Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ syntax error

(Aνεβάζω και πάλι την ανάρτηση για τον Ηλία Πετρόπουλο, που για κάποιο λόγο – μετά τα προβλήματα του blogger – χάθηκε. Δυστυχώς, για τα σχόλια δεν μπορώ να κάνω τίποτα)
Πριν από μερικούς μήνες ένας φίλος μού αντέγραψε ένα ντοκυμαντέρ για τον Ηλία Πετρόπουλο, που είχε προβληθεί (και βραβευθεί) στο σχετικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2005· ο τίτλος του ήταν «Ηλίας Πετρόπουλος, Ένας Υπόγειος Κόσμος», σκηνοθετημένο από την Καλλιόπη Λεγάκη. Προχθές κατόρθωσα τελικώς να το δω, και θυμήθηκα, έτσι, κάτι που είχα γράψει παλαιότερα στο J&T (10/2003), με αφορμή τον πρόσφατο (τότε) θάνατό του. (Ο Ηλίας Πετρόπουλος είχε πεθάνει στο Παρίσι, στα 75 του, την 3/9/2003). Πρόκειται για ένα κομμάτι της δικής μου προσωπικής διαδρομής σε σχέση με το το έργο του.
Αν υποθέσω (και σωστά) πως κάθε δημιουργό τον γνωρίζεις από ’κείνα που παραδίδει, τότε εγώ γνώρισα τον Ηλία Πετρόπουλο κάποια στιγμή, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, από το περιοδικό Μουσική. Ένα από τα σχετικά τεύχη, που έχω ακόμη σε κάποιο ράφι, είναι και το υπ’ αριθμόν 66 [Μάης ’83], εκείνο με την Μαρίζα Κωχ και τον David Bowie στο εξώφυλλο. Από ’κει λοιπόν θ’ απολαμβάνω πάντα την «αντεπιστημονική» μελέτη του Πετρόπουλου περί «φαλλοκρατικής ετυμολογίας». Θαυμάζεις ες αεί τη ζωντανή γλώσσα του ανθρώπου, τη δύναμή του στη διατύπωση, την τέχνη του να κατατρίβεται με το «ασήμαντο», αγνοώντας προκαταλήψεις, αντιδράσεις, απειλές. Από καταδίκες, απαγορεύσεις και φυλακίσεις είχε εξάλλου συνηθίσει.
Δυο-τρία πράγματα που κέντριζαν πάντοτε το ενδιαφέρον μου στη γραφή του Πετρόπουλου ήταν, πρώτον, η ικανότητά του να απομακρύνεται από το θέμα του – έτσι –, χώνοντάς τα, όταν και όπου εντόπιζε τη ξεφτίλα και την υποκρισία. Εκεί, λοιπόν, όπου ανέλυε πώς φθάσαμε από το ομηρικό «γαμέω» στα γνωστά, την σήμερον, παράγωγα, διάβαζες εμβολίμως απόψεις σαν κι αυτή: «Στην Ελλάδα όλα τα σύμβολα είναι κούφια. Ωστόσο, τα χρησιμοποιούν εκεί κατά κόρον. Και, συνήθως, με γελοίο τρόπο. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης μοστράρει σαν σήμα του την κεφαλή του Μεγαλέξαντρου, ενώ, όσο ζούσε αυτός ο κοντοστούμπης φονιάς, η Θεσσαλονίκη δεν είχε ακόμη ιδρυθεί».
(Ο Ηλίας Πετρόπουλος στον τάφο του Μάρκου Βαμβακάρη, την 9/8/1972. Φωτογραφία του Κώστα Βούλγαρη)
Έπειτα, ο Πετρόπουλος, ως ένας αυθεντικός διανοούμενος περί την Τέχνη (ένας χαρακτηρισμός τον οποίον, ο ίδιος, αποστρεφόταν), ποτέ δεν λοξοδρόμησε σε ψευτο-φιλοσοφικές/ λογοτεχνίζουσες ατραπούς। Μου έκανε εντύπωση λόγου χάριν, πως δεν τον απασχολούσε στο έργο του ο κόσμος του ποδοσφαίρου, ο οποίος πάντα δίδει «ψωμί» στους μεταπράτες της «κοινής γνώμης». Ή η μη περιπλάνησή του στη μικροαστική καθημερινότητα – γεγονότα δηλαδή που φανέρωναν πως τα γούστα του ποτέ δεν υπήρξαν ευτελή. Παρέμεινε προσέτι μακριά από τη χυδαιότητα του υπονοούμενου, εκείνος ένας υπερασπιστής του αρμονικού «χυδαίου».
Το ενδιαφέρον του Πετρόπουλου για την Τέχνη υπήρξε παραδειγματικό. Λογοτεχνία, ποίηση, ζωγραφική, γλυπτική, κινηματογράφος, φωτογραφία, θέατρο, σκίτσο, κολάζ – όλα τα υπηρέτησε με την πένα ή με το χέρι του – και βεβαίως μουσική. Είναι γνωστή σε όλους η αγάπη του Πετρόπουλου για τα ρεμπέτικα τραγούδια, όπως είναι γνωστός και ο «προσωπικός» του τρόπος (οι κακές γλώσσες λένε διάφορα) με τον οποίον διευθέτησε το πάθος του, μπολιάζοντάς το και αυτό με τη δική του ηθική. Η ουσία πάντως φαίνεται να είναι μία. Μεγάλο μέρος του αρχείου του ή και όλο (δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ακριβώς) το είχε δωρίσει από χρόνια (από το 1974;) στη Γεννάδιο Βιβλιοθήκη, προς κοινή χρήση. Αυτό λέει πολλά.
Συνήθως όταν θυμάμαι τον Ηλία Πετρόπουλο δεν πάω κατ’ ευθείαν στα βιβλία του. Μου αρέσει, για αρχή, να ξεφυλλίζω ένα παλαιό περιοδικό, αφιερωμένο στον ίδιον και το έργο του. Πρόκειται για τις Τομές (τεύχος 69, Φλεβάρης 1981) με κείμενα για τον εκλιπόντα των Δημήτρη Δούκαρη, Oswald Wiener, Θοδωρή Καλλιφατίδη, Ζωής Νάσιουτζικ, Αλέκου Φασιανού, Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου, όπως και με πλήθος φωτογραφιών (οι δύο που αναρτώ προέρχονται από ’κει), το οποίον είχα βρει σε υπόγειο βιβλιοπωλείο της Πάτρας στις αρχές του ’90. Ανάμεσά τους πόζες με τον Τσιτσάνη, τον Θεοδωράκη, τον Παπαϊωάννου, τον Γενίτσαρη, τον Σαββόπουλο, τον Μάθεση, τον Ξαρχάκο, μία από το Κύτταρο το 1972 και μία με τον Γιάννη Χρήστου, τραβηγμένη το 1967. Αυτή την τελευταία φωτογραφία την είχα ξαναδεί αργότερα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (φύλλο της 28/6/1998), όταν ο Πετρόπουλος σ’ ένα όπως πάντα σπιρτόζο κείμενο αναφερόταν στη γνωριμία του με τον έλληνα συνθέτη, παρέχοντας πληροφορίες από πρώτο χέρι. (Π.χ. δεν είμαι σίγουρος πόσοι γνώριζαν τότε – και σήμερα ενδεχομένως – πως τις περίφημες γραφικές παρτιτούρες, με τον όχλο και όλα τα υπόλοιπα κατανοητά και ακατανόητα σύμβολα, δεν τις ζωγράφιζε ο ίδιος ο Γιάννης Χρήστου, αλλά ο βιολονίστας Νίκος Αυγέρης). Επιμένω πάντως σ’ αυτό, γιατί εν αντιθέσει και με κάποια άποψη, ο Ηλίας Πετρόπουλος δεν αδιαφορούσε για την εμπροσθοφυλακή στην Τέχνη, ούτε για το πείραμα. Εξάλλου, ο ίδιος πειραματιζόταν διαρκώς με τη γραφή (λαογραφικό δοκίμιο ή ποίηση), ενώ και τα βιβλία του πάντοτε ξέφευγαν του συμβατικού κασέ, διανθισμένα συχνά με σκίτσα, κολλημένες φωτογραφίες, κενά… Γενικώς, ένα πλήθος άρθρων, κειμένων και εντύπων μορφολογικώς έξω από την πεπατημένη. (Με τον Γιάννη Χρήστου, το 1967. Φωτογραφία Γ. Σακελλαρίδη)
Κοιτάζοντας, μετά από χρόνια, ξανά τις δημοσιευμένες φωτογραφίες στις Τομές, θα έπρεπε κανονικά κάτι να μου κάνει εντύπωση. Ενώ υπάρχουν διάφορες με παρέα ζωγράφους, μουσικούς, λογοτέχνες, ανώνυμους ανθρώπους του κοινού ρου ή του περιθωρίου, άλλες τραβηγμένες δίπλα σε τάφους και νεοκλασικά, άλλες μπροστά από καφενεία ή παράγκες, δεν υπάρχει ούτε μία με κάποιον εκπρόσωπο της εξουσίας. Αν συνέβαινε διαφορετικά είναι σίγουρο πως το φιλμ θα καιγόταν.

24 σχόλια:

  1. αγαπαω με παθος τα γραπτα του Πετρόπουλου,θεωρω δε την μελετη του για τα ρεμπέτικα την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΤΕΡΗ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ που εχει γραφτει ποτέ.Τα ειδε με αγαπη και ειπε πραγματα που ενοχλούσαν τους γνωστους ρεμπετολογους-ειπε δηλαδη τα αυτονοητα,οτι το ρεμπέτικο είναι γνησιο τέκνο του περιθωριου,του τεκέ και της φυλακής,αποψεις που εγκριτοι ρεμπετολογοι-κουναδης-και ερασιτεχνες εραστες του ρεμπέτικου-Χατζιδακις-αποστρέφονταν.Πέρα όμως από το ρεμπέτικο τα βιβλία του για τον αειμνυστο Νικο Γαβριηλ Πεντζικη και το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ υπόκοσμος και καραγκιοζης ειναι υποδειγματικα.Ένα αλλο στοιχείο που με συναρπαζε με τον Πετρόπουλο ήταν η αγαπη που ειχε για την κουλτουρα της Ανατολής και η πεποιθηση του-την οποια δεχομαι- οτι η Ελλάδα ανήκει στην Ανατολή πολιτισμικά.Και το πιο σημαντικο,εξεταζε τις μορφές της τεχνης ΠΑΝΤΑ σε σε συνδυασμο με τις ευρυτερες κοινωνικες συνθηκες,την εκαστοτε παριρρεουσα ατμοσφαιρα κάθε εποχής,οι οποιες γεννουσαν και διαμορφωναν το καθε ειδος τεχνης-μεθοδο που τα φυντανια της δημοσιογραφιας παραλειπουν ειτε από αγνοια ειτε σκοπιμως.Ας κλεισω εδω αφου το θεμα Πετροπουλος είναι τεραστιο.
    Ι.Τζονσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγκινητικό το ντοκυμαντέρ, με τον ίδιο τον Πετρόπουλο γλαφυρότατο να λέει τα πράγματα ως ακριβώς έχουν.
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. φωντα δυο ερωτησεις ασχετες αλλα πιστευω πως εισαι ο πλεον καταλληλος να απαντησεις,πριν ξεκινησω να σου πω οτι ειμαι ασχετος με την τζαζ και τα μπλουζ αλλα με ενδιαφερουν κοινωνιολογικά-στην πορεια του χρόνου ανακαλυψα οτι εξ'ισου συναρπαστικο με την ακροαση δίσκων είναι και η κοινωνιολογικη-εθνολογικη ερευνα για τα διαφορα ειδη της μουσικης.Λοιπον α)σε μια συζητηση με φιλο μου είπε οτι ενας από τους λόγους γεννησης της τζαζ ήταν οτι μετα τον Αμερικανικό Εμφυλιο οι μπαντες του στρατου εμειναν άνεργες και απλωθηκαν σε όλο τον Νότο.Αληθευει?Β)υπαρχει σχεση του νέγρικου μπλουζ με τις σαξωνικες φολκ μπαλλάντες των τότε ιρλανδοσκωτων μεταναστων στις ΗΠΑ?Καταλαβαινω οτι σίγουρα δεν ειναι τόσο απλες οι συνθηκες γεννησης κάποιων από τις πιο επιδραστικές μουσικές του αιωνα απλά πες μου αν υπαρχει μια δόση αληθειας σε αυτες τις απόψεις μόνο.
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι δύσκολα αυτά τα θέματα για να τα αξιολογήσουμε εν τάχει.
    Όσον αφορά στο πρώτο. Η jazz, ως γνωστό, γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη κι οι στρατιωτικές μπάντες των Κρεολών έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στη γέννησή της.
    Όσον αφορά στο δεύτερο, οι πιο παλιές νέγρικες μπαλάντες, όπως ας πούμε το “John Henry”, είχαν έντονα στοιχεία από την ευρωπαϊκή μπαλάντα (των αφεντικών). Οι μαύροι τα προσάρμοσαν στα δικά τους μέτρα βεβαίως κι η κατάσταση προχώρησε.
    Για την jazz το πράγμα είναι πιο σίγουρο, για το πώς ξεκίνησε και το πώς εξελίχθηκε δηλαδή, ενώ για το blues είναι πιο περίπλοκο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ενδιαφέροντα θέματα. Έχετε να προτείνετε κανένα βιβλίο; σε ελληνική έκδοση;
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πέντε θα σου πω... για αρχή. «Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη», «Το μπουρδέλο», «Ιστορία της καπότας», «Καλιαρντά», «Ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και «το άγιο χασισάκι». Αυτά τα ξέρω Φώντα. Εννοούσα βιβλία περι Blues, Jazz και της γέννησής των.
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αν μιλάμε για ελληνική βιβλιογραφία, το πιο πρόσφατο ανάγνωσμα που ασχολείται διεξοδικώς μ’ αυτά τα θέματα είναι το “Blues People” του LeRoi Jones εκδ. Ισνάφι, Ιωάννινα, 2007.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στο "Blues People" του LeRoi Jones θα προσέθετα και δύο ακόμα καλογραμμένα βιβλία όσον αφορά τη μουσική σκηνή της τζαζ που είναι τα εξής:

    α) Το βιβλίο της τζαζ: Απ'τη Νέα Ορλεάνη μέχρι τη δεκαετία του '80, με διεξοδική δισκογραφία.
    εκδ.Νάσος, Joachim-Ernst Berendt

    β) Η σκηνή της τζαζ.
    εκδ.Εξάντας 1993, Eric John Hobsbawm

    Κωνσταντίνος Θ.Π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το πρώτο είναι κακομεταφρασμένο κι έχει πολλά λάθη. Νομίζω είναι εκείνο – τώρα βαριέμαι να το τσεκάρω – που τον Marion Brown τον είχε περάσει για γυναίκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πιθανόν να έχεις δίκιο, απλώς επειδή το είχα διαβάσει την εποχή που δεν ήμουν ακόμη καλά εξοικιωμένος με πρόσωπα και καταστάσεις στη σκηνή της τζαζ να μου φάνηκε καλό.

    Κωνσταντίνος Θ.Π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ποια η γνωμη σου φωντα για το βιβλιο για τα μπλουζ του Πωλ Ολιβερ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλό, αλλά ξεπερασμένο (αναφέρομαι στην ελληνική έκδοση). Αν θυμάμαι καλώς η μετάφραση έχει γίνει από τη βρετανική του ’72.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πράγματι Φώντα η μετάφραση του "Ιστορία του blues" έγινε απ' την αγγλική του 72 (penguin books)(πρώτη έκδοση του βιβλίου ήταν το 1969). To "blues people:Negro Music in White America" του LeRoi Jones γράφτηκε το 1963 (το 1964 έρχεται σε ρήξη με το "λευκό" παρελθόν του, ακριβώς μετά τη δολοφονία του MALCOM X, και το 66 ασπάζεται το Ισλάμ κ γίνεται Amiri Baraka).Στο βιβλίο υπάρχει εισαγωγή του γραμμένη το 1999.

    (γνωρίζεις αν του Όλιβερ έχει εμπλουτιστεί σε επόμενες εκδόσεις?)

    Κώστας Παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κώστα, στην έκδοση του 1997 πρέπει να το ξανακοίταξε, γιατί στη βιβλιογραφία έχει και πιο καινούρια βιβλία (της δεκαετίας του ’80 και του ’90). Όμως, ο βασικός κορμός πρέπει να είναι ο ίδιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Όταν ένας Κατάδικος είναι μορφωμένος οι άλλοι Κατάδικοι του κάνουν περίεργες ερωτήσεις. (...)
    Ένας άλλος κατάδικος ρώτησε: η γυναίκα γκαστρώνεται αν τη γαμήσεις απ’ το στόμα;
    LOL
    από το “Εγχειρίδιο του Καλού Κλέφτη”
    Ανάμεσα στ’ άλλα, σ’ αυτό το βιβλίο ο Ηλίας Πετρόπουλος μας εξηγεί και πώς την πάθανε το 1968 εκείνοι οι 4, για τους οποίους ο άλλος επέμενε ότι τους έπιασε η... χούντα επειδή είχανε μακριά μαλλιά ή επειδή ακούγανε ροκ!
    Ακριβώς αυτά σκεφτόμουν τότε που είχαμε εκείνη τη διαμάχη:

    «Οι Αστυνομικοί όσο χασίσι κατακρατήσουν από την έρευνα (δηλαδή το 90% της ολικής ποσότητος) το διοχετεύουν στο εμπόριο. Οι Χασισέμποροι – Πράκτορες της ασφάλειας το αγοράζουν από τους Αστυνομικούς στην συφερτική τιμή των 500 $ το κιλό και το μεταπουλούν περίπου 1.500 $ το κιλό. Επιπλέον, έχουν το προνόμιο να μη τους καταδιώκει η Ασφάλεια όσο καιρό δουλεύουν με το κλεμένο χασίσι. Αυτό γίνεται υπό μίαν προϋπόθεσιν. Ο Χασισέμπορος – Πράκτορας πρέπει να καταδόσει στην Ασφάλεια και τρείς-τέσσερεις τιποτένιους Χασικλήδες, ώστε να φανεί πως η αδιάφθορος Αστυνομία πάντα επαγρυπνεί.» (διατηρείται η ορθογραφία του συγγραφέα)

    Πουλάω το “Εγχειρίδιο του Καλού Κλέφτη (λαϊκό και μακάβριο ευθυμογράφημα)” στην πρώτη του έκδοση (Νεφέλη, 1979, κίτρινο εξώφυλλο με σκίτσο του Kerleroux, μακρόστενο σχήμα 24x12, φωτογραφία εδώ: http://www.connect.facebook.com/photo.php?fbid=171125642942790&set=a.171121152943239.52548.145017228886965&type=1&theater ), σε πολύ καλή κατάσταση, 20 ευρώ. Κυκλοφορεί (;) τώρα σε 20η εκδ. του 1990 με τιμή 17 περίπου ευρώ, με εντελώς διαφορετικό εξώφυλλο και σχήμα: http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=22997
    Δίνεις ελάχιστα ευρώ παραπάνω και παίρνεις το original!
    Δείτε σε τι τιμές παίζουν τα βιβλία του Πετρόπουλου σε χάλια καταστάσεις (πχ Το Μπουρδέλο, Υπόκοσμος και Καραγκιόζης) εδώ:
    http://www.palaiobibliopolio.gr/Πετρόπουλος-Ηλίας-a-2185.html

    Επίσης πουλάω 15 ευρώ το όχι άσχετο, κατά τη γνώμη μου, με τις δουλειές του Πετρόπουλου, “Sex Λεξικόν” του Νίκου Ζακόπουλου - εκδ. Αδελφοί Γ. Βλάσση, [1970], 437 σελ.
    Είναι χοντρό βιβλίο σχήματος 25x17, δεμένο με δερματίνη (σκούρο κόκκινο χρώμα) και με προστατευτικό διαφανές νάιλον κάλυμμα. Περιέχει πολλά σχέδια και φωτογραφίες. Περιλαμβάνει λήμματα όπως: Αγαλματολαγνεία, Ανεμογκάστρι, Ανορχιδία, Γυναικομαστία, Διόνυσος, Εδρική συνουσία, Ευνουχοειδής, Εφαψίες, Ζώνη Αγνότητος, Κανθαριδίνη, Καρναβάλι, Καφές, Κινηματογράφος, Κλαμπ, Κλειτοριδική γυναίκα, Κοκαΐνη, Κοπροφιλία, Κτηνοβασία, Μίνι-φούστα, Μπιντέ(ς), Ναρκωτικά, Νυμφομανία, Οπίσθια, Όργια, Ουρανισμός, Παρθενοραφή, Πεθερά, Τριβαλιστής, Τροφές (με αφροδισιακές ιδιότητες)...
    Το δίνω στη μισή τιμή απ’ ό,τι το πουλάνε εδώ: http://www.palaiobibliopolio.gr/sex-Λεξικόν-p-13948.html (€30,00.)
    Πουλάω και άλλα βιβλία σε χαμηλές τιμές. Στέλνω κατάλογο. Όποιος ενδιαφέρεται ας αφήσει e-mail για επικοινωνία.

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ενδιαφέρομαι για καποια συγκεριμένα βιβλία του αείμνηστου -δασκάλου για μένα
      Ηλία Πετρόπουλου .

      Γιώργος απο θεσσαλονικη
      επικοινωνία gt1981@in.gr

      Διαγραφή
  17. Και από jazz, πουλάω το εξαντλημένο βιβλίο «Σοβαρό Όσο κι η Ζωή σου» της Valerie Wilmer ( http://en.wikipedia.org/wiki/Val_Wilmer ), εκδ. Praxis, 1984, 260 σελ. 15 ευρώ.

    Μanwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ενω ακουγα το "Politician" πίνωντας ενα Calvados εις μνήμην του μαλάκα Dominique, διάβασα το post σου ρε Μanwolf Louie και ξέρασα.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. φωντα πηρα το βιβλιο του le roi jones και δεν λεω να ξεκολλησω,ειχες δικιο.ποια η γνωμη σου για το ντοκυμαντερ του μανθούλη και το βιβλιο του Μπλουζ με σφιγμένα δόντια?Ο Ραφαηλίδης-που ηξερε απο κινηματογραφο-καθως και ο Ηλίας Πετρόπουλος το εκθειάζουν.Την εχω την ταινια και θα ελεγα οτι μου αρεσε αρκετα,θα με ενδιεφερε η γνωμη σου.
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Για το «Μπλουζ με Σφιγμένα Δόντια» έχω την καλύτερη γνώμη. Από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει γύρω από το blues. Είχα γράψει ολόκληρο άρθρο στο περιοδικό πριν από 15 χρόνια. Και για το βιβλίο έχω καλή γνώμη. Επίσης είχα γράψει 2σέλιδο κείμενο όταν είχε κυκλοφορήσει. Δυστυχώς, τα κείμενα αυτά δεν τα έχω σε doc. Θα πρέπει να τα ξαναχτυπήσω για να τ’ ανεβάσω στο blog.

    Και μια πληροφορία που, πιθανώς, δεν την γνωρίζουν πολλοί. Ο Ροβήρος Μανθούλης έχει γυρίσει δεκάδες μουσικά ντοκυμαντέρ. Ανάμεσά τους ένα για τους Flaming Youth το 1970 (το γκρουπ του Phil Collins πριν μπει στους Genesis) κι ένα για τους Principal Edwards Magic Theatre το 1969!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Manwolf Louie, ok με το βιβλίο της Wilmer. Για κοίτα όμως μην ξαναβρείς και το βιβλίο του Arrigo Polillo «Σύγχρονη Τζαζ», στις εκδόσεις του Άρη Γκρίτζαλη, από το 1973, γιατί μ’ ενδιαφέρει…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. φωντα αν μπορεις προτεινε και αλλες ταινιες σχετικες με τα μπλουζ αν μπορεις.ή ντοκυμαντερ.ευχαριστω
    Ι.Τζονσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Όχι τώρα από μνήμης. Κάποια στιγμή να κάνω ανάρτηση…

    Μία τελευταία μόνο, που την είδα πριν από λίγο καιρό. Το “Lomax, The Songhunter” σε σκην. Rogier Kappers. DVD της DaViD/ Rounder από το 2007.

    ΑπάντησηΔιαγραφή