Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

δύο βιβλιαράκια ή επειδή το ένα φέρνει τ’ άλλο…

Σε πιο προηγούμενο post, που αφορούσε στην κριτική για το άρθρο του Αγγελικόπουλου «Το περιβάλλον στο ελληνικό τραγούδι», ανέφερα την περίπτωση ενός ελληνικού συγκροτήματος από τα early seventies, των Ρέμπελων, κι ενός τραγουδιού τους ως ένα πρωτόλειο στιχουργικό δείγμα πολιτικο-οικολογικών ευαισθησιών στο εγχώριο άσμα. Τους στίχους εκείνου του τραγουδιού, που είχε τίτλο «Η πόλη», τους θυμόμουν μέσες-άκρες – έπρεπε όμως να τους τσεκάρω και να τους καταγράψω ακριβώς. Κι επειδή είναι πιο εύκολο ν’ ανοίξω ένα βιβλίο και να τους διαβάσω, από το να ψάξω να βρω το 45άρι και να το βάλω στο πικάπ, ανέτρεξα σ’ ένα βιβλιαράκι που είχε βγει στις αρχές της δεκαετίας του ’80 (δεν αναφέρεται χρονιά) και το οποίον είχε τίτλο «Ελληνικά Τραγούδια Ποπ-Ροκ» [εκδόσεις Γ. Σπηλιώτη], ανθολογημένα (τα τραγούδια) από κάποιον Γιώργο Χειλαδάκη (όχι τον... συμφοιτητή μου από το Πολυτεχνείο, με τον οποίον κάναμε μαζί αρμόνιο στον Νάκα). Εκεί, ανάμεσα σε στιχάκια των Αγάπανθος, Πελόμα Μποκιού, Διονύση Σαββόπουλου, Περικλή Χαρβά, Νοστράδαμος και άλλων υπήρχαν και τα δύο τραγούδια των Ρέμπελων από το 45άρι της Zodiac (δες και τη φωτογραφία στο post της 18/7). Αντέγραψα, λοιπόν, από ’κει την «πόλη». Θυμόμουν, όμως, πως το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν γεμάτο λάθη, γι’ αυτό και είπα, τελικώς, ν’ ακούσω το δισκάκι, μπας και… Και όντως. Εκεί όπου στο τραγούδι άκουγες καθαρά «θόρυβοι, καυσαέρια», στο βιβλίο διάβαζες «πρωί με καυσαέρια»· φυσικά, αμέσως, διόρθωσα το σχετικό στίχο στην ανάρτηση. Κάποτε, θυμάμαι, παλιά, πολύ παλιά, είχα στοιχηματίσει με τον εαυτό μου πως σε κάθε ένα από τα τραγούδια που ανθολογούνταν σ’ εκείνο το βιβλίο θα εύρισκα ένα τουλάχιστον μικρό ή μεγάλο λάθος! Δεν είχα και πολύ άδικο!! Η πλάκα, μάλιστα, είναι όταν στον πρόλογο διαβάζεις… ο αναγνώστης, ελπίζουμε, να καταλαβαίνει τις δυσκολίες που συνάντησε η ανθολόγηση και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό από τα πριν. Ποιες δυσκολίες, δηλαδή, να κατανοήσει ο αναγνώστης; Ότι κάποιοι, αφού τους… ελέησε ο θεός κι είχαν τους δίσκους, ξέχασαν να βγάλουν το γράσο από τ’ αυτιά τους, ακούγοντας άλλα αντ’ άλλων; Κατά τα λοιπά, εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι πως 30 χρόνια αργότερα εξακολουθεί να βγαίνουν και ν’ απασχολούν την αγορά το ίδιο άχρηστα αναγνώσματα. Βασικά, αναφέρομαι στο βιβλίο του Μπάμπη Κυρλή «Το Ελληνικό Ποπ Rock, 60’s-70’s» των εκδόσεων Δωδώνη, που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες.Ας σημειώσω, λοιπόν, από την αρχή πως το βιβλίο του Κυρλή δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική – κάτι που είχα την ευκαιρία να το πω τηλεφωνικώς και στον ίδιον (όπως του είπα και άλλα, που δεν γράφονται… δεν υπονοώ πως τον έβρισα, αλλοίμονο), όταν επικοινώνησε μαζί μου στο περιοδικό, για να με ρωτήσει αν διάβασα αυτό που έφτιαξε. Γράφω, όμως, κι εδώ δυο λόγια, ακριβώς γιατί είναι άλλο πράγμα η διαπροσωπική επικοινωνία και άλλο η δημοσίευση ενός κριτικού, εν πάση περιπτώσει, λόγου (τι να κριτικάρεις δηλαδή;). Το... εγκληματικό (για βιβλίο) ελάττωμα του Κυρλή είναι το ύφος του, σε συνδυασμό με το κακό και φθηνιάρικο κασέ. (Δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά γνώσεων και αισθητικού πλάνου). Βασικά πρόκειται για μία αντιγραφή του πρώτου, πρόχειρου και ανεπαρκούς βιβλίου του Ντίνου Δηματάτη «25 Χρόνια Ελληνικού Ροκ» [Εκδ. Νέα Σύνορα – Α.Α Λιβάνη, Αθήνα 1992], γραμμένο στο γνωστό χαζοχαρούμενο στυλ – τι ωραία που ήταν κάποτε –, με ολοκληρωτική απουσία προσωπικής ματιάς και με διάφορα άλλα μεθοδολογικά προβλήματα, μπροστά στα οποία ωχριούν τα δεκάδες λάθη (το συγκρότημα του Σπανουδάκη ήταν οι ULS, όχι οι LPS, ο δίσκος του λέγεται “Looking Back” όχι “Looking Banc”, o τραγουδιστής των Yes λέγεται Jon Anderson και όχι John Anderson, o Ντόριαν Κόκκας έπαιζε στους Αγάπανθος και όχι κάποιος… Ντίνος Κόκκας, Socrates Drank the Conium λέγεται το γκρουπ και όχι… Drunk the Conium, Byrds είναι το γκρουπ και όχι… Byzds, ντραμς στους MGC έπαιζε ο Στέλιος Κατσαδωράκης και όχι ο ανύπαρκτος... Στέλιος Πολύτιμος, το σωστό επώνυμο είναι Σουγιούλ και όχι Σογιούλ, το άλμπουμ των Νοστράδαμος βγήκε στη Zodiac το 1972 και όχι στην Polydor το 1978… ατελείωτος ο κατάλογος). Ο Μπάμπης Κυρλής είναι σίγουρο πως ανακατεύτηκε με τα πίτουρα… Δυστυχώς, για ’κείνον, δεν τον φάγανε οι κότες, αλλά τα λιοντάρια και οι ύαινες.
Πάντως, εγώ έβαλα τα γέλια με τις... κριτικές που πήρε το βιβλίο (οι εμφάσεις δικές μου). Προσέξτε τες.
Μυρτώ Αθανασοπούλου, Μαρία Δρουκοπούλου στη Lifo: «Η ιστορία της ελληνικής μουσικής και τις δεκαετίες '60 και '70, από τα χρόνια της αθωότητας ως την εποχή του καθαρού ροκ ήχου. Η έκδοση παρέχει στοιχεία σχετικά με την αρχική σύνθεση του κάθε γκρουπ, τη μουσική του διαδρομή, με έμφαση στους σημαντικότερους σταθμούς του, καθώς και πλούσιο φωτογραφικό υλικό». Το φωτογραφικό υλικό του βιβλίου είναι της πλάκας. Κατά τα λοιπά είναι ολοφάνερο πως οι κυρίες κατέχουν το θέμα τους…
Αλέξανδρος Στεργιόπουλος στην Ελευθεροτυπία: «(…)Πρώτη η δεκαετία του ’60. Είναι η δεκαετία των πάρτι, των μουσικών πρωινών, των μικρών δίσκων, των πρώτων ελληνικών γκρουπ. Ο ήχος ήταν κυρίως μοντέρνος. Όχι τόσο άγριος και δυναμικός.(…) Η επόμενη δεκαετία, αυτή του '70, γίνεται πιο ψαγμένη, ακόμη πιο σκεπτική. Ο Διονύσης Σαββόπουλος βάζει τη δική του σφραγίδα και δημιουργεί τον τρίτο πόλο, μετά τους Χατζιδάκι, Θεοδωράκη(…) Ένα προσωπικό, νοσταλγικό, ευαίσθητο, ταξίδι». Άκου η δεκαετία γίνεται «σκεπτική»...
Και η Μαρία Μαρκουλή στα Νέα: «(…) Στην εποχή του mp3 και του myspace όλα αυτά ακούγονται μακρινά, ρομαντικά και για πολύ κόσμο άγνωστα, ωστόσο το νήμα ξετυλίγεται μέσα από τις πληροφορίες και το προφίλ των καλλιτεχνών, έτσι όπως τα αφηγείται κάποιος που ξέρει και έχει αγαπήσει το υλικό του». Άμα «ξέρει» ο Κυρλής, κατεδαφίζω το blog αμέσως και δεν ξαναπιάνω πληκτρολόγιο.
Συνάδελφοι, μη γράφετε ό,τι σας κατέβει. Μας κατσικώνονται οι άσχετοι…

22 σχόλια:

  1. Ένα θέμα που με είχε απασχολίσει πιο παλιά και τώρα βρήκα την κατάληλλη ευκαιρία να το αναφέρω είναι αυτό των Playboys και των Adams boys. Στο βιβλίο σου (του οποίου το εξώφυλλο έχει σκιστεί από την πολύ χρήση) γράφεις οτι το 45αρι τον δεύτερων βγήκε το '67 και για τους πρώτους οτι ξεκίνησαν το '59 (Αδάμας, Τζαβάρας, Κούκα) και ηχογραφήσαν καποια singles το '68 με τον Δάκη. Από την άλλη το Get that beat του Δήματάτη που τό 'χει φάει η σκόνη (αλήθεια γιατί στο εξώφυλλο του το "Φλου" είναι μαύρο;) γράφει ότι οι Adams boys (Αδάμας, Τζαβάρας) μεταλλάχθηκαν σε Playboys (μαζί με Δάκη και Κούκα) και ξεκίνησαν να ηχογραφούν απο το '65. Τελικά έχουν σχέση οι δύο μπάντες; Ο ήχος τους πάντως είναι διαφορετικος..
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κατ' αρχάς δεν τα γράφω ακριβώς έτσι στο βιβλίο. Δεν υπονοώ πως οι Adam's Boys έχουν ένα single, απλώς ανέφερα το καλύτερό τους. Ούτε λέω ότι οι Play Boys ηχογράφησαν κάποια singles to '68 με τον Δάκη - κοίτα πως είναι ακριβώς διατυπωμένο. Για τους Play Boys δες κι εδώ... http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/02/disco-king.html.
    Και για να απαντήσω ευθέως στην ερώτησή σου, οι Adam's Boys και οι Play Boys δεν είχαν απολύτως καμμία σχέση. Αρχές του 1965 μέλη των Play Boys ήταν οι Στέλιος Δαλιάνης, Χάρης Χαλκίτης, Βασίλης Τζαβάρας, Νίκος Αδάμας, Φάνης Φαρμάκης, Ία Κούκα και Δάκης. Ενώ την ίδια εποχή μέλη των Adam’s Boys, αν κρίνω από τα ονόματα που αναγράφονται στα singles, ήταν οι Θέμης Ζέρβας, Γ. Ζέρβας, Άκης Μαυρίδης…
    Μπορεί να επανέλθω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι δίκιο έχεις, δεν τα γράφεις ακριβώς έτσι αλλα άμα μπλέκεις με τα πίτουρα... Χμμμ σκέφτομαι να γράψω κι εγώ κανενα βιβλιαράκι
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κοίταξε να δεις. Ξέρω 2-3 που σκέφτονται να γράψουν βιβλίο! Τέτοιο ενδιαφέρον; Αλλά γιατί όχι; Κάθε βιβλίο είναι καλοδεχούμενο, αρκεί να έχει κάτι να πει. Όχι σαν του Κυρλή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άρης Καραμπεάζης22 Ιουλίου 2010 στις 11:39 π.μ.

    Εκείνο το βιβλίο του Δηματάτη σχεδόν έχει καταραστεί την ελληνική ροκ βιβλιογραφία. Δεν ξερώ γιατί, αλλά πράγματι κάθε βιβλίο που κυκλοφορεί έκτοτε πατάει σε αυτό και φυσικά "την πατάει". Του Κυρλή το ξεφύλισα κάπου και όντως δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Και αν δεχτούμε ότι ο Δηματάτης το έβαλε σε προ-ίντερνετ εποχή και υπήρχε κάποια σχετική χρηστικότητα, για τον Κυρλή δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Τον Δηματάτη πάντως τον συναντώ συχνά στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, όπου και συνεχίζει να δικηγορεί, και είναι πάντα συμπαθής τύπος ως φιγούρα.
    Αυτό με την σκεπτική δεκαετία είναι επιπέδου ποιητή Φανφάρα πάντως

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Με το Δηματάτη είχαμε συγκρουστεί στο περιοδικό, όταν έγραψα κριτική για το βιβλίο που είχε βγάλει για τον Σιδηρόπουλο. Μου απάντησε, του απάντησα… είχε γίνει μύλος. Αργότερα αποκαταστήσαμε σχέσεις. Τον συμπαθώ. Είναι καλών προθέσεων, αλλά… Έχω την αίσθηση ότι όλα τούτα ενδιαφέρουν το σινάφι – κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια – καθότι μπορεί να λειτουργήσουν προληπτικά… έναντι μελλοντικών επίδοξων ελληνορόκ γραφιάδων. Κι εν πάση περιπτώσει, ας υπάρχουν στο διαδίκτυο (κακό δεν κάνει). Θα ψάξω λοιπόν να βρω αυτά τα κείμενα και κάποια στιγμή θα τ’ ανεβάσω. Εξάλλου, για τον Σιδηρόπουλο – απ’ ό,τι μαθαίνω – ξαναετοιμάζεται βιβλίο.
    Έχεις διαβάσει το δικό μου βιβλίο για το ελληνικό ροκ «Ραντεβού στο Κύτταρο»; Είχε βγει πριν από 14 χρόνια… Τώρα δεν υπάρχει. (Το λέω, για να μη νομιστεί ότι νοιάζομαι να το διαφημίσω).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Με το συμπάθειο, αλλά ο Δηματάτης είναι παντελώς αναξιόπιστος ως συγγραφέας. Δεν με απασχολεί η υπόθεση Ελληνικό rock για να τον κρίνω στο συγκεκριμένο χώρο, αλλά το βιβλίο οι "Άγνωστοι του Ροκ", που ασχολείται με βρεττανικά συγκροτήματα είναι επιεικώς για τα μπάζα. Και το σχόλιό μου δεν αφορά τη πληρότητα (το γεγονός ότι γράφει για 100 groupς αντί για 1.000 π.χ.), αλλά το περιεχόμενο ανά καταχώρηση. Κυριολεκτικά αλλού γι' αλλού, επίπεδο αθλητικού τύπου. Αμφιβάλλω επιπροσθέως αν είχε ακούσει τα μισά από τα groups στα οποία αναφέρονταν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Spacefreak... είσαι πιο σκληρός από μένα. Οι Άγνωστοι του Ροκ για την εποχή τους (αρχές 80) δεν ήταν για πέταμα. Μπορεί το βιβλίο να είχε λάθη, ελλείψεις, κακές εκτιμήσεις, υπερβολές (δες τη στάμπα “2000 names” στο εξώφυλλο), σκέψου όμως πως ήταν αδύνατον, εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, να μάθαινες ακόμη και για την απλή ύπαρξη συγκροτημάτων, όπως οι Saturnalia ή οι Raw Material.
    Τελικά, είναι φανερό πως κάθε βιβλίο τέτοιου τύπου πρέπει να κρίνεται και σε σχέση με την εποχή του. Ο Δηματάτης μάζευε πληροφορίες (από Ιταλία μεριά νομίζω) ήδη από τα seventies· και, μάλλον, αποδελτίωνε περιοδικά περισσότερο, παρά άκουγε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Άρης Καραμπεάζης22 Ιουλίου 2010 στις 10:01 μ.μ.

    Το "Ραντεβού στο Κύτταρο" το γνωρίζω, αλλά δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να το βρω ποτέ. Σε δύο βιβλιοπωλεία (ένα στην Αθήνα, ένα στη Θεσσαλονίκη) μου υποσχέθηκαν να το βρουν από αποθήκες, αλλά ακόμη περιμένω. Δυστυχώς διαπιστώνω ότι η τύχη των μουσικών βιβλίων στην Ελλάδα δεν είναι και η καλύτερη. Εδώ και χρόνια είναι καταργημένο το "Ο ήχος της πόλης" του Gillet στη μετάφραση της Χίλντας Παπαδημητρίου (αυτό το πρόλαβα πάντως) και ούτε μετά το θάνατο του συγγραφέα μπήκε κάποιος στο κόπο να το επανεκδώσει. Πάντως, Φώντα, αν έχεις υπόψη σου κάποιο μέρος που θα μπορούσα να βρω το βιβλίο σου, δεν θα το εκλάβω ως διαφήμιση, αλλά ως διευκόλυνση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ώστε σπανίζει κι αυτό ε; Τι να πω... Κι εγώ που ψάχνω συχνά σε γιουσουρούμ και παλιατζίδικα έχω χρόνια να το τρακάρω. Τελευταία φορά ήταν σ' ένα second-hand βιβλιοπωλείο στη Σόλωνος, πάνω από τη Νομική, πριν 7-8 χρόνια. Είχα πάρει μερικά αντίτυπα, να τα δώσω σε φίλους, που μου το ζητούσαν. Έχει κλείσει εκείνο το μαγαζί - αν και στην ίδια μεριά νομίζω πως άνοιξε και πάλι βιβλιοπωλείο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Θα διαφωνήσω με τη κριτική του βιβλίου σε σχέση με την εποχή του (ορθό σαν αρχή, αλλά μη εφαρμόσιμο 100% επί του συγκεκριμένου). Δεν ξέρω αν είχες αποδελτιώσει τις "εγκυκλοπαιδικού" τύπου παρουσιάσεις του Πητ Κωσταντέα (στον Ήχο ή τη Μουσική αν θυμάμαι) καθώς και τον πρώτο τόμο της Ροκ εγκυκλοπαίδειας του Κοντογούρη, παρ' ότι με σημαντικές ελλείψεις που δικαιολογούνται από τις δυνατότητες πληροφόρησης της εποχής, ήταν πιο σοβαρές προσεγγίσεις στο αντικείμενο.

    --
    spacefreak

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητέ, spacefreak… Τα «άγνωστα» βρετανικά ονόματα που ανθολόγησε ο Δηματάτης δεν τα είχε με τίποτα ο Κωνσταντέας και νομίζω ούτε ο Κοντογούρης. Την εγκυκλοπαίδεια του Κωνσταντέα που έβγαινε με το Ποπ και Ροκ την έχω (την περισσότερη). Του Κοντογούρη όχι(νομίζω είχε βγει από τη Μουσική). Την έχει όμως ένας φίλος και μπορώ να την τσεκάρω… Συγκροτήματα που αναφέρει ο Δηματάτης δεν τα είχαν ούτε ξένες εγκυκλοπαίδειες τότε. Δεν αναφέρομαι σ’ αυτά που έγραφε ο Δηματάτης (ο Κωνσταντέας, ας πούμε, έχει χιλιάδες λάθη – αλλά με καλύτερο ύφος…), αλλά στο πλήθος των «άγνωστων βρετανικών ονομάτων».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Για του Κωνσταντέα δεν αναφέρομαι σε αυτή (την ένθετη) που δημοσίευε στο Ποπ & Ροκ (πολύ μέτρια όντως), αλλά μία άλλη με Βρεττανικά κυρίως, που δημοσίευε στα τέλη των 70ies (μου διαφεύγει το έντυπο) και σε προ Ποπ & Ροκ περίοδο. Δυστυχώς δεν έχω πρόσβαση στο έντυπο αρχείο μου αυτή την εποχή για να σου πω. Θυμάμαι ενδεικτικά μια πολύ καλή καταχώρηση για τους QUINTESSENCE η οποία με είχε οδηγήσει στο να ψάξω τα τρία πρώτα τους στο Pop Eleven, τότε που ήταν στη Σκουφά απέναντι από το Dolce.

    --
    spacefreak

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κάτι μου θυμίζεις τώρα... αλλά δεν είμαι και σίγουρος, οπότε να μην προχωρήσω. Αν κάποιος άλλος ξέρει...
    Θυμάμαι, πάντως, τον Κωνσταντέα στο ραδιόφωνο (Δεύτερο Πρόγραμμα) να κάνει εκπομπές στη δεκαετία του '80 με Skin Alley, Alan Bown, Stone The Crows, Toe Fat και τέτοια... Μπορώ να βρω και λεπτομέρειες, γιατί έχω κρατήσει μερικές κασέτες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο Κωνσταντέας είχε ξεκινήσει να γράφει μια εγκυλοπαίδεια στον Ήχο, η οποία δεν είχε ολοκληρωθεί. Ή άλλη στο Ποπ & Ροκ, δεν ήταν δική του, αλλά μετάφραση από ξένη.
    Εδώ και 20 χρόνια, ο Πητ ασχολείται με μεταφράσεις (!) και συνεργάζεται κυρίως με τις εκδόσεις Bell / Χαρλένικ Ελλάς (τον τόνο στο "ε" τον έχει το biblionet). Θυμάμαι που σε μετάφραση τραγουδιού του Frank Zappa το "phony" το είχε μεταφράσει "αλογάκι" (πόνυ). Τραγικό άτομο, που είχε γράψει και για "μιλιταριστές μαύρους". Προφανώς επρόκειτο για μετάφραση του "militant".
    Κάτι σούργελα (Δώρα Στυλιανίδου, Γιάννης - Παναγής Πατρίκιος, Μαρία Προγουλάκη, κ.ά.) έχουν βγάλει το "Υποκλιθείτε -
    Μια φανταστική συνομιλία με τον Παύλο Σιδηρόπουλο" (Οδός Πανός, 1999). Το έβλεπα παλιά στο "περίπτερο" που είχε και τα πιο εμπορικά βιβλία, στον υπόγειο της Ομόνοιας, αλλά δεν θα έδινα 9 ευρώ για μαλακίες. Άκου "φανταστική συνομιλία"!!!
    Ο Λαδικός, όταν ήταν να βγάλει το βιβλίο του για τον Σιδηρό, με είχε πετύχει στο δρόμο και με είχε ρωτήσει αν μπορεί να βάλει κάποια κομμάτια από τη "Μουσική" και του είχα πει ναι. Εννοούσα δικά μου κομμάτια, βέβαια, γιατί για τα υπόλοιπα υπεύθυνος να του δώσει άδεια ήταν ο εκδότης. Το βιβλίο δεν είχα ενδιαφερθεί να το αγοράσω ή να του το ζητήσω, αλλά το κατέβασα πριν 2 χρόνια. Τελικά, ρίχνοντάς του μια γρήγορη ματιά, δεν νομίζω ότι έβαλε τίποτα δικό μου, δηλαδή τις πραγματικές συνομιλίες με τον μακαρίτη, παρά μόνο κάποιο γράμμα του, όπου με αποκαλούσε "μικρό ηλίθιο", ο παπάρας. Οι συνομιλίες δεν μπήκαν, φυσικά, γιατί θα χαλούσαν την αγιογραφία.
    Εδώ και κάνα χρόνο, τουλάχιστον, έχω ακούσει ότι ο Νταλούκας θα βγάλει βιβλίο για τον Σιδηρό και τη Γιόλα, και θα μοιάζει με μυθιστόρημα!
    Και μια ερώτηση για όποιον ξέρει: Ποιός είναι αυτός ο Dimitris Thomas που είχε βγάλει (πού; στην Αμερική;) ένα βιβλίο με τίτλο A Guide to the Greek Pop & Rock Music 1965-1990, το 1996 και το 2004 του έκανε update ως The Greek Pop & Rock Music 1965-1990; Για το βιβλίο υπάρχουν κάποιες λιγοστές φορές στο internet, αλλά δεν πουλιέται από πουθενά!
    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Εκεί, προς το τέλος, όπου γράφει "φορές" είχα γράψει "αναφορές". Μάλλον μου είχε πατηθεί κατά λάθος το Insert και έφαγε τα 3 γράμματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Γεια σου Manwolf Louie...
    Ο Δημήτρης Θωμάς είναι φίλος. Το βιβλίο του – βασικά πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο βιβλιαράκι – δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά μία περίληψη στην αγγλική κάποιων δικών μου παραγράφων από το Ραντεβού στο Κύτταρο. Τώρα, απ’ όσο θυμάμαι, μου είχε ζητήσει να του γράψω και κάποιους τίτλους από άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει μετά το ’82, για τους οποίους πρέπει να έγραψε ο ίδιος και τα σχετικά κείμενα. Θα ψάξω να βρω κανένα αντίτυπο…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ο Π.Κ. έχει εκδώσει (ΝΕΦΕΛΗ) μια "Ιστορία της Ροκ", μάλλον μόνο τον Α τόμο ο οποίος αρχίζει από το 1900 και φτάνει μέχρι το 1960.
    Βρήκα και το βιβλίο για τον Ζάππα.
    Μετφράζει "Στην πραγματικότητα είμαι ντυμένος αλογάκι..." (I'm really just a phony=I'm really dressed as pony μάλλον)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Είδα την αναφορά στην εγκυκλοπαίδεια που είχε ως ένθετο το Ποπ και Ροκ και θυμήθηκα τι έγραφε για κάποιον μουσικό. (Δυστυχώς, μου διαφεύγει το όνομα, αυτήν την στιγμή): '΄επαιζε άρπα με το ...στόμα'. (Προφανώς, ο μεταφραστής απέδιδε έτσι την λέξη 'harp mouth' ή 'mouth harp').

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πριν από κάποιες μέρες, ψάχνοντας να βρω ένα βιβλίο, έπεσα πάνω στο δεύτερο τόμο της «Εγκυκλοπαίδειας Ποπ και Ροκ» του Ποπ και Ροκ, που ήταν κάπου καταχωνιασμένος. Τον ξεφύλλισα μετά από πολλά χρόνια, και τον έφερα λίγο πιο μπροστά. Η μετάφραση είναι άλλα αντ’ άλλων. Τα λάθη, στα ονόματα ας πούμε, είναι άπειρα. Αλλά εκεί όπου η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο είναι σε κάποια πιο γενικότερα κείμενα, όπου ο… μεταφραστής γράφει ό,τι του κατέβει. Π.χ. στο λήμμα για την “surf music”, στη σελ.190, διαβάζουμε πως «το surf ήταν οργανική μουσική βγαλμένη κατευθείαν από το χαρντ ροκ(…)»!
    Εντάξει, δεν έχει νόημα να επεκταθούμε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αν θέλει κανείς το "Οι Άγνωστοι του Ροκ", 20 ευρώ... και λίγα είναι.
    Η συλλεκτική αξία δεν έχει καμία σχέση με τη χρηστική. Δείτε π.χ. πόσο πουλιέται το "The Acid Trip: A Complete Guide to Psychedelic Music", το πρώτο βιβλίο που έβγαλε ποτέ ο Vernon Joynson:
    http://www.amazon.com/gp/offer-listing/0907188249/ref=dp_olp_used?ie=UTF8&condition=used

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ξέχασα να αναφέρω και το KrautRockSampler του Julian Cope, το οποίο, απ' ό,τι είδα, κατεβαίνει και σε pdf.
    http://www.amazon.co.uk/gp/offer-listing/3925817867/ref=dp_olp_used?ie=UTF8&condition=used

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή