Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

κάτι για τον Παύλο Σιδηρόπουλο…

Στην Ελευθεροτυπία της Πέμπτης (28/7) διάβασα το κείμενο της Ναταλί Χατζηαντωνίου «Οι Απροσάρμοστοι υπάρχουν εκεί όπου αρμόζουν οι καιροί» (http://is.gd/QCRPGh), το οποίο είχε να κάνει μ’ ένα καινούριο site αναφορικώς με τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ξεπερνώντας τα κούφια λόγια περί «εμβληματικής» περίπτωσης δημιουργού, που είναι μάλιστα «απολύτως αδιαπραγμάτευτη», αφού πρόκειται για τον «αδιαμφισβήτητο ροκ εντ ρολ Πρίγκιπα», μαθαίνω πως για το site, που «οραματίστηκε κι επιμελήθηκε» η αδελφή τού Σιδηρόπουλου Μελίνα Σιδηροπούλου, δούλεψαν ουκ ολίγοι άνθρωποι (μία φιλόλογος, ένας φυσικός με ειδίκευση στις σύγχρονες τεχνολογίες, ένας σκηνοθέτης, ένας συνθέτης-μουσικολόγος), πράγμα που, ενδεχομένως, να δημιουργεί σε κάποιους την εντύπωση μιας δουλειάς από την οποία θα είχαν αποφευχθεί τα λάθη. Διαβάζοντας, όμως, παρακάτω, τη συντάκτρια να σημειώνει πως πρόκειται για μια «σοβαρή και όσο το δυνατόν πληρέστερη ερευνητική πηγή (που θα απαντά και σε λογής ανακρίβειες)», και λίγο πιο κάτω πως «είναι γνωστό ότι ο Σιδηρόπουλος είχε πρωταγωνιστήσει στις ταινίες του Αντρέα Θωμόπουλου Ο Ασυμβίβαστος και Αλδεβαράν» (το γνωστόν είναι πως ο Σιδηρόπουλος δεν είχε ουδεμία σχέση με το «Αλδεβαράν» – αυτά παθαίνει όποιος αντιγράφει την wikipedia) άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Είπα λοιπόν να μπω στο site http://www.pavlos-sidiropoulos.gr/ και να ρίξω μια ματιά…Κατ’ αρχάς χτυπάει άσχημα εκείνο το «ο πρίγκηπας της ροκ» – και δεν εννοώ το «πρίγκηπας» για το οποίο δεν έχει νόημα να κάθομαι να γράφω, αλλά για το «της ροκ». Δεν υπάρχει «η ροκ», αλλά το ροκ. Είναι «το ροκ ν’ ρολ» και άρα είναι «το ροκ». Άλλο πράγμα είναι η «ροκ μουσική», η «ροκ σκηνή» και όλα τα συναφή, όπου η λέξη «ροκ» επέχει ρόλο επιθετικού προσδιορισμού, και άλλο η λέξη «το ροκ» (με το ουδέτερο άρθρο της). Μάλιστα, στο κεφάλαιο «δισκογραφία» στις συμμετοχές αναφέρεται ένα άλμπουμ υπό τον τίτλο «Το ροκ σήμερα (Lyra, 1971)». Θα μπορούσε να ήταν σωστό έτσι με το «το» μπροστά, αν ο τίτλος του άλμπουμ δεν ήταν «Rock Σήμερα!/ Rock Now!», έτσι χωρίς κανένα «το»! Πρόκειται βεβαίως για τη γνωστή(;) συλλογή του Πατσιφά, στο label Minerva και όχι στη Lyra. Στη Minerva ο Πατσιφάς έσπρωχνε τους τουριστικούς του δίσκους ή κάτι παρακατιανά – εξ ου και οι δύο τίτλοι, όπως και το track list, στην ελληνική και την αγγλική – και η Minerva έπρεπε να αναφέρεται δίπλα στο 1971 και όχι η Lyra (στην οποίαν επανεκδόθηκε ο δίσκος το 1980). Για πάμε όμως και παρακάτω…
Έριξα μια πρόχειρη ματιά στο κεφάλαιο «στίχοι» και πάτησα εντελώς τυχαίως δύο τραγούδια. Το πρώτο είναι «Ο κόσμος τους» του ντουέτου Δάμων και Φιντίας. Διαβάζουμε τον πρώτο στίχο: «Δένω τα μάτια και τα χέρια». Στην πραγματικότητα ο στίχος είναι «Δένω μάτια και χέρια» – τα δύο «τα» δεν έχουν καμία σχέση με το κομμάτι. Και λίγο πιο κάτω, στην τρίτη στροφή, ο στίχος είναι «τους βαρέθηκα πια» και όχι «του βαρέθηκα πια». Το δεύτερο τραγούδι είναι το «Μίκη Μάου(ς)». Εδώ το λάθος είναι ακόμη πιο χτυπητό καθότι έχει γίνει φάουλ στην αντιγραφή, αφού δίπλα παρατίθεται το ιδιόχειρο σημείωμα του Σιδηρόπουλου. Ενώ λοιπόν ο Σιδηρόπουλος γράφει και τραγουδά «με δωδεκαμετράκι από σολ», δίπλα στην αντιγραφή διαβάζουμε «με 12 μετράκια από sol»(!), που είναι εντελώς στο βρόντο και δίνει λάθος νόημα. Εννοείται – και το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια – πως δεν κάθισα να ψειρίσω όλους τους στίχους. Πάμε, όμως, και λίγο στη «δισκογραφία»…
Μία γενική παρατήρηση. Σε κάθε δίσκο ή CD που αναφέρεται θα έπρεπε να υπάρχει η ονομασία του label και ο κωδικός – μιλάω, πάντα, για τις πρώτες εκδόσεις. Από ’κει και πέρα θα μπορούσε ν’ αναφέρεται και η επανέκδοση που κυκλοφορεί (και αυτή με τα στοιχεία της). Επίσης, τα εξώφυλλα που εικονίζονται θα έπρεπε να είναι των πρωτοτύπων εκδόσεων και όχι των CD. Κάνω καλή τη πίστη αυτές τις παρατηρήσεις, επειδή μελετάω χρόνια τη δισκογραφία και ξέρω πως αντιμετωπίζονται παρόμοιες (σοβαρές) περιπτώσεις και στο εξωτερικό. Εδώ, είμαστε λίγο για να’μαστε… Έτσι λοιπόν, για παράδειγμα, στο «Φλου» θα έπρεπε να εικονίζεται το εξώφυλλο του «Φλου» με το σήμα της Harvest πάνω δεξιά και όχι αυτό που μπήκε. Επίσης θα ήταν σωστότερο να γραφούν τα στοιχεία ως «ΕΜΙ/ Harvest 14C 062 - 70913» και όχι ως «ΕΜΙΑΛ Α.Ε. 70913 [με ετικέτα ΕΜΙ-HARVESΤ]». Στην περίπτωση του «Ζωντανοί στο Κύτταρο» υπάρχουν επίσης ανακρίβειες. Γράφουν: «1971, ZODIAC [ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ, LYRA 3023 / Ο ΓΕΡΟ-ΜΑΘΙΟΣ, LYRA 8252]». Τρέχα γύρευε δηλαδή. Το σωστό είναι πως το «Ζωντανοί στο Κύτταρο» πρωτοβγήκε το 1971 σε ετικέτα Zodiac SYZP 88023 (μην ξεχνάτε τα prefix). Σε Lyra SYLP 3023 επανεκδόθηκε το 1980. Επίσης το single με τον «Γέρο-Μαθιό» δεν είναι σε ετικέτα Lyra 8252, αλλά σε Zodiac ZS 8252. Επίσης κοτσάνα είναι εκείνο το «ο Γερο-Μαθιός συνόδευε ως συλλεκτικό single (μικρός δίσκος 45 στροφών) τις πρώτες παρτίδες της έκδοσης του βινυλίου». Τι πρώτες και δεύτερες παρτίδες; Όλες οι κόπιες της πρώτης έκδοσης στη Zodiac είχαν από πίσω, κολλημένο σε φακελάκι (το βλέπετε πιο πάνω), το single. Τι «συλλεκτικό single» και τρίχες κατσαρές; Όσο… συλλεκτικό ήταν τότε το LP σε Zodiac, ήταν και το single σε Zodiac. Το αν είναι, αμφότερα, σήμερα, συλλεκτικά, είναι άλλο θέμα, που αφορά μόνο στα δούναι και λαβείν των εμπόρων (ή των εμπορευάμενων). Στο λήμμα για τον «Εν Λευκώ» γράφεται κάπου πως «την ίδια εποχή με τις ηχογραφήσεις του Εν Λευκώ, στο StamStudio ηχογραφούσαν το Montage Fatal οι Psycho, αλλά και οι Φατμέ τον Άσωτο Υιό». Εσείς τι καταλαβαίνετε απ’ αυτό; Πως οι Φατμέ και ο Σιδηρόπουλος συνέπεσαν στο StamStudio (ξέρω ’γω, ο ένας πήγαινε το μεσημέρι και ο άλλος το απόγευμα). Αυτό δεν καταλαβαίνετε; Εμ δε συνέπεσαν. Γιατί οι Φατμέ πέρασαν από ’κει τον Σεπτέμβριο του ’81, ενώ ο Σιδηρόπουλος έξι μήνες αργότερα, την Άνοιξη του ’82 (Μάρτιος-Μάιος). Θα ήθελα να ’ξερα που τα βρίσκουνε και τα γράφουνε όλα αυτά; Στον ύπνο τους τα βλέπουνε; Το ξαναλέω. Δεν έχω το χρόνο, ούτε το ενδιαφέρον, να κάτσω να ψειρίσω τι γράφεται και τι δεν γράφεται στο site. Εκείνο, που καταλαβαίνω όμως είναι πως… απέχει πολύ από την «πληρέστερη ερευνητική πηγή (που θα απαντά και σε λογής ανακρίβειες)».
Ένα θα πω μόνο. Τα καλύτερα sites αυτού του τύπου – και αναφέρομαι σε διεθνές επίπεδο – είναι φτιαγμένα από fans, από ανθρώπους που έχουν «πετάξει» περιουσίες και άπειρο χρόνο στη μελέτη των ντοκουμέντων των καλλιτεχνών που αγαπούν, και όχι από φιλολόγους, φυσικούς και σκηνοθέτες.
Α και κάτι ακόμη, που παρ’ ολίγο να το ξεχάσω. Στο κεφάλαιο «βιβλιογραφία» δεν αναφέρεται το «Υποκλιθείτε, Μια φανταστική συνομιλία με τον Παύλο Σιδηρόπουλο», το οποίο είχαν γράψει κάποιοι με… καλπάζουσα (Δώρα Στυλιανίδου, Γιάννης - Παναγής Πατρίκιος, Μαρία Προγουλάκη…), τυπωμένο από την Οδό Πανός το 1999.
Κι επειδή τώρα το θυμήθηκα, καλύτερα να μην ανοίξω το στόμα μου για το «αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο» του ιδίου περιοδικού (τής Οδού Πανός εννοώ, τεύχος 152/3) εκεί όπου ανάμεσα σε άλλα διάβαζες το απίστευτο δια στόματος Θέκλας Τσελεπή αναφερόμενη στον Μίκη Θεοδωράκη «Έλεος, υπάρχουν κι άλλοι ταλαντούχοι στην Ελλάδα που καθόρισαν την πολιτιστική ιστορία της. Γιατί δεν μιλάει κανείς για τον Χατζιδάκι;» (έλα ντε; – κανείς να μη μιλάει για τον Χατζιδάκι ρε παιδιά, αυτό είναι πρωτοφανές…), με τις ανακρίβειες και τις κουταμάρες να πέφτουν σαν το χαλάζι· «πλατεία Ραγκαβή» στην Πλάκα (αντί Ραγκαβά), Giovani Gavallaro αντί Gianni Cavallaro, “Sisco Kid” αντί “The Cisco Kid”, Μάγιερ(!) αντί Μάγιαλ δηλ. Μέιολ δηλ. Mayall, «υποδερμικός ρυθμός»(!!), «αίμα διανοούμενου»(!!) και άλλα διάφορα… ων ουκ έστιν αριθμός.
Ρε άντε από ’κει πέρα, θρασύτατοι, που θέλετε να γράφετε και σε περιοδικά και να κάνετε και κρίσεις του στυλ «ήταν τυχερός (ο Σιδηρόπουλος) που πέθανε στις απαρχές μιας εποχής που είχε ήδη αρχίσει να χάνει και αυτή την ελάχιστη έστω αισθητική, για να ενδώσει τελικά στην κακογουστιά, τη γκλαμουριά, τον ηθικό μηδενισμό…», λες και όλοι εμείς οι «άτυχοι», που κάναμε το «λάθος» (έλα Παναγία μου!) και ζούμε (δόξα τω Θεώ!) στην εποχή της... γκλαμουριάς και τού… ηθικού μηδενισμού, θα πρέπει να νοιώθουμε και τύψεις! Αλλά δε φταίτ’ εσείς, φταίνε οι εκδότες που σας αφήνουν να δημοσιεύετε τέτοιες βλακείες.

38 σχόλια:

  1. Που αναφέρεται η Ναταλί Χατζηαντωνίου εκεί που γράφει (μετά τη 2η παράγραφο) "ανθεκτική γνησιότητα"; Στα ελαστικά bridgestone;
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κρίμα,για τις ανακρίβειες και τα λάθη γιατί είναι αρκετά όμορφο αισθητικά το σάιτ.Δυστυχώς ακόμα και στον Σιδηρόπουλο χώθηκε,όπως διαβάζω,η μύτη αυτού του ανεκδιήγητου δημοσιογραφίσκου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σ'αυτό για το Αλδεβαράν, μόνο γελάει κανείς. Είναι να μη γράψει κανείς πρώτος μια φορά τη μαλακία... Αλλού είχα διαβάσει κάποτε πως το "Στην Κ." είχε γραφτεί για την Κατερίνα Γώγου, με την οποία είχε δεσμό! Στο μυαλό του Σταύρου Θεοδωράκη ίσως...

    Για τα υπόλοιπα σου έχω στείλει προσωπικά μέηλ. Λέω μόνο εδώ πως γίνεσαι αναίτια και υπερβολικά άδικος για το εγχείρημα του site. Δεν δικαιολογείται τόση ειρωνεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εχει δικιο ο παραπάνω.συμφωνω φωντα με αυτά που λες για το αλδεβαράν,όσο και για τις κατάπτυστες κατ'εμέ εκδόσεις πανός,αλλά όντως φώντα,και το λέω με καλή πρόθεση πάντα,είσαι υπερβολικός και υπέρμετρα είρωνας για ένα σαιτ που έχει φτιαχτεί ωραία και είναι αξιόλογο σε γενικές γραμμές.α και επιτέλους κάποιος αναφέρεται στην κακιστη χρηση"η ροκ".ποιά ροκ δηλαδή?η επισημανσή σου αυτή δηλαδή ήταν ορθότατη-δεν ειρωνεύομαι- το όλο ύφος του άρθρου όμως ήταν αδικο.
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι εφ'όσον δίνεται τόση σημασία στις φιλολογικές λεπτομέρειες, μπορεί κάποιος να πει γιατί λέμε "η τζαζ"; Ή μήπως την όρισε κάπου ο Miles ή ο Count Basie ως θηλυκό και έγινε αυτονόητη κι η μετάφραση του γένους;

    Συγγνώμη και πάλι Φώντα, αλλά όταν διαβάζω επιχειρήματα όπως "Δεν υπάρχει «η ροκ», αλλά το ροκ. Είναι «το ροκ ν’ ρολ» και άρα είναι «το ροκ»", δυσκολεύομαι να δεχτώ την υπόδειξη και τα τόσα κουνήματα του δαχτύλου. Κατά τ'άλλα, ειρωνεύεσαι τους φιλολόγους, τους φυσικούς, του σκηνοθέτες. Κι όλο αυτό επειδή ίσως έχεις προηγούμενα με κάποιον πολύ συγκεκριμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Costinho, κατ’ αρχάς θα πρέπει να σου πω – και το έχω ξαναγράψει στο blog – δεν είμαι εδώ για να λέω ωραία λόγια. Ξέρεις, τα ωραία λόγια εύκολα παρεξηγούνται. Πιο εύκολα από τη σκληρή κριτική… Είμαι εδώ για να γράφω τις παρατηρήσεις μου, να εφιστώ την προσοχή και να βοηθάω (όσο μπορώ) στη βελτίωση των καταστάσεων. Το ότι δούλεψες για το site, εσύ και όλοι οι υπόλοιποι (και δεν το αμφισβητώ), δε σημαίνει (τουλάχιστον για μένα δε σημαίνει) πως θα πρέπει πρώτα ν’ αραδιάσω τα «μπράβο», μοιράζοντας επαίνους ένθεν κι ένθεν, και μετά να έρθω να πω όσα θέλω να πω με το «σεις» και με το «σας». Έγραψα ξεκάθαρα για κάποια πράγματα που μου χτύπησαν άσχημα (όσα φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού), δίχως να ψειρίσω το site. Και νομίζω, παρ’ όλες τις ενστάσεις σου, πως αυτό βοηθάει και όχι τα «εύγε».
    Λες ότι γίνομαι «αναίτια υπερβολικά άδικος». Διαφωνώ και με το «αναίτια» και με το «υπερβολικά άδικος». Κατ’ αρχάς, γιατί αναίτια; Μπήκα σ’ ένα site, περιηγήθηκα και είπα όσα είπα. Όσα διάβασα εκεί είναι η αιτία του κειμένου μου – και είναι αρκετή – κι εκεί τελειώνει η ιστορία. Μη μου λες «αναίτια». Ήθελα κι άλλα, δηλαδή, εκτός απ’ αυτά που είδα και διάβασα; Και γιατί «υπερβολικά άδικος» και με «τόση ειρωνεία» Costinho; Δηλαδή, αν ξεσκόνιζα το site κι έγραφα, ενδεχομένως, 3πλάσια ή 5πλάσια απ’ όσα έγραψα τι θα ήμουν; Διαστροφεύς και συκοφάντης; Και ούτε, εν πάση περιπτώσει, ξεχείλισε από ειρωνεία το κείμενο· και προπαντός δεν ειρωνεύτηκα το site εν γένει. Απεναντίας, ήμουν πολύ προσεκτικός και συγκρατημένος. Ενοχλούμαι όμως αφόρητα από τις φαντασιοπληξίες. Δεν τις αντέχω αδελφέ μου.
    Και κάτι ακόμη. Μην ξεχνάς κάτι που έγραψα στην ανάρτηση. Ότι κάνω «καλή τη πίστη αυτές τις παρατηρήσεις…». Κάτι που ισχύει γενικώς (και ειδικώς).

    (Νομίζω πως απαντώ και στον I. Τζόνσον).

    Κι αυτό…

    Οι εκδόσεις Οδός Πανός δεν είναι κατάπτυστες. Ο χαρακτηρισμός είναι ακραίος και για μένα αφοριστικός. Ι. Τζόνσον είσαι out. Έχω ενστάσεις για πολλά από τα «μουσικά» βιβλία, για κάποια πολύ σοβαρές (εξαιρώ μόνον το βιβλίο του Πάνου Σαββόπουλου), αλλά δε θα κάνω κριτική για τα ποιητικά βιβλία ή για τα λογοτεχνικά. Ούτε θα τ’ απαξιώσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Costinho, διάβασε πρώτα το mail που σου έστειλα και ξεκόλλα από τον «κάποιον πολύ συγκεκριμένο». Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Μποσκοΐτη, στο γράφω κι εδώ. Κι επειδή τα έχεις πάρει (αδίκως) και δεν πρέπει, σου λέω πως το «η ροκ» είναι φιλολογική αρλούμπα και δεν έχει καμμία πέραση για μένα. Και μη μου τη βγαίνεις τώρα με τη τζαζ, γιατί για «ΤΗΝ τζαζ» έγραφε ο Γιώργος Θεοτοκάς στο «Ελεύθερο Πνεύμα» ήδη από το 1929.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κάτσε όμως, για να καταλάβω: είναι "το ροκ" γιατί "είναι το ροκ εν ρολ" και όχι "η ροκ", γιατί δεν στέκει ως συντόμευση του "η ροκ μουσική", ενώ είναι "η τζαζ" επειδή έγραφε "την τζαζ" ο Θεοτοκάς το 1929; Και για να πούμε και για "τη φολκ", "την αβάντ-γκαρντ", "την dance" κλπ κλπ.

    Δεν στη λέω ακριβώς, ούτε τα "έχω πάρει" όπως το εννοείς. Αφού όμως δημοσιεύεις μια απάντηση σε ένα προσωπικό μέηλ που σου έστειλα (και δεν επέλεξα να δημοσιοποιήσω), ας αναφέρω τα εξής:

    Αν θες να πεις ωραία λόγια, τρόπος υπάρχει -και χωρίς να παρεξηγούνται. Τα "μπράβο" δεν τα ζήτησε κανείς, όμως από την άλλη ούτε στην αρχή τα έβαλες, ούτε και στο τέλος. Πιστεύω πως η καλή πίστη (έστω και όταν αποφεύγονται ρητά τα συμπαραμαρτούντα "ωραία λόγια") απέχει αρκετά από τις "κοτσάνες",τις "τρίχες κατσαρές" και "στον ύπνο τους τα βλέπουνε" και πως ενδιάμεσα σ'αυτή την απόσταση, υπάρχουν ένα σωρό διατυπώσεις που μπορούν να δώσουν σχήμα στις αιτιάσεις σου, αλλά και έδαφος ώστε να τις δεχτεί καλόβουλα ο κάθε ενδιαφερόμενος χωρίς να νιώθει πως είναι ένας ανίδεος που δεν του αναλογεί τέτοια σοβαρή δουλειά.

    Αν ενδιαφερόσουν και μόνο για τη βελτίωση των καταστάσεων και την εποικοδομητική κριτική, φαντάζομαι πως το καλύτερο θα ήταν να έστελνες ένα μήνυμα προς τους συντελεστές της ιστοσελίδας -κάτι που εγώ τουλάχιστον θα υποδεχόμουν με μεγάλη μου χαρά, εξ αιτίας ακριβώς του σεβασμού που έχω στον αποστολέα του (ως βαθύ γνώστη όσων αναφέρει).

    Λέω να κλείσω το θέμα εδώ, κυρίως γιατί διαπιστώνω πως έχεις κλειστά τα αυτιά σου. Αν σου φαίνεται δίκαιο να απαξιώνεις με τέτοιες κουβέντες τον κόπο κάποιων -και ας τις χαρακτηρίζεις απλώς "σκληρή κριτική"- λόγω των serial numbers που βρήκες λάθος και μερικών άρθρων που συνιστούν μέγα φιλολογικό σφάλμα, δυστυχώς δεν υπάρχει κοινό έδαφος για να σου μεταφέρω κάτι παραπάνω. Πόσο μάλλον όταν μου αναφέρεις ρητά πως αυτό είναι σχεδόν η αποστολή σου.

    Ελπίζω όταν θα παρακολουθείς το ντοκιμαντέρ μου, να μη διαπιστώνεις αντίστοιχες ανακρίβειες με βάση τα διάφορα μουσικολογικώς ορθά (sic) που έχουν γραφτεί από Λεωτσάκους και Νανάκους. Γιατί δεν θα σε βγάλω μόνο φάουλ, αλλά στο πέναλτι... ;)

    Εντελώς φιλικά, με σεβασμό και χωρίς καμία δηκτική διάθεση,

    Κωστής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ακραια και αφοριστικα ειναι αυτα που λες εσυ φωντα,δυστυχως.κολλησες με τις εκδοσεις πανος.και εγω για τα μουσικα τους βιβλια έλεγα.οσο για το αν η φωτογραφια του φλου δεν εχει το harvest πάνω,είναι αυτό σοβαρή κριτική?έλεος πια δες και τα δικά σου λάθη λίγο,τα οποία εχει το μπλόγκ σου,και καλά κάνει,κανεις δεν είναι αλάνθαστος.η κριτική-η καλόπιστη-δεν είναι απαραιτητως κακό πραγμα.όπως και να την δεχεσαι κοσμια επίσης ειναι δειγμα πολιτισμου.
    Ι.Τζονσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δηλαδή ρε Κωστή τώρα τι θέλεις; Να κάτσω να γράψω πραγματεία γιατί είναι «το ροκ», «η τζαζ», «η αβαντ-γκαρντ»; Σου είπα κάποια πράγματα. Θες να σου πω κι άλλα; Kάποια στιγμή – όταν βρω χρόνο – ευχαρίστως. Μπορεί να προλάβει και κανένας άλλος. Θα πειστείς όμως; Δε νομίζω. Θα το είχες κάνει ήδη.
    Κατά τα λοιπά η κριτική δεν στέλνεται «ταχυδρομικώς» στον ενδιαφερόμενο. Αλλά δημοσιεύεται (στα περιοδικά, στις εφημερίδες, στο δίκτυο). Είναι δημόσιος λόγος, που, και αυτός, κρίνεται. Αυτός που λες για «μήνυμα προς τους συντελεστές της ιστοσελίδας» μοιάζει με συναλλαγή. Δεν είναι δημόσια κριτική.
    Μιλάς και ξαναμιλάς περί «κόπου». Και τι σημαίνει «κόπος»; Κι ένα τερατούργημα θέλει κόπο για να γίνει. Και λοιπόν; Καταξιώνεται κάποιος απλώς και μόνο επειδή κοπιάζει; Όλοι κοπιάζουμε φίλε μου και τον κόπο του καθενός, όταν δημοσιοποιείται, τον κρίνει η κοινωνία, το κοινό· ο καθείς δηλαδή.
    Έχεις θιγεί, το καταλαβαίνω, αν και δεν ήταν αυτός ο στόχος μου.
    Καλή επιτυχία στο site λοιπόν (και με την πεποίθηση ότι θα βελτιώνεται).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. είστε και στην αληθινή ζωη τοσο εριστικος και δεν σηκωνω μυγα στα γραπτά μου?μια κριτικη σας εκαναν πριν μηνες απο αλλο μπλογκ για τον νικολαιδη και απειλούσατε με μηνυσεις εν εξάλλω.σε σας που βριζετε τους παντες τι θα εκαναν δηλαδη?στον οικοδεσπότη αναφερομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μου έκαναν κριτική σε άλλο μπλογκ;
    Ήταν κριτική δηλαδή εκείνη, ενώ τα δικά μου κείμενα είναι ύβρεις; Έχουμε διαφορετικό κώδικα. Λυπάμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ....τι ωραια που ξαναθυμηθηκαμε τους χλεμπονιαρηδες με τη μαυροδαφνη στο ενα χερι και το ''ψιλαδακι'' στο αλλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ι. Τζονσον δεν μας τα λες καλά. Γράφεις στην αρχή για τις «κατάπτυστες εκδόσεις πανός» και όταν σου λέω ότι ο «χαρακτηρισμός είναι ακραίος και αφοριστικός» έρχεσαι και μου λες ότι το εννοούσες μόνο για τα μουσικά βιβλία και ότι εγώ κόλλησα; Τι να σου πω…
    Έθιξα διάφορα θέματα, κι ένα απ’ αυτά είχε να κάνει με τα εξώφυλλα που εικονίζονται, που θα έπρεπε να είναι των original εκδόσεων. Είναι απλώς μια σωστή παρατήρηση. Δεν σου κάνει; No problem.
    Σε παρακαλώ πολύ να επισημάνεις τα δικά μου λάθη στο blog. Ένα-ένα. Θα σου είμαι υπόχρεος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. το υφος σου φωντα ειναι εριστικο,το οτι έχουν κατα καιρους γραφει ανακριβειες στο μπλογκ σου ειναι γεγονός,αλλά εγω δεν το έγραψα για μειονέκτημα ούτε για να υποβαθμίσω το μπλόγκ σου,το ανεφερα για να σου υπενθυμησω οτι όλοι κάνουν λάθη.τωρα αν θες να σου τα καταγράψω..τι να σου πω-σου αναφέρω απλά για να μην λες οτι αερολογώ οτι στον τομέα psych,book και σε καποια συντεχνιακά εχω παρατηρησει πολλά λάθη-αλλά δεν είναι αυτό το ζητημα,μην κρινεις εξ ιδιων τα αλλότρια,εγω δεν ψαχνω να διορθώνω συνεχως τους γύρω μου.ούτε η αναρτηση μου ήταν επιθετική προς εσένα,απλά την εκρινα υπερβολική για ένα μπλογκ με το οποίο δεν εχω εν τουτοις καμμία σχέση,και στο ανέφερα.κρίμα πάντως.απάντησε ό,τι θες,δεν νομίζω να ξαναεπισκεφτω το μπλογκ σου,αφου δεν δέχεται μια-επαναλαμβάνω-καλόπιστη και φιλική"κριτική".και μην απαντησεις οτι δεν εχει λάθη το μπλογκ.δεν έχεις ούτε το αλάθητο,ενω μην την βλέπεις και σαν σερλοκ χολμς που θα βρει την λεπτομέρεια της λεπτομερειας για να ξεμπροστιάσει τους άλλους.συνέχισε να την 'λες' σε όλους και να πιστεύεις ο.τι θες.Κρίμα.α και που φαγωθηκες με τα λάθη,τα άρθρα και τις ορθογραφιες,το υπόχρεος γράφεται υπόχρεως καθ'οτι αττικόκλιττο.Πλάκα κάνω-έτσι γράφεται πάντως με ω-απλά να δεις πόσο σπαστικός γίνεσαι με όλα αυτά τα ψειρίσματα σου.
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ι. Τζόνσον, δέχομαι (δεν ασπάζομαι) όλες τις κριτικές και τις καλόπιστες και τις κακόπιστες (όχι όμως τις ύβρεις και τις συκοφαντίες – δεν αναφέρομαι σε σχόλια, στην παρούσα ανάρτηση), αλλά εσύ, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν αναγνωρίζεις στον κριτικό να υπερασπίζεται αυτά που γράφει και να απαντά στις κρίσεις που του γίνονται. Για να είσαι ικανοποιημένος θα πρέπει εγώ ν’ ακούω όσα μου καταμαρτυράς, με σκυμμένο κεφάλι, ζητώντας ταπεινά συγγνώμη. Δεν σ’ ενδιαφέρει ο διάλογος και δεν τον θέλεις.

    Σου είπα να μου υποδείξεις λάθη μου. Είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει πολύ. Ακόμη κι αυτή η ειλικρινής μου απαίτηση σε ενόχλησε. Παρά ταύτα ένα τουλάχιστον από τα «πολλά λάθη» μου δεν είσαι σε θέση να το καταθέσεις. Απεναντίας, αρχίζεις να μου λες για «ορθογραφίες». Ι Τζόνσον, δύο χρόνια στο μπλογκ εγώ δεν έχω αναφερθεί ποτέ σε ζητήματα ορθογραφίας. Ούτε έχω θίξει ποτέ κανέναν επειδή είναι ανορθόγραφος. Ούτε, πολύ περισσότερο στις κριτικές μου συμπεριλαμβάνω και τα ορθογραφικά λάθη των άλλων. Το «το ροκ» ή «η ροκ» δεν είναι θέμα ορθογραφίας είναι κάτι γενικότερο (και σημαντικότερο).

    Δεν το παίζω αλάνθαστος – έχω κάνει ορισμένα λάθη στο blog, τα έχουν υποδείξει σχολιαστές και τους έχω, μάλιστα, ευχαριστήσει, άλλα, πάλι, τα έχω διορθώσει μόνος μου, επειδή γυρίζω τακτικά πίσω σε παλαιότερα post – αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα σταματήσουμε να κάνουμε κριτική (να εντοπίζουμε τις κακές εκτιμήσεις και τις ανακρίβειες των άλλων), σκεπτόμενοι τα ενδεχόμενα δικά μας λάθη.
    Τα λάθη και οι βλακείες δεν διορθώνονται με την αποσιώπηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Για το άρθρο στην Ε και για το αφιέρωμα στο ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ θα πρέπει να ξαναπούμε τα ίδια και τα ίδια, γιατί και πάλι τα ίδια και τα ίδια διαβάζουμε: για πρίγκηπες, απροσάρμοστους, ήρωες της πλατείας, για μύθους (ή αντι-μύθους) που δεν θα τους χώραγε η σημερινή "στεγνή" πραγματικότητα, για ροκ και μη ροκ περσόνες κλπ.
    Γράφεται ένα (έστω μισό) ολόκληρο τεύχος- αφιέρωμα στον Σιδηρόπουλο και κανείς δεν έχει να προσθέσει δύο ουσιαστικά πράγματα γύρω από τη μουσική, κανείς δεν "αρκείται" σε μια ψύχραιμη αποτίμηση του έργου του, παρά θεωρείται και πάλι πρώτη προτεραιότητα να ειπωθούν ξανά μανά από την αρχή τα ίδια κλισέ. Συν κάτι σκόρπιοι αποχαιρετισμοί σε πεζό ή ποιήμα, επιπέδου Σεφερλή, που λέγαμε και σε κάποιο άλλο post (χωρίς να γελάς βέβαια τόσο αβίαστα, όσο με τον Σεφερλή)
    Εμένα όλο αυτό μου κάνει σε σχολική γιορτή, που κάθε χρόνο ακούγονται τα ίδια ποιήματα και τα ίδια τραγούδια, το ίδιο κακόηχα και με την ίδια βαρεμάρα κατά βάση (ή εξαναγκασμένο ενθουσιασμό, το ίδιο είναι) από τους συμμετέχοντες.
    Μην το αγοράζεις θα μου πεις και μην ασχολείσαι. Είναι και αυτό μια λύση ίσως, αλλά από τη στιγμή που κυκλοφορεί-αναρτάται-δημοσιεύεται κάτι θα γίνει και αντικείμενο κριτικής. Δηλαδή σώνει και καλά πρέπει να ενθουσιαστούμε που ασχολήθηκε κάποιος με τον Σιδηρόπουλο και να αγνοήσουμε το αποτέλεσμα.
    Χωρίς να ασχοληθώ με λάθη, ανακρίβειες κλπ η δική μου εντύπωση για το site είναι ότι θα ήταν καλό αν μιλούσαμε για το 1999 ή το 2000. Τότε θα ήταν ένα καλό ερασιτεχνικό site. Τα πράγματα έχουν προχωρήσει έκτοτε και δισκογραφίες εν είδη καταλόγου (δες συμμετοχές του Σιδηρόπουλου σε δισκογραφία Μαρκόπουλου και τρίτων) ούτε στο πιο ερασιτεχνικό site του πιο αμελούς οπαδού δεν γίνονται δεκτές. Και εδώ έχει δίκιο ο Φ.Τ.: σαν τα site που φτιάχνουν αφιλοκερδώς, αλλά επενδύοντας πολύτιμο χρόνο -ενίοτε και χρήμα- οι φανατικοί και ενημερωμένοι οπαδοί, δεν υπάρχουν. Κι ας λείπει το στοιχείο της αντικειμενικότητας, δεν είναι αυτό που ζητάει κανείς σε ένα site αφιερωμένο σε κάποιον καλλιτέχνη (σε ένα αφιέρωμα όμως περιοδικού το ζητάει)
    Ελάχιστο "ζωντανό" υλικό στο site για να έρθει ο αναγνώστης σε επαφή με το έργο του Σιδηρόπουλου και αναφορικά με την αισθητική, που έγινε λόγος και πιο πάνω, παρωχημένη και φτωχή και συνολικά και για κάθε τομέα του site ξεχωριστά. Μην τρελαθούμε τώρα ότι αυτό το πράγμα είναι αισθητικά άρτιο...
    Για όσους έχουν ψαχτεί λίγο παραπάνω με το θέμα Σιδηρόπουλος, τίποτε το καινούργιο δηλαδή. Όσοι δεν είχαν ψαχτεί και ήθελαν να το κάνουν, ΟΚ, τα 3-4 πράγματα που υπήρχαν σκόρπια, απλά μαζεύτηκαν κάπου. Και φυσικά πανταχού παρούσα αυτή η ιδιόμορφη "αγιογράφηση", τα περί "rock ταυτότητας" κλπ κλισέ που αφήνονται να αιρούνται χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις φυσικά. Ένα καινούργιο ουσιαστικό κείμενο, μια νεότερη προσέγγιση, λάμπουν δια της απουσίας τους.
    Το άρθρο της Χατζηαντωνίου, τέλος, ξεκινάει με την αιώνια αγωνία περί του ποιοι αξίζουν να χαρακτηρίζονται ως ροκ και ποιοι όχι, οπότε δεν θεωρώ ότι αξίζει να διαβάσει κανείς πιο πέρα από τον υπέρτιτλο του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. μπαχαλάκιας φιλόλογος1 Αυγούστου 2011 στις 3:48 μ.μ.

    μη διαμαρτύρεστε, αυτά γράφει κανείς όταν αρθρογραφεί κατά παραγγελία. Ανακρίβειες και μαλακίες πασπαλισμένες με λογοτεχνική τρούφα ηρωοποιήσεων ή αντιηρωοποιήσεων! Αυτός είναι ο κανόνας. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις που υπάρχουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό είναι η επιβεβαίωσή του(να πω κι εγώ το κλισέ μου, αφού πήξαμε!).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ένα από τα πολλά sites τα αφιερωμένα στον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Για να δούμε – όλοι μας – πώς δουλεύουν οι θιασώτες.

    http://vangeliscollector.com/

    Πάντα μπορούμε να βελτιωνόμαστε, στοχεύοντας διαρκώς σ’ ένα σημείο. Να προσπαθούμε να κάνουμε τη διαφορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. τα λάθη δεν είναι τύπου ''αλδεβαράν",δηλαδη δεν είναι κραυγαλέα.είναι κάποιες εκτιμήσεις-πχ για το τι είναι kraut-με τις οποίες κάλλιστα κάποιος 'ψείρας' λειτουργωντας με τον δικό σου τρόπο σκέψης θα μπορούσε να κολλήσει.γιατι όμως φωντα κολλάς-ακόμα και στις αναρτησεις που γινονται από αναγνωστες του μπλογκ-πάντα στα αρνητικά?εμένα με ενόχλησε οτι ενω εκανα και θετικο σχόλιο για την αναρτηση σου εσυ κόλλησες με το σχολιο μου με τις εκδόσεις πανός και λέγοντας οτι είμαι out.διαφαινεται δηλαδη μια τάση αμυντική-και συνηθως επιθετική-εκ μέρους σου ακόμα και σε φίλους του μπλογκ-όπως εγω.τελος πάντων,ας λήξει εδω,εξάλλου ούτε με ξέρεις ούτε σε ξέρω,δεν έχουμε και τίποτα να χωρίσουμε.
    Ι.Τζόνσον
    υ.γ.μια ερώτηση-αδιάκριτη ίσως.έχεις κάποια φιλική σχέση με τον δημοσιογράφο του πάλαι ποτέ zoo κώστα αρβανίτη,που είχε την στήλη track record? ρωτάω γιατί το ύφος των γραπτών σας μοιάζουν πολύ-και για να σε προλάβω δεν εννοω οτι κάποιος αντιγράφει κάποιον,απλά στην ειρωνεία μοιάζουν πολύ.α και με τα γραπτά του παρ'ολο που ήταν σεντονια ολοκληρα με κατα καιρους ανούσιες πληροφορίες-πχ για την ομάδα red sox,όσοι θυμούνται-συμφωνούσα με πολλά από τα γραφόμενα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ι. Τζόνσον, τι θέλεις; Nα σχολιάζω τα όσα θετικά γράφονται για την ανάρτηση, να… εγκρίνω και να επαυξάνω; Για τόσο «ψώνιο» μ’ έχεις; Παίρνω το λόγο μόνον όταν διαφωνώ, σοβαρά, με κάτι.
    Ο Κώστας Αρβανίτης είναι φίλος μου, συχνά δε παρεμβαίνει σχολιάζοντας και στο blog. Τα κείμενά του στη Μουσική (στις αρχές του ’80) και στο ZΟΟ ήταν από τα πιο πυκνά και τα πιο ουσιαστικά που έχω διαβάσει στον ελληνικό μουσικό Τύπο. Δεν ξέρω αν ειρωνευόμαστε (όπως λες εσύ) με τον ίδιο τρόπο, μπορεί να σκεφτόμαστε όμως, γι’ αυτά τα ζητήματα, με παραπλήσιο τρόπο.
    Καλή καρδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. κατάλαβα,καλη ξαρδιά φώντα,ψωμί και αλάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Φ.Ν. το ''ψιλαδάκι'' είναι το roach όπως μας εξηγεί και ο μεγάλος Vincent Schiavelli στο Taking Off (Milos Forman, 1971) http://is.gd/qfOGyA Το θέμα είναι σε ποιους αναφέρεται ο ανώνυμος παραπάνω...
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Όταν κάποιοι επαίρονται για τη "δουλειά" τους καλά είναι να προσγειώνονται. Εμένα μου φαίνεται απολύτως κατανοητή η κριτική του Φώντα.
    (Τι πρίγκηπες και απροσάρμοστοι και κουραφέξαλα. Αυτός ο μύθος του αυτοκαταστροφικού επαναστατημένου "αστού" νέου που κανείς δεν τον καταλαβαίνει έχει καταντήσει γελοίος).

    τώρα για "το" ροκ ο Μπαμπινιώτης π.χ. έχει και "το" και "η". Πρώτα "το". Ίσως έχει σημασία το παραλειπόμενο -μουσικό κίνημα ή σκέτα μουσική. Τις ξένες μουσικές ορολογίες κάθε γλώσσα τις προσάρμοσε στα δικά της (όπως π.χ. το κοντσέρτο) και είθισται να επικρατεί η αρχική υιοθέτηση (εδώ κολλάει ο Θεοτοκάς). Οπότε το ροκ έτσι υιοθετήθηκε, ίσως επειδή στη χώρα μας το είδαμε σαν κίνημα (κ τρόπο ζωής κατά κάποιο τρόπο)ενώ οι άλλες μουσικές (π.χ. η τζαζ)έμειναν μουσικές. Και για το χιπ-χοπ π.χ. τα ίδια μου ρχονται στο μυαλό αναλογικά.

    Καλά είναι να μην παρεξηγούμαστε μένοντας στη μετριότητα και την προχειρότητα και να διορθώνουμε τα λάθη μας, μικρά ή μεγάλα. Επίσης έχει σημασία και το θέμα και οι διαθέσιμες πηγές. Άλλο να γράφεις π.χ. για την ιαπωνική free τζαζ ή την τζαζ της Ρουμανίας του 60 κι άλλο π.χ. για τον Hendrix ή τους bEATLES.

    Kώστας Παπαθανασίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. α...οι¨"καυτές".αυτος ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας τέλος πάντων σε εκπλήσσει καθημερινώς !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Η χρήση του όρου "η ροκ" είναι ασφαλές κριτήριο ότι αυτός που μιλάει, ακούει ροκ μόνο στα πλαίσια μιας γενικότερης υποχρέωσης που αισθάνεται να έχει εικόνα&πληροφόρηση περί των κυριώτερων καλλιτεχνικών ρευμάτων.Με αυτή την έννοια, η χρήση του ενός ή του άλλου άρθρου, υπήρξε διαχωριστική γραμμή μεταξύ ρόκερς και ακροατών "ποιοτικής μουσικής απ' όπου κι' αν προέρχεται".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Χα! Έμαθε το ροκ κι εκείνος που λέει ότι το αυγό γράφεται με β;
    "Σας αρέσει η ροκ;" (κατά το "Σας αρέσει ο Μπραμς;")
    Φυσικά, δεν απαγορεύεται να λέει ή να γράφει κάποιος "η ροκ", αλλά όταν το διαβάζουμε, καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για κάποιον εντελώς άσχετο.
    Έχετε συνειδητοποιήσει ότι ο Σιδηρό είχε γεννηθεί την ίδια χρονιά με τον Πασχάλη; Μόνο που ο δεύτερος άρχισε να δισκογραφεί στα 18 του.

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Μα δεν είναι απολύτως φανερό ότι από τις πολύ αρχές τους το μεν ροκ συστήθηκε – και βιώθηκε – ως τραγουδοκεντρικό, η δε τζαζ ως μουσικοκεντρική; Το ροκ (τραγούδι) και η τζαζ (μουσική ) λοιπόν. Αυτό σημαίνει ευρύτερα ότι από νωρίς οι φιλόμουσοι ή οι μελετητές αναγνώρισαν στην τζαζ την εργασία που επιτέλεσε πάνω στην καθαυτή μουσική ύλη (ρυθμός, μελωδία, αρμονία). Το ροκ, αντίθετα, συστήθηκε αρχικά ως διαφορά έκφρασης, με μουσικούς όρους όμως αρκετά στοιχειώδεις. Όταν το ροκ άρχισε ν’ αγγίζει τις μεγαλειώδεις στιγμές του, η ίδια χειρονομία που το εξακόντισε σε αίγλη και προβολή αδυνάτισε ταυτόχρονα τη δυνατότητα των έργων να τοποθετηθούν με βάση την τεράστια μουσική τους σημασία (κι ας ξέρω ότι υπάρχουν χίλια παραδείγματα για να επισημάνουν το αντίθετο, μουσικά περιοδικά, αναλύσεις, τόνοι κυριολεκτικά γραπτής και προφορικής ύλης κ.λπ.). Έτσι, ενώ το στοίχημα της ροκ μουσικής κερδήθηκε, ο μεν «σχετικός» χώρος το εξόρκισε με φετιχισμούς τύπου «τα 100 καλύτερα», η δε κοινωνία – στην πλειονότητά της – το διατήρησε όπως της άρεσε πάντα, ως ροκ τραγούδι.

    Μανώλης Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ο Σεφέρης που ήταν φανατικός ακροατής τζαζ την ανέφερε ως "το τζαζ", στα ημερολόγιά του, πιθανότατα μετά την αναφορά "της τζαζ" του Θεοτοκά το 1929 που αναφέρει ο Φώντας. Πάντως σαν αντίστιξη "του" ροκ (τραγουδιού) και "της" τζαζ (μουσικής) που αναφέρει ο Μανώλης Γ., στα γαλλικά είναι και τα δύο αρσενικά, σ' αντίθεση π.χ. με την ποπ, που είναι θηλυκό. Φαίνεται ότι στη Γαλλία η τζαζ είρθε κι αυτή σαν τραγούδι σύμφωνα με τη λογική του Μ.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. ...και νομιζω οτι νικητης ειναι ο Μανωλης Γ.,ο οποιος εκανε τη πιο σωστη αναγωγη απ'ολους (singles VS lps)..κανα αφιερωμα στον Πιλαλα θα παιξει κυριε Φωντα? νομιζω οτι ειναι απο τις ''αινιγματικες'' μορφες της Ελληνικης μουσικης..οχι αλλο Σιδηροπουλο και Ασιμο πλιζζζζζζζζζζζζζ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Προσωπικά προτιμώ να αναφέρομαι στον όρο στο ουδέτερο γένος [το ροκ] χωρίς να το έχω τόσο στέρεο γιατί και πως. Νομίζω δε ότι η ιδιοσυγκρασιακή προτίμηση του καθενός είναι και το μόνο τεκμήριο άξιο λόγου. Φανερώνει όπως γράφει κάποιος πιο πάνω και τη σχέση του καθενός μ'αυτό. Παρατηρώντας όμως τα λόγια του ίδιου του Σιδηρόπουλου, διαπιστώνω ότι εκείνος αναφέρεται με θηλυκό πρόσημο [η ροκ], εκτός των περιπτώσεων που αναφέρεται στο ροκ εν ρολ. Οπότε;

    Να πω επίσης πως το τόσο ψείρισμα εδώ και η μίρλα της φιλολογίας, κάθε άλλο παρά ροκ τύπους αποκαλύπτει και σίγουρα όχι εκείνους που θα μπορούσαν να υπερμάχονται για το ροκ ως τρόπο ζωής,φτάνοντας μάλιστα να κατηγορήσουν ως δήθεν αυτοκαταστροφικό μύθο τον ίδιο το Σιδηρόπουλο.Ποιοι ξέρουν καλύτερα από ροκ κι από καλό λάδι;

    Αν δεν απατώμαι, νομίζω πως πράγματι ο Σιδηρόπουλος υπήρξε μια αυτοκαταστροφική περσόνα. Πως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί δηλαδής η σταθερή χορήγηση της συγκεκριμένης ψυχοτρόπου ουσίας στον οργανισμό του; Για λεπτομέρεια να προσθέσω ότι αυτό υπήρξε η αιτία θανάτου του και μάλιστα σε μια ηλικία που δυσκολεύεσαι να την καταχωρήσεις στα φυσικά αίτια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Τι τραβάτε κε Τρούσα... Διάβασα μόλις μερικά σχόλια και ήθελα απλώς να σας πω πως είμαι θαυμάστρια κι αναγνώστης πιστή. Να μην δίνετε προτείνω και πολλή σημασία στις κατηγορίες περί κάποιου ύφους σας. Καταπληκτική επίσης η υπομονή σας. Σας ευχαριστώ για όσα μου μαθαίνετε. Χαιρετισμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Γεια σου Μary. Το ύφος των ανθρώπων (εννοείται και στα γραπτά τους) δύσκολα αλλάζει. Εκτός, εάν...
    Κάπως έτσι έγραφα και στις εκθέσεις στο Γυμνάσιο. Κι εκεί υπήρχαν παράπονα, αλλά εν τέλει έπαιρνα καλό βαθμό...
    Χαιρετώ κι εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Για εμένα το ζουμί στο post είναι αλλού. Δεν ξέρω αν καλύπτω τον Φ.Τ. πάντως για μένα το ίντερνετ είναι ένα σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστο μέσο. Και ο λόγος που είναι αναξιόπιστο, είναι γιατί δεν γίνεται πρωτογενής έρευνα. Όταν κάνεις copy-paste σε ένα κείμενο ανώνυμο για τον Κώστα Βίρβο π.χ. και το βρείς ποσταρισμένο μέχρι και στο blog "ο ερευνητής της Βέροιας" στο τέλος γίνεται αλήθεια.Μαζί με όλα τα λάθη που μπορεί να κουβαλά. Δεν έχουν όλοι την ικανότητα να αντιλαμβάνονται την αυθεντική πληροφορία. Εγω αν έκανα site για Έλληνα καλλιτέχνη θα έκανα πρωτογενή έρευνα, με συνεντεύξεις, επισκέψεις σε δισκογραφικές, συλλέκτες και μετά θα διασταύρωνα τις πληροφορίες. Χρόνος, μνήμη, μπερδέματα, μικρότητες μπορεί να κρύβουν την αλήθεια.
    Φανταστείτε τώρα κάποιον να κάνει έρευνα από την οθόνη του laptop πόσο γρήγορα μπορεί να πέσει στα βράχια. Νομίζω ότι πυρήνας του προβληματισμού εκεί πέφτει. Όχι στο την τον του. Αυτά είναι trollies.
    Αν είναι να κάνουμε ενημερωτικά blogs ας τα κάνουμε όπως το δισκορυχείο, ή κάποια άλλα (τσεκάρετε σεμνό και αξιόπιστο blog π.χ.http://greekazoid.blogspot.com/ )Να ξέρεις δηλαδή ότι αυτά είναι καρπός προσπάθειας ερευνητών που κατέχουν το υλικό τους και το τεκμηριώνουν. Και αν γίνει κάποιο λάθος δεν σημαίνει ότι η φερεγγυότητά τους τίθεται εν αμφιβόλω. Αλλοιώς ο καθένας κρίνεται.
    Senor Pocopico

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Kαλησπέρα Κε Τρούσσα

    Απολαυστικό το κείμενο όπως κάθε φορά.

    Θεωρώ πως περισσότερο ενοχλητικός όρος είναι
    "οι μουσικές".
    Κάτι μου λέει πως απο εκεί ξεκινά όλη αυτή η προσηματική παρερμηνεία των genres, άμα τη μετάφραση τους.
    Φιλικά
    κου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. filaraki eisai i prosopopoiisi tou: douleia den eixe o diavolos gamouse ta paidia tou!

    Να κάτσω να γράψω πραγματεία γιατί είναι «το ροκ», «η τζαζ», «η αβαντ-γκαρντ»; ELEOS,MI!!!!!

    kata t alla to site xali... alla gia ta paidakia, pou ws epi to pliston tha mpainoun, mia xara tha tin kanei tin douleia!

    vasra dikon

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Που κολλάει η «προσωποποίηση»; Στο ότι θα έγραφα πραγματεία; Άστοχο. Μάλλον δεν κατάλαβες με ποιο τρόπο το είπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή