Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

BIG JIM SULLIVAN ένας raga-rock ήρωας

«Καθάρισε» λοιπόν και ο Big Jim Sullivan, ο άγγλος κιθαρίστας και σιταρίστας που γεννήθηκε το 1941 και που πέθανε πριν πέντε ημέρες (κατά την Wikipedia) στα 71 χρόνια του. Top session μουσικός, ο Big Jim Sullivan ευθύνεται για πολλά στη μακρόχρονη καριέρα του – αν και ιδιαίτερη θέση μεταξύ εκείνων που επιχείρησε ήταν, βασικά, το ανακάτεμά του ανάμεσα στις απλοποιημένες φόρμες της ινδικής μουσικής και την pop, ηχογραφώντας δύο LP στο δεύτερο μισό των sixties, που… δοξάστηκαν στα 00s.
Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90 είχα πέσει σε μια παράξενη –αλλά δυνατή– παρτίδα δίσκων στο παλαιό μαγαζί του Αμερικάνου στη Λεωκορίου. Καφάσια στο πεζοδρόμιο, με τον κίνδυνο πάντα να σε πατήσουν τ’ αυτοκίνητα, και βεβαίως άπαιχτα original βρετανικά LP από τα sixties σε τιμές… πεντακοσάρικου. Κάτι P.J. Proby, κάτι Scaffold, κάτι John Williams (ο δυσεύρετος folkist της Columbia) και ανάμεσα σε διάφορα άλλα (τα οποία δεν τα θυμάμαι τώρα, γιατί πρέπει να τα ξεφορτώθηκα στην πορεία) και το άλμπουμ κάποιου Lord Sitar [EMI/Columbia SX 6256, 1968]. Επειδή πάντα με ενδιέφερε η «χαλαρή» πλευρά της μουσικής –ισχυρό αντίδοτο σε ό,τι ονομάζουμε «έργο που θα μείνει»– το δισκάκι τού… Λόρδου απετέλεσε ένα αληθινό διαμάντι για τα δικά μου γούστα, κάτι που εν πάση περιπτώσει παγιώθηκε για την διεθνή σκηνή λίγο καιρό αργότερα, όταν το “Lord Sitar” επανεκδόθηκε σε βινύλιο και CD. Τούτο μόνο. Η λογική ανάπτυξης του εντυπωσιακού “Black is black” σε επίπεδο ενορχήστρωσης, παραγωγής κ.λπ. ξεπατικώθηκε (λέω τώρα) από τον Nicola Conte στο δικό του και αρκετά καλό “Missione a Bombay” (2000). Ποιος να ήταν λοιπόν αυτός ο Lord Sitar (ήταν φανερό πως επρόκειτο για ψευδώνυμο), που υπέγραφε εκείνο το πανέμορφο LP, το γεμάτο με τις έξοχες raga διασκευές των “I am the walrus”, “Eleanor Rigby”, “Black is black” και “I can see for miles”; Την απάντηση την έλαβα λίγα χρόνια αργότερα, το 2002, όταν έπεσε στα χέρια μου ένα το ίδιο απολαυστικό CD, το Sitar Beat [r.p.m RPM 242], του γνωστού κιθαρίστα και sitar player Big Jim Sullivan. Εκεί, στο ένθετο, o Kieron Tyler (αρθρογράφος στο Mojo και αλλού) αναφερόταν σε λεπτομέρειες τής όχι και τόσο διαδεδομένης καριέρας τού άγγλου μουσικού, γράφοντας σαφώς πως ο Lord Sitar του ’68 δεν ήταν άλλος από τον Big Jim Sullivan και πως το “Sitar Beat” είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά από την αγγλική Mercury [SML 30001] ένα χρόνο πριν (1967).
Περιττό να πω πως μαγεύτηκα όχι μόνον από τον τρόπο με τον οποίον ο Big Jim Sullivan διασκεύαζε με έπαρση τραγούδια της εποχής (“Shes leaving home” των Beatles, “Sunshine superman” του Donovan, “A whiter shade of pale” των Procol Harum, “Tallyman” του Jeff Beck), αλλά κυρίως από τις δικές του συνθέσεις (“LTTS”, “The koan”, “Flower power”), οι οποίες θα έκαναν τους υπεύθυνους της πάλαι ποτέ ωραίας σειράς Electric Psychedelic Sitar Headswirlers να χάσουν δια παντός τον ύπνο τους. Έχει αξία, επίσης, να σημειώσω πως ο Sullivan δεν συνέθετε (στα κομμάτια που συνέθετε) βάσει μιας κάποιας pop λογικής, αλλά κυρίως… μιας jazz. Δηλαδή ήταν καταφανώς επηρεασμένος από τον ήχο των Joe Harriott/John Mayer«θα επιθυμούσα να έπαιζα σ’ αυτήν την μπάντα» λέει ο ίδιος στις σημειώσεις του ενθέτου– ασχέτως αν τελικώς αποφάσισε να ακολουθήσει έναν πιο popular δρόμο. Μνεία, επίσης, στην παρουσία στο session του John McLaughlin, ο οποίος παίζει soli σε παράξενα μέτρα (21/8) χρόνια πριν τον ηλεκτρο-πανικό της Mahavishnu Orchestra. Το CDSitar Beat” συμπληρώνεται με έξι θέματα, παρμένα από δύο library δεκάιντσα της εταιρείας De Wolfe, που ειδικευόταν τότε (1966-67) σε μουσικές του… σωρού. Έξοχα από εδώ τα “Pageing Sullivan” (με την παρουσία στην κιθάρα του Jimmy Page) και “Viva la Tamla Motown” (ο τίτλος τα λέει όλα).
Τα δύο LP του Big Jim Sullivan aka Lord Sitar συνιστούν ύπατη μουσική απόλαυση. Περιέχουν ασυναγώνιστα raga-groove, που χτυπούν στα ίσια τους Dave Pike Set τού “Mathar” και του “Raga jeeva swara”…

23 σχόλια:

  1. που ακριβώς ήταν ο αμερικάνος?η λεωκορίου ήταν κοντά στο ψυρρή?ήταν ο χοντρός,αυτός που είχε το μαγαζί?έχω πραγματικά κολλήσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σύνορα Θησείου-Ψυρρή. Τη Λεωκορίου πάρε την κάπως σαν προέκταση της Ηφαίστου, αφού περάσεις την Ερμού. Ο Αμερικάνος ήταν από την αριστερή μεριά, λίγο πιο πέρα και απέναντι από το μαγαζί του Ματσούκα. Δεν ήταν (είναι) χοντρός. Μάλιστα, τότε, έμοιαζε περισσότερο με τον… Mr. Blonde, τον τύπο που πρωταγωνιστούσε στις διαφημίσεις των Camel στη δεκαετία του ’80. Μπορεί από ’κει να του κόλλησαν το παρατσούκλι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μπράβο.το χοντρός το είπα γιατί τον μπέρδεψα με τον ματσούκα.
    αν θυμαμαι καλά το μαγαζί ο αμερικάνος το άνοιγε μόνο κυριακές και ήταν δίπλα από ένα μαγαζί που πούλαγε κόμικς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. σιγά τα μαγαζιά.Βρώμικα κ τρισάθλια και άσχετοι μουσικά τύποι που το κέρδος κ μόνο τούς έκανε να πουλάνε δίσκους...
    άμα είχε 1000% κέρδος η φέτα Δωδώνης το ίδιο θα κάνανε.(γιατί μέ τέτοιο ποσοστό κέρδους δουλεύουν).Πήρα από τον Ματσούκα πριν απο λίγο καιρό ένα demo βινύλιο της Sansui με κάτι bossa nova διασκευές για 10 euro και το deal πού έγινε έμοιαζε σαν να αγόραζε κάποιος τούς Dark original.
    Και μόνο που πήρες Φώντα "άπαιχτα original βρετανικά LP από τα sixties" για 500 δρχ. και καλά έκανες, δείχνει πόσο άσχετοι αλλά και πόσο άπληστοι ήταν και είναι οι έμποροι να βάλουν γρήγορα λεφτά στις τσέπες τους.Εξαιρείται ο Πάνος γιατί κάτι ακούει και αυτός και μαζεύει δίσκους αλλά δέν τα ξέρει και όλα προφανώς όπως όλοι μας.Φοβούνται όλοι το e-bay σα το διάολο.Λές κ εχουμε όρεξη να αγοράζουμε δίσκους και να τρέχουμε στα ταχυδρομεία σε ουρές για να τους ξανα πουλήσουμε για να βγάλουμε 15 euro.άντε ρέ...
    Τρομερός ο Big Jim Sullivan. RIP.
    ΦΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Να σου πω Φ.Ν.
    Προσωπικώς δεν μ’ ενδιαφέρει ποιος ξέρει και ποιος δεν ξέρει από δίσκους (από τους μαγαζάτορες εννοώ). Αρκεί που ξέρω εγώ (όσο ξέρω τέλος πάντων). Βεβαίως, άμα ξέρει πέντε πράγματα το αφεντικό πιάνεις και καμμιά κουβέντα και περνάει καλύτερα η ώρα… Θέλω να πω πως σε κάθε second hand δισκάδικο πάντα μπορείς να βρεις κάτι καλό και φθηνό. Κάτι που διέλαθε, πιθανώς, της προσοχής του μαγαζάτορα ή κάτι που δεν το εκτιμά και το παραπετάει. Όταν μπαίνω λοιπόν σ’ ένα τέτοιο μαγαζί δεν φεύγω αν δεν κοιτάξω τις προσφορές. Για να μη σου πω πως ξεκινάω από αυτές. Και πάντα θα βρω κάτι να πάρω.
    Όσον αφορά στον Αμερικάνο ήταν κάποτε το πιο κουφό και το πιο φθηνό μαγαζί της Αθήνας. Εύρισκες ωραία κομμάτια (rock, jazz, blues, country, folk, οτιδήποτε) σε τιμές αστείες. Πάντα περνούσα από ’κει, όταν κατέβαινα στο Μοναστηράκι και πάντα κάτι θα τσιμπούσα. Καμμιά φορά δε εντόπιζες και φλέβα…
    Προσωπικώς έχω ένα αξίωμα σ’ αυτά τα πράγματα. Δεν πρέπει να υποτιμάς ποτέ μία τυχαία ντάνα με δίσκους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ο ματσούκας ασ'τα καλύτερα
    ο πάνος δυστυχώς τις τιμές του τις έχει τσιμπημένες τον τελευταίο καιρό,άσε που ο νεαρός που εχουν με το που μπαίνεις σε περνάει από κόσκινο μην τυχον και κλέψεις κάτι-σιγά
    γενικά όλοι οι δισκοπώλες είναι γδάρτες και απατεώνες,αγοράζουν δίσκους για 3 ευρώ λέγοντας σου δεν ειναι mint αλλά είναι ταλαιπωρημένος και αργότερα τον ίδιο δίσκο τον πουλάνε 50 ευρω και πάνω σαν mint,κοινώς είναι έμποροι,ειτε πουλούσαν φέτα είτε δισκους το ιδιο έμποροι είναι
    ωστόσο ο Αμερικάνος θυμάμαι οτι ήταν πολύ χύμα και έβρισκες σπάνιους και ωραίους δίσκους πολύ φθηνά.
    Μ.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τον τελευταίο καιρό έχω αραιώσει από τα δισκάδικα, αλλά νομίζω πως ο Πάνος έχει πάντα καλές τιμές. Εντάξει. Ο κάθε δισκοπώλης θα κάνει και τις κινήσεις του. Θα βρει κάτι φθηνό (που να είναι ακριβό) και θα το πουλήσει ακριβό. Έμπορος είναι, μαγαζί έχει. Νοίκια, εφορίες, ρεύματα, χαράτσια, ασφάλειες, υπαλλήλους ενδεχομένως κ.λπ., κ.λπ. Μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό. Το θέμα είναι να μην συμβαίνουν ακρότητες. Δίσκοι της πλάκας, που δεν είναι καν σπάνιοι, να πουλιούνται για χρυσάφι.

    Πάντως, όσοι δεν έζησαν στη δεκαετία του ’80 (όσοι δεν αγόραζαν δίσκους στη δεκαετία του ’80 εννοώ) δεν ξέρουν τι θα πει εκμετάλλευση. Πληρώναμε τους Ultimate Spinach και τους Beacon Street Union 7 και 8 χιλιάρικα το 1985 π.χ. (ένας ελληνικός δίσκος είχε, τότε, 6-7 κατοστάρικα), όταν αυτοί οι δίσκοι στην Αμερική (και χιλιάδες άλλοι) δεν κόστιζαν πάνω από 2 δολάρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. εγώ θυμάμαι ότι στα μέσα της δεκαετίας του 90 είχα αγοράσει από γνωστο μαγαζι του μοναστηρακιου το freak out original σε μονοφωνική έκδοση μόνο 1200 δρχ.και την Διατάραξη κοινής ησυχίας 4000 δρχ.δηλαδή μεχρι και το 97 οι τιμές παρέμεναν σε λογικά πλαίσια,μετά το 2000 εκτοξευσαν στα ύψη τις τιμές.
    υπήρχαν δίσκοι μεταχειρισμένων την δεκαετία του 80?καθαρά πληροφοριακά ποιά ήταν?εγω θυμάμαι μόνο τον φώτη? στα εξάρχεια ο οποίος ήταν όντως πανάκριβος.
    για ακούστε και αυτή την κομματάρα ψυχεδελικός παζολίνι
    http://www.youtube.com/watch?v=-UB08fvfKro
    Ι.Τζόνσον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αν υπήρχαν ακριβές τιμές στη δεκαετία του ’80; Μερικοί νομίζω (για κάποιους δίσκους τουλάχιστον) συναγωνίζονταν για το ποιος θα πουλήσει ακριβότερα… Ποιος θα εντοπίσει το μεγαλύτερο θύμα… Ακουγόταν τότε (στα μέσα του ’80) πως κάποιος είχε πουλήσει το άλμπουμ των Human Zoo για 40 χιλιάρικα! Είχε γραφτεί κιόλας αυτό.

    Φυσικά και υπήρχαν second hand δισκάδικα από τότε. Έτσι προχείρως θυμάμαι τον Παναγιώτη τον Happy-Sad, τον Κοντογούρη, τον Φώτη που λες κι εσύ, τον Άρη τον Μπέλλη, δεν ξέρω μήπως και ο Χατζής πούλαγε ήδη από τα 80s (δεν είμαι σίγουρος)… Ακόμη και το Happening από ένα σημείο και μετά, στο ισόγειο, είχε μεταχειρισμένα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να αγοράζει δίσκους (δηλαδή το 1977)στο Μοναστηράκι πάντα υπήρχαν secondhand δισκάδικα.Μέχρι και ο περίφημος "κουρέας" δίσκους είχε στο πάτωμα.Στις αμερικάνικες αγορές γύρω γύρω ανάμεσα σε blue jeans και μπλουζάκια University of Alabama,εύρισκες και κανα James Gang ή στη καλύτερη ZZ Top.Το πρώτο secondhand δισκάδικο που πραγματικά είχε ψιλοκουφά για την εποχή πράγματα φερ'ειπείν Ballin' Jack,Stray Dog και Flying Island(ολα made in USA)και ήταν και ψιλο-νορμάλ στις τιμές του(προφανώς γιατι δεν περίμενε και ο ίδιος που θα φτάνανε κάποτε) ήταν ο Άρης στα Εξάρχεια που το 79-80 έκανε θραύση τουλάχιστον στη παρέα μου.
    ΦΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. O κουρεαs ηταν πραγματικο κουρειο απο τα early 70' που πουλουσε και δισκουs αν θυμαμε καλα τον ελεγαν Ανδρεα.Τα secondhand δισκαδικααρχισαν να σβυνουν με την διαδοση του mailorder sta 90'.Ωραια κουβεντα πιασετε. Salaok

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Salaok, tην εποχή των mail-orders τα second hand τριπλασιάστηκαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Προσωπικώς έχω σταματήσει τις αγοραστικές μου κραιπάλες στα εγχώρια "κολλεκτορατζίδικα" σφαγεία από τα τέλη τοων 80s. Αυστηρώς επικεντρώθηκα σε mail order και internet. Φώτηδες, Ματσούκες, Χατζήδες, Space Music, Κερασιώτηδες, Ζαχαρίες, Αλέκοι, Happy Sad και λοιποί γνωστοί και μη εξαιρεταίοι αρκετά πλιατσικολόγησαν (με τα αμερικάνικα 2nd hand κυρίως) σε σχέση με τις "έξω" τιμές...

    Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βολτάρω για ενημέρωση (βίτσιο είναι αυτό). Αν και τα τελευταία 3 χρόνια μόνο ο Sound Effect, o Δήμος, ο Ατράκτορας και το Vinyl Microstore (σε μικρότερο βαθμό) μου κινούν το ενδιαφέρον (ως οι πιο ενημερωμένοι σε ό,τι παίζει ΣΗΜΕΡΑ). Κρίση στους πάντες... άτομο κάτω των 30 δεν μπαίνει πλέον ούτε για δείγμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Προσωπικώς, εγώ τη δισκοθήκη μου τη γέμισα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 με προσφορές δίσκων από το 7+7 στο Μοναστηράκι και οφείλω να ομολογήσω ό,τι πάντα με τραβούσαν τα ράφια προσφορών σε όλα τα δισκάδικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ''γενικά όλοι οι δισκοπώλες είναι γδάρτες και απατεώνες''

    πριν λιγο καιρο ειχες σβησει ενα σχολιο αντιστοιχο δικο για τον Κοντογουρη μετα απο προτροπη του Νικ Βραστα,τωρα που τα χωνουν ολοι δε διαγραφεις τιποτα...

    Eponymous

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Όταν λέει κάποιος πως «όλοι οι πολιτικοί είναι απατεώνες» είναι σαν να μη λέει τίποτα. Όταν όμως κάποιος λέει πως ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός είναι απατεώνας τότε το πράγμα αλλάζει. Οφείλει να προσκομίσει στοιχεία και αποδείξεις.
    Εσύ καταφέρθηκες εναντίον συγκεκριμένου ατόμου, για κάτι που συνέβη σ’ εσένα και που κανείς άλλος δεν μπορεί να το ελέγξει. Δεν λέω ότι είπες ψέμματα. Λέω πως ένα επώνυμο blog δεν μπορεί να είναι κυτίο παραπόνων και καταγγελιών ανωνύμων σχολιαστών.

    Και κάτι ακόμη. Κανένας δισκοπώλης δεν έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό σε κάποιον πελάτη για να του πουλήσει ένα δίσκο. Ο πελάτης πάει και αγοράζει, πολλάκις σαν το πρόβατο. Για μένα ο πελάτης έχει την πρώτη ευθύνη. Οφείλει να είναι ενημερωμένος και να αποχωρεί, όταν η τιμή δεν είναι η πρέπουσα.

    Το να αποκαλούμε «απατεώνα» τον έναν και τον άλλον δεν καταφέρνουμε επί της ουσίας τίποτα. Άλλη πρέπει να είναι η στάση του κοινού απέναντι στην αγορά. Όχι του δίσκου, του οτιδήποτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Είμαι ο Nick (B)rasta, εγώ δε ζήτησα να διαγραφεί κανένα σχόλιο και πως θα μπορούσα άλλωστε αφού η διαγραφή ή όχι σχολίων έγκειται στη διακριτική ευχαίρεια του Φώντα. Αυτό που είπα είναι ότι δεν είναι σωστό μέσω ενός μπλογκ να κατηγορούμε κάποιους που δεν μπορούν να απαντήσουν με τόσο βαρείς χαρακτηρισμούς. Πιστεύω επίσης ό,τι η καλύτερη τιμωρία ενός εμπόρου, δισκοπώλη στην προκειμένη περίπτωση, που δεν είναι σωστός απεναντί μας είναι να μην ξαναπατήσουμε στο μαγαζί του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Όπως λέγαν κι οι Fugazi '' Never mind what's been selling
    It's what you're buying and receiving undefiled '' KU

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ''Φώτηδες, Ματσούκες, Χατζήδες, Space Music, Κερασιώτηδες, Ζαχαρίες, Αλέκοι, Happy Sad και λοιποί γνωστοί και μη εξαιρεταίοι αρκετά πλιατσικολόγησαν (με τα αμερικάνικα 2nd hand κυρίως) σε σχέση με τις "έξω" τιμές...''..ποσα αλλα ονοματα θες δηλαδη Φωντα???????!!!
    τες πα το σταματαω εδω αφου σου πω οτι εμεις της επαρχιας ,που ειχαμε την ατυχια να παραγγελνουμε ταχυδρομικως ,δεν ηταν δυνατον να ξερουμε τι θα μας στειλουν,οποτε η ευθυνη ηταν αποκλειστικα του μαγαζατορα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω μπερδευτεί με τους ανώνυμους. Δεν ξέρω σε ποιους απαντάω. Βάλτε τουλάχιστον τα αρχικά σας, ένα ψευδώνυμο, ένα avatar, κάτι για να σας ξεχωρίζω.

      Εγώ δε θέλω κανένα όνομα. Ο Ι. Τζόνσον ρώτησε ποιοι πούλαγαν μεταχειρισμένους δίσκους στη δεκαετία του ’80. Είπα κάποιους… Τότε δεν υπήρχαν ούτε Ματσούκες, ούτε Space Music, ούτε Ζαχαρίες, ούτε Αλέκοι… αυτοί είναι μεταγενέστεροι. Ο Ζαχαρίας π.χ. στα eighties δεν είχε μαγαζί. Έβγαινε στα «σύρματα» από τις αρχές του ’90 (μαζί με τον Βινύλιο, τον Πάνο, τον Σπύρο και άλλους, απέναντι από τους Διόσκουρους στο Μοναστηράκι, στο στενό). Τότε τουλάχιστον τον πέτυχα εγώ.

      Όσον αφορά για τα mail-order και τους δίσκους με ταχυδρομείο έχεις δίκιο. Την έχω πατήσει κι εγώ. Όμως αυτού του τύπου οι χοντράδες δεν συνέβαιναν μόνο με τους δικούς μας εμπόρους, συνέβαιναν και με τους έξω (του εξωτερικού εννοώ).

      Διαγραφή
  20. οι Poison Idea λεγαν το καλυτερο ομως
    ''Record Collectors Are Pretentious Assholes''

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με εξώφυλλο τη συλλογή δίσκων του μέλους τους, Pig Champion για να τα λέμε όλα ... KU

      Διαγραφή
  21. καλα αυτο το μπλογκ ******!!!!
    ειμαι λιιιγο μικροτερος κ μαθαινω πραγματα εδω.
    οπως τον λορντ σιταρ που πηρα (σε σιντι)πριν καμποσα χρονια κ ειχα τρελαθει.
    ευχαριστω ολους
    χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή