Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

ΛΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ άσπρα περιστέρια

Ακούμε συχνά να λένε: «μ’ αυτά τα τραγούδια μεγάλωσα». Τι να εννοούν άραγε; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως τι εννοώ εγώ. Γιατί κι εγώ λέω αυτή την κουβέντα – και μ’ αρέσει· με γυρίζει στην πηγή των μουσικών μου γούστων, τότε όταν αποφάσιζαν άλλοι για την… καλλιτεχνική μου επιμόρφωση.
Τα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα είναι εκείνα που άκουγα τυχαίως στην παιδική μου ηλικία (γιατί στην παιδική μας ηλικία μεγαλώνουμε… μετά κολλάμε), δίχως να πληρώνω, δίχως εγώ ν’ αποφασίζω το τι, το πώς και το γιατί. Εκείνα που έπαιζαν τα ραδιόφωνα στις αυλές. Όσα άκουγα στα λουναπάρκ, στα σφαιριστήρια και τα ποδοσφαιράκια (από τα οποία με μάζευε η μάνα μου, γιατί κάπνιζαν και αισχρολογούσαν οι «γιεγιέδες»), εκείνα που έδειχνε στα μουσικά διαλείμματα η χουντοτηλεόραση.
Αυτή η ιστορία με τα… τραγούδια που μεγάλωσα κράτησε μέχρι το ’74, γιατί από το ’75 και μετά κάπως περιορίστηκε, όταν άρχισα να χώνω τα φραγκοδίφραγκα στα τζουκ-μποξ της εποχής, ακούγοντας και κανά Ζαγοραίο (που δεν τον έπαιζε η χούντα – νομίζω;)· το φροϋδικό ας πούμε «Όλες είσαστε ίδιες» (Όταν ήμουν παιδί/ πριν γνωρίσω το δάκρυ/ είχα πλάσει μια αγάπη/ φανταστική), που για έναν παράξενο τρόπο μου άρεσε, όσο και το «Έλα πιο κοντά» με τον Θέμη Ανδρεάδη και την Άινα Μάουρερ, και άλλα διάφορα. Κάποιοι της ηλικίας μου λένε ότι μεγάλωσαν με Zeppelin, με Sabbath, με Boy George ή με Mecano. Ώπα. Άκουσα κι εγώ Flue και Mecano, στα 18 μου. Αλλά στα δέκα μου, άκουγα τον μακαρίτη το Χρύσανθο στο ραδιόφωνο (από τους «Δροσουλίτες») κι έτρεμα απ’ το φόβο μου. Ακόμη τρέμω, καθώς τον ακούω να ξελαρυγγιάζεται στα «Φλουριά»… Το ’75-’77 όλα αυτά. Το ’71-’72 όμως;
Συνειδητοποίησα τι χώνευα ως πιτσιρίκι, μια δεκαετία αργότερα, στα χρόνια του ’80 πια, όταν κάποιοι ξεχασμένοι ραδιοπειρατές, με ελάχιστη διάθεση ανανέωσης της… γκαρνταρόμπας τους, εξακολουθούσαν να μεταδίδουν το ελαφρολαϊκό των early και mid seventies. Τα κομμάτια, και βεβαίως οι τραγουδιστές μού φαίνονταν όλοι γνωστοί. Λάκης Αλεξάνδρου, Φίλιππος Νικολάου, Κωστής Χρήστου, Τόλης βεβαίως, Κοινούσης, Μυτηλιναίος, μη «ερωτικός» Πάριος, αλλά και τα πιο πίσω ονόματα, όπως ο Νίκος Πάνος με την «Κατάρα» του ή ο Γιώργος Αιγύπτιος.
Στη δεκαετία του ’90 πια, όταν έπαψα να σκέπτομαι έστω και κατά το ελάχιστον σκληροπυρηνικά, σε σχέση με το τι ακριβώς μουσική γουστάρω ν’ ακούω, – όλα όσα «μου λένε», απαλλαγμένος από άψυχους περιορισμούς – κι επειδή οι συγκεκριμένοι δίσκοι δεν έκαναν περισσότερο από δυο-τρία κατοστάρικα (τώρα κάνουν δυο-τρία ευρά, μπορεί και πέντε), άρχισα να τους αγοράζω, ώστε να είμαι πλέον κύριος των μουσικών επιλογών μου.Με τον Λάκη Αλεξάνδρου, λοιπόν – που πέθανε την περασμένη Πέμπτη (18/11) στα 69 του χρόνια απ’ ό,τι διάβασα – μεγάλωσα. Το «Όνειρο», τα «Άσπρα περιστέρια», το «Αντίο σπίτι μου», το «Τον κόσμο κυβερνώ» τα θυμόμουν και τα θυμάμαι από τότε, όλα από τον πρώτο δικό του δίσκο [EMI/ His Master’s Voice CSDG 50] του 1971, με τις λαϊκορόκ ενορχηστρώσεις του Γιάννη Διδίλη (ενορχήστρωνε και για τον Μίκη Θεοδωράκη). Αν μου αρέσουν; Είναι καλά ελαφρολαϊκά τραγούδια. Έχουν στίχους και μουσική του ίδιου του Αλεξάνδρου, ο οποίος και τα ερμήνευε. Άρα έχουμε να κάνουμε μ’ έναν τραγουδοποιό, κάτι ενδιαφέρον από μόνο του. Εξάλλου, ήταν κι η φωνή του. Μία φορά την άκουγες και σου έμενε στ’ αυτί. Όχι όπως του Ρέμου, που όσες φορές και να τον ακούσω, εδώ κι εκεί δηλαδή, κινδυνεύω να τον αναγνωρίσω. Τι άλλο ήταν; Ήταν και το… κάπως ψυχεδελικό εξώφυλλο, που μου θύμιζε Erkin Koray (ξέρω ’γω, εκείνη την παλιά συλλογή της Xotic Mind).Πήγα και παραπέρα, αφού αγόρασα κάποια στιγμή και το «Λάκης Αλεξάνδρου 2» [EMI/ Columbia SCXG 114] από το 1973, με ενορχηστρώσεις των Γιώργου Μαλλίδη και Μίμη Πλέσσα. Στο δίσκο που είχε 12 τραγούδια, δύο ήταν του Πλέσσα, πέντε του Μαλλίδη και πέντε του ίδιου του Αλεξάνδρου. Ήταν κατώτερος, όμως, από τον πρώτο, αν και δυο-τρία κομμάτια ξεχώριζαν. Το «Παίξε κιθάρα», σε μουσική και στίχους του Αλεξάνδρου, το «Στενό δρομάκι» του Μαλλίδη, το «Πώς να μη λυγίσω» του Πλέσσα και του Τάσου Οικονόμου.
Άλλο άλμπουμ τού Λάκη Αλεξάνδρου δεν αγόρασα. Δεν πήγα παρακάτω. Τώρα, όμως, θα σκύψω να μαζέψω και το τελευταίο του…

14 σχόλια:

  1. Φώντα κάποιες φορες τα αρθρα σου ειναι συγκλονιστικά!
    Τα πες ολα οπως ηταν τότε.Ειλικρινά "δυστυχώς" δεν εχω να προσθέσω τίποτα.
    Θα μου κάνει εντύπωση αν οσοι ειναι γεννημένοι απο το 1960 και μετα,αντε μέχρι το 1966 αφήσουν ένα ΑΣΧΕΤΟ comment του στυλ τι ακούγανε τότε και τετοια.
    Εγω πάντως ειμαι του 1962 και γουστάρω πολύ που τα θύμησες ολα αυτα.Τ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. RIP.Πολύ συμπαθής παρουσία.
    Εγώ στις αρχές του 60 άκουγα Ζαμπέτα, Μοσχολιού και Μενιδιάτη (το σπίτι που έμενα τότε ήταν "ανάμεσα" σε 3 υπαίθριες ταβέρνες)και μου αρέσουν ακόμα πέρα από νοσταλγίες και προσωπικά βιώματα.Ακουγόταν και λίγο Θεοδωράκης πριν τη χούντα (Απ' το πρωί μεσ' τη βροχή..).Τον Αλεξάνδρου τον θυμάμαι που τον εκθείαζε ο πατέρας μου ως πολυτάλαντο που γράφει μουσική-στίχους και ερμηνεύει,αλλά ήδη από τα δώδεκά μου αντιλαμβανόμουν εαυτόν ως γιεγιέ και τον κατέτασσα στους ελαφρούς μαζί με την Κλειώ Δενάρδου, τη Μαίρη Αλεξοπούλου κλπ.
    Στιγμή δέους-ανάλογη με αυτή που περιγράφεις με τον Χρύσανθο- ήταν όταν άκουσα απ' το ραδιόφωνο σε διαφημιστική εκπομπή της δισκογραφικής-σε αυτοκίνητο προς Κόρινθο- το "δεν έχω ήχο, δεν έχω υλικό" από τη μαύρη θάλασσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ειχα μια ιδιαιτερη σχεση με τον λακη..ημουν μικρη και δεν μπορεσα να διαχειριστω τα αισθηματα και των δυο .εκεινος κυριος ομορφος με ΦΩΝΑΡΑ.τον κυνηγησαν πολλες..ειχε πολλες..ομως εντος μου κρατω την υπεροχη σταση του απεναντι μου...εκανα τραγικα λαθη.σπαραζω απαρηγορητα για εκεινον..τι ωφελει πια;η ομορφουλα του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήσουν μικρή για δάκρυα Στέλλα...Πάντα θα ζει μέσα μας αυτός ο γόης που εγώ τον γνώρισα το 1972.

      Διαγραφή
  4. σας ευχαριστω εκ βαθεων...δεν ξερω πως να ανταπεξελθω απο αυτο τον σπαραγμο..η ιστορια μου με τον λακη ηταν πολυ αθωα σχετικα με αυτα που ζουσε στην προσωπικη του ζωη..μα ηταν πολθ αληθινη..και εκπορευετο απο ενα αλλο συμπαν εναν αλλο κοσμο..δεν περιμενα ποτε απο εναν τετοιο γοη τοσο χαρισματικο με το Θειο δωρο την υπεροχη φωνη του,να μου φερθει τοσο αψογα..το παιχνιδια του πεπρωμενου ειναι για ορισμενους σκληρα και ανεξελεγκτα..και τοτε ενω αντικρυζαμε μαζι το ουρανιο τοξο στο χαλκουτσι καποιες μερες βροχης..και ενω ωρες ατελειωτες μου τραγουδουσε με την κιθαρα του..ηρθαν οι ανατρεπυικες καταστροφες...και εφυγα..παλεψα για χιλια δυο ανοητα πραγματα στην ζωη μου και οχι για αυτο που πραγματικα αξιζε...ισως να μην εμπλεκε σε περιπετειες που τον οδηγησαν στον ολεθρο..λεω..ισως..δεν προσπαθησα ουτε μετα απο χρονια να τον προσεγγισω πνιγμενη απο τις δικες μου συμφορες...σκεπτομουν χαζα,,,...ανοηυα...οι οριζοντες που ειδα μαζι του ειναι ανεπαναληπτοι..ισως σε εναν αλλο κοσμο ανταμωσουμε ξανα...οι αναμνησεις απο την ιστορια μου με τον λακη ειναι τοσο ομορφες που πονανε αφορητα την καρδια μου...δεν τον ξεχασα και παντα ακουγα τα τα τραγουδια του .μου χαριζε τον κοσμο κυβερνω ..με μια μυστικη συμφωνια[οτι νιωθω ποτε δεν παψει..οτι και να γινει οτι και να μαθαινεις για μενα..] και σε μια ΤΡΑΓΙΚΗ στιγμη της ζωης του μου το απεδεξε....και εγω απλα εφυγα για να παλαιψω για αηδιες...η ιστορια μου με τον λακη ειναι εξαιρετικα ιδιαιτερη...αλλα ο αποηχος του ειναι ενας τεραστιος σπαραγμος..μια συντριπτικη απογνωση..ενα ανελεητο ΓΙΑΤΙ; η ομορφουλα του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σας αφήνω να εκφραστείτε πονεμένη μας ψυχή, αλλά έως εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ο λακης ανΑπαυεται στο μοναχικο κοιμητηριο στο συκαμινο ωροπου.19 δεκεμβριου ειναι το μνημοσυνο του.ελπιζουμε να μη μας αποπαρει ο κτητωρ για την αγαπη και ευαισθησια μας προς τον σπουδαιο ανθρωπο και καλλιτΕχνη.αλλωστε στην εποχη αυτη ολα ειναι πιθανα .ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΠΛΑΓΟΥΜΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάντως, εγώ δεν αποπαίρνω κανέναν. Το «αλλά, έως εδώ» θέτει – με όλο το σεβασμό – ένα «όριο» για το είδος των σχολίων. Δεν επιθυμώ το blog να επέχει ρόλο βαθέως εξομολογητηρίου. Σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αλεξανδρου λακης οτι και να πουμε γιαυτην την φωνη θα ειναι λιγο.πολυ σπανια φωνη χαρισμα μεγαλο.τραγουδια ομορφα αλλης εποχης με συναισθημα.αυτοι οι καλιτεχνες ηταν αυθεντικοι προχωρησαν με την αξια τους.χορεψε το,εγω θα ζω να τραγουδω,μια προσευχη ,πες πως σημερα σε γνωρισα,αντιο σπιτι μου,ρωτησα την ζωη,δεν σε ξεχνω,σευχαριστω.αν συνεχισω θα γραψω βιβλιο με τα υπεροχα τραγουδια του..αιωνια η μνημη σου αλεξανδρου,σε αγαπαμε πολυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρωστάω ένα κείμενο για το, κατατρεγμένο από τους σπουδαιοφανείς, ελαφρολαϊκό των seventies.

      Διαγραφή
  9. οχι μονο ενα κειμενο κυριε τρουσα.πολλα κειμενα αρθρα και φυσικα αφιερωματα.πρεπει να μαθουν τα νεα παιδια για αυτην την εποχη του 70 που μας εδωσε μεγαλα τραγουδια.φυσικα ενας μεγαλος εκφραστης αυτης της δεκαετειας ηταν ο λακης αλεξανδρου,που μας εδωσε μερικες απιστευτες ενορχηστρωσεις,φωνη υπεροχη τεραστια.να μην ξεχναμε οτι ο λακης αλεξανδρου στις αξιολογησεις τραγουδιων στο ιντερνετ μεσω εταιρειων βαση πωλησεων αλλα και των ακροατων εχει βαθμολογιες υψηλοτερες απο τον ντεμι ρουσσο ,τον τολη βοσκοπουλο τον βιολαρη και πολους αλλους .νομιζω περιπου 18 με 20 τραγουδια ειναι τετραστερα και 2 πενταστερα.την στιγμη που ολοκληρος ντεμις ρουσσος σε 2 μπεστ δεν εχει τετραστερο τραγουδι.ολοκληρος τολης βοσκοπουλος εχει το εισαι η δικια μου παναγια,και 4 η 5 αλλα τραγουδια.απο τοτε που ημουνα στο ραδιοφωνο παραγωγος και βαζαμε δισκους τοτε θυμαμαι οτι ελαχιστοι καλιτεχνες ειχαν αξιολογημενα με τεσσερα αστερια τραγουδια τους.πχ τομ τζοουνς .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτά με τα… τετράστερα και τα πεντάστερα που λέτε δεν τα ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως ο Λάκης Αλεξάνδρου ήταν ένας ενδιαφέρων τραγουδοποιός που είχε φωνάρα, ερμηνεύοντας στην καριέρα του μερικά εξαιρετικά τραγούδια. Ήταν, όμως, και του «ελαφρολαϊκού», κι έτσι δεν πέρασε στην κρατική ραδιοκουλτούρα της ύστερης Μεταπολίτευσης (και ιδίως της πρώτης «ΠΑΣΟΚικής»). Δεν βρέθηκε δηλαδή κανένας… Χατζιδάκις να πει γι’ αυτόν τον τραγουδισταρά έναν καλό λόγο. Ευτυχώς, όμως, υπήρχαν την ίδιαν εποχή οι «ερασιτεχνικοί», που φρόντισαν εγκαίρως να μας μάθουν όλα τα γράμματα της αλφαβήτου…

      Διαγραφή
  10. εχετε δικιο κυριε τρουσσα.οπως τα λετε ετσι ειναι γεμισαμε ψευτοκουλτουριαρηδες ταχα τραγουδοποιους που φυσικα με το αζημιωτο κερδιζουν χιλιαδες ευρω απο το υπουργειο πολιτισμου.οσο για τον αλεξανδρου οτι και να πουμε ειναι λιγο ποιητης στιχουργος φωναρα λυγμος στα γυρισματα.οσο για τα τραγουδια του αψογα.οντως εχει τις καλυτερες βαθμολογιες στα τραγουδια του,,εχει 8 τραγουδια αξιολογημενα με 5 αστερια και περιπου 25 η 27 με τεσσερα αστερια.οτι να κατεβασουμε απο το ιντερνετ η να γραψουμε στον υπολογιστη οταν το ακουσουμε στον υπολογιστη μεσω windows media player εχει το ονομα του καλλιτεχνη την ημερομηνια,και την αξιολογηση του πχ χορεψε το ,λακης αλεξανδρου,αλμπουμ ελα να με βρεις 2001, 5 αστερια.αυτο ενοουσε ο προηγουμενος συνομηλητης ως προς τα αστερια.δυστηχως ομως ολοι αυτοι που τον αγαπησαν ως καλλιτεχνη στο τελος ολοι τον ξεχασαν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή