Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

MANTICORE’S BREATH death breath

Ήταν Απρίλιος του 2010 όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των Manticore’s Breath – η συνέχεια των πάλαι ποτέ Will-o-the Wisp, να υπενθυμίσω – ένα 10ιντσο που έπαιζε στις 33 και 1/3 στροφές, και που μετατόπιζε των ήχο του πρωθύστερου συγκροτήματος σε περισσότερο heavy, dark, αλλά πάντα prog καταστάσεις. Τον Ιούλιο του 2010 δημοσιεύτηκε μάλιστα και η σχετική κριτική (http://is.gd/XidQtI), η οποία τελείωνε ως εξής: «Οι Manticore’s Breath αναπνέουν ολοκληρωτικώς χωμένοι στο βυθό του rock underground, προσδοκώντας, και καλώς, ευρύτερη (υπόγεια) αναγνώριση. Το δισκάκι αυτό είναι ο προπομπός». Και να λοιπόν, ενάμισι χρόνο μετά, το αθηναϊκό συγκρότημα (Τάκης Μπαρμπαγάλας κιθάρες, Άγγελος Γερακίτης φωνή, Κώστας Παγώνας μπάσο, Κώστας Κωστόπουλος ντραμς) να επανέρχεται μ’ ένα ολοκληρωμένο πλέον άλμπουμ, που έχει τίτλο “Death Breath” [Missing Vinyl, 2011], περιλαμβάνοντας τρία tracks ανά πλευρά και… κιλά εικαστικού διακόσμου. Γιατί, να το πω, η έκδοση που αφορά σε βινύλιο 600 αντιτύπων, είναι κλεισμένη μέσα σε βαρύ hardback εξώφυλλο (κάπως σαν δερματόδετο λεύκωμα), δίνοντας και αυτό από τη μεριά του άλλη διάσταση στο εγχείρημα...Οι Manticore’s Breath αγαπούν το κλασικό progressive rock· εκείνο δηλαδή των early seventies. To progressive rock των Caravan και των Cressida αγαπούσαν εξάλλου και ως Will-o-the Wisp, απλώς, τώρα, τα ενδιαφέροντα του συγκροτήματος έχουν γίνει περισσότερο σκοτεινά, μετατοπισμένα προς το βαρύ βρετανικό (ή και γερμανικό) στυλ των early seventies (ας πούμε τους πρώιμους Uriah Heep και Black Sabbath, τους Still Life ή τους Lucifer’s Friend και τους Jane), με τις κιθάρες να καραδοκούν, και με τα… guest όργανα (φλάουτο και πλήκτρα) να προσθέτουν σε ηχοχρώματα. Στιχουργικώς, υπάρχει επίσης μία μετατόπιση όσον αφορά στα θέματα, αφού τούτα κινούνται πιο πολύ προς μεταφυσικά ζητήματα (και τους σχετικούς προβληματισμούς που ξεπηδούν από αυτά), την ώρα κατά την οποίαν οι συνθέσεις, οι ερμηνείες, ο ήχος εν γένει, είναι ό,τι υπερτερεί των πάντων.
Στο εναρκτήριο “Your truth is a dead god” ας πούμε διαφαίνονται, με τη μία, άπασες οι αρετές του συγκροτήματος. Δεμένος ήχος, βαρύ έως βαρέων βαρών rhythm section, τεταμένο τραγούδισμα, τείχη κιθαριστικά, τα οποία διαπερνά μόνο το όργανο (Άκης Παππάς)· που δίνει βεβαίως την άλλη διάσταση στο κομμάτι. Στο ορχηστρικό “Personal demon” που ακολουθεί το βάρος είναι πλέον ασήκωτο – μέχρι τουλάχιστον το πρώτο μελωδικό break της κιθάρας – ενώ το κλείσιμο, με την παράλληλη συνομιλία κιθάρας-οργάνου, είναι κλασικό στη σύλληψή του. Τα vibes δεν αλλάζουν, εννοείται, και στο “Fields of Youth”, που κλείνει την πλευρά και που χαρακτηρίζεται από το επικό rhythm section με το κρουστό ποδοβολητό, τα μεταλλικά φωνητικά του Γερακίτη, κι ένα ακόμη διαπεραστικό σόλο του Μπαρμπαγάλα στην ηλεκτρική.
B side και… “I became a shadow”. Bluesy η εισαγωγή, με το σχετικό κιθαριστικό… ταξίμι, πριν μπουν τα φωνητικά, μετατοπίζοντας το κομμάτι σε πιο προοδευτικές διαστάσεις. Το “Astral lament” είναι ένα σύντομο στο χρόνο ορχηστρικό, κιθαριστικό intermezzo, kraut-folk ταξιδευτισμού (το φλάουτο της Αμαλίας Κουντούρη επιτείνει την αίσθηση) με το closing track “Manticore” να συνοψίζει το συνθετικό προφίλ των Manticore’s Breath· πρόκειται για μία άτυπη σουίτα, με εναλλαγές στα tempi και με μελωδικό κιθαριστικό σόλο, που με πήγε πίσω στους Khan του Steve Hillage και στο δικό τους closing track “Hollow stone…”. Γεμάτος δίσκος.
Επαφή: http://is.gd/O3tB6t Τo Μάρτιο του 2004 είχαμε συναντηθεί με τον Τάκη Μπαρμπαγάλα κι είχαμε συζητήσει για διάφορα (μουσικά) θέματα. Του είχα προτείνει μάλιστα, ανάμεσα σε άλλα, να μου σχολιάσει και μερικά κομμάτια, τα οποία είχα επιλέξει, γνωστοποιώντας από την αρχή το περί τίνος επρόκειτο. Είχε προκύψει η ακόλουθη κουβέντα, που εξακολουθεί να έχει νόημα:
1. “Answer to life”, από το πρώτο άλμπουμ των Φινλανδών Blues Section [Love, 1967]

Φ.Τ.
Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα γκρουπ του φινλανδικού rock στη δεκαετία του ’60 με τον κιθαρίστα Hasse Walli στη σύνθεσή τους (αργότερα στους Piirpauke) και τον αλτίστα Eero Koivistoinen. Πώς σου φάνηκε;
T.M. Πολύ ωραίο τραγούδι. Μου θυμίζει αμερικάνικο συγκρότημα της εποχής, π.χ. κάτι από τον Ήχο της Βοστώνης, ίσως λίγο πιο γλαφυρούς Beacon Street Union. Έχει υπέροχη ψυχεδελική-ποπ γραμμή, αν και το πραγματικό προσόν του είναι τα φωνητικά. Πολύ καλός ο τραγουδιστής.
Φ.Τ. Πρόκειται για τον Jim Pembroke, ο οποίος αργότερα βρέθηκε στους Wigmam. Συμφωνώ μαζί σου. Φωνή που μένει, αλλά και τι τραγουδάει ε; “I go with the gang called the Vegetable Men/ I like to kick cops whenever I can/ They say that I weren’t too bright at my school/ But if I can beat cops I can be no fool/ Breaking their bones, I’m chucking ’round stones/ I’m spreading ’round fear and hate/ I don’t want nothing more than my beer”.
2. “Love song with flute” από το πρώτο άλμπουμ των Βρετανών Caravan [Verve, 1968]

Τ.Μ.
Οι Caravan είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες. Οι τρεις πρώτοι δίσκοι τους είναι τοπ. Φοβερά παιξίματα. Δεν είναι τόσο η τεχνική, όσο το ότι παίζουν απλά, δείχνοντας συνθετική ωριμότητα. Βγάζουν μια παράξενη μελαγχολία, που δεν την είχαν άλλα γκρουπ του Canterbury, ούτε οι Soft Machine. Στο συγκεκριμένο τραγούδι το φλάουτο κάνει τη διαφορά.
Φ.Τ. Είναι ο Jimmy Hastings, αδελφός του Pye Hastings, που έπαιζε, κιθάρα, μπάσο και τραγουδούσε.
3. “Fire” από το άλμπουμ “The Elements” [Milestone, 1974] του τενορίστα Joe Henderson
Τ.Μ.
Καταπληκτικό κομμάτι. Έχει ψυχεδελική χροιά και μου θύμισε Miles Davis εποχής “Bitches Brew”, αν και είναι πιο φευγάτο. Το σαξόφωνο είναι τελείως space, ενώ το rhythm section δεν πιάνεται.
Φ.Τ. Στο μπάσο είναι ο Charlie Haden και στα ντραμς ο Leon Chancler. Η bass line είναι ισχυρότατη. Είναι απίστευτο πώς παίζει έτσι ο άνθρωπος σε όρθιο μπάσο. Αλλά και οι αρπισμοί της Alice Coltrane προσθέτουν στο κομμάτι… fairy vibes.
Τ.Μ. Φοβερό, φοβερό. Παρότι έχει μεγάλη διάρκεια (σ.σ. ξεπερνά τα 11 λεπτά) όχι απλώς δε σε κουράζει, αλλά πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο. Έτσι είναι όλος ο δίσκος;
Φ.Τ. Έτσι και καλύτερος!
Τ.Μ. Θα είναι η επόμενη αγορά μου!
4. “Gamen” από το άλμπουμ “Vedergallningen” [MNW, 1999] των Σουηδών Garmarna

Τ.Μ.
Δεν είμαι πολύ φίλος της ethnic και αντιμετωπίζω αυτά τα πράγματα με δυσπιστία. Αν κι εδώ έχουμε κάτι διαφορετικό.
Φ.Τ. Ναι, όντως. Υπάρχει η σουηδική πόλκα από τη μια μεριά, αλλά από την άλλη υπάρχει και έντονη ροκ διάθεση.
Τ.Μ. Μου έκανε εντύπωση το μέρος της κιθάρας. Έτσι όπως εξελισσόταν το κομμάτι δεν το περίμενα. Πολύ ζωντανό τραγούδι με πανίσχυρο μπιτ.

48 σχόλια:

  1. Απίστευτη έκδοση αν μη τι αλλο!το ειδα σήμερα το απόγευμα στον Πάνο.Μουσικά εμένα δεν με ενδιαφέρει αλλά..."εμπορικά" αν κάποιος ξοδέψει σήμερα 27 ευρώ,το 2021 (ίσως κ νωρίτερα) θά πάρει τουλάχιστον δέκα φορές τα λεφτά του πίσω πουλώντας το ιδιο βινύλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελπίζω να έχουν τότε λεφτά οι Γερμανοί για να το αγοράσουν…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μουσικώς πάει και έρχεται, αν και είναι λιγότερο ενδιαφέροντες από τους Will-o-the Wisp. Αδύναμό τους σημείο τα φωνητικά, αφού η προφορά του τραγουδιστή τους είναι εντελώς ...άκυρη. Τί τα ήθελαν τα αγγλικά, χάθηκαν τα ελληνικά ή τα instrumentals, όταν υπάρχουν τέτοιες αδυναμίες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. χεβυμεταλλιζουν και ηχει λιγο...ασχημα αυτό,το δεκαιντσο δεν συγκρινόταν με τους will o the wisp,οι οποιοι ηταν σαφως ανωτεροι-με μονο προβλημα και εκει τα φωνητικά,ωστόσο παραμενουν αξιολογοι και αποδεικνυουν ποσο ανεξαντλητο ειδος ειναι το παρεξηγημενο απο τους αδαεις progressive rock.και μια ερωτηση λιγο γενικολογη,κυριε τρουσσα ποια θεωρειτε τα τοπ προγκρεσιβ αλμπουμ-στα γρηγορα φυσικα και οσα σας πρωτοερχονται στο μυαλό.ευχαριστω πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εκατοντάδες άλμπουμ στο progressive rock, πολλά τα αγαπημένα, αλλά εγώ θα σου πω δύο – για μένα ο ορισμός στο στυλ. Τα δύο πρώτα των Colosseum.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τέλη '60s με αρχές έως μέσα '70s στην Αγγλία βρισκόταν ο παράδεισος του progressive αλλά στην Γερμανία η κόλαση...
    Γενικά στην Ευρώπη ηταν όλο το πακέτο.

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. To progressive rock δεν είναι το φόρτε μου, αλλά υπάρχουν κάποια δείγματα που όσο και να θες, δεν μπορείς να τα παραβλέψεις. Π.χ το "In the Wake of Poseidon" (1970) των King Crimson, το "Obscured by Clouds" (1972) των Pink Floyd και το "Angel's Egg" (1973) των Gong, είναι ωραία παραδείγματα προοδευτικού ροκ που διατηρούν αριστοτεχνικά (κατ' εμέ πάντα), την ισορροπία ανάμεσα στον ευφυή αυτοσχεδιασμό και την αχαλίνωτη πολυλογία που διέκριναν -κυρίως η δεύτερη- τα περισσότερα συγκροτήματα αυτού του είδους.

    Κωνσταντίνος Θ.Π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υπάρχουν δεκάδες ωραίοι δίσκοι στο progressive rock. Μερικοί απ’ αυτούς είναι και σημαντικοί.
    Το στυλ αναπτύχθηκε σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Και στην Ιαπωνία, και στη Νότια Αμερική (κυρίως στην Αργεντινή), και στη Βόρεια Αμερική (στο Κεμπέκ του Καναδά, αλλά και στις ΗΠΑ σ’ ένα κάπως υπόγειο κύκλωμα), στο μέτρο του δυνατού στην Αυστραλία ή και αλλού. Βεβαίως στην Ευρώπη υπήρξε το «πιο πολύ» και το «καλό».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αρκετα πιο heavy απο τους Will o the Wisp αλλά δεν με χαλάει καθόλου. Μετά το τελευταίο αριστούργημα των παραπάνω είναι μια ευχάριστη αλλαγή στον ήχω τους. 6 πάρα πολύ καλές συνθέσεις (τα πρώτα 3 ειδικά) και όσο για τα φωνητικά...μπορεί να μην είναι τέλεια αλλά σίγουρα δεν είναι χάλια όπως τα παρουσιάσαν μερικοί. Ίσα ίσα εδώ ο Άγγελος τραγουδάει λίγο διαφορετικά, ταιριάζει άψογα με την πιο σκληρή πλευρά τους.
    Για την συσκευασία τι να πώ...σε κάνουν να θες να αγοράσεις και πάλι βινύλια (και Cd φυσικά). Πολύ σπάνιο για τα Ελληνικά δεδομένα και όχι μόνο.
    Μπράβο στα παιδιά για την καλή δουλειά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Manticore's Breath - Death Breath ο καλύτερος δίσκος που άκουσα φέτος.
    Ένα άλμπουμ που επαναπροσδιορίζει το hard rock συνδιάζοντας το με το progressive δίνοντας στις συνθέσεις μια μοναδική διάσταση. Καταπληκτικά φωνητικά, απίστευτες κιθάρες και ένα πολύ δυνατό rhythm section.
    Σκληρό, σκοτεινό και ταυτόχρονα μελωδικό.
    και τελειώνοντας θα συμφωνήσω με το Φώντα Τρούσσα πραγματικά γεμάτος δίσκος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. θα συμφωνησω οντως ο καλυτερος δισκος που ακουσα το 2011.Πρωτοτυπες συνθεσεις που σε παραπεμπουν στα καλυτερα γκρουπ του ειδους.Ενας μοναδικος δισκος που τον υποστηριζει μια καταπληκτικη εκδοση Συνγχαρητηρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητοι φιλοι θα ηθελα να σας ενημερωσω οτι το Will-o-the Wisp (Single) God Bless The Child/Water-Lily's Land που εχω στην κατοχη μου εχει πλεον καταστραφει , λογω της πλαστικης θηκης συσκευασιας που εχει. Το πλαστικο πλυμεριστηκε και κατεσρεψε το δισκο. Το ιδιο εχουν παθει και αλλοι γνωστοι μου που εχουν το Single. Θα ηθελα να ελπιζω σε μια ανατυπωση του δισκου σαν χριστουγεννιατικο δωρο, αλλα που τετοια τυχη. Καλες γιορτες και καλη χρονια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. πλυμεριστηκε ?ti einai ayto ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πολυμερίστηκε εννοεί. Διαλύθηκε η πλαστική θήκη από την πολυκαιρία (και κόλλησε πάνω στο βινύλιο;). Πρέπει να ψάξω να βρω και το δικό μου, να δω τι γίνεται…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Στο δικό μου “God bless the child/ Water Lily’ Land”, η πλαστική θήκη ήταν κολλημένη καλά πάνω στο βινύλιο, αλλά ξεκόλλησε με λίγο ζόρι. Άφησε αποτύπωμα, αλλά το δισκάκι παίζει καλά. Όπως έπαιζε. (Για καλό και για κακό, πάντως, το έβαλα σε χάρτινη θήκη).
    Παρεμπιπτόντως, φοβερό το single (από τις καλύτερες κυκλοφορίες των Will-o-the Wisp). Η διασκευή στο “God bless the child” είναι μαγική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ηρεμηστε ρε παιδια ,οχι και επανπροσδιοριζει το Hard Rock συνδιαζοντας το με το Progressive..αραξτε λιγο ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Άκουσα ότι to lp των Manticore's Breath λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του έγινε sold out, αν ναι μπράβο στα παιδιά γιατί το αξίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Γενικό Σχόλιο:
    Τελικά όσα σχόλια και αν διαβάζεις, όλα κατευθυνόμενα είναι...
    Ανώνυμοι με ή χωρίς ονοματεπώνυμα, γράφοντας greeklish και καπάκι στα ελληνικά για να μη γίνουν αντιληπτοί, κράζοντας για την ανωνυμία των άλλων, χρησιμοποιώντας 1002 παρατσούκλια.
    Ανώνυμοι "Αντρες" που υπογράφουν με κάποιο ΧΨ ονοματεπώνυμο ή "γυναικούλες" που δεν αναφέρουν τ'όνομά τους; τελικά τι είναι πιο τίμιο;
    Άρχισαν κάποιοι να λένε τη γνώμη τους για το δίσκο, πέσαν άλλοι/άλλος? να το σώσουν λέγοντας ότι είναι ο καλύτερος του 2011...
    Δυστυχώς η προπαγάνδα και η γνώμη της κλίκας ευνουχίζει τη διαμόρφωση της άποψης του τρίτου, ο οποίος τις περισσότερες φορές θα συμφωνήσει με τους "πολλούς".
    Δηλαδή για ποιό λόγο όλο αυτό το νταβαντούρι;
    Αν σε κάποιον αρέσει με γειά του & με χαρά του, εάν το αντίθετο πάλι το ίδιο.
    Φαίνεται ότι κάποιοι ενοχλούνται από τους λίγους που εξέφρασαν τη γνώμη τους για το LP και προσπαθούν ν'αναιρέσουν τις απόψεις κάποιων που διαβάζουν ανυποψίαστοι.
    Γιατί ρε παιδιά; Τι διεκδικείτε; Μάλιστα κάποιος ανέφερε ότι ίσως βγήκε και sold out, τι άλλο θέλετε;
    Σαφώς και μπράβο στην προσπάθεια του γκρουπ αλλά προσωπικά μ'ενδιαφέρει η μουσική και όχι η μάρκα ή το ντεκόρ. Τι να το κάνω κι αν είναι το υπερ-γκρουπ ακούγοντας μια μουσική βαρετή ή αδιάφορη για τ'αυτιά μου. Τι να το κάνω κι αν το εξώφυλλο του δίσκου είναι ο Τσελεμεντες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Είτε σχολιάζει κάποιος με το πραγματικό του όνομα, είτε μ’ ένα ψευδώνυμο, είτε ανώνυμα, για μένα – από τη στιγμή που δεν τον γνωρίζω προσωπικώς ή έστω μέσα από μία εμπεριστατωμένη ιντερνετική επικοινωνία – είναι το ίδιο πράγμα. Θέλω να πω πως τον σέβομαι το ίδιο, αρκεί το σχόλιό του να είναι ευπρεπές και μέσα στα πλαίσια μιας σοβαρής κουβέντας.

    Τον spacefreak, ας πούμε, τον γνωρίζω προσωπικώς, όπως γνωρίζω και τον Φρικτό Νάνο (αμφότεροι έγραψαν πιο πάνω). Το να σχολιάσει, τώρα, κάποιος με το όνομα Κώστας Παναγόπουλος π.χ. (αντί για Ανώνυμος ή για… Winter Morning) δε μου λέει κάτι περισσότερο αναγκαστικώς. Δε ζητάμε ταυτότητες στα σχόλια. Όποιος θέλει να πει κάτι το λέει και το υπογράφει όπως θέλει. Το θέμα παίζεται σ’ αυτά τα οποία λέει, ο καθένας από εμάς, και όχι στο πώς τα υπογράφει.

    Επίσης, είναι κατανοητό πως ο καθένας μπορεί ν’ αφήσει όσα σχόλια θέλει, με χίλια-δυο ψευδώνυμα, ανακατεύοντας γραφικούς χαρακτήρες, greeklish ή ό,τι άλλο, προκειμένου να φαίνεται κάθε φορά ότι σχολιάζει ως διαφορετικός. Ούτε αυτό μπορώ να το ελέγξω. Κι ούτε μ’ ενδιαφέρει δηλαδή. Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι το ουσιώδες των σχολίων (και ουσιώδες είναι ακόμη και το να κάνει κάποιος ωραίο χιούμορ ή να γνωρίζει να είναι δηκτικός όταν πρέπει κ.λπ.). Όπως ουσιώδες είναι και το να εκφράζει κάποιος, απλώς, το γούστο του. Να λέει «μου αρέσει» ή «δεν μου αρέσει» εμπιστευόμενος τη δική του κρίση. Σ’ αυτή την περίπτωση βεβαίως το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να σεβαστούμε το γούστο του καθενός, λέγοντας τη γνώμη μας, δίχως καμία διάθεση να καπελώσουμε τον οποιονδήποτε.

    Θέλω να πω δηλαδή πως υπάρχουν σοβαρά και λιγότερο σοβαρά θέματα, πάνω στα οποία μπορεί να γίνει κουβέντα. Το να καθόμαστε να συζητάμε αν ένα συγκρότημα είναι η πεμπτουσία του hard progressive ή «μία από τα ίδια» για μένα δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. «Ιδιαίτερο» λέω. Ίσως έχει ένα κάποιο νόημα σε συνδυασμό, όμως, με έτερα συμπαρομαρτούντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Προσωπικά το Death Breath των Manticore's Breath μου κάνει.
    Οι τύποι μου μετέδωσαν πραγματική ενέργεια και αληθινό πάθος, φαίνεται ότι αυτό που κάνουν το γουστάρουν πολύ και το κάνουν και πολύ καλά.
    Αυτό μου τα λέει όλα.
    Keep rocking guys...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ένας δίσκος που ίσως πει κάτι στους κάπως μεγαλύτερους αλλά σχεδόν τίποτα στους νεότερους. Από συσκευασία μόλις το είδα μπροστά μου το πήρα και σε LP και σε CD.

    Νικ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ένας δίσκος που ίσως πει κάτι στους κάπως νεότερους αλλά σχεδόν τίποτα στους μεγαλύτερους. Από συσκευασία μόλις το είδα μπροστά μου το πήρα και το έβαλα στον καναπέ για μαξιλάρι....κάπως σκληρό ήταν.

    Πικ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αν κάποιος έχει κάτι ουσιαστικό να πει για το άλμπουμ έχει καλώς. Σε κάθε άλλη περίπτωση το θέμα κλείνει εδώ. Σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Εξαντλήθηκαν λέει η εταιρία και τα 600 αντίτυπα βινυλιου... πόσοι άραγε το αγόρασαν διπλό, τριπλό, τετραπλό κλπ; Με ποια τιμή όλοι εσείς θα είσασταν ευχαριστημένοι να το πουλήσετε; Είστε τόσοι πολλοί όμως αυτοί που σκεφτήκατε ταυτόχρονα το ίδιο πράγμα... ας προσέχατε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. το πιο πιθανον ειναι αγαπητοι"συλλέκτες"ο δίσκος να μην γινει συλλεκτικός.τα ιδια έλεγαν όσοι θυμούνται και για το σινγκλάκι των Will o the wisp και για άλλες εκδόσεις αλλά η τιμή τους δεν ανέβηκε.όσον αφορά τώρα τον δίσκο το ότι γίνεται τόσο ντόρος για το εξωφυλλο και όχι για την μουσική δείχνει οτι σαν έργο μουσικό απέτυχε-κατά την γνωμη μου πάντα.Αγόρασα τον δίσκο αλλά απογοητεύτηκα.Δεν με ξένισε τόσο ο heavy metal-stoner ήχος όσο ότι οι συνθέσεις ήταν άνευρες και μετριότατες ως προς την έμπνευση.Το γκρουπ είναι δεμένο και άρτιο τεχνικά αλλά στο τέλος ουτε ενας ρυθμός,έστω κάτι,αξιομνημόνευτο.Να πω την αλήθεια δηλαδή ψιλοβαρέθηκα.Κρίμα γιατί οι will o the wisp ηταν ωραιο γκρουπ.Πάντως για πρώτη φορά τα φωνητικά ήταν καλά και ταίριαζαν.
    Ι.Τζόνσον
    υ.γ.ενας φοβερός progressive/psychedelic ελληνικός δίσκος που είναι φοβερός και πήγε άπατος-ούτε ντόρος έγινε,ούτε σπάνιος θεωρείται-είναι των voyage limpid sound που ειχε βγει στις αρχές του 2000.Μπορεί να είχε απλό εξώφυλλο-ασπρο με ενα ασημί σχέδιο-αλλά η μουσική ήταν καταπληκτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Γνωρίζω τα παιδιά προσωπικά εδώ και πολλά χρόνια, αλλά άσχετα από αυτό τους θεωρούσα πάντα εξαιρετικούς μουσικούς και κάργα μερακλήδες στο τρόπο που κυκλοφορούν τις δουλειές! Λατρεύω τη στροφή που πήραν μουσικά αναγνωρίζοντας βέβαια ότι αν σου αρέσει ο τωρινός ήχος ή όχι είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό.
    Επειδή τελευταία έχω φάει κόλλημα με το λεγομένο occult/heavy/doom rock, το βασιζόμενο σε sabbathικα rif (βλεπε blood ceremony, devil's blood, ghost κ.α.),βρίσκω το συνδιασμό αυτού του ήχου που έχουν κάνει με τις πιο παραδοσιακές progressive rock φόρμες, τουλάχιστον εξαιρετικό! Προσωπικά θεωρώ τη δουλειά τους αριστούργημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ντροπή, κανένας σεβασμός... συλλεκτίκο, πολυσυλλεκτικό και κουραφέξαλα σε μια άδεια μουσική μιας ξεπερασμένης δεκαετίας ...να το βγάλετε και σε lathe cut ρε μάγκες ...ουστ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Για μένα ένας αιώνας και κάτι ηχογραφημένης μουσικής είναι ένα πράγμα. Δεν υπάρχει ούτε «παλιό», ούτε «καινούριο». Όπως ακούω ένα blues ή ένα σμυρνέικο του ’20 ακούω κι ένα δίσκο του 2012. Δεν διαχωρίζω. Δεν υπάρχουν ξεπερασμένες δεκαετίες. Μην ξεκινάμε από λάθος βάση. Αφήνω το γεγονός ότι ακόμη και ο χωρισμός σε δεκαετίες είναι λάθος, αφού οι δεκαετίες στη μουσική σχεδόν ποτέ δεν ταυτίζονται με τις ημερολογιακές. Κάθε δεκαετία, εντός ή εκτός εισαγωγικών λοιπόν, έχει να πει τα δικά της και μέσα σε κάθε δεκαετία βγαίνουν και «αριστουργήματα» (όπως τα λέμε) και «σκουπίδια».

    Η έννοια του συλλεκτικού έχει καταντήσει πια άνευ νοήματος (για να μην πω γελοία) από τη στιγμή που καταρρακώθηκε από τις εφημερίδες – εκεί όπου η πιο κοινή «προσφορά» αποκτούσε αυτομάτως… συλλεκτικότητα. Γι’ αυτό καλόν είναι να την αποφεύγουμε όλοι. Προσωπικώς την αποφεύγω (για να μην πω ότι την έχω διαγράψει από το λεξιλόγιό μου). Αλλά ακόμη και η εταιρία παραγωγής δεν ανέφερε τίποτα περί συλλεκτικότητας. Σ’ ένα διαφημιστικό που έχω γράφει “600 pcs limited & numbered”. Αυτό που είναι δηλαδή.

    Το τραβάμε όμως πάλι, άνευ ουσιαστικού λόγου. Τα ’παμε, τα συμφωνήσαμε, τα διαφωνήσαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. 600 κομμάτια είπανε αλλά αυτό ή ως ψέμμα μπορώ να το εκλάβω ή ως παραπλάνηση, αληθεύθει ότι κυκλοφόρησαν άλλα 65 κομμάτια σε μπλε χρώμα βινυλίου και σε μαύρο ή κόκκινο box?

    Άσε απαντάω μόνος μου, αληθεύει άρα αυτοδιαψεύδονται μέσα σε ένα μήνα περίπου.

    Και η συλλεκτικότητα υπάρχει απλά εσύ Φώντα έχεις μπουχτίσει και είναι λογικό. Αλλίμονο στους νέους λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Σχολιάζεις συνεχώς και καλά κάνεις, άφησε όμως κι ένα όνομα (αν θέλεις) για να αποκτήσει και πιο προσωπικό τόνο ο διάλογος.

    Κοίταξε, εμένα δεν μ’ ενδιαφέρουν οι ποσότητες. Είτε ο δίσκος έβγαινε σε 50 αντίτυπα (και μπορούσα από κάπου να τον ακούσω), είτε σε 50 χιλιάδες τα ίδια θα έγραφα. Τα υπόλοιπα δεν με αφορούν. Αν ανακοινώθηκαν 600 αντίτυπα και χτυπήθηκαν άλλα 65 μπλε ή μαύρα (όπως λες εσύ) δε χάλασε κι ο κόσμος. Δηλαδή άμα υπάρχει ζήτηση, γιατί να μην κοπούν άλλα 600 κίτρινα, άλλα 800 πράσινα κι άλλα 900 μπλε-μαρέν; Που είναι το πρόβλημα;

    Δεν έχω μπουχτίσει από τις συλλεκτικότητες, γιατί δεν με απασχολούν. Ούτε με απασχόλησαν ποτέ. Δεν αλλάζω δηλαδή τα χύμα «πειρατικά» για να πάρω επώνυμα της Akarma π.χ., ούτε δίσκους της Akarma τους αντικαθιστώ με original. Δεν ήμουνα ποτέ σ’ αυτό το trip. Ούτε τα CD αντικαθιστώ με βινύλια. Γενικώς αυτό ισχύει (επειδή μ’ ενδιαφέρει πάντα ν’ αγοράζω κάτι που δεν το έχω), γιατί εξαιρέσεις μπορεί να υπάρχουν (εξαιρέσεις που να κινούνται όμως μέσα στα πλαίσια της λογικής). Συλλεκτικά-ξεσυλλεκτικά εγώ αγοράζω φθηνά – αυτός είναι ο κανόνας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Συμφωνώ με τον Φώντα περί της έννοιας του συλλεκτικού. Εδώ και αρκετά χρόνια οι περισσότερες πλέον κυκλοφορίες (αυτό) χαρακτηρίζονται ως "συλλεκτικές", το πήραν όντως και οι εφημερίδες το επίθετο και ευτελίστηκε.
    Τι είναι συλλεκτικό και τι όχι και κατά πόσο αξίζει να ασχολούμαστε τελικά με το συλλεκτικό του πράγματος, το προσδιορίζει ο χρόνος και η όρεξη του καθενός.
    Τώρα αν οι Manticore's Breath βγάλαν άλλα 60 και αύριο βγάλουν άλλα 100, σιγά το έγκλημα. Λες και όταν σου λένε συλλεκτικό ή limited σου υπογράφουν συμβόλαιο ότι σε ένα χρόνο θα το βγάλεις στο discogs ή άλλού σε διπλάσια τιμή. Στο τέλος θα ζητάνε και διαφυγόντα κέρδη κάποιοι.
    Αυτού του είδους η γκρίνια ακούγεται πολύ τελευταία, που είναι και στα πάνω τους οι επανεκδόσεις. Συζητούσα με εγχώριο διανομέα και εν μέρει επανεκδότη, που έχει μπουχτίσει να του τη λένε διάφοροι "γιατί έβγαλες τόσα, ενώ είπες τόσα", ενώ άλλοι πάλι "γιατί δεν βγάζεις κι άλλα; έχεις κρατήσει μήπως τα μισά για πάρτη σου και θα τα πλασάρεις μέσω τρίτων για σπάνια...." και άλλα τέτοια γραφικά.
    Όταν σου δίνουν καλό προϊόν (και το MB για όποιον γουστάρει να αγοράζει έιναι καλό προϊόν, έχει μεράκι ρε παιδί μου, πως να το κάνουμε, αν και προσωπικά η μουσική δεν είναι του γούστου μου) σε σωστή τιμή, τότε δεν βρίσκω το λόγο να γκρινιάξεις γιατί θα βγουν και άλλα αντίτυπα ή πολύ περισσότερο για το αντίστροφο.
    Σημασία έχει, κατά τη γνώμη μου, ότι σε γενικές γραμμές έχουμε την ευκαιρία να αγοράζουμε ωραίες και ποιοτικές εκδόσεις, που είτε είναι συλλεκτικές, είτε όχι, αν μη τι άλλο δεν προσβάλλουν εμάς που πληρώνουμε όπως πολλάκις έγινε στο παρελθόν (άθλια ελληνικά βινύλια, η πρώτη φουρνιά επανεκδόσεων σε cd κλπ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Έκανα μια βόλτα το απόγευμα στα δισκάδικα και είδα το άλμπουμ των Manticore’s Breath και σε CD. Με το ίδιο σκληρό εξώφυλλο – πιστή μικρογραφία του LP. Προς ενημέρωση και μόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Φώντα και Άρη αυτά που λέτε είναι πολύ ωραία αλλά σε μια κοινωνία και σε μια αγορά που ο ένας σέβεται τον άλλον. Εδώ δυστυχώς έχουμε καταντήσει να αγοράζουμε μουσική με το μαχαίρι στα δόντια.

    Το θέμα δεν είναι αν έβγαλαν κάποιοι Manticore's Breath άλλα 65 αντίτυπα, πρόβλημα τους. Το θέμα είναι ότι αυτά τα αντίτυπα πωλούνται σε τρελές τιμές, κοντά στα 100 ευρώ, ενώ από μουσικό ενδιαφέρον δεν υπάρχει καμμιά διαφορά με την πρώτη έκδοση.

    Λογικά κάποιος θα μου πει και σένα τι σε νοιάζει? Προσωπικά δεν με νοιάζει γιατί δεν θα το αγόραζα ακόμα και αν είχε και την λογική (!!!) τιμή των 20 ευρώ. Θεωρώ όμως χρεός μου όταν αντιλαμβάνομαι κάτι στραβό κατά την κρίση μου να το πω. Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ πολύ στενά ό,τι έχει να κάνει με την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή (δισκογραφία, εταιρίες, συγκροτήματα, περιοδικά, κριτικές, μαγαζιά κλπ κλπ) στα πλαίσια κάποιας έρευνας και καταγραφής που κάνω.

    Το cd είχε κυκλοφορήσει μαζί με το βινύλιο σε 500 αντίτυπα και όπως είπες είναι μικρογραφία του βινυλίου.

    Τεσπα, όπως και να έχει εγώ θα λέω και ας με θεωρούν το τρελό του χωριού ή τον μαλάκα της υπόθεσης, πάντως στραβά αρμενιζουμε. Σε λίγο θα απευθυνόμαστε σε τοκογλύφους για να αγοράσουμε ένα βινύλιο, κάποια έχουν όντως την αξία αυτή αλλά τα περισσότερα είναι φούσκες και το ξέρετε και οι δυο και ίσως κάποια στιγμή θα ήταν ενδιαφέρον να κάνετε ένα τέτοιο θέμα στα περιοδικά και στα sites που γράφετε.

    Φώντα, μήπως θα μπορούσες να μου πεις αν ήξερες πόσες lathe cut κυκλοφορίες Ελλήνων καλλιτεχνών υπάρχουν? Έχω εντοπίσει μόνο τρεις (2 Ilios & 1 2 By Bukowski).

    Για τους τύπους και μόνο, Subre.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Μην μπλέκουμε τα της μουσικής ως Τέχνη, με τα της μουσικής ως εμπόρευμα και ως στοιχείο εκμετάλλευσης. Το τι κάνουν και πώς συμπεριφέρονται οι έμποροι είναι γνωστό τοις πάσι. Εδώ, σκέπτονται «εμπορικώς» και πολλοί που δεν είναι έμποροι. Στοκάρουν κόπιες και τις πουλάνε 10πλάσια μετά από λίγα χρόνια. Συμβαίνουν αυτά, δυστυχώς, μη μας παραξενεύουν. Προσωπικώς δεν την έχω αυτή τη βίδα, αλλά άμα βρω κανένα δυσεύρετο δισκάκι στο Μοναστηράκι και το έχω, μπορεί να το ξαναγοράσω (φθηνά), βασικά για να το ανταλλάξω με κάποιο (κάποιου συλλέκτη) που δεν θα το έχω.
    Συζητούσα το απόγευμα μ’ ένα παιδί από μια δισκογραφική (που ήξερε από Πάτρα) και πάνω στο λέγε-λέγε του διηγήθηκα αυτό το περιστατικό. Κάποτε, λοιπόν, στην Πάτρα στα τέλη του ’80, στον Απόλλωνα (ένα δισκάδικο στη Γούναρη, κοντά στο λιμάνι) υπήρχε μία ντάνα με το LP των Jaywalkers. «Ρε τι το θέλεις τόσες πολλές φορές» έλεγα του Σμυρίλιου (του ιδιοκτήτη). Κάπου είχε βρει ένα στοκ ο άνθρωπος και το μάζεψε, μαγαζί είχε. Πήρα κι εγώ μια κόπια, την οποία λίγα χρόνια αργότερα τη χάρισα σ’ ένα φίλο (στη γιορτή του). Που να ήξερα τότε ότι αυτός ο δίσκος θα πουλιόταν σήμερα 500, 600 και 800 ευρώ; Άμα το ήξερα θα σήκωνα όλο το ράφι (που λέει ο λόγος). Δεν είμαι όμως έμπορος, ούτε μου περισσεύουν τα φράγκα για ν’ αγοράζω παραπανίσιες κόπιες, ώστε να τις πουλάω μετά από χρόνια. Ξέρω όμως μουσικόφιλους που το κάνουν. Που έχουν δηλαδή και το μικρόβιο του εμπόρου. Ok. Υπάρχει μία μούρλα σε όσους ακούν συστηματικά μουσική, που έχει δεκάδες διακλαδώσεις. Συμβαίνουν τρελά πράγματα. Έχω ακούσει, κι έχω γίνει μάρτυρας απίστευτων ιστοριών. Βεβαίως τις ακρότητες πρέπει να τις στιγματίζουμε. Και κυρίως – το σημαντικότερο – πρέπει να εκπαιδεύουμε τους εαυτούς μας, πρέπει να τους δαμάζουμε ώστε να κατατείνουν προς την ουσία. Και ουσία δεν είναι ν’ αγοράζεις αύριο με 300 ευρώ, ένα δίσκο που βγαίνει σήμερα και κάνει 25.
    Και για να το πω με απλά λόγια. Για τους Jaywalkers (που ήταν μια χαρά συγκρότημα) εγώ δε δίνω σήμερα ούτε 30 ευρώ, επειδή τους έχω ακούσει και τους έχω σε κασέτα. (Τους αντέγραψα, πριν τους χαρίσω). Αν τους βρω όμως με 5 μπορεί και να τους αγοράσω…

    Για τα lathe δεν έχω καμμία πληροφόρηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Μια που είπες Jaywalkers έχω ακούσει ότι το αγοράκι στο εξώφυλλο είναι ο γιος του Θεοδεωράκη!?

    Επίσης μου έχουν πει ότι η τιμή των Jaywalkers έχει ξεφύγει λόγω της ζήτησης από Ιαπωνία, φταίει η διασκευή σtο τραγούδι των Beatles.

    Παρόλα αυτά στο παράδειγμα σου υπάρχει μια διαφορά, οι Jaywalkers υπήρξαν και φτηνοί ενώ η δεύτερη έκδοση του βινυλίου των Manticore's Breath η τιμή εκκίνησης του είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μετά από έρευνα σε αρκετά μαγαζιά που έκανα ο ίδιος τα 80 ευρώ ενώ υπάρχουν και οι μερακλήδες που το κοστολογούν άνω των 100 ευρώ, τεσπα.

    Περί lathe cut κοίτα εδώ
    http://www.youtube.com/watch?v=zcTFdzFTNO8
    Αυτός ο Peter King θεωρείται ο καλύτερος στο είδος.
    Ο Ilios έχει ένα 9" σε σχήμα καρδιάς και ένα 12" S/Side ενώ οι 2 By Bukowski έχουν ένα 10" σε σχήμα εξάγωνου.

    Subre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. O γιος του Θεοδωράκη την εποχή που βγήκαν οι Jaywalkers ήταν καμμιά 30 χρονών. Εκτός κι αν είχαν βρει φωτογραφία της παιδικής του ηλικίας. Δεν ξέρω…

    Υπάρχουν κι άλλες διασκευές Ελλήνων σε τραγούδια των Beatles. Οι αντίστοιχοι δίσκοι όμως κοστίζουν ελάχιστα ευρώ.

    Τα είπαμε για του εμπόρους. Ας ξεκολλήσουμε…

    Ενδιαφέροντα τα περί lathe. Δεν το έχω ψάξει το θέμα. Ούτε πρέπει να έχω κάτι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Το 2byBukowski όντως
    εγώ μόνο ένα lathe cut έχω και είναι και picture με τον Shaun Ryder των Happy Mondays, που το βινύλιο ακολουθεί το περίγραμμα του σε σημείο που είχε πάρει ήδη τα κιλάκια του, οπότε θα το χαρακτήριζα πεντάγωνο με καμπύλες
    ωραίο θέμα, όντως

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Ilios - Symphony For Oscillators And Internal Combustion Engine Vibrations Vol.1
    http://www.discogs.com/Ilios-Symphony-For-Oscillators-And-Internal-Combustion-Engine-Vibrations-Vol1/release/2242460

    Ilios – El Amor Es Mi Motor
    http://www.discogs.com/Ilios-El-Amor-Es-Mi-Motor/release/1997317

    2 By Bukowski / Mum & Dad / Manual Handling – Playschool Trilogy
    http://www.discogs.com/2-By-Bukowski--Mum-Dad--Manual-Handling-Playschool-Trilogy/release/131923

    Εγώ έχω αυτά τα τρία στην κατοχή μου αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω αν και άλλοι Έλληνες κυκλοφόρησαν κάτι σε lathe.

    Subre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Θοδωρής Κρίθαρης wipeout22 Ιανουαρίου 2012 στις 2:07 μ.μ.

    Καλημέρα σε όλους
    από ότι ξέρω από τότε στο εξώφυλλο του δίσκου των JAYWALKERS είναι ο Αντώωνης Πλέσσας (γυιος του Μίμη Πλέσσα) σε παλιότερη φωτογραφία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ , ΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΤΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΝ ΜΕΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΔΙΚΙΟ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΟΝΤΩΣ ΤΥΠΩΘΗΚΑΝ 65 ΚΟΠΙΕΣ ΣΕ ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΥΤΙ ΕΝΩ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΝΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙς ΕΙΝΑΙ ΛΕΥΚΟ. ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕς ΚΟΠΙΕΣ ΠΟΥ ΚΟΠΗΚΑΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ LIMITED ΕΚΔΟΣΗ ΟΠΩΣ ΣΥΝΗΘΙΖΕΙ ΤΟ ΓΚΡΟΥΠ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙς ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΑΝ WILL -O- THE WISP , ΝΑ ΘΥΜΙΣΩ/ΓΝΩΡΙΣΩ ΟΤΙ ΕΚΤΟς ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ LP ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ALBUM ΕΧΟΥΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΣΕ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕς LIMITED ΕΚΔΟΣΕΙς...Η ΕΜΜΟΝΗ ΑΝ ΘΕΛΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΥΛΙΑΚΟ OVERDOSE ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ ΑΝ ΕΧΕΙς ΠΙΑΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΤΟ BOX ΤΟΥ DONOVAN-A GIFT FROM A FLOWER TO A GARDEN , TO KOYTI ΤΟΥ NICK DRAKE...ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΕΒΑΙΑ ΑΛΛΑ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕς? ΤΟΥ ΒΙΝΥΛΙΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...ANYWAY ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ GROUP ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΣΧΟΚΕΡΔΕΙΑ ΤΩΝ ΕΜΠΟΡΩΝ , ΕΧΟΝΤΑς ΔΙΣΚΑΔΙΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΩ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΣΤΟΚΑΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟς ΚΟΠΙΕΣ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΥΠΕΡΚΕΡΔΟς ΕΝΩ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟς ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ "ROCK"ΔΙΣΚΑΔΙΚΑ...

    *ΥΠΕΡΟΧΟ BLOG , ΜΠΡΑΒΟ ΦΩΝΤΑ!

    *μουσικα ακομα δεν εκφερω αποψη χρειαζομαι ακροασεις!!!
    Δημητρης Σιαφακας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Επειδή εγώ ξεκίνησα αυτό το νταραβέρι με το σχόλιο μου για τη "εμπορικότητα" και τα φράγκα, ζητώ συγγνώμη ειλικρινά απο το γκρούπ κ την εταιρεία που εβγαλε το δίσκο για την αλλοίωση που δέχεται εδώ κ καιρό μεσω του συγκεκριμένου site του Φώντα (που ειναι προς τιμή του η καμινάδα ολων αυτών των σχολίων),το πνευματικό προιόν των παιδιών του συγκροτήματος που ειναι οι πρωταγωνιστές.Οι κριτικές ετσι κ αλλιώς ειναι εξαιρετικές,συγχαρητήρια παιδιά.
    Δεν εχω να πώ τιποτα αλλο,ευχαριστώ Φώντα για την διακριτική πάντα φιλοξενία σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Χαίρομαι που τα σχόλια μας έφτασαν μέχρι τα αυτιά των μελών του συγκροτήματος και μπήκαν στον κόπο να μας δώσουν μια κάπως πιο επίσημη απάντηση. Προσωπικά δεν μ' αρέσουν οι κωλοτούμπες και θα συνεχίσω να πιστεύω αυτά που έλεγα.

    Θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιος τρόπος μέσω νετ από την εταιρία ή από το συγκρότημα για να αγοράσει κάποιος το LP χωρίς να περάσει από πόρτα καταστήματος.

    Κάποτε την μουσική την σκότωσε η πειρατεία, μετά οι δισκογραφικές εταιρίες ...τώρα ποιοι?

    Subre

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Προς Δημήτρη Σιαφακα.
    Δημήτρη το δισκάδικο που είχες ήταν περίπτωση πανελλαδική από όλες τις απόψεις.
    Δυστυχώς και κρίμα σήμερα που δεν υπάρχουν τέτοια δισκάδικα.
    Χρόνια έχουμε να τα πούμε.
    Βαλάντης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. *Γεια χαρα Βαλάντη , τελικά ακόμα και το internet , το διαδύκτιο ,ντε ένα μικρό χωριό είναι…Να σαι καλά φίλε , να ανταμώνουμε…
    *Στο Βόλο το 2001 ¨πούλησα¨ 55 κόπιες από το πρώτο lp των Will-o-the Wisp ,χονδρική αν θυμάμαι καλά είχε γύρω στα 10 ευρώ και η normal τιμή με ΦΠΑ και.. ήταν 15 ευρω… 55 κόπιες επι 5ευρω κέρδος = 275 σήμερα πουλιούνται στο ebay από 150$ - 500$ νορμάλ τιμή που κλείνουν τα LP , 150$ - 250$ … δεν τολμώ να κάνω τον πολλαπλασιασμό …, δεν έπρεπε να τις πουλήσω τότε…….!???!!?
    *¨Κάποτε την μουσική την σκότωσε η πειρατεία, μετά οι δισκογραφικές εταιρίες ...τώρα ποιοι?¨…μην αγχώνεσαι κανένας δεν σκότωσε την μουσική , τις ¨φόρμες¨ που η μουσική έρχεται στον ακροατή ¨σκοτώνουν¨….
    *οφείλω να ζητήσω την κατανόηση του Φώντα ( ο ενικός δεν έχει να κάνει με το ότι τον γνωρίζω η δεν τον σέβομαι, δεν ισχύει τίποτα από τα 2 απλά θεωρώ ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος …) για την συνέχεια που δίνω στο όλο θέμα αλλά πιστεύω ότι πρέπει να ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει … Α , και φρικτέ νάνε όντως σαν πρώτο σχόλιο δεν ήταν και η καλύτερη τοποθέτηση αλλά από την άλλη ήταν μια ευκαρία να ξεκαθαρίσουν κάποια θέματα και να ακουστούν απόψεις…
    *¨Χαίρομαι που τα σχόλια μας έφτασαν μέχρι τα αυτιά των μελών του συγκροτήματος και μπήκαν στον κόπο να μας δώσουν μια κάπως πιο επίσημη απάντηση. Προσωπικά δεν μ' αρέσουν οι κωλοτούμπες και θα συνεχίσω να πιστεύω αυτά που έλεγα.¨
    Αν αναφέρεσαι στο δικό μου σχόλιο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι οι πληροφορίες που έγραψα είναι αληθείς αλλά δεν έχουν να κάνουν με κάποια επίσημη απάντηση …είμαι προσωπικός φίλος με τα παιδιά του group , τον Κώστα στα ντράμς δεν έχω γνωρίσει ακόμα αλλά που θα πάει θα τα πιούμε τα τσίπουρα …, οπότε γνωρίζω κάποια θέματα , απλά θεώρησα ότι πρέπει να ακουστεί η αλήθεια…και νομίζω ότι πρέπει να περνάμε τις πόρτες από τα δισκάδικα αλλοιώς ebay αλλά όταν πρωτοκυκλοφόρησε το MANTICORE’S BREATH ο πρώτος που το έβαλε auction ζητούσε 100$....!!????????????

    ΑπάντησηΔιαγραφή