Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

MOMBASA african rhythms & blues

Όσοι ασχολούνται με τον πλατύ πυθμένα του jazz-funk στην Ευρώπη σίγουρα θα έχουν υπ’ όψιν τους τούς Mombasa. Ένα απίθανο γκρουπ που κατάφερε να ηχογραφήσει μερικά άξια LP στην παλαιά Δυτική Γερμανία, από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μετά. Δύο από εκείνα τα άλμπουμ, το “African Rhythms & Blues” και το “2” (αμφότερα στην Spiegelei/Intercord, το 1975 και το 1976), θεωρούνται από τους... ειδήμονες (DJ κυρίως και κάποιους συλλέκτες) απόλυτα must have, απαραίτητα δηλαδή για την πλαισίωση ψαγμένων σετ και φυσικά για sampling. Με τις τιμές των originals να ανεβαίνουν, και με κάποια tracks να εμφανίζονται κατά καιρούς σε συλλογές, για ν’ ανοίγει ακόμη περισσότερο η όρεξη, ένα πράγμα μόνον απέμενε. Η πλήρης και οριστική επανέκδοσή τους. Η Sonorama θα ανελάμβανε το… ιερό καθήκον.Το πρώτο άλμπουμ των Mombasa, το “African Rhythms & Blues” [Sonorama L-17, 2006], ηχογραφημένο τον Απρίλιο του 1975 στην Κολωνία, δεν είναι ένα κλασικό jazz-funk LP, αλλά μία ακόμη απόπειρα προκειμένου να pop-ποιηθεί η αφρικανική ρυθμολογία (ένα ίχνος της δηλαδή), με τη βοήθεια τεχνικών της jazz. Το αποτέλεσμα, που αγγίζει βεβαίως και το funk, έχει μία κομψότητα κι ένα επικοινωνιακό χάρισμα, σπάνιο για τέτοιου τύπου μουσικές, οι οποίες συχνά (και καλώς…), στηρίζονται σε μία περισσότερο «ελεύθερη» προσέγγιση, με κρυμμένη τη μαγεία τους πίσω από τις ακροαματικές επαναλήψεις. Οι Mombasa χωρίς να αρνούνται το ειδικό, προσεγγίζουν το γενικό, μέσα από μία απλή, γενικώς, συνταγή, που τραντάζεται από δημιουργικά vibes. Κομμάτια όπως το “Nairobi” ή το “Kenia” (αμφότερα συνθέσεις του τρομπονίστα του γκρουπ Lou Blackburn) είναι εντελώς προφητικά, σε σχέση με τους ήχους που παράγουν σήμερα εταιρίες, όπως π.χ. η Yoruba Records.Τώρα, το “African Rhythms & Blues 2” [Sonorama L-30, 2008] παρουσιάζει, και αυτό, μιαν αυτοδυναμία ως έργο, με ακόμη περισσότερο χωνεμένες τις afro-funk και afro-jazz επιρροές/αναφορές, γεγονός που συνεπάγεται την πλήρη ένταξή του στη σημερινή club σκηνή – η οποία έχει επιδoθεί, εδώ και χρόνια εξάλλου, στο πιο απονενοημένο κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Στην ανάσυρση δηλαδή, από τα πιο σκοτεινιασμένα ράφια, πολύτιμων καταγραφών από το afro μεγασώμα. Περαιτέρω, οριστικοποιείται κατά έναν τρόπο η σκιαγράφηση του πορτρέτου τού τρομπονίστα Lou Blackburn, του μουσικού που υπήρξε η κινητήρια δύναμη των Mombasa – ένας άνθρωπος με jazz προϊστορία, αφού υπήρξε στέλεχος σε ορχήστρες όπως εκείνες των Lionel Hampton, Duke Ellington, Count Basie, Quincy Jones κ.ά.
Ήταν 1971, όταν ο Blackburn θα βρεθεί για πρώτη φορά στο (τότε) Δυτικό Βερολίνο μπαίνοντας στην ορχήστρα του Kurt Edelhagen. Αναφερόμαστε στην εποχή όπου τα afro διδάγματα στην jazz και το rock βρίσκονταν στην ημερησία διάταξη στην Ευρώπη (και σ’ ένα underground, πάντα, κύκλωμα, στην Αμερική), με συγκροτήματα όπως οι Assagai και οι Osibisa να αποκτούν, την ίδιαν ώρα, ιδιαίτερη δημοφιλία. Ο Blackburn θα σχηματίσει τους Mombasa το 1973, επηρεασμένος, τρόπον τινά, όχι μόνο από το περιρρέον afro κλίμα, αλλά και από μιαν ιδιαίτερη άποψη που κουβαλούσε ο ίδιος, εν σχέσει με την pop-ποίηση του ήχου του AACM (Art Ensemble of Chicago κ.ά.) και τη διάχυσή του σε μαζικότερα ακροατήρια. Μέσα από μία απλοποιημένη φόρμα, όσον αφορά στη συνθετική ανάπτυξη, με περιορισμένο δηλαδή το «ελεύθερο» αυτοσχεδιαστικό στοιχείο, ο Blackburn στήνει, από οπτικής πλευράς, ένα jazz σχήμα, που έπαιζε με rock τρόπο, δίχως όμως τις συνήθεις rock προσδοκίες (τα βασικά σολιστικά του όργανα ήταν το τρομπόνι και η τρομπέτα, ενώ απουσίαζαν οι κιθάρες και τα πλήκτρα, με το ηλεκτρικό μπάσο να παίζει υπερ-καθοριστικό ρόλο). Η «γνωριμία» θα επιτευχθεί τελικώς μέσω του “African Rhythms & Blues” όπως προείπα, για να πάρει πια το δικό της δρόμο με το “2”, ένα χρόνο αργότερα. Αν και η line-up είναι, τώρα, εντελώς αλλαγμένη – Doug Lucas τρομπέτα, φλούγκελχορν, Bob Reed κόνγκα, κρουστά, Don Ridgeway bass guitar και Alan Tatham ντραμς, κρουστά – εντούτοις, η σταθερή, φωτεινή παρουσία του Blackburn, που χειρίζεται τρομπόνι, σενάι και κρουστά, είναι εκείνη που εξασφαλίζει την αισθητική συνέχεια. Όλα τα θέματα άγονται από τις ισχυρές funky bass lines του Ridgeway, με την απαραίτητη κρουστή υποστήριξη πάνω στις οποίες απλώνεται ο ήχος των πνευστών, με το αφρικανικό φινίρισμα – το section του Fela, με τους Tunde Williams τρομπέτα και Lekan Animashaun βαρύτονο, έτσι όπως αποτυπώνεται π.χ. στο άλμπουμ “Mr.Big Mouth” [Afrodisia, rec.1975] είναι ένα... νιγηριανό, ηχητικό ανάλογο. Και τα έξι tracks του “2” προσφέρουν ευφορία σε ακρόαση οίκαδε, μερικά όμως, όπως το “Shango II”, το “African hustle” και κυρίως το “Al Rahman”, είναι ό,τι πρέπει για να ανέβει σε γούστο το spin των DJs.
Α και κάτι ακόμη. Το 2007 η Sonorama είχε κυκλοφορήσει και το LP “Mombasa, African Rhythms & Blues Remixes” [L-21] με τους Dr Rubberfunk, Matt Flores, Bird, Curv και Palmreaders να επιχειρούν πάνω στα “Massai”, “Holz”, “Kenia” και “Shango”. Καλή προσπάθεια. Να και μια δισκογραφία...
1. African Rhythms & Blues – GER. Spiegelei/ Intercord 26564-5U – 1975
2. African Rhythms & Blues 2 – GER. Intercord INT 160.049 – 1976
3. Ode To Kalahari – GER. Spiegelei/ Intercord INT 145.601 – 1979
4. Tathagata – GER. Wind No 002 – 1980
5. Peace Maker – GER. Plane Nr.88268 – 1981
6. Ikwezi – GER. Biton ΒΙΤ 2122 – 1981 (ως Ikwezi)
Οι Ikwezi σχηματίστηκαν από τον μπασίστα των Mombasa Don Ridgeway. Τo άλμπουμ ηχογραφήθηκε το 1980/81, στο Bitone Studio της Φρανκφούρτης. Μάλιστα, το 2007 η Sonorama έδωσε σε 45άρι το “Get down (And do it right)” [S-26] βγαλμένο μέσα από το εν λόγω LP. Στα φωνητικά η Joan Faulkner. Ακούστε το...

Κι επειδή, σε τέτοιες περιπτώσεις, μόνον ο διάβολος μπορεί να σε βάλει να ψάχνεις διαβάστε τι εντόπισα στο site του Γιώργου Νταλάρα, κοιτάζοντας στις συνεργασίες του. «Towards the end of 1995 and, within the framework of a concert held in the Old Frankfurt Opera, he became acquainted with Joan Faulkner, the famous American jazz singer. Together, in the course of that concert, they had interpreted two songs by Alexandros Karozas, a composer of Greek origin. George Dalaras met again with Joan Faulkner in September 2000 in the Conservatory of Herod of Attica accompanied by the BBC Concert Orchestra within the framework of the events that took place towards the support of the Acropolis museum».

16 σχόλια:

  1. Δυναμίτες και τα δύο african rhythms and blues πραγματικά.Απερίγραπτο και το μπάσο!Εκτός απο αυτά τα δύο της sonorama υπάρχει τίποτε άλλο σε cd?Επίσης στο site του Νταλάρα τι έψαχνες?Καλησπέρα
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου Θοδωρή. Δεν ξέρω αν έχει βγει κάτι άλλο των Mombasa σε CD. Το τέταρτο και το πέμπτο (από τη δισκογραφία) δεν τα έχω ακούσει. Το “Ode to Kalahari” είναι καλό, δίχως να φθάνει στο επίπεδο των δύο πρώτων.
    Πώς προέκυψε το site του Νταλάρα; Μπήκα ψάχνοντας πληροφορίες για τις μελοποιήσεις ποιημάτων του Καβάφη από έναν Αλέξανδρο Καρόζα. Είχα βρει παλιά ένα δικό του, σχετικό LP στο Μοναστηράκι, αλλά δεν το είχα πάρει… Στην αρχή, όταν είδα το όνομα της Joan Faulkner δεν το πίστευα. Έψαξα, μάλιστα, να δω αν πρόκειται για συνωνυμία. Δεν είναι. Δεν πρέπει να είναι δηλαδή. Υπάρχουν και video στο youTube, όπου η Faulkner τραγουδά στο Ηρώδειο, μελοποιημένο Καβάφη. Βεβαίως, από τους Ikwezi στον Καβάφη είναι μεγάλη η διαδρομή…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το πρώτο LP των Mombasa ειναι μακράν το καλύτερο για μενα και το 7' Nairobi σκοτώνει.
    Το 2 Φώντα για να ειμαι ειλικρινής δεν μου εκανε και πολυ και το δωσα εδω και καιρο αν και το πλήρωσα αδρά στο γνωστό δισκοπωλείο που δυστυχως μονο αυτο τα φερνει πρωτα.Αλλη κατάρα και αυτη.τα υπολοιπα αν τα βρω ποτε φτηνά θα τα παρω να τα ακούσω αλλα μεχρι εκει.Προτιμω nα τα χώσω στο νεο των The Budos Band.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. btw και για του λόγου το αληθές εδω υπάρχει κατι για dl νόμιμα και καθαρά.
    http://www.giantstep.net/index.php/2010/06/the-budos-band-unbroken-unshaven-mp3/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεια σου Νίκο. Θα έλεγα πως το πρώτο των Mombasa είναι πιο… πνευματικό άλμπουμ, ενώ το δεύτερο πιο… σωματικό. Αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ. Δεν μπορώ να πω αν προτιμώ κάποιο από τα δύο. Και για τα δύο έχω πολύ καλή γνώμη. Το “Nairobi” είναι κομματάρα. Το είχα μάλιστα και στη συλλογή “Groovy Therapy” (από τον κατάλογο της Sonorama Records), που είχα επιμεληθεί για το Jazz & Τζαζ το 2007.
    Πότε βγήκε νέο Budos Band; Εγώ έχω μείνει στο «ηφαίστειο» και στο «σκορπιό». Ενδιαφέρον αυτό το “Unbroken, unshaven”· από την «κόμπρα» απ’ ό,τι κατάλαβα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαίρετε, κύριε Τρούσα. Χθες έβλεπα την ταινία του Bresson "Quatre nuits d'un rêveur" ("Τέσσερις νύχτες ενός ονειροπόλου") και "κόλλησα" με δυο τραγούδια κάποιου Groupe Batuki, που ακούγονται στην ταινία. Το γκρουπ εμφανίζεται να παίζει και σ' ένα ποταμόπλοιο στη διάρκεια της ταινίας. Το μόνο που κατάφερα να μάθω μετά από αναζήτηση είναι ότι στο γκρουπ συμμετείχε ο γνωστός τραγουδιστής απ' την Ανγκόλα, Bonga Kwenda. Γνωρίζετε κάτι για το εν λόγω γκρουπ; Σας παραπέμπω και σε μια σκηνή της ταινίας, όπου ακούγεται το ένα από τα δύο τραγούδια -δυστυχώς όχι το live!

    http://www.youtube.com/watch?v=7C4K89Wa4Lg

    Lapsus digiti

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Lapsus digiti… αρχικώς, να πω πως αυτή την ταινία του Bresson δεν την έχω δει. Είδα όμως το clip, στο οποίο με παραπέμψατε. Το τραγούδι είναι πολύ καλό και επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, κατ’ εμέ, πόσο σημαντική είναι η «έντεχνη» μουσική της Angola· απείρως ωραιότερη από την υπερεκτιμημένη του Πράσινου Ακρωτηρίου. Τον Bonga τον ξέρω φυσικά κι έχω ακούσει το δυνατό του άλμπουμ “Angola 72” από εκείνη την εποχή, (πρέπει να υπάρχει σε CD), όπως και μεταγενέστερα. Το γκρουπ Batuki, προφανώς, προϋπήρξε (αφού και η ταινία προέρχεται από το ’71) και λογικώς κάτι πρέπει να ηχογράφησε (αφού «χρησιμοποιεί» τραγούδι του και ο Bresson). Κάποια singles; Ποιος ξέρει…
    Κοίταξα, πάντως, στο imdb.com και είδα πως στο OST της ταινίας συμμετείχαν 4 μουσικοί (δεν αναφέρεται τίποτα για Batuki και Bonga). Τους δύο, μάλιστα, τους αναγνώρισα. Τον «σαουντρακιέρη» Michel Magne και τον φλαουτίστα Chris Hayward, που εκείνη την εποχή έπαιζε στους άψογους jazz-progressive Total Issue (μαζί με τους Henri Texier, Aldo Romano κ.ά.), ενώ το 1972 συμμετείχε στο ενδιαφέρον δεύτερο LP των funksters Cane and Able “Relating A Message To You” και το 1973 στο “Goodbye, My Love, Goodbye” του Ντέμη Ρούσσου.
    Δεν σας βοήθησα πολύ. Μάλλον εσείς μου δώσατε την ευκαιρία ν’ ακούσω ένα πολύ ωραίο τραγούδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κρίμα που δεν μπορείτε ν' ακούσετε και το τραγούδι του γκρουπ στη σκηνή με το ποταμόπλοιο (γύρω στο πεντηκοστό πρώτο με πεντηκοστό τέταρτο λεπτό της ταινίας).Το γκρουπ αναφέρεται στους τίτλους αρχής της ταινίας. Ο Bonga διάβασα ότι είχε συνεργαστεί με το γκρουπ, και σας τον ανέφερα μπας και σας βοηθήσω. Παρεμπιπτόντως έχω λιώσει τα "Angola 72" και "Angola 74". Δροσίζουν καλύτερα κι από γιαπωνέζικο κλιματιστικό! Και επανέρχομαι: Παρά το γεγονός ότι η κόπια της ταινίας είναι κακή, ο τραγουδιστής του γκρουπ μοιάζει με τον Raoul Indipwo. Τελοσπάντων...Θα συνεχίσω το ψάξιμο. Η Ανγκόλα βρίθει διαμαντιών! Ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση.

    Να είστε καλά!

    Lapsus digiti

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Χαιρομαι που ψαχνατε τις μελοποιησεις μου πανω σε Καβαφη, να σας δωδω εγω τα επισημα σαιτ, www.karozas.eu www.kavafis.eu

    Φιλικα

    Αλεξανδρος Καροζας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ευχαριστώ, κύριε Καρόζα. Θα περιπλανηθώ στα sites που αναφέρετε. Παλαιότερα, εύρισκα το LP σας πάνω στον Καβάφη, αλλά... αμελούσα. Τώρα, όποτε το ξανα-εντοπίσω θα το αγοράσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλησπέρα, κύριε Τρούσα. Κάποιος ανέβασε πριν λίγες μέρες τη σκηνή με τους μουσικούς στο ποταμόπλοιο:

    http://www.youtube.com/watch?v=34Ylq9jGdT4

    Αν κάποιος γνωρίζει κάτι για τους μουσικούς, ας γράψει. Ακόμα τα ψάχνω αυτά τα δυο άσματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλησπέρα Lapsus digiti. Θα πω κάτι… εντελώς συνειρμικό. Βλέποντας τον τραγουδιστή στο απόσπασμα από την ταινία του Bresson, το μυαλό μου πήγε αμέσως στον Βραζιλιάνο (με καριέρα στην Ισπανία) Jayme Marques. Δεν ξέρω αν είναι αυτός, αλλά – να πάρει ο διάβολος – νομίζω πως οι δυο τους μοιάζουν και στη φάτσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Όντως! Για καλό με παραπέμψατε στον Jayme Marques;! Πώς θα ξεκολλήσω;:

    http://www.youtube.com/watch?v=iYXg_GTvF9U

    Ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια. Ελπίζω να επανέλθω με καλά νέα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τρανή περίπτωση ο Jayme Marques. Δυστυχώς τα άλμπουμ του δεν βρίσκονται κάθε μέρα, ενώ είναι και «τσιμπημένα». Έχω μόνο ένα 2LP του, το “En Directo” [ESP. RCA PL-35225] ζωντανά ηχογραφημένο στο Whisky Jazz Club της Μαδρίτης, τον Απρίλιο του 1979 (στα σαξόφωνα ο Tito Duarte από τους Barrabas).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο τραγουδιστής που ψάχναμε απ' το κλιπάκι της ταινίας του Μπρεσόν δεν ήταν ο Jayme Marques αλλά ο Marku Ribas! Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω την εκτέλεση που ακούγεται στην ταινία...

    http://www.youtube.com/watch?v=dRWaLKkyL9A

    ΑπάντησηΔιαγραφή