Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ξεκίνησε η κινηματογραφική σεζόν…

Δεν πρωτοπήγα την Κυριακή σινεμά, αλλά την Κυριακή άνοιξε για μένα η σεζόν. Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…Η «μαγεία της σκοτεινής αίθουσας» και τρίχες κατσαρές. Για ποια «μαγεία» μιλάμε, όταν είσαι αναγκασμένος να υποστείς τον κάθε αχαρακτήριστο, που πηγαίνει στο σινεμά για να φάει και να πιεί, ζέχνοντας ποπκόρν και κοκακόλα; Πρέπει ν’ απαγορευτεί, με... συνταγματική αναθεώρηση, το φαΐ και το πιοτί στο σινεμά. Πάει και τελείωσε. Άιντε, ν’ ανεχθείς το στριμωξίδι (που δεν το ανέχεσαι για κανένα λόγο). Άιντε ν’ ανεχθείς το διπλανό σου, που απλώνεται στο κάθισμά του λες και κάνει ηλιοθεραπεία (πας αλλού, ok – αν υπάρχει θέση). Άιντε, ν’ ανεχθείς και την παπαριά που ξεστομίζει ο κάθε πικραμένος, περιμένοντας να του προσπορίσει δόξα το... σινεφίλ κοινό. Όλα μπορεί να τ’ ανεχθείς, εκτός από τις μυρωδιές. Φαΐ, πορδές, ρεψίματα, απλησιά, «αποσμητικά» χώρου, «αποσμητικά» γενικώς... Τα πάντα βρωμάνε. Ακόμη κι οι μοκέτες. Πας να δεις μια ταινία και σου γυρίζουν τ’ άντερα.
Υπάρχει λοιπόν ένας σινεμάς, αίθουσα εννοώ (ο σινεμάς, οι σινεμάδες...), που, πραγματικά, μου φτιάχνει το κέφι, παρότι αλλάζει ταινία κάθε… 31 του μηνός. Είναι το Παλάς, στο Παγκράτι. Μιλάμε για μία καταπληκτική, παρατημένη, μακρόστενη σάλα (με τις σωστές μακρόστενες διαστάσεις), με άθλια καθίσματα (πρέπει νά’σαι Πυγμαίος, για να κάτσεις κάπως άνετα), πλην δυο-τριών «αεροπορικών»(!), τα οποία έχω «νοικιάσει», πραγματικά μεγάλη οθόνη (όχι multi τσιγγουνιές), καλόν ήχο (εδώ, υπάρχει, ευτυχώς, ένας εκσυγχρονισμός) και, κυρίως, με δυο αφεντικά, ένα ανδρόγυνο μιας κάποιας ηλικίας, που κρατά την επιχείρηση, αλλά είναι και στον κόσμο του.
Η γριά (με σεβασμό και με σχετική συμπάθεια την αποκαλώ τοιουτοτρόπως) κάθεται, συνήθως, στο ταμείο. «Συνήθως», λέω, γιατί τις περισσότερες ώρες δεν θα τη βρεις εκεί. Ξεπορτίζει. Έτσι, ο σινεμάς παραμένει εντελώς αφύλακτος, βορά στον κάθε τζαμπατζή. Περίεργο όμως. Γιατί το τριπλό εισιτήριο στο Παλάς είναι αστείο, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να το πληρώσει όλος ο κόσμος. (Δε μιλάω δηλαδή για τις τιμές των… καθωσπρέπει αιθουσών, που είναι «φαρμακείο»). Φαίνεται, όμως, πως μερικοί ή είναι πολύ «μάγκες», ή δε διαθέτουν ούτε καν τα στοιχειώδη. (Δυστυχώς, συμβαίνουν και τα δύο).Πηγαίνεις, λοιπόν, στο Παλάς και γλιτώνεις όλη εκείνη την αμερικανίλα, ου μην και την ευρωπαΐλα, που πρόθυμα αντιγράψανε οι διάφοροι μπαστουνόβλαχοι. Είναι σαν να βουτάς κατευθείαν στο απώτατο παρελθόν. Θες στην Αμαλιάδα, θες στην Άρτα, θες στην Κοζάνη..., μιλάμε για τέτοιο κλίμα. Κοιτάς γύρω σου μήπως σε «κόβει» ο χαφιές, ή έστω ο γυμνασιάρχης σου...
Ο σινεμάς δεν έχει κόσμο. Πάνε λίγοι. Και, κυρίως, μιας ορισμένης ηλικίας. Εγώ λέω «ευτυχώς», κυρίως γιατί οι «ορισμένης ηλικίας» κάθονται ήσυχοι, αποφεύγουν τα ποπκόρν και την κοκακόλα – εκτός αν μιλάμε για τίποτα πορνόγερους –, ενώ και στο φαΐ είναι εγκρατείς, αφού τρώνε σπίτι τους· που τους έρχεται και φθηνότερα. Εξάλλου, και εν αντιθέσει με τους πιτσιρικάδες, αυτοί δεν έχουν μπαμπά, για να τα χώνει ες αεί. Βεβαίως, ο ιδιοκτήτης, ο γερο-Πόταγας, θα λέει «δυστυχώς». Δε με νοιάζει. Έτσι κι αλλιώς κατά βάθος μου τη σπάει. Είναι καχύποπτος – κι αυτός κι η γυναίκα του. (Μ’ έχουν ρωτήσει 2-3 φορές αν έχω βγάλει εισιτήριο, ενώ κάθομαι αναπαυτικά – απλωμένος, κάνοντας ηλιοθεραπεία – έχοντας, φυσικά, πληρώσει. Τέλος πάντων. Ξέρουν ότι μπουκάρουν διάφοροι και φυλάνε τα ρούχα τους). Εκείνο, όμως, που κυρίως μ’ ενοχλεί έχει να κάνει με το ότι είναι εθνικιστής (διαφόρων αποχρώσεων). Έτσι νομίζω δηλαδή. Παλιά, είχε κοτσάρει στη μόστρα τού σινεμά του μια ταμπέλα της «Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης», του «Ιταλού» Μιχάλη Χαραλαμπίδη (δεν ξέρω πόσοι τον θυμούνται). Αργότερα περάσαμε στον Παπαθεμελή – στα τραπεζάκια τού φουαγιέ δεν έβλεπες τα προγράμματα των ταινιών, αλλά τις προκηρύξεις της «Δημοκρατικής Αναγέννησης». Πέρυσι, στις εκλογές, βγήκε «Καρατζαφέρης»…
Βουρ λοιπόν για το Παλάς. Με τρία ευρώ η ταινία, χωρίς φαΐ, χωρίς νερό, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς ορδές, χωρίς ουρές και, κυρίως, χωρίς αηδιαστικές μυρωδιές... πέραν μιας κάποιας ποιητικής αποφοράς, καθώς το βλέμμα πλανιέται στα περασμένα μεγαλεία. Τα οποία μεγαλεία, έτσι όπως τα λέμε, ελπίζω να τα σεβαστούν όσοι ορέγονται την αίθουσα – ΥΠΠΟ, εργολάβοι κ.λπ. – αφήνοντάς τα στη φθορά τους.
Γέρο, γερά ρε...

Το κείμενο γράφτηκε για πρώτη φορά, πέρυσι την 20η Νοεμβρίου. Εδώ, δημοσιεύεται για δεύτερη φορά κομματάκι εκσυγχρονισμένο…

11 σχόλια:

  1. Το κείμενο σας όζει! Συμφωνούμε· κομμένο το φαγοπότι, όχι μόνο στις κινηματογραφικές αίθουσες αλλά και στις συναυλίες.

    Χθες ξαναείδα -άνευ οσμών- το "Bamako" του Abderrahmane Sissako (http://www.imdb.com/title/tt0814666/), μια πολιτική ταινία, που είχα παρακολουθήσει σε μια άδεια κινηματογραφική αίθουσα, απ' αυτές που θεωρούνται πολυτελείας, πριν από χρόνια. Στο youtube δεν ανέβασε κανείς τη σκηνή με την τραγουδιστή διαμαρτυρία ενός γέρου. Τουλάχιστον υπάρχει αυτό:

    http://www.youtube.com/watch?v=2Iyd-v6aE58

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έξοχο το τραγούδι Lapsus digiti. Τα γουστάρω πολύ αυτά τα άσματα. Είχα διαβάσει για την ταινία (το θυμάμαι), αλλά δεν την είχα δει. Την ξανασημειώνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΛΕΣ ΦΩΝΤΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΛΑ & Γ..Ω ΤΙΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ /SALAOK

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα απευθείας στο email του κ. Φώντα Τρούσα. Παρακαλώ αν θέλει ας επικοινωνήσει μαζί μου στο: avenuekarts@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπερα.Εχετε δικιο.Και γω για να τα αποφυγω ολα αυτα προτειμω τις πρωτες παραστασεις(μαζι με τις γιαγιαδες!)και αποφευγω τα multiplex

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. το καλύτερο ο Ποταγας το ειχε κάνει το 1995.
    Υπηρχε πανο πανω απο την είσοδο που εγραφε...
    "Κατα τη διάρκεια των βομβαρδισμών στη Σερβια,ο κιν/φος Παλάς δεν θα προβάλλει Αμερικανικές ταινίες".Τέλειο.
    Ιστορικος κινηματογράφος.θυμάμαι την πρωτη ταινία που ειδα εκει μέσα,το "2001 A Space Odyssey" του Kubrick (με τον πατέρα μου) σε ηλικία 7-8 ετων που βέβαια κανείς μας δεν κατάλαβε τίποτα,αλλά ειχα φρικάρει με τη μουσική και τον αστροναύτη που χάνεται στο διάστημα.
    Θυμάμαι και τη τελευταία.Tο "Lord of the Rings" αλλα το cartoon με τη μουσική του Bo Hansson.Πότε ? Μπα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το θυμάμαι το… αντιμπεριαλιστικό πανό. Πώς προέκυψε μετά ο «Καρατζαφίρερ» δεν κατάλαβα. Αν και ορισμένοι… ακροφιλελεύθεροι μπορούν να το εξηγήσουν εύκολα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εντάξει ρε Φώντα δεν χρειάζεται να είσαι ακροφιλελεύθερος για να εξηγήσεις...Είναι πολύ συνηθισμένο (ο κανόνας θα έλεγα) εθνικιστές να χρησιμοποιούν αντιιμπεριαλιστική ρητορική.Το αντίθετο θα ήταν περίεργο...Το κείμενο είναι διαμάντι(gem που λένε)
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θοδωρή, όταν βλέπω (διαβάζω) ένα αντι-ιμπεριαλιστικό πανό, το δικό μου το μυαλό δε θέλει να πηγαίνει, με τίποτα, στους εθνικιστές. Δε γουστάρω να συνδέομαι έστω και εμμέσως, έστω και από σπόντα, με συγκεκριμένα «μούτρα».
    Υπό αυτή την έννοια έγραψα το «δεν κατάλαβα…».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αρχικά η κυρία του ταμείου ειναι η αδελφή του κυρίου Πόταγα.
    Τώρα το να προσπαθείς να διατηρήσεις την ιστορία αυτού του τόπου εμπράκτως οπως ο κυριος Πόταγας, ειναι κάτι που νομίζω οτι κανείς πολιτικά ορθώς πράττων θα ειχε τα κοτσια οπως λενε να κανει, γιατι αλλοιως δεν θα ητο πολιτικα ορθώς πραττων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Για να λέτε έτσι κατηγορηματικώς πως δεν πρόκειται περί ανδρογύνου, θα έχετε, προφανώς, μια γνώση του πράγματος. Δεκτό λοιπόν.
    Το ουσιαστικό πρόβλημα με το Παλάς είναι ένα. Δεν αλλάζει συχνά ταινίες. Αλλά και γι’ αυτό υπάρχει ένας λόγος, τον οποίον και κατανοούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή