Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

DEUTSCHE ELEKTRONISCHE MUSIK

Με αφορμή την πρόσφατη έκδοση της Soul Jazz “Deutsche Elektronische Musik” (ξανα)επιχειρώ μία μικρή περιήγηση στο χώρο του γερμανικού rock της δεκαετίας του ’70 (κυρίως).Είναι αρκετές οι φορές που, προσωπικώς, έχω γράψει για το γερμανικό rock των seventies – το αποκαλούμενο, έτσι γενικώς, και krautrock. Θυμάμαι, βεβαίως, τα τρία άρθρα στο Jazz & Tζαζ (τεύχη 45, 46/47, 48) πριν από 13-14 χρόνια, ένα άρθρο στο πάλαι ποτέ ZOO (τεύχος 13, 1-2/1999), αλλά και άλλα επιμέρους κείμενα… για τους Embryo, τους Faust και, τελευταίως-τελευταίως για τον Hans Joachim Roedelius (στο τεύχος 173 του J&T, τον Αύγουστο του ’07). Υπάρχει, λοιπόν, το δικό μου ενδιαφέρον για τη «σκηνή», αλλά – υποθέτω – και το ευρύτερο αναγνωστικό, για κάτι που ήρθε και πέρασε, αφήνοντας ισχυρό, ισχυρότατο χνάρι στη μουσική κουλτούρα. Τούτο δεν αποδεικνύεται μόνον από τα δεκάδες καινούρια ονόματα που… πίνουν νερό στο όνομα των Can, των Faust, των Tangerine Dream και των Neu!, αλλά και από τα παράλληλα «στηρίγματα»· άρθρα σε περιοδικά – που, μεταξύ μας, ποτέ δε σταμάτησαν –, βινυλιακές επανεκδόσεις, βιβλία και εγκυκλοπαίδειες, το σχετικό… χρηματιστήριο, λοιπά δισκογραφικά projects. Ένα τέτοιο project είναι και το “Deutsche Elektronische Musik” της βρετανικής Soul Jazz, με τον υπότιτλο “Experimental German Rock and Electronic Musik 1972-83”, το οποίον περιλαμβάνει 2 CD με 24 συνολικώς κομμάτια, καθώς και ένθετο booklet, 36 σελίδων, με τις ανάλογες πληροφορίες. Μία έκδοση, που μπορεί να παίξει έναν κάποιο ρόλο «πυξίδας» (για τους νεότερους ακροατές) στο, έτσι κι αλλιώς, απύθμενο δισκο-εκδοτικό περιβάλλον.
Κατ’ αρχάς εκείνο που θέλω να τονίσω και πάλι – το είχα τονίσει και τότε, το 1996 – είναι το μεγάλο ενδιαφέρον που έδειχναν πάντα, και εξακολουθεί να δείχνουν, οι Βρετανοί για το γερμανικό rock του ’70. Περισσότερο, αν θέλετε, και από ’κείνο των ίδιων των Γερμανών! Ποιος ξέρει γιατί; Ίσως, γιατί, οι Γερμανοί, οι οποίοι το έζησαν πρώτοι, και στον καιρό του, το απομυθοποίησαν γρηγορότερα. Ίσως, πάλι, γιατί οι Βρετανοί να βρίσκουν σ’ αυτό (στο γερμανικό rock), όσα δεν κατόρθωσαν ή δεν επιδίωξαν οι ίδιοι να παράξουν, με τη σαφώς πιο συγκεκριμένη «κλασική» και avant μουσική κουλτούρα (εν σχέσει με τους Γερμανούς εννοώ). Ίσως, πάλι, γιατί οι Γερμανοί (κάποιοι από τους kraut-άδες δηλαδή) μαθήτευσαν δίπλα σε άλλου τύπου δασκάλους (Karlheinz Stockhausen, Joseph Beuys), μπαίνοντας στο rock και από άλλες πόρτες, πράγμα που σημαίνει πως το αντιμετώπισαν ως «κάτι» ανάμεσα σε «άλλα». Ακόμη, ποιος μπορεί να παραγνωρίσει έτερα γεγονότα, όπως το μετα-πολεμικό κόψιμο της χώρας στα δύο, που ευνόησε ποικίλες αναταράξεις (μέρος των οποίων ήταν και οι μουσικές), ιδίως στο πρώην Δυτικό Βερολίνο (όχι πως το Ανατολικό έμεινε αδιάφορο); Πάντως οι Βρετανοί ας μην… αποκαρδιώνονται. Καθότι προσέφεραν κι αυτοί κάτι, απείρως σημαντικό, στην υπόθεση krautrock. Έδωσαν τους Pink Floyd, το space-rock των οποίων, μετέφερε στους Γερμανούς τα φώτα του (τους)…Κάτι ακόμη, που το θεωρώ άξιο σχολιασμού. Οι Βρετανοί της Soul Jazz υπο-τιτλοφορούν τη συλλογή τους ως “Experimental German Rock and Electronic Musik”. Πουθενά ο όρος krautrock – παρότι ουκ ολίγα από τα κομμάτια είναι κλασικό kraut. Τι συμβαίνει, εδώ; Δεν ξέρω. Ή, μάλλον, προσπαθώ να καταλάβω. Οι άνθρωποι της Soul Jazz θέλουν να διαφοροποιήσουν το δικό τους project απ’ ό,τι συντελέστηκε στην προηγούμενη αναβίωση, πριν από 15 περίπου χρόνια. Ας μην ξεχνάμε τον Julian Cope και τη… βίβλο της εποχής “Krautrocksampler” [εκδ. Head Heritage, London 1995]. Στο ZOO μάλιστα (τεύχος 13, 1-2/1999) είχα επιχειρήσει να κριτικάρω το βιβλίο του Julian Cope (επισημαίνοντας λάθη και ανακρίβειες) και κάποιοι – και τότε – έπεσαν να με φάνε. (Είχα πληροφορηθεί τα σχετικά παράπονα από τη σύνταξη). «Ποιος είν' αυτός, που τα βάζει με τον Julian Cope... τι θέλει να παραστήσει...» και τέτοια… Όπως βλέπετε... όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.
Αυτή η ανάγκη λοιπόν, σε συνδυασμό με τον ασαφή (μέσα στη σαφήνειά του) ορισμό του kraut, οδηγούν τους Stuart Baker και Adrian Self, που επιμελούνται το καινούριο project, ν’ αρνηθούν τον όρο. Γράφουν, μάλιστα, και κάτι περίεργα στο booklet, ότι “kraut” (δηλαδή «μάπες») αποκαλούσαν, υποτιμητικώς, οι συμμαχικές δυνάμεις τους γερμανούς φαντάρους στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι και τόσο δόκιμο να μιλάς για krautrock, γιατί είναι σαν να το… φτύνεις. Ας πούμε, κατ’ αρχάς, πως ο όρος krautrock (Βρετανοί τον πρωτο-χρησιμοποίησαν – το λένε και οι Baker και Self) προέρχεται από το κομμάτι των Amon Düül “Mama Düül and her sauerkraut band start up!” (υπάρχει στο LP “Psychedelic Underground”). Sauerkraut είναι ένα γερμανικό φαγητό, που στηρίζεται στο... ξυνολάχανο και… sauerkraut bands είναι κάποιες τυπικές βαυαρικές μπάντες, που παίζουν oom-pah music (ας πούμε, τύπος γερμανικού παραδοσιακού μέλους). Πάντως, για να το ξεκαθαρίσουμε. Είναι άτοπο να επιχειρείς ν’ αδρανοποιήσεις έναν κλασικό πλέον όρο, ο οποίος «δουλεύει» – ασχέτως της ασάφειάς του – απλώς και μόνο για να δείξεις ότι διαφοροποιείσαι.
Τι έχουμε λοιπόν στην “Deutsche Elektronische Musik”; Can, Harmonia, Gila, Popol Vuh, Faust, Neu!, Cluster, Ash Ra Tempel, Tangerine Dream, Amon Düül II, Deuter, Kollektiv, Ibliss και κάποιους κυρίους ακόμη. Το βαρύ πυροβολικό, δηλαδή, του krautrock, σε κομμάτια, που δεν είναι πάντα αντιπροσωπευτικά του στυλ. Αλλά και πάλι, αν δεχθούμε τα περί… πειραματικού γερμανικού rock και ηλεκτρονικής μουσικής (κατά την Soul Jazz) οι επιλογές δεν είναι πάντα οι καλύτερες δυνατές. Εντάξει, αντιλαμβάνομαι γιατί δεν θες να ανθολογήσεις κάτι από τα 4 πρώτα LP των Tangerine Dream (αν και, γιατί να μην παίξει κάτι από το “Electronic Meditation”;), αλλά ποιος ο λόγος να καταφεύγεις στο βαρετό, ανέμπνευστο και παντελώς κουραστικό “No man’s land” (από το “Hyperborea” του ’83); Τι να τα κάνω τα balearic hints, όταν η σύνθεση είναι για τα μπάζα; Χάθηκε κάτι από το “Encore” (1977), ή, ακόμη και από το μέτριο “Logos” (1982) βρε αδελφέ; Και τι είναι το “I want more” (1976) των Can, που ακούγεται εδώ – ανοήτως οι Βρετανοί το έκαναν «χιτάκι» – μπροστά στο άλμπουμ “Soon Over Babaluma”;Για να μη συνεχίσω σ’ αυτό το στυλ, θα πω, έτσι, ως γενικό συμπέρασμα, πως οι επιλογές δεν είναι οι καλύτερες δυνατές (δεν μιλώ για ελλείψεις – πού είναι, ας πούμε, οι Guru-Guru, οι Kraftwerk και οι Annexus Quam; – γιατί μια συλλογή δεν μπορεί να έχει τα «πάντα»). Από τα 24 κομμάτια εκείνα, που, πραγματικά, έχουν ένα νόημα και ξεπερνούν το προφανές είναι το “Devotion” των Between, το “Dino” των Harmonia, το “Rambo zambo” των Kollektiv, το “It’s a rainy day sunshine girl” των Faust, το “Hallo gallo” των Neu!, το “High life” των Ibliss, το “Aguirre 1” των Popol Vuh, το “Wie der wind am ende einer strasse” των Amon Düül II, το “Soham” του Deuter, άντε και το “Rheinita” των La Dusseldorf (σύνολο: δέκα). Τα υπόλοιπα, θα μπορούσε να απουσιάζουν εντελώς ή να έχουν αντικατασταθεί από άλλα.
Πάντως, εκείνο που για ’μένα έχει τη μεγαλύτερη σημασία, σε όλη αυτήν την ιστορία που ονομάζουμε «δυτικογερμανικό rock» (ηλεκτρονικής φύσεως ή όχι), έχει να κάνει με τη σύνδεση του χώρου (στενή πολλές φορές), με τις πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις και τα κινήματα. Δείχνοντας δηλαδή – και γι’ άλλη μια φορά – πως τα μουσικά γεγονότα δεν είναι άσχετα των συνολικότερων καταστάσεων που βιώνει μια κοινωνία, και πως σε ουκ ολίγες περιπτώσεις συνδέονται άμεσα μ’ αυτές. Μπορεί οι Baker και Self να αγνοούν ή να υποτιμούν, επί της ουσίας, τη συνεισφορά στη γερμανική σκηνή συγκροτημάτων τύπου Locomotive Kreuzberg, Lied des Teufels, Ton Steine Scherben και Floh de Cologne (την agit-rock σκηνή δηλαδή), έχουν όμως να πουν κάποια πράγματα στο booklet τους.
Ήδη από ’κείνα τα παλαιά κείμενα στο Jazz & Tζαζ είχα επιχειρήσει να συνδέσω το γερμανικό rock με τα γεγονότα που τάραξαν την τοπική κοινωνία στα τέλη των sixties. Αναφέρομαι, βασικά, στη δολοφονία, από αστυνομικό, του φοιτητή Benno Ohnesorg τον Ιούνιο του ’67, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Σάχη στο Δυτικό Βερολίνο, όπως και τη δολοφονία του ηγέτη του φοιτητικού κινήματος Rudi Dutschke, από ακροδεξιό εργάτη, τον Απρίλιο του ’68 –, προσπαθώντας να βρω τι ήταν εκείνο, εν πάση περιπτώσει, που οδηγούσε τους Embryo να δηλώνουν, το 1971, “Spain yes Franco finished” ή τους Out of Focus “What can a poor bοy do (but to be a streetfighting man)”. Όλα, λοιπόν, φαίνεται να ξεκινούν από την ακρο-αριστερή οργάνωση Kommune 1, που δραστηριοποιήθηκε στο διάστημα 1967-1969 (φαίνεται πως στην αρχή την ακολούθησε και ο Dutschke, αλλά αποστασιοποιήθηκε πολύ γρήγορα). Μέλη της Kommune 1 υπήρξαν, όπως έχω ξαναγράψει στο blog, οι Amon Düül (απουσιάζουν από τη συλλογή), τουλάχιστον στη δεύτερη φάση της, όταν το τρίπτυχο sex, drugs & rock n’ roll, αντικαθιστούσε τις περισσότερο καθαρόαιμες πολιτικές προτάσεις. Επίσης, κάτι άλλο που κάνει εντύπωση είναι το γεγονός πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες (όπως ο Hans Joachim Roedelius π.χ., που είχε γεννηθεί το ’34), αλλά και οι… καθοδηγητές της σκηνής, όπως ο Karlheinz Stockhausen (γενν. το ’28) και ο εικαστικός Joseph Beuys (γενν. το ’21) είχαν υπάρξει στα μικράτα τους μέλη της Hitler-Jugend (της χιτλερικής νεολαίας δηλαδή). Δίπλα στον Beuys ανατράφηκε ο Conrad Schnitzler και δίπλα στον Stockhausen οι Holger Czukay, Irmin Schmidt και Peter Michael Hamel, μέλος αργότερα των Between. (Λένε γι’ αυτά οι Baker και Self). Φαίνεται, λοιπόν, πως οι άνθρωποι που είχαν γνωρίσει το ναζιστικό πλέγμα από τα μέσα (έστω και στην παιδική ή την εφηβική τους ηλικία) ήταν εκείνοι που σκόρπισαν στους μαθητές τους τις πιο ριζοσπαστικές μουσικές ιδέες· έχοντας ήδη, οι ίδιοι, αλλάξει πορεία στη ζωή μέσα από την τέχνη τους. Παράξενα πράγματα, μα τω θεώ. Άβυσσοι οι ψυχές των... γερμανών ανθρώπων.
Μία άλλη παρατήρηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι εγγλέζοι compilers εμμένουν κομμάτι, στη… συνθετητική πλευρά του γερμανικού rock, εκείνη που αναπτύχθηκε (έτσι, ως κίνημα, θα έλεγα) μέσω της εταιρίας Sky στο δεύτερο μισό του ’70. Αν και όλη τη δουλειά την είχαν ήδη κάνει οι Can, οι Kraftwerk και οι Neu!, οι καλλιτέχνες που ηχογράφησαν στη Sky (και ήταν ουκ ολίγοι), επιχείρησαν να συνδέσουν τα παλαιότερο krautrock με την ανερχόμενη synth music, προβάλλοντας νέα ηχητικά περιβάλλοντα. Οι Conrad Schnitzler, Dieter Moebius και Hans Joachim Roedelius (που ανθολογούνται εδώ), αλλά και οι Michael Rother, Adelbert von Deyen, Gunter Schickert, Tyndall, Harald Grosskopf, (ύστεροι) Mythos, Asmus Tietchens και βεβαίως οι Cluster & Eno (όλοι τους δεν ανθολογούνται) αποτέλεσαν συγκεκριμένες περιπτώσεις «ηλεκτρονικοποιημένου» krautrock, προβάλλοντας και συμπαγείς ρυθμοδομές, πάνω στις οποίες έχτισε το νέο underground του ’80 (P16.D4, Hirsche Nicht Aufs Sofa, Cranioclast…), αλλά και το dance circuit του ’90 (οι Jazzanova, ο ήχος της Compost κ.ά.). Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, αλλά, τώρα, δεν μπορώ να το τραβήξω παραπάνω.
Καλή, λοιπόν, η προσπάθεια της Soul Jazz. Χρειάζονται όμως και υποστηρίγματα…
(όλες οι photos προέρχονται από το booklet της έκδοσης)

19 σχόλια:

  1. http://www.youtube.com/watch?v=p0U0tn8W-8I

    Απόσπασμα ταινίας του Rainer Werner Fassbinder "Die Niklashauser Fart" 1970, όπου εμφανίζονται οι Amon Düül

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το «Ταξίδι στο Νικλασχάουζερ» (1970) έψαχνα να το δω ως φοιτητής επειδή είχα διαβάσει πως επρόκειτο για «πολιτικό» φιλμ· και μ’ ενδιέφεραν περισσότερο τα πολιτικά φιλμ της πρώτης εποχής του Fassbinder από τα κατοπινά του μελοδράματα. (Ο Fassbinder μιλά για τη νεολαία της εποχής μέσα από μιαν αφήγηση, που ενώνει κάποιον περασμένο αιώνα με το δικό του τότε). Οι Amon Düül, καλύτερα οι Amon Düül II (γιατί γι’ αυτούς μάλλον πρόκειται – ο βιολιστής πρέπει να είναι ο Chris Karrer, αν και δεν τον πολύ-αναγνωρίζω) είχαν για έδρα τους το Μόναχο, την πόλη ορμητήριο του σκηνοθέτη εκείνη την εποχή (ήταν Βαυαρός). Πολύ ενδιαφέρον το κλιπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. http://www.youtube.com/watch?v=gOfWKzMgeac

    Ακούστε και μια ζωντανή funky εκδοχή του Dizzy dizzy απ' το Soon over babaluma των CAN (3 χρόνια αργότερα του αλλάζουν τα φώτα, 1977).

    Κώστας Παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πέρα από τις κατά καιρούς ελλείψεις η Soul Jazz κάνει γενικώς πολύ καλή δουλειά και καλαίσθητη.
    Από την σκοπιά που το βλέπω εγώ, ο κατάλογος της με έναν περίεργο τρόπο "επικοινωνεί" σχεδόν σε πραγματικό χρόνο (ή και προηγείται έστω για λίγο) των τεκταινομένων και στην επικαιρότητα του indie/alternative ήχου, παρότι δεν περιορίζεται εκεί, ούτε είναι αυτός ο σκοπός ασφαλώς. Οι τύποι έχουν σίγουρα αισθητήριο του τι "έρχεται" ως επιρροή στην "νέα" μουσική κι έτσι μόλις ο οπαδός των TV ON THE RADIO έχει ανάγκη από λίγο A CERTAIN RATIO του προσφέρουν μία αξιοπρεπή -επιτέλους- επανέκδοση, με το που σκάει το electroclash, του θυμίζουν τους Mantronix κ.λ.π.
    Η ιστορία με το Kraut Rock έχω την αίσθηση ότι μόλις τώρα συνήλθε από το άγγιγμα του Julian Cope. Και αν δε θεωρήθηκε ιερή αγελάδα και ο Cope και το βιβλίο του.
    Κατά τα λοιπά εντός του θέματος της Soul Jazz , αλλά εκτός Kraut, προτείνω το DVD 135 Grand Street New York 1979, όπου κάπως "τακτοποιούνται" επιτέλους τα του NO WAVE...που ανόητα πλασαρίστηκε κάποτε ως το αμερικάνικο NEW WAVE, ενώ ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό.
    Γενικώς συμφωνώ με την τελευταία πρόταση. Η εκάστοτε προσπάθεια της Soul Jazz είναι μάλλον η καλύτερη και η πιο τίμια εισαγωγή για κάποιον που θέλει να ξεκινήσει και από εκεί και πέρα απαιτείται και υποστήριξη και ψάξιμο.Και η "δική μας" Anazitisi Records, με την οποία ασχολείσαι εξαντλητικά από όσο διαβάζω, παρότι δεν έχει την αίγλη της Soul Jazz κάνει φοβερή δουλειά με τις επανεκδόσεις της γερμανικής σχολής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άρη, είναι καλή εταιρία η Soul Jazz (και η Universal Sound που πάει παραλλήλως). Έχει δώσει ενδιαφέρουσες συλλογές, αλλά και σημαντικά «μεμονωμένα» άλμπουμ (κυρίως του αμερικανικού jazz underground), για τα οποία θα χρειαζόσουν ένα κάρο ευρώ, για να τ’ αποκτούσες σε βινύλιο (αν κάποιους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο). Οι συλλογές της είναι άλλοτε «μπροστά», άλλοτε «συμβαδίζουν» και άλλοτε ακολουθούν την εκάστοτε εποχή. Τίποτα δεν είναι κακό. Ας πούμε, προσφάτως, έδωσε μία εξαιρετική συλλογή ανθολογώντας θέματα από blax soundtracks. Μπορεί να έρχεται έσχατη και καταϊδρωμένη, αλλά η συλλογή ήταν «θάνατος». Σημασία έχει να κάνεις σωστά τη δουλειά σου, πέραν από το hip και το «τι παίζει». Η ουσία μάς ενδιαφέρει. Ακόμη κι αν βγάλει κάποια στιγμή… δημοτικά τραγούδια (έχει βγάλει πολυφωνικά από την Γεωργία!).
    Η Anazitisi δεν έχει κυκλοφορήσει τίποτα γερμανικό. Τη Missing Vinyl εννοείς· οι γερμανικές επανεκδόσεις της οποίας σκίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα σε όλους.Φώντα τα είχαμε ξαναπεί για την Soul Jazz με αφορμή την Blax Συλλογή.Κρατάω αυτό που λες πιο πάνω για τα underground jazz albums.Εχει βγάλει πολὐ καλούς και σπάνιους δἰσκους Black Jazz με τελευταίο παράδειγμα το δυναμίτη Asha του Lloyd Mcneil.Μαλιστα κάπου πήρε το αυτί μου ότι σιγά σιγά θα κυκλοφορήσει ολόκληρους τους δίσκους απο ότι υπάρχει στη συλλογή(της χρονιάς) Freedom Rhythm and Sound.Αν γίνει αυτό θα γινει χαμός(λέμε τὠρα)!Ας λειτουργήσει έτσι η εταιρεία κι ας αφήσει το ξαναζεσταμένο φαγητό.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φώντα, έχω την εντύπωση ότι η Soul Jazz προσπάθησε να ανθολογήσει "Γερμανική Ηλεκτρονική Μουσική", και όχι να κάνει συνολική αποτίμηση του "Γερμανικού ροκ των σέβεντις". Αυτό καταδεικνύει και το χρονικό περιθώριο '72-'83 του υπότιτλου. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν έχουν συμπεριλάβει κανένα όνομα από τη σκηνή του NDW η οποία χρονικά εμπεριέχεται. Κάποια ονόματα έδωσες στο ποστ, θα προσθέσω τους VK88, Siluetes 61, Straftat, Brinkmann και Die Dominas, για λόγους πληρότητας μόνο. Εδώ ίσως να μην βρίσκονται εύκολα πλέον κομμάτια του είδους που κυκλοφόρησαν μόνο σε κασσέττες, φορμά που χαρακτήρισε τη σκηνή όσο κανένα άλλο.
    Τα θέματα επιλογών ονομάτων και συγκεκριμένων τρακς ίσως έχουν να κάνουν και με διαθέσιμους τίτλους για χρήση λόγω δικαιωμάτων. Εκείνο το "Experimental German Rock and Electronic Music" του υπότιτλου είναι που φέρνει - λίγο - εντός θέματος τα ονόματα που κι εσύ χαρακτηρίζεις "βαρύ πυροβολικό του kraut", ας αφήσουμε κατά μέρος τις επιλογές συγκεκριμένων κομματιών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έχει ενδιαφέρον η άποψη του Evan Parker για την πειραματική μουσική εκείνης της περιόδου. Μιλάει γενικά και κάπως υπεραπλουστευτικά, όπως ο ίδιος παραδέχεται, για 3 "εθνικές" σχολές.Η Αγγλική προσέγγιση, που βασίζεται στην κοινή απόφαση του εκάστοτε μουσικου σχήματος για μια γενική κατεύθυνση του γκρουπ όπου κανείς μεμονωμένα δεν μπορεί να παρεκλίνει. Η Ολλανδική, όπου μεγάλη σημασία έχει η πρωτοτυπία μιας ιδέας που εμπνέεται κάποιος απ' το γκρουπ, άρα η ιδιαίτερότητα του κάθε μεμονωμένου μουσικού. Τέλος για τους Γερμανούς λέει πως η μουσική ήταν ένας πραγματικός τρόπος ζωής. Πάνω στη σκηνή, κάτω απ' αυτήν, το ίδιο και το αυτό. Η πρόθεση της εμπειρίας να επικοινωνήσει. Σ' αυτό το πλαίσιο βλέπουμε και την μεγάλη σημασία της πολιτικής, του πολιτικού ακτιβισμού για την ακρίβεια. Στα λεγόμενα του Parker δεν υπάρχει η Αμερικάνικη επιρροή της αβαντ γκαρντ (τζαζ ή μη). Η Ευρώπη έπρεπε επιτέλους να βρει τη δική της μουσική ταυτότητα.
    Άλλες εποχές, ενδιαφέρουσες εποχές, όταν στους νέους το σύνηθες ήταν να βράζει το αίμα τους (ας μην κριτικάρουμε πως κατέληξαν) κι όχι να ονειρεύονται πως θα μπουν στο δημόσιο ή να πιάσουν την καλή στο στοίχημα και το τζόκερ.

    υ.γ. Μου κινήθηκε το ενδιαφέρον για τη μουσική σκηνή της Ολλανδίας εκείνης της περιόδου. Σχεδόν άγνωστη.

    κώστας παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γενικά είμαι και εγώ της άποψης πως ο όρος krautrock είναι ασαφής,παραπλανητικός και υποτιμητικός.Σκέψουν Φώντα τον Ακρίτα να τον χαρακτηρίζαν ως "ένα εξαiρετικό δείγμα τζατζικorock"...Ασαφής είναι γιατί ο όρος δεν περιέχει ένα στίγμα.Όλα αυτά που έγιναν στο Βερολίνο δεν έχουν την παραμικρή σχέση με όσα παίζαν ας πουμέ οι Gomorrha.Eντούτις οι τελευταίοι χαρακτηρίζονται krautorock λόγω καταγωγής.Μουσικοί του "lebensraum"(μιας και μιλάμε για Γερμανία) χαρακτηρίζονται kraut με γνώμονα την γλώσσα.Έχουμε δηλαδή έναν όρο που λειτουργεί ως ξύλινη παλέτα και πάνω της μπαίνει οτι ναναι.

    Η συλλογή εκ των πραγμάτων είναι αποτυχημένη μιας και ούτε σαν μπούσουλας μπορεί να λειτουργήσει ούτε μπορεί να χαρτογραφήσει όσα έγιναν τότε.Τιμώ όμως το γεγονός που δεν αναφέρεται πουθενά η μαγικη λέξη krautrock...

    N.M

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Οι όροι είναι… ασαφείς, παραπλανητικοί και υποτιμητικοί, όταν χρησιμοποιούνται από ασχέτους· απ’ αυτούς που χαρακτηρίζουν τον Ακρίτα, ξέρω ’γω πως (προς θεού, δεν υπαινίσσομαι τίποτα για κανέναν από τους σχολιαστές). Το 1999 έγραφα στο ZOO, στην κριτική για το βιβλίο του Julian Cope:
    «Στο τέλος περίπου του βιβλίου του, ο Julian Cope επιλέγει πενήντα albums τα οποία θεωρεί σταθμούς στο krautrock. Δύο παρατηρήσεις επ’ αυτού. Την επιλογή δεν τη θεωρώ επιτυχημένη, επειδή στην 50άδα περιλαμβάνονται πολλά albums από ένα group [για παράδειγμα, υπάρχουν πέντε των Can, τέσσερα των Ash Ra Tempel κ.λπ.]. Από την άλλη όμως δεν έχει ανάμεσά τους άλμπουμ του γερμανικού rock [π.χ. Murphy Blend, Lucifer’s Friend, Atlantis κτλ.] και αυτό το θεωρώ θετικό». ΔΩΣΤΕ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗ ΛΕΞΗ «ΘΕΤΙΚΟ».
    Και συνέχιζα. «ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΘΕ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΩ KRAUT και όπως λένε και οι Freemans στη σελ.11 του ‘The Crack in the Cosmic Egg” ‘δεν μπορούμε με απλά λόγια να εξηγήσουμε τι είναι το krautrock’. Oι Freemans επειδή είναι έξυπνοι άνθρωποι, υποτιτλίζουν το βιβλίο τους “Encyclopedia of Krautrock, Kosmische Musik & Other Progressive, Experimental & Electronic Musics from Germany”, προκειμένου να αιτιολογήσουν το γιατί περιλαμβάνουν σε αυτό κάθε… γερμανικής καρυδιάς καρύδι».
    Για μένα ο όρος krautrock είναι όρος που «δουλεύει», όπως «δουλεύει» και για τους Freemans (που ξέρουν τι τους γίνεται – το έχουν αποδείξει με τα βιβλία και τα περιοδικά τους) και για πολλούς άλλους, και δεν καταλαβαίνω καθόλου τις όψιμες εξυπνάδες των επιμελητών της Soul Jazz.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μπορεί ο όρος Krautrock να είναι ασαφής ή και παραπλανητικός,νομἰζω όμως ότι δεν έχει νόημα μια τέτοια κουβέντα τώρα.Το λέω υπο την έννοια ότι καλώς ή κακώς επικράτησε,έχει καθιερωθεί και πάνω κάτω συννενοούμαστε διεθνώς για το τι εννοουμε χρησιμοποιώντας τον.Έχει μια ιστορικότητα και μια συνέχεια πλέον.Δεν βρίσκω το λόγο δηλαδή να τον αλλάξει κάποιος επιμελητἠς συλλογής και να τον αντικαταστήσει με κάποιον νεολογισμό του κεφαλιού του.Προφανώς δεν ειναι όλο το γερμανικό rock krautrock.Δεν ξέρω ποιος χαρακτηρίζει τους Gomorrha(έξοχο group παρεμπιπτόντως) kraurock.Και διαισθητικά αν θἐλετε καταλαβαίνουμε οτι οι Gila,oi Annexus Quam,οι Ash Ra Temple,οι Guru Guru είναι Kraut,ενώ οι Murphy Blend,οι Armaggedon,οι Atlantis,οι Gomorrha όχι.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ναι Φώντα, την Missing Vinyl εννοώ. Η οποία όντως σκίζει. Την αναζήτηση την έχω υπόψη μου για τις ελληνικές κυκλοφορίες και επανακυκλοφορίες της. Από τις τελευταίες βέβαια κάποιες έχουν "καλύτερη μεταχείριση" από ότι αξίζει στο περιεχόμενο τους, αλλά και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το ότι, όπως λες, γλυτώνουμε πολλά ευρώ σε αυθεντικές κόπιες της κακιάς ώρας είναι σαφώς μεγάλη υπόθεση. Και label όπως η Soul Jazz πρωτοστατούν σε αυτή την υπόθεση.
    Ο κατάλογος του Cope, τέλος, είναι όντως σφόδρα υποκειμενικός και μόνη η έλλειψη των Murphy Blend τον καθιστά μάλλον ελλιπή. Το βιβλίο πάντως είναι απολαυστικό και ως ανάγνωσμα κατά τη γνώμη μου. Σε λεπτομέρειες και επιμέρους λάθη δεν μπορώ να έχω άποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Είμαι ίσως από τους πιο παλιούς που ασχολούνται με το γερμανικό rock στην Ελλάδα, αφού ήταν εμμονή μου από το 1975. Επαυξάνω και εγώ Φώντα ότι το βιβλίο του Cope είναι απαράδεκτο. Δεν λέω τίποτα πιο χοντρό γιατί πρόκειται απλώς για τις παραλληρηματικές εμμονές ενός "καμμένου" (= "acid casualty"). Ούτως οι άλλως οι δισκοκριτικές του στο Head Heritage, επιβεβαιώνουν τον χαρακτηρισμό που του προσάπτω.

    Για μια έταιρη ματιά στο "kraut", σας παραθέτω τη ματιά του Klaus D. Mueller. Δεν χρειάζεται να τον συστήσω, όποιος γνωρίζει διαβάζει... Μπορεί φυσικά να μην συμφωνούμε σε όλα (με τη ρεβιζινιστική μας θεώρηση), αλλά είναι μια τουλάχιστον ενδιαφέρουσα άποψη από κάποιον που έζησε από μέσα τη σκηνή.

    http://www.furious.com/perfect/krautrock.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συμφωνώ σχεδον με ολους.
    Την συλλογή παντως για καποιον που δεν εχει ιδέα τι ειναι οι Neu,οι Popol Vuh και οι Ash Ra Temple τη θεωρώ καλη.Οντως Φώντα απο οτι τσέκαρα η επιλογή των κομματιών θα μπορούσε να ειναι και καλύτερη για μερικούς καλλιτέχνες με βαση την δισκογραφία τους αλλα με τιμή £9.99 για διπλο cd το παραβλέπω.Κατα τα αλλα μου ειναι εντελώς αγνωστο αυτο το 12αρι του Conrad Schnitzler και αυτο το E.M.A.K [Elektronische Musik Aus Koeln](!!?).Τωρα με τους ορους kraut,cosmic,space,teutonic και experimental δεν διαφωνώ καθόλου αλλα ουτε και τσιμπάω πλεον.Προσωπικά ερεύνησα,αγόρασα,ΑΚΟΥΣΑ και μετα μιλησα για labels οπως Brain,Sky,Virgin και Ohr.Μεταξυ μας ας ψαχτούν και λιγο οι νεότεροι με αυτα τα ολα αυτα τα παρακλάδια της μουσικης να ξερουν τι αγοράζουν.(Στα τελη της δεκαετίας του 1970 υπηρχε ενα ραφι στο Pop Eleven στη Σκουφά που ονομαζόταν-κακώς βεβαια-"Γοτθικό Ροκ" αλλα εβρισκες μεσα απο Parzival και Gong μεχρι Guru Guru και Ruphus.Μετα απο 5-6 αγορές
    μια χαρα καταλάβαινες τοτε απο τα εξώφυλλα,τα οργανα,τη διάρκεια των κομματιων και τις εταιρείες τι πούλαγε ο Φαληρέας και την εκανες την δουλεια σου.Τι ειπε ο Θοδωρης ? Διαίσθηση.)
    Κλείνωντας θεωρώ οτι το BBC documentary Krautrock: The Rebirth of Germany στο You Tube ειδικα το πρώτο μερος λύνει καποιες απορίες μας.
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Είχα δει από παλιά τους αφορισμούς του Klaus D. Mueller. Πάντως για τους Freemans λέει τα καλύτερα, από τα… χειρότερα. Οι Freemans έκαναν καλή δουλειά, δεν είναι αλάνθαστοι (το ξέρουν και οι ίδιοι μια κι έχουν κυκλοφορήσει, τότε που έβγαλαν το βιβλίο τους – λίγο πιο μετά δηλαδή –, Α4 χαρτιά με τα λάθη ή τις παραλείψεις τους), αλλά, σε επίπεδο πληροφορίας, νομίζω πως στέκονται ψηλά. Κι έχουν ένα προτέρημα. Έχουν ακούσει τ’ άντερά τους. Βεβαίως, αυτό δεν φθάνει από μόνο του για να γράψεις ένα καλό βιβλίο – αλλά οι Freemans δεν έγραψαν ακριβώς βιβλίο, αλλά εγκυκλοπαίδεια. Ως εγκυκλοπαιδιστές τους κρίνω, κι εκεί πάει αυτό που έγραψα πιο πάνω πως… ξέρουν τι τους γίνεται και ότι το έχουν αποδείξει με τα βιβλία και τα περιοδικά τους. Στο Audion, πάντως, έχουν δημοσιεύσει ουκ ολίγες συνεντεύξεις διαφόρων «ηρώων» του krautrock κι από ’κει μπορείς να συνάγεις διάφορα συμπεράσματα σε σχέση με τη κοινωνική δυναμική της σκηνής, τις προτεραιότητές της κ.λπ. Είναι καλή η προσπάθειά τους (στο βιβλίο και τα περιοδικά). Η καλύτερη απ’ όσες έχω υπ’ όψιν μου. Εγώ, προσωπικώς, έμαθα απ' αυτούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Έχω κάνει κριτική του βιβλίου τους όταν είχε κυκλοφορήσει, στο ίδιο το Audion. Νομίζω και εγώ πως είναι το καλύτερο από τα 4-5 για το είδος, ακριβώς επειδή είναι περισσότερο εγκυκλοπαίδεια και επιπροσθέτως επειδή δεν περιορίζεται στα 70ies. Με ελάχιστους έγκριτους ερεθισμούς δίνουν χώρο στη διαίσθηση του αναγνώστη, δεν παραπλανούν και εκεί είναι το δυνατό τους σημείο. Συστήνω δε ανεπιφύλακτα, την έκδοσή του σε CDRom που έχει περισσότερα ονόματα και καλύτερα οργανωμένη ύλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Να προσθέσω στη λίστα ένα απο τα άγνωστα διαμαντια του KRAUT-kosmische-οπωσθεσπέστο που δεν συνηθίζουν να βρίσκονται στις γνωστές λίστες.

    I.D. Company - 1970 (Inga Dagmar)

    Project της Inga Rumpf (Frumpy, City Preachers) και της παλαβής ηλεκτροψυχεδελικής Krause Dagmar. Στην πρωτη πλευρα του δίσκου τραγουδάει η Rumpf και είναι απ'τις καλύτερες πλευρές δίσκου του KRAUT (και όχι μόνο), ενώ στην πίσω πλευρά η Dagmar με τη φωνή της και τα μηχανήματα της τριπάρει σε δύσκολα μονοπάτια.
    Παραθέτω κείμενο απ΄την έκδοση, ψάξτε βρείτε το.


    Makes you want to paint your face and ride your white bicycle on acid... again..



    I.D. Company--I.D. COMPANY (1970) Let me first say THANK YOU to Other Music in NYC for carrying this CD in the first place, let alone it is very out of print...One of the first recordings Dagmar was featured on, I.D. Company is basically Dagmar and another German songstress, Inga Rumpf (Frumpy, City Preachers). The first "side" consists of songs Inga wrote, and the 2nd...well you get the idea (it's Dagmar :-) I don't know how I feel about this CD, Inga has a very deep, husky voice that sounds very androgynous (I'll have to play that City Preachers LP again...) and it's very difficult to get used to, but she does sound pretty cool in "Bhagavad-Gita" when she says 'So hold tight, and listen to what I have to say." Dagmar is pretty prominently featured as a background vocalist on this song, aside from the part where Inga goes on a hippie-utopian tirade about people being stoned and smelling flowers. Her music is pretty much very ground in the German late 60's early 70's sound, think City Preachers. Dagmar's songs are very, um, different...so different they are extremely difficult to listen to, they don't seem to have any sense of time (which in some cases is good, but it is difficult here :-P. My weak German tells me that her idea was to write a sort of ballet for electronics. It's pretty much true, she sings in this wild style I've never heard from her lips before, and her voice is processed heavily in some parts. This is probably the most bizarre vocals she's ever committed to record. I may feel ambivalent or disillusioned by it now, but I keep listening to it. Over and over. So I'll end up probably loving it...

    Viva Kraut,
    Σόκραμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πρόκειται για δυο τραγουδίστριες οι οποίες ακολούθησαν στη συνέχεια εντελώς διαφορετικούς δρόμους.

    Την εποχή που κυκλοφόρησε η ηχογράφηση ID COMPANY, η Dagmar Krause συνεργάζονταν με τους City Preachers στο album "Der Kürbis, das Transportproblem und die Traumtänzer" (ένα group που αργότερα τους παρομοίωσε ως τους γερμανούς Mamas & the Papas). Οι I.D. (δηλαδή Inga και Dagmar) COMPANY, δεν ήταν κανονικό group, αλλά ένα split LP, που είχε δύο εντελώς διαφορετικού ύφους πλευρές, μια ανατολικο-ινδικού ύφους proto-prog (της Inga Rumpf) και μια avant garde (της Dagmar Krause). Το δε ύφος της Β' πλευράς προϊδέαζε για την ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης τραγουδίστριας που μεγαλούργησε με σύνολα όπως οι Slapp Happy, Henry Cow, Art Bears και News from Babel, αλλά και solo και ως συμμετέχουσα σε πολλές ιδιαίτερου ύφους ηχογραφήσεις. Ανοίχτηκε με διάρκεια σε διεθνή καριέρα, εν αντιθέσει με την Rumpf (φωνάρα), η οποία δυστυχώς μετά τους Frumpy (και ίσως τα πρώτα δύο Atlantis) σπαταλήθηκε σε αδιάφορα rock ύφους τραγουδάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Πριν καποια χρόνια η Inga Rumpf εμφανίστηκε και στην Αθήνα σε συναυλία που έγινε υπο την αιγίδα του ινστιτούτου Γκαίτε.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή