Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

πίσω στα eighties…

Ένας ξάδελφος, εχθές, μου είπε πως δραστηριοποιείται και πάλι η Smash Records. Προς στιγμή δεν κατάλαβα. «Ποια Smash Records τον ρώτησα. «Μία εταιρία που είχε βγάλει δίσκους των Stained Veil και των Yell-O-Yell στα eighties, μάλιστα θα κυκλοφορήσει και ανέκδοτες ηχογραφήσεις τους» μου απάντησε. Παρ’ ολίγο να μου πέσει το ποτήρι από τα χέρια, που λέει ο λόγος· όχι πάντως από ένα, εκ των προτέρων, ενδιαφέρον (εξάλλου δεν είχα/έχω υπ’ όψιν μου κάτι από το υλικό), αλλά από την έκπληξη.

Είναι γεγονός, συμβαίνει εδώ και καιρό, εδώ και δυο-τρία χρόνια. Το έχω διαπιστώσει κι εγώ και όχι μόνον από τις σχετικές ηχογραφήσεις, που πέφτουν στα χέρια μου. Τις προάλλες ένας 25χρονος, άρα αγέννητος το 1985, μου ζητούσε να του πουλήσω το single των Plastic Dolls (το σκέφθομαι…), όταν πιάσαμε κουβέντα σ’ ένα δισκάδικο – μάλιστα, ο ίδιος μού είπε πως υπάρχουν κι άλλοι που κάνουν σαν τρελοί γι’ αυτό (και όχι μόνο γι’ αυτό)! Ρίξτε μια ματιά στο eBay ή το popsike για να δείτε που έχουν φθάσει οι τιμές των ελληνικών eighties LP και singles και θα πάθετε ταραχή.
Υπάρχει μία τάση επαναφοράς των eighties (μάλλον δεν πρόκειται για τάση, αλλά για πραγματικότητα), των ελληνικών indie rock eighties επί του προκειμένου. Ξαναβγαίνουν δίσκοι, ετοιμάζονται ταινίες, ξανανοίγουν οι παλιές εταιρίες, νέες προστίθενται κυκλοφορώντας γνωστό ή άγνωστο υλικό, παλιά συγκροτήματα ξανασυνδέονται και ξαναεμφανίζονται, κάποια/κάποιοι δίνουν και συνεντεύξεις… Οι Villa 21 ξαφνικά ακούγονται περισσότερο απ’ όσο ακούγονταν όταν έσκασαν μύτη εκεί στις αρχές του ’80, οι Χωρίς Περιδέραιο λατρεύονται σαν τοτέμ, ενώ τότε διάφοροι τους «έφτυναν» (τους είχα δει σ’ ένα διήμερο στο Κύτταρο, πρέπει να ήταν Μάιος του ’85 – θυμάμαι πως δεν μου άρεσαν στο live, αν και ο δίσκος τους μου αρέσει ιδιαιτέρως, απεναντίας μου άρεσαν πολύ κάποιοι Joyful Nurses, τους οποίους δεν ξανάκουσα από τότε), οι Παρθενογένεσις και οι Stress είδαν ανέκδοτο υλικό τους να κυκλοφορεί 30 χρόνια μετά την εγγραφή του, κάποιοι, που κυκλοφόρησαν μόνο κασέτες στην εποχή τους τώρα «έχουν» και LP (Not Only Bones), ξανανοίγει η Smash Records και δεν ξέρω τι άλλο ετοιμάζεται…
Δεν γνωρίζω από πού ξεκίνησε η ιστορία, αλλά υποθέτω πως οι νεώτεροι είναι εκείνοι που έδωσαν ώθηση σ’ αυτήν την κατάσταση (βγάζοντας στον αφρό παροπλισμένο υλικό και βεβαίως ανθρώπους από τα… κιβούρια τους). Όπως στην δεκαετία του ’80 ζήσαμε την αναβίωση των sixties (με το garage και την ψυχεδέλεια ν’ ακούγονται και να αναπαράγονται με περισσή μανία – και όχι μόνο στην Ελλάδα), έτσι και σήμερα θα ζήσουμε την αναβίωση των eighties και αύριο των nineties. Δεν πρόκειται για τον τροχό του Βούδα, ή τον τροχό της Τύχης, ούτε για τα, τάχα, σαθρά από μουσικής πλευράς 2010s (που αναγκάζουν κάποιους να γυρνούν στο παρελθόν), αλλά για ’κείνη την… αθεράπευτη μανία να μας υπενθυμίζουν ορισμένοι (με τον τρόπο τους) πως μεγαλώσαμε. Ας το δω έτσι σε πρώτη φάση…

Οι Villa 21 (στη δεύτερη και μάλλον υποτιμημένη φάση τους) όπως εμφανίστηκαν στο Rocky Raccoon, στην Πάτρα, την 7/5/1988
Επειδή έζησα από κοντά (όπως και χιλιάδες άλλοι δηλαδή) τα ελληνικά μουσικά eighties έχω φροντίσει (για τους δικούς μου λόγους) να μην τρέφω αυταπάτες γι’ αυτά, προσπαθώντας να τα εξορθολογήσω εντός μου, απαλλάσσοντάς τα από προσωπικά φορτία. Π.χ. μου άρεσαν όντως οι Villa 21, όταν τους είδα (για τρίτη φορά) τον Μάιο του 1988, ή ανεβαίνουν στη συνείδησή μου επειδή στο συγκεκριμένο live ήμουν με το «αμόρε της ζωής μου» ή μήπως συμβαίνει το ίδιο και με τους Joyful Nurses για έτερα, αυτή τη φορά, νεανικά συμπαρομαρτούντα; Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου να νοσταλγώ, απεναντίας μου αρέσει να θυμάμαι.
Για την Smash Records, για τα τρία LP που έδωσε στα eighties (άλμπουμ των Fear Condition, Stained Veil, The Yell-O-Yell) και για ό,τι φθάσει στα χέρια μου απ’ αυτά που θα κυκλοφορήσουν σε λίγες ημέρες θα γράψω άλλη φορά…

31 σχόλια:

  1. καλημέρα καλό φθινόπωρο

    εμένα να δεις πόσα μου θύμισες... ήταν πανέμορφος ο δίσκος και τον έχω.... που όμως? στο γκαράζ της αδελφής μου ή στο εξοχικό.... θα ψάξω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επίσης καλό φθινόπωρο.

      Σε ποιο δίσκο αναφέρεσαι; Στο single των Plastic Dolls;


      Διαγραφή
  2. Μου χουν ζητήσει και μένα πολλάκις τις μπάντες που έπαιζα στα 80s (studio demos) να τις κυκλοφορήσουν σε βινύλιο διάφορες νέες εταιρείες. Αρνούμαι πεισματικά, αφου τα θεωρώ πρωτόλειες δουλειές και "ανευ ουσίας, άνευ σημασίας" σε σύγκριση με τα τότε διεθνή δρώμενα. Όπως και τα περισσότερα 80s ελληνικά groups (αν και ήταν πολύ καλύτερα συγκριτικά με τα 70s). Είπαμε, η αξιόλογη ντόπια rock δισκογραφία μετριέται στα δάχτυλα των δυο χεριών. Δεν μπορώ να καταλάβω τι φετίχ έχει πιάσει τους χιπστεράδες τα τελευταία χρόνια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλά γκρουπ ελληνικά υπήρχαν σε όλες τις δεκαετίες. Π.χ. οι Sounds και οι Cinquetti στα 60s αποτελούνταν από παικταράδες. Στα 70s οι Πελόμα Μποκιού και οι Socrates είχαν επίσης πολύ δυνατά παιξίματα (καθώς και άλλοι). Και στα 80s υπήρχαν φοβερά παιξίματα. Οι Noise Promotion Company ας πούμε (και διάφοροι άλλοι). Μιλάω για παιξίματα, γιατί τα γούστα του καθενός μας είναι διαφορετικά.
    Επειδή τα sixties δεν τα έζησα ορισμένες ηχογραφήσεις της εποχής μυθοποιήθηκαν κάποια στιγμή εντός μου (π.χ. τα τραγούδια των Knacks ή των Saints), αλλά εδώ και πολλά χρόνια έχω «γιατρευτεί». Τα 80s τα ζήσαμε από κοντά και ό,τι μας άρεσε σε real time το αγοράσαμε (μάλιστα, αγοράσαμε και πολλά που δεν μας άρεσαν και τόσο, μόνο και μόνο επειδή ήταν φθηνά και τα βρίσκαμε μπροστά μας). Όσοι ήταν 5-10 χρονών το ’85 ή αγέννητοι είναι λογικό να έχουν μυθοποιήσει διάφορες ηχογραφήσεις της εποχής. Δεν είναι κακό αυτό. Όλοι κάποια στιγμή βρίσκουν το δρόμο τους. Το κακό αρχίζει από τη στιγμή που, στα δούναι και λαβείν, παίζονται περιουσίες. Παρότι η αγορά είναι ελεύθερη σπανίως αυτορυθμίζεται. Ίσως, τώρα, να βοηθήσει η «κρίση» προς την κατεύθυνση της αυτορύθμισης, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να πω ότι μεταξύ άλλων, τον τελευταίο καιρό βρέθηκαν ξεχασμένες κόπιες από τα βινύλια (χωρίς εξώφυλλα) των δίσκων των Stained Veil και Fear Condition, επανατυπώθηκαν τα εξώφυλλα και διανεμήθηκαν σε ανεκτή τιμή (σε σχέση με το πόσο πουλιούνται σε e-bay κλπ), από τους υπεύθυνους της Smash.
    Δυστυχώς βέβαια τα βλέπω ήδη out of stock στο δισκοπωλείο που τα βρήκα εγώ στη Θεσσαλονίκη.
    To Stained Veil είναι εκπληκτικός δίσκος, με τον Νίκο Μοδιώτη στα φωνητικά (μετέπειτα μάνατζερ των Ξύλινων Σπαθιών, Μίκρο κλπ-ιδιοκτήτη του Λούκυ Λουκ μπαρ)κάργα ψυχωμένο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Από τους 3 δίσκους της Smash, αυτός που ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μου είναι των Stained Veil. Σίγουρα οι επανεκδόσεις παλαιότερων ελληνικών δίσκων του λεγόμενου ανεξάρτητου ροκ βοηθούν στην κατανόηση της εξέλιξης του ροκ ήχου στην Ελλάδα ως σήμερα και θα πρέπει και οι καινούργιες εταιρίες όπως οι Inner Ear, Puzzle Music και άλλες να αρχίσουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τέτοιου είδους παραγωγές οι οποίες σίγουρα θα έχουν μεγάλη ανταπόκριση στους ακροατές αυτών των μουσικών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλά τα λες Καραμπεάζη, αλλά να συμπληρώσω ότι το 2008 που κυκλοφόρησαν αυτά με τα επανατυπωμένα εξώφυλλα δεν είχαν καθόλου προσιτή τιμή και δυστυχώς λίγοι το ήξεραν και πολλοί την πάτησαν. Ο σαλονικιός εταιριάρχης που κυκλοφόρησε αυτές τις κόπιες δεν το χειρίστηκε και πολύ καλά.

    ar.haf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Να πω την αλήθεια.
    Τους Fear Condition τους έβαλα στο πικάπ μετά από 25+ χρόνια, αλλά δεν τους ’φχαριστήθηκα. Μου φάνηκαν σαν Τρύπες με αγγλικό στίχο. Έχουν αυτό το πομπώδες τραγούδισμα που μαρτυρά την εποχή κι ένα σαξόφωνο που δεν κολλάει. Αυτά τα λέω βιαστικά. Δεν κάνω κριτική.
    Τους Yell-O-Yell δεν βρήκα το κουράγιο να τους ακούσω…
    Τους Stained Veil τους έχω στο πατρικό μου. Θυμάμαι πάντως πως τους είχα ξανακούσει στη δεκαετία του ’90 και τους είχα «κολλήσει» σε μια κασέτα με τους Wipers…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γιa την αποκατασταση της αληθειας και για οσους ενδιαφερονται να γνωριζουν...η Smash ΔΕΝ εχει καμμια σχεση με τα αντιτυπα των Fear Condition & Stained Veil που εμφανιστηκαν προσφατα στην αγορα. Η διαμορφωση των τιμων ΔΕΝ εγινε απο την Smash.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ποσο μα ποσο συμφωνω με τον spacefreak,οταν τ'ακουγαμε αυτα στα 80'ς σχεδον γελουσαμε και τα τελευταια χρονια εχουν γινει ξαφνικα Ιερα Δισκοποτηρα.....

    Τιμος Παυλιδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εγώ δεν γελούσα όταν τ’ άκουγα (μερικά μού άρεσαν κιόλας). Απλώς έδινα τα φράγκα μου, στηρίζοντας γενικώς οτιδήποτε συνέβαινε. Το ότι κάποια απ’ αυτά έγιναν στην πορεία Ιερά Δισκοπότηρα προς ώρας δεν με απασχολεί. Θα με απασχολήσει όταν αποφασίσω να τα πουλήσω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Βέβαια Τίμο. Ακούγεται το Stein Veil;;; μου τους εκθίαζε ο Κοντογούρης και τη πάτησα και το αγόρασα μόλις κυκλοφόρησε... Αποτέλεσμα: κάθησε στο σπίτι μου μία βδομάδα πριν γίνει frisbee. Μόνο οι Yell-O-Yell ( το XIII είχαν βγάλει) επιβίωσαν στη δισκοθήκη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τι λέγαμε; Απόψε είδα σε δισκάδικο το “Bare Hands” των Reporters σε διπλό 10ιντσο(!) από κάποιαν Geheimnis Records (κάπου την έχει πάρει το μάτι μου ξανά).


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. OK δικό μου το λάθος περί Smash και επανεκδόσεων με τα επανατυπωμένα εξώφυλλα. Τώρα θυμήθηκα ποιος τα έβγαλε κλπ (μου το είπε ο δισκοπώλης δλδ, απλά δεν το είχα συγκρατήσει). Δεν το ήξερα ότι είχαν πρωτοβγεί το 2008....
    Κατά τα λοιπά στα δικά μου αυτιά και γούστα, το Stained Veil ακούγεται. Και το ότι μπήκε σε κασέτα πλάι στους Wipers, τους οποίους τα δικά μου αυτιά και πάλι δεν χορταίνουν να ακούν, το επεξηγεί αυτό.
    Δεν θεωρώ απίθανο κάποιος να τους έχει για φρίσμπ πάντως και μπορώ να φανταστώ κάποιους λόγους.
    Αυτά, περιμένουμε και τις νέες εκδόσεις το λοιπον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Άλλο Greg Sage & Wipers και άλλο Stained Veil. Apples and Oranges. Πριν από λίγο είχα μια online κουβέντα με κάποιο φίλο που πρωταγωνιστούσε στα εγχώρια 80ς και μένει στη Καλιφόρνια από το 1991 έχοντας ξεκοπεί από τα εγχώρια, το 'φερε η κουβέντα περι ογδοντολαγνείας και κάναμε διαδικτυακή ακρόαση του "Hellucinations" των VILLA 21. Φρίκη! Νεογκαράζ, wannabe PLAN 9 3ης εθνικής, χωρίς τις acid ακουστικές ευαισθησίες των τελευταίων... Έριξα τριπλή δόση Niemen και έναν Eric Dolphy για να συνέλθω. Υπερεκτημημένη σκηνή το indie 80s made in GR. Και εγώ που κάποτε υποστήριζα, ίσως από νοσταλγία, ότι ήταν καλύτερα από τα ντόπια 70ς, το παίρνω πίσω πάραυτα. ΔΕΝ ακούγονται 30 χρόνια μετά. Πιπέρι στη γλώσσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δεν θέλω να μπω στην κουβέντα τι ακουγόταν και τι όχι από τα αγγλόφωνα greek 80s, καθότι τα γούστα του καθενός είναι σεβαστά. Θα πω όμως τρία LP που τα ξεχωρίζω και για μένα σημαίνουν πολλά.

    Το πρώτο LP των Scraptown στη CBS από το 1981. Φοβερό. Ως ήχος, ως συνθέσεις, ως παιξίματα, ως σύνολο. Σχεδόν χωρίς κανένα αδιάφορο κομμάτι. Ακόμη και σήμερα, και τώρα, μπορώ να το ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος δυο και τρεις φορές καπάκι.
    Από τα «σκοτεινά» θα ξεχώριζα το LP των Reporters (χωρίς να είναι όλα τα κομμάτια του αυτού επιπέδου).
    Και από τα late 80s βεβαίως το πρώτο των Purple Overdose (ιδίως η πρώτη πλευρά είναι τέλεια).
    Αυτά σε πρώτη φάση…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συμφωνώ με τα 3 προαναφερθέντα άλμπουμ και προσθέτω στα δικά μου αγαπημένα και το πρώτο των Morel. Αν και με ελληνικό στοίχο αλλά όμορο με τον new wave ήχο των eighties.
    Καλό φθινόπωρο και καλές διαφωνίες...
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. GR 80s για μένα: Εν Πλώ (μακράν), Purple Overdose, "Βουβά Τοπία" Morel, Yell-O-Yell, Anti-Troppau Council, Δημοσιουπαλληλικό Ρετιρέ, Οπτική Μουσική, Κολλεκτίβα Χάλκης, Mushrooms 2ο, Αδιέξοδο "38'", Πλάτωνος "Μάσκες Ηλίου", Rotting Christ (το ιστορικό 2ο demo) and that's all.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ο κόσμος γουστάρει λίστες. Να διαβάζει… δεκάδες. Τα «δέκα καλύτερα», τα «δέκα χειρότερα» κ.ο.κ. Κι εγώ τις διαβάζω τις λίστες. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Μου είναι δύσκολο όμως να καταρτίζω δικές μου και γι’ αυτό το αποφεύγω. Όχι από σνομπισμό. Φοβάμαι μήπως ξεφύγει κάποιο άλμπουμ εν προκειμένω –αφού μιλάμε για μουσικές λίστες– που δεν θα πρέπει με τίποτα να ξεφύγει. Φοβάμαι μήπως ξεχάσω το καλύτερο…
    Τα ελληνικά 80s δεν είναι ένα πράγμα. Είναι το ελληνόφωνο τραγούδι, είναι οι ορχηστρικοί δίσκοι, είναι οι jazz κι οι πειραματικοί (αν αποφασίσουμε ότι αυτούς θα τους έχουμε μαζί), είναι οι αγγλόφωνοι, είναι… δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο… Η γνώμη μου είναι ότι θα μπορούσε να γίνουν επί μέρους λίστες. Μοιάζει και είναι πιο εύκολο.
    Ας πούμε ο δίσκος του Σάκη Παπαδημητρίου με τον Günter Sommer στην Praxis είναι για μένα ένα από τα πιο εντυπωσιακά (ναι) LP της δεκαετίας, δεν θα ήθελα όμως αυτόν τον δίσκο να τον έχω στην ίδια λίστα με τα «Ζεστά Ποτά» των Κατσιμιχαίων, ή με το άλμπουμ των Εν Πλω. Αναπτύσσω πάντα προβληματισμούς τέτοιου είδους και γι’ αυτό δεν… ολοκληρώνω. Αν χρειάζεται, να το επιχειρήσω. Σιγά-σιγά όμως, γιατί θα πρέπει να γραφτούν και τ’ ανάλογα μικροκείμενα… Και οι δίσκοι δεν θα είναι δεκάδα ή εικοσάδα θα είναι όσοι βγουν. Άμα είναι έξι δηλαδή, γιατί να αριθμήσω επτά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ε, ναι... αν είναι να βάλουμε Κολλεκτίβα Χάλκης τότε να βάλουμε και Μιχάλη Σιγανίδη. Ή ξεφεύγει; Όσο προχωρούν πάντως οι δεκαετίες τόσο δυσκολεύει και η δημιουργία λίστας. Καμία σχέση δηλαδή η Πλάτωνος με τους Αδιέξοδο. Ενώ η Κωχ με τα 4 επίπεδα... ποιο πολύ κολλάνε.
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αλέξανδρε, το αριστούργημα του Σιγανίδη με το Ρέλλο είναι του 1990, γι αυτό και είναι εκτός λίστας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Από την Smash Records φτάσαμε στον Σιγανίδη και στον Ρέλλο!!!! ...και για να μην ξεχνιόμαστε στο αριστούργημα του Σιγανίδη και του Ρέλλου!!!! είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι ακούνε μουσική σουρωμένοι... ευτυχώς όμως που είχαμε βοήθεια κοινού από την Καλιφόρνια και βγάλαμε κάποια άκρη!!!

    ar.haf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Σωστός spacefreak...
    ar.haf αμφιβάλεις ότι το "ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ" είναι αριστούργημα; Εγώ πάντως το ακούω μια χαρά και το πρωί ασούρωτος και το βράδυ σουρωμένος.
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Καθόμαστε και τσακωνόμαστε μουσικά για 10,20 γκρουπάκια των 80's που την είδανε Seeds ή Joy Division (και καλά κάνανε)και παίξανε για πενταροδεκάρες τότε,επειδή κάποιος καραγκιόζης (άρα έξυπνος)έμπορας το 2012! έβγαλε τη μουσική τους σε δημοπρασία, και δεν κοιτάμε τα χάλια των Ιερών Κοπρόσκυλων(τι μου φταίνε τα σκυλάκια)του Λαικού-Έντεχνου linoleum που δηλώσανε 5 και 6 χιλιάδες ευρώ αποδοχές το χρόνο καβάντζα για να τούς πηδάνε τα αδέλφια απο το Αργυρόκαστρο και οι πεινασμένες πρεζούδες της Βαρβάκειου αγοράς.
    Αλλα αυτοί ολοι γράψανε ή ερμηνεύσανε ερτζιανά αριστουργήματα (my ass) ΓΑΜΩ τα έντεχνα μέσα και δεν εξαιρώ καμμιά κουφάλα αν αποδειχθεί οτι τον-την πληρώνω τόσα χρόνια εν αγνοία μου.
    Ευχαριστώ Φώντα για τη φιλοξενία και συγγνώμη για το ύφος μου.
    Spacefreak μέσα είσαι με τις επιλογές σου άν και ανέβασες τις τιμές άθελα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Είμαι πολύ επιφυλακτικός μ’ αυτά που ανακοινώνονται. Κάποιοι προσπαθούν να δείξουν στην τρόικα πως δουλεύουν και στους φουκαράδες τους συνταξιούχους των τρεις κι εξήντα πως είναι ακριβοδίκαιοι και δεν κάνουν στραβά μάτια προς καμμία κατεύθυνση. Ορισμένοι της λίστας έχουν ήδη αμφισβητήσει τα στοιχεία. Δεν μπορώ να ξέρω που βρίσκεται η αλήθεια και προσωπικώς δεν μ’ ενδιαφέρει. Δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Ούτε μ’ ενδιαφέρει να ξέρω πόσα δηλώνει ο καθείς. Εκείνο που με νοιάζει είναι το κράτος να κάνει σωστά τη δουλειά του, δίχως να ανακοινώνει τίποτα και σε κανέναν. Γιατί δημοσιεύουν λίστες παραμονή των μέτρων, για να τους πούμε «μπράβο»; Δεν καταλαβαίνουν πως, επί της ουσίας, επιβαρύνουν τη θέση τους; Πως καμμία παρανομία σ’ αυτό το επίπεδο –αν γίνεται– δεν γίνεται χωρίς συναλλαγή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Κάποιος ArthurA στο cbox ζήτησε από τον Άρη Καραμπεάζη λίγες πληροφορίες ή αναμνήσεις από τους Joyful Nurses. O Καραμπεάζης δεν ανέφερε κάτι –αν έχει κάποια πληροφορία βεβαίως ας την καταθέσει– εγώ έγραψα πως τους είχα δει στο Κύτταρο πριν 27 χρόνια μαζί με τους Χωρίς Περιδέραιο (και τα Αρνάκια – ήταν κι ένα τέταρτο γκρουπ, που τώρα δεν μου έρχεται στο μυαλό). Απ’ όσο θυμάμαι ήταν κιθαριστικό γκρουπ κι είχε ελληνικό στίχο. Έβγαζαν τρομερή δύναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τί μου θύμισες τώρα... Για ένα διάστημα ήμουν ο τραγουδιστής των Joyful Nurses. Γύρισα από την Αγγλία καλοκαίρι 85. Έχοντας βιώσει τη σκηνή του Manchester και έχοντας ζήσει μετά στο νότιο Λονδίνο κάποια χρόνια (Vauxhall/Brixton περιοχές με έντονη εναλλακτική κουλτούρα), έψαχνα αγγελίες για συγκρότημα. Οι Joyful nurses είχαν χάσει τον τραγουδιστή τους (νομίζω είχε πάει στρατιώτης)και πήρα εγώ την θέση του. Μετά από κάποιες συναυλίες τους είπα ότι θα άλλαζα τον στίχο σε ελληνικά. Έχοντας ζήσει την αμεσότητα της επαφής με τον κόσμο όταν έπαιζα στην Αγγλία, μου φαινόταν αντίστοιχα ανόητο να τραγουδώ στα αγγλικά σε ελληνόφωνο ακρωατήριο. Έτσι κι έγινε. Ο Βασίλης ο ντράμερ είχε ένα μικρό χώρο σαν αποθήκη στην Καλλιθέα και εκεί κάναμε πρόβες. Είχα δώσει στον Αντώνη τον κιθαρίστα την κιθάρα fender stratocaster του αδερφού μου (που δυστυχώς τον είχα χάσει ένα χρόνο πριν σε τροχαίο με μηχανή). Κάναμε συναυλίες (...θυμάμαι μια δυνατή σ'ένα κλαμπ ψηλά στην Συγγρού, με τους Last Drive) που είχα αδειάσει ένα ποτήρι νερό στο κεφάλι μου και είχα κάνει κι ένα σπαγκάτ στη σκηνή :) Μάλιστα εκείνη τη βραδυά είχα προσγειωθεί και με τα γόνατα πάνω σε ένα καλώδιο, κάτι που μου άφησε πόνους κι ευαισθησία για εβδομάδες. Κάποιοι από τους παλιούς τους φαν είχαν "σοκαριστεί" από την υπερβολική μου κινητικότητα επί σκηνής. Ένας είχε πει ότι συναγωνιζόμουν την Μαντόνα! Με πιάνουν τα γέλια τώρα που το γράφω. Όμως ο Βασίλης ο ντράμερ που έπαιρνε τις οργανωτικές αποφάσεις, είχε αγνοήσει τέτοιες προσεγγίσεις "αφού ήμουν μουσικά ποιοτικός". Τους είχα πει να ηχογραφήσουμε κάτι σε στούντιο. Όμως, προέκυψε ασυννενοησία, δεν θυμάμαι πλέον τους λόγους. Μάλλον επειδή δίσταζαν να κάνουμε πιο φιλόδοξα βήματα κι εγώ τους πίεζα. Η μπάντα διαλύθηκε, ο Αντώνης είχε πουλήσει την παλιά του κιθάρα με την δική μου θήκη χωρίς να με ρωτήσει... Μικρές ανεύθυνες πράξεις που κάπως χάλασαν τις σχέσεις, ένα δύσκολο περιβάλλον που δεν έδινε οικονομικές διεξόδους... Ο Βασίλης είχε σίγουρα ηχογραφήσει κάποιες από τις συναυλίες μας. Δεν πήρα ποτέ τις κασέτες. Εγώ συνέχισα στον χώρο του θεάτρου και μετά με εικαστικά/sound/video/performance. Δούλευα και σαν μεταφραστής και δάσκαλος ξένων γλωσσών. Δυστυχώς δεν έχω κανένα μουσικό υλικό από το συγκρότημά μου εκείνης της εποχής, τους Joyful Nurses -και δεν ξέρω αν συνέχισαν μετά με άλλον τραγουδιστή.

      Διαγραφή
    2. Σ’ ευχαριστώ για τις αναμνήσεις-πληροφορίες που μοιράστηκες με το δισκορυχείον.

      Διαγραφή
    3. Παρακαλώ! Χάρηκα που μου τα θυμίσατε. Έπαιζα και σαξόφωνο μαζί τους, μερικά σόλα στα οργανικά μέρη. Μακάρι να μπορούσα να ακούσω εκείνες τις ηχογραφήσεις (στο Mad πρέπει να ήταν). Χαιρετίσματα σε όσους ήξεραν το συγκρότημα. Ο μπασίστας λεγόταν Μάρκος.

      Διαγραφή
  26. H τρόικα για κάποιο λόγο μπορεί να ξέρει τον Eric Clapton k και τούς Level 42 Φώντα, τη Γαλάνη τη Βίσσυ και τον πως τον λένε δεν τους ξέρουνε.Εννοείται οτι στα παπάρια τους κ οι συνταξιούχοι κ οι "ερμηνευτές"κ εγώ μαζι.Δεν πιστεύω πάντως ότι ο καπνός βγαίνει απο λάθος φωτιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Είπα πως είναι και για εξωτερική, αλλά και για εσωτερική κατανάλωση το θέμα. Εδώ

    http://is.gd/cj8kLX

    υπάρχουν οι πρώτες αντιδράσεις από πολλούς τραγουδιστές (πρώτα από τη Δήμητρα Γαλάνη και δίπλα δεξιά από τους υπόλοιπους)… Μην το τραβήξουμε όμως το θέμα Φ.Ν. δεν έχει νόημα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή