Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

το κίνημα της πατάτας…

Χθες το βράδυ στα Εξάρχεια βρήκα σε καλάθι, έξω από βιβλιοπωλείο, το βιβλίο της Γκιζέλα Μπον «Χιππισμός, Πρόκληση στην κοινωνία της ευημερίας» στη δεύτερη έκδοσή του στον Ελεύθερο Τύπο, που συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του ’80 (πιθανώς το 1982 – δεν αναγράφεται χρονιά έκδοσης). Το πήρα, γιατί η τιμή του ήταν 5 ευρώ (θα μπορούσε να ήταν φθηνότερο) και γιατί είχε πολύ καιρό να πέσει στην αντίληψή μου. Το βιβλίο αυτό το είχα πρωταγοράσει στα χρόνια του ’80, όταν είχα πετύχει σε επαρχιακό βιβλιοπωλείο την πρώτη έκδοσή του στον Ρόμβο, που είχε συμβεί στις αρχές των seventies. (Οι δύο εκδόσεις έχουν ακριβώς το ίδιο κασέ, αν εξαιρέσεις τις φωτογραφίες που παρεμβάλλονταν στην πρώτη και απουσιάζουν από τη δεύτερη). Μάλιστα εδώ http://is.gd/SD3xXW και με αφορμή το χριστιανικό άλμπουμ των Last Call of Shiloh είχα γράψει λίγα λόγια…Βρήκα επίσης σε διπλανό καλάθι και ξαναγόρασα, με 3 ευρώ, το άλμπουμ του Πάνου Τσαπάρα “Homo Socialis” [CBS 450163-1, 1986]. Τον δίσκο αυτόν τον είχα αγοράσει στην εποχή του, αλλά κάποια στιγμή τον χάρισα σ’ ένα παλαιό συντρόφι (δεν ξέρω αν έπιασε τόπο…). Επειδή όμως ήθελα πάντα να τον έχω, θα τον αγόραζα οπωσδήποτε τη στιγμή που θα τον εύρισκα μπροστά μου… στα καλάθια με τα άπλυτα. Το έπραξα χθες βράδυ. Και γι’ αυτό το άλμπουμ έχω ξαναγράψει κάτι στο blog – δες εδώ http://is.gd/ptATe5.
Το “Homo Socialis” είχε θαφτεί στην εποχή του, και αιτία ήταν η σκληρή κριτική που ασκούσε ο τραγουδοποιός, μέσω των στίχων του, στον… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό (στη δεύτερη, εκείνη, ολέθρια τετραετία τού... κινήματος). Δεν ξέρω αν τα αντίτυπα καταστράφηκαν, κάηκαν ή ξανάγιναν πρώτη ύλη για να τυπωθεί Μαρινέλλα ή Άννα Βίσση, εκείνο που ξέρω είναι πως ο “Homo Socialis” δεν διέγραψε την πορεία που του άρμοζε. Ο δίσκος, που ήταν σε παραγωγή του Αντώνη Βαρδή και στον οποίο συμμετείχαν πρώτοι μουσικοί (Νίκος Βαρδής, Γιάννης Εκμετζόγλου, Γιάννης Ιωάννου, Μπάμπης Λασκαράκης, Γιώργος Μαγκλάρας, Γιάννης Πανταζής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Φίλιππος Τσεμπερούλης), παρέπεσε και τον έφαγε η μαρμάγκα. Ποιος θα ήταν, εξάλλου, ο μάγκας ραδιο-τηλε-παραγωγός που θα υποστήριζε, εν έτει ’86, τραγούδια όπως το «Ελλάδα ελαφίνα μου»; Θαυμάζω τον ηρωικό παλμό της Ρωμιοσύνης
και σκύβω το κεφάλι μου ως το δείκτη νοημοσύνης
ουρλιάζοντας εκλέξαμε την ηγεσία του τόπου
και τώρα εκείνη αθόρυβα μάς εκτελεί επί τόπου.

Το Σάββατο τον βρίζουμε την Κυριακή συμφέρει
και τη Δευτέρα «κόψτε μου» φωνάζουμε «το χέρι»
λαέ μου αμετανόητε θυσία στη θυσία
με κόπους κληρονόμησες μόνιμη αμνησία.

Μα αφού όταν μας μίλαγε ψηλά από το μπαλκόνι
ξεκάθαρος και φουσκωτός σα σερνικό παγώνι
κανένας δεν τον άκουγε φωνάζαμε «προχώρα»
τώρα παραπονιόμαστε «αφάνισες τη χώρα».

Ποτέ μου δεν συνάντησα υπουργό ή κυβερνήτη
στην Κοκκινιά, στο Πέραμα και σε δυάρι σπίτι
παράξενα τα πράγματα δεν τα καταλαβαίνω
τους έδωκα τη δύναμη κι εγώ αργοπεθαίνω.

Τον βασιλιά τον διώξαμε, δεν ήταν εκλεγμένος
εμείς θέλουμε άρχοντα μα να’ναι διαλεγμένος
αυτός που το αίμα θα μου πιει, στο σβέρκο μου θα κάτσει
θα λέει και πως τον διάλεξα, βαράτε με ρε μπάτσοι.

Μα αν ειν’ η χώρα άρρωστη και για γιατροί κουνιέστε
πάψτε τους προεκλογικούς, μαζί τη λύση βρέστε
μ’ ενισχυμένη ή απλή πεθαίνει το κοριτσάκι
κι εσείς με νόμο ορίζετε πρώτα το φακελάκι.

Νικήσαμε, μας νίκησαν αντίπαλοι χαμένοι
Ελλάδα ελαφίνα μου μια λύση πια σου μένει
δυο βοσκοπούλες διάλεξε να σε νοικοκυρεύουν
ετούτοι είναι βιαστές που σε διακορεύουν.

Δυο λόγια για τους φίλους μου, που ίσως παρεξηγήσουν
αν πουν «είν’ αντιδραστικός» λάθος θα μ’ εξηγήσουν
να υπάρχει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός μας
μα να μην είν’ αφέντης μας, να’ναι υπάλληλός μας.

Αυτές είν’ οι απόψεις μου, τις έκανα τραγούδι
και δήλωσα περήφανα πως δεν είμαι αγγελούδι
δεν πάω στον παράδεισο, την κόλαση γουστάρω
μα στο λαιμό μου σύντροφοι κανένα δεν θα πάρω

Πήραν φωτιά οι μέρες μου και καίγονται τα χρόνια
σαμπάνια, δίσκος στο πικάπ και καθαρά σεντόνια
σαν όραμα λικνίζεται μπροστά μου το κορμάκι
ο αγώνας δικαιώνεται… περίμενε λιγάκι.

Ακολούθησε μία ωραία συζήτηση με τον βιβλιοπώλη-δισκοπώλη, αλλά αυτή δεν μεταφέρεται…

11 σχόλια:

  1. poy einai twra tetoia tragoydia re fwntaaaaa

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι φωνάζεις ρε μεγάλε; Σε καμμιά ραχούλα ανέβηκες;

    Έλα ντε, που είναι; Τώρα οι τραγουδοποιοί μας ξύνουν τα μολύβια τους. Θα τα γράψουν μετά τις εκλογές…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το βιβλίο αυτό «Χιππισμός, Πρόκληση στην κοινωνία της ευημερίας», ξυπνάει σκονισμένες αναμνήσεις καθότι υπήρχε στην βιβλιοθήκη των γονέων, και στην εφηβεία ούσα στην μουσική αναζήτηση του ροκ και της χίππικης σκηνής,δεν μπορούσα να μην το διαβάσω.Είναι ακριβώς με το ίδιο εξώφυλλο που έχετε αναρτήσει κι εσείς, και θυμάμαι αμυδρά ότι με είχε απογοητεύσει,το βρήκα μάλλον γραφικό(συντηρητικό) και λίγο παρωχημένο..δεν μπορώ να θυμηθώ και πολλά πάνω σ'αυτό τώρα.Αλλά βλέποντας αυτό το ποστ,γέλασα λίγο,το είχα εντελώς ξεχασμένο.Πολλα χρόνια αργότερα,αγόρασα το "Hippie" του B.Miles,υπέροχο βιβλίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συμφωνώ με όσα λέτε, παρότι το βιβλίο δεν είναι για πέταμα. Οι σελίδες που αναφέρονται στους προδρόμους του «χιπισμού» έχουν ενδιαφέρον.

    Όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο post…

    Όποιος βρει τον «Χιπισμό» ας τον διαβάσει. Ας έχει όμως και το νου του, γιατί σε κάποια σημεία η Gisela Bonn λέει διάφορες κοτσάνες, κάνοντας φοβικό κήρυγμα σε στυλ κατηχητικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νόμίζω -βλέποντάς το ψύχραιμα, σε αντίθεση με την εποχή που το είχα πρωτοδιαβάσει- ότι είναι μια κριτική απ' τ' αριστερά (ευρωπαϊκή).Ο zappa την ίδια εποχή ήταν πολύ πιο ισοπεδωτικός ως προς τους hippies.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Άσχετο...
    αλλά πολύ το ευχαριστήθηκα το κλείσιμο του billboard.gr
    Ένα κάρο άσχετοι ήταν εκεί μέσα,μηδενός εξαιρουμένου.
    Η δηθενιά σε όλο της το μεγαλείο.
    Ήταν και κάποιοι που ποτέ δεν κατάλαβαν που έγραφαν !
    Νόμιζαν ότι είναι fanzine !
    Όσοι έγραψαν εκεί απόκτησαν ένα μελανό σημείο στο cv τους !
    Άς πρόσεχαν...
    Καρατουλιώτης Παν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Yorgo θα διαφωνήσω. Η κριτική της Bonn είναι αβαθής, συντηρητική και σίγουρα από τα δεξιά. Έχει πρωτεσταντική βάση, και η φρασιολογία της είναι εκείνη της κατηχήτριας. Καταφέρεται επί της ουσίας εναντίον της ψυχεδελικής εμπειρίας, όταν επικεντρώνεται μονάχα στη σεξουαλική της διάσταση, λυπάται γιατί η Εκκλησία δεν κατόρθωσε να πάρει με το μέρος της τη νεολαία αφήνοντάς τη (τη νεολαία) έρμαιο στα νύχια… αδίστακτων εκμαυλιστών (Timothy Leary) και των επιβλαβών συνηθειών (λέει δηλαδή ότι όποιος δεν είναι κοντά στην Εκκλησία κινδυνεύει να πέσει στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά! – δες σελ.57), καταφέρεται συλλήβδην εναντίον του κινηματογράφου π.χ. (λες και ο κινηματογράφος ήταν μόνο ο «κυρίαρχος»), κατηγορώντας περαιτέρω τη Νέα Αριστερά ακόμη και για ιδιοτελείς σκοπούς. Γενικώς, δεν ήξερε τι της γινόταν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν ξέρω τίποτα για το billboard.gr. Δεν το είχα επισκεφθεί ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κρίμα που δεν το διάβαζες, έχασες καταπληκτικά κείμενα του Πετρίδη.

    aristero haf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σχόλια που ειρωνεύονται άλλους αναγνώστες του blog και δεν εδράζονται σε συγκεκριμένα ζητήματα δεν θα δημοσιεύονται. Το «δισκορυχείον» δεν είναι αρένα για να εξελίσσονται καβγάδες που δεν το αφορούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ναι μερικές φορές μοιάζει να ηθικολογεί.Όμως π.χ. στις σελίδες 63-68 δεν φαίνεται να είναι προσκολλημένη σε κάποια χριστιανική αντίληψη.Μάλλον αποστασιοποιημένη όσο και από τους χίππηδες.
    Αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή