Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

HAMMOND ORGAN DYNAMITE

Φίλος μού έφερε απόψε και άκουσα το άλμπουμ “Hammond Organ Dynamite” [Park LBP 3006, 1969;] του ολλανδού οργανίστα Fred Van Zegveld. Το όνομα μού ήταν άγνωστο, αν και το εξώφυλλο του άλμπουμ κάπου το είχα δει. Τέτοιοι δίσκοι – με το hammond να κυριαρχεί – έβγαιναν σωρηδόν στα late sixties, αλλά και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας (και τώρα βγαίνουν) κι η αλήθεια είναι πως ελάχιστοι, ως σύνολα, κατόρθωσαν να ξεχωρίσουν. Τελευταίως, απέκτησαν φήμη ακόμη και τα… ανάλογα LP του Wynder K. Frog (του Mick Weaver δηλαδή), το “Sunshine Super Frog” [Island, 1967] και το “Out of the Frying Pan” [United Artists, 1968] – το δεύτερο το έχω αγορασμένο τουλάχιστον 20 χρόνια, από το μαγαζί του Φώτη, στα Εξάρχεια –, ενώ φαίνεται πως δεν εκτιμούνται και τόσο στο groovy κύκλωμα δίσκοι του Barry Goldberg φερ' ειπείν, όπως το “Street Man” στην Buddah. (Και για να γίνω λίγο... προκλητικός, έως και αφοριστικός. Όποιος δεν έχει ακούσει το ανατριχιαστικό organ break του Barry Goldberg στο “Cha cha the blues” - http://is.gd/gYX2z - από το “Stand Back!” του Charlie Mausselwhite δεν έχει ακούσει τίποτα). Όπως πάντα συμβαίνει, ψάχνουμε τα «πίσω» ονόματα, αγνοώντας ή υποτιμώντας τα βασικά. Και δεν μιλάω, εδώ, για τους οργανίστες της jazz – αυτοί είναι άλλο κεφάλαιο. Κάποτε είχα πει να βρω ένα τουλάχιστον… hammond όνομα εκείνης της εποχής, από κάθε χώρα της Ευρώπης ή της Αμερικής. Όταν όμως ανακάλυψα τον Τούρκο Ümit Aksu είπα πως δεν έχει νόημα.
Τέλος πάντων, το άλμπουμ του Van Zegveld δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο. Η διασκευή του στο “I wanna be your man” μπορεί να μην είναι αδιάφορη, όπως είναι εκείνη του “Here, there and everywhere”, όμως το πραγματικά καλό κομμάτι είναι ένα. Και είναι το δικό του “Dynamite”. Ακούστε το…

15 σχόλια:

  1. Γενικά νομίζω,ότι πολύ υλικό που έχει να κάνει με blues δεν πολυεκτιμάται στο groovy κύκλωμα.Τι να πεις για το Cha Cha the blues!Πραγματικά ανατριχιαστικό!Όλως τυχαίως τον τελευταίο καιρό έχω ακούσει αυτόν τον δίσκο αρκετά το τελευταίο διάστημα.Τι να πρωτοθαυμάσεις...Toν Charlie,τον Goldberg,τον Mandel?Ένας κι ένας...Ανατριχιαστικό και το "Jimi the Fox" απο το 2 Jews Blues του Barry Goldberg,πάλι στην Βuddah.Βάζει το χεράκι του(ποιο χεράκι δηλαδή,χερούκλα...) ο ασύγκριτος Bloomfield!
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχεις δίκιο, Θοδωρή. Γενικώς, το blues το έχουν στο φτύσιμο όχι μόνον όσοι γουστάρουν το groove, αλλά, κυρίως (και αυτό με ανησυχεί – έχουμε κι εμείς τις ανησυχίες μας…) η νεότερη γενιά ακροατών. Δε θέλω να γενικεύω, αλλά από κουβέντες αυτό έχω αντιληφθεί. Το blues δεν το ακολουθεί εδώ και χρόνια κανένα hip (έστω και στοχευμένο) και γενικώς θεωρείται πλέον «πασέ» ακόμη και από διοργανωτές συναυλιών, εισαγωγείς δίσκων (το λιγότερο κακό), ή και δισκοκριτικούς.
    Κάποτε είχα μια τέτοια κουβέντα κι η… αποστομωτική απάντηση που είχα λάβει από άνθρωπο του χώρου, υπερασπιζόμενος (εγώ) κάποια συγκεκριμένη blues εγγραφή (το συγκλονιστικό, κατ’ εμέ, “Sweet Tea” του Buddy Guy από το 2001) ήταν η εξής: «έλα μωρέ blues είναι».

    Όσον αφορά στο… acid blues; Μόνο ένα. Οι εγγραφές του Earl Hooker από τα sixties με τον οργανίστα Johnny Walker (ήδη από το 1960!), με τον Pinetop Perkins, με τον Boots Hamilton(;), βεβαίως με τον Steve Miller και φυσικά η περίοδός του στην Cuca (1964-1967), στην οποία δεν είμαι σίγουρος ποιος παίζει hammond, ανήκουν στο υψηλότερο «σώμα» του groovy ήχου – όχι μόνο των sixties, αλλά και πέραν αυτών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα ήθελα να μάθω ποιός έπαιξε άλτο-σαξόφωνο στο YOU KNOW MY NAME των BEATLES.
    beatle-fun

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το google it δεν λεει τίποτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλε κι εγώ δεν το ήξερα. Τώρα διάβασα πως είναι ο Brian Jones!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θα σταθώ λίγο στο σχόλιο του Φ.Τ. για τo blues και την απόσταση που το χωρίζει από τα νεότερα ακροατήρια. Στη δεκαετία του 90 στη Θεσσαλονίκη (και κυρίως στο πρώτο μισό) η ομάδα του τότε Μύλου έφερνε πάρα πολλές blues συναυλίες. Και από παλιούς θρύλους που ήταν ακόμη στη ζωή, και νεότερους, αλλά και σύγχρονους μπλουζίστες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα εκπληκτικό δίωρο-τρίωρο... live του Lucky Peterson το 1995, ένα τριήμερο blues την επόμενη χρονιά, τους Fabulous Thunderbirds, τον Ζάικο να ανεβαίνει στη σκηνή με τους περισσότερους κλπ. Υπήρχε ασφαλώς και η έντονη δραστηριοποίηση του Ζάϊκου, όχι μόνο με τους Blues Wire, αλλά και στο ραδιόφωνο με πολύ δουλεμένες και εις βάθος εκπομπές. Και παρότι ως πιτσιρικάδες τότε μπαίναμε στη μουσική από άλλα είδη έκαστος (από metal μέχρι indie), εκτιμήσαμε το blues και είχαμε την ευκαιρία να έρθουμε σε απευθείας επαφή. Αργότερα αυτό ατόνησε, σε συναυλιακό επίπεδο τουλάχιστον. Το blues το συναντάμε ενίοτε σε πράγματα τύπου white stripes ή Wolf People πιο πρόσφατα, αλλά όντως τα νεότερα ακροατήρια το έχουν (έχουμε) μάλλον υποτιμήσει. Τελευταίο σχεδόν hip όνομα που θυμάμαι και πάλι από τα 90ς να πατάει ξεκάθαρα στα blues και να απευθύνεται σε νεότερα ακροατήρια...οι Sister Double Happiness, που μέχρι και με τη γενιά του grunge μπλέχτηκαν κάπως και μετά ο ηγέτης τους ο Gary Floyd με μια σειρά ωραίων σόλο δίσκων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άρη, η Θεσσαλονίκη είχε καλή σχέση με το blues στα χρόνια του ’80 και του ’90, και βεβαίως η λυδία λίθος ήταν οι Blues Gang/ Blues Wire και ο Ηλίας Ζάικος. Γενικώς, επικρατεί η ιδεοληψία ότι το blues είναι μοιρολατρικό τραγούδι (μπορεί να είναι και αυτό, αλλά δεν είναι μόνον αυτό) και ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν ταιριάζει σε περιόδους, στις οποίες η… ανάπτυξη χτυπάει 5άρια, και τα διακοποδάνεια δίνουν και παίρνουν.

    Τώρα, που το σκηνικό αλλάζει και γίνεται πιο… ρεαλιστικό, το blues μπορεί και να ξαναμπεί στη μάχη, βρίσκοντας τρόπο να εκφράσει τα νέα δεδομένα. Και όσοι πιστοί. Και δε μιλάω για την Ελλάδα. Γιατί, τώρα, οι Έλληνες, για να ξορκίσουν τα ζόρια χορεύουν lindy hop, όπως διαβάζω στην Ελευθεροτυπία… και βάζω τα γέλια.

    Κατά πως τα λέει κι ο Guitar Shorty στο πρόσφατο “Please Mr. President”, χώνοντάς τα στον Obama: «Κοίτα να δεις φίλε· τι θα πρέπει να κάνω δηλαδή, για να ζήσω τα παιδιά μου, να κλέψω ή να ληστέψω; Κάνε επιτέλους κάτι, γιατί δεν πάει άλλο».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κάτι ψιλοέκαναν οι κυκλοφορίες τύπου Fat Possum εκεί στα 90's αλλά δεν είχαν βάθος και συνέχεια.Πολύς κόσμος προσεγγίζει to blues μέσω White Stripes όπως λέει κι ο Άρης ή Black Keys από την πιο πρόσφατη παραγωγή.Το καινούριο Guitar Shorty παίρνει κεφάλια Φώντα.Προτείνω κι άλλες δύο πολύ πρόσφατες κυκλοφορίες για να συμπληρωθεί τριάδα.1.Charlie Musselwhite-The Well(επιστροφή στην Alligator)2.Ronnie Earl-Spread the Love.Δίσκοι Εγγύηση απο τους Masters.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Του Musselwhite το πήρα χαμπάρι και θα φροντίσω να το ακούσω. Ο Earl είναι, επίσης, από τους αγαπημένους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Tελικά θα μου πείτε κΤρούσα ποιός BRIAN JONES παίζει στο κομμάτι των BEATLES - YOU KNOW MY NAME ?
    beatle-fun

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό είναι ΛΑΘΟΣ που γράφει για τον Βrian Jones των Stones και τους Beatles.
    Ψάχνω το σωστό.
    Mή πιστεύετε ότι γράφουν στο διαδύκτιο...
    Σαν beatle-fun λέτε ότι δεν θα είχα κοιτάξει στο internet ?
    Tέλος πάντων...θα συνεχίσω την έρευνά μου.
    tnx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εντάξει, φίλε μου. Βρες τι συμβαίνει, και πες το και σ’ εμάς. (Δεν το λέω ειρωνικά).

    ΑπάντησηΔιαγραφή