Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

τάδε έφη ΡΩΜΑΝΟΣ…

Διαβάζοντας τη συνέντευξη του Γιώργου Ρωμανού στην Ναταλί Χατζηαντωνίου (Ν.Χ.), στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία (11/9) επιβεβαίωσα, για εκατομμυριοστή φορά, κάτι που ανοήτως ετέθη προς συζήτηση σε προηγούμενα «συντεχνιακά». Το ότι για να μιλήσει ή να γράψει κάποιος για το παρελθόν δεν χρειάζεται να το έχει ζήσει. Πολλές, δε, φορές δεν χρειάζεται να έχει έρθει ούτε καν σ’ επαφή με το εκάστοτε «υποκείμενο» της έρευνας, από τη στιγμή που έχει ψάξει, έχει αντιπαραβάλλει, έχει ορθώς συμπεράνει κι έχει καταλήξει. (Μπορεί να είναι κουραστικό ή αστείο όταν επαναλαμβάνω τα προφανή, αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, από καιρού εις καιρόν, χρειάζεται…).
Δεν γνωρίζω εκ του σύνεγγυς τον Γιώργο Ρωμανό. Δεν τον έχω δει ποτέ. Ούτε στα live της προηγούμενης σεζόν, ούτε τυχαίως κάπου. Ούτε, επίσης, έχω κάποιο φίλο ή γνωστό μου, που να τον ξέρει. Αν κι έχω ένα τηλέφωνό του στην ατζέντα μου από 15ετίας – δεν θυμάμαι ποιος μου το έδωσε, μάλλον μου προσεφέρθη – δεν τον έχω ενοχλήσει (τον Ρωμανό), ούτε προτίθεμαι να το κάνω, απλώς, γιατί δεν είχα έως ώρας (κι ούτε έχω) κάτι που να ήθελα να τον ρωτήσω. Τηλεφωνήματα στο βρόντο δεν κάνω. Σέβομαι την ιδιωτικότητα του καθενός. Ό,τι θέλω να ξέρω για τον καλλιτέχνη Ρωμανό το γνωρίζω μέσα από το έργο του, τη διαδρομή του εδώ και στη Γαλλία, τα λόγια που έχει θελήσει ο ίδιος να φανούν στις μετρημένες συνεντεύξεις του, μελετώντας τις πηγές δηλαδή, αφήνοντας – όπως κάνω πάντα – τη σκέψη μου να κλείσει τις όποιες «τρύπες», οδηγούμενος σε ασφαλή (νομίζω) συμπεράσματα. Χαίρομαι, λοιπόν (αν και δεν είναι αυτή η σωστή λέξη), όταν όσα έχω γράψει κατά καιρούς για τον καλλιτέχνη επιβεβαιώνονται στη συνέντευξη της κ. Χατζηαντωνίου, η οποία – μελετώντας το «δισκορυχείον» υποθέτω – επέκτεινε και επιβεβαίωσε (μέσω του ιδίου του Ρωμανού) εκείνα που έχω αναφέρει. (Όχι πως συνέβη και τίποτα κοσμογονικό, αφού στα στοιχεία δεν χωρούν μισόλογα).
Έτσι, όταν την 11η Δεκεμβρίου του ’09 έγραφα για τις ανακρίβειες του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου (Σ.Τ.) σ’ ένα editorial της Lifo (δες http://is.gd/f5vJ0), αναφορικώς με τον Ρωμανό – ο Σ.Τ μιλούσε περί… ευγενούς εξαφανίσεως του τραγουδοποιού και άλλα δυστυχή – έρχεται η Ν.Χ. να ρωτήσει: «γιατί επικράτησε η εντύπωση ότι εξαφανιστήκατε;». Και για να κάνω λίγο κρύο χιούμορ… αυτή είναι μία σωστά διατυπωμένη ερώτηση. Απαντάει, λοιπόν, ο Ρωμανός: «Ίσως γιατί δεν παρουσίασα καινούργια μουσική». Και λίγο πιο κάτω: «Δεν εξαφανίστηκα. Εδώ ήμουν».
Αλλά και πριν από λίγες μέρες, την Τρίτη 7/9 (http://is.gd/f5wdW), όταν έγραφα για τα λάθη του Βασίλη Αγγελικόπουλου στην Καθημερινή, ο οποίος, με αφορμή τη «Μυθολογία», μιλούσε για την… παντελώς άγνωστη τότε φωνή, του πρωτοεμφανιζόμενου Γιώργου Ρωμανού, έρχεται, τέσσερις μέρες μετά, η κ. Χατζηαντωνίου να χρησιμοποιήσει ως τίτλο σε μία στήλη της, τη λέξη «Παρεξηγήσεις…», φιλοξενώντας από κάτω τα ίδια τα λόγια του Ρωμανού. «Δεν ξεκίνησα με τη ‘Μυθολογία’ του Χατζιδάκι. Είχα ήδη βγάλει τις ‘Μπαλλάντες’, στη Philips, το 1965, με δικά μου τραγούδια. Και πιο πριν, το ’63, είχαμε τραγουδήσει με τον Βασίλη Ριζιώτη το «Αστέρι του βοριά» στους εισαγωγικούς τίτλους του ‘America-America’ του Καζάν». Αν ήμουν ανόητος θα έλεγα πως ο Ρωμανός με αντιγράφει. Απλώς, ο άνθρωπος λέει τα πράγματα όπως συνέβησαν· και όπως ακριβώς τα έγραψα κι εγώ στην ανάρτηση της 7/9.
Στις «Παρεξηγήσεις…» ο Ρωμανός αρνείται επίσης τον τίτλο του νεο-κυματικού τραγουδιστή κι έχει δίκιο, ασχέτως αν οι «Μπαλλάντες» του [Philips 630 114 PL, 1965], στις οποίες φυσαρμόνικα έπαιζε ο άγνωστος τότε Δήμος Μούτσης, και το πρώτο του 45άρι «Η μεταμόρφωση/ Η μπαλλάντα του χωρισμού» [Lyra LS 1108, 1965] είχαν κάποια νεοκυματική χροιά. Αυθαιρέτως ο Πατσιφάς τον έμπλεξε μ’ αυτή την ιστορία. Ιδίως το «Ρολόι», που υπάρχει σε όλες τις συλλογές του Νέου Κύματος, είναι παντελώς out ως… νεοκυματική επιλογή. Λέει, μάλιστα, ο Ρωμανός: «εκ πεποιθήσεως δεν τραγουδούσα ποτέ σε μπουάτ». Αυτό, όμως, δεν είναι απολύτως σωστό. Τα Ταβάνια στην Πλάκα, όταν τραγουδούσε το χειμώνα του ’70, τι ήταν; Μπουάτ δεν ήταν; Απλώς, είχαν μπει πια στις μπουάτ (σε κάποιες έστω) μικρόφωνα, μεγάφωνα κι ενισχυτές. (Προφανώς, ο Ρωμανός, εννοεί τις… unplugged μπουάτ). Για την Μαρίζα Κωχ, ακόμη και το Ροντέο όταν άνοιξε, το ’69, ήταν κάτι σαν μπουάτ: «Είχε το χαρακτήρα μπουάτ και το Ροντέο, είχε τις αναλογίες: το στριμωξίδι, τα χαμηλά καθίσματα, τα πηγαδάκια, το ξενύχτι, αλλά όπως και στο Τζάκι είχαμε μιαν ορχήστρα, και φυσικά το Διονύση να ροκάρει…» (από τα Μουσικά Προάστια http://is.gd/f5BYJ).
Η Ναταλί Χατζηαντωνίου πήγε διαβασμένη στη συγκεκριμένη συνέντευξη (από μένα, από αλλού; – δεν έχει και τόσο σημασία), αν και άφησε ένα-δυο θεματάκια να ξεφύγουν. Πάντως, δεν αναλώθηκε σε φαντασιοπληξίες και σε αυθαίρετα συμπεράσματα, κάνοντας, γενικώς, σωστή δουλειά (κάτι που δεν θα πρέπει να θεωρείται κατόρθωμα, όταν αναφερόμαστε σε επαγγελματίες), δίνοντας και μια-δυο πληροφορίες. Κατ’ αρχάς πως το «Πέρα στο θολό ποτάμι», από τον «Μεγάλο Ερωτικό», ανήκε, βασικά, στη «Μυθολογία» (θυμίζει, εδώ που τα λέμε, κάτι από το «Είσουν παιδί σαν το Χριστό») και πως μετά τον Ρωμανό το τραγούδησε η Φλέρυ Νταντωνάκη, και ακόμη πως ο Ρωμανός έφυγε για το Παρίσι το 1972, όχι για να κάνει…αντίσταση στη χούντα, αλλά γιατί δεν έβλεπε προκοπή εντός των τειχών, αλλά κι επειδή ήταν νέος κι ήθελε να ταξιδέψει. Λέει, χαρακτηριστικά, ο ίδιος: «με είχαν καλέσει στην ΕΡΤ για να μου πουν πως ό,τι αντιπροσωπεύω με τα μακριά μαλλιά και τα ρυθμικά τραγούδια δεν ταιριάζει στην ελληνική νεολαία. Κι επειδή ήθελα και να ταξιδέψω έφυγα».
Αυτό το.. προτελευταίο, βεβαίως, θα πρέπει να του το είπαν το ’69, άντε αρχές του ’70, γιατί το ’72 η χούντα δεν είχε πρόβλημα ούτε με τα «μακριά μαλλιά», ούτε με τα «ρυθμικά τραγούδια». Απεναντίας, τα… πριμοδοτούσε.

34 σχόλια:

  1. Έτσι είναι όντως. Διαβάζοντας τη συνέντευξη δημιουργήθηκε και σε εμένα η εντύπωση ότι η Χατζηαντωνίου πήγε "αποφασισμένη" να ξεκαθαρίσει όλα αυτά τα ζητήματα που είχαν γραφεί σε αυτό το blog σχετικά με τον Ρωμανό. Εκ του αντιστρόφου ίσως να συνέβη και αυτό βέβαια. Ειδικά εμείς οι νεότεροι για το Ρωμανό μόνο αυτά είχαμε ακούσει τόσα χρόνια "εξαφανισμένος, αντιδραστικός, ρόκερ κλπ". Ενδιαφέρουσα η συνέντευξη και προσγειωμένη, μακριά από μυθοποιήσεις και μυθοπλασίες όντως. Λίγο περισσότερο και βαθύτερο μουσικό περιεχόμενο, βέβαια, δεν θα μας χάλαγε καθόλου. Όσο για Τσαγκαρουσιάνους κλπ δεν περιμένουμε ασφαλώς να ασχοληθούν ξανά με τον Ρωμανό. Προωθήθηκε όσο προωθήθηκε η απαράδεκτη επανέκδοση της Lyra (και προσβλητική) και τέλος. Μόνο αν τον καλέσει και αυτόν ο Γιαννίκος στην παρελθοντολαγνεία που κάθε τόσο οργανώνεται στο Παλλάς. Αλλά - από αυτά που λέει και ο ίδιος ο Ρωμανός στη συνέντευξη- ελπίζω ότι δεν θα ανταποκριθεί σε τυχόν τέτοιο κάλεσμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Allh douleia den eihe h kyria Hatziantoniou to blog sou tha diavaze karapsonara

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ώπα ρε… καρα-ανώνυμε. Σκέψου λίγο πριν γράψεις την κουζουλάδα σου. Αν η Ν.Χ. έκανε ένα απλό ψάξιμο στο google ή αλλαχού (ως επαγγελματίας δημοσιογράφος που είναι) για να βρει δυο σοβαρά στοιχεία για τον Ρωμανό, από πού νομίζεις ότι θα τα πήρε; Από ’κείνους που γράφουν ότι ο Ρωμανός πρωτοεμφανίστηκε στη «Μυθολογία», ή από τους άλλους, που σε λίγο θα απευθύνονταν στην Υπηρεσία Αναζητήσεων του Ερυθρού Σταυρού, για να τον βρουν;

    Στα 60 πρώτα λήμματα του google για «Γιώργος Ρωμανός» υπάρχουν δύο δικά μου. Επειδή τα 50 τα ρίχνεις αμέσως στα σκουπίδια, μένουν καμμιά δεκαριά για να κρίνεις ποιοι λένε δυο κουβέντες και ποιοι χαϊδεύονται. Η Ν.Χ επιβεβαιώνει όσα έχω γράψει στο blog με μαθηματική ακρίβεια. Εγώ βάζω το χέρι μου στη φωτιά γι’ αυτό. Εσύ μην το βάλεις… Αν και στην ανάρτηση έγραψα «μελετώντας το ‘δισκορυχείον’ ΥΠΟΘΕΤΩ». Ενώ, λίγο πιο κάτω λέω: «πήγε διαβασμένη στη συγκεκριμένη συνέντευξη (από μένα, από αλλού; – ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΣΙΑ)».

    Κατά τα λοιπά σ’ ευχαριστώ για τη συμβολή σου, στην προσπάθεια να ολοκληρωθεί το ψυχογράφημά μου…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλά...άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις και ασχολείσαι με το τι γράφει ο ένας κι ο άλλος ? ? Αλλά τι να περιμένει κανείς, απο κάποιο που έβαλε τον Harry Smith, έναν compiler,στους 100 ROCK ICONS του περιοδικού SONIK ! {ίσως γιαυτό σε βάλανε στη τελευταία σελίδα }...
    Μιμης Φωτιάδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλά… εμένα η δουλειά μου είναι ν’ ασχολούμαι με το τι γράφει ο ένας κι ο άλλος. Εσένα ποια είναι η δουλειά σου; Ν’ ασχολείσαι μ’ εκείνον που ασχολείται με το τι γράφει ο ένας κι ο άλλος;

    Επειδή, όμως, λες κι άλλες «εξυπνάδες» σου λέω και τούτο. Μου ζητήθηκε από την αρχισυνταξία του Sonik να συμμετάσχω στο εν λόγω αφιέρωμα. Δέχτηκα. Απλά και φιλικά. Πρότεινα λοιπόν το συγκεκριμένο πρόσωπο, τονίζοντας πώς αν «δεν κάνει» δεν έχω πρόβλημα και πως δύναμαι να γράψω για κάποιο άλλο. Πήρα το ok, κι έτσι παρέδωσα το συγκεκριμένο κείμενο. Το οποίον απ’ ό,τι λες (γιατί ακόμη δεν έχω αγοράσει το τεύχος) το έβαλαν στην τελευταία σελίδα. Πολύ καλώς. Κι εγώ, αν έκανα το κασέ του αφιερώματος, εκεί θα το έβαζα!

    Κατά τα λοιπά ξεκίνησα κάπως στραβά τη σχέση μου με το rock… Ενώ άρχισα ν’… ακούω Harry Smith και Allen Ginsberg από τα γενοφάσκια μου, κάτι κακές παρέες με έσπρωξαν ν’ ακούσω στο σχολείο Boney M και Village People (τους οποίους έκανα πολύ κέφι). Ευτυχώς, μπήκα στο σωστό το δρόμο και τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα κάποιους Led Zep (νομίζω Led Zeppelin τους έλεγαν παλιά) και κάποιους Cream, αν και είμαι σίγουρος πως εκεί όπου θα φλιπάρω εντελώς είναι μόλις βάλω στο πλατώ κάποιον Dylan… Ήξερα τ’ όνομά του, από τότε που… άκουγα Harry Smith και Allen Ginsberg, αλλά δεν είχα δώσει και τόσο σημασία…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χωρίς να υπονοώ ότι ο Harry Smith είναι σπουδαιότερος από τα υπόλοιπα 99 rock icons (σίγουρα είναι από πολλά εξ αυτών πάντως) να σημειώσω ότι η τελευταία σελίδα των μουσικών περιοδικών έχει σχεδόν πάντα ειδικό βάρος (από την "επιφυλλίδα" του Alan Jones στο Uncut μέχρι την τελευταία σελίδα του Τ&J.
    Σοβαρά πάντως κι εδώ δεν κατάλαβα πως έγινε η διάταξη στο εν λόγω τεύχος του Sonik, μιας και ούτε αλφαβητική είναι, ούτε χρονολογική, ούτε κατά είδος το πάει. Θα φροντίσω να ρωτήσω, αν τυχόν κανείς ενδιαφέρεται.
    Στο άλλο θέμα: έχω κι εγώ την πληροφορία ότι η Ναταλύ Χατζηαντωνίου δεν είχε διαβάσει τα όσα είχαν γραφτεί εδώ για τον Ρωμανό. Δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω. Η ουσία παραμένει όμως οτι τα θέματα τα οποία θίγει ο Ρωμανός είχαν αναφερθεί και εδώ και επιβεβαιώνονται από τον ίδιο. Αυτό δεν νομίζω να το αμφισβητεί κανείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άρη, ανεξαρτήτως από το τι νομίζω εγώ κατά βάθος, αν η Ναταλί Χατζηαντωνίου συμβουλεύτηκε δηλαδή το «δισκορυχείον» πριν τη συνέντευξή της με τον Ρωμανό ή όχι, σημασία έχουν εκείνα που έγραψα στην ανάρτηση. Κάπου λέω λοιπόν «μελετώντας το ‘δισκορυχείον’ ΥΠΟΘΕΤΩ» – και μένουμε στη λέξη «ΥΠΟΘΕΤΩ» –, ενώ λίγο πιο κάτω λέω «πήγε διαβασμένη στη συγκεκριμένη συνέντευξη (από μένα, από αλλού; – ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΣΙΑ)». Μένουμε και στο «ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΣΙΑ». Δεν έχει και τόσο σημασία δηλαδή από πού προετοιμάστηκε, για να πάρει τη συνέντευξή της, από τη στιγμή που το κείμενό της δεν είχε φαντασιοπληξίες.
    Τώρα, εσύ μου λες ότι έχεις την πληροφορία πως η κυρία Χατζηαντωνίου δεν είχε διαβάσει τα της ανάρτησης. Να υποθέσω ότι στο είπε η ίδια; Αν στο είπα η ίδια, ok, τότε κι εγώ δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω.

    Όσον αφορά στα περί Sonik, δεν ξέρω αν θέλω να πω κάτι παραπάνω… 100 άνθρωποι, έγραψαν για 100 πρόσωπα του rock. Ok.
    Αν υπάρχει κάτι που πραγματικά μ’ ενόχλησε – επειδή, σήμερα, αγόρασα το τεύχος – είναι εκείνο το «της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας», που γράφεται και ξαναγράφεται (αντιλαμβάνομαι, όμως, γιατί συμβαίνει). Προσωπικώς, ούτε ποτέ ένοιωσα, ούτε τώρα νοιώθω, πως γράφω ως στέλεχος καμμίας βιομηχανίας. Ούτε καν βιοτεχνίας. Ούτε καν οικογενειακής επιχείρησης. Γράφω, εκπροσωπώντας μόνον τον εαυτό μου και κανέναν άλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ναι από την ίδια είναι η πληροφορία. Όχι απευθείας σε εμένα, μέσω τρίτου κοινού μας φίλου. Κι εγώ δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω. Στα υπόλοιπα συμφωνούμε.

    Όντως αυτό το περί μουσικής βιομηχανίας στην Ελλάδα, ελπίζω ακόμη και όσοι τυχόν αισθάνονται μέλη της (βιομήχανοι ή εργατες) το παίρνουν ως αστείο (και όσοι από τους 100 ξέρω προσωπικά ως τέτοιο το παιρνουν).
    Πάντως το τεύχος το θεωρώ καλαίσθητο και ότι εν πολλοίς πέτυχε τον στόχο του, που ήταν η σύνθεση απόψεων και όχι αναγκαστικά η ανάδειξη των 100 σημαντικότερων ανθρώπων του rock.
    Τελικώς η σειρά κατατάξεως μαθαίνω ότι εγινε εντελώς τυχαία. Κατά πως βόλευε για το τελικό layout... Σε αυτό ίσως θα έπρεπε να δωθεί λίγη προσοχή παραπάνω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι θέλεις και μπλέκεις με τις λίστες ρε συ Φώντα αφου δεν τις κάνεις κέφι.Ειτε ασχημος εισαι ειτε ωραίος,κουσουρι θα σου βρούνε στο τέλος ελεγε η γιαγιά μου.Ο κόσμος ειναι εντελώς ασχετος λεω εγω μετα απο τόσα χρόνια.Χειρότερα δεν γίνεται λεει ενας φίλος μου.Ολοι εχουμε δίκαιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θα σου πω Νίκο. Αν επρόκειτο για λίστα με τις 100, ξέρω ’γω, πιο σημαντικές rock προσωπικότητες δεν επρόκειτο να λάβαινα μέρος. Όμως δεν ήταν έτσι. Η εκατοντάδα ήταν των δημοσιογράφων κ.λπ., όσων έγραψαν τα κείμενα δηλαδή. Ο καθένας διάλεξε ένα πρόσωπο, που για ’κείνον έπαιξε κάποιο ρόλο στην rock υπόθεση, εντελώς ελεύθερα, δίχως κανέναν επί μέρους περιορισμό. Εγώ, από την αρχή πρότεινα τον Harry Smith και σε κάθε περίπτωση δεν θα πρότεινα ποτέ μουσικό – όχι γιατί δεν έχω, ας το πούμε, αγαπημένες rock προσωπικότητες – αλλά γιατί ήθελα να δείξω, συμβολικώς, με την όποια επιλογή μου, την επικοινωνία του rock, με το ευρύτερο πολιτιστικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Αν δεν πρότεινα τον Harry Smith, θα πρότεινα τον Allen Ginsberg ή αν όχι αυτόν, τότε τον Emmett Grogan κ.ο.κ. Καταλαβαίνεις…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Θεά η μεγαλοαστή & ζωγράφος ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΔΟΞΙΑΔΗ με την συντροφιά του JOHN LENNON στην Ινδία ! Χωρίς κομπλεξισμούς και κακιούλες που διαβάζω εδω κι αλλού...και φυσικά ΣΠΑΘΑΣ, ΤΡΑΝΤΑΛΙΔΗΣ, ΕΛΛΗΝΙΑΔΗΣ, ΖΗΛΟΣ, ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ {αλήθεια γιατί ανεκτίμητη η βοήθεια του, όπως γραφουν στην εισαγωγή ?},ΜΗΝΑΣ, ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ, ΚΑΛΟΦΩΛΙΑΣ, ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ,ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β, ΚΑΡΑΜΟΛΕΓΚΟΥ, ΚΟΝΤΟΓΟΥΡΗΣ, ΤΕΡΖΗΣ, ΠΕΡΔΙΚΗΣ, ΣΤΑΘΗΣ σκυλος ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΕΝΕΓΟΣ και ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ.Η πιο καλη συλλεκτικη έκδοση απο την εποχή του 100 ΤΟP ALBUMS του ΠΟΚ & ΡΟΚ / ΜΑRLBORO απο το 1993
    αναστασία ρωμανού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. O Smith δεν είναι τιποτα μπροστά στον Lomax...και φυσικά ήσουν ο μόνος που δεν πήρες χαμπάρι τι σημαίνει ο τίτλος του 100 ROCK ICONS.
    καληνύχτα...
    Μιχάλης Δενδρινός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μιχάλη Δενδρινέ, ο Lomax – ποιον εννοείς; (μάλλον τον γιο…) – δεν είχε επ’ ουδενί τη διείσδυση που είχε στο rock ο Harry Smith. Μην κάνεις τον έξυπνο, χωρίς να ξέρεις…
    Όσον αφορά στο αν κατάλαβα ή όχι τα περί Rock Icons απάντησα, σχετικώς, σε προηγούμενο σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δηλαδη οι sam cooke,serj tankian,ray charles,ήταν rock icons ?
    ποιός σου είπε οτι κάνω τον έξυπνο ?
    και που ξέρεις εσυ τι ξέρω ?
    γιατί εισαι ανάγωγος ?
    στην Αμερική εννοούμε κάτι παραπάνω απο σημαντικούς στο ροκ, και... μάλλον δεν θα έπρεπε να γράψεις.Το 40% της έκδοσης είναι ασχετα με τον τίτλο, καλά δεν εχουν υπόψη τους τις εκδόσεις του ROLLING STONE ? ουτε o ΣΜΙΘ ,ουτε ο ΛΟΜΑΞ θα έμπαιναν σε αυτη τη κατηγορία,σε άλλη ίσως. Τελικά δεν ειναι τυχαία η ανυπαρξία ελληνικου μουσικού τύπου εδω και χρόνια...ο καθεις γραφει τον πόνο του.
    ΜΔ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΜΔ, δεν θα κρίνω, εδώ, τις επιλογές των υπολοίπων όσον αφορά στο τι ή ποιον θεωρεί ο καθένας ως ROCK ICON.
    Όταν μου λες ότι «ο Smith δεν είναι τίποτα μπροστά στον Lomax» και ότι ήμουν «ο μόνος που δεν πήρα χαμπάρι» τι περιμένεις να σου απαντήσω; Το πρώτο φανερώνει ότι δεν γνωρίζεις, εις βάθος το έργο τους. Επέτρεψέ μου αυτό να στο πω. Έχω γράψει αναλυτικότατα κείμενα στο Jazz & Tzaz και για τον Alan Lomax και για τον Harry Smith. Το έχω ψάξει το θέμα και ξέρω ποια είναι η σχέση του Lomax με το rock στα sixties και πέραν αυτών (πρακτικώς ανύπαρκτη) και ποια του Harry Smith.
    Όσον αφορά στο άλλο που λες ότι «ήμουν ο μόνος που δεν πήρα χαμπάρι» αυτό πώς θέλεις να το πάρω; Στ’ αυτιά μου ακούγεται λίαν προσβλητικό – αλλά δεν πειράζει.
    Ανάγωγος, ΜΔ, δεν είναι κάποιος, όταν σου λέει πως δεν τα ξέρεις καλά τα θέματα. Απεναντίας είναι «έξυπνος» εκείνος, που πετάει κουβέντες δίχως να τις τεκμηριώνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δουλεύοντας χρόνια στο LIBRARY OF CONGRESS {AMERICA FOLKLIFE CENTER}μάλλον δεν τα ξέρω καλά τα θέματα...kouragio Ellines !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αν τα ξέρεις καλά τα θέματα ΜΔ, έχοντας δουλέψει στο AMERICAΝ και όχι AMERICA FOLKLIFE CENTER (δεν το αμφισβητώ, αφού το λες), τότε γιατί συγκρίνεις τον Alan Lomax (που δεν έχει καμμία σχέση με το rock) με τον Harry Smith (η σχέση του οποίου με το rock underground των sixties υπήρξε μεγίστη);
    Η αντιπαράθεση ξεκίνησε από το πρώτο «προκλητικό» σου σχόλιο: «O Smith δεν είναι τίποτα μπροστά στον Lomax…». Και σ’ αυτό «σημαδεύεις» λάθος.

    Κουράγιο πρέπει να κάνουν οι Έλληνες σε άλλα ζητήματα…

    Την «αλήθεια» δεν την διεκδικούν a priori οι Αμερικάνοι, ή οι Κινέζοι ή όποιοι άλλοι… αλλά όσοι προσέχουν τι λένε (ανεξαρτήτως της δουλειάς που κάνουν).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Δεν έχω χρονο για αναλύσεις και και ποιοι πρεπει να προσεχουν τι λενε...Ο Λομαξ είναι μέγιστος σε αυτό που έκανε {μη παρασύρεσαι με τη σχεση τους με το ροκ}-και θα το καταλάβεις με μια επισκεψη στην Ουασιγκτον- συγκρινοντάς τον με τον σημαντικό Σμιθ,αλλά πρεπει να φυγω αυριο...ενας γνωστος μου ειπε να μπω σε κάποια μπλογκ που έχουν κάποια σχέση με τη μουσική,κι αυτο ηταν ολο...το καλό kouragio πάει για ολα τα ζητηματα σε αυτη τη χώρα και ιδιαίτερα στον πολιτισμό και την παιδεία που ειναι για κλάματα εδω και πολλά πολλά χρόνια...
    Μου άρεσε καποια μερα τον χειμώνα, που διαβασα στο διαδυκτιο τον Προεδρο της Βουλης να λέει ...αυτος που ειναι και γερμανοσπουδαγμένος,αλλα λαικιστης, δεν γνωριζει οτι τα 40 τελευταία χρόνια οι Γερμανοί έχουν τιμηθεί 44 φορές με το βραβείο,απο τα οποία τα 4 λογοτεχνίας...κουράγιο,το 2ο 6μηνο του 2011 θα ειναι πολύ σκληρό για την ζωή και την νοοτροπία αυτού του λαού.
    ΜΔ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΜΔ, μελετώ το έργο του Alan Lomax εδώ και αρκετά χρόνια, ακούγοντας τις ηχογραφήσεις του, ξεκοκαλίζοντας τις σημειώσεις του, και απολαμβάνοντας το βιβλίο του “The Land Where the Blues Began” (εκδ. Minerva, 1994), το οποίο είναι κάπως σαν… κιβωτός της (δικής του) διαθήκης. Υπήρξε πολύ σημαντικό το έργο του και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με τον Smith ή κάποιον άλλον. Κάθε ερευνητής έχει τα δικά του «έβερεστ». Καλό σου ταξίδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. καλα,αντι να ζητησεις απο εναν τετοιο ανθρωπο το τηλ ή το μέιλ του, για μια συνεργασία με το μπλογκ σου ή το Jazz+Tzaz, τού μιλάς για αντιπαράθεση και για ροκ ? και του λες ότι σημαδεύει λάθος ? σε μια βολτα που εκανα σε αμερικανικα σαιτς,συμφωνω μαζι του για τον Λομαξ.Ειναι σαν να συγκρίνουμε Μπαρτσελόνα με Παναθηναικό.Ευτυχώς που δεν απαντησες πάντως...
    Μιμης Φωτιάδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Μίμη Φωτιάδη, αντί να ειρωνεύεσαι σου προτείνω να διαβάσεις με μεγαλύτερη προσοχή το διάλογο με τον ΜΔ. Τότε θα δεις ποιος «βγήκε με κόκκινο», και ποιος ξεκίνησε άνευ λόγου την αντιπαράθεση. Ο ΜΔ σύγκρινε «ανόμοια» πρόσωπα. Ο ένας άνθρωπος (Lomax) δεν έχει καμμία σχέση με το rock, αλλά ο άλλος (Smith) ισχυρή. Και μιλάω φυσικά για rock, γιατί το θέμα μας ήταν οι Rock Icons του Sonik.
    Κατά τα λοιπά, εσύ μπορεί να έκανες ΤΩΡΑ μια βόλτα στα αμερικανικά sites και να διαπίστωσες… παναθηναϊκούς και μπαρτσελόνες, αλλά εγώ «τρώγομαι» με τον Alan Lomax από 15ΕΤΙΑΣ – κι αν μαζέψω όσα έχω ήδη γράψει, κι έχω διαβάσει γι’ αυτόν έχω έτοιμο… διδακτορικό. Μην το γελάς καθόλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τα σχόλια πρέπει να είναι πάντα κόσμια. Ακόμη περισσότερο, όταν αφορούν άλλους σχολιαστές. Να μένουμε, παρακαλώ, στα ζητήματα που θέτουν οι αναρτήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Εμένα δεν μου φάνηκε καθόλου διαβασμένη η κυρία Ν. Χ. Είναι δυνατόν να κάνει ερωτήσεις όπως "Μένετε στα Εξάρχεια;" ή ακόμα χειρότερα "Κοιμηθήκατε και σε παγκάκια;".
    Τις όποιες παρεξηγήσεις τις λύνει ο Γ. Ρωμανός από μόνος του. Μάλλον αυτός ήταν ο διαβασμένος.
    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Λέγοντας «διαβασμένη» Manwolf Louie εννοώ πως δεν ακούστηκαν βλακείες επί των θεμάτων που δεν σηκώνουν δεύτερη γνώμη (ντοκουμέντα και τα λοιπά). Συμφωνώ, πως ερωτήσεις σαν κι αυτές που ανέφερες δεν προάγουν καμμία γνώση. Άλλο αυτό. Αυτό, όμως, δεν έχει ακριβώς σχέση με το αν ήταν «διαβασμένη» ή όχι, αλλά με το γεγονός πως έπρεπε(;) να ξεκαθαριστούν από τον ίδιον το Ρωμανό, κάποια πράγματα (βλακείες), που ακούγονται δεξιά κι αριστερά (περί παγκάκια κ.λπ. – τα έχω ακούσει κι εγώ, όπως έχω ακούσει κι άλλα). Για δε τα Εξάρχεια, τα έχουμε ξαναπεί. Λες ένα «Εξάρχεια» και καθαρίζεις…
    Δεν ξέρω αν τις «παρεξηγήσεις» τις έλυσε ο Ρωμανός από μόνος του (πιθανώς) ή προέκυψε να απαντήσει μέσα από την κουβέντα με την N.X. (δεν έχει και τόσο σημασία αυτό). Πάντως ο Ρωμανός – αν και διαβασμένος, όπως λες – ελέγχεται για τις «μπουάτ» και τα «μαλλιά».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Προς τον κ.Τρουσα.
    Πρωτα απο ολα δεν θα κατσω να κρινω την επιλογη σου για τον Harry Smith και τους 100 Rock Icons.Γουστο σου καπελο σου.Δευτερον η συμβολη του Smith και της συλλογης του Αthology of American Folk Music στην ροκ μουσικη ειναι πολυ μεγαλη.Βεβαια θα μπορουσε να αποφυγεις τον χαρακτηρισμο ''ο πρωτος σοβαρος compiler της ιστοριας''.Μονος ενας ανηδεος θα μπορουσε να γραψει κατι τετοιο.Στην θεση αυτου του λαθους[σοβαροτερο απο ημερομηνιες κ.α.]θα μπορουσε να ισχυροποιησεις την επιλογη σου με το να γραψεις π.χ. οτι ηταν ο παραγωγος στο κλασσικο πρωτο αλμπουμ των Fugs.Oσο για την συμβολη του Αlan Lomax στο Rock εννοειται πως ειναι πολυ μεγαλη πρακτικα η μη.Απορω πως μετα απο 15 χρονια ερευνας στον Αlan Lomax κανεις τοσο σοβαρα λαθη.Οσο για το διδακτορικο αστο καλυτερα για καποιους αλλους!Ο ανθρωπος αυτος ανακαλυψε μεταξυ αλλων τον Leadbelly,τον Woodie Guthrie και τον Μuddy Waters.Πολλες ηχογραφησεις που εκανε διασκευαστηκαν απο τους Led Zep μεχρι τους Νirvana και τον Moby.Συμπερασμα αν δεν υπηρχε ο Alan Lomax πολυ πιθανον να μην ειχε γινει η μπλουζ εκρηξη,το RnB κινημα,οι Βeatles,oi Rolling Stones και οι Velvet Underground.Σοβαρεψου!!!Χριστινα-Μουσικολογος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Ε, είναι προφανές ότι εφ' όσον μιλάει ο ίδιος ο Ρωμανός (και δεν γράφει κάποιος άλλος γι' αυτόν), δεν θα διαβάζαμε ξανά τις ίδιες βλακείες και φυσικά δεν θα συμφωνούσε με το ότι πρωτοεμφανίστηκε με τη "Μυθολογία" κλπ. Μάλλον την είχε διαβάσει αυτή την κοτσάνα γι' αυτό και απάντησε, γιατί είναι σχεδόν φανερό ότι αυτά που λέει δεν του τα εκμαίευσε η δημοσιογράφος με τις βλακώδεις ερωτήσεις της.
    Για τις μπουάτ νομίζω ότι το διευκρίνισες εσύ το θέμα. Όσο για τα μαλλιά, είχε εμφανιστεί στην τηλεόραση, στην εκπομπή "Ντισκοτέκ για Νεολαία" με μαλλιά τουλάχιστον μέχρι τους ώμους.
    Αλλά και για τα περί Νέου Κύματος ελέγχεται, αφού ο "Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος", που τραγούδησε και τον χειμώνα μαζί με τον Σαββόπουλο, ήτανε standard κομμάτι των μπουάτ. Το δε instrumental "Ρολόι" ήταν σήμα των διαφημιστικών εκπομπών της Lyra που είχε δημιουργήσει αυτό το (ουσιαστικά ετερόκλητο μουσικά) κίνημα του Νέου Κύματος.
    Μου άρεσε πολύ αυτό το δυναμικό "η χούντα τα… πριμοδοτούσε". Ακόμα κι εγώ θα δίσταζα πολύ να το γράψω.

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Προς την κ. Χριστίνα…
    Ένα-ένα.
    Ξέρεις εσύ κανέναν σοβαρότερο compiler από τον Harry Smith, που να προϋπήρξε αυτού, και να έδωσε ώθηση, με τις συλλογές του “Anthology of American Folk Music” (1952), με τα σχόλια και τις επιλογές του, σε μιαν ολόκληρη γενιά folk και rock μουσικών, ου μην και rock-ογράφων; Εγώ δεν ξέρω. Αν δεν μου υποδείξεις κάποιον ψάξε να βρεις αλλού τον ανίδεο.
    Ο Lomax (απλώς το λέω, για όποιον έχει απορία) δεν υπήρξε ακριβώς compiler, αφού οι συλλογές του αποτελούνταν από field recordings, που έκανε ο ίδιος. Ο Smith, στις εν λόγω συλλογές, έκανε απάνθισμα ήδη ηχογραφημένων τραγουδιών, δεν ανθολόγησε field recordings.
    Το τι επέλεξα εγώ να γράψω, στο Sonik, σ’ ένα κείμενο 300 λέξεων για τον Harry Smith είναι δικαίωμά μου. Στο Jazz & Τζαζ, τον Ιούλιο του 2004 (τεύχος 136-37) υπάρχει πλήρες κείμενο για τον Harry Smith. Εκεί λέω (σελ.21): «Ο Smith είχε παρακολουθήσει τους Fugs σε διάφορα happenings στο Lower East Side και είχε μεσολαβήσει στον Moe Asch, ώστε να βγει ο πρώτος τους δίσκος. Έκανε μάλιστα την παραγωγή σ’ αυτόν, την εποχή που το σχήμα λεγόταν ακόμη The Village Fugs». Έλα παππούλη μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου…
    Παρά ταύτα, στο κείμενο στο Sonik ανέφερα το όνομα του Ed Sanders, που ήταν ιδρυτικό στέλεχος των Fugs. Σε παραπέμπω ακόμη και σε δύο σχετικές αναρτήσεις στο blog http://diskoryxeion.blogspot.com/search?q=smith+fugs.

    Λυπάμαι, γιατί ακόμη δεν έχεις καταλάβει ποια η διαφορά ανάμεσα στον Lomax και τον Smith. Κατ’ αρχάς μη μου λες για Lead Belly, Muddy Waters και τα λοιπά, γιατί στο ξαναλέω, τα έχω γράψει στο Jazz & Τζαζ όλα αυτά (και πολύ περισσότερα) από 15ετίας. Μη μου κάνεις τέτοιου είδους φροντιστήριο, σε παρακαλώ πολύ. Ο Lomax λοιπόν, αν και χρεώνεται με όλες αυτές τις «ανακαλύψεις» ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΜΜΙΑ ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, ΩΣ ΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΣΤΑ ROCK ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΟΥ ’60. ΗΤΑΝ ΑΠΩΝ. ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ HARRY SMITH ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΑ ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ ΤΟΥ SIXTIES UNDERGROUND, ΠΑΡΩΝ ΣΕ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ, HAPPENINGS, ΕΚΔΟΣΕΙΣ, ΤΑΙΝΙΕΣ, ΚΕΙΜΕΝΑ, ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ GINSBERG, ΤΟΝ SANDERS, TON MEKAS και διαφόρους άλλους. ΕΝΕΡΓΟΣ. Το καταλαβαίνεις αυτό ή όχι; Κανείς δεν ασχολιόταν με τον Lomax το ’60. Μπορεί να τον σέβονταν, όσοι γνώριζαν τι είχε κάνει, αλλά ο ίδιος δεν είχε τη ριζοσπαστική παρουσία του Smith (και άλλων) στα sixties. Πάει και τελείωσε.

    Κυρία Μουσικολόγος. Πηγαίνετε να κάνετε μαθήματα σε τίποτα παιδάκια. Σας ικετεύω μόνο μην τους μιλήσετε για το rock…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Προς τον ασχετο κ.Τρουσα.
    Μου ζητησες αν ξερω καποιον σοβαροτερο compiler.Μαθε τον λοιπον,αν και αργα δεν πειραζει!Francis James Child ενας απο τους πιο σπουδαιους compilers στην ιστορια της μουσικης και καθηγητης στο Harvard.Μεταξυ 1882 και 1898 κυκλοφορισε την συλλογη Τhe English and Scotish Popular Ballads[305 child Ballads].Ο ιδιος διδασκεται σε ολα τα πανεπιστημια μουσικολογιας του κοσμου.Η συλλογη του επηρρεασε ολη την φολκ μουσικη σε Αγγλια και Αμερικη τον προηγουμενο αιωνα αλλα βεβαια και το rock.Η επηρροη του υπηρξε πολυ μεγαλη και στον Ηarry Smith.Παραδειγματα-1)The elgin Knight-child Ballad 2 παραλλαγη του [Scarborough Fair apo Simon/Garfunkel]αποτελεσαι και την βαση για το [Girl from the North Country tou Bob Dylan],2}The Fause Knight Upon the road-Child Ballad 3 το ηχογραφησαν οι Steeley Span και οι τωρινοι Fleet Foxes.3)The twα sisters c.b.10 απο τον Τom Waits στο album Orphans.4)Young Hunting c.b.68 το ηχογραφησε ως Henry Lee o Nick Cave αλλα και ο Dick Justice βλεπε Αnthology of American Folk Music.5]The Daemon Lover c.b.243 ως House Carpenter o Clarence Ashley βλεπε παλι Α.o.A.F.M.,και η λιστα δεν τελειωνει.Οταν μαθεις την συμβολη αυτου του πολυ μεγαλου compiler αλλα και της συλλογης του child Ballads τοτε να βγαλεις και διδακτορικο για την μουσικη.Αδαη και θρασυ δημοσιογραφισκε.Χριστινα-Μουσικολογος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Χριστίνα, μου μιλάς για βιβλία. Πρόσεξε. Εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα. Όταν εγώ έγραψα για compiler, εννοούσα φυσικά στη δισκογραφία – και δη στη δισκογραφία που επηρέασε το folk, folk-rock και rock κίνημα. Τι μου αναφέρεις τον Francis James Child; Τότε κι εγώ να σου αναφέρω τον Νικόλαο Φαρδύ. Εκεί θα το πάμε; Προσγειώσου σε παρακαλώ, σε ό,τι μας απασχολεί στις ROCK ICONS και μην επιχειρείς να μου δείξεις τις γνώσεις σου. Γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση σε κοντράρω με φωτογραφία του Professor Francis Child, compiler of the Child Ballads (photo: Folklore Press) και με αναφορές στην προσφορά του μέσα στο folk και folk-rock κίνημα, έτσι όπως καταγράφονται στο βιβλίο “The Electric Muse, The Story of Folk into Rock” των Dave Laing, Karl Dallas, Robin Denselow και Robert Shelton (εκδ. Methuen Paperbacks, London 1975), το οποίο έχω καμμιά 20αριά χρόνια στη βιβλιοθήκη μου.
    Σου το λέω, μαζέψου. Εκτίθεσαι, και μάλιστα… από έναν άσχετο, αδαή και θρασύ δημοσιογραφίσκο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Εσύ εκτίθεσαι αγαπητέ κύριε Τρούσα...αλλα ο εγωισμός σου δεν σε αφήνει να παραδεχτείς ότι τα γεγονότα και η σημειολογία της κυρίας είναι σωστά,αληθινά και τεκμηριωμένα...και δεν βλέπω να σε στηρίζει και κάποιος απο τους αναγνώστες σου πιά,αντε κάποιος καραμπεάζης ίσως...λόγω γνώσης μου του ανικειμένου, παραδέξου επιτέλους ότι προσπαθείς απο χθές να ξεφύγεις αλλά δεν μπορείς...έπεσες μονος σου στο λάκο της δήθεν ευρυμάθειας σου.Μη ξεχάσεις να γράψεις την τελικά ΑΠΑΝΤΗΣΗ !!!!!!!!!!
    ΦΩΚΑΣ ΓΟΥΔΕΛΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Προς Φ.Κ. κ Φ.

    Εσείς τη γνώση τη βλέπετε ως αντικείμενο επιβολής, εξουσίας και ματαιοδοξίας. Όχι με αγάπη και διάθεση επικοινωνίας. Υψώνετε τοίχους. Οπότε ότι και να ξέρετε δεν μας ενδιαφέρει. Να μάθετε πρώτα να είστε άνθρωποι.

    κώστας παπαθανασίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Η αγράμματη κυρία Χριστίνα (επίθετο δεν έχει;) τολμάει να μιλάει για λάθος
    «σοβαροτερο απο ημερομηνιες κ.α.»; Αυτή που γράφει: «ανηδεος», «κυκλοφορισε», «επηρροη», «αποτελεσαι» (ωχ! το μάτι μου). Ας πάει πρώτα να μάθει ελληνικά και να τονίζει τις λέξεις και μετά να έρθει να μας συγκρίνει συλλογές-βιβλίων με στίχους με συλλογές-ηχογραφημένων τραγουδιών, το σούργελο! Σταύρος Κοσμά Πετρής -τυροπιτάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Κύριε Γουδέλη δεν έχω ανάγκη να με υποστηρίξει κανείς. Το blog δεν το έκανα για να βρω στηρίγματα και υποστηρίγματα, αλλά για να δημοσιοποιώ τις απόψεις μου. Όποιος φίλος αναγνώστης βρίσκει εδώ κάτι ενδιαφέρον μπαίνει, διαβάζει και αν θέλει σχολιάζει. Όπως σχολιάζετε, αφήνοντας όμως δηλητήριο, κι εσείς…
    Από τι ακριβώς προσπαθώ να ξεφύγω κύριε Φωκά, για κουνηθείτε από τη θέση σας λίγο. Με κατακρίνετε για την επιλογή μου να προτείνω τον Harry Smith ωs ROCK ICON; Μήπως με κατηγορείτε, γιατί τον αποκάλεσα «τον πρώτο σοβαρό compiler της ιστορίας»; ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΗΤΑΝ. Αναφέρομαι στη δισκογραφική ιστορία κύριε Φωκά (γιατί δίσκους επιμελήθηκε ο Harry Smith) και όχι σε βιβλία του 190υ αιώνα, για τα οποία μιλάει η κ. Χριστίνα, αναφέροντάς μου μάλιστα τον Francis James Child, την περίπτωση του οποίου γνωρίζω απολύτως. Σας παρακαλώ, σκεφθείτε λίγο περισσότερο. Και μην βιάζεστε να πάρετε το μέρος κανενός. Προτιμήστε να σχολιάσετε με δικά σας στοιχεία και όχι να προσφέρετε πατερίτσες.
    Α, και κάτι άλλο (και αναφέρομαι πάντα στην περίπτωση Harry Smith). Ακόμη περιμένω να μου υποδείξετε εσείς ή η κύρια Χριστίνα ένα, έστω, λάθος μου. Κάντε το λοιπόν. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά για να σας αποδείξω πως εκτός από καλύτερα πληροφορημένος από εσάς, δεν είμαι ούτε εγωιστής.

    ΑΛΛΟ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ HARRY SMITH ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΘΩ. ΑΝ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΤΙ ΛΑΘΟΣ ΣΤΟ SONIK ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΜΟΥ ΥΠΟΔΕΙΧΘΕΙ. ΑΛΛΙΩΣ ΜΗΝ ΤΟ ΚΟΥΡΑΖΟΥΜΕ ΠΙΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή