Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

«επαρχία, μεσ’ στα χαμένα δρομολόγια ακούς ένα ουρλιαχτό διαμαρτυρίας…»

Αντιγράφω από την τελευταία Athens Voice, οι εμφάσεις δικές μου (τεύχος 310, 15-21/7).
«Placebo – 11/9 Μαλακάσα, 10/9 στη Θεσσαλονίκη. Εδώ έρχονταν όταν ήταν στα hi τους, δεν θα’ρθουν τώρα που ξεθωριάζουν; Σύντομα τους βλέπω κι αυτούς για περιοδεία στην ελληνική επαρχία». Και λίγο πιο κάτω:
«Archive -25/9 στο Λυκαβηττό. Αφού αλώνισαν την ελληνική ύπαιθρο, έρχονται και στην πρωτεύουσα. Ποιος να το περίμενε πως θα’ρχόταν η μέρα που οι Archive, οι Scorpions, οι Puressence, οι Vaya Con Dios θα’τρωγαν ψωμάκι από την ελληνική επαρχία;».
Κάποιο πρόβλημα έχει απ’ ό,τι φαίνεται ο Μάκης Μηλάτος με την ελληνική επαρχία. Μάλλον νομίζει πως όσοι ζουν εκεί είναι από βλάκες έως ηλίθιοι, αφού πάνε και στηρίζουν τους James, τους Archive και τους Stranglers, ενώ, κανονικά, θα έπρεπε να τους… παίρνουν με τις πέτρες, αφού οι άπληστοι καλλιτέχνες έχουν το θράσος να τους επισκέπτονται τέτοιαν εποχή, πουλώντας τους... χάντρες και καθρεφτάκια. 
Απεναντίας, στους… έξυπνους πρωτευουσιάνους, που ανακαλύπτουν εν έτει 2010 τον Mulatu και γεμίζουν (ή θα γεμίσουν) στάδια και χωράφια για να δουν τους U2 ή τον Dylan μόνον "δόξα και τιμή" τους πρέπει, για τις… ριζοσπαστικές επιλογές τους. Δε μας παρατάς ρε φίλε… 
Έχω κουραστεί ν’ ακούω βλακείες, από ανθρώπους που νομίζουν ότι η μουσική είναι... μερικά άλμπουμ στη σειρά, και πέντε δίσκοι στο ραδιόφωνο.Κατά τα λοιπά, μία από τις ωραιότερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει τελευταίως συνέβη πέρυσι τον Σεπτέμβρη στην Κέρκυρα (12/9/2009), στον Αη Γιάννη, στις νεροτσουλήθρες (www.agiotfest.co.uk), μερικά χιλιόμετρα έξω από τη «χώρα», όταν εμφανίστηκε το The Dylan Project, το οποίο αποτελούσαν κορυφαίοι βρετανοί μουσικοί –απ’ αυτούς που ο Μηλάτος θ’ αποκαλούσε λιγούρηδες– όπως οι Steve Gibbons (από The Uglys, Balls, Idle Race, The Steve Gibbons Band), Dave Pegg (από Ian Campbell Folk Group, Fairport Convention, Jethro Tull…), P.J. Wright (από The Steve Gibbons Band), Phil Bond, Gerry Conway (από Eclection, Fotheringay, Cat Stevens, Fairport Convnetion, Pentangle…) και καμιά δεκαριά ακόμη (χανόταν το μέτρημα στη σκηνή!). 
Δεν τραγούδησαν μόνο κομμάτια του Dylan (εξαιρετικοί), αλλά και δικά τους και άλλες διασκευές, φτιάχνοντας ένα ωραίο set, παίζοντας οι ίδιοι με απίστευτη χαλαρότητα και κέφι (διακοπές έκαναν οι άνθρωποι) –μετρημένες στα δάκτυλα φορές έχω δει παίκτες, ιδίως τέτοιας κλάσης και ηλικίας, να χαίρονται σαν να είναι πρώτη φορά– μεταδίδοντας αυτό ακριβώς το κέφι και τη ζεστασιά της παρουσίας τους στην πλατεία. 
Μάλιστα, βρήκα στο youTube ένα ερασιτεχνικό βίντεο(!!), που ναι μεν κρύβει πολλά από ’κείνα που ακούστηκαν στον Άη Γιάννη, αλλά… καταλαβαίνεις. (Στο "Twist and shout" η εικόνα χάνεται, προφανώς γιατί εκείνος που βιντεοσκοπεί κοιτάει να χορέψει πρώτα-πρώτα).
Μην ακούτε τι λέει ο ένας κι ο άλλος και, κυρίως, μην περιμένετε να ενημερωθείτε από τους ημιμαθείς. Τα καλύτερα live βγαίνουν από ’κει που δεν το περιμένεις. Στηρίξτε events που σκάνε από το πουθενά (στην Αθήνα ή μακρυά απ’ αυτήν), με γνώμονα το ένστικτό σας και, βεβαίως το… ανθρώπινο εισιτήριο.

5 σχόλια:

  1. Ιδίου τύπου χαλαρότητα και εξαιρετική εμφάνιση βίωσα και εγώ Φώντα στο House of Art πριν καμμια 10αρια χρόνια. Zoot Money, Miller Anderson, Pete York, Colin Hodgkinson και Albie Donnely. Καταπληκτικό line-up!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ήμουνα. Συμφωνώ.
    Στο συγκεκριμένο μαγαζί έχω δει μία από τις καλύτερες συναυλίες, που έχει τύχει να παρακολουθήσω. Son Seals. Άπό τις τελευταίες του και με τα δύο πόδια, όρθια και πακτωμένα στη σκηνή. Λίγο αργότερα του κόψανε το ένα και μετά από 2-3 χρόνια πέθανε, από επιπλοκές του διαβήτη. Απίστευτο blues live. Άπίστευτο live γενικά. Έχω φωτογραφία. Θα την αναρτήσω κάποια στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. συμφωνώ για τον Μηλατο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Άρης Καραμπεάζης20 Ιουλίου 2010 στις 9:21 μ.μ.

    Σωστή η παρατήρηση.
    Το γεγονός ότι συγκροτήματα που κατά βάση βρίσκονται εκτός δημιουργικής τροχιάς και ενίοτε εκτός και εμπορικής τροχιάς (στο εξωτερικό) αλωνίζουν την Ελλάδα από άκρη σε άκρη, παρασέρνει πολλούς από εμάς (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) σε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς περί των συναυλιών στην επαρχία.
    Προ τριών ετών με πληροφόρησαν ότι οι "ξοφλημένοι" Stranglers έδωσαν στην Πρέβεζα μία από τις καλύτερες συναυλίες τους στην Ελλάδα. Ever, που λέμε...
    Τις συναυλίες των U2 ή του Bob Dylan όχι μόνο δεν θα τις κρίνει ποτέ κανείς Μηλάτος, αλλά αντίθετα ο κάθε Μηλάτος θα φροντίζει να καταστά ακόμη πιο επιτακτικό το συναίσθημα "πρέπει-να-είμαι-εκεί-θα-χάσω-κάτι-σημαντικό", στέλνοντας στο live/φιάσκο ή στο προκάτ-live σχεδόν με αυθυποβολή τον ανυποψίαστο αναγνώστη...
    Επίσης καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι η "επαρχία" στηρίζει πάντοτε δυναμικά και τις συναυλίες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Άνεξάρτητα του ότι τα τελευταία χρόνια οι Θεσσαλονικείς ενίοτε προτιμούμε τη Βουλγαρία, τη Σερβία ή ακόμη και τα Σκόπια (εκπληκτικός David Sylvian προ δύο ετών)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το είπαμε. Να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας – φυσικά, και το ένστικτό μας μπορεί να μας διαψεύσει. Είναι όμως απείρως προτιμότερο από το να παίρνουμε τοις μετρητοίς τα διάφορα... πρέπει να είσαι εκεί. Η δημοσιογραφία που σε στέλνει ν' αγοράσεις δίσκους, να φας, να πιεις, να δεις ταινίες, να διασκεδάσεις κ.λπ. δεν με απασχολεί. Δεν μ' ενδιαφέρει. Οδηγοί πόλης και τρίχες κατσαρές. Προτιμώ να την πατάω μόνος μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή