Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

ο RY COODER στη Βιβλιοθήκη…

«Ry Cooder, Ένας μουσικός θησαυρός» ήταν ο τίτλος του άρθρου του Γιάννη Πετρίδη στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας (#614, 31/7/2010). Γι’ άλλη μια φορά ο γνωστός τοις πάσι ραδιοφωνικός παραγωγός υποστηρίζει ανακρίβειες. Ξεκινάει λοιπόν το άρθρο ως εξής, οι εμφάσεις δικές μου:
«Ένας από τους μουσικούς που δικαιούνται τον χαρακτηρισμό του χαρισματικού μουσικού, είναι χωρίς αμφισβήτηση ο Ry Cooder. Παράλληλα είναι εμφανές το ότι αυτός ο μεγάλος μουσικός είναι σχετικά αδικημένος σε σχέση με άλλους μεγάλους κιθαρίστες που, χωρίς να είναι απαραίτητα καλύτεροί του, κατάφεραν να έχουν καλύτερη αντιμετώπιση από πλευράς κοινού, γιατί από την πλευρά των ειδικών της μουσικής ο Ry Cooder έχει εκτιμηθεί όσο του αξίζει και το περιοδικό «Rolling Stone» σε μία λίστα που δημοσίευσε πριν από μερικά χρόνια, τον κατατάσσει στην 8η θέση με τους σημαντικότερους κιθαρίστες όλων των εποχών».
Προσπερνώ το γεγονός ότι το κείμενο θέλει «χτένισμα», αφού οι λέξεις… μουσικούς, μουσικού, μουσικός, καλύτεροι, καλύτερη, μεγάλους, μεγάλος καταγράφονται σε δυο προτάσεις με ρυθμό πολυβόλου, όπως προσπερνώ κι εκείνο το «χωρίς αμφισβήτηση» – λες και όποιοι αμφισβητήσουμε τη... χαρισματικότητα του Ry Cooder θα έχουμε διαπράξει κανένα έγκλημα –, για να μείνω, για λίγο στην… αποκατάσταση, που παρέχει η 8η θέση στη λίστα με τους «σημαντικότερους κιθαρίστες όλων των εποχών» κατά το Rolling Stone. Ας πω, λοιπόν, πως καμία τέτοια λίστα, που φτιάχνεται από ασχέτους προς τη μουσική, δεν μπορεί να έχει την παραμικρή αξία – καθότι μόνον οι άσχετοι και οι «ειδικοί» μπορούν να βάζουν στις ζυγαριές τους κιθαρίστες, αποδίδοντάς τους θέσεις, του τύπου… όγδοος, εικοστός όγδοος, εκατοστός όγδοος. Και, φυσικά, ποτέ κανείς δεν αποκαθίσταται με καταλήψεις «θέσεων» σε καταλόγους, πόσω μάλλον όταν οι άνθρωποι οι οποίοι φτιάχνουν ή αναπαράγουν αυτούς τους καταλόγους δεν μπορούν να ξεχωρίσουν μια ματζόρε κλίμακα από μία μινόρε. Αλλά, για να προχωρήσουμε…
«Αυτό που κάνει τον Cooder να ξεχωρίζει σε σχέση με άλλους, είναι η ικανότητά του να παίζει όλα τα είδη της μουσικής: ροκ, μπλουζ, τζαζ, φολκ, τεξ-μεξ, γκόσπελ, μελωδίες της Χαβάης, καλύψο και ό,τι άλλο μπορεί να φαντασθεί κανείς». Κι εδώ ο συντάκτης πέφτει σε μεγάλη λούμπα, γιατί αν υπάρχει κάτι που να κάνει τον Ry Cooder να ξεχωρίζει ως κιθαρίστας, αυτό δεν μπορεί να είναι σώνει και καλά η ενασχόλησή του με διαφορετικά πράγματα, αλλά κάτι άλλο, ίσως, το οποίο, σε όλο το κείμενο, πασχίζουμε να το μάθουμε. Δηλαδή κάποιος κιθαρίστας, που έπαιξε στη ζωή του συνεχώς το ίδιο πράγμα και δεν ασχολήθηκε αναγκαστικά με όλα τα προαναφερθέντα δεν ξεχωρίζει; Δηλαδή οι κιθαρίστες του blues από τον Charley Patton και τον Robert Johnson, μέχρι τον John Lee Hooker, τον Otis Rush και τον Buddy Guy είναι ή δεν είναι σημαντικοί; Μάλλον θα πρέπει να συμβουλευτώ τη λίστα του Rolling Stone…
Στη συνέχεια, όταν ο συντάκτης μπαίνει στα τσάτρα-πάτρα βιογραφικά στοιχεία για τον Ry Cooder, χάνεται η μπάλα, καθώς «μαθαίνουμε» πως ο Josh White ήταν μπλουζίστας (έπαιξε και blues φυσικά, αλλά αν τον πεις μόνον έτσι τότε είναι σίγουρο πως αγνοείς το έργο του – η Wikipedia π.χ., που τόσο συμβουλεύεται ο Πετρίδης, γράφει ας πούμε πως ο Josh White ήταν singer, guitarist, songwriter, actor and civil rights activist) και πως ο «ιερωμένος Gary Davis ήταν αυτός που του μετέφερε την αγάπη για την παραδοσιακή μουσική» (φυσικά πρόκειται για τον τραγουδοποιό Rev. Blind Gary Davis, που έπαιζε blues βασικά, με θρησκευτικό και ενίοτε μυστικιστικό περιεχόμενο και όχι έτσι γενικά «παραδοσιακή μουσική»). Και πιο κάτω… «Στα 17 του χρόνια ήταν μέλος της μπάντας που συνόδευε την τραγουδίστρια Jackie DeShannon κι έναν χρόνο αργότερα, το 1965, μαζί με τους Taj Mahal και τον μετέπειτα ντράμερ των Spirit, Ed Cassidy, φτιάχνουν το πρώτο τους συγκρότημα με το όνομα The Rising Sons. Τότε κυριαρχούσε ο ήχος συγκροτημάτων όπως οι Byrds και το μπλουζ-ροκ που έπαιζαν οι Rising Sons προκάλεσε αμέσως το ενδιαφέρον της CBS. Όμως ο δίσκος που είχαν ετοιμάσει δεν κυκλοφόρησε και το συγκρότημα έπαψε να υπάρχει. Όλα αυτά πριν εμφανισθούν οι Butterfield Blues Band, οι οποίοι γνώρισαν μεγάλη επιτυχία παίζοντας ανάλογη μουσική». Εδώ, οι ανακρίβειες χτυπάνε κόκκινο. (από αριστερά: Ry Cooder, Taj Mahal, Jesse Lee Kincaid, Kevin Kelley, Gary Marker)
Κατ’ αρχάς οι Rising Sons (στην αρχή υπήρχε και “The”, αλλά αφαιρέθηκε αργότερα – προφανώς γιατί το είχαν κατοχυρώσει άλλοι… Rising Sons) φτιάχτηκαν το 1964 (αναφέρεται στο CD της Columbia), και όχι το 1965, από τους Ry Cooder, Taj Mahal, Gary Marker, Jesse Lee Kincaid και Ed Cassidy (δεν συμμετέχει στην ηχογράφηση του άλμπουμ, αφού στη θέση του είναι ο Kevin Kelley που πήγε αργότερα στους Byrds, τους Fever Tree και αλλού). Επίσης, δεν έμειναν αδισκογράφητοι εκείνα τα χρόνια, αφού η Columbia έδωσε ένα 45άρι (το 1966;) με τα τραγούδια “Candy man/ The devil’s got my woman” (δεν είμαι σίγουρος αν κυκλοφόρησε κανονικά ή τυπώθηκε μόνον ως promo). Μπορεί, βεβαίως, μετά τα μέσα του ’65 οι Byrds να κυριαρχούσαν, αλλά αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, ήταν η αιτία ώστε οι Rising Sons να παροπλιστούν, αφού ο ήχος τους έμοιαζε περισσότερο με Byrds, παρά μ’ εκείνον των Butterfield Blues Band. Καθότι, αν έπαιζαν «μπλουζ-ροκ», όπως λανθασμένα λέει ο Πετρίδης, τότε δεν θά’χε πρόβλημα η Columbia να τους κυκλοφορήσει άλμπουμ, προκειμένου να κοντράρει την Elektra (που είχε τον Paul Butterfield με την μπάντα του). Επειδή όμως ο ήχος των Rising Sons, εκτός από τις blues άκρες, είχε πολλά στοιχεία από Byrds, ακόμη και από Dylan (άκου το “2:10 train” π.χ.), πιθανώς να θεώρησε η Columbia πως θα έπρεπε να τους παρακάμψει, για να μην «αδυνατίσει» τα κυρίαρχα ονόματά της. Ποιος ξέρει τι ακριβώς παίχτηκε, ώστε να μείνει εν τέλει ένα εξαιρετικό όντως άλμπουμ στο ράφι, για κάμποσα χρόνια. Ηχογραφήσεις (άλμπουμ) των Rising Sons κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στα late seventies από κάποια εταιρία Groucho (την ίδια που είχε βγάλει κι ένα LP των Charlatans), το 1992 σε CD από την Columbia, Legacy/ Sony Music, και για πρώτη φορά το LP όπως πρέπει, μόλις το 2001 από την Columbia/ Sundazed [LP 5054].
Και βεβαίως αυτό που λέει ο Πετρίδης «όλα αυτά πριν εμφανισθούν οι Butterfield Blues Band, οι οποίοι γνώρισαν μεγάλη επιτυχία παίζοντας ανάλογη μουσική» είναι παντελώς λάθος. Οι Rising Sons δεν έπαιζαν «ανάλογη μουσική» με τους Butterfield Blues Band (επειδή ο ήχος κάνει τη μουσική το ότι κάποιοι παίζουν blues δεν σημαίνει πως έχουν «ανάλογο» ήχο – τι σχέση έχουν τα blues του Captain Beefheart με τ’ «ανάλογα» του Alexis Korner;) και, τέλος πάντων, όταν οι Butterfield Blues Band πρωτοεμφανίστηκαν, το 1963 – αναφέρομαι στο live, στο Big John’s Club του Σικάγο, το καλοκαίρι του ’63, που πρωτοβγήκε από την Red Lightnin’ το 1972, όταν στο γκρουπ έπαιζαν οι Smokey Smothers, Jerome Arnold και Sam Lay –, οι Rising Sons ήταν ανύπαρκτοι.
Και κάτι ακόμη. Ακούγοντας κομμάτια όπως το “.44 blues” από το LP των Rising Sons, μου κάνει εντύπωση πόσο κοντά είναι ο ήχος τους μ’ εκείνον του “Safe as Milk” των Captain Beefheart and His Magic Band, που κυκλοφόρησε ενάμισι-δύο χρόνια αργότερα (9/1967). Παράξενο; Ίσως όχι και τόσο, αν σκεφθούμε πως τρία(!) μέλη των Rising Sons πήραν μέρος στην ηχογράφησή του. Ο Ry Cooder (αυτό το λέει ο Πετρίδης), ο Taj Mahal, αλλά και ο Gary Marker ως μηχανικός ήχου (γι' αυτούς δεν το λέει).
«Ο παραγωγός Terry Melcher, γιος της Doris Day, τον βοήθησε να παίξει σε μερικές από τις ηχογραφήσεις των Paul Revere and the Raiders…», ok, δεν αναφέρεται όμως το… προηγούμενο και βασικότερο. Πως ο Terry Melcher ήταν ο παραγωγός του άλμπουμ των Rising Sons…
Όσον αφορά στις συνεργασίες του Ry Cooder ο Πετρίδης αδιαφορεί και δε λέει κουβέντα για τις παρουσίες του στα άλμπουμ των Monkees “Head”, Gentle Soul, Judy Henske & Jerry Yester “Farewell Aldebaran” (το πρωτάκουσα στην επανέκδοση βινυλίου της Radioactive πριν από λίγα χρόνια), Phil Ochs “Greatest Hits”, Neil Young (στο πρώτο του), GTO’s “Permanent Damage” (υπάρχουν μαρτυρίες ότι είναι κι εκεί)… αγνοώντας, προφανώς, και την περίπτωση των Ceyleib People και του άλμπουμ τους “Tanyet” (τέλη ’67), για το οποίο γράφεται στο myspace πως… Ry Cooder’s Ceyleib People are arguably one of the more innovative groups of the late 60’s, ενώ άλλοι το παρουσιάζουν ως… short-lived L.A. studio band was the brainchild of successful session musician/ producer Mike Deasy (guitar, sitar) and prior Captain Beefheart And His Magic Band member Ry Cooder (slide guitar). Ας σταματήσω, όμως, εδώ... Τα ’χουμε ξαναπεί, εξάλλου, για τα κείμενα του Γιάννη Πετρίδη - που μπάζουν πανταχόθεν - και απ’ ό,τι φαίνεται θα τα ξαναπούμε…

29 σχόλια:

  1. Καλό μήνα Φώντα σε σένα και σε όλους τους φίλους.Ε,ναι ρε εννοείται ο ήχος τους είναι πολύ κοντά στο Safe as milk.Ποιους Butterfield blues band?Τι λέει ο άνθρωπος?Για τους Ceylieb people που λες γουστάρω πολύ το album και προσφέρει άφθονο υλικο για samplαρισμα(γι΄αυτους που ενδιαφέρονται) αφού είναι τίγκα στα breakbeats!Roots Rock Raga Θα λέγαμε!χαχαχα!Το μεγαλύτερο πρόβλημα στα κείμενα του Πετρίδη(για μένα μεγαλύτερο κι απο τις ανακρίβειες) ειναι το πόσο flat είναι.Καμιά αιχμή ρε παιδί μου.Λες και διαβάζεις τηλεφωνικό κατάλογο.Δεν αντεχω ούτε τρεις γραμμές,ατέλειωτα χασμουρητά.Σε πλήρη αντιδιαστολή με το δικό στυλ γραφής(για να σου πλέξω και το εγκώμιο) που ηταν για κάποιο καιρό κι ο μονάδικος λόγος που συνέχιζα να παίρνω το περιοδικό,παρόλο που είχα εκνευριστεί με ορισμένες βλακείες που είχαν γραφτεί σε συνεχόμενα τεύχη απο άλλους...
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επίσης θα ήθελα να επισημάνω και το ζόρικο album Bordertown των Fusion(1969),ενός group που είχε τον Gary Marker στο μπάσο και στο οποίο συναντάμε και τον Ry Cooder στην Κιθάρα.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλό μήνα σε όλους λοιπόν.
    Το “Time a giant step”, το “11th street overcrossing” και το “Walkin’ down the line” είναι πολύ κοντά στο ύφος των Byrds. Μα ακόμη και τα “Candy man”, “The devil’s got my woman” ή και το “Let the good times roll” στον αρμονικό φωνητικό σχεδιασμό είναι πιο κοντά στους Byrds, παρά οπουδήποτε αλλού. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει ούτε ένα track στο άλμπουμ που να θυμίζει το blues της Butterfield Blues Band. Προσωπικώς, έχω σε μεγάλη υπόληψη τους Rising Sons και το “.44 blues” το ανέφερα, απλώς, για να δείξω τη σχέση του γκρουπ με τον Captain.
    Θοδωρή, δεν ξέρω σε ποιες «βλακείες» του περιοδικού αναφέρεσαι. Τη λέξη τη θεωρώ βαριά (επειδή τυγχάνω και αρχισυντάκτης), αλλά είναι δικαίωμά σου να τη χρησιμοποιείς. Πάντως, δεν μπορεί να είναι a priori «βλακεία» κάτι που μπορεί να μη μας ενδιαφέρει (αν μιλάμε για κάτι τέτοιο). Το λέω, γιατί όλοι μας αγοράζουμε περιοδικά κι εφημερίδες για να διαβάζουμε συγκεκριμένους συντάκτες. Κι εγώ αγοράζω την Ελευθεροτυπία του Σαββάτου όχι για τον Πετρίδη και το Ζουγρή, αλλά για το Φωτόπουλο, τον Ξανθούλη, τον Παρασκευόπουλο και ορισμένους ακόμη.
    Εν πάση περιπτώσει. Ο καθείς κρίνεται. Και το περιοδικό, κι εγώ και όλοι μας.
    Πάντως, για όποιες αντιρρήσεις, διαφωνίες ή προτάσεις που μπορεί να αφορούν σε κείμενα που δημοσιεύονται στο Jazz & Τζαζ προτείνω, για επικοινωνία, το e-mail του περιοδικού, που υπάρχει στην τελευταία σελίδα κάθε τεύχους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φώντα δεν αναφέρομαι σε κάτι που δεν με ενδιέφερε,πιστεψε με.Θες να αλλάξω τη λέξη αν σε θίγει,να πω ανακρίβειες?Δεν έχω κανένα πρόβλημα,ίσως το βλακείες ειναι too much όντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όχι ρε Θοδωρή δε θίγομαι τόσο εύκολα. Είμαι... χοντρόπετσος και αντέχω την κριτική. Έχω ακούσει εξάλλου διάφορα (και για το άτομό μου), καθότι δεν δημοσιογραφώ από χθες. Απλώς, στείλε ένα e-mail στο περιοδικό, για να το ’δω κι εγώ, αλλά, κυρίως για να διαβιβαστεί στον σχετικό συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το έχω το άλμπουμ των Fusion. Έχει καλά κομμάτια. Όπως καταλαβαίνεις δε θα μπορούσα να γράψω, τώρα, όλους τους δίσκους στους οποίους συμμετείχε ο Cooder, αλλά κάποιους "βασικούς" από την early period.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ε βεβαια,προφανώς.Απλά το ανέφερα ενδεικτικά ως ένα σχετικά άγνωστο album στο οποίο παίζει και ο Marker κι ο Cooder.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν ανήκω σε αυτούς που "έμαθαν" μουσική ακούγοντας τις εκπομπές του Πετρίδη και έτσι έχω μια σχετική "ανοσία" στους διθυράμβους που έχουν ακουστεί κατά καιρούς γι' αυτόν. Τα λίγα κείμενά του που έχω διαβάσει δε μου λένε επίσης τίποτα. Όσον αφορά τις λίστες με τους "καλύτερους", θα συμφωνήσω ότι σπανίως είναι έγγυρες - τις απολαμβάνω παρόλα αυτά γιατί πολλές φορές αποτελούν αφορμή για ωραίες και παθιασμένες συζητήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ρε συ Φώντα,πολύ αυστηρώς είσαι βρε αδερφάκι μου!!Sorry,αλλά ο Πετρίδης είναι λατρεία.Με αυτόν μεγάλωσα,οπότε με καταλαβαίνεις.έτσι δεν είναι;
    koolthinks

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γενικώς οι λίστες αυτού του τύπου, Μιχάλη, είναι για γέλια. Αλλά όταν βλέπω και τη συγκεκριμένη “Rolling Stone’s 100 Greatest Guitarists of all Time” μου ανεβαίνει η πίεση… Ο Kurt Cobain στη θέση 12(!), o Roy Buchanan στην 57 και ο Davy Graham εκτός εκατοντάδας. Φυσικά, όλοι οι κιθαρίστες της jazz τρώνε σκόνη, από κάποιους σαν τον Cobain.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Kool Thinks, φαντάζομαι πως δεν θα σου αρέσει να διαβάζεις λάθη, ανακρίβειες και άστοχες έως κακές εκτιμήσεις, στηριγμένες σε αβασάνιστες ή ανύπαρκτες σκέψεις (σε σχέση με τη μουσική ή και γενικότερα). Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όπως καταλαβαίνεις, δεν προάγεται η γνώση· απλώς, αναπαράγεται η άγνοια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γεια σου Φωντα.Διαβαζω εδω και μια ωρα τα επιτηδευμενα σχολια σου για αρθρα αλλων δημοσιογραφων αλλα και τις ανοητες γραμματικες και συντακτικες σου παρατηρησεις οπως σε αυτο του Γιαννη Πετριδη και Θα ηθελα απλα να σε πληροφορησω πως σε ενα απο τα παραπανω σχολια σου εχεις γραψει την Τερψιθεα του Πειραια, Τερψιθεα του Πειραιως.Γραμματικη Τριτης Δημοτικου...Οσο για το τι ειναι και τι δεν ειναι μπλουζ εισαι απο τους τελευταιους που μπορει να μιλησει και εννοειται πως φαινεται πως εισαι αδαης μονο και μονο που καθεσαι και διαχωριζεις τα Blues σε υποκατηγοριες.Καποτε ειχε κανει το ιδιο ανοητο λαθος ενας ξερολας σαν και σενα και γυρναει ενας διπλανος του και του λεει ''φιλε μου τα μπλουζ ειναι συναισθημα''.Οταν μαθεις λοιπον ποιος ηταν αυτος που το ειπε τοτε και μονο τοτε οφειλεις να μου απαντησεις.Στους τυφλους κυβερνα ο μονοφθαλμος.Νικος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κύριε Νικόλαε, καλή η προσπάθεια αλλά δεν "ψαρώνουμε"! Αγαπητέ, ανοίξτε και καμιά γραμματική. Η γενική του Πειραιώς είναι ολόσωστη! Κλίνεται κατά το ο αλιεύς, του αλιέως και αλιώς, τω αλιεί (δυστυχώς τα τονίζουμε με οξεία)κ.λπ.
    Όσο γι' αυτόν που είπε τη φράση "τα μπλουζ είναι συναίσθημα", πφφφφ, δε βαρέθηκε τις φράσεις -πομφόλυγες; Ή θα μιλάμε με επιχειρήματα ή θα μασάμε τσίχλες. Αυτό το "τα μπλουζ είναι συναίσθημα" είναι που ανοίγει τις πόρτες στους αδαείς.

    Υ.Γ. Ένα άτονο κείμενο πάσχει από έλλειψη μουσικότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ενα ατονο κειμενο''που'' η '','' πασχει απο ελλειψη μουσικοτητας.Εκτος και αν εισαι απο την αλλοδαπη.Οσο για το ποιος ειπε αυτη την φραση θα πρεπει να με πληρωσεις για να σου πω διοτι εχω καλυτερα πραγματα να κανω απο το να μαθαινω σε ασχετους την ιστορια της μουσικη.Ποσο μαλλον σε αυτους που γραφουν σε περιοδικα που οχι μονο δεν τιμουν τον τιτλο τους αλλα τον ευτελιζουν με την ασχετοσυνη τους.Για αυτο τον λογο μην μιλατε λες και εχετε πιασει τον Παπα απο τα αρχηδια.
    Υ.Γ. Για να σε βοηθησω λιγο αυτος που το ειπε ειναι ενας απο τους τελειοτερους εκπροσωπους των παραδοσιακων μπλουζ.Κατι ξερει παραπανω για τα μπλουζ,δεν νομιζεις??Καλυτερα θα ηταν να μπορουσατε να κατανοησετε τα πιο απλα πραγματα οπως γιατι ο Curt Cobain ειναι στην 13η θεση στους 100 κιθαριστες του Rolling Stone και γιατι ο Bob Dylan με την κακη του φωνη ειναι στην 7η Θεση στην λιστα του Rolling Stone με τους 100 σπουδαιοτερους τραγουδιστες και να αφησετε ολα τα αλλα στους ειδικους.Για να μην μασαμε τσιχλες οταν αρχισετε να κρινετε την μουσικη και τους μουσικους ως προς τον τοπο, τον χρονο και τις εκαστοτε συνθηκες τοτε και μονο τοτε εχετε το δικαιωμα να μιλατε για μουσικη.
    Υ.Γ.2.Στο τριτη δημοτικου μας μαθανε πως ειναι γλωσσικα ακομψο να χρησιμοποιεις σε μια προταση 2 ειδη γραφης.Για να μιλαμε με επιχειρηματα....
    Υ.Γ.3. Φωντα παιδι μου θα ηθελες πολυ να ησουν ο Πετριδης και να εχεις κομπλεξικους δηθεν γνωστες της μουσικης να ψαχνουν για λαθη σου,οπως εισαι εσυ.Ξερεις γιατι??Για εναν και μονο λογο απο τους χιλιαδες,διοτι αυτος εχει την δυνατοτητα να ξυπνησει το πρωι και να παρει τηλεφωνο τον φιλο του,τον David Bowie.Μια δυνατοτητα που δεν θα την εχεις ποτε εσυ.Για να μιλαμε με πραγματικα γεγονοτα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Συγγνωμη Φωντα για τα ορθογραφικα η συντακτικα λαθη που μπορει να εχω κανει αλλα ευτυχως που εχεις την κυρα Ευτερπη να με διορθωνει....μονο για μουσικη μην μιλησει γιατι δεν θα το αντεξω!!!ΝικοΛαος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ευτ''ερπη'' εχω ξεχασει ενα τελικο σιγμα στη αρχη.Ιστορια της μουσικης ειναι και οχι ιστορια της μουσικη.Α και στο τελος εκανα λαθος στο ονομα μου και εβαλα κεφαλαιο Λαμδα.Συγγνωμη....χαχαχα.Νικολαος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Α και κατι τελευταιο κυριε Φωντα,το κολπακι σου να προκαλεις ολους αυτους τους δημοσιογραφους για να διαφημισεις το blog σου ειναι τοσο παλιο, ευτελες και παρωχημενο που το μονο που καταφερνεις ειναι να δειχνεις ποσο πολυ θα γουσταρες να ασχολιοντουσαν μαζι σου ολοι αυτοι οι δημοσιογραφοι μπας και σου δωσουν λιγο αξια.Με λιγα λογια το κανεις εξ επι τουτου.Το τελευταιο δεν ηταν λιγο ακομψο κυρα Ευτ''ερπη''?Καλη η προσπαθεια σας αλλα δεν μασαμε κυριε παντογνωστη.Οποιος καταλαβε καταλαβε.This the end..........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. This is the end και οχι This the end.Mπορω να σας δουλευω για ωρες.............

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Νικόλαε, κανείς δε σου έμαθε ότι τα ευKώλως εννοούμενα παραλείπονται; Δεν είναι σκωραμίδα το ιστολόγιο. Αυτά ως προς τις...υφολογικές σου επισημάνσεις. Για να διδάξεις την ιστορία της μουσικής, αγαπητέ, πρέπει να μάθεις να διαβάζεις. Για δεύτερη φορά διορθώνεις ανύπαρκτο λάθος. Θα καταντήσεις σαν κάτι ανοιχτομάτηδες, που ισχυρίζονται ότι βλέπουν κι αυτά που δεν υπάρχουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Χαχα ειδες που εχεις πεσει στην λουπα μου.Για αυτο σου ειπα πως θα βρεις και αλλα λαθη ανοητη.Πιστη στον ρολο σου παντως και εκει να μεινεις...για ολα τα αλλα φροντιζει ο φιλος σου.....χαχαχα.Αρκετη αξια σας εδωσα.φιλακια μωρο μου....Νικος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. A kai kati teleftaio pros ton Fwnta.Exeis katalavei oti to arthro gia ton eric clapton pou dhmosieftike sthn eleftherotupia einai logia dika tou?Katalaveis poso sta arxhdia tou einai an einai 10 xiliades h xilia atoma sthn sunavlia pou anaferetai?Poso kompleksikos kai kserolas mporeis na eisai gia na krineis tis anamneiseis enos anthrwpou?Eisai toso asxetos pou kathesai kai sugkrineis kitharistes tis Jazz me tou rock n roll.Tha prepei na se enoxlei para polu pou o kaluteros kitharistas ever htan ena prezaki pou anadeixthike thn periodo ths rock mousikhs.Fantazomai poso asxetos eisai gia thn Jazz.To Vrademvourgio Kontserto No 5 se re meizona tou Bach rixnei thn skonh tou sto Kind of Blue tou Miles Davis.Eise toso adahs to Rolling Stone to periodiko epikentrwnetai sth pop mousikh apo to 1955 eos shmera.Kserw ksairw tha mou peis giati exei sta 500 kalutera albums to kind of blue.Afto mporeis na to katalaveis kai mono sou kserola...Elpizw toulaxiston.Eft erph exeis polu douleia.xaxaxxaNikos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Προς Νικόλαο.
    Σου παραθέτω αυτο που λένε Multiple Choices.
    α)θα φτιάξω ενα Blog ρε φίλε και θα σας το πω να μπαίνετε να με καμαρώνετε και να με πληρώνετε για να διαβάζετε την ιστορια της μουσικη.(sic)
    β)Επειδη εισαστε ασχετοι με blues γενικα θα πω στη Μάνια της Ελευθεροτυπίας να μου δώσει μια στήλη να σας ανοίξω τα μάτια.
    γ)Σαν δεν ντρέπομαι με αυτα που λέω.
    δ)Δεν γαμάω γιατι ποτε δεν λέω το επίθετο μου.
    ε)Το Kind of Blue δεν το εχω ακούσει ποτε μου όλο.
    στ)Ο Πετρίδης τον Elton John τελικά δεν γνωρίζει?

    Οτι και να απαντήσεις εγω θα σε στηρίξω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Νικόλαε Κοπρώνυμε, γράφεις χωρίς να έχεις καταλάβει τη διαφορά που έχουν οι πηγές από τις πυγές (νεοελληνιστί τα οπίσθια). Τώρα που αποκάλυψες urbi et orbi τις πυγές σου, τί αλλο θέλεις; Να σε πούμε και καλλίπυγο;

    Υγίαινε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Καλα την Ευτερπη την προσπερνω,δεν εχει νοημα...Οσο για σενα κ. της πρωτοποριακης ποιησης και τεχνης να σου πω πως το Α] δεν το κανω γιατι κανω το Β},οσο για το Γ} θα μπορουσαμε να πουμε οτι αντεδρασες υπερβολικα για τον φιλος σου!Το Δ} δεν αξιζει προσοχης[υψηλου επιπεδου επιλογη}απο εναν ανθρωπο της τεχνης.Ε} Ναι γιατι ειναι πολυ δυσκολο αλμπουμ...χαχα, για τον Βach ουτε λογος βεβαια.ΣΤ] Δεν καταλαβαινω τι θες να πεις.Αν εισαι ανδρας και σωστος ανθρωπος να μιλας ξεκαθαρα,εισαι?Α και κατι τελευταιο κ.Φωντα σας περιμενω το Σ/Κ με τις παρατηρησεις σας αλλα επι της ουσιας...Νικος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Sorry για την πλακα, ξερεις Σκουτερης-Κουτερης,Ποτεϊτο Ποτατο.......Νικος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Μεγάλη πλάκα Νικο μου ξεκαρδιστήκαμε ολη η οικογένεια και η γειτονιά μαζι.Να σε γνωρίσω στο υιό μου που θα πάει Γ'Δημοτικού.
    Ωστε κανεις το β ανυπόγραφα ? ΤΈΛΕΙΑ. Αυτο να μου πεις ομως.Δύσκολοι καιροί να γράφεις επωνύμως ακομα και στην Ε.
    Τον Βach τον εχω ακουστα γιατί κανω το PHD μου στη Space Disco αρα εχω καιρό να τον μάθω.
    Ειμαι robot και μιλάω ξεκάθαρα θρασύτατε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. χαχαχαχαχαχα PHD στην Space Disco χαχαχαχα καλα εγραψες.Φοβερο αστειο!!!Τι ολα αυτα που γραφουμε εδω περα κυκλοφορουν στην Ε της Κυριακης και δεν το ξερω?Για το ΣΤ ουτε λογος βεβαια και μετα εγω ειμαι ο Θρασυς.Σοβαρεψου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. (Δημοσιεύω κι εδώ τις απαντήσεις μου στις διάφορες κατηγορίες σε δύο σχόλια)

    Την Κυριακή 1η Αυγούστου είχα αναρτήσει το κείμενο «ο Ry Cooder στη Βιβλιοθήκη», στο οποίο αντιμετώπιζα κριτικώς ένα σχετικό άρθρο του Γιάννη Πετρίδη στην Ελευθεροτυπία της 31/7/2010 (http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/08/ry-cooder.html). Εν ολίγοις, έλεγα πως ο Γιάννης Πετρίδης δεν τα έγραφε σωστά, πέφτοντας σε λάθη και σ’ εσφαλμένες κρίσεις. Επίσης, άφηνα σαφείς υπαινιγμούς ότι το γραπτό του «πάσχει» και πως θα χρειαζόταν «χτένισμα», προκειμένου να εύρισκε θέση στις σελίδες μιας εφημερίδας, όπως η Ελευθεροτυπία. Άνοιξα τους ασκούς του Αιόλου. Έθιξα τα Άγια των Αγίων. Πύρινη λαίλαπα κατευθύνθηκε εναντίον μου από έναν ανεκδιήγητο αναγνώστη. Ευτυχώς, όμως, έχω πλήρη κάλυψη πυροπροστασίας…
    Ο Νικόλαος λοιπόν, που δεν μας αποκαλύπτει το επώνυμό του, γι’ αυτό κι εγώ θα τον αποκαλώ από τούδε και στο εξής ως Νικόλαος ο Θρασύς (Ν.Θ.), με κατηγορεί για ένα σωρό πράγματα. Θα απαντήσω σε όλα. Δίνοντας, δηλαδή σημασία σε όσα λέει, παρότι, στην πραγματικότητα, αξίζουν της περιφρόνησής μου. Υπάρχουν και σοβαρότερα πράγματα να κάνω. Αν και θα του είχα κόψει το βήχα πολύ νωρίς, ο Ν.Θ. «εκμεταλλεύτηκε» (με την καλή έννοια το λέω) το γεγονός ότι δεν μπορούσα να απαντήσω – καθότι στα κορφοβούνια που βρισκόμουν οι συνδέσεις στο διαδίκτυο έρχονταν σταγόνα-σταγόνα – ξεπερνώντας κάθε όριο καλής πίστης και δεοντολογίας. Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα του…
    Ώστε λοιπόν Ν.Θ. σε χάλασε η παρατήρησή μου πως το κείμενο του Πετρίδη χρειαζόταν «χτένισμα»; Χρειαζόταν. Καθότι ο Γιάννης Πετρίδης δεν έχει κανένα ταλέντο στη γραφή. Τα κείμενά του – ακόμη κι αν δεν έχουν λάθη και κακές εκτιμήσεις – δεν διαβάζονται. Σέρνονται. Δεν τον κρίνω ως ραδιοφωνικό παραγωγό – ok, έχει την ιστορία του κι εγώ τον άκουγα, κατά διαστήματα, στη δεκαετία του ’80 – τον κρίνω μόνον ως γραφιά· και ως γραφιάς δε λέει τίποτα.
    Σ’ ενόχλησε η ολόσωστη γενική «του Πειραιώς», στο κείμενό μου για τον Clapton; Την είδα γραμμένη στους Μοντέρνους Ρυθμούς (τεύχος του 1965) και μου άρεσε, γι’ αυτό τη χρησιμοποίησα. Θυμήθηκα έτσι και την Τράπεζα Πειραιώς, τον Ολυμπιακό Πειραιώς, τον Εθνικό Πειραιώς, τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, την Ακτή Πειραιώς κ.ο.κ.
    Υποστηρίζεις Ν.Θ. πως είμαι από τους τελευταίους που μπορεί να μιλήσει για τα blues και πως είμαι αδαής επειδή διαχωρίζω τα blues σε υποκατηγορίες, από τη στιγμή μάλιστα που… τα blues είναι συναίσθημα (οποία κουβέντα!). Κατ’ αρχάς να σε πληροφορήσω πως αρθρογραφώ στο Jazz & Τζαζ για το blues από 15ετίας, και πως αν είχε τύχει να διαβάσεις τα κείμενά μου, έχω την αίσθηση πως δεν θα μίλαγες έτσι. Αν και – επειδή δεν ξέρεις τι σου γίνεται – μπορεί και να μίλαγες... Γι’ αυτό, επικεντρώνομαι ακριβώς σ’ αυτά για τα οποία με κατηγορείς, για να μη σε μπλέξω.
    Δεν μ’ ενδιαφέρει ποιος μεγάλος του παραδοσιακού blues έχει πει τέτοια κουβέντα (αυτό το «παραδοσιακού» ήδη μου βρωμάει, αμφιβάλω αν ξέρεις τι ακριβώς σημαίνει «παραδοσιακό blues»), εκείνο που μ’ ενδιαφέρει να σου πω είναι πως μια τέτοια κουβέντα στερείται παντελώς περιεχομένου. (Στα είπε και η Ευτέρπη μια χαρά, την οποία δεν γνωρίζω. Τον Νίκο Κουτέρη τον γνωρίζω, αφού είχε δισκάδικο στο Παγκράτι, στην Υμηττού, και ήμουν πελάτης του. Τα σημειώνω αυτά επειδή αφήνεις υπονοούμενα ότι έβαλα τους φίλους μου να με υπερασπίσουν. Ντροπή. Οι άνθρωποι από μόνοι τους έγραψαν ό,τι έγραψαν. Βγήκαν απλώς από τα ρούχα τους με τις αθλιότητες που εκστόμισες).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ν.Θ. νομίζεις πως μόνον τα blues είναι συναίσθημα; Τα folk τραγούδια τι είναι δηλαδή; Η jazz; Τα δημοτικά τραγούδια; Υποκρίνονται όλοι αυτοί, όταν παίζουν και τραγουδούν; Μόνον οι bluesmen βγάζουν συναίσθημα; Όλοι οι άλλοι τι κάνουν; Κοροϊδεύουν; Όπως λοιπόν το δημοτικό τραγούδι το χωρίζουμε σε μωραΐτικο, ρουμελιώτικο, ηπειρώτικο, κρητικό κ.λπ. ή ανάλογα με τη θεματολογία του σε δημοτικό της ξενιτιάς, του γάμου, του χάρου, της τάβλας κ.λπ. έτσι και το blues χωρίζεται σε υποκατηγορίες για να μελετηθεί. Υποκατηγορίες που υποβάλλονται από γεωγραφικούς λόγους (Mississippi blues, Chicago blues, jump blues της Δυτικής Ακτής, Piedmont blues), λόγους θεματολογίας (θρησκευτικά, κοινωνικά blues…), λόγους που κανονίζει η εξέλιξη της τεχνολογίας (ακουστικά, ηλεκτρικά), οι εξελίξεις των στυλ (soul blues, psych blues) κ.ο.κ. Ολίγα μόνον αποδεικτικά στοιχεία από τα χιλιάδες (τι να γράφω τώρα – νοιώθω σαν να παραδίδω μαθήματα στο νηπιαγωγείο). Γράφει ο LeRoi Jones στο “Blues People” (εκδ. Ισνάφι, Ιωάννινα 2007, σελ.163): «Ένα άλλο είδος blues το οποίο εμφανίστηκε γύρω στην ίδια περίοδο στις πόλεις ήταν το επονομαζόμενο μπούγκι-γούγκι». Ακόμη και το boogie-woogie δηλαδή είναι ένα είδος blues – κι είναι έτσι. Στην ιστορία του blues του Paul Oliver και στους κλασικούς οδηγούς “All Music Guide” είναι δεκάδες οι αναφορές στα είδη και τις κατηγορίες του blues, ενώ ένα από τα καλύτερα βιβλία για το blues που έχω στη βιβλιοθήκη μου το “Crying for the Carolines” [Studio Vista, London 1971] του Bruce Bastin αναφέρεται μόνον στο blues των Καρολίνων (North και South), τα οποία ο συγγραφέας τα διακρίνει από άλλα blues, άλλων περιοχών. Εντάξει. Αυτά μπορεί να είναι ψιλά γράμματα για σένα, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως δεν έχεις ακούσει τίποτα περί Delta Blues, Memphis Blues κ.λπ. (τα βιβλία είναι δεκάδες); Βαριέμαι να κάτσω να σκανάρω τα εξώφυλλά τους για να στα δείξω. Τι διάολο; Μόνο τo… blues της θρασύτητας γνωρίζεις;
    Γράφεις για «πάπες» και «αρχίδια», μιλάς για «ξερόλες», «κομπλεξικούς», «τυφλούς» και «μονόφθαλμους». Αιδώς. Έχεις ξεπεράσει τα όρια της γελοιότητος. Όποιος κι αν είσαι, οφείλεις να κρυφτείς. Άνοιξε κανένα βιβλίο κι έλα μετά να συλλαβίσεις. (Δεν θα σου μίλαγα έτσι, αν δεν ήσουν ανοήτως προκλητικός και υβριστικός).
    Για τα περί Rolling Stone. Θα είχα μικρότερο πρόβλημα, αν το Rolling Stone ήταν πιο ταπεινό και η λίστα του δεν είχε τον υπερφίαλο τίτλο “The 100 Greatest Guitarists of All Time”. Όταν λοιπόν δεν διαχωρίζεις και δεν λες πως κάνεις μία rock λίστα ή μία pop λίστα με κιθαρίστες, αλλά λες πως κάνεις μια λίστα με «τους 100 μεγαλύτερους όλων των εποχών» και βάζεις μέσα διαφόρους blues guitarists, τον Μαλινέζο Ali Farka Toure (ως… αποικιακή ενοχή), τον folkist Bert Jansch κ.ά., αγνοώντας όμως τους jazzmen guitarists τότε είσαι Καραγκιόζης, ή μάλλον… Χατζηαβάτης. Κι αυτό που λες ότι έβαλαν τον Dylan στη θέση 7, στη λίστα με τους σπουδαιότερους τραγουδιστές, είναι για γέλια. Η μόνη κατηγορία που θα μπορούσε να συμμετάσχει ο Dylan είναι εκείνη του τραγουδοποιού. Αν τον ξεχωρίζεις ως τραγουδιστή, και όχι ως στιχουργό ας πούμε, τότε δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Αλλά μόνο και μόνο που μιλάω για λίστες μου ανεβαίνει το σάκχαρο… Άσε τώρα… Όσον αφορά τον Cobain και τους Nirvana, πρόκειται απλώς για τη μεγαλύτερη απάτη του rock την τελευταία 20ετία. Λεπτομέρειες άλλοτε…
    Τέλος, αυτά τα… γυναικουλίστικα ότι ζηλεύω γιατί δεν είμαι ο Πετρίδης και ότι δεν μπορώ να τηλεφωνώ στον Bowie, όταν ξυπνάω, και δεν ξέρω ’γω σε ποιον άλλον, μόνο θυμηδία προκαλούν. Αλλά και το ότι οι απόψεις μου λειτουργούν ως «κολπάκι» για να διαφημίσω το blog μου είναι άνευ προηγουμένου. Εδώ, μπαίνουν, διαβάζουν και ξαναμπαίνουν άνθρωποι σοβαροί, που αγαπούν πραγματικά τη μουσική και νοιάζονται για την περιπέτειά της, συμμετέχοντας με τα σχόλια τους και οι ίδιοι στη διερεύνηση και τη διαλεύκανση των καταστάσεων. Υπάρχουν, βεβαίως, και οι απίθανοι…
    Νικόλαε Θρασύ, αν ήθελα να αβγατίσω το blog μου θα έγραφα τις παπαριές που λες εσύ κι εκείνοι, για τους οποίους κόπτεσαι. Είναι σίγουρο πως, τότε, θα είχα πολύ μεγαλύτερη πελατεία…

    ΑπάντησηΔιαγραφή