dusseldorf, μη έχοντας εμφανή σχέση με το Βερολίνο, για να μη μιλήσω για τους πολυεθνικούς Brainticket, τον Ελβετό Bruno Spoerri και τους συμπατριώτες του Young Gods. Ακόμη και οι Amon Duul II, που εδώ ανθολογούνται, πιο πολύ με το Μόναχο σχετίζονταν, παρά με το Βερολίνο. Οι πρώτοι, όμως, Amon Duul, οι οποίοι απουσιάζουν από τη συλλογή, θα μπορούσε να «συμμετέχουν».
Ήδη από κάτι παλαιά κείμενα στο Jazz & Tζαζ (1997-98) είχα επιχειρήσει να συνδέσω (ok, το είχαν πράξει κι άλλοι) το βερολινέζικο rock με τα γεγονότα που τάραξαν την τοπική κοινωνία στα τέλη των sixties –όπως, ας πούμε, τη δολοφονία, από αστυνομικό, του φοιτητή Benno Ohnesorg τον Ιούνιο του ’67, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Σάχη στο Δυτικό Βερολίνο, ή τη δολοφονία του Rudi Dutschke, από ακροδεξιό εργάτη, τον Απρίλιο του ’68–, προσπαθώντας να βρω τι ήταν εκείνο, εν πάση περιπτώσει, που οδηγούσε τους Embryo να δηλώνουν, το 1971, “Spain yes Franco finished” ή τους Out of Focus “What can a poor bοy do (but to be a streetfighting man)”. Όλα, λοιπόν, φαίνεται να ξεκινούν από την ακροαριστερή οργάνωση Kommune 1, που δραστηριοποιήθηκε στο διάστημα 1967-1969 (φαίνεται πως στην αρχή την ακολούθησε και ο Dutschke, αλλά αποστασιοποιήθηκε πολύ γρήγορα). Μέλη της Kommune 1 υπήρξαν οι Amon Duul, τουλάχιστον στη δεύτερη φάση της, όταν το τρίπτυχο sex, drugs & rock n’ roll, αντικαθιστούσε τις περισσότερο καθαρόαιμες πολιτικές προτάσεις, ενώ είχε φθάσει να την ακολουθούν (την κομμούνα) ακόμη και γνωστά φωτομοντέλα της εποχής (τι ωραία λέξη! – αντικαταστάθηκε από την άθλια «μοντέλα» ή άλλες ακόμη χειρότερες), όπως η Uschi Obermaier. Η Uschi χειρίζεται maracas σχεδόν σε όλα τα άλμπουμ των Amon Duul. Λεπτομέρειες… Λέω, λοιπόν, πως δεν γίνεται να καταπιάνεσαι με τη rock σκηνή του Βερολίνου – εκεί όπου υπάρχει πολύ ψωμί – και να ασχολείσαι με Ελβετούς και με… Κινέζους. Πάντως οι Einsturzende Neubauten ήταν Δυτικοβερολινέζοι. Όχι όμως και οι Die Krupps, που προέρχονταν από το Dusseldorf…
Εκεί όμως που χάνεται η μπάλα είναι στην «άλλη πλευρά». Στην υποτιθέμενη “east side”, γιατί, στην πραγματικότητα, “east side” στη συλλογή των Γάλλων δεν υπάρχει. Αποκρύβεται.
Εννοώ το rock εκείθεν των «τούβλων του μίσους», στην ανατολική μεριά, το rock της εταιρίας Amiga και των City… που τόσο αγαπήσαμε, κι εμείς ως Έλληνες, εκεί στα late seventies. Αρκεί να σας πω ότι ακόμη και το “Cosma Shiva” της… ανατολικογερμανίδας Nina Hagen, προέρχεται από το δυτικό άλμπουμ NunSexMonkRock [CBS] του 1982. Ούτε λέξη δηλαδή για την «ανατολική» καριέρα της κυρίας, που ξεκίνησε δειλά το ’71 και μέχρι το 1976-77 είχε δημιουργήσει τα δικά της επιτεύγματα.
Η pop στην Ανατολική Γερμανία αρχίζει να απασχολεί τη χώρα, πριν από την οικοδόμηση του τείχους. Την εποχή δηλαδή του rock n’ roll, όταν ανατολικογερμανοί μουσικοί μπορούσε να πηγαίνουν στη δυτική μεριά και να έχουν κάποιαν επαφή με τα… καπιταλιστικά ιδεώδη. Ψιλοβοηθούσε κι ένας σχετικός νόμος του 1958, ο 60/40 Regelung, βάσει του οποίου το ποσοστό της μουσικής που θ’ ακουγόταν δημοσίως στη χώρα θα έπρεπε να προερχόταν κατά 60% από τις «σοσιαλιστικές» χώρες και κατά το υπόλοιπο 40% από τις «καπιταλιστικές». Χμμμ, όχι και τόσο άσχημα… Τα πράγματα άρχισαν να χειροτερεύουν μετά την οικοδόμηση του τείχους, τον Αύγουστο του ’61. Η δίοδος κόπηκε και θα έμεναν μόνα τους κάποια ραδιόφωνα, όπως ο αμερικάνικος RIAS (Rundfunk im Amerikanischen Sektor), στην προσπάθεια να επικοινωνήσει ο ανατολικογερμανός έφηβος με ό,τι pop συνέβαινε στην από ’κει μεριά. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον θ’ αρχίσει να σχηματίζονται τα πρώτα συγκροτήματα, τα οποία, όπως σε όλον τον κόσμο, ήταν στην αρχή επηρεασμένα από τους Shadows και μετά από τους Beatles. Δίσκοι των Beatles πρέπει να πρωτοκόπηκαν στην Amiga νωρίς το ’65, στην αρχή κάποια 45άρια (εκείνα με τα κεφάλια των «σκαθαριών» στο καροτσάκι) και λίγο αργότερα και LP (η πράσινη συλλογή με τα “She loves you”, “You really got a hold on me”, “A hard day’s night”, “Please, please me” κ.λπ.). Το πράγμα, βέβαια, είχε δέσει ήδη από την εποχή των… Shadows, όταν ακόμη και ο Έλληνας «Ανατολικογερμανός» Perikles Fotopoulos παράτησε τις γλυκανάλατες μελωδίες που τραγουδούσε από το 1960 ήδη, ηχογραφώντας, και αυτός, τα πρώτα δικά του ροκάκια με τους Sputniks (τo 45άρι “Leila/ Ich bin kein prophet” τον Δεκέμβριο του ’64).
Οι Sputniks λοιπόν, οι Team 4 του Thomas Natschinski, και ακόμη οι Franke-Echo-Quintett, οι Heinz Kunert Quartett, οι Theo Schumann Combo και οι Butlers, τα γκρουπ δηλαδή που συμμετείχαν στις δύο ιστορικές συλλογές “Big Beat” [Amiga, 1965] ήταν τα πρώτα συγκροτήματα που άσκησαν την beat τέχνη, δημιουργώντας κατάσταση. Την 15η Σεπτεμβρίου του 1965 οι Rolling Stones παίζουν για πρώτη φορά στο Δυτικό Βερολίνο. Φαίνεται όμως πως, εκτός από την Ελλάδα, και στην τότε Δυτική Γερμανία μία συναυλία των Stones δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Πληροφορίες στο δίκτυο λένε πως πρόλαβαν να παίξουν ελάχιστα μόνον τραγούδια, γιατί δημιουργήθηκαν σοβαρά επεισόδια μεταξύ της αστυνομίας και του πλήθους. Μετά από ’κείνες τις ταραχές η σάλα Waldbuhne που φιλοξένησε το κονσέρτο, θα έμενε κλειστή για κάποια χρόνια. Τα «κακά» νέα πέρασαν φυσικά και από την «άλλη μεριά», με αποτέλεσμα η κυβέρνηση του Walter Ulbricht να θορυβηθεί και να λάβει τα μέτρα της.
Αρχίζει να προπαγανδίζει εναντίον του beat, φθάνοντας μέχρι του σημείου να θέσει τους Butlers εκτός μάχης, προκαλώντας την έκρηξη των φίλων του γκρουπ, και άλλων, την 31η Οκτωβρίου του ’65. Στη Λειψία, μάλιστα, οργανώθηκε κάτι σαν αντικυβερνητική διαδήλωση, που είχε ως αποτέλεσμα μερικές εκατοντάδες συλλήψεις και κάμποσες ακόμη φυλακίσεις. Το πράγμα, ουσιαστικώς, τελείωσε εκεί. Όχι ότι σταμάτησαν να βγαίνουν δίσκοι, ποσώς, η δύναμη όμως του ανατολικογερμανικού beat είχε πλέον εξασθενήσει. Ή, εν πάση περιπτώσει το beat είχε δεχθεί ένα σοβαρό πλήγμα. (Όποιος γνωρίζει πως κινήθηκε η ανατολικογερμανική pop-rock δισκογραφία την περίοδο 1967-1972, το γνωρίζει).
Τα περισσότερα από τα pop συγκροτήματα άρχισε να μπασταρδεύουν τη μουσική τους, προκειμένου να υπάρχουν δίχως σοβαρά προβλήματα, ηχογραφώντας, ως επί το πλείστον, αδιάφορα 45άρια, αλλά και κάποια LP, μέσα στα οποία «έχωναν» και ένα-δυο κομμάτια της προκοπής. Στη γνωστή «δυτική» συλλογή “Planetary Pebbles Vol.1: Surfbeat Behind the Iron Curtain” [Archive International Productions, 1997] ανθολογούνται κάποια από ’κείνα τα tracks… της προκοπής, όπως το “Corso” (1967) των Klaus Lenz Sextett, το “Leicht verdreht” (1966) των Trocadero Sextett, το “Sputniks thema” των Sputniks (από το πρώτο “Big Beat” του ’65) και το “Aladin” των Theo Schumann Combo (από το φερώνυμο LP του 1969), δείχνοντας πως η φλόγα ακόμη δεν είχε σβήσει. Επειδή, πάντως, η Amiga έκοβε δίσκους και από το ευρύτερο «σοσιαλιστικό» στρατόπεδο, θα μπορούσε ο ανατολικογερμανός νεολαίος ν’ ακούσει και τους Ρουμάνους Sincron, και τους Τσεχοσλοβάκους Olympic, και τους Πολωνούς Skaldowie, και τους Ούγγρους Illes, κρατώντας την όρεξή του για αργότερα. Το 1971 ο Erich Honecker αντικαθιστά επί της ουσίας τον Walter Ulbricht –διατήρησε τη θέση του chairman έως το θάνατό του, το 1973– στην ηγεσία της Ανατολικής Γερμανίας. Στο χώρο της κουλτούρας και δη της μουσικής κουλτούρας η σκέψη ήταν απλή. Ό,τι ενοχλεί (αν ενοχλεί), μην το κυνηγάς, καπέλωσέ το.
Εγκρίθηκαν κονδύλια για τους μουσικούς και τους τραγουδοποιούς, οι οποίοι εύρισκαν δουλειά στα οργανωμένα από το κράτος events, αγοράζοντας προσέτι, «κοψοχρονιά», όργανα και μηχανήματα. Το 1972 αρχίζει να κυκλοφορούν οι χαρακτηριστικές συλλογές “Hallo”, στις οποίες παρουσιάζονται μερικά από τα δημοφιλέστερα γκρουπ της χώρας (στην Nr. 1 συμμετείχαν οι Rote Gitarren, Die Nautiks, Puhdys, Panta Rhei, Joco Dev Sextett, Scirocco Combo και Bayon).
Η επόμενη χρονιά (1973) ήταν «σταθμός», για τη μουσική ιστορία του τόπου. Οργανώνεται στο Ανατολικό Βερολίνο το 10ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών, με τη συμμετοχή 25 χιλιάδων νέων από 140 χώρες. Αποτέλεσμα; Το rock (ή, μάλλον, και το rock), που ποτέ δεν είχε σβήσει –το 1972 π.χ. εκδόθηκε ένα από τα καλύτερα rock άλμπουμ στην DDR, το “Das Gewitter” των Uve Schikora und seine Gruppe– αρχίζει ξανά να απασχολεί σ’ ένα μπροστινό επίπεδο.
Έτσι, γκρουπ όπως οι Puhdys (υπήρχαν από τα μέσα των sixties), οι Panta Rhei (Πάντα ρει) και οι Bayon, που εκεί στις αρχές των seventies βρίσκονταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μετά το 1973 ξεκινούν να ηχογραφούν μεγάλους δίσκους ή να απασχολούν ευρύτερα, γνωρίζοντας, κάποιες φορές, επιτυχία.
Την επιτυχία όμως γνώριζε και ένα άλλο συγκρότημα, που απ’ ό,τι φαίνεται δεν τα είχε και πολύ καλά με τις αρχές, οι Klaus Renft Combo. Τούτοι δημιουργήθηκαν το 1958 στη Λειψία –τόσο παλιά– από τον 16χρονο Klaus Renft. Φαίνεται πως το γκρουπ εμφάνισε παραβατική συμπεριφορά και το 1962 αναστέλλει τη δραστηριότητά του. Το ’64 βρίσκει τον Renft να ιδρύει τους Butlers –γράψαμε λίγο πριν για τα ζόρια που τράβηξαν–, οι οποίοι διαλύονται, κατ’ ουσίαν, τον Οκτώβριο του ’65. Το ’67 οι Klaus Renft Combo ξαναβάζουν μπρος. Με live κυρίως, αλλά και με δίσκους μετά το 1972. Σταθερό κομμάτι στις παραστάσεις τους εκείνα τα χρόνια ήταν το “Als ich wie ein vogel war”. Ωραίο τραγούδι, με στίχους βαθιά συναισθηματικούς, περιέγραφε έναν εξωτερικώς φοβισμένο, αλλά εσωτερικώς αγέρωχο τρόπο ζωής και σκέψης, ικανό να συντηρήσει την ανάγκη για λίγο περισσότερη ελευθερία.
Το τραγούδι ακουγόταν στο δεύτερο LP τού συγκροτήματος υπό τον τίτλο “Renft”, το 1974, αλλά και στο “Rock aus Leipzig: Renft-Combo live Original-Aufnahmen 1972-1975”, που βγήκε όμως το 1980. Νέα προβλήματα με το καθεστώς (πιθανώς και άλλοι λόγοι) φαίνεται πως θέτουν την μπάντα και πάλι εκτός μάχης· τουλάχιστον μέχρι το 1990, όταν θα επανεμφανισθεί δισκογραφικώς, μ’ ένα live για την εταιρία Fluxus. Να πω μόνον πως ο Klaus Renft θα πεθάνει το 2006, με το συγκρότημά του, πάντως, να υπάρχει ακόμη! (Τo θαυμαστικό μπαίνει, γιατί η μπάντα συμπληρώνει ήδη 52 χρόνια – έστω και με τις παύσεις).
Εν αντιθέσει με άλλες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες (την Τσεχοσλοβακία, την Ουγγαρία και την Πολωνία κυρίως), η Ανατολική Γερμανία, όσον αφορά στο rock, δεν είχε να επιδείξει ιδιαίτερους ηχητικούς εξτρεμισμούς την περίοδο 1975-1990. Τα περισσότερα συγκροτήματα έπαιζαν ένα είδος στρογγυλεμένου progressive rock, κοντά σ’ εκείνο των Δυτικογερμανών Novalis και μετά το ’80 ένα α λα Tangerine Dream electronic rock, με κάποια, σκόρπια, radical στοιχεία. Οι Electra με το “Adaptionen” (1976), οι Stern Combo Meissen με το “Weisses Gold” (1978) και τις ωραίες synth ενορχηστρώσεις, οι City με το “Am fenster” από το πρώτο τους LP (1978) και το “Bulgarien rock” από το “Der Tatowierte” (1979), οι Pond, ένα ακόμη synth γκρουπ (duo για την ακρίβεια) με το “Planetwind” (1984), o «ηλεκτρονικός» Reinhard Lakomy με το “Das Geheime Leben” (1982) και οι Servi (με το… ελληνικό “Ruckkehr Aus Ithaka” του ’86 και με τίτλους “Thetis”, “Hellespont”, “Symplegaden”, “Kirkes”, “Medea” και τα συναφή) είναι κάποια γνωστά και καλά ονόματα της τότε ανατολικογερμανικής σκηνής.Ας κλείσω λοιπόν μ’ ένα πραγματικό “east side” track list:
1. Perikles Fotopoulos und Die Sputniks: Ich bin kein prophet
2. Butlers: Herbstlaub
3. Klaus Lenz Sextett: Corso
4. Team 4: Ich zeig’ den Weg
5. Franke-Echo-Quintett: Peter Gunn
6. Die Sputniks: Sputniks thema
7. Trocadero Sextett: Leicht verdreht
8. Theo Schumann Combo: Aladin
9. Uve Schikora und seine Gruppe: Deine augen
10. Klaus Renft Combo: Als ich wie ein vogel war
11. Panta Rhei: Alles flieβt
12. Nina Hagen & Automobil: Du hast den farbfilm vergessen
13. Electra: Turkischer marsch
14. Stern Combo Meissen: Die Erkenntnis
15. City: Am fenster


Πηγές:
1. Peter Wicke/ Lothar Muller “Rockmusik und Politik” [Ch.Links Verlages, Berlin 1996]
2. Uta G. Poiger “Jazz, Rock, and Rebels: Cold War Politics and American Culture in a Divided Germany” [University of California Press Berkeley and Los Angeles, 2000]
3. Mark Fenemore “Sex, Thugs and Rock n’ Roll: Teenage Rebels in Cold-War East Germany” [Berghahn Books, Oxford, 2007]
4. Audion, The New-Music Magazine, UK. Issue No 11, March 1989 (Behind the Iron Curtain, part 3: DDR)
5. Steven Freeman & Alan Freeman, The Crack In the Cosmic Egg [Audion Publications, Leicester, 1996]

24 σχόλια:

  1. Το ίδιο άτομο που είχε φτιάξει τη συλλογή Coctail Molotov έχει φτιάξει κι αυτήν εδώ. Πρόκειται για κάποια παραγωγό του ραδιοφώνου που ακούει στο όνομα Caroline Cartier (productrice de Cartier Libre - France Inter) κι εμένα δεν μου βγάζεις από το μυαλό ότι όση σχέση έχει αυτή η συλλογή με το Βερολίνο, άλλη τόση είχε και η προηγούμενη με τον "ήχο της εξέγερσης".
    Μάθανε όλοι τους Can τώρα και τους έχουνε κάνει μαϊντανό...
    "J'écoute beaucoup de disques, de tous les styles, Django Reinhardt, Macy Gray, les Tindersticks", λέει.
    Γιατί δεν ασχολείται καλύτερα με τους Tindersticks η κυρία;

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Manwolf Louie…
    To Cocktail Mol6t8v το είχαν φτιάξει (recherché et conception musicale) οι Philippe Pierre-Adolphe, Herve Brasebin και Pascal Bussy. Η Cartier έβαλε απλώς τα κομμάτια στη σειρά (organization sonique). Ίσως για αυτό δεν ήταν χάλια – όπως υποστηρίζεις – η συλλογή. Τά χουμε πει όμως γι αυτήν (http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/04/cocktail-mol6t8v.html). Ως concept είναι πολύ καλύτερο από το Berlin 61/89, δεν το συζητώ, παρά τις όποιες… αδυναμίες. Ε, σε τελευταία ανάλυση, για δικά τους πράγματα έγραψαν οι Γάλλοι. Δεν θα μπορούσε να ήταν τόσο out. Ο Pascal Bussy έχει γράψει (μαζί με κάποιον Andy Hall) ένα βιβλίο-ημερολόγιο για τους Can (The Can Book, εκδ. S.A.F., Harrow 1989). Φαίνεται πως έχει κόλλημα ο άνθρωπος, γι’ αυτό τους έχωσε κι εδώ.
    To Berlin 61/89 είναι… selected by: Pascal Bussy, Caroline Cartier, Philippe Pierre-Adolphe και mixed by: Caroline Cartier. Όπερ σημαίνει πως η Γαλλίδα είχε μεγαλύτερη συμμετοχή… γι’ αυτό κι εγώ μιλάω για «τρίχες». Ο Bussy το βιολί του βέβαια. Εδώ υπάρχουν όχι μόνο Can, αλλά και Irmin Schmidt…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μιας και η κουβέντα είναι για συλλογές:Φώντα για την Brazilian Guitar Fuzz Bananas έχεις γνώμη?Ψήνομαι για cd και για lp αλλά την φοβάμαι λίγο λόγω μη έντιμου πρότερου βίου(psych-funk 101)...

    N.M

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ν.Μ...
    τι έχει μέσα η Brazilian Guitar Fuzz Bananas? Κάπου την πήρε το μάτι μου σ' ένα δισκάδικο, αλλά δεν επέμεινα. (Εννοώ, δεν είδα ούτε το track list). Γιατί δε σου άρεσε η Psych Funk 101? Ανεξάρτητα από το concept, που δεν έχει νόημα (funk και τρίχες κατσαρές), πολλά από τα κομμάτια είχαν ενδιαφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Απο όσα έχω διαβάσει(δεν έχω ακούσει ούτε πρόκειται μιας και είναι βιτσίο να μην ακούω πριν αγοράσω) περιέχει σπάνια 45ρια απο το 67 μεχρι το 75.Θεωρητικά όλα στο πνεύμα της Τropicalia.Eπειδή ειμαι fan σκέφτομαι να επενδύσω αλλά φοβάμαι μήπως αντι για Ronnie Von ακούσω τίποτα Modulo 100 και απογοητευτώ.Γι αυτο ζήτησα την γνώμη σου...

    Η psych-funk 101 μια χαρά συλλογή είναι απλά όπως είπες μόνο psych-funk δεν είναι.Και δεν είναι μόνο αυτό,ορίζουν ας πουμέ τον Shin Jung Hyun ως funk και βάζουν ένα κομματί απο την folk φάση που περνούσε.Τεσπα τα έχουμε πει για την συλλογή αυτή.Φώντα τωρά που τον ανέφερα:γράψε κάτι για τον SJH όποτε έχεις ευκαιρία.Αν θέλεις βέβαια...

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό το ξεχείλωμα της tropicalia μέχρι το '75 δεν το καταλαβαίνω. Έχω γράψει κάτι κείμενα σχετικά, παλιά στο Jazz & Tzaz, θα τα βρω κάποια στιγμή και θα τ' ανεβάσω...

    Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τον Shin Jung Hyun. Έχω μόνο σε CD το άλμπουμ με τους Υup juns (νομίζω είναι από το '74). Ίσως γι' αυτό να γράψω κάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η συλλογή Brazilian Guitar Fuzz Bananas - Tropicalia Psychedelic Masterpieces 1967-1976, πάει καλά από fuzz και ηχητικά εφέ, αλλά οι συνθέσεις απέχουν πάρα πολύ από το να χαρακτηριστούν "Masterpieces". Πρόκειται για μετριότατα τραγούδια που τουλάχιστον τα μισά έχουν και κακό ήχο, είτε λόγω κακής ηχογράφησης, είτε λόγω κατεστραμένων singles που τους έκοψαν συχνότητες για να μπορούν να ακουστούν.
    Από τα 16 κομμάτια ξεχωρίζουν οι διασκευές "I Wanna Beyour Man" (The Youngsters) και "The Lantern" (Mac Rybell), όπως και τα: "Lindo Sonho Delirate" (Fabio),"Vou Sair Do Cativerio" (Ton & Sergio), "As Turbinas Estao Ligadas" (Ely), "Som Imaginario De Jimmi Hendrix" (The Pops), "Que E Isso" (Loyce e Os Gnomes), ενώ το μόνο κομμάτι που αξίζει πολλά (όχι βέβαια όσα και το "É Proibido Fumar" του Roberto Carlos - http://www.youtube.com/watch?v=7P6i8WPKGuU) είναι το "Cinturao De Fogo" (Maria Rossi).
    Πόσα είπα; Οχτώ; Μήπως είναι περισσότερα απ' όσα μπορώ να παίξω για κόσμο (και όχι για συλλέκτες) από το Funk 101; Σίγουρα.

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. http://urbantropicalia.blogspot.com/2010_03_01_archive.html

    Σε αυτό το blog υπάρχει link για δωρεάν κατέβασμα της συλλογής.

    Γιαγιά Ντακ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανατολικογερμανικό kraut.

    http://www.kosmischerlaufer.com

    https://www.youtube.com/watch?v=slas36RVYjw
    https://www.youtube.com/watch?v=bpE0pZsM1Go

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οποιος έχει ακούσει αρκετή Ανατολική Γερμανία, καταλαβαίνει αμέσως το πόσο μούφα είναι το Kosmischer Laufer. Πρώτιστα από το γεγονός ότι ΔΕΝ υπήρχε τότε τέτοιο gear στην χώρα την εποχή που υποστηρίζεται ότι έχουν ηχογραφηθεί τα "νεοανακαλυμένα" tapes. Το συγκεκριμένο project είναι απάτη, στημένη στην Αγγλία από τον Drew McFadyen και ηχογραφήθηκε από δύο Σκωτσέζους ηλεκτρονικάντζες κατά παραγγελία. Έπεισε ελάχιστους ότι είναι Ανατολικογερμανικό, όπως και οι επανεκδόσεις της δήθεν Pyramid από την Psi-Fi (Acme), ότι είναι 70s Δυτικογερμανικά kraut. Πάντως, αν το δεις εκτός του παραμυθατζίδικου πλαισίου, είναι καλά albums.

      Διαγραφή
    2. Εγώ πάντως λέω ότι το πρώτο «μοτόρικο» συγκρότημα πρέπει να ήταν οι Deep Purple (χε, χε) και πως οι Puhdys το ήξεραν…

      https://www.youtube.com/watch?v=JFp9Mii1lV8

      Όχι, εντάξει, υπήρξαν και οι Velvets…

      Διαγραφή
    3. Πάντως είναι πολύ καλοστημένο. Φίλε spacefreak για το gear δεν θα συμφωνήσω. Δεν ήταν δα και στην άλλη άκρη του κόσμου η Α. Γερμανία.

      Φωντα "μοτόρικο" τι θα πει;

      Διαγραφή
    4. Ευχαρςτώ δεν τον έχω ξανακούσει τον όρο. Είχα μείνει στο "μετρονομικό" από Ζήλο ή Διαμαντοπουλο δε θυμάμαι ποιος τον χρησιμοποιούσε.

      Διαγραφή
    5. Περί gear. Κοίτα Damian, υποστηρίζεται ότι οι Kosmischer Laufer ηχογραφήσεις είναι περιόδου 1973-1983. Αν ακούσεις τον ήχο και το mastering, αποκλείεις με τη μία τα 70s. Πάμε λοιπόν στα 80s. Αρχικά τα ανατολικά studios ήταν σχετικά πιο πίσω από τα δυτικά σε δυνατότητες (κάτι που δεν ίσχυε πχ για τα ρώσικα). Επίσης, πολλοί έχουν αναφέρει ότι τα πιο εξελιγμένα keyboards και synths που βρίσκονταν στην Ανατολική Γερμανία τα είχαν οι Stern-Combo Meissen. Αν ακούσεις τα πιο symphonic ή space επιρρεασμένα LP τους "Weisses Gold" (1978) και "Reise Zum Mittelpunkt Des Menschen" (1980), ο ήχος των πλήκτρων και των ηλεκτρονικών τους είναι σαφέστατα πολύ πιο dated από αυτό που ακούς στο "The Secret Cosmic Music Of The East German Olympic Program 1972-83 - Volume 1" για παράδειγμα, όπου το motorik rhythm box είναι ήχος 1995-2000 post rock σκηνής Laika, Fridge, Ganger, Lilys και δεν συμαζεύεται. Και το παίξιμο πιο Neu και δεύτερου Harmonia, και από τους Neu/Harmonia τους ίδιους. Χώρια που το kraut ήταν κάτι που σαν ήχος ΔΕΝ συνηθίζονταν στα ανατολικά, ακόμα και αν ήταν κοντά...

      Διαγραφή
    6. Σημαντικές πληροφορίες και καλό ψάξιμο. Ευχαριστώ

      Διαγραφή
  10. Χαίρομαι, γιατί ανακαλύπτουν οι αναγνώστες παλιές και ξεχασμένες αναρτήσεις. Στο δισκορυχείον υπάρχει «πολύ ψωμί» για όλους…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μπορεί να μην είμαστε παλιοροκάδες [sic!] αλλά είμαστε παλιοpostάκηδες! Άλλωστε κάνεις και κανένα διάλειμα στη δουλειά, διαβάζεις λίγο Τρούσα...

    Τέλος πάντων, έχεις κάποια άποψη γι'ατό το project; Τους πήρα και τους 3 δίσκους αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι δεν είναι μούφα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σήμερα έμαθα τους εξαιρετικούς Uve Schikora und seine Gruppe. Οι Theo Schumann Combo είναι φοβεροί, εμένα μ'αρέσει πολύ κι αυτό:
    https://www.youtube.com/watch?v=RnpZzq4DyjQ
    Η συλλογή με τα βραζιλιάνικα που αναφέρθηκε πιο πάνω είναι ενδιαφέρουσα και σίγουρα καλυτερη από τη psych fink 101. Ξεχωρίζω αυτά:
    https://www.youtube.com/watch?v=NvmvE8Xs9e0
    https://www.youtube.com/watch?v=6mroqw9iObM
    https://www.youtube.com/watch?v=F0gMfrIwpI0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φώντα καλησπέρα. Εξαιρετικό post, δεν το είχα δει όταν το ανέβασες."Χαίρομαι, γιατί ανακαλύπτουν οι αναγνώστες παλιές και ξεχασμένες αναρτήσεις. Στο δισκορυχείον υπάρχει «πολύ ψωμί» για όλους…"
    Ακριβώς αυτό σκεφτόμουν όταν το διάβασα!
    Γιάννης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Θυμάμαι όμως ακόμα το εξαιρετικό post για tropicalia,το παραθέτω εδώ κι ας μην κολλάει..
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/05/tropicalia-and-beyond.html
    Αυτά είναι Φώντα...παραπομπή στο blog,με post από το ίδιο blog!!

    Γιάννης (...και πάλι)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Έχω ένα 45αρι ελληνικης κοπης από τους Didi And His ABC-Boys ‎το Hello Susann (It Won't Be Long) στην Telefunken με εξώφυλλο. Έχω την εντύπωση πως ο ηγέτης των Dieter Zill ήταν βερολινεζος

    ΑπάντησηΔιαγραφή