Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

με αφορμή τα… κιθαροσόλι

Ορισμένοι μπορεί να μην καταπίνουν την κάμηλο, αλλά, πάντως, τον κώνωπα τον διυλίζουν. Κάποιος σχολιαστής στο blog του Νίκου Σαραντάκου «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία» (γράφω τη λέξη “blog” με αγγλικά στοιχεία…) και παρακινούμενος από το θέμα της ανάρτησης για το «κοφίνι του Μπάμπη» έδειξε να ενοχλείται από μία δική μου λέξη –τα κιθαροσόλι– η οποία έχει γραφεί δύο μόλις φορές στο δισκορυχείον, στη διάρκεια των τελευταίων τριών plus ετών (τον ευχαριστώ, εννοείται, για την τόσο λεπτομερή ανάγνωση-μελέτη των όσων γράφω). Άρα δεν πρόκειται για μία λέξη της κατάχρησης, ούτε βεβαίως πρόκειται για κάποια λέξη που με χαρακτηρίζει ως γραφιά. «Έπαιξαν», βεβαίως, διάφοροι στην πορεία των σχολίων… Άλλος έγραψε κάτι για «κριθαράκι» και «κατσαρόλι», άλλος επέδειξε τις γλίσχρες ικανότητες του στη στιχουργική («Του Χέντριξ τα κιθαροσόλι/ τ’ αγαπούσαν λέω όλοι!»), άλλος έγραψε για τα… κιθαροσόλια των νοικοκυρών στην Αργεντινή (οργιαστική φαντασία!), κάποιος άλλος για… κιθαροσολικισμό (πόσα θαυμαστικά να βάλω;), ενώ και ο ίδιος ο Νίκος Σαραντάκος απαντώντας στα σχετικά σχόλια σημείωσε πως «το Δισκορυχείο είναι πολύ καλό (σ.σ. τον ευχαριστώ), αλλά τα κιθαροσόλι τα βρίσκω αποτρόπαια και τραγελαφικά γιατί το πρώτο μισό (κιθαρο-) μόνο ελληνικό μπορεί να είναι». Έγινε δηλαδή ένας μικρός, μικρούλης, τζέρτζελος. Λίγα λόγια λοιπόν κι από εμένα με αφορμή αυτή την… αποτρόπαια λέξη.

Πρώτον, κάτι ουσιαστικό. Ποτέ στο δισκορυχείον δεν έχω ασχοληθεί με το πώς γράφει ο ένας και ο άλλος (ούτε συνάδελφος, ούτε σχολιαστής). Ποτέ δεν έχω κάνει κριτική στον τρόπο γραφής τού καθενός, στο αν βάζει τόνους, στο αν τηρεί την στίξη, στο αν γράφει greeklish, κινέζικα ή αλαμπουρνέζικα. Φυσικά, εννοείται, δεν καταφέρομαι εναντίον εκείνων που το πράττουν. Απλώς, εμένα μ’ ενδιαφέρει το παραμέσα. Το τι θέλει να πει ο καθείς. Το ζουμί. Η άποψή του για συγκεκριμένα ζητήματα. Και επ’ αυτών γίνεται κουβέντα. Δεν θέλω να πω τίποτα για τον Νίκο Σαραντάκο και για τη δουλειά που κάνει. Κάποια κείμενά του είναι απολαυστικά, αλλά συχνά δεν έχω χρόνο να τα διαβάσω. Κάπου με κουράζουν. Υπάρχει μία ανατροφοδότηση στοιχείων, πραγμάτων και καταστάσεων, που μου θυμίζει… φιλολογική βραδυά. Τιμώ τους φιλολόγους και το ενδιαφέρον τους για τη γλώσσα, αλλά εγώ είμαι του Πολυτεχνείου… Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι…

Όσοι ασχολούμαστε με την μουσικοκριτική, τη μουσικογραφία όπως λένε άλλοι, ή τα κείμενα για τη μουσική (όπως λέω εγώ) χρησιμοποιούμε και πολλάκις επινοούμε λέξεις (από τις προσλαμβάνουσες που έχει ο καθένας μας), οι οποίες μας βοηθούν (ή έτσι νομίζουμε) στην προσπάθειά μας να επικοινωνήσουμε με τους αναγνώστες μας. Βλέπω (κι εγώ ως αναγνώστης) ένα κείμενο με «σκεπασμένο» όνομα και αντιλαμβάνομαι ότι είναι του Ζήλου, του Χαρωνίτη, του Γιαννουλόπουλου παλαιότερα ή της Σπανούδη ακόμη παλαιότερα… Ο καθείς μας έχει έναν τρόπο γραπτής έκφρασης (προϊόν και της εποχής του), τον οποίον αλλάζει και μεταπλάθει στη διαδρομή, διατηρώντας όμως κάποια αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά. Έτσι κι εγώ έχω μερικούς κανόνες, οι οποίοι εμφανίζονται, αυτοματικώ τω τρόπω πλέον, στα γραπτά μου. Σας διαβεβαιώνω, όμως, πως έχει προηγηθεί σκέψη. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Έχω αποφασίσει να γράφω –τα τελευταία κάμποσα χρόνια –το album, ως «άλμπουμ». Επειδή είναι μια λέξη που έχει διαχρονική, ελληνική χρηστικότητα. Το ίδιο και το ρεφρέν, το κλαμπ, τον σταρ ή την σταρ κ.ο.κ. Καμμιά φορά μπορεί να ξεφύγει κανένα club, ιδίως αν προηγείται το όνομα τού κλαμπ (π.χ. “Marquee club”), αλλά, βασικά, αυτός είναι ο κανόνας. Μία λέξη, πάντως, που με προβληματίζει χρόνια είναι η λέξη «σόλο». Κι εδώ πρέπει να προηγείται και να προτιμάται το «σόλο» τού «solo», αλλά τι γίνεται με τον πληθυντικό; «Τα σόλο», «τα σόλα», «τα solos», «τα soli» ή μήπως «τα σόλι»; Υπάρχουν βεβαίως και τα «σολαρίσματα»… Έχω ακούσει και τις «σολιές»… Δεν ξέρω. Κατά καιρούς μπορεί να έχω χρησιμοποιήσει τα πάντα (πολύ παλαιά ακόμη και το λάθος, για μένα, «τα solos», που είναι... αγγλικοποίηση από την ιταλική), αλλά τα τελευταία χρόνια εμμένω στα soli ή και στα σόλι. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη –το παλεύω μέσα μου (ακούγεται αστείο, αλλά δεν είναι)– αν πρέπει να χρησιμοποιώ ελληνικούς ή λατινικούς χαρακτήρες στην εν λόγω λέξη. Επειδή η λέξη «σόλι» δεν ακούγεται (ούτε γράφεται βεβαίως) στην ελληνική, μάλλον προτιμώ την «soli». Άρα που καταλήγουμε; «Σόλο» για τον ενικό και «soli» για τον πληθυντικό; Και τα «σόλα» όμως μπορεί να είναι κακόηχη λέξη, αλλά δεν είναι εντελώς άσχημη. Ακόμη το ψάχνω… 

Τα «κιθαροσόλι» τώρα, για τα οποία έγινε o μικρός ντόρος στο blog του Σαραντάκου είναι μία λέξη πλαστή, δική μου. Έμπνευση της στιγμής. Μου αρέσει ως λέξη. Έχει «ρ», «λ», πέντε «διγράμματες» συλλαβές… έχει μια συμμετρία. Εγώ όταν την έγραψα δεν σκέφτηκα ούτε το... κριθαράκι, ούτε το… κατσαρόλι· ίσως γιατί γράφω, πάντα, ενώ έχω περιδρομιάσει! Το ότι το πρώτο κομμάτι της είναι αρχαιοελληνικό και το δεύτερο «ξένο» δεν μ’ ενοχλεί. Δεν το παίζω, ούτε είμαι γλωσσαμύντορας. Δεν ανήκω σ’ εκείνους που φοβούνται για την (κακή) τροπή της ελληνικής γλώσσας, έχοντας αναλάβει το πατριωτικό καθήκον να την προστατεύσουν έναντι των αλλοφύλων (ουδένας υπαινιγμός για κανέναν). Τώρα, βεβαίως, ο Σαραντάκος βρήκε τα… κιθαροσόλι μου (να ήταν και δικά μου! – ενός βέλγου μεταλλά ήταν) «αποτρόπαια» και «τραγελαφικά»… Τι να πω; Γούστα είναι αυτά· και σεβαστά από εμένα τουλάχιστον.
Να και κάτι σχετικόν-άσχετο. Τις λέξεις «blog» και «blogger» προτιμώ να τις γράφω με λατινικά στοιχεία. Τις γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με το blogging, αλλά τις αγνοεί η μισή Ελλάδα. Σε 30 χρόνια μπορεί να ακούγονται όπως το ρεκόρ, το μπαρ ή το κλαμπ… Τότε το μπλογκ (με ελληνικά στοιχεία) θα είναι η ενδεδειγμένη γραφή. Εννοείται πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με το «μπλογκ» και τον «μπλόγκερ» σήμερα, ούτε ποτέ θα σχολίαζα (θετικώς ή αρνητικώς) το ένα ή το άλλο.

21 σχόλια:

  1. Γούστα είναι αυτά; Ρε τι άλλο θα ακούσουμε. Ανοίχτε και καμία γραμματική κι εσείς του Πολυτεχνείου να μάθετε να γράφετε σωστά ελληνικά. Η σωστή γραφή δεν είναι θέμα γούστου και γλωσσοπλαστικής. Η αντίδραση σας έχει πάντως πολύ πλάκα τη στιγμή που έχετε (αυτο)αναγορευτεί σε πάσης φύσεως κριτή-διορθωτή-φορέα-κάτοχο της μίας και απόλυτης αλήθεια και είσαστε έτοιμος (με καλή πίστη βεβαίως βεβαίως) να κατακεραυνώσετε κάθε παρεκλίνοντα. Αλλά για σας φαίνεται ότι είναι πιο σημαντική η ακρίβεια μιας απίθανης πληροφορίας κάποιου απίθανου δίσκου παρά η γλωσσική επαρκεια και ακρίβεια.
    (σας προλαβαίνω για την υπογραφή)
    τσάτσος του Μανώλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο αγόρι μου, μπράβο. Συγκινούμαι με την πρόοδό σου. Βγάλε τώρα και το «τσάτσος» κι έλα στο θείο-Φώντα να σου δώσει καραμέλα…

      Διαγραφή
    2. Φρικτέ Μανώλη Νταλούκα....get a life!!

      Διαγραφή
  2. Στο Πολυτεχνείο σας έμαθανν καλύτερα ελληνικά από αυτά που μας έμαθαν στη Φιλοσοφική. Το ζητούμενο σε κάθε γλώσσα είναι η ικμάδα!
    Δικό σας: http://www.ekebi.gr/magazines/ShowImage.asp?file=38553&code=3307

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικό!

    Πολύ μου αρέσουν τα ορνιθοσκαλίσματα του Μητσάκη. Ιδίως όταν μας κάνουν να αισθανόμαστε υπέροχα ηλίθιοι.
    Μόνο κάτι επαρχιώτες γιατροί του ΕΣΥ γράφουν πλέον μ’ αυτόν τον τρόπο. Δυστυχώς, θα τους χάσουμε κι αυτούς τώρα με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. γιατί όχι κιθαρίσματα;

    ...Τα κιθαρίσματα στο cd σ' αυτό το πανέμορφο τραγούδι μ' έχουν στην κυριολεξία συνεπάρει...
    ...κιθαρίσματα του Santana...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φυσικά, φυσικά. Κιθαρίσματα, κιθαρισμοί, κιθαρίσεις, κιθαρωδίες, κιθαρωδήσεις (οι δύο τελευταίες αν παίζεις και τραγουδάς κιόλας) ακόμη και κιθαριές, όπως ακούγεται στην πιάτσα…
    Μα δεν χρησιμοποίησα τα «κιθαροσόλι» επειδή δεν υπήρχαν άλλες λέξεις. Μάλλον επιχείρησα να προσθέσω ακόμη μία… Σε κάποιους δεν άρεσε. Δεκτόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τι "δεν άρεσε η λέξη" και και κουταμάρες; Από πότε η γλώσσα έγινε θέμα γούστου; Αν κ. Τρούσα κάποιος γράψει ότι ο δίσκος 666 είναι μεγάλη παπαριά εσείς θα βγείτε αμέσως στον άμβωνα να κράξετε. Για τη μουσική δλδ όπου πολλά είνααι θέμα καθαρά γούστου. Η γλώσσα λοιπόν όσο κι αν δεν σας αρέσει ή το αγνοείτε έχει κανόνες. Αν τους ξεχάσατε ή δεν τους μάθατε ποτέ κατεβάστε και καμία γραμματική από το ράφι πάντως, μην επιδεικνύετε τη μαύρη σας άγνοια με φτηνές δικαιολογίες. Επίσης μην κάνετε τον κουτοπόνηρο. Το κιθαροσόλι, που λέτε ότι έχετε γράψει μόνο δύο φορές, ήταν βέβαια το αριστούργημα σας, αλλά η ασχετοσύνη σας ξεκινά με τα "σόλι" στα οποία μας έχετε ταράξει. Και για να μη σας βάζω στον κόπο να ψάχνετε γραμματικές, οι ξένες λέξεις δεν κλίνονται. Η μόνη που κουβέντα που μπορεί να γίνει εδώ είναι το εάν η λέξη σόλο έχει ενσωματωθεί στην ελληνική τόσο ώστε να ακολουθήσει τους κανόνες για τις ελληνικές λέξεις δηλαδή να γίνεται στον πληθυντικό "σόλα". Αυτό είναι το μόνο ζήτημα. Τα υπόλοιπα είναι "ομορφιές". Επίσης πάψτε πια με αυτόν τον μπουγαδοκαυγά, έχετε γίνει αμφότεροι περίγελοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το ζήτημα είναι ότι δεν λέτε απλώς τη γνώμη σας, κάνοντας με ευπρεπή τρόπο την κριτική σας. Το ζήτημα είναι ότι έρχεστε «φτιαγμένος» σαν να ψάχνετε αφορμή να μου τη βγείτε. Απαράδεκτον… αλλά δεκτόν. Ακόμη κι αυτό. Έχετε εν ολίγοις ένα ύφος επιθετικό (θυμίζοντας τον… γνωστόν, ή τον… τσάτσο του γνωστού) και όσοι έχουν επιθετικό ύφος λένε, συνήθως, βλακείες.

    Πρώτον, επειδή είστε φανατικός αναγνώστης του δισκορυχείου θα έπρεπε να ξέρετε ότι εγώ ποτέ δεν έχω θίξει, επιτεθεί, κριτικάρει κάποιον σε θέματα γούστου. Γράφω μονίμως πως τα θέματα που άπτονται του γούστου είναι απολύτως σεβαστά. Αν κάποιος γράψει ότι το «666» είναι «μεγάλη παπαριά» όπως λέτε εσείς ούτε στον άμβωνα θα βγω ούτε τίποτα. Θα αδιαφορήσω. Θα επιδείξω κατανόηση. Αν όμως κάποιος το παίζει πανκαδόρος (τι ωραία λέξη!) και αγνοεί τις σχέσεις glam και punk, λέγοντας κοτσάνες, εκεί θα του πω πως είναι καλύτερα ν’ αφήσει τα του punk και να πάει να πιάσει καμμιά… μαρίδα.

    Για μένα και η γλώσσα και η χρήση της είναι θέμα γούστου. Αν δεν είναι, τότε να ρίξουμε στο πυρ το εξώτερον και τον Κάλβο και τον Μαβίλη και τον Παπαδιαμάντη και τον Καζαντζάκη και τον Μητσάκη. Επειδή όμως θα το παρεξηγήσετε κι αυτό σας λέω, το προφανές, πως δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε ποιητή, ούτε λογοτέχνη, ούτε έχω δηλώσει ποτέ τις ευαισθησίες μου όσον αφορά στη γλώσσα. Προσπαθώ να γράφω όσο μπορώ πιο στρωτά ελληνικά («στρωτά» όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι), τα οποία να μην κουράζουν τους αναγνώστες.
    Και βεβαίως επειδή είστε κακεντρεχής και αδιάβαστος σας πληροφορώ πως υπάρχουν «ξένες» λέξεις με πληθυντικό στη γλώσσα μας, οι οποίες σας διαφεύγουν όπως π.χ. η λέξη κόμιξ (comics), η οποία έχει και ενικό βεβαίως (κόμικ). Επίσης, πολλάκις, η λέξη «κλαμπ» βγαίνει στον πληθυντικό (κλαμπς). Εσείς μπορείτε να λέτε ότι είναι λάθος, αλλά εμένα δεν με ενοχλεί. Κι αυτή είναι η πιο σημαντική κουβέντα όσων λέω. Η λέξη «ενοχλεί». Αν μία λέξη εμένα δεν με «ενοχλεί» την αποδέχομαι και την εντάσσω στο λεξιλόγιό μου. Όπως π.χ. αποδέχομαι το «μεγαλυτερότερο», που είναι έξυπνο, και μ’ αρέσει, και το έχω χρησιμοποιήσει. Μήπως θα μας επιπλήξετε με τη βίτσα και γι’ αυτό;

    Όταν αποφασίσω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «τα σόλα» θα σας ενημερώσω (κακόηχη λέξη, ίσως επειδή θυμίζει τη σόλα των παπουτσιών). Μέχρι όμως να το αποφασίσω αυτό λέω να γράφω για soli (με λατινικούς χαρακτήρες), αλλά και για σολαρίσματα ενδεχομένως, αδιαφορώντας αν εσάς δεν σας αρέσει επειδή σας θυμίζει το τσόλι ή το φασόλι…
    Περιγέλωτες και όχι περίγελοι (για να παίξω κι εγώ στο γήπεδό σας σαν δασκαλάκος…) γίνονται μόνον όσοι έχουν άγρια μεσάνυχτα στα θέματα με τα οποία καταπιάνονται. Εγώ, ο φουκαράς, δεν γράφω εδώ ούτε για μαγειρική, ούτε για καταδύσεις, ούτε για το ψάρεμα… Γράφω για ένα-δυο θεματάκια τα οποία κατέχω και με καίνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. φαγώθηκες με το πανκ,,ειχες δεν ειχες το ανακάτεψες πάλι,και το συσχετισες και με την ψυχεδελικη νεολαια του νταλούκα
      Μ.Μ.
      δεν ειμαι τσατσος του νταλουκα,αφου οσους διαφωνουν μαζι σου ετσι τους αποκαλεις

      Διαγραφή
    2. Ωραία δεν είσαι τσάτσος τού κυρίου τάδε.
      Άσε τα τώρα αυτά και πέρνα από πάνω στα… εξ απαλών ονύχων και τα λοιπά μυγόσκατα, ώστε να συζητήσουμε. Κράτα όμως επίπεδο Μ.Μ., μην αρχίσεις να μου λες για ψιλές και δασείες, γιατί αυτού του τύπου τα σχόλια τελείωσαν. Εδώ δεν είμαστε φιλολογικό καφενείο, είμαστε ΣΚΕΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ. Και μιλάμε όπως γουστάρουμε, αρκεί να ξέρουμε τι λέμε.

      Διαγραφή
  8. εγώ σαν τρίτος θα παρατηρήσω μόνο ότι η επιθετικότητα που δέχεστε κύριε Τρούσα είναι νομίζω αντίδραση στο δικό σας από καθέδρας και συχνά προσβλητικό ύφος σας. Έτσι είναι η ζωή, κάποια στιγμή και ο κριτής θα βρεθεί στη θέση του κρινόμενου. Και εκεί θα κριθούν πολλά. Νομίζω η αντίδραση σας στην προκείμενη υπόθεση (όπου είστε και 100% λάθος) θα ήταν απλά να το αποδεχτείτε και πάμε παρακάτω. Η αντίδραση σας δείχνει άνθρωπο που δεν έχει μάθει να δέχετε ότι μπορεί και να κάνει και κάποιο λάθος. Όταν επιτίθεστε λοιπόν με χαρακτηρισμούς περί ασχέτων και άλλων τέτοιων επιθέτων να είστε έτοιμος όταν έρθει η δική σας ώρα ότι θα σας ξεσκίσουν αναλόγως.
    Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πάτε καθόλου καλά κύριε Κώστα. Συγχέετε τα λάθη που διορθώνω εγώ σε άλλους με τα «κιθαροσόλι»; Εσάς σας ενδιαφέρει να διαβάζετε λάθη και αρλούμπες; Δεν έχετε πρόβλημα δηλαδή αν κάποιοι ανόητοι μπορεί να μπερδεύουν το underground με το περιθώριο; Δεν έχετε απ’ ό,τι φαίνεται. Επιλέξτε λοιπόν το από πού θέλετε να ενημερώνεστε (για τα θέματα του Δισκορυχείου –υπάρχουν εξάλλου χιλιάδες sites και blogs– και αφήστε με εμένα στην ησυχία μου).
      Τι να αποδεχτώ κύριε Κώστα μου; Στο ότι είμαι 100% λάθος επειδή έγραψα «κιθαροσόλι»; Να αποδεχτώ ότι μία λέξη δικής μου επινοήσεως είναι «λάθος»; Είναι ανήκουστα αυτά που υποστηρίζετε.
      Κι ένα τελευταίο. Νομίζετε ότι κιοτεύω επειδή μου επιτίθενται; Σας γελάσανε σφόδρα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα έναντι οιασδήποτε επιθέσεως – αρκεί να κινείται αυτή στα όρια του καθώς πρέπει.
      Όποιος θέλει να με… ξεσκίσει είμαι εδώ. Να πει το όνομά του μόνο. Να δώσει στοιχεία, να πει ποιος είναι. Όταν η κουβέντα παίρνει τέτοια τροπή, οφείλει ο καθείς να βγει επώνυμα (όπως βγαίνω εγώ) και να αντικρούσει όσα λέω. Όχι μόνον να πετάει ένα όνομα από κάτω… Πάρις Παπαρίδης. Έχω ράμματα πολλά για τη γούνα τους… Όποιος θέλει ας κοπιάσει. Αλλά κουβέντα τέτοιου στυλ δεν θα κάνω με ανώνυμους ή ψευδώνυμους. Τέρμα.

      Διαγραφή
    2. τώρα να σας πω. είσαστε πάντως πρωταθλητής στην ίππευση καλάμου. Έτσι ήταν όμως πάντοτε. Ποτέ κανενός επηρμένου δεν ίδρωσε το αυτί σε οποιαδήποτε κριτική. Αλλιώς δεν θα ήταν επηρμένος. Και για χαμηλώστε λίγο τον αμανέ. Άκου δεν κιοτεύετε. Ποιος το ανέφερε αυτό; Μόνος σας φαντασιώνεστε ότι είστε θεματοφύλακας της αλήθειας και είστε σε πόλεμο με τους "ανόητους"; Η γνώση η εγκυκλοπαιδική πρέεπι αν συνοδεύεται και από ήθος, αλλιώς είναι γράμματα κενά.

      Διαγραφή
    3. Άντε πάλι ένα γύρο.

      Ok. «Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει» («Γριά» ανώνυμε)

      Aλλά… να πάρει… θα ’θελα να ήξερα με ποιον συζητώ.

      «Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;» (Καρβέλας ανώνυμε)

      Διαγραφή
  9. μονά-ζυγά δικά μας κ. Τρούσα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. η πρώτη πρόταση του κειμένου έχει γραφτεί κοιτώντας τον καθρέφτη;
    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι λέει η πρώτη πρόταση, για να δούμε…

      «Ορισμένοι μπορεί να μην καταπίνουν την κάμηλο, αλλά, πάντως, τον κώνωπα τον διυλίζουν».

      Πείτε μου σας παρακαλώ που κατάπια την κάμηλο και διύλισα τον κώνωπα;

      Σας πληροφορώ λοιπόν πως ούτε την κάμηλο καταπίνω (δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αυτό – στα θέματα του Δισκορυχείου εννοώ), αλλά και τον κώνωπα θα τον διυλίζω.

      Ας τον διυλίζουν και οι άλλοι τον κώνωπα, όσον αφορά στα δικά μου κείμενα, δεν με ενοχλεί καθόλου. Και αφού δεν έχουν να πουν τίποτα επί της ουσίας –γιατί επί της ουσίας (punk, underground, «ψυχεδελική νεολαία» κ.λπ.) λένε μπούρδες– ας ασχοληθούν με τα «κιθαροσόλι» μου. Βρήκαν μαλλί να ξύσουν. Μμμμ… Τι να τους πω; Πολύ θα τους εκτιμήσω γι’ αυτό…

      Διαγραφή
  11. Κύριε Τρούσα, ευχαριστώ για τα καλά λόγια, παρά τις επιφυλάξεις -πάντως, κι εγώ του Πολυτεχνείου είμαι, άσχετο αν μετά σπούδασα κι άλλα πράγματα. Καταρχάς, αν γράφετε μπαρ και κλαμπ θεωρώ ότι είμαστε σύμφωνοι στο βασικό -για το μπλογκ η ιστορία θα δείξει.

    Κανονικά, οι δάνειες λέξεις ή ενσωματώνονται στο ελληνικό τυπικό οπότε κλίνονται (το φλάουτο - τα φλάουτα, το παλτό-τα παλτά) ή δεν ενσωματώνονται οπότε δεν κλίνονται (το κλαμπ- τα κλαμπ). Κάποιοι θέλουν να κρατάνε άκλιτες τις ενσωματωμένες ξένες λέξεις (π.χ. τα καζίνο, τα τσίρκο) που το βρίσκω δείγμα εντελώς λαθεμένης προσέγγισης στη γλώσσα, αλλά δεν θα επεκταθώ γιατί θα πάει μακρυά η βαλίτσα.

    Κάποιοι άλλοι βάζουν ξενικό πληθυντικό στις μη ενσωματωμένες ξένες λέξεις (π.χ. τα κλαμπς που λέτε). Αυτό επίσης κατακριτέο είναι, αλλά δείχνει υγιές γλωσσικό αισθητήριο, διότι στα ελληνικά, αν και έχουμε άλλους δείκτες (το άρθρο, το επίθετο) για να δείξουμε τον πληθυντικό σ' ένα άκλιτο ουσιαστικό, έχουμε την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Κάποτε μάλιστα, δεν υπάρχουν άλλοι δείκτες, π.χ. "τι να μου κάνουνε κομπιούτερ κι αριθμοί" -εδώ δεν θα μου κακοφαίνόταν το "κομπιούτερΣ".

    Θεωρώ εκζήτηση και "τριτοπρογραμματισμό" τους άλλους ξενικούς πληθυντικούς (τα φλάουτι, τα σόλι), εξόν βέβαια κι αν έχουν εκληφθεί στα ελληνικά ως ενικός (πιροσκί, ταλιμπάν, ρουμπαγιάτ, όλα αυτά είναι πληθυντικοί, αλλά θα πούμε 'ένας ταλιμπάν', όχι ένας ταλέμπ, όπως είναι ο αραβικός ενικός).

    Για τα κιθαροσόλι η επιπλέον αντίρρησή μου είναι ότι το πρώτο συνθετικό είναι ελληνικό, το δεύτερο κλίνεται ιταλικά, οπότε τραγέλαφος. ΩΣΤΟΣΟ, έχετε δίκιο ότι τα κιθαροσόλα, επειδή είναι ασυνήθιστη λέξη, κι επειδή ούτε τα σόλα έχουν ακουστεί πολύ, όταν πάει κάποιος να την ερμηνέψει θα σκεφτεί... τη σόλα της κιθάρας.

    Δεν θα σας υποδείξω βέβαια εγώ πώς να γράψετε, ο καθένας που γράφει έχει το προσωπικό του ύφος, αλλά αν με ρωτούσε κάποιος θα του έλεγα πως καλύτερο είναι να γράψει "τα σόλα με την κιθάρα" ή "τα σόλα της κιθάρας", π.χ. τα σόλα του Χέντριξ με την κιθάρα άφησαν εποχή ή τα σόλα της κιθάρας είναι η καλύτερη στιγμή του δίσκου των Χ.

    Πολλά έγραψα, το ξέρω, αλλά ένα τελευταίο: ασφαλώς το πώς γράφει κάποιος μια λέξη ή αν έχει επιτυχημένη έμπνευση για έναν νεολογισμό δεν είναι κριτήριο της αξίας των γραφομένων του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για το σχόλιο κύριε Σαραντάκο. Γενικώς, δεν έχω να προσθέσω κάτι σε όσα λέτε. Συμφωνώ δηλαδή στα περισσότερα. Συμφωνώ δηλαδή στα φλάουτα, στα παλτά, στα κλαμπ και στα κομπιούτερ, αλλά για τα καζίνα και τα τσίρκα έχω επιφυλάξεις αισθητικής φύσεως (δεν μου αρέσουν οι συγκεκριμένοι πληθυντικοί με τα –ά, επειδή χτυπάνε άσχημα στο αυτί μου). Τα φλάουτι και τα βιολί είναι εξεζητημένα (ή όπως αλλιώς τα αποκαλέσουμε), αλλά τα soli του Λεωνίδα Καβάκου δεν είναι στο αυτί μου. Εξεζητημένα είναι όμως τα soli του Μάρκου Βαμβακάρη. Την αντιλαμβάνεστε, φρονώ, τη διαφορά.

      Και βεβαίως συμφωνώ απολύτως με το τελευταίο σας.
      «Ασφαλώς το πώς γράφει κάποιος μια λέξη ή αν έχει επιτυχημένη έμπνευση για έναν νεολογισμό δεν είναι κριτήριο της αξίας των γραφομένων του».

      Διαγραφή
  12. ένα ποιηματάκι

    Σόλα, σόλι, σολιές και σολαρίσματα
    για ντέφια και κιθάρες
    λέξη όμως για το γίγαντα Fred Frith
    που άσολος έπαιζε παπάδες...

    --
    Ν.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή