Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

ο ERIC CLAPTON στην Κυψέλη… το 1965

Διάβασα στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία, που βγήκε χθες Παρασκευή (13/8), το κείμενο του Χάρη Καββαδία «Όταν ο Κλάπτον το ’σκασε από την Ελλάδα», με υπότιτλο «Ο θεός της κιθάρας περιγράφει το περιπετειώδες πέρασμά του από την Αθήνα του 1965 στο βιβλίο του ‘Clapton: The Autobiography’. Είχε παίξει με το ελληνικό γκρουπ Juniors ξεσηκώνοντας τον κόσμο».
Ο συντάκτης ξεκινάει λέγοντας πως ελάχιστοι ξέρουν ή θυμούνται τις πρώτες εμφανίσεις του Έρικ Κλάπτον στην Ελλάδα του 1965. Αυτό δεν είναι σωστό, υπό την έννοια ότι το συγκεκριμένο γεγονός έχει γραφεί και ξαναγραφεί ουκ ολίγες φορές μέσα στα χρόνια, άρα οι ενδιαφερόμενοι σίγουρα θα το ξέρουν. (Έτσι όπως το διατυπώνει ο Χάρης Καββαδίας είναι σαν να νομίζεις πως αυτός το αναφέρει, τώρα, για πρώτη φορά). (O Eric Clapton δεξιά, με τους Juniors, πιθανώς στο Igloo της Κυψέλης, τον Οκτώβριο του '65, όταν είχε πάρει τη θέση του τραυματία κιθαρίστα Αλέκου Καρακαντά)

Προσωπικώς, άκουσα, για πρώτη φορά, τα περί της ελληνικής περιπέτειας του Clapton στα μέσα της δεκαετίας του ’80, περίπου την ίδιαν εποχή όταν έφθασαν στα χέρια μου κάποιες φωτοτυπημένες σελίδες από το τεύχος 41 των Μοντέρνων Ρυθμών (Μ.Ρ.), της 27/10/1965 με την ανταπόκριση των Αλέξ. Συργιάννη και Θόδωρου Σαραντή από τη γνωστή συναυλία των Juniors με τον Clapton, στην Τερψιθέα του Πειραιώς, την Κυριακή 17/10/1965. Έκτοτε, διάβασα για το ίδιο γεγονός ουκ ολίγες φορές, τις οποίες και σημειώνω προς χάριν της έρευνας.
Ήχος & Hi-Fi, τεύχος 243, 6/1993. Συνέντευξη του Νίκου Μαστοράκη στον Γιώργο Νοταρά, όπου μιλάει ανάμεσα σε άλλα και για την περιπέτεια του Clapton με τους Juniors.
Ποπ & Ροκ, τεύχος 199, 7/1995. Στη στήλη “nostalgia” ο Άκης Λαδικός αναδημοσιεύει τη σελίδα Juniors-Clapton από το 41 τεύχος των Μ.Ρ., η οποία και διαβάζεται με μεγάλη άνεση.
ZOO, τεύχος 9, 5-6/1998. Ο Χάρης Καββαδίας πάλι και ο Νίκος Κοντογούρης γράφουν για τον “13th god…”, αναδημοσιεύοντας πληροφορίες και φωτογραφίες των Μ.Ρ., παίρνοντας ταυτοχρόνως συνέντευξη(;) από τον σαξοφωνίστα Bernie Greenwood και τον ντράμερ Jake Milton, αμφότεροι μέλη των Glands. (Οι Glands, ή The Greek Loon Band όπως θα ονομάζονταν για τις ελληνικές ανάγκες, ήταν η μπάντα την οποίαν έφτιαξε ο Clapton, τον Αύγουστο του ’65). Επίσης, δημοσιεύεται κείμενο του Μάκη Σαλιάρη, ντράμερ των Stormies και των We Five (και όχι των Juniors, όπως γράφει στην Ελευθεροτυπία ο Καββαδίας), καθώς και μία επιστολή του Bernie Greenwood απευθυνόμενη προς τον Σαλιάρη(;), με ημερομηνία 28/10/1965, όπου ο βρετανός μουσικός ζητάει να πουληθούν ο Marshall ενισχυτής της κιθάρας, καθώς κι ένα μεγάφωνο, που ανήκαν στον Clapton και ότι τα χρήματα θα έπρεπε να επιστραφούν στο Λονδίνο. (Ο Σαλιάρης είχε μπει στο γκρουπ του Clapton, που από Glands και The Greek Loon Band είχε γίνει Faces, επειδή την είχε κοπανήσει ο άγγλος ντράμερ). Την επιστολή αυτή, όπως και το κείμενο του Σαλιάρη, ο Καββαδίας τα αναδημοσιεύει στην Ελευθεροτυπία, αλλά δε λέει σαφώς από που τα πήρε, ούτε σημειώνει κάτι στο κατάλληλο σημείο (στην επιστολή δηλαδή). Μοιάζουν με καινούρια ντοκουμέντα, αλλά είναι αναδημοσιεύσεις. Στην αρχή, βεβαίως, του κειμένου του στην Ελευθεροτυπία αναφέρει κάτι περί ZOO. Λέει όμως, λανθασμένα, πως πρόκειται για τεύχος από τον Μάιο του ’97(!) και όχι από τον Μάιο του ’98, που είναι και το σωστό. (Το θαυμαστικό το βάζω, γιατί χρονολόγησε λάθος δικό του κείμενο).
Πρόσωπα/21ος Αιώνας, τεύχος 23, 13/8/1999. Πρόκειται για περιοδικό της εφημερίδας Τα Νέα, στο οποίον ο Λεωνίδας Καλλιβρετάκης γράφει 5σέλιδο άρθρο, για το «ελληνικό 1965 του Eric Clapton».
Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα… Πρόκειται δηλαδή για μια γνωστή, πια, ιστορία, από την οποίαν δυστυχώς δεν αποφεύγονται τα λάθη και οι κακές εκτιμήσεις. Ας πω λοιπόν, εδώ, πως το βιβλίο του Clapton δεν το έχω διαβάσει, και θα διατυπώσω απόψεις μόνον από το μεταφρασμένο απόσπασμα, που δημοσιεύει ο Χάρης Καββαδίας στην Ελευθεροτυπία.Γενικώς επικρατεί η αντίληψη πως ο Clapton εγκατέλειψε κάποια μεγάλη καριέρα στην Αγγλία, για να έρθει και να βολοδέρνει στην Ελλάδα των… Ιουλιανών, του παρακράτους, των διαδηλώσεων και της δολοφονίας του Σωτήρη Πέτρουλα (21 προς 22/7/1965). Δεν είναι έτσι.
Το 1965 ήταν μία κακή χρονιά για την καριέρα του Eric Clapton. Στο “For your love” – από το τελευταίο του session με τους Yardbirds, τον Δεκέμβριο του ’64 –, έπαιξε με το ζόρι, και μέχρι τον Αύγουστο του ’65, όταν αποφάσισε να την κάνει για Ελλάδα, ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μπορεί να συνδέεται με τον John Μayall κάποια στιγμή τον Απρίλιο του ’65, αλλά τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ρόδινα, μια και ο Mayall τα είχε σπάσει με την Decca (ήταν χωρίς συμβόλαιο), κι αν δεν βρισκόταν ο Jimmy Page να τον προτείνει στην Immediate (τον Mayall) δεν θα έκανε ούτε εκείνο το άξιο 45άρι “I’m your witchdoctor/ Telephone blues” [Immediate IM 012] τον Αύγουστο του ’65 (λίγο καιρό πριν, ο Clapton, μετακομίσει στην… Κυψέλη). Μάλιστα, στην πρώτη έκδοση του single δεν υπήρχε καν το όνομα του Clapton στην ετικέτα, παρά μόνο το… John Mayall and the Bluesbreakers (τον είχαν στο φτύσιμο δηλαδή το φίλο μας), για να προστεθεί αυτό (το όνομα) κανα-δυο χρόνια αργότερα, όταν η Immediate ξανατύπωσε το single [IM 051] ως John Mayall and the Bluesbreakers with Eric Clapton. Την ίδιαν εποχή (8/1965), και πάντα με τη βοήθεια του Jimmy Page, ο Clapton θα έκανε κάποιες ακόμη ηχογραφήσεις για την Immediate, οι οποίες βγήκαν όμως 3-4 χρόνια αργότερα, στα LP “Blues Anytime” Vol.1, Vol.2 και Vol.3. Τίποτα ουσιαστικό δηλαδή. Μα ακόμη κι όταν επέστρεψε από την Ελλάδα, βρίσκοντας πάλι τον Mayall, η κατάσταση δεν καλυτέρεψε αμέσως, αφού ο Mayall ήταν πάντα εκτός Decca και με πενιχρή δισκογραφική παραγωγή (και ως γνωστόν, άνευ δισκογραφικών εκδόσεων και περαιτέρω επιτυχιών, το πράγμα δεν κυλάει). Υπενθυμίζω πως η επόμενη δουλειά των… John Mayall and Eric Clapton ήταν το 45άρι της Purdah “Lonely years/ Bernard Jenkins” [Purdah 3502], που γράφτηκε, ίσως, στις αρχές του ’66. Ως γνωστόν το κλασικό LP των Blues Breakers, εκείνο στο οποίο ο Clapton στο εξώφυλλο διαβάζει Beano, κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του '66 και δεν έχει καμία σχέση με το θέμα μας (κι ας το εικονίζει ο Χάρης Καββαδίας στο κείμενό του). Να λοιπόν γιατί ήρθε ο Eric Clapton στην Ελλάδα. Γιατί δεν είχε τίποτα να χάσει.(Ο Eric Clapton δεξιά με τους Juniors στη γνωστή φωτογραφία από τη συναυλία της Τερψιθέας, την 17/10/1965)

Παρότι στο κείμενο της Ελευθεροτυπίας ο Χάρης Καββαδίας έχει γράψει ελάχιστα δικά του πράγματα (τα περισσότερα αποτελούν μετάφραση της αυτοβιογραφίας), δεν απέφυγε τα λάθη, κάνοντάς τα «σκατά» με τις ημερομηνίες.
Δεν φθάνει που δεν θυμόταν πότε δημοσίευσε το προηγούμενο κείμενό του στο ZOO, δεν φθάνει που λέει και ξαναλέει «ντράμερ των Juniors» τον Μάκη Σαλιάρη (ξαναλέω πως ο Σαλιάρης ήταν ντράμερ των Stormies και των We Five, ενώ ντράμερ των Juniors ήταν ο Τζίμης Νταής), κάνει λάθος την πιο βασική ημερομηνία της υπόθεσης. Πότε δηλαδή συνέβη το αυτοκινητικό δυστύχημα, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους ο οργανίστας και μπασίστας των Juniors Θάνος Σουγιούλ, ο φίλος του Γιάννης Κρασούδης, η σύζυγός του Ελένη, η μνηστή τού Σουγιούλ Νανά Μπενέτου και τραυματίστηκε σοβαρά ο κιθαρίστας Αλέκος Καρακαντάς. O Καββαδίας λέει «την Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 1965». Είναι λάθος. Το δυστύχημα συνέβη την Κυριακή 10/10/1965. (Στο τεύχος 40 των Μ.Ρ., που κυκλοφόρησε την Τετάρτη 13/10/1965, υπάρχει ήδη η είδηση). Έτσι, και η ημερομηνία της συναυλίας στην Τερψιθέα – στην οποίαν οι εναπομείναντες Juniors έπαιξαν με τον Clapton, που είχε πάρει τη θέση του Καρακαντά – ήταν 17/10/1965· μία Κυριακή δηλαδή μετά το δυστύχημα και όχι την 25/10/1965, ημερομηνία που αναφέρει ο Καββαδίας.
Ανακρίβειες, βεβαίως, λέει και ο Clapton στο απόσπασμα που μεταφράζεται, όταν υποστηρίζει πως σκοτώθηκαν δύο μέλη των Juniors (ενώ είχε σκοτωθεί μόνον ο Σουγιούλ), ενώ ελέγχεται και για το ακόλουθο (η έμφαση δική μου). «Το επόμενο πρωί πίναμε καφέ στο κλαμπ (σ.σ. το Igloo, στην Ιωάννου Δροσοπούλου, στην Κυψέλη), όταν ο μάνατζερ όρμησε μέσα κι άρχισε να ουρλιάζει το όνομα Θάνος, του κιμπορντίστα, με τον οποίον ήταν προφανώς ερωτευμένος και ήταν ένας από τους δύο που είχαν σκοτωθεί». Δεν ξέρω αν ήταν… προφανώς ερωτευμένος ο μάνταζερ(;) με τον αρραβωνιασμένο Θάνο Σουγιούλ, όμως τα πράγματα είναι περισσότερο ξεκαθαρισμένα στο κείμενο του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη στα Πρόσωπα/ 21ος Αιώνας (τεύχος 23, 13/8/1999). Διαβάζω: «Στο μεταξύ το μέλλον του αποδεκατισμένου συγκροτήματος είχε όπως ήταν φυσικό τεθεί επί τάπητος. ‘Μεταξύ των πρώτων’ σημείωναν Τα Νέα της 11ης Οκτωβρίου ‘επληροφορήθη το δυστύχημα ο ιδιοκτήτης του κέντρου Ιγγλού, στο οποίο εμφανίζεται η ορχήστρα Τζούνιορς, κ. Γιώργος Καραμούσαλης, ο οποίος περιήλθε σε κατάσταση απελπισίας’. Προς στιγμήν ο Καραμούσαλης φερόταν αποφασισμένος ‘να διακόψει οριστικώς την λειτουργεία του νάιτ κλαμπ’ στη συνέχεια όμως μεταστράφηκε ‘μετά από πιέσεις φίλων’ και το Σαββατόβραδο της 16ης Οκτωβρίου οι Juniors επανεμφανίζονταν στο club της Κυψέλης συνοδευόμενοι από τους ‘Άγγλους Φέισες’, ένα απολύτως άγνωστο συγκρότημα, που το όνομά του, όπως εμφανίζεται στις εφημερίδες αποτελεί προφανώς την ελληνική απόδοση της αγγλικής λέξης Faces». (Η φωτογραφία προέρχεται από το 40 τεύχος των Μ.Ρ., 13/10/1965, και είναι από τις τελευταίες των Juniors με τον Θάνο Σουγιούλ. Θα επιχειρήσω να αναφέρω τους μουσικούς, με τον κίνδυνο να σφάλω για ορισμένους. Γι’ αυτό – αν έχω κάνει λάθος – ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη. Από αριστερά λοιπόν: Τζίμης Νταής ντραμς, πίσω του με τα γυαλιά ο Εύρης Παρίτσης μπάσο, τραγούδι και ενίοτε ρυθμική κιθάρα, μπροστά καθισμένος ο Θάνος Σουγιούλ όργανο και σπανιότερα μπάσο, πίσω του ο Λάκης Βλαβιανός πιάνο, δεύτερος από δεξιά ο Γιώργος Τσίκνης τραγούδι και άκρη δεξιά ο Αλέκος Καρακαντάς lead κιθάρα)

Οι Faces λοιπόν, δηλαδή ο Ben Palmer πιάνο (από τους Roosters, αργότερα στους Powerhouse και road manager των Cream), ο Bob Ray μπάσο (να είναι ο Bob Ray που παίζει μπάσο στο “Season of the witch” του Donovan, που ηχογραφήθηκε τον Μάιο του ’66 στην California;), ο Bernie Greenwood σαξόφωνο (συνόδευε τον Chris Farlowe, όντας μέλος των Thunderbirds), ο John Bailey τραγούδι, ο Eric Clapton κιθάρα και ο Μάκης Σαλιάρης ντραμς ήταν έτοιμοι, όχι μόνο για να βγουν πριν απ' τους Juniors, παίζοντας κατά τον Ben Palmer (http://www.angelfire.com/hi/Clapton/1965a.html) … early Stones numbers, early Kinks numbers; we stuck a few of our own, hoping they wouldn't be noticeably too different from the rest of the repertoire; we did some Ray Charles, αλλά και για να μπουν στη δισκογραφία, αφού στο τεύχος 41 των Μ.Ρ. (27/10/1965) ο Νίκος Μαστοράκης έγραφε πως ετοίμαζε το πρώτο 45άρι τους με τα τραγούδια “No/ Group potion No. 9”...

Δείτε κι αυτό… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/10/the-juniors-eric-clapton-50.html

93 σχόλια:

  1. Καλησπέρα Φώντα.Δεν διάβασα χτές την Ελευθεροτυπία οπότε δεν ομιλω.Παντως ειμαι σίγουρος οτι η προσεκτική ερευνα που κανεις σε φέρνει παντα σε θεση ισχύος με τα εκάστοτε γραμμένα στο χέρι μουσικά αρθρα που γεμίζουν τις ελληνικές εφημερίδες,και αυτο δεν ειναι κοπλιμέντο.Οντως το τι εχω ακούσει και γω για τον Clapton στην Ελλάδα αστο.Απο live σε υπαίθρια ντισκοτεκ στις Σπέτσες με δεκαπέντε ατομα εκεινο τον καιρο,για δανεικά για να την βγάλει, μέχρι γκόμενα του μου εχουν δείξει στο Κολωνάκι.(Οχι τη Ματούλα).
    Πάντως στο Record Collector αυτου του μηνα υπαρχει αρθρο του Chris Welch με τίτλο "The Stuffed Bear Years" και αναφέρεται στα πρώιμα χρόνια του Clapton.
    Αντιγράφω ενα μικρο απόσμασμα:
    "Eric was already an underground legend even before the wider world had taken note of his existence".
    Το 1965 ημουν 3 χρονων και δεν θυμάμαι τιποτα παναθεμα με.Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου Ν…
    Συνηθίζω να μιλάω με ντοκουμέντα και παραλλήλως να τα ερμηνεύω. Δεν μπορώ να παίρνω τοις μετρητοίς τα λόγια τού ενός και του άλλου. Ακούγονται και γράφονται πολλές μπαρούφες, ιδίως για το παρελθόν· ακόμη και από ανθρώπους που έζησαν τα παλιά γεγονότα. Δες, ας πούμε, τι λέει ο Clapton…
    Ξέρεις τι έχω καταλάβει; Αν κάποιος δεν έχει κρατήσει ημερολόγιο, είναι πολύ πιθανόν, αν όχι να λέει ότι του κατέβει τουλάχιστον να λέει ανακρίβειες. Έχω μιλήσει με διαφόρους, για τα sixties ας πούμε, κι έχω ακούσει απίθανα πράγματα. Απίθανα επίσης έχουν γραφεί, σε βιβλία, περιοδικά κι εφημερίδες. Εδώ, δε θυμόμαστε τι φάγαμε χθες, θα μιλάμε τώρα για το ’70 και το ’60 από μνήμης; Οι αναμνήσεις του καθενός μας – που είναι πολύτιμες σε προσωπικό επίπεδο – θα πρέπει να συνδέονται με συγκεκριμένα ντοκουμέντα, για να έχουν ευρύτερη αξία. Αλλιώς, είναι καλύτερο να τις κρατάμε για τον εαυτό μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τώρα έψαξα και βρήκα το άρθρο της Ελευθεροτυπίας, όπου ο Clapton λέει ότι έπαιξε στον Πειραιά μπροστά σε 10.000 άτομα! Αν είναι δυνατόν! Σε κινηματογράφο 10.000 άτομα; Μάλλον στον ύπνο του το είδε.
    Στο μεταξύ, θυμήθηκα τι μπαρούφες έγραφε το 2006 ο Νταλούκας στο βιβλίο του:
    "(...) πήραν στη θέση του Καρακαντά, έναν Άγγλο κιθαρίστα που βρισκόταν τότε στην Ελλάδα, και αργότρα "ανακάλυψαν" ότι ήταν ο Eric Clapton. Λέγεται ότι ο Clapton έμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1965 με το συγκρότημα και μετά έφυγε για την Αγγλία, αφού όμως πρώτα συμμετείχε σε συναυλία (17 Οκτωβρίου 1965) αφιερωμένη στη μνήμη του Σουγιούλ. Η ιστορία αυτή είναι σκοτεινή και ακόμα ανεξακρίβωτη, Δεν είμαστε σίγουροι αν ο Άγγλος κιθαρίστας που εμφανίζεται στη συναυλία αυτή, ήταν πραγματικά ο Eric Clapton και όχι κάποιος άλλος από την παρέα των Άγγλων που είχαν έρθει μαζί του στην Ελλάδα. Δεν γνωρίζουμε ακόμη κάτω από ποιές συνθήκες έφυγε εσπευσμένα. Ο ίδιος αρνείται να μιλήσει, ενώ ξένοι δημοσιογράφοι έγραψαν ότι είναι μια ιστορία που δεν θέλει να θυμάται, αφού συνδέεται με εκβιασμό που του έκαναν κάποιοι στην Ελλάδα."
    Ο κόσμος το είχε τούμπανο κι αυτός μιλάει στον πληθυντικό ("δεν είμαστε σίγουροι"), βάζοντας κι εμάς μέσα. Δεν θα σταθώ στο ότι από τη μια λέει ότι έμεινε μέχρι τον Δεκέμβριο, ενώ απ' την άλλη λέει ότι έφυγε "ευσπευσμένα", αλλά στο ότι "αρνείται να μιλήσει". Λες να υπονοεί ότι βρήκε το τηλέφωνο του Clapton στον ελληνικό τηλεφωνικό κατάλογο και τον πήρε μεσημεριάτικα το καλοκαίρι του 2005 για να τον ρωτήσει κι αυτός αρνήθηκε να του μιλήσει;
    Τον δε Σουγιούλ τον ονομάζει ... Θανάση, όπως θα λέγαμε Κωνσταντίνος Καρυωτάκης, Κώστας Καβάφης, Μανώλης Χατζηδάκης κλπ. Τώρα θυμήθηκα και τον Θάνο Γκαϊφύλλια, αλλά αυτός είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...
    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλά τα λες Manwolf Louie. Για το βιβλίο του Νταλούκα θα τα πούμε άλλη φορά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γνωριζει καποιος την ισοτρια που λεει οτι για να παιεξι ο Κλάπτον στους Juniors (αρα για να μεινει στην Ελλαδα) του ειχαν κρατησει τους ενισχυτες σαν ενεχυρο? Σου λεει κάτι αυτό Φώντα ή είναι Ραδιο Αρβύλα (μια απο τις πολλές)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Επισης, μια μικρη διόρθωση στην φωτογραφια. Τα ονοματα ειναι σωστα, αλλα ο Τσικνης είναι ο πρώτος αριστερά και ο Νταής ο προτελευταίος από δεξιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Όσοι γράφουν για την ξένη μουσική στην Ελλάδα, πρέπει να είναι προσεκτικοί.Είναι μακρυά απο την πηγή των γεγονότων.Η αγγλοσαξωνική κουλτούρα είναι προφανώς ξένη στους Έλληνες,και η νοοτροπία είναι παντελώς διαφορετική.Υπάρχει διαχρονικά ένας κομπασμός, κάποιοι καμώνονται ότι τα ξέρουν όλα, κι ένα τεράστιο ΕΓΩ για ξένες προς εσάς μουσικές.Είναι σαν έγω να αρχίσω να αραδιάζω στοιχεία για το ρεμπέτικο,τη δημοτική κι ότι άλλο έχει συμβεί στην ελληνική μουσική,ενώ ζω με την Ελληνίδα σύζυγό μου,χιλιάδες μίλια μακρυά.Όσοι έχουν ΖΗΣΕΙ από κοντά και έχουν ΓΝΩΡΙΣΕΙ πρόσωπα και πράματα, όντας στον πυρήνα της τέχνης, είναι σαφώς σε πλεονεκτική θέση με όλους εσάς στην Αθήνα.Διαβάζοντας στην Ε το θέμα για τον Eric μου άρεσε 1ον γιατί το γεγονός μου ήταν άγνωστο,και 2ον διότι με παρακίνησε να αγοράσω το βιβλίο.Μου είναι παντελώς αδιάφορο άν το τροχαίο έγινε στις 1/8 ή στις 13/8 ή αν [όπως αναφέρει ο Eric]ήταν 10.000 νέοι στη συναυλία ή 100 ή αν κάποιο περιοδικό που αναφέρεται,η ημερομηνία ήταν του 1998 ή 1997 ή αν ο ντράμερ ήταν στους τάδε ή στους δείνα.Αυτό που μου έκανε εντύπωση,και με παρακίνησε να γραψω σε εσάς ήταν η άνεση του blogger για το άν ο Eric ήταν
    μεταξύ ή άν .Εισασταν εδώ το 1965-66 ? Γνωρίζεται τον Mayall ? Eίχατε δει τους Yardbirds to '64 ? Mήπως τους Powerhouse πριν φτιάξει τους Cream τον Ιούνιο του '66 ? Άν σας αρέσει το ροκ δημιουργείστε και δοκιμάστε να την εξάγετε.Άν δεν τα καταφέρεται, δεν τρέχει τίποτα,δεν είναι της δικής σας κουλτούρας.Εκτός απο τούς Αphrodite's Child και τον Παπαθανασίου με τον Ρούσσο αργότερα, ΚΑΝΕΙΣ Έλληνας δεν εχει στίγμα εδώ.Το ίδιο συμβαίνει και με τους έλληνες δημοσιογράφους και ραδιοφωνικούς παραγωγούς.Άγνωστοί εκτός ελληνικών συνόρων...
    Γιαυτο ηρεμειστε...και κάτι που πρέπει να μάθετε όλοι είναι ότι ΠΟΤΕ δεν κριτικάρουμε συναδέλφους δημοσιογράφους,εκτός άν έχουμε κόμπλεξ ή απωθημένα.Το κοινό έχει τον τελευταίο λόγο και απο ότι είδα το 71% των ατομων που μπήκαν στην ιστοσελίδα της Ε διάβασαν για την εμπειρία του Eric,και αυτό είναι που μένει...
    Ακούτε αυτά που αγαπάτε και ζείστε την ζωή σας όπως επιθυμείτε.
    Roddy Killebrew,59.
    England

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Mr Roddy Killebrew,59.
    Λυπάμαι που το λεω αλλα οι νοοτροπίες σαν την δικη σας καναν τους σοβαρά ασχολούμενους με τα μουσικά πράγματα Βρετανούς να ψάχνουν το 2010 μετα μανίας δισκους απο το παρελθόν και μαλιστα απο χώρες οπως η Ισπανία,Τουρκία,Γαλλία,Σερβία,Ελλάδα,Μάλικλπ.
    Η αγγλοσαξωνική κουλτούρα που επικαλείστε εκανε Νο 1 τους ABBA και οχι τον John Mayall,tην Vicky Leandros star (την ξεχάσατε Ελληνίδα ειναι)και οχι τον Ginger Baker, αγνόησε το kraut rock,εστειλε τον John Lennon στην Νεα Υόρκη και μετα ανακάλυψε οτι οι Fleetwood Mac με το Rumours ειναι απο το Λονδίνο και οχι απο την Καλιφόρνια.
    btw εμεις οι ασχετοι Ελληνες αγοράζαμε με τα λίγα που ειχαμε δίσκους σαφώς σε μη πλεονεκτική θέση οπως εσεις λετε.Αλλα ΑΚΟΥΓΑΜΕ ομως γαμω το κερατό μου.Ξέραμε τι ειναι οι Love,οι ELP και οι Caravan.Και δεν υπαρχει σπίτι εδω πέρα που να μην εχει Eric Burdon Mr.Roddy Killebrew,59.
    τα υπόλοιπα ας τα πει ο Φώντας.
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λανθασμένο επιχείρημα Νίκο.Και στην Ελλάδα ήταν Νο 1 οι ΑΒΒΑ κι όχι ο Mayall,και η Βίκυ Λέανδρος κι όχι ο Ginger Baker και αγνοήσαμε το kraut rock και ελάχιστοι ΑΚΟΥΓΑMΕ μουσική και ξέραμε τους Love,τους ELP και τους Caravan, και φυσικά υπάρχουν χιλιάδες σπίτια που ΔΕΝ έχουν Eric Burdon, αλλα έχουν Boney M,Madonna,και άλλα σκουπίδια. Έτσι συμβαίνει σ'όλο τον κόσμο.
    Άλλά οι Βρετανοί εξακολουθούν να βγάζουν μεγάλες μπάντες,σπουδαίες τραγουδίστριες και εξαιρετικούς τραγουδοποιούς.Ενώ εδώ ?
    Έχει δίκιο ο ξένος,νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά φευ δεν είμαστε.
    Άγγελος Σακκάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. κΤρούσα,
    γιατί πρέπει πάντα να έχεις τον τελευταίο λόγο εσύ κι όχι οι αναγνώστες ? Τι πάει να πεί ...και τι σημαίνει , και που ξέρεις ότι είναι άσχετος o Nικόλαος...πλάκα σας κάνει προφανώς και τσίμπισες ! Βάλε λίγο χιούμορ στη ζωή σου, κι ΟΧΙ άλλες λεπτομέρειες και κατεβατά απο αναλύσεις, Αλήθεια που τα έμαθες όλα αυτά, στο LA απο τον Marcus ή στο Λονδίνο απο τον Wyman ή στη Νέα Υόρκη απο τον Lou Reed? και που έπινες το ποτό σου ? μήπως βλέποντας την Patti στο CBGB ? Έλεος πιά.
    Όχι άλλο Τρούσα,όχι άλλο Πλιάτσικα όχι άλλο Νταλάρα !...RESPECT στον Καββαδία,στον Κοντογούρη,στον Νταλούκα και στα άλλα παιδιά που 10ετίες τώρα μας έμαθαν να έχουμε γούστο στη Μουσική που μας αρέσει.
    Αλεξάνδρα Καραπιπέρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ευχαριστω θερμα για την παρεμβαση του τον Robby.Ειναι ολα οσα προσπαθω να πω στον Φωντα και τον φιλαρακο του....Νικος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αλεξανδρα εχεις απολυτο δικιο.Εδω κοτσαμ Charlie Gillette στην 3η εκδοση του βιβλιου σταθμος ο Ηχος Της Πολης ευχαριστει τους ανθρωπους που του επισημαναν τα λαθη του.Μηπως και αυτος ηταν ασχετος???Να ναι καλα εκει που βρισκεται!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φίλε, εσύ πιο πάνω, δεν κατάλαβες τίποτα, γιατί η κυρά Αλεξάνδρα, δεν έχει καθόλου δίκιο, αφού εννοεί ότι τα λάθη δεν πρέπει να επισημαίνονται και δικαίωμα να γράφει έχει μόνο ο κάθε Νταλούκας, που σίγουρα είναι άσχετος και κλέφτης.
    Το ίδιο λέει και ο Άγγλος (;) που έχει μάθει να γράφει ελληνικά (έστω και με λάθη, που τα κάνουν και Έλληνες, βέβαια): "κάτι που πρέπει να μάθετε όλοι είναι ότι ΠΟΤΕ δεν κριτικάρουμε συναδέλφους δημοσιογράφους". Αυτό τί είναι τώρα; Κανόνας της "αγγλοσαξωνικής κουλτούρας"; Εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δεν υπάρχει θέμα ανταγωνισμού και πρωταθλητισμού γνώσης για τη μουσική. Μοναδικά κριτήρια είναι η αγάπη, το αγνό κι αέναο ενδιαφέρον, η ανταλλαγή απόψεων με σοβαρότητα, το γενναιόδωρο μοίρασμα εμπειριών. Όποιος δεν συμφωνεί μ' αυτό το κλίμα μπορεί απλά να πάει παρακάτω.

    Κώστας Παπαθανασίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Yet he soon proved to be an unreliable band member,quitting for examble in 1965 while he disappeared to Greece for 3 months. He was temporarily replaced by PETER GREEN,but on his return asked for for his old job back.Green was evicted to make way for him, but got his chance to become a permanent member when Clapton left for a 2nd and final time in mid-1966,taking with him Jack Bruce [who had replaced McVie on bass]to form Cream.
    NIGEL WILLIAMSON
    London 2007

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Mr. Williamson
    Eric Clapton stayed in Greece for 2 months in 1965 (from the end of August until the end of October). He was the guitarist of Glands aka The Greek Loon Band, Faces and Juniors... The rest of the story is well known.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Συγγωμη που διακοπτω αλλα πραγματικα θα ηθελα να μαθω απο που γνωριζεται οτι οι Βρετανοι ειχαν τον Eric Clapton στο φτυσιμο το 1965 και λιγο απο το 1966?Και αν ναι ποιοι?Τον εδιωξε ο John Mayall και ηρθε στην Ελλαδα?Ευχαριστω Γιωργος Νικολαου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Most rock journalism is people who can't write, interviewing people who can't talk, for people who can't read.

    Frank Zappa

    Κορυφαία ατάκα του Ζάπα εναντίον όλων :)

    κώστας παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Όταν κάποιος μουσικός της αξίας του Eric Clapton επί ένα χρόνο βολόδερνε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, παίρνοντας, μάλιστα, την απόφαση να ξενιτευτεί – όπως δεκάδες άλλοι βρετανοί μουσικοί και γκρουπ, που αναζήτησαν καλύτερη τύχη στην Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία, την Ισπανία, ακόμη και στη Ρουμανία, γιατί στην πατρίδα τους δεν μπορούσαν να επιβιώσουν – τότε τι να υποθέσω; Ότι τον εκτιμούσαν; Σκεφθείτε, ότι μέσα στο 1965 έκανε μόνο ένα 45άρι με τον Mayall και σ’ εκείνο δεν μπήκε ούτε τ’ όνομά του (μπήκε δύο χρόνια αργότερα, όταν το single επανεκδόθηκε!). Ο άνθρωπος πήρε των οματιών του… Αν έχετε, εσείς, κάποια καλύτερη εξήγηση να δώσετε, για την γενικότερη απραξία του το 1965, να την ακούσω.
    Η δισκογραφία, απλώς, δείχνει την γενικότερη κατάσταση. Όταν ακόμη και «τυχαία» συγκροτήματα της εποχής ηχογραφούσαν δίχως πρόβλημα 45άρια ή και LP, ένας κιθαρίστας της κλάσης του Clapton που προερχόταν, μάλιστα, από τους Yardbirds, δεν μπορούσε να σταυρώσει εγγραφή. Αν δεν είναι αυτό φτύσιμο, τότε τι είναι; Θα μου πείτε ότι μπορεί να υπήρχαν προσωπικά προβλήματα. Πιθανώς. Τι να πω; Τα προσωπικά προβλήματα όμως, και ως γνωστόν, δεν δημιουργούνται μόνα τους. Μεγάλο ρόλο παίζει ο κοινωνικός περίγυρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. (Την απάντηση στις διάφορες κατηγορίες τη δημοσιεύω κι εδώ σε τρία μέρη. Εδώ είναι η θέση της εξάλλου).
    Έλειψα μερικές ημέρες. Περιπλανήθηκα σε κάτι κορφοβούνια της ΒΔ Ελλάδος, δίχως ηχητικές πηγές (ραδιόφωνα, κινητά), δίχως τηλεόραση, δίχως δυνατότητα άμεσης πρόσβασης στο δίκτυο, με τρία τέσσερα βιβλία υπό μάλης, που με συνόδευσαν σε ωραία (περί τη μουσική) ταξίδια. Το blog στην Αθήνα, έρημο και μόνο (από αναρτήσεις), έζησε στο δεύτερο 15νθήμερο του Αυγούστου μεγάλες πιένες, αφού το τίμησαν με την παρουσία και τα σχόλιά τους ουκ ολίγοι αναγνώστες. Λέω «τίμησαν», γιατί υπήρξαν και κάποιοι που το λέρωσαν με κακοήθειες και υβριστικούς χαρακτηρισμούς (δεν μιλάω για τις γελοιότητες των ισχυρισμών τους – γι’ αυτές θα προσκομίσω αποδεικτικά στοιχεία), μα δεν πειράζει· όλα θα πάρουν τη σειρά τους συν τω χρόνω.
    Ας ξεκινήσω λοιπόν από τον κύριο Roddy Killebrew, οι ισχυρισμοί του οποίου, αν και, γενικώς, κινούνταν μέσα στα πλαίσια της ευπρέπειας, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Με κατηγορεί (εμμέσως πλην σαφώς) ο κ.Killebrew πως πρέπει να είμαι «προσεκτικός», όντας «μακρυά από την πηγή των γεγονότων», ότι «κομπάζω», ότι… καμώνομαι πως τα ξέρω όλα, κι ότι παρουσιάζω ένα τεράστιο εγώ, για ξένες προς εμένα μουσικές.
    Θα πρέπει να πληροφορήσω λοιπόν τον κ.Killebrew για μερικά βασικά και στοιχειώδη πράγματα, τα οποία, ως φαίνεται, αγνοεί. Κατ’ αυτόν λοιπόν θα πρέπει, προκειμένου να ασχοληθώ με την ιστορία του rock, να την «έχω ζήσει» από τα μέσα, και πως σε κάθε περίπτωση δεν μου επιτρέπεται (κατά μίαν έννοια), να εκφράζω τις απόψεις μου για τον Clapton π.χ., αφού ούτε τους Yardbirds είδα το ’64, ούτε τους Powerhouse, ούτε τους Cream κ.ο.κ. Κατά τον Killebrew δηλαδή οι ιστορικοί που ασχολούνται με την αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση (ιστορικοί από κάθε χώρα του κόσμου) είναι τουλάχιστον… απατεώνες, αφού, οι αχρείοι, σπεύδουν να καταγράψουν γεγονότα και να κάνουν κρίσεις για καταστάσεις που δεν έζησαν. Με άλλα λόγια ή θα πρέπει να μετακινούμαστε προς τα πίσω με τη Μηχανή του Χρόνου, ή θα πρέπει να το βουλώνουμε. Για τον Killebrew δεν σημαίνει τίποτα η έρευνα των ιστορικών πηγών, η μελέτη, η ανάταξή τους και η εξαγωγή ελλόγων συμπερασμάτων, εφαρμόζοντας τις ποικίλες γλωσσολογικές θεωρίες (κάτι αδέξιο εφαρμόζω κι εγώ).
    Πληροφορώ λοιπόν το φίλο ότι μπορεί να υπάρχουν – δηλαδή υπάρχουν σίγουρα – Έλληνες που να γνωρίζουν τα του βρετανικού ή του αμερικανικού ροκ (για να το εξειδικεύσω κάπως) «καλύτερα» από έναν Άγγλο ή έναν Αμερικανό, Άγγλοι που να γνωρίζουν τα του krautrock «καλύτερα» από κάποιους Γερμανούς, Ιταλοί και Γάλλοι που να γνωρίζουν τα της jazz «καλύτερα» από τους Αμερικανούς, Δανοί που να γνωρίζουν το ρεμπέτικο και Ιάπωνες που να ξέρουν τι σημαίνει «ελαφρολαϊκό τραγούδι» καλύτερα από τους Έλληνες. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Όποιος γνωρίζει να μελετάει τις πηγές και από ’κει και πέρα να οδηγείται σε έλλογα συμπεράσματα, παρουσιάζοντας στοιχεία και αποδείξεις, έχει κάθε λόγο να εκφέρει γνώμη και φυσικά να την υπερασπίζεται. Μπορεί για τον κ.Killebrew να είναι παντελώς αδιάφορο αν το δυστύχημα που στέρησε τη ζωή στο Θάνο Σουγιούλ συνέβη την 10/10/1965 (όπως λέω εγώ, κι έτσι είναι) ή την 18/10/1965 (όπως λέει ο Καββαδίας, κι είναι λάθος), αλλά για μένα δεν είναι. Προσωπικώς, ως αναγνώστης, δεν ανέχομαι να διαβάζω μπαρούφες (του στυλ 10.000 άτομα…), δεν ανέχομαι να διαβάζω λανθασμένα στοιχεία (μπορεί τον Killebrew να μην τον νοιάζει αν γράψει κάποιος πως ο… Ringo Starr ήταν ντράμερ των… Rolling Stones, αλλά εμένα με νοιάζει, όπως με νοιάζει και το ότι ο Μάκης Σαλιάρης ήταν ντράμερ των Stormies και των We Five και όχι των Juniors).
    Πραγματικά, αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Το θεωρώ φαιδρό δηλαδή. Να αδιαφορούμε για τα αδιάσειστα στοιχεία και να υπεραμυνόμαστε των λαθών και των ανακριβειών;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αλλά και το σημαντικότερο όλων, το οποίο ούτε ο Killebrew αντιλαμβάνεται και πολύ περισσότερο ο Καββαδίας. Κάθε κείμενο πρέπει να καταλήγει κάπου. Κάτι να προτείνει. Να παίρνει θέση. Προσωπικώς, παίρνω θέση. Πάντα. Δεν κωλώνω. Δε μασάω τα λόγια μου. Λέω λοιπόν και το αποδεικνύω (και επί των αποδείξεων μπορώ να δεχθώ κάθε σοβαρή αντίρρηση) ότι ο Clapton ήρθε στην Ελλάδα αναζητώντας καλύτερη τύχη (με κάτι από περιπέτεια βεβαίως), γιατί στην Αγγλία όλο το 1965 και λίγο πιο μετά τον είχαν χεσμένο. Οι αναγνώστες αυτό θέλω να θυμούνται (το έγραψα εξάλλου με bold γράμματα στην ανάρτηση) και όχι πότε έγινε το δυστύχημα. (Αναφέρω, βεβαίως, τα σωστά στοιχεία, γιατί δεν γίνεται να κάνω αλλιώς).
    Τώρα, για το αν θα πρέπει ή όχι να κριτικάρουμε τους συναδέλφους δημοσιογράφους – ο Killebrew λέει «ποτέ» – εγώ λέω «πάντα». Ίσα-ίσα, από ’κει πρέπει να ξεκινάει η κριτική μας. Τι είναι (είμαστε) οι δημοσιογράφοι; Kαμμία Μαφία; Μήπως έχουμε υπογράψει το σικελικό κώδικα της σιωπής, την ομερτά; Και στο κάτω-κάτω της γραφής, και σε ό,τι με αφορά, δηλώνω πρωτίστως αναγνώστης και μετά δημοσιογράφος. Αν ήμουνα δηλαδή παγωτατζής θα μου επέτρεπε ο κύριος Killebrew να κριτικάρω δημοσιογράφους; Ε, τότε να γίνω.
    Κάτι για την κυρία Αλεξάνδρα Καραπιπέρη. Ρωτάει, η ιδία, με τρόπο εντελώς αντι-δεοντολογικό «γιατί πρέπει πάντα να έχεις τον τελευταίο λόγο εσύ κι όχι οι αναγνώστες;». Να μην απαντήσω δηλαδή κυρία Καραπιπέρη για όσα με κατηγορείτε (εσείς και όποιοι άλλοι); Ποιο Δίκαιο το λέει αυτό; Μήπως του Ναβουχοδονόσωρα; Ή μήπως θέλετε εσείς κυρία Καραπιπέρη να απαντήσετε τελευταία. Να απαντήσετε. Αλλά μόνο με επιχειρήματα. Με αποδείξεις ότι λέω ανακρίβειες και ότι εμφανίζομαι άδικος έναντι του Χάρη Καββαδία… Κι αφήστε σας παρακαλώ τους εξυπνακισμούς του στυλ… που τα έμαθα όλα αυτά στο LA από τον Marcus ή στο Λονδίνο από τον Wyman ή στη Νέα Υόρκη απο τον Lou Reed. Θέλετε να σας πληροφορήσω που τα έμαθα όλα αυτά; Πολύ ευχαρίστως. Διαβάζοντας και μελετώντας (και ζώντας) τα της ροκ κουλτούρας από 25ετίας. Τώρα αν εσείς σέβεστε τον Καββαδία, τον Νταλούκα ή τον Κοντογούρη είναι δικαίωμά σας. Αλλά και δικαίωμα δικό μου είναι να σέβομαι μόνον όσους δεν με κοροϊδεύουν. Δεν μπορώ να δώσω καμμίαν αξία και καμμία προσοχή στους τυχάρπαστους και τους παρλαπίπες, που πουλάνε μούρη, αφήνοντας πίσω τους «γνωστικά» θύματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Όσον αφορά, τέλος, τα σχετικά με τον Clapton, που λέει ο απογοητευτικός Νικόλαος σ’ ένα σχόλιό του για τον Ry Cooder απαντώ αμέσως (τα υπόλοιπα θα απαντηθούν στο μέρος ΙΙ). Γράφει ο Νικόλαος πως δεν κατάλαβα ότι το άρθρο της Ελευθεροτυπίας ήταν λόγια δικά του (του Clapton δηλαδή). Ο άνθρωπος χτίζει την κακοήθειά του και μέσα από την απροσεξία. Γράφω επί λέξει: «Παρότι στο κείμενο της Ελευθεροτυπίας ο Χάρης Καββαδίας έχει γράψει ελάχιστα δικά του πράγματα (τα περισσότερα αποτελούν μετάφραση της αυτοβιογραφίας), δεν απέφυγε τα λάθη, κάνοντάς τα ‘σκατά’ με τις ημερομηνίες». Ο Νικόλαος τι συμπέρανε απ’ αυτό; Ότι δεν κατάλαβα ότι τα περισσότερα από τα γραφόμενα ήταν λόγια του Clapton; Τον αφήνω στην κρίση σας.
    Για ’κείνο δε που γράφει ότι είμαι «κομπλεξικός και ξερόλας επειδή κρίνω τις αναμνήσεις ενός ανθρώπου» τι να πω;
    Νικόλαε, τα πράγματα είναι τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι. Ή είναι έτσι ή δεν είναι. Ή κάποιος λέει τα πράγματα όπως είναι ή λέει ό,τι του κατέβει. Να δεχθώ δηλαδή ότι στο δυστύχημα σκοτώθηκαν δύο μέλη των Juniors και όχι ένα (όπως συνέβη στην πραγματικότητα), επειδή το λέει ο Clapton; Οι αναμνήσεις του καθενός από τη στιγμή που δημοσιοποιούνται πρέπει να είναι ντοκουμενταρισμένες, αλλιώς είναι για τα μπάζα ή σχεδόν για τα μπάζα (αναλόγως των διορθώσεων που επιδέχονται από τους ερευνητές). Ή, μήπως, θα πρέπει να δεχθώ ακρίτως τον υπαινιγμό ότι ο μακαρίτης ο Σουγιούλ μπορεί και να ήταν «αδελφή» επειδή, κατά τον Clapton «ο μάνατζερ όρμησε μέσα κι άρχισε να ουρλιάζει το όνομα Θάνος, του κιμπορντίστα, με τον οποίον ήταν προφανώς ερωτευμένος». Το «προφανώς», για να κάνω και λίγο ελληνικό sixties χιούμορ, μπορεί να ισχύει για τους Άγγλους, αλλά όχι για τους Έλληνες… Όσο για ’κείνο το… περιβόητο ότι είμαι κομπλεξικός… Νικόλαε, σου λέω πως είμαι (να μην έχεις καμμίαν αμφιβολία), γιατί, αν κι έχω ύψος ένα κι ενενήντα, συνήθως, φοράω παπούτσια με τακούνι για να δείχνω ψηλότερος…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. κ Τρούσα,κάνεις ΛΑΘΟΣ...
    Το 1965 ήταν η περίοδος του ΕRIC IS GOD !
    Αυτά που λές είναι απο τις φοβερές και τρομερές πηγές που έχεις, και δεν κατονομάζεις ποτέ ?
    ΧΜΜΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Έχει δικιο ο ΧΜΜΚ...
    το 1965 παντού στο Λονδίνο έγραφαν ERIC is GOD.
    Άπειρα κείμενα το έχουν καταγράψει σαν γεγονός.
    Δεν κατάλαβα , εδω και μέρες , γιατί τέτοιο μένος εναντίον του Κλάπτον για την συγκεκριμένη περίοδο.Τελικά άν δεν ζεις την σωστή στιγμη στο σωστο μέρος , ισχυρίζεσαι λάθος εκτιμήσεις...
    Λάθος κΤρούσα...έπρεπε να το ήξερες !
    Άκης Φωτεινός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Για τους XMMK και Άκη Φωτεινό…
    Τι είναι αυτό το “Eric is God” και τι ακριβώς σημαίνει; Για να σκεφθούμε. Ο μύθος λέει – που μάλλον είναι πραγματικός – πως κάποιος fan, πιθανώς ενθουσιασμένος, μετά από κάποιο live, έγραψε αυτό το σύνθημα σ’ έναν τοίχο του Λονδίνου. Από ’κει φαίνεται πως αναπαρήχθη σε περιοδικά, εφημερίδες κ.λπ. Το θέμα είναι πότε συνέβη αυτό. Εγώ μπορεί να ισχυρίζομαι πως συνέβη περί τα μέσα του 1966 ή και λίγο αργότερα, όταν ο Eric Clapton στο άλμπουμ με το “Beano” (εννοώ το Blues Breakers/ John Mayall with Eric Clapton) τα είχε δώσει όλα (ή λίγο αργότερα στα πρώτα live των Cream). Σε μία τέτοια φάση της καριέρας του θα ταίριαζε, οπωσδήποτε, ένας χαρακτηρισμός σαν κι αυτόν. Τώρα, αν δεχθούμε πως το “Eric is God”, γράφτηκε κάποια στιγμή μέσα στο ’65, προσωπικώς θα θεωρούσα ένα τέτοιο γεγονός ως περιθωριακό. Δεν θα ανταποκρινόταν δηλαδή σε κάποια θυελλώδη φήμη του κιθαρίστα, η οποία εκείνη την εποχή δεν υφίστατο (η θυελλώδης φήμη εννοώ). Αν παρά ταύτα υπάρχουν αποδείξεις ότι αυτό το σύνθημα γράφτηκε κάπου το 1965, αποκτώντας ευρύτερη φήμη (αναπαρήχθη δηλαδή στον μουσικό Τύπο της εποχής κ.λπ.), δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να το δεχθώ. (Αρκεί η πηγή να είναι σοβαρή). Πάντως, όσο εγώ το έψαξα προχείρως σε μερικά σχετικά βιβλία, ας πούμε το “Blues in Britain” [Blandford, London 1995] του Bob Brunning, ή ακόμη και στον «Ήχο της Πόλης» του Charlie Gillett, αλλά και σε γενικότερα βιβλία που «περνάνε» από το british blues (όπως ας πούμε το βιβλίο του Harry Shapiro για τον Alexis Korner) δεν βρήκα τίποτα σχετικό. Εκτός από ένα (δεν κάθισα τώρα να ξεψειρίσω όλα τα σχετικά βιβλία της βιβλιοθήκης μου). Στο «Από το Μπλουζ στο Ροκ» [Πρίσμα, Αθήνα 1994] των Νταίηβηντ Χατς και Στίβεν Μίλγουωρντ αναφέρεται η λέξη «θεός» (σελ.137), αλλά μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ με τον Mayall. Γι’ αυτούς δηλαδή είναι τσιτάτο του ’66 και όχι του ’65. Τι άλλο να πω;
    Να ξαναπώ τούτο. Το γεγονός ότι το 1965 ο Clapton δεν ηχογράφησε τίποτα με τ’ όνομα του σε κάποιο εξώφυλλο ή label δεν σας λέει κάτι; Εμένα μου λέει πολλά.
    Ποιες πηγές δεν κατονομάζω (ειρωνεύεσαι κιόλας) ΧΜΜΚ; Δεν σου έφθαναν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, το Ποπ και Ροκ, το ZOO, Τα Νέα; Ποια πηγή ακριβώς θέλεις να σου αποκαλύψω; Μήπως το από πού βρήκα τα στοιχεία της δισκογραφικής (μη) πορείας του Eric Clapton το 1965; Να σου απαντήσω αμέσως. Leslie Fancourt “British Blues on Record 1957-1970” [εκδ.Retrack Books, Kent, 1992].

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Αν και δεν έχει σημασία...1

    Δεν νομίζω ότι είχαν "γραμμένο" τον Clapton. Ο Clapton είχε ανακοινώσει ότι θα φύγει από τους Bluesbreakers για ένα ταξίδι στο εξωτερικό (Μόναχο, Αθήνα, Βυρητό, Βαγδάτη, Τεχεράνη, Ινδία με τελικό προορισμό την Αυστραλία). Μαζί θα ήταν ο Paul Carson ή αλλιώς και Bernie Greenwood (sax), o Robin "Ben" Palmer (piano) και o John Baily (vocals). Αυτό είχε ανακοινωθεί και από την Melody Maker (8/1965), η οποία μάλιστα αναρωτιόταν "Eric Clapton leaving John Mayall??" (άρα νοιαζόντουσαν για την πορεία του).

    Μετά από ένα τελευταίο gig με τους BLUESBREAKERS (29/8//65), o Clapton με τους άλλους 3 μουσικούς, οργναν'ωνονται στους GLANDS και παίρνουν μαζί, τους Bob Ray (trumpet, bass) και Jake Milton (drums). Στην Ελλάδα μπαίνουν μάλλον στις 23/8/65. Εκεί (Αθήνα) ήταν ήδη ο Baily με σκοπό να τους κλείσει συναυλίες. Έχοντας ήδη κανονίσει εμφανίσεις στο Igloo της Κυψέλης, οι GLANDS παρουσιάζονται εκεί στις αρχές του 10/65. Επειδή όμως ο Milton είχε φύγει (29/8) για προσωπικούς λόγους για την πατρίδα του, ο Σαλιάρης τον αντικατέστησε.

    Εκεί παίζουν support στους JUNIORS. Μετά το ατύχημα της 10/10, ο Clapton προσφέρεται να βοηθήσει τους JUNIORS στα κιθαριστικά μέρη. Είναι η στιγμή που οι GLANDS μετονομάζονται σε FACES (και ήδη το κοινό είχε μάθει την προϋπηρεσία του Clapton στους YARDBIRDS).

    Τώρα Φώντα, η συναυλία στην Τερψιθέα, πρέπει να ήταν στις 24/10 και όχι στις 17/10. Θυμάμαι που πριν 2-3 χρόνια είχε χρειαστεί να βρώ την ακριβή ημερομηνία και είχα καταλήξει εκεί μετά από πολύ ψάξιμο τόσο από τον "τύπο" της εποχής όσο και από αναμνήσεις μουσικών (και μελών των JUNIORS). Αν θυμάμαι καλά ήταν για τις 17 αλλά τελικά ακυρώθηκε για τοην επόμενη Κυριακή (κοίτα και αναφορά στους Μοντέρνους Ρυθμούς της 27/10/65). (Δεν ξέρω βέβαιa και αν έχει ουσία η ακριβή ημερομηνία).

    Στις 26/10, ο Clapton αποχωρεί για την Βρετανία μαζί με τον Ray και τον Baily και σχεδόν με την επιστροφή του, τηλεφωνεί στον Mayall για να επανέρθει στην μπάντα του (που εκείνες τις μέρες έχει για κιθαρίστα τον Peter Green... έμεινε για μόνο 3-4 μέρες). Τώρα για το τι απέγιναν οι άλλοι 2 βρετανοί από τους GLANDS/FACES….άγνωστο!!! αααα… οι Baily και Ray συνέχισαν (αν και με διαφοροποιήσεις ενδιάμεσων στάσεων) το ταξίδι τους για την Αυστραλία και όχι μόνο…έτσι "περίπου" όπως το είχαν σχεδιάσει μερικούς μήνες πριν….

    Νικος Καρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. ουπς...Φώντα τώρα είδα το σχόλιο περι Clapton Is God, για 65 ή 66...Ούτε συνεννοημένοι να είμασταν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Νίκο στο τεύχος 41 των Μοντέρνων Ρυθμών, που κυκλοφόρησε την Τετάρτη 27/10/1965, στην γνωστή φωτογραφία του Eric Clapton με τους Juniors, από την Τερψιθέα του Πειραιώς υπάρχει η εξής λεζάντα. «Οι Τζούνιορς, χωρίς τον αρχηγό τους. Το δημοφιλές συγκρότημα, όπως εμφανίσθηκε στη συναυλία της π ρ ο π ε ρ α σ μ έ ν η ς Κυριακής, στην ‘Τερψιθέα’ του Πειραιώς». Η προπερασμένη Κυριακή από την 27/10/1965 (ημέρα Τετάρτη ξαναλέω) είναι η 17/10/1965. Η συναυλία έγινε δηλαδή μία εβδομάδα μετά το ατύχημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Μπορει δεν το εχω μπροστά μου. Μόνο ότι εχω σημειωμένο. Γιατί δεν ανεβαίνει το μερος Β' που εχω προσθέσει??

    Νίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. gia to Eric Is God....Den mporei na emfanistei...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Δεν ξέρω γιατί. Στην περίληψη δεξιά εμφανίζεται... Μάλλον κάποιο πρόβλημα του blogger είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Βλέπεις το "Αν και δεν έχει σημασία...2" ??

    Εγώ πουθενά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Κι εγώ, που δεν την έχω ψάξει την ιστορία με το “Clapton is God” ή “Eric is God” στο ’66 θα κατέληγα (εποχή Blues Breakers, πριν βγει το άλμπουμ). Όπως έγραψα, ακόμη κι αν ήταν ’65 το τσιτάτο, θα ήταν κάτι περιθωριακό.
    Νίκο, όπως ξαναείπα κάπου, εδώ δεν θυμόμαστε τι φάγαμε χθες, θα μιλάμε από μνήμης για το παρελθόν; Όταν, όμως, υπάρχουν τα ντοκουμέντα και «μιλούν» τα γεγονότα το «πράγμα» καθαρίζει…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Ο Καββαδίας είναι λάθος κατά μία μέρα νομίζω ως προς την ημερομηνία της συναυλίας, διότι αυτή ακυρώθηκε και έγινε στις 24/10 όπως αναφέρεται στην Απογευματινή και στην Αυγή της εποχής.
    Μύλος...γιά τις υπ'ολοιπες του Χάρη, έχω μια υποψία που την ψάχνω, διότι γνωρίζοντας τον απο τα γραπτά του σε έντυπα {Μουσική-Ηχος-Ποπ+Ροκ-Τοπ+Στίχοι-18-Ζοο-SONIK-Eλευθεροτυπία}είναι πολύ ενημερωμένος και ψείρας για να έχει γραψει κάτι λάθος.
    Ειναι στο κλαμπ ατόμων σαν τον Πετρουλάκη,τον Ζηλο,τον Δασκαλόπουλο,τον Νταλούκα,τον Κοντογούρη,τον Μπούρα,τον Φράγκο κλπ που δεν γράφουν στην τύχη.Νομίζω ότι 2 βδομάδες τώρα τον ξεσκίζεται αδικως.
    χμμκ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Δεν ξεσκίζουμε κανέναν χμμκ. Έγραψα για τα λάθη του Καββαδία. Γιατί το θεωρείς «ξέσκισμα» αυτό. Να μην τα επαναλάβω ποια είναι. Είναι 3-4 και υπάρχουν στο κείμενο.
    Πως είναι δυνατόν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί (που για ένα τέτοιο γεγονός αποτελούν αξιόπιστη πηγή) να λένε πως η συναυλία έγινε την 17/10 – και μάλιστα δύο φορές – και άλλοι να λένε (αναφέρεις την Αυγή και την Απογευματινή) μία εβδομάδα αργότερα; Γίνονται αυτά τα πράγματα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. καλημερα
    έχει γινει μια παρανοηση...στο σχολιο μου 1:40 αρχιζω μια προταση για τον χμμκ αλλα δεν συνεχιστηκε...εχει συμβει αρκετες φορες να κόβωνται λεξεις η προτασεις στο μπλογκ,ειναι μαλλον τεχνικο θεμα.Εγινε και πιο πανω με καποιον και του απαντησε ο Φωντας.Εγραφα και τελείωνα :
    χμμκ και φωντα μηπως πρεπει να βαλετε ενα Χ ?
    Ακης Φωτεινός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. (Ο Νίκος Καρ. Προσπάθησε 10 φορές ν’ αφήσει ένα σχόλιο. Δεν έγινε κατορθωτό. Με παρακάλεσε να το δημοσιεύσω εγώ. Το κάνω).

    Και πάμε στο "Eric is God" ή για να είμαστε πιο συνεπείς με τις μαρτυρίες της εποχής: "Clapton is God". Αυτό κατά πολλούς έγινε το 65 για άλλους το 66 και για μερικούς 67 (δες Wikipedia). To πιο πιθανό είναι ότι έγινε την περίοδο που γραφόταν το BluesBreakers, John Mayall with Eric Clapton LP (που τελικά κυκλοφόρησε 22/7/66). Kαι σίγουρα από τα τέλη του 65 και μετά, δηλαδή μετά την επάνοδο του Clapton στην Βρετανία και στις τάξεις των BluesBreakers (αυτό είναι επίσης κάτι που φαίνεται σε οποιοδήποτε ή σχεδόν οποιοδήποτε search στο google / ποτέ κανείς δεν μιλάει για αρχές 65). O ίδιος ο Warren Colman, αυτός που είχε γράψει στο λευκό πανό/poster την φράση "Clapton is God" και του οποίου η φωτογραφία με τον σκύλο που το κατουράει (το πανό) είναι πασίγνωστη (αρκεί ένα ψάξιμο στο google για Clapton Is God photo) έχει αναφέρει : πρώτον ποτέ δεν το είχε δει γραμμένο σε τοίχους ποτέ αν και είχε ακούσει για την ατάκα και μάλιστα είχε διαβάσει γι'αυτήν στην Melody Maker. Από εκεί και πέρα το "graffiti" αυτό συνεχίστηκε για χρόνια (ακόμα και στις μέρες μας) και δεύτερον ότι αυτό έγινε μετά από ένα gig των Bluesbreakers στο Λονδίνο την άνοιξη του 66. Θεωρώ λοιπόν ότι αρχές του 66 βγήκε αυτή η ατάκα. Το 66 (ή αν θέλετε την 2η περίοδο του Clapton με τον Mayall) θέτεται σαν αρχή της ιστορίας αυτού του graffiti και σε πολλά ακόμα sites (αρκεί ένα προσεκτικό ψάξιμο). Υπήρξε και μία 2η φάση που το slogan ήταν σε έξαρση, λίγο αργότερα όταν ο Clapton ήταν στους Cream και μάλιστα στα τελειώματά τους.
    Συγχωρέστε οποία τυπογραφικά ή συντακτικά λάθη…φταίει η ώρα…ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ και ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΚΑΝΕΝΟΣ
    Φιλικά
    Νίκος Καρ.
    ΥΓ. Και μην ξεχνάμε ότι οι μνήμες είναι "σκοτεινές". Ακόμα και εγώ που ήμουν στο Λονδίνο το 1965 και το 1966 και που γούσταρα με 1000 τον Clapton και που μάλιστα είχα γράψει με πινέλο την φράση "Clapton Is God", δεν μπορώ να σας πω με ακρίβεια αν αυτό ήταν τον Απρίλη, τον Οκτώβρη του 65 ή τον Μαρτη ή Απρίλη του 66. Περνάν τα χρόνια και οι μνήμες γινόνται θολές και απροσδιόριστες χρονικά.
    ΥΓ2. Όχι δεν ήμουν στο Λονδίνο τότε –ούτε έχω πάει ποτέ-, απλώς το αναφέρω σαν παράδειγμα…ότι είναι κάτι φυσικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Τον Απρίλιο του 65 στο Islington Tube Station του Λονδίνου,έμφανίστηκε για 1η φορά το γκραφιτι ERIC IS GOD.Mέχρι το τελος της χρονιάς το σλόγκαν είχε γεμίσει τους τοίχους της πόλης,ενώ τα Χριστούγεννα της ιδιας χρονιάς το ίδιο συνέβη και στη ΝΥ.
    Πηγή :NY TIMES ARCHIVES
    PITTSBURGH TRIBUNE REVIEW
    LONDON HERALD TRIBUNE

    ΝικόΛαος Θρασύς
    ΥΓ:Επειδή έχω και εξεταστική{οχι για την μουσικη βεβαια}και δεν έχω χρόνο,εύχομαι η υψηλή αναγνωσιμότητα του μπλογκ που προκάλεσα να συνεχιστεί και στο μέλλον.
    Νομιζω πως καταλαβαινουμε ολοι πως ο Εric απο το 65 ηταν...ΘΕΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Νικόλαε, το κόβω το «Θρασύς» γιατί στο τελευταίο σου σχόλιο κατέβαλες προσπάθεια να είσαι εντός της ευπρέπειας. Αυτό με χαροποιεί.
    Η πληροφορία που παραθέτεις είναι «κοινή». Υπάρχει δηλαδή σε πολλά επίσημα bios του Clapton. Έτσι όπως είναι διατυπωμένη δεν φαίνεται 100% ότι αυτό συνέβη το 1965. Βεβαίως, πρώτα λένε τα περί «θεού» και μετά λένε ότι ήρθε στην Ελλάδα. Αλλά από κακές διατυπώσεις άλλο τίποτα… Διάβασέ το κι εσύ πιο προσεκτικά. Θα δεις ότι δεν «εξασφαλίζεται» το 1965.
    Προσωπικώς δεν πείθομαι, καθότι βρήκα και αυτό στο δίκτυο: “This simple message was left dripping on a wall in London's Islington Tube Station by an adoring graffiti artist in 1966. An enterprising photographer picked up on it, and with a quick click-and-shoot, a star was born”. To 1966 παραμένει πάντα πιο πιθανό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. 40 σχόλια για τον Clapton και για το αν ήταν Θεός ή όχι.Φώντα όπως σχολίασα και πριν άκρη δεν θα βρεθεί.Το πράγμα φώναζε απο μακρια.Έχεις απο την μια την ορμητικότητα ενός νεαρού φοιτητή(βλέπε εξεταστική) και απο την άλλη την άγνοια του που αυτή πηγάζει απο την ηλικία του.Και εσύ τι κάνεις?Απαντάς μετατρέποντας έστω κι προσωρινά το blog σε κάτι αντίστοιχο με το troktiko.Θεωρώ πως δεν εκτίμησες ούτε χειρίστηκες σωστά την όλη κατάσταση...

    Σε διαβάζω όχι μόνο γιατί γουστάρω να διαβάζω π.χ για τους Freedom's Children στα ελληνικά(ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ) αλλά και γιατί απουσιάζουν (λόγω της γραφής σου και τι απορρέει απο αυτην) φαινόμενα σαν τα τωρινά.

    N.M

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Δεν τα λες σωστά Ν.Μ. Ο Clapton είναι Clapton (πάνω στις πενιές του βασίστηκε όλο το rock), δεν είναι Freedom’s Children, που αρέσουν και σ’ εμένα, αλλά τους ξέρουν 5-10. Το «όνομα» λοιπόν ευθύνεται για το μεγάλο αριθμό των σχολίων, και βεβαίως οι κρίσεις επί του κειμένου της Ελευθεροτυπίας . Πολλά από τα στοιχεία που καταθέτουν οι αναγνώστες είναι πολύτιμα. Η ενόχλησή σου δεν έχει κάποια λογική. Υπήρξαν σχόλια τα οποία ξεπερνούσαν το όρια της ευπρέπειας. Τι έπρεπε να κάνω; Να τα λογοκρίνω; (Δε θέλω να φθάσω σ’ αυτό το σημείο). Ή να μην απαντήσω; Σ’ ενοχλεί ο διάλογος N.M.; Δεν σε καταλαβαίνω. Και άκρη έχει βρεθεί. Να’ σαι σίγουρος. Προσωπικώς, δεν διαχωρίζω τους αναγνώστες σε φοιτητές, διδάκτορες, γνωρίζοντες, ή μη γνωρίζοντες, αλλά μόνο σε καλοπροαίρετους ή μη. Αλλά και με τους δεύτερους θα το παλέψω…
    Δεν ήξερα τι είναι το troktiko, έως τα γεγονότα (δεν έχω καιρό για πέταμα). Μπήκα μία φορά, μετά τη δολοφονία του Γκιόλια, κατάλαβα, και βγήκα αμέσως. Εσύ που το γνωρίζεις καλύτερα διαπιστώνεις ομοιότητες; Τότε να προφυλάσσομαι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Φώντα αρχικά έλπιζω να καταλαβαίνεις πως εκτιμώ το blog σου όσο κι έσενα προσωπικά χωρίς βέβαια να σε γνωρίζω.Όλα όσα έγραψα πιο πάνω είναι σαφώς καλοπροαίρετα.

    Για μένα το χειρίστηκες λάθος γιατί α)έδινες "τροφή" για να συνεχιστεί το όποιο μπάχαλο ένω έπρεπε να το αγνοήσεις β) γιατί έπρεπε να διακρίνεις το ελλειπές και το ανακριβές των όσων σε κατηγορούσαν ενώ έπρεπε να το αγνοήσεις και γ) για το μάταιο της όλης φάσης.Ο διάλογος δεν με ενοχλεί.Ίσα ίσα.Με ενοχλεί όμως να βλέπω να αναλώνεται κάποιος που έχει να "δώσει" σε κάτι μη ουσιώδες.Το είπα και πριν.Χίλιες φορές να έγραφες για τον Βilly Wooten το Σ/Κ παρά όλα αυτά...

    Τα όσα είπα περι troktikoy έχουν να κάνουν (και)με την αισθητική.Φαντάζομαι ένας λόγος που έφυγες άρον άρον απο κει ήταν και αυτός.Αισθητική λοιπόν που σαφώς και δεν έχει σχέση με το blog σου, έχει όμως με τα σχόλια κάποιων.Ήδη κάποιος συναναγνώστης σε παρομοίασε (λανθασμένα)με τον Γκιόλα.Τελοσπάντων ελπίζω να τελειώσει η ιστορία κάπου εδώ και να πάμε γι άλλα...

    Και όχι διαφωνώ.Σημαντικός ο Clapton,εξίσου σημαντικός και ο Julian Laxton...

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Βρε Ν.Μ εξίσου σημαντικός ο Clapton με τον Julian Laxton?Αν είναι δυνατόν!Νομίζω ότι άθελα σου θα δώσεις τροφή για νέο γύρο μπάχαλου!Χαχαχαχα!Την καλησπέρα μου,
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Αυτό το "πάνω στις πενιές του (Clapton) βασίστηκε όλο το rock" τι το ήθελες; Δηλαδή το rock ξεκίνησε το 1965. Πολύ ωραία. Ας υποθέσω ότι γράφτηκε από κεκτημένη ταχύτητα...
    Τότε ο Scotty Moore ας πούμε τι είναι; Ψιλά γράμματα θα μου πεις... Δυστυχώς...

    Ο Clapton είχε κάποια επιρροή σε συναδέρφους του μεταξύ 1966 και 1973, ελέω Cream κυρίως, καθώς το "Beano" λίγοι το είχαν/έχουν "εξερευνήσει". Άσε δε που από το 1970 και μετά σε πολλούς δίσκους του τα καλά κιθαριστικά μέρη τα παίζουν άλλοι κιθαρίστες (λέγε με Duane Allman).
    Δεν νομίζω δε ότι επηρέασε ιδιαίτερα άλλους γνωστούς blues-rock κιθαρίστες που εμφανίστηκαν μετά, όπως αναφέρουν κάποιες εγκυκλοπαίδειες, (Gary Moore, Stevie Ray Vaughn, Johny Winter κλπ). Μάλλον και αυτοί είχαν τις ίδιες επιρροές με τον Clapton (λέγε με Freddie King).

    Εν κατακλείδι καλός ο Clapton, αλλά κάπως υπερεκτιμημένος. Η καλή εποχή του ήταν στους Yardbirds και ιδιαίτερα στο "Beano". Από τους Cream και μετά πλατίαζε, αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπική μου γνώμη και ξέρω ότι ανήκω στην μειοψηφία. Αλλά έτσι είναι το χρηματιστήριο του rock'n'roll που άλλους δικαίως ή αδίκως τους ανεβάζει στα ύψη, έστω ετεροχρονισμένα, και άλλους τους έχει χωμένους στην αφάνεια, καίτοι έπαιξαν σπουδαίο ρόλο (λέγε με Scotty Moore).

    Φιλικά
    beatfreak66

    ΥΓ. Εάν υπάρχει ένας κιθαρίστας, πάνω στον οποίον βασίστηκε ένα ολόκληρο μουσικό είδος, τότε αυτός μάλλον είναι o Iommi. Σε αυτόν και στις βιομηχανίες του Birmingham.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Καλησπέρα Θοδωρή.

    Bαρύγδουπο ακούγεται άλλα δεν είναι...

    Ο Lundborg στον προλογο του για το Αcid Archives γράφει τα εξής:
    "...to suggest that in the long run success,or lack of success ,DOES NOT MATTER.Some of the obscure albums listed here display talent,dedication and resources to match the most championed artists,yet coming from the wrong place or time,the made no impact".Και συνεχίζει:"Maybe the most useful approach to pop music history goes from the bottom and up,instead of top-down".Δεν θα μπορούσε να το θέσει καλύτερα...

    Και στο πιο προσωπικό.Ο Γερμανός Οικονομολόγος Wilhelm Gossen εισήγαγε την έννοια της οριακής χρησιμότητας.Υποστήριζε λοιπόν πως όταν το ατόμο αποκτά πρόσθετες μονάδες απο το ίδιο αγαθό οι πράξεις κατανάλωσης,η μια μετά την άλλη, αποδίδουν συνεχώς φθίνουσα απόλαυση,ως το σημείο του κορεσμού.

    Έτσι λοιπόν και με τον Clapton (και την υπερπροβολή που τον συνοδεύει) η όποια χρησιμότητα του έχει φτάσει πλέον σε οριακά επίπεδα.Κορέστηκε.Αντίθετα ο Laxton μου προσφέρει απόλαυση/ικανοποίηση που ακόμα δεν έχει κορεστεί.

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Συμφωνώ απολύτως σε ότι αφορά την προσωπική απόλαυση/ικανοποίηση.Δεν συμβαδίζει απαραίτητα όμως με τη σπουδαιότητα.Είναι απολύτως λογικό οταν κατι εχει υποστεί υπερέκθεση να μην προκαλεί την ίδια συγκίνηση.Δεν σου κρύβω οτι κι εγώ πλέον πιο πιθανό να ακούσω στο σπιτι Freedom's Children παρά Clapton,Mayblitz ή Ashkan παρά Led Zeppelin και πάει λέγοντας.Για πολλούς λόγους όμως(πραγματικής αξίας,marketing,συγκυριών μου είναι αδιάφορο) ο Clapton μένει στην ιστορία ως μεγάλος.Κι αυτό δεν αλλάζει.Εμείς θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε μανιωδώς το σπάνιο,το εξωτικό,το obscure.Δεν μπορούμε όμως να ξαναγράψουμε την ιστορία βάζοντας τους όλους δίπλα δίπλα.Τουλαχιστον αυτό δεν μπορεί να γίνει βίαια.Πιθανόν σε κάποιες δεκαετίες να αλλάξουν οι προτεραιότητες,τα είδωλα και το πως αποτιμούνται αξιολογικά κάποια πράγματα.Στον παρόντα χρόνο όμως θεωρώ ότι o Clapton είναι θρύλος,ενώ ο Laxton όχι(ή τέλοσπάντων είναι θρύλος μόνο στα πλαίσια του νοτιοαφρικάνικου ροκ)
    Θοδωρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. beatfreak66...
    εγώ το rock το έμαθα και το κατανόησα αισθητικώς από τους Cream, όχι από τον Scotty Moore. Δεν θα κάνουμε τώρα προσκλητήριο ονομάτων. Δεν υποτιμώ κανένα μουσικό. Και κυρίως τον Freddy King και τον Otis Rush, τους οποίους «αντέγραψε» ο Clapton. Αλλά το rock, όπως το εννοώ εγώ είναι Cream και Experience. Μη μου πεις τώρα ότι υποτιμώ τους Animals, τους Stones, τους Kinks, τους Who… Στο ξαναλέω δεν υποτιμώ κανέναν. Θα σταματούσα να έγραφα σε μια τέτοια περίπτωση.

    Όσον αφορά για τον N.M., που εξακολουθεί να μιλά για «μπάχαλο», δεν θα συμφωνήσω με τα λεγόμενά του. Επειδή ξέφυγαν ένας-δύο αναγνώστες εσύ στοιχειοθετείς «μπάχαλο»; Κι ούτε υπάρχει ανάλωση και κούραση. Απεναντίας, χαίρομαι γιατί διαβάζω εξαιρετικά σχόλια στην «Κλαπτονιάδα», με στοιχεία και απόψεις. Για τον Clapton μιλάμε όχι για τον... Κατσιμητσούλια...

    Ωραία τα λέει ο Θοδωρής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Το "πάνω στις πενιές του (Clapton) βασίστηκε όλο το rock", όπως το διατυπώνεις, είναι μια γενική παρατήρηση, κάτι σαν αξίωμα δηλαδή ή έστω ένα πραγματικό αντικειμενικό γεγονός, το οποίο κατά την άποψή μου αποτελεί υπερβολή.

    Αντίθετα αποδέχομαι και σέβομαι τη βελτιωμένη διατύπωσή σου ότι "το rock το έμαθα και το κατανόησα αισθητικώς από τους Cream, όχι από τον Scotty Moore" που αναφέρεις καθώς αυτό δεν αποτελεί ένα "αξίωμα", αλλά αφορά σε προσωπικά σου βιώματα, τα οποία είναι υποκειμενικά.

    Ούτε προσκλητήριο ονομάτων θέλω να κάνουμε ούτε κόντρα μουσικών απόψεων. Ποιός είναι πιο καλός ο Clapton ή ο Scotty Moore ή ο Laxton; (καλοί οι Freedom's Children, παρεμπιπτόντως, αλλά προσωπικά προτιμώ Suck, έστω και εάν παίζουν διασκευές). Στον καθένα ό,τι αρέσει... Απλά παρατήρησα μια υπερβολή στην εν λόγω φράση σου.

    Αντικειμενικά πάντως πρέπει να δεχθείς ότι πιο σημαντικά για το rock, από οτιδήποτε ηχογράφησαν οι Cream, είναι τα 45αρια του Elvis στη Sun στα οποία έπαιζε ο Scotty Moore. Είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι καταγεγραμμένο πλέον ως ιστορικό γεγονός ότι από τις "πενιές" του εν λόγω κυρίου και όχι του Clapton ξεκίνησαν όλα...

    beatfreak66

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Φώντα θα το πω όσο πιο απλά γίνεται.Προτιμώ λοιπόν να γράφεις για τους Arcadium (που βλέπω δίπλα μου) έτσι ώστε και εγώ θα είχα κάποιος ώφελος και σε σένα θα έδινε (πιθανόν)μεγαλύτερη ευχαρίστηση.Εντούτις προτίμησες την συνέχιση της"Claptoniaδας" και οτι αυτό έφερε.Διαφωνώ με τον χειρισμό σου στο θέμα και όχι με σένα προσωπικά.Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα.Του εναντίον...

    Περι Clapton/Laxton.Το έγραψα και πιο πάνω.Επι προσωπικού.Το πόσο σπουδαίος είναι ο Clapton δεν το αμφισβητώ.Δεν έχει να κάνει με αυτό.Απλά Laxton στα αυτία μου ηχεί το ίδιο σπουδαίος με τον E.C.Γιατί?Για τους λόγούς που συμφώνησες πιο πάνω.

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Σας κερνάω όλους ένα μικρό απόσπασμα από συνέντευξη του Eric Clapton στον Frank Kofsky (γνωστός στην Ελλάδα από το βιβλίο του «Ο Μαύρος Εθνικισμός και η Επανάσταση στη Μουσική» εκδ. Σειρά Αυτοσχεδιασμός, Θεσσαλονίκη 1981), η οποία δόθηκε τον Ιανουάριο του 1968. Ολόκληρη η συνέντευξη περιέχεται στο βιβλίο “The Rock Giants/ Jazz & Pop” εκδ. World Publishing, 1970.

    FRANK: What do you think the relationship is between jazz and the popular music of today?

    ERIC: Well, right now, in the last year or so, it’s very easy to talk about it. Before it wasn’t. Because right now there’s such a close affinity. For example, apart from volume, there isn’t, say, a lot of difference between Gary Burton and a good rock group. Larry Coryell – he plays a lot of runs about the same as I play. You know, his simple one. (Προσέξτε εδώ…) I can’t play all those things that he does. But he can play the things that I do. And he does.

    Ειλικρινής απάντηση ενός μεγάλου παίκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. http://www.youtube.com/watch?v=ikKDga2Xzmc&translated=1

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Και στο 0.36 λεπτό του εν λόγω βίντεο θα ακούσετε και την "ελληνική εκδοχή" της "Layla"...

    http://www.youtube.com/watch?v=522DD937hYc

    beatfreak66

    ΥΓ. Συγγνώμη για το μαρτύριο αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. θα παραθεσω καποιες σκεψεις μου.Αν υπηρξε ενα γκραφιτι Eric is god το 1965 η 66 δεν με κοφτει.Αλλα οτι πολλοι μουσικοi, τον εκτιμουσαν ειναι σιγουρο.Πρωτος ο Mayall,αλλιως πως να δικαιολογισω οτι τελη Οκτωβριου του ζητα να [ξανα}μπει στο γκρουπ και εκεινος σε 3 μερες διωχνει τον Green για χαρη του.?Αναρωτιεμαι πως ενας που βρισκεται μεταξυ φθορας και αφθαρσιας καταφερνει λιγους μηνες μετα να μπαινει το ονομα του ξεχωριστα στο εξωφυλλο των Bluesbrakers ? Αυτο κατι δειχνει.Οσο για το οτι ηρθε στην Ελλαδα επειδη δεν ειχε κατι να χασει ειναι υπερβολικο.Ο Clapton αν εψαχνε την αναγνωριση θα καθοταν στους Yardbirds μιας και το single For your love την ιδια στιγμη της φυγης του γινοταν η πρωτη επιτυχια του γκρουπ [Νο 3 στη Βρετανια].Οσο για την αναφορα σου οτι ο Clapton με το ζορι παιζει σε αυτο το τραγουδι εισαι σωστος αλλα ο μοναδικος λογος που συνεβη ηταν διοτι ειχε ξενερωσει πολυ απο την pop στροφη του γκρουπ επιλεγοντας ενα τραγουδι που δεν γραψανε οι ιδιοι αλλα ο Graham Gouldman ο οποιος εγραφε τραγουδακια σε ποπ γκρουπς οπως οι Herman's Hermits με το no milk today.Για την ιστορια ο Graham ηταν τοτε μελος των Μockingbirds.Μαλιστα ηταν να το ηχογραφησουν οι ιδιοι αλλα το απερριψε η Columbia.Μετα το εδωσε στους Yardbirds.O Clapton λοιπον εφυγε απο αυτους ακολουθοντας την αγαπη του για τα μπλουζ.Οσο για το οτι ο Eric ηρθε στην [μουσικα ως προς το rock]Eλλαδιτσα ψαχνοντας να βρει την τυχη του,το βρισκω υπερβολικο.Μηπως τα ελληνικα γκρουπς ειχαν κανει το 1964 το Greek Invation στην Αμερικη και δεν το εχω παρει χαμπαρι?Οσο για λαθη που πιθανον κανουν ο Πετριδης,ο Καββαδιας ο Νταλουκας κλπ και στο ποσο σε κοροιδευουν με τις παπαριες τους,θα σου πω το εξης.Ο Charlie Gillett που δεν χωρα ουδεμιας αμφιβολιας για την τεραστιων διαστασεων συμβολη του στην κατανοηση του rock n roll,στην τελευταια σελιδα του βιβλιου του ΄Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ γραφει[Ειμαι ευγνωμων στους αναγνωστες της καινουργιας βρετανικης εκδοσης για την ολο προσοχη & φροντιδα με την οποια μου επισημαναν τα λαθη στα γεγονοτα και την παρουσιαση,κυριως στους Chris Gillard,Neil Holiday και Laurence Purcell].Αυτα το 1983.Αναρωτιεμαι Φωντα, θα τον εκραζες τοτε οτι γραφει παπαριες και οτι σε κοροιδευει εσενα και ολους οσους τον διαβαζουν,μειονοντας τον ολοκληρωτικα λεγοντας πως ειναι ασχετος,για τα οποια λαθη μπορει να εχει κανει? Εννοειται πως σε καμια περιπτωση δεν θα συγκρινα εναν Αγγλο δημοσιογραφο που γραφει για την μουσικη της πατριδας του με εναν Ελληνα.Προς αποφυγειν παρεξηγησεων.Η ειρωνια ειναι πως ξεφυλιζοντας χθες αυτην την αναθεωρημενη εκδοση, ο Charlie πεφτει σε μεγαλη λουπα[οπως θα ελεγες και εσυ]γραφοντας στο κεφαλαιο Περα απο τον Ατλαντικο οτι οι Rolling Stones διασκευασαν το Time Is On My Side της Ιrma Thomas ! Τα λεω αυτα διοτι θεωρω αξιο λογου που ο Charlie νιωθει και ευγνωμων για τα λαθη που του ειπαν.Οσο για τον Eric που του δινεις συμβουλη να μην λεει ανακριβειες και οτι ολοι πρεπει να μιλανε με στοιχεια,εννοειται πως μπορει να λεει οτι γουσταρει,δεν ειναι δημοσιογραφος και δεν χρωσταει σε κανεναν τπτ.Ως προς το εργο του στην μουσικη μπορει καποιος να τον κρινει,και μονο.Ο lennon δηλαδη στην τελευταια συνεντευξη της ζωης του στο Playboy που κανει λαθος σε δικο του τραγουδι και λει το Class Onion Green Onion,τι θα του απαντουσες? Τελος, ολα αυτα που λεει η Ευτερπη για μενα αλλα και ο Ν.Μ. ειναι αψυχολογητα...κρινουμε τους ανθρωπους με την ηλικια τους ?
    Ευχαριστω για την φιλοξενια και σορρυ για τα ορθογραφικα αλλα βιαζομαι λογω πτυχιου , εχω ξενυχτι... ευχομαι σε ολους τα καλυτερα!!!Νικολαος Θρασυς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Χαίρομαι, γιατί άλλαξε το ύφος σου. Κι αυτό το θεωρώ σημαντικό. Κατά τα λοιπά έχω πάρει θέση σε όσα θέτεις. Καλό πτυχίο λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. http://www.amazon.co.uk/Strange-Brew-Clapton-1965-1970-Foreword/dp/1906002002/ref=sr_1_1?s=books&ie=UTF8&qid=1283252098&sr=1-1

    Στο παραπανω βιβλιο "Strange Brew: Eric Clapton and the British Blues Boom 1965-1970: (Foreword by John Mayall)" του Christopher Hjort παρουσιαζεται αρκετα λεπτομερειακο timeline σχετικα με την "ελληνικη" περιοδο του Clapton κοκ. Ειναι αξιοπιστα τα στοιχεια του;

    Το βιβλιο ειναι παντως καταπληκτικο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Aπο ποιόν περιμένεις να σου πεί αν είναι αξιόπιστα τα στοιχεία του βιβλίου ? Ο Τρούσας ?
    Δηκαδή ο Christopher Hjort αυτόν περιμένει να κρίνει τις πηγές του ?
    Μου φαίνεται ότι δεν διαβάσατε τι έγραφε πριν λίγες μέρες ο Άγγλος...
    Που πάτε ρε Καραμήτροι χρεωκοπημένοι...
    Ακης Φωτεινός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Χαλαρωσε ρε φιλε ανωνυμε. Εαν εχεις αποψη γραψε την. Τα λοιπα αδιαφορα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Άκη Φωτεινέ, εξακολουθείς να λες ό,τι σου κατέβει. Διάβαζε τον «έγκυρο» τον Καββαδία κι άσε με εμένα στις πλάνες μου…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. RiRiIII, δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν ξέρω τι ακριβώς λέει για την πορεία του Clapton στην Ελλάδα. Να λέει περισσότερα απ' όσα γράψαμε εδώ πέρα (εγώ και κάποιοι σχολιαστές του blog); Τι να πω; Δεν το νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. Aυτό κάνω απο την 10ετία του '70.
    Διάβαζα ΗΧΟ,ΠΟΠ+ΡΟΚ,ΖΟΟ,ΝΤΕΦΙ και ότι άλλο μου άρεσε. Και δεν έχασα από όλους αυτούς, που εσύ αποκαλείς κλέφτες και που 2 βδομάδες τώρα κάνεις τον πονηρό αν η ημερομηνία του ΖΟΟ είναι το 97 ή το 98, κι άν ο Σαλιάρης έπαιξε κάποτε στους Τζούνιορς ή αν ο Κλάπτον όπως γράφει έπαιξε σε 10.000 ή σε 1 άνθρωπο.
    Συντήρησε αυτή την αντιπαράθεση,διότι βλέπεις ότι τα άλλα κείμενά σου έχουν 0-3 σχόλια.
    Σε συμφέρει...οι ΚΛΕΦΤΕΣ κι αυτοί που δεν έχουν ΤΣΙΠΑ πουλάνε !
    Ακης Φωτεινός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. Κατά πρώτον, να μην αφήνεις σχόλια για να έχω λιγότερα.

    Δεύτερον, αν έγραφα κι εγώ κείμενα σαν κι αυτό του Καββαδία στην Ε (που έγραψε 3 λόγια κι έκανε 4 λάθη) θα είχα, σίγουρα, πολύ περισσότερη πελατεία.

    Τρίτον. Σχολίασε λοιπόν για τον Robbie Basho, τον John Fahey. Σχολίασε για τον Νίκο Παπαθανασίου, τους African People, σχολίασε γαι τον ΜΑΗ ΤΟΥ 68 ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ... Εδώ μέσα υπάρχουν 505 αναρτήσεις. Κόλλησες με τον Clapton, γιατί έθιξα τους "βούδες" της ροκ δημοσιογραφίας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Δεν ειναι υποχρεωτικο να ενδιαφερονται ολοι εξισου για τις λεπτομερειες της περιοδου του Κλαπτον στην Αθηνα. Αλλοι είναι ευχαριστημένοι να γνωριζουν ότι ο Κλαπτον βρεθηκε για καποιους λογους στην Αθηνα καποτε στη δεκαετια του 60, άλλοι θα ήθελαν να επιβεβαιώσουν ότι ήταν σίγουρα πριν τη χούντα, άλλοι όμως δεν μπορούν να κοιμηθούν εαν δεν είναι σίγουροι ότι ήρθε την 13η του Αυγουστου του 65, έπαιξε στο Ιγκλού 27 φορές τοτε και τοτε, κλπ κλπ. Αλλωστε οπαδοι ανα την υφηλιο (βλ. whereiseric.com) συγκεντρωνουν πληροφοριες για καθε μερα ζωής του Κλαπτον και για πολλους αλλους.

    Αλλα ειναι απολυτως απαραδεκτο αρθρο εμπειρου ειδικευμενου δημοσιογραφου σε εγκριτη εφημεριδα που αφορα σε ενα θεμα που εχει τυραννισει ουκ ολιγους μουσικοφιλους ανά τον κοσμο και θα διαβασθει πρωτιστως απο ενημερωμενους αναγνωστες, να βρίθει λαθων και ανακριβειων. Σε σοβαρη χωρα θα τον ειχαν απολυσει παραυτα ή θα τον είχαν στείλει να γραφει καμια στηλη στη Εσπρεσσο. Εύγε στον Φωντα Τρουσα και στο παθος του για την ακριβεια και τη σοβαροτητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. "RiRiIII, δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν ξέρω τι ακριβώς λέει για την πορεία του Clapton στην Ελλάδα. Να λέει περισσότερα απ' όσα γράψαμε εδώ πέρα (εγώ και κάποιοι σχολιαστές του blog); Τι να πω; Δεν το νομίζω"

    Εφοσων εχεις ασχοληθει τοσο ενδελεχως με το θεμα, εκτιμω οτι ειναι απαραιτητο να το διαβασεις με την εννοια και ολων των γεγονοτων πριν και μετα την ελληνικη περιοδο τα οποια ειναι και απολυτως στοιχειθετημενα. Τα της ελληνικης εχεουν λιγο-πολυ τις ιδιες πηγες με τη δικη σου ερευνα. Ευχαριστως να σου σκαναρω τις σχετικες σελιδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. Να μου τις σκανάρεις, γιατί όχι;
    Τα πριν και μετά την ελληνική περιόδο μέσες-άκρες τα γνωρίζουν οι περισσότεροι. Άλλοι λιγότερο, άλλοι πιο πολύ. Εδώ, όπως είδες, αναπτύχθηκε ένας διάλογος μόνο για την ελληνική περίοδο (αλλά και λίγο πριν, λίγο μετά).
    Αν θέλεις, άσε το mail σου εδώ και θα επικοινωνήσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  65. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΑΛΟΥΚΑ
    Αγαπητέ Φώντα, η έρευνα και η κριτική καλοδεχούμενη, όταν όμως δεν έχει χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, δηλαδή όταν είναι έρευνα και όχι κακία.Σχετικά με τα όσα με αφορούν:ΚΑΚΟΗΘΕΙΑ διακρίνω περισσότερο στα όσα έγραψε ο γνωστός Manwolf Louie για εμένα. Θα ήθελα λοιπόν να σου διευκρινίσω:
    1-Βεβαίως και όταν δημοσίευσα το βιβλίο μου ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ είχα γνώση των όλων όσων είχαν γραφτεί για την υπόθεση Clapton. Όμως δεν ήμουν σίγουρος για μερικά πράγματα. Έτσι από το 2003, οπότε και αρχίζω να γράφω το βιβλίο, μέχρι και το 2005 που τυπώνεται μιλάω με τους: Αλέκο Καρακαντά (4 φορές για το θέμα, 2003-2005), Νίκο Μαστοράκη (Σεπτ 2003), Τζίμη Τζιμόπουλο (Οκτ 2004), Μάκη Σαλλιάρη (Ιουλ 2003), Λουκά Σιδερά (Ιαν 2005), Δημήτρη Πολύτιμο (Ιουλ 2002+2003), στους οποίους έθεσα τις εξής ερωτήσεις (εννοείται ότι οι κασέτες υπάρχουν)

    1-Γνωρίζατε τότε ότι ο Άγγλος κιθαρίστας ήταν ο Clapton ή το μάθατε αργότερα;
    Στην ερώτηση αυτή, όλοι μου απάντησαν ότι τότε, στον πραγματικό χρόνο, δεν ήξεραν ότι ο εγγλέζος κιθαρίστας ήταν ο Eric Clapton. Όλοι, μου απάντησαν ότι αυτό το έμαθαν αργότερα όταν έφυγε από την Ελλάδα
    2-Θυμάστε πότε ακριβώς ήρθε και πότε ακριβώς έφυγε από την Ελλάδα;
    Στην ερώτηση αυτή, πήρα διαφορετικές απαντήσεις. Επειδή όμως είχα κάποιες απαντήσεις που έλεγαν ότι «έφυγε τέλη Νοεμβρίου ή αρχές Δεκέμβρη», έγραψα τελικά ότι «Λέγεται πως έφυγε από την Ελλάδα τον Δεκέμβριο». Αυτό το «λέγεται», όπως καταλαβαίνεις δεν ήταν δεσμευτικό για μένα, αλλά περιέγραφε αυτό που άκουγα να μου λένε οι μάρτυρες,. Συνεπώς δεν πρόκειται για λάθος, αλλά για απόδοση των μαρτυριών σύμφωνα με την δημοσιογραφική δεοντολογία.
    3-Στο βιβλίο μου γράφω ότι έφυγε εσπευσμένα από την Ελλάδα. Το εσπευσμένα σήμαινε ότι έφυγε γρήγορα, ξαφνικά, χωρίς να το ανακοινώσει. Αυτό, το έλεγαν οι μαρτυρίες. Γιατί; Κανείς δεν ήξερε. «Κάτι χοντρό έγινε, τον είχα δει τρομαγμένο» μου έλεγε κάποιος, άλλος μου είχε πει «τον κυνηγούσε μάλλον η αστυνομία». Όλα αυτά, ενώ μου έδιναν μια εικόνα ότι κάτι συνέβη, δεν μου ξεκαθάριζαν τι είχε συμβεί ακριβώς.
    4-Στο βιβλίο μου γράφω, ότι «δεν είμαστε σίγουροι αν ο άγγλος που έπαιξε στην συναυλία στην Τερψιθέα, ήταν πραγματικά ο Clapton και όχι κάποιος άλλος από τους υπόλοιπους άγγλους που είχαν έρθει μαζί του στην Ελλάδα». Γιατί το έγραψα αυτό; Διότι, σύμφωνα με δύο μαρτυρίες, έπαιρνα την εικόνα του άγγλου κιθαρίστα να είναι γκέι. Ο Λουκάς Σιδεράς μάλιστα μου ανέφερε ότι ο άγγλος κιθαρίστας που όλοι αναγνώρισαν μετά σαν τον Eric Clapton, ήταν «αδελφούλα» και μάλιστα τον πήδαγε φίλος του. Αυτό δεν μπορούσα να το δεχτώ σαν αξιόπιστο. Όμως οι μαρτυρίες που ονόμαζαν τον Clapton ομοφυλόφιλο (και άλλα που δεν θέλω να αναφέρω) με οδήγησαν να σκεφτώ ότι οι μάρτυρες ίσως μετά από 40 σχεδόν χρόνια δεν θυμόνταν καλά και ότι ίσως κάποιος άλλος από την παρέα των άγγλων ήταν αδελφή και όχι ο Clapton. Μου δημιουργήθηκε λοιπόν η σκέψη μήπως δεν είχαν καταλάβει καλά ποιος από εκείνη την παρέα των άγγλων, ήταν ο Clapton και μήπως τον είχαν μπερδέψει και συνεπώς υπήρχε η πιθανότητα και ο εμφανιζόμενος στην περίφημη φωτογραφία να μην ήταν αυτός. Εξ άλλου είχα και την μαρτυρία του Καρακαντά, ότι οι κιθαρίστες στο αγγλικό γκρουπ ήταν δύο και μάλιστα έμοιαζαν μεταξύ τους. Έτσι, αν ήθελα να καταλήξω σε ασφαλή συμπεράσματα ένα μου έμενε, να επικοινωνήσω με τον ίδιο και να λάμψει η αλήθεια. Επικοινώνησα με την εταιρεία του και ζήτησα να μου διευκρινίσει ο ίδιος τι ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα. Η απάντηση που μου ήρθε ήταν ότι «Ο κύριος Clapton δεν επιθυμεί να αναφερθεί στα τότε γεγονότα».Αυτό μπορώ να το εξηγήσω τώρα. Ο Clapton που ετοίμαζε από τότε την αυτοβιογραφία του, ήθελε να κρατήσει το στορυ για το δικό του βιβλίο.
    Εν κατακλείδι, σωστά έγραψα το 2005, πως «η υπόθεση αυτή είναι ανεξακρίβωτη και σκοτεινή». Διότι δεν είχε μιλήσει ακόμη ο Clapton. Δυο χρόνια αργότερα, το 2007, το μυστήριο λύθηκε. Ο «εκβιασμός» που έγραφα ότι πιθανόν του έκαναν κάποιοι στην Ελλάδα, αποκαλύφθηκε από τον ίδιο, και στις πραγματικές του διαστάσεις. Όμως υπάρχουν ακόμη μερικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.
    Φιλικά και καλό κουράγιο.
    Μανώλης Νταλούκας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. 1
    Ξαναγράφω, (κόβοντας το κείμενο σε συνέχειες, επειδή δεν χωράει ολόκληρο σε ένα post) για να βάλω μερικά πραγματάκια στη θέση τους, αφού αναφέρθηκε το όνομά μου.
    Οι Καρακαντάς, Μαστοράκης, Τζιμόπουλος, Σαλλιάρης, Σιδεράς, και Πολύτιμος , λέει ο Μανώλης Νταλούκας, «απάντησαν ότι τότε, στον πραγματικό χρόνο, δεν ήξεραν ότι ο εγγλέζος κιθαρίστας ήταν ο Eric Clapton. Όλοι, μου απάντησαν ότι αυτό το έμαθαν αργότερα όταν έφυγε από την Ελλάδα». Από πού το έμαθαν, αλήθεια; Μήπως έγραψε αργότερα το Melody Maker ότι εκείνος που έπαιξε στην Αθήνα με τους Juniors λεγόταν Clapton; Απάντησε κανείς τους σ’ αυτό; Να μια έξυπνη ερώτηση που έπρεπε να τους γίνει, αλλά προφανώς δεν έγινε.
    Ωραίες οι δικαιολογίες, όμως το γεγονός ότι «ο εγγλέζος κιθαρίστας» λεγόταν (πράγματι, διαφέρει λίγο από το «ήταν ο») Eric Clapton είχε γίνει γνωστό στην Ελλάδα από τον Οκτώβριο του 1965. Στο τεύχος 41 των Μοντέρνων Ρυθμών, στη σελ. 12, των Άλεξ. Συριγιάννη και Θ. Σαραντή υπάρχει η φωτογραφία από τη συναυλία των Juniors, όπου φαίνεται καθαρά για ποιόν πρόκειται, ενώ από κάτω στη λεζάντα γράφει: «Δεξιά με τα μαύρα, ο Άγγλος κιθαρίστας, Έρικ Κλάπτον». Δεν ήταν δυνατόν να έπαιζε άλλος κιθάρα (άσε που εξακριβωμένα δεν υπήρχε δεύτερος κιθαρίστας στο αγγλικό συγκρότημα) και να έγραψαν το όνομα άλλου.
    Όπως μου επισήμανε ο Φώντας (διαφορετικά μπορεί να μην το παρατηρούσα αυτή τη στιγμή που γράφω), στην διπλανή ακριβώς σελίδα του περιοδικού, στο άρθρο «Μοντς: οι φιλόσοφοι του Λονδίνου», που υπογράφει ο Κώστας Νίκας, διαβάζουμε:
    «Με την άνοιξι, και σύμφωνα με το παράδειγμα του Έρικ Κλάπτον (ενός κιθαρίστα των Γιάρντμπέρντς), τ’ αγόρια φτιάχνουν τα μαλλιά τους κοντά». Δεν γίνεται δηλαδή καμία νύξη, από καμία πλευρά, ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που αναφέρεται στη διπλανή σελίδα. Οι Συριγιάννης και Σαραντής δεν ήξεραν ότι ο Άγγλος έπαιζε πριν στους Yardbirds και ο Νίκας δεν ήξερε ότι αυτός ο («ένας», δηλαδή άγνωστος) κιθαρίστας που αναφέρει είχε εμφανιστεί πριν από λίγο καιρό με τους Juniors (το άρθρο του Νίκα ήταν προφανώς μετάφραση από αγγλικό περιοδικό). Εκείνη την εποχή είναι απίθανο κάποιος αναγνώστης να συνδύασε τις πληροφορίες από τις δυο διπλανές σελίδες (αργότερα όμως;) γιατί συνήθως όταν ένα όνομα σού είναι εντελώς άγνωστο μπορεί να το ξαναβρείς μπροστά σου μετά από λίγο και να μην το θυμάσαι.
    Αυτό, το είχε πάθει και ο Μανώλης Νταλούκας στο βιβλίο του, όπου δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι ο αστυνόμος Παναγιώτης Μουρελάτος, που αναφέρει στη σελ. 133 με τους τεντιμπόις, είναι ο ίδιος μ’ εκείνον τον οποίο στη σελ. 255 αποκαλεί ... «Ένας [δηλαδή τυχαίος, άγνωστος] αστυνομικός διευθυντής στο Περιστέρι, ο Παναγιώτης Μουρελάτος». Το γεγονός αυτό «μπαλώθηκε» κάπως από τον υπάλληλο του εκδοτικού οίκου που έφτιαξε το ευρετήριο των ονομάτων στο τέλος του βιβλίου. Για την ακρίβεια, στο ευρετήριο αναφέρεται λανθασμένα η σελίδα 254 αντί η 255, αφού η δουλειά αυτή έγινε πριν από την τελική σελιδοποίηση. (συνεχίζεται)
    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. 2
    Ο Clapton λοιπόν, όπως φαίνεται, το 1965 ήταν ουσιαστικά εντελώς άγνωστος (ως πρώην μέλος των Yardbirds) ακόμα και στους μουσικούς κύκλους της Αθήνας. Το όνομά του, παρ’ όλο που πολλοί το είχαν ακούσει, ή διαβάσει, όταν έπαιξε με τους Juniors, δεν έλεγε τίποτα σε κανέναν. Προφανώς, όταν έγινε παγκόσμια γνωστός, όσοι τον είχαν δει το ’65, είτε τον θυμήθηκαν, είτε έτυχε να ξεφυλλίσουν ξανά εκείνο το παλιό τεύχος των Μοντέρνων Ρυθμών και το είπαν και σε άλλους. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Δηλαδή, δεν υπήρχε κανένα «μυστήριο» και καμιά «σκοτεινή ιστορία», ούτε οι Έλληνες «αργότερα "ανακάλυψαν" ότι ήταν ο Eric Clapton». Απλώς, το 1965, δεν ήξεραν ότι ήταν αρκετά γνωστός στην Αγγλία και δεν περίμεναν ότι θα γινόταν διάσημος. Ο δε Νίκος Μαστοράκης, δέκα χρόνια προτού μιλήσει στον Νταλούκα, είχε πει στον Γιώργο Νοταρά (Ήχος & hi-fi, τ. 243, Ιούνιος 1993, σελ. 37): «Ο πρώτος κιθαρίστας που αντικατέστησε τον Καρακαντά, ήταν ένας εγγλέζος πάμπτωχος και πειναλέος, ο Έρικ Κλάπτον! Εμφανίστηκε για 150 δρχ. στη σκηνή της Τερψιθέας (...) Με θυμήθηκε μετά από 23 χρόνια σε μια συναυλία. Πήγα στα παρασκήνια να τον χαιρετίσω, του λέω “με θυμάσαι;”, “Πως”, μου λέει, “Άθενς ... μαλάκα”, και διάφορα άλλα τέτοια!». Όλα τ’ άλλα που φέρονται να ... «λένε οι μάρτυρες», συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Μαστοράκη (χωρίς όμως να φαίνονται πουθενά στο βιβλίο «Ελληνικό Ροκ») είναι μπούρδες. (συνεχίζεται)
    Εδώ μπαίνει και ένα θέμα (δημοσιογραφικής;) δεοντολογίας. Τα τελευταία χρόνια έχω παρατηρήσει ότι κάποιοι μελετητές/ερευνητές του ελληνικού ροκ που θέλουν να φαίνονται σοβαροί, αναφέρουν στα βιβλία τους ότι έχουν πάρει συνεντεύξεις από διάφορους, από τις οποίες (συνεντεύξεις) χρησιμοποιούν, εδώ κι εκεί, μόνο μια-δυο φράσεις κατά πώς τους βολεύει, για να βγάλουν τα συμπεράσματα που θέλουν, αποκρύβοντας το σύνολό τους, ώστε ο αναγνώστης να μην έχει την ευκαιρία να κρίνει μόνος του από τα λεγόμενα του συνεντευξιαζόμενου. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι οι συνεντεύξεις, αν δημοσιεύονταν ολόκληρες, θα παρουσίαζαν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ αυτά που γράφουν οι ίδιοι οι συγγραφείς των βιβλίων.
    Για το θέμα Clapton, ο Νταλούκας στο βιβλίο του δεν παραθέτει ούτε μία φράση από συνέντευξη, ούτε αναφέρει καν ότι έχει μιλήσει σχετικά με μουσικούς της εποχής κι ότι για τα συμπεράσματα που έβγαλε δεν ευθύνεται ο ίδιος αλλά εκείνοι που απάντησαν στις ερωτήσεις του. Το εκμυστηρεύεται εδώ για πρώτη φορά. Ισχυρίζεται μάλιστα, ότι είχε «γνώση των όλων όσων είχαν γραφτεί για την υπόθεση Clapton». Αν είχε γνώση, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα γραπτά ντοκουμέντα της εποχής (που επαναλήφθηκαν στην εφημερίδα Έθνος όταν πέθανε ο Εύρης Παρίτσης, στον Ήχο, στο Ποπ & Ροκ, στο Ζοο και στα Νέα) κι όχι να πάει μετά από σαράντα χρόνια να κάνει ... «έρευνα» και να ρωτάει τον μπάρμπα μου τον ψεύτη (έστω, όσους δεν θυμούνται καλά, ή δεν είχαν άμεση σχέση με το γεγονός) προσπαθώντας να ανατρέψει κάτι πού ήταν ήδη γνωστό σε κάθε ενδιαφερόμενο πολλά χρόνια προτού «μιλήσει» ο ίδιος ο Clapton. Άλλωστε δεν τον υποχρέωσε κανείς να πάει να ρωτάει τον έναν και τον άλλο. Δική του επιλογή ήταν, άρα δικό του και το λάθος συμπέρασμα. Δεν φταίει η ... «δημοσιογραφική δεοντολογία». Απορώ δηλαδή, τι διαφορετικό θα μπορούσε να του πει ο Μαστοράκης. Να έβγαλε άραγε τον εαυτό του ψεύτη, για όσα είχε δηλώσει στον Ήχο, και να είπε ότι εκείνος που έπαιξε στην Τερψιθέα ίσως και να μην ήτανε ο Clapton;
    (συνεχίζεται)
    Manwolf Luie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. 3
    Μανώλη, άμα θες να μάθεις για τα Μάταλα, να πας να ρωτήσεις τον Πουλικάκο, που θα σου πει ότι τα πρόλαβε «στο τσακ» γιατί τα κλείσανε το 1968 ( http://www.lifo.gr/mag/features/1038 ) και μετά να έρχεσαι να μας λες ότι «δεν πρόκειται για λάθος, αλλά για απόδοση των μαρτυριών σύμφωνα με την δημοσιογραφική δεοντολογία».
    Άντε, κι όταν αρχίσουν τα όργανα να έρθεις κάνα βράδυ να τα π(ι)ούμε...
    Manwolf Louie

    Υ.Γ.
    Ο μακαρίτης Εύρης Παρίτσης, που ως μέλος των Juniors είχε παίξει με τον Clapton, άρα είχε άμεση επαφή μαζί του (επαφή που σίγουρα δεν είχαν οι Τζιμόπουλος, Σιδεράς, και Πολύτιμος), ήταν ίσως ο πρώτος που μετά το 1965 ανέφερε ξανά, γραπτώς, το όνομα του «άγγλου κιθαρίστα», στο οπισθόφυλλο του δίσκου του “Suzanne (Sunday Afternoon)” / Changes” (Pink Elephant, PE 22.147, 1976), που κυκλοφόρησε στην Ολλανδία:
    “Al jaren zwerft hij over de aardbol en heft in een groot aantal bekende groepen gespeeld waaronder de greep van Eric Clapton”
    Με τη βοήθεια του αυτόματου μεταφραστή, κατάλαβα ότι η παραπάνω φράση σημαίνει: «[ο Εύρης] επί χρόνια γυρίζει τον κόσμο και έχει φτιάξει πολλά γνωστά συγκροτήματα, στα μέλη των οποίων συμπεριλαμβανόταν ως κιθαρίστας και ο Eric Clapton».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. Αγαπητέ Μανώλη Νταλούκα, στο συγκεκριμένο θέμα έχεις λάθος, το οποίο για μένα είναι σοβαρό.
    Κάνεις ένα σφάλμα που το κάνουν πολλοί, να θεωρούν δηλαδή ακλόνητες πηγές τα λόγια του ενός και του άλλου (ακόμη και αν πρόκειται για τους πρωταγωνιστές των γεγονότων). Πρέπει να είμαστε σε θέση να τσεκάρουμε αυτά που ακούμε, αλλιώς – αν δεν μπορούμε –, θα πρέπει ή να αποφεύγουμε να τα δημοσιοποιούμε ή αν κρίνουμε πως πρέπει κάτι να πούμε, να αναφέρουμε ποιος, πότε και τι ακριβώς μας είπε, εκφράζοντας τις επιφυλάξεις μας.
    Ο Clapton ήταν γνωστό πως έπαιζε στους Juniors (ασχέτως αν δεν γνώριζαν το «μέγεθός» του) ήδη από τον Οκτώβριο του ’65, όπως ανέφερα στην ανάρτηση και όπως σημειώνει και ο Manwolf Louie. Μπορεί να μην είχες το συγκεκριμένο τεύχος των Μ.Ρ. για να το δεις, αλλά δυστυχώς σου ξέφυγε (δεν το λέω ειρωνικά) και η φωτοτυπία της σελίδας εκείνης (με την ανταπόκριση των Συργιάννη-Σαραντή), όπως είχε αναδημοσιευτεί με απολύτως ευανάγνωστα γράμματα στο Ποπ και Ροκ, τον Ιούλιο του ’95 (τεύχος 199), από τον Άκη Λαδικό.
    Λες ότι μίλησες με τον Σαλιάρη τον Ιούλιο του 2003. Και τι σου είπε ο Σαλιάρης, ότι δεν ήξερε πως έπαιζε με τον Clapton; Και τότε πως δημοσιεύει στο ZOO πέντε χρόνια πριν (τεύχος 9, 5-6/1998) επιστολή που του έστειλε ο σαξοφωνίστας των Faces Bernie Greenwood, λέγοντάς του να στείλει τα λεφτά στην Αγγλία, όταν πουλήσει τον ενισχυτή Marshall και το μεγάφωνο του Eric Clapton; (Tο όνομα αναγράφεται καθαρά στην επιστολή, που έχει ημερομηνία 28/10/1965). Άλλα έλεγε το 2003 ο Σαλιάρης και άλλα το 1998; Είναι δυνατόν αυτό;
    Εν πάση περιπτώσει. Είναι σαφές τι έχει συμβεί.
    Φιλικά, Φώντας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  70. Αν έχει κάνει λάθος ο Νταλούκας, θα το διορθώσει στην επόμενη έκδοση του βιβλίου του.
    Αυτοί που δουλεύουν κάνουν λάθη.
    Όπως έκανε ο Charlie Gillett στον ΗΧΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ και σε κάθε νέα έκδοση του βιβλίου του διόρθωνε το προηγούμενο.Στην περίπτωση αυτή ο Νταλούκας ενήργησε όπως θα έκανε ο καθένας.Φυσικά όταν έπαιζε μαζί του ο Σαλιάρης ΔΕΝ γνώριζε ότι ήταν ο Κλάπτον...η επιστολή ακολούθησε μετά.Τι άλλο να τσεκάρει αφού μίλησε με τις πηγές του κι ο Κλάπτον αρνήθηκε ?
    και κάτι άλλο,οι Μοντέρνοι Ρυθμοί ήταν ένα αναξιόπιστο,ανακριβές,άσχετο με την τότε ξένη πραγματικότητα,και χουντικό έντυπο που όποιος βασίζεται σε αυτό σήμερα πρόκοψε !
    Και που να έχουν πρόσβαση,άτομα σαν τον Νταλούκα κλπ στους ΜΡ αφου τότε δεν είχαν καλά-καλά γεννηθεί.Η ανατύπωση έγινε το 2007.
    Φαίνεται έσύ θα είσαι 60-65 χρόνων.Το μεγάλο λάθος του Νταλούκα είναι ότι απάντησε...κάτι που δεν έκανε ο Καββαδίας,άν βέβαια γνωρίζει την ύπαρξη του μπλόγκ σου...αλλά προκάλεσε όλο αυτό τον χαμό σε 20-30 άτομα,ένα μήνα τώρα !
    Τεό Μιχαήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΑΛΟΥΚΑ Νο 2

    Αγαπητοί Φώντα και Κώστα. Μεγάλο πράγμα η έρευνα, αλλά δυστυχώς δεν κατέχετε πράγμα. Κρίμα. Φαίνεται ότι δεν καταλάβατε ΤΙΠΟΤΑ από όσα έγραψα. Ο αρμοδιότερος να μιλήσει επί του θέματος, δεν θα ήταν ο Εύρης, αλλά ο Πολύτιμος. ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ φυσικά, ότι ο Πολύτιμος ήταν αυτός που φιλοξενούσε τον Clapton στο σπίτι του, και συνεπώς αφού ήταν πρωί, μεσημέρι και βράδυ μαζί, δικαιούται δια να ομιλεί. Ε λοιπόν, έχουμε αυτό το παράξενο. Ναι όλοι, ήξεραν τον Clapton αλλά κανείς, ούτε και ο Πολύτιμος που τον είχε σπίτι του, δεν κατάλαβε ότι αυτός ο άγγλος, που έλεγαν Eric, ήταν ο Clapton. Ο ίδιος ποτέ δεν τους το είχε πει όσο βρισκόταν στην Ελλάδα. Λοιπόν πώς το έμαθαν; Από το γράμμα που στάλθηκε στην Ελλάδα και όπου γνωστοποιόταν ότι αυτός ο Eric ήταν ο Eric Clapton. Το γράμμα αυτό τους έκανε να πέσουν από τα σύννεφα και να πουν"ρε μαλάκες, αυτός ο Eric που είχαμε εδώ, ήταν ο Eric Clapton". ΌΧΙ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΤΙ ΕΣΤΙ CLAPTON ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΔΩ ΗΤΑΝ Ο ERIC CLAPTON. Όσα γράφονται σε ελληνικά έντυπα περί Eric Clapton και τον ταυτοποιούν με τον "τουρίστα", γράφτηκαν μετά την γνωστοποίηση, ήτοι μετά το περίφημο γράμμα. Τα αναγραφόμενα στο τεύχος τεύχος των Μ.Ρ γράφονται αφού έχει φύγει ο Clapton και αφού γίνεται γνωστό ότι εκείνος ο τύπος ήταν ο Clapton. Αν το ήξεραν θα τον είχαν ταράξει στις συνεντεύξεις. Όσο ήταν εδώ, ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΝΟΜΙΖΑΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΞΕΕΠΣΜΕΝΟ ΤΟΥΡΙΣΤΑ.
    Αυτά, προς το παρόν, αλλά θα επανέλθω αφού συμβουλευτώ και το αρχείο μου για να σας ξεκαθαρίσω πλήρως την ιστορία, αλλά και να απαντήσω και σε μερικές αθλιότητες, με την ελπίδα ότι ίσως μάθετε επιτέλους και πως γίνετε μια έρευνα αλλά και σε ποιές πηγές πρέπει να βασιζόμαστε. Τώρα, σχετικά με τον Μουρελάτο, λες ρε Κωστάκη να μην ήξερα ότι αυτός ήταν που κουρευε του τεντυμπόηδες; Αφού ω ανόητον πρόβατο, αυτός ήταν που μου έδωσε τα στοιχεία, αλλά και το απόκομμα της εφημερίδας, όταν πήγα να του κάνω συνέντευξη σχετικά μα τις διαπομπεύσεις του 50. Αυτός, τώρα πια μακαρίτης, θεός σχωρέστον, μου είπε "Ξέρεις κάτι, εγώ δεν συνελάμβανα τους τεντυμπόηδες μόνο στα 1959, αλλά και μετά, επί χούντας" και μου έδειξε την εφημερίδα και γράμμα του Λαδά που τον εκθείαζε για την πράξη του. Λοιπόν θα σας ξαναγράψω σύντομα. Κουράγιο παιδιά, κάποτε θα μάθετε να προσπερνάτε προκαταλήψεις(= κακίες) και ΙΣΩΣ ΤΟΤΕ να γίνετε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΛΟΙ στην έρευνα των εποχών και των νοοτροπιών που σημάδεψαν την υπόθεση "ροκ στην ελλάδα".
    Φιλικά
    Μανώλης Νταλούκας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΑΛΟΥΚΑ – Α μέρος.
    Αγαπητέ Μανώλη,
    πηγαίνεις την κουβέντα εκεί όπου σε βολεύει, επειδή στο συγκεκριμένο θέμα γράφεις άλλα αντί άλλων. Αντί να παραδεχθείς ότι αυτό που υποστηρίζεις… «δεν είμαστε σίγουροι αν ο Άγγλος κιθαρίστας που εμφανίζεται στη φωτογραφία αυτή, ήταν πραγματικά ο Eric Clapton και όχι κάποιος άλλος από την παρέα των Άγγλων μουσικών που είχαν έρθει μαζί του στην Ελλάδα»… είναι απολύτως ανακριβές, εξακολουθείς να επιμένεις προς λάθος εντελώς κατεύθυνση. Το πρόβλημά μας δεν είναι αν γνώριζαν οι συμπαίκτες και οι συγκάτοικοι του Clapton ποιον είχαν απέναντί τους (θα σου πω τη γνώμη μου γι’ αυτό), αλλά αν ο Clapton έπαιξε ή όχι εκείνο το διάστημα με τους Juniors. Δηλαδή, δεν μας νοιάζει (για την ώρα) τι γνώριζε ή νόμιζε ο καθένας, αλλά τι πραγματικά συνέβαινε. Αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία. Εξάλλου, κι εσένα αυτό σ’ ενδιαφέρει, γιατί στο βιβλίο σου δεν γράφεις ούτε για «συμπαίκτες», ούτε για «συγκατοίκους». Λοιπόν, θα δεχθείς ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΠΩΣ Ο ΑΓΓΛΟΣ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ (τη γνωστή των Μ.Ρ., τεύχος 41, 27/10/1965) ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Ο ERIC CLAPTON ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΕΡΘΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ; Ναι ή όχι; Αμφιβάλεις δηλαδή ακόμη, αν ο «μαυροντυμένος κύριος» δεξιά στη φωτογραφία είναι ή όχι ο Eric Clapton;

    Μανώλη Νταλούκα, δεν υπάρχει κανένα «σκοτεινό» σημείο στην υπόθεση και ούτε πρόκειται για «ανεξακρίβωτη ιστορία» (όπως γράφεις), για κάποιον που βγάζει ένα βιβλίο το 2006. Αν έβγαζες το βιβλίο σου στις αρχές του 1966 (ούτε καν στο τέλος…) θα το δεχόμουν, αυτό που λες. Αλλά το 2006 με τίποτα. Όλα τα σοβαρά στοιχεία ήταν ήδη δημοσιευμένα. Όταν οι Συργιάννης και Σαραντής αναφέρουν το όνομα τού Eric Clapton κάτω από τη λεζάντα της φωτογραφίας ήδη από την 27/10/1965, όταν ο Εύρης Παρίτσης στο single “Suzanne (Sunday afternoon)/ Changes” [HOL. Pink Elephant PE 22.147] του 1976 γράφει στο οπισθόφυλλο για τη γνωριμία του με τον Clapton, όταν στο περιοδικό Ήχος & Hi-Fi (τεύχος 243, 6/1993), στη συνέντευξή του στον Γιώργο Νοταρά ο Νίκος Μαστοράκης μιλάει ανάμεσα σε άλλα και για την περιπέτεια του Clapton με τους Juniors, όταν στο ZOO (τεύχος τεύχος 9, 5-6/1998) ο Χάρης Καββαδίας και ο Νίκος Κοντογούρης γράφουν για την ελληνική περιπέτεια του Clapton (και με τον Μάκη Σαλιάρη να κομίζει την γνωστή επιστολή), όταν ο Λεωνίδας Καλλιβρετάκης στο περιοδικό Πρόσωπα/21ος Αιώνας (τεύχος 23, 13/8/1999) γράφει 5σέλιδο άρθρο, για το «ελληνικό 1965 του Eric Clapton», έρχεσαι εσύ, αγαπητέ Μανώλη, το 2006 να μας πεις για «σκοτεινή» και «ανεξακρίβωτη ιστορία»; Αντί να παραδεχθείς πως οι πηγές σου σε πρόδωσαν και πως αγνοούσες (ή αγνόησες για τους δικούς σου… ανεξακρίβωτους λόγους) όλα τα παραπάνω, οδηγημένος έτσι σε λάθος συμπέρασμα, έρχεσαι να μας πεις πως «δεν κατέχουμε πράγμα» και πως «δεν καταλάβαμε τίποτα απ’ όσα έγραψες»; Τώρα, τι να πω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΑΛΟΥΚΑ – Β Μέρος.
    Όσον αφορά τώρα για το δεύτερο θέμα, αν γνώριζαν οι έλληνες μουσικοί ποιος ήταν ο Eric Clapton. Εγώ λέω πως το όνομα “Eric Clapton” δεν τους έλεγε τίποτα τον Οκτώβρη του ’65. Αποκλείεται, μάλλον να ήξεραν, πως ο κιθαρίστας στο “For your love” ήταν ο Clapton και πως, αυτός, ήταν ο τύπος που είχαν εκείνη τη στιγμή μπροστά τους. Και φυσικά ούτε με την επιστολή πληροφορήθηκαν κάτι περισσότερο, παρά εκτός – πρόσεξέ το αυτό, γιατί είναι σημαντικό – του γεγονότος πως είχαν ακόμη μία γραπτή μαρτυρία για το όνομα του Άγγλου, μετά την πρώτη γραπτή αναφορά των Συργιάννη/ Σαραντή στους Μ.Ρ. Όταν λοιπόν ο Clapton έγινε φίρμα μετά τα μέσα του ’66, σίγουρα κάποιοι απ’ αυτούς (ο Παρίτσης σίγουρα, ο Σαλιάρης μάλλον, πιθανώς και άλλοι) θυμήθηκαν εκείνο το όνομα και μπορεί να είπαν, ήδη από τα τέλη του ’66, ή του ’67 ή του ’68: «Μάγκες, ξέρετε ποιον είχαμε στους Juniors το 1965; Τον κιθαρίστα τον Cream!!». Το πράγμα, υποθέτω, πως ήταν ξεκάθαρο στο μυαλό ορισμένων ήδη από τότε. Απόδειξη; Δεν έχω. Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΕΓΡΑΨΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΥΡΗ ΠΑΡΙΤΣΗ ΣΤΟΝ ERIC CLAPTON, ΤΟ 1976. Δηλαδή όταν (αποδεδειγμένα) από το 1976 ο μακαρίτης ο Παρίτσης ήξερε ότι είχε παίξει με τον Clapton, έρχεσαι εσύ 30 χρόνια μετά να τον διαψεύσεις, μιλώντας για «σκοτεινές» και «ανεξακρίβωτες» ιστορίες; Δεν στέκουν με τίποτα αυτά που λες.
    Φιλικά, Φώντας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. Τεό Μιχαήλ, πάτα φρένο. Δυο λόγια θα σου πω μόνο. Οι πηγές δεν διακρίνονται σε «αξιόπιστες» ή «αναξιόπιστες» από τους… τίτλους τους, αλλά από την ικανότητα του ερευνητή να αντλήσει ακόμη και από την πιο αναξιόπιστη πηγή, ένα αξιόπιστο στοιχείο. Αν ήταν έτσι όπως τα λες, τότε, κάποιος ερευνητής – όχι αναγκαστικά Χριστιανός – που θα’θελε να μελετήσει την ιστορία του Χριστιανισμού, δεν θα’πρεπε να μελετήσει τα Ευαγγέλια, γιατί τα έγραψαν οι Απόστολοι, που ήταν… αναξιόπιστοι, αφού, ως μαθητές ή ακολουθητές του Χριστού, δεν θα μπορούσε να γράψουν κάτι άλλο απ’ αυτό που έγραψαν.
    Τώρα τι; Mε βάζεις να υπερασπιστώ τους Μοντέρνους Ρυθμούς; Άλλη δουλειά δεν είχα να κάνω... Απλώς, σου λέω πως τα πρώτα 79 τεύχη τους βγήκαν πριν τη Χούντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Ασε τους Χριστούς και τους Αποστόλους...αν υπάρχει κάποιο λάθος σε βιβλίο, στην επόμενη έκδοση διορθώνεται.Απλό είναι.Κάνεις την τρίχα,τριχιά...1 μήνα τώρα.Τελικά άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις.Σε ότι σε βολεύει απαντάς πάντα.Και τελευταίος ! Απίστευτος ξερόλας και κομπορήμων !και κατι τελευταίο...αφου τον Νταλούκα και τον Καββαδία τους γνωρίζεις [με τον δεύτερο είσασταν μαζί στο ΖΟΟ]γιατί δεν τους παίρνεις 1 τηλ.να τους πεις αυτα που γράφουν και διαφωνείς ? Τι ματαιοδοξία ειναι αυτη που έχεις ? Ή μήπως δεν μπορούσες να βρείς το τηλ ή το email τους ? Τι θέλεις να αποδείξεις στους λίγους που διαβάζουν τα μπλογκ ? Ηρέμησε και κανε κράττει λίγο.
    Α,ο Καββαδίας [που σου απογείωσε το μπλογκ]έγραψε χθες για τις τελευταίες μερες του Χέντριξ ! Εμπρός! να η ευκαιρία σου πάλι...ο τυχερός σου άνθρωπος !
    Τεό Μιχαήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Τεό Μιχαήλ, απαντώ, πάντα επακριβώς, στα ζητήματα που προκύπτουν. Το έχω αυτό το κουσούρι, από τότε που ήμουνα στο Πολυτεχνείο. Όποιος κατανοεί… καταλαβαίνει.

    Σ’ ενδιαφέρει κι εσένα απ’ ό,τι βλέπω το «αν έχω άλλη δουλειά να κάνω». Ε, λοιπόν, δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω. Είμαι ο γιος εφοπλιστή και σκοτώνω, απλώς, την ώρα μου…

    Τους Νταλούκα και Καββαδία δεν τους γνωρίζω προσωπικώς. Ούτε έχω καμμιά διάθεση να ψάχνω και να παίρνω τηλέφωνα. Είμαι του γραπτού λόγου. Προτιμώ, μάλιστα, να… εκδίδω μόνος μου τον εαυτό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. Αγαπητέ,
    Πολυ ενδιαφέρον το ιστολόγιό σου και ειδικά το κείμενό σου για τον Clapton.
    Σε βεβαιώνω ότι το κείμενό μου του 1999 βασίζεται σε προσεκτική αναζήτηση της ειδησεογραφίας της εποχής, της βιβλιογραφίας για την περίοδο, συνεντεύξεις ατόμων που έζησαν τα γεγονότα και, φυσικά, στο μεράκι μου για τον Clapton.
    Συνεπώς συμφωνούμε στις επισημάνσεις που έκανες για τα πραγματικά περιστατικά, αλλά και σε ό,τι αφορά τη φάση που περνούσε τότε η καριέρα του.
    Φιλικά
    Λεωνίδας Καλλιβρετάκης (leonkall@eie.gr)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. Ευχαριστώ τον Λεωνίδα Καλλιβρετάκη για την επικοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΟΥΔΕΝ...
    ΤΕΟ ΜΙΧΑΗΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Ειδικότερες επισημάνσεις:
    Τα μέλη των Juniors to 1965 ήταν ο Εύρυς Παρίτσης (κιθάρα και φωνητικά), ο Τζίμης Νταής (κρουστά), ο Γιώργος Τσίκνης (φωνητικά), ο Λάκης Βλαβιανός (πιάνο), ο Πέτρος Πολάτος (σαξόφωνο), ο Θάνος Σουγιούλ (όργανο και μπάσο) και ο Αλέκος Καρακαντάς (κιθάρα).
    Στο ατύχημα που συνέβη όταν το αυτοκίνητό τους (ένα Peugot-404), συγκρούστηκε με ένα φορτηγό στις 6 το απόγευμα της Κυριακής, 10 Οκτωβρίου 1965 (βλ. ενδεικτικά εφημερ. Τα Νέα & Ελευθερία, 12.10.1965), βρήκε το θάνατο ο 22χρονος Σουγιούλ, και μαζί του τρία άλλα άτομα (η μνηστή του Νανά Μπενέτου και ο μάνατζερ Γιάννης Κρασούδης με την σύζυγό του),
    ενώ τραυματίστηκε και ο 19χρονος Καρακαντάς, ο οποίος κατά ορισμένες εφημερίδες "χαροπάλευε" (π.χ. Τα Νέα), ενώ σύμφωνα με άλλες ήταν ήδη νεκρός (π.χ. Ελευθερία: "Το μουσικό συγκρότημα 'Τζούνιορς' θρηνεί τον χαμό δύο μελών του").
    Η αλήθεια είναι ότι ο Καρακαντάς είχε τραυματιστεί πολύ σοβαρά κι βρισκόταν σε αφασία στον "Ευαγγελισμό" νοσοκομείο , όπου παρέμεινε επί δύο μήνες, μέχρι τις 9 Δεκεμβρίου 1965 (όταν πιθανότατα ο Clapton βρισκόταν ήδη καθοδόν προς την Αγγλία, όπου επανεμφανίστηκε με τους Bluesbrakers, μέσα στον Δεκέμβριο) .
    Το γεγονός ότι ο Clapton αντικατέστησε τον Καρακαντά, και όχι τον Σουγιούλ, εξηγεί ενδεχομένως την (μετά από δεκαετίες) εντύπωση του ότι οι νεκροί του συγκροτήματος ήταν δύο.
    Ο Καρακαντάς, λοιπόν, όχι μόνο τελικώς επέζησε, αλλά συνέχισε την καριέρα του και μετά την διάλυση των Juniors (το 1966), συμμετείχε στους We Five (μέχρι το 1968), και στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι, ως μέλος των Axis.
    Το τι έκανε στη συνέχεια από την πλευρά του ο Clapton, είναι, νομίζω, περισσότερο γνωστό και δεν απαιτεί τόσο επισταμένη έρευνα ...
    Λεωνίδας Καλλιβρετάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. Μόλις ανακάλυψα οτι το "Let me in" που ηχογράφησαν και οι Juniors, υπάρχει στο "Take A Heart" των Sorrows και επίσης το έχουν πεί και οι Sessions, στους οποίους έπαιζε κιθάρα ο Ritchie Blackmore. Ξέρουμε ποιοί το πρωτοπαίξανε; Πολύ ωραιο κομμάτι!

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. Το τραγούδι είναι του Miki Dallon. Λογικώς, το πρωτοείπαν οι Sessions το 1964(;), μέλος των οποίων ήταν και ο Dallon, και μετά οι Sorrows, το 1965 (από τους οποίους πρέπει να το άκουσαν οι Juniors). Κρατάω μία επιφύλαξη πάντως, γιατί σου δίνω άμεση απάντηση. Θα το ψάξω κι άλλο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. Να προσθέσω,επειδή ημουν στην Τερψιθέα τότε,οτι οι συναυλίες αυτές γινόντουσαν σαν μουσικά πρωϊνά κάθε κυριακή περίπου στις 11 π.μ.,η δε Τερψιθεα ηταν ενας κινηματογράφος και κατα συνέπεια χωρούσε το πολύ 800 άτομα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  84. Δεν νομίζω να έχετε φυλάξει κανένα ντοκουμέντο από το event…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. Πριν λίγη ώρα πήρα αυτό το e-mail από φίλο…

    O Mαστοράκης έγραψε χτες στο facebook:

    ΜΟΝΟ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ;
    Ποσες περιπου χρειαζονται για να περιγραψουν την ιστορια πισω απο αυτη τη φωτογραφια; Απο μονη της, διαψευδει τους ανιστορητους "ιστορικους" της ελληνικης ποπ που μεχρι και βιβλιο κυκλοφορησαν για να μας πεισουν οτι ο Ερικ Κλαπτον δεν ειχε ερθει ποτε στην Αθηνα το '65 και δεν ειχε παιξει με τους Juniors στην "Τερψιθεα." Λες και εμεις που οργανωσαμε τη συναυλια εκεινη, ειχαμε παραισθησεις. Ο Μακης Σαλιαρης που δουλεψε για τη "μετεγγραφη" του Ερικ απο το διαλυμενο συγκροτημα του, τα ονειρευτηκε ολα αυτα. Ευτυχως που υπαρχουν και οι εραστες της αληθειας, σαν το "Δισκορυχειο," και κανουν φυλλο και φτερο αυτο το μοναδικο κεφαλαιο της περιπετειας του Κλαπτον στην Αθηνα. Αξιζει να το διαβασετε ολοκληρο, γραμμενο απο ανθρωπους που και εγκεφαλο εχουν και την ιστορια την ξερουν οπως εγινε. http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/08/eric-clapton-1965.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. Γεια σας.Που να φανταστω τοτε την δεκαετια του 60 οτι μετα απο 50 χρονια θα διαβαζα αυτο το μπλογκ. Αυτα που γραφονται εδω ειναι περιπου η ζωη μου. Λοιπον τοτε πηγαινα σε πρωιναδικα οπως και το Αννα ντορ στη Γλυφαδα, διαβαζα μοντερνους ρυθμους, πηγαινα ινγκλου, σε εκπομπες του Μαστορακη [κολυμβητηριο],ακουγα τον αμερικανικο της βασης απο οπου και πλουτισα τις μουσικες γνωσεις μου μαθαινοντας τους Αλαν Πραις Κινκς Ανιμαλς κ.λ.π. τις εφαγα στη συναυλια των Ρολινγκ Στοουνς στον ΠΑΟ, κυτταρο Σωκρατες τι να πρωτοθυμηθω. Ακουγα φυσικα ολα τα Ελληνικα συγροτηματα και φυσικα Τζουνιορς και ταραχτηκα παρα πολυ με το δυστυχημα. Ηταν σοκ για τη νεολαια . Ο Καρακαντας ηταν τοτε ο αγαπημενος μου κιθαριστας.Αυτη την εποχη αγορασα απο την Νικης 2 στο Συναγμα το 45αρι των Yardbirds το οποιο ακουγα 10 φορες τη μερα ειδικα το κοματι με το σολο κυθαρα με αγγιξε βαθεια [τα δισκακια τα εχω ακομη].Φυσικα δεν ηξερα το ονομα του κιθαριστα ουτε φανταστικα οτι μπορει και να τον ειχα δει σε πρωιναδικο η ηταν αυτος που επαιζε στους Fsces που αρεσαν πολυ. Αλλα και αργοτερα που ακουγα CREAM δεν ηξερα ακομη περι Κλαπτον.Τον συγχωρεμενο Μακη Σαλιαρη τον γνωρισα προσωπικα πολυ αργοτερα[10ετια 70] τοσο στην αυτοκινηση οσο και στο αλλο χομπυ του πολυταλαντου Μακη στους αγωνες αυτοκινητων που συναντομαστε συχνα και μιλουσαμε. Οσο για τα Ματαλα να ξεκαθαρισω οτι δεν ειναι μαγαζι να κλεισει. Εκλεισε η αρχαιολογικη υπηρεσια με φραχτη την προσβαση στις σπηλιες και τωρα ειναι επισκεψιμες με εισητηριο. Προφανως εκλεισε θα ενοουσε το οτι η τοτε κυβερνηση απαγορευσε στους Ελληνες να πηγαινουν. Εγω παντως πηγα με φιλους το 1968 για 5 μερες και ηταν υπεροχα. Το 1969 και το 1970 ξαναπηγα για ενα μηνα καθε φορα και εμεινα σε σπηλια χωρις προβλημα. Η περιφραξη εγινε μεταξυ 1970 και 1985 που ξαναπηγα και ηταν εκει. Με τον Ερικ Κλαπτον εχω μια απορια και ισως και αλλοι. Αληθεια δεν επεθυμισε την Ελλαδα να ελθει να κανει μια συναυλια ρε γμτ.Την ιδια απορια εχω και για τους Rolling Stones εχουν εκκρεμοτητα αφου η συναυλια τους στον ΠΑΟ το1967 διεκοπη βιαια. Αυτα ειχα να πω και τα εβγαλα γιατι μου ξυπνησατε μακρινες αγαπημενες αν και καπως ξεθωριασμενες αναμνησεις, Ευχαριστω που τα διαβασατε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είστε καλά. Και ο Eric Clapton και οι Rolling Stones έχουν ξαναπαίξει από τότε στην Ελλάδα.

      Αν έχετε χρόνο τότε διαβάστε και αυτό… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/10/the-juniors-eric-clapton-50.html

      Διαγραφή
    2. Δεν εχει σχεση με την ημερομηνια αυτο που μου γραψατε!!!Ποτε ηλθαν.Καπου θα ημουν. Η διευθυνση δεν δειχνει τιποτε. Πληκτρολογω κατι λαθος?

      Διαγραφή
    3. Ο Clapton έπαιξε στην Ελλάδα στις αρχές του ’84 δεν θυμάμαι τώρα την ακριβή ημερομηνία, για δε τους Stones μπορείτε να βρείτε τις ημερομηνίες από το δίκτυο. Δεν είναι δύσκολο… ψάξτε…
      Το link σας το έδωσα για να δείτε κι άλλα στοιχεία για Clapton-Juniors.

      Διαγραφή
  87. Σήμερα παίζει ο Αλέξης Καρακαντάς στην ΑΝΑΣΑ/ΛΕΦΚΑ http://anasa-lefka.blogspot.gr/ στα κάτω Πατήσια Προμηθέως 76

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  88. Με λίγα λόγια: ¨Ήμουν στην συναυλία,ήξερα ότι ήταν ο Clapton.Τον παρουσίασαν με το όνομα του και έπαιξαν το For your love! Τελεία και παύλα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διάβασε αυτό:

      Σάββατο, 10 Οκτωβρίου 2015
      THE JUNIORS – ERIC CLAPTON θυμόμαστε το δυστύχημα που συγκλόνισε την Αθήνα, πριν 50 χρόνια

      https://diskoryxeion.blogspot.com/2015/10/the-juniors-eric-clapton-50.html

      Διαγραφή