Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Εξάρχεια-Κυψέλη, με διόδια στον Πανελλήνιο…

Το πρωί, στο cbox, ο spacefreak μας έδωσε το link ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στην Athens Voice (τεύχος 422, 6/2/2013) και το οποίον αφορούσε στα ελληνικά 80s. Το άρθρο είχε (έχει) τίτλο «Πώς ρόκαρε η Αθήνα στα 80s» και το υπέγραφε κάποιος (μην παρεξηγηθεί το «κάποιος» – όλοι «κάποιοι» είμαστε) Γιάννης Παναγόπουλος.
Εκείνο, το γενικό, που θέλω να πω είναι πως κάτι τέτοια άρθρα, που δημοσιεύονται καθαρή τη καρδία σε περιοδικά κι εφημερίδες, είναι καταδικασμένα στην αποτυχία. (Τι σημαίνει «αποτυχία»; Το να στέλνεις… τηλεγραφήματα και κάποιος νεαρότερος που τα παραλαμβάνει, αφού τα διαβάσει, να ξεχνά κι εκείνα που, ενδεχομένως, ξέρει).
Μία ολόκληρη μουσική δεκαετία (με πάμπολλα γεγονότα και υπογεγονότα) δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί μέσα σε 1500-2000 λέξεις, από γραφιάδες που, συχνά, κοιμούνται με τα τσαρούχια. Απαιτούνται βιβλία, που θα προσεγγίσουν το θέμα από πολλές και διαφορετικές μεριές και κυρίως με νηφάλιο και εμπεριστατωμένο τρόπο. Αυτός που ασχολείται οφείλει να είναι γνώστης όλων των παραμέτρων του αντικειμένου, να είναι σοβαρός, να αποφεύγει τους αφορισμούς και τις εξυπνάδες, και, βεβαίως, να μην λέει μπαρούφες. Εδώ τι έχουμε; Κάποιον που γράφει και ξαναγράφει τον Fill Scars των Yell-O-Yell ως… Phil Scars. Μπορεί το λάθος να μην είναι σοβαρό (για κάποιους), δείχνει όμως τον (μικρό) βαθμό εξοικείωσης του αρθρογράφου με το θέμα. Ένα χοντρό παράδειγμα. Όταν βλέπω σε κείμενο να αναφέρεται ο Jimi Hendrix ως… Jimmy και ο Μάνος Χατζιδάκις ως… Χατζηδάκης (τα έχουμε ξαναπεί αυτά) οδηγούμαι να συμπεράνω πως οι συγκεκριμένοι γραφιάδες δεν έχουν πιάσει ποτέ δίσκο του Hendrix ή του Χατζιδάκι στα χέρια τους, και άρα όσα εν συνεχεία θα υποστηρίξουν είναι πολύ πιθανόν να «μπάζουν». Κάπως έτσι «μπάζει» και το κείμενο του Παναγόπουλου στην Athens Voice
Κατ’ αρχάς θεωρώ γελοία την «προσπάθεια» να χωριστεί η Αθήνα σε μουσικές γειτονιές· κάτι σαν γκέτο. Ότι στα Εξάρχεια δηλαδή είχαν πέραση οι Last Drive, οι Human Grape (που τους θυμηθήκανε;) και οι Anti Troppau Council και στην Κυψέλη οι South of No North, οι Villa 21 και οι Metro Decay. Πως στα Εξάρχεια ορκίζονταν στην γκαραζοψυχεδέλεια και πως λίγα τετράγωνα παραπάνω –κι ενώ είχες περάσει από κάτι σαν το… Checkpoint Charlie– έμπαινες στην άλλη ζώνη, της «μαυρίλας» και της «νταρκίλας». Ούτε μαύροι, με λευκούς και με τσικάνους δεν χωρίζονταν έτσι στην Καλιφόρνια των sixties, που είχαν και κάποιους σοβαρούς λόγους για να το πράξουν δηλαδή.
Ο αρθρογράφος δεν ξεκινάει καλά υποστηρίζοντας πως «στην Αθήνα τα 80s θα ήταν πληκτικά αν δεν υπήρχε το rock n’ roll». Εγώ νομίζω πως αν ήταν πληκτικά τα 80s, τούτο οφειλόταν σ’ ένα μεγάλο μέρος του και στο ελληνικό rock της εποχής, που είχε απολέσει το fun του ’60, βηματίζοντας μέσα στο μαράζι και την σκουντούφλα. Δηλαδή, αδελφάκι μου, θα πρέπει να ήταν κάποιος εντελώς… νεκροζώντανος για να γούσταρε ν’ ακούει από το πρωί ίσαμε το βράδυ τους Yell-O-Yell (κι εγώ τους άκουγα σε… μικροποσότητες, αλλά δεν άκουγα μόνον αυτούς και τους όμοιούς τους), και πολύ… προχωρημένος για να σιχαινόταν τη δροσιά και το χιούμορ της «Ευλαμπίας». Όταν ο Παναγόπουλος γράφει πως «την ίδια εποχή που για τα mainstream ντόπια μίντια, ροκ ήταν η ‘Ευλαμπία’ του Γιάννη Γιοκαρίνη (και) η ‘Γυριστρούλα’ του Λάκη Παπαδόπουλου… μπάντες σαν τους Anti Troppau Council έγραφαν ιστορία ροκάροντας σ’ ένα κλαμπ στα Εξάρχεια, τον Πήγασο» θα πρέπει κάποιος να του πει πως όταν ο Γιοκαρίνης και ο Παπαδόπουλος ξεκίνησαν να παίζουν rock nroll (και καλό rock n' roll), τα μέλη των Anti Troppau έτρωγαν ακόμη μιλούπες. Και τι εννοούμε όταν λέμε «τα mainstream ντόπια μίντια»; Τον μουσικό Τύπο της εποχής; Μα αν εννοούμε αυτόν τον Τύπο (γιατί, τι άλλο εκτός από mainstream ήταν το Ποπ & Ροκ και ο Ήχος δηλαδή;), εκεί ήταν πολύ πιθανότερο (όπως και συνέβαινε δηλαδή) να προβάλλονται κατ’ εξοχήν οι ντεθάδες και οι γκαραζιέρηδες των 80s, παρά οι Παπακωνσταντίνοι και οι Παπαδόπουλοι. Ορισμένοι, νεότεροι, έχουν την εντύπωση πως η σκηνή των 80s ήταν κάπως σαν το… Κρυφό Σχολειό. Ας τους πω λοιπόν (αν δεν το ξέρουν) πως για τη «σκηνή» έγραφε όλος ο μουσικός Τύπος της εποχής (Ποπ & Ροκ, Ήχος, Μουσική κ.λπ.) καλύπτοντας τις δραστηριότητες των συγκροτημάτων με κριτικές των δίσκων και των συναυλιών, με συνεντεύξεις, παρουσιάσεις και τα ρέστα. Το λέει ξεκάθαρα και ο Μπάμπης Δαλίδης της Creep και των Villa 21 στην Athens Voice: «Με τη βοήθεια περιοδικών σαν το Ποπ & Ροκ το κόλπο ‘Creep Records’ μεγάλωσε τόσο πολύ που δεν προλάβαινα να τυπώνω άλμπουμ». Καταλάβατε; Με το mainstream Ποπ & Ροκ γινόταν η δουλειά. Όχι με το Συν και Πλην, το Ιδεοδρόμιο ή την Ανοιχτή Πόλη
Ο Παναγόπουλος όταν γράφει πως «το Ρόδον που άνοιξε το 1987 και λειτούργησε ως τον Μάιο του 2005, εκτόνωσε το απωθημένο των Αθηναίων Ελλήνων να δουν τις μπάντες που ως εκείνη τη στιγμή άκουγαν στο πικάπ ζωντανά στην πόλη τους» είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ποιο Ρόδον ρε φίλε; Σιγά μην περιμέναμε το Ρόδον για να δούμε εμείς οι… Αθηναίοι Έλληνες τους Police, Tom Robinson, Birthday Party, Fall, New Order, Talking Heads, Bauhaus, Nina Hagen, Depeche Mode, Stranglers, Dream Syndicate, Graham Parker, Wipers, Green on Red και τόσους άλλους. Ορισμένοι, ακόμη και σήμερα, υποστηρίζουν (όπως έχω ξαναγράψει) πως από το 1967 μέχρι το 1980 δεν γινόντουσαν «ξένες» συναυλίες στην Ελλάδα. Τώρα θα φθάσουμε να λέμε πως πριν από το Ρόδον το χάος;
Τέλος πάντων, μην γκρινιάξω άλλο (τα θέματα είναι πολλά) καθότι και τα φριπρέσια, με κάποιο τρόπο, πρέπει να «κλείσουν» τις σελίδες τους…

63 σχόλια:

  1. Το φοβερό είναι ότι το συγκεκριμένο άρθρο προβάλλεται ως το βασικό στο εξώφυλλο της athens voice!!! Αλλά από εφημερίδα του Γεωργελέ τι περιμένεις...

    ΙΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κοίτα να δεις που κατάφερες να γράψεις πιο αδιάφορο και ανούσιο κείμενο από αυτό που δήθεν κριτικάρεις. Ειλικρινά ακόμα δεν κατάλαβα τι θες να πεις παρόλο που συμφωνώ μαζί σου ότι το κείμενο της Athens Voice είναι για να «κλείσουν» οι σελίδες. Γιατί δεν κάνεις ένα καλό αφιέρωμα με αληθινά στοιχεία για την πολύπαθη περίπτωση "ελληνικό ροκ την δεκαετία του '80"; Μη μου απαντήσεις πάλι ότι θέλω έτοιμο φαγητό και να ξεστραβωθώ μόνος μου.

    Στα έντυπα πάντως της εποχής περισσότερο κράξιμο έχω διαβάσει παρά επαίνους για εκείνα τα συγκροτήματα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, βέβαια το Ποπ + Ροκ είχε κάνει κάπου '84-'85 ένα 4-σέλιδο αφιέρωμα στην Creep που περισσότερο με σπρώξιμο έμοιαζε.

    Spacefreak, αφού γουστάρεις τις περουβιανές ψυχεδέλειες γιατί ασχολείσαι με ζήλο με το ελληνικό ροκ που τόσο δεν γουστάρεις?

    ar.haf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ar.haf με προβοκάτορες δεν τσακώνομαι. Αν έχεις απόψεις –και δεν ψάχνεις να τις βρεις έτοιμες– παίξε μπάλα, καθότι το έχεις ρίξει στην καθυστέρηση και στο καταστροφικό παιγνίδι.

      Διαγραφή
    2. File, eisai o magalyteros argosxolos kai xasomerhs pou kykloforei sto blog!!! get a life!!! aporw giati den exeis parei akoma poulo ap'ton administrator

      Διαγραφή
  3. Ουδείς ζήλος (πλην του Αργύρη). Απλώς πληροφορώ... ar.half. Για κάτι που ίσως ενδιαφέρει ορισμένους. Αν πρόσεξες δε, ΔΕΝ σχολίασα την ουσία (μουσικές σκηνές-μπάντες), μόνο την προσέγγιση της πλάκας... Τα αυτιά μου χαϊδεύονται δε καλύτερα με space industrial από τη Λαπωνία...



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. φωντα μην μασάς,πάνε να μας καπελώσουν νέο μύθο μουσικό και άλλες χαμενες γενιές,σε εισαγωγικά,αυτή του 80,με το ανυπόφορο νταρκ γουέηβ.
    θελω να σε ρωτήσω τρεις ερωτήσεις ει δυνατόν να απαντήσεις οσο πιο αναλυτικά γίνεται
    ποια η γνωμη σου για τους peace pipe-της rockadelic?
    ποια θεωρείς καλύτερη κυκλοφορία της shadoks?
    ποια η γνώμη σου για τους modulo 1000?θα τους έλεγες tropicalia?
    ευχαριστω
    Γιωργος Ντ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με λίγα λόγια.

      Καλοί οι Peacepipe. Δεν τρελαίνομαι. Δεν είναι όλα τα κομμάτια στο ίδιο υψηλό επίπεδο.

      Όταν άκουγα ιαπωνικά γούσταρα τους Speed, Glue & Shinki. Όταν άκουγα νοτιοαφρκανικά γούσταρα τους Freedom’s Children και όταν άκουγα αφρικανικά γούσταρα τους Tirogo. Τώρα δεν ξέρω.

      Ο Spacefreak, παρακάτω, λέει «όχι», εγώ λέω «μάλλον ναι» (για τους Modulo 1000). Καλύτερα να μας πει κανένας Βραζιλιάνος (δεν κάνω πλάκα).

      Παράκληση. Να συζητήσουμε για το θέμα της ανάρτησης.
      Σε ό,τι αφορά στην tropicalia υπάρχει εδώ η σχετική ανάρτηση και ας πέσουν εκεί τα σχόλια…

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/05/tropicalia-and-beyond.html

      Διαγραφή
  5. Άσχετο με το άρθρο, αλλά αν μπορώ να συνδράμω, το ευρωπαϊκής (βρετανικής κυρίως) επιρροής heavy progressive των MODULO 1000, δεν μου φέρνει καθόλου ηχητικά προς tropicalia.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τα free preess είναι άξιοι διάδοχοι των περιοδικών τύπου "κλικ".
    Ημιμάθεια, αφόρητο στυλ, ξεπέτες για να πουληθεί το προϊόν.
    Το ροκ στα ελληνικά 80 είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα
    που προϋποθέτει γνώση και ψυχραιμία για να το προσεγγίσει κανείς σωστά.
    Ελπίζουμε σε μελλοντική δημοσίευση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μερικές αναφορές του Ποπ + Ροκ στην Creep Records που βρήκα πρόχειρα, δεν έχω προσθέσει ούτε αφαιρέσει λέξη... Στο τεύχος 79 στο εξώφυλλο την αναφέρει ως Greep Records.

    Δεκέμβριος '83, Δισκοκριτική Healeaders, Νίκος Κοντογούρης
    "Υπάρχουν ανούσιες συνθέσεις, απλά pop τραγουδάκια όμοια με αυτά του E.P..... Το γκρουπ καλό θα ήταν να αφοσιωθεί περισσότερο σε τέτοιες συλλήψεις και ν' αφήσει τα ποπ παιχνιδιαρίσματα."

    Δεκέμβριος '83, Δισκοκριτική Yell-O-Yell, Νίκος Κοντογούρης
    "Ένα ηχολεκτικό ανακάτεμα που με άφησε άναυδο. Πιστεύω πως όσα και να γράψω δεν θα μπορέσω να περιγράψω ακριβώς αυτά που θέλω. Καλύτερα ν' ακούγατε μόνοι σας αυτό το E.P. Είναι ένας δίσκος που δεν επιτρέπεται να αγνοηθεί."

    Δεκέμβριος '83, Δισκοκριτική Clown, Νίκος Κοντογούρης
    "Μια μέτρια προσπάθεια τόσο συνθετικά όσο και στιχουργικά... Ο στίχος που ερμηνεύεται με απωθεί και οι στίχοι σίγουρα θα μπορούσαν να εξετάσουν καλύτερα το θέμα."

    Σεπτέμβριος '84, Εξώφυλλο, Αναφορά Στην Greep Records

    Νίκος Μποζινάκης

    Σεπτέμβριος '84, Σημεία από την αναφορά, Yell-O-Yell
    "Ένα είναι σίγουρο με τούτο εδώ το συγκρότημα. Ότι σαν κι αυτό δεν υπήρχε προηγούμενα στη χώρα μας. Γνήσιο rock 'n' roll σχήμα..."

    Σεπτέμβριος '84, Σημεία από την αναφορά, Villa 21
    "Την πρώτη φορά που τους είδα, τους βρήκα ενοχλητικά επίπονους και σε σημεία βαρετούς και αδιάφορους. Ιδιαίτερα αυτό που με ενοχλούσε ήταν τα συνθεσάιζερ της Andy που -δικαιολογημένα η κοπέλα δεν ήξερε να παίζει- ήταν φοβερά μονότονα και απλοϊκά που προκαλούσαν γέλια... Σκηνικά δε, τους έβρισκα νεκρούς."

    Σεπτέμβριος '84, Σημεία από την αναφορά, Headleaders
    "Οι Headleaders φάνταζαν σαν από τις πιο αξιόλογες προτάσεις σ' αυτό το χώρο μαζί με τους Χωρίς Περιδέραιο στην ηλεκτρονική ποπ, τους Metro Decay και τους Captain Νέφος. Αξίζει να τους ακούσετε, έστω μια φορά."

    Σεπτέμβριος '84, Σημεία από την αναφορά, Reporters
    "Τους Reporters μπορώ και τους καταλαβαίνω όχι όμως τους Yell-O-Yell, γι' αυτό αγαπώ περισσότερο τους Reporters. Οι Reporters είναι πιο συγκεκριμένοι, πιο ορθολογιστές από τους Yell-O-Yell, όχι όμως και τηρητές της τάξης και της αξιοκρατίας. Ενώ οι Villa 21 κάνουν παραφιλολογία Β' ποιότητας..."

    Σεπτέμβριος '84, Σημεία από την αναφορά, Metro Decay
    "Ο τραγουδιστής διαθέτει φωνή με πλούσιο μπούστο, κάπως ανυψωτική και συγχρόνως ζοφερή, το μόνο μειονέκτημα είναι που σε ένα σημείο μπερδεύει τα ελληνικά με την αγγλική προφορά, και πραγματικά είναι πρόβλημα να ξεχωρίσεις τι λέει... Πάλι καλό θα ήταν να αποφεύγει να τραβάει τη φωνή του γιατί σίγουρα δεν τα καταφέρνει και καταλήγει σε μακρόσυρτα φάλτσα."

    Σεπτέμβριος '84, Σημεία από την αναφορά, Clown
    "Οι Clown έχουν στίχο ελληνικό, και η μοναδική τους δουλειά είναι το σινγκλ "Λευκά Κελιά/Κλόουν" που πραγματικά είναι το καλύτερο σινγκλ της Creep Records"

    Σεπτέμβριος '84, Σημεία από την αναφορά, Art Of Parties
    "Για πρώτη φορά τους είδα ένα απόγευμα στη Σοφίτα και ήταν κυριολεκτικά απαίσιοι. Τέσσερα νεαρά παιδιά με ένα φριχτό - απρόσωπο ντύσιμο, καθαρές φάτσες, ο τραγουδιστής ηχούσε σαν γλυκανάλατος David Sylvian, τα κομμάτια τους ακόμη πρόχειρα και αδιάφορα, οι στίχοι απ' ο,τι μπορούσα να καταλάβω ήταν γεμάτοι αγνότητα μέσα στην ηλιθιότητα τους."

    Σεπτέμβριος '84, Σημεία από την αναφορά, Cpt. Νέφος
    "Με τα πρώτα ακούσματα απογοήτευση. Οι γνωστές live συνθέσεις ηχούσαν εδώ, ξεθωριασμένες σαν πρόστυχη ταπετσαρία... Οι Cpt. Νέφος έχουν όλα τα φόντα για μια περαιτέρω αναγνώριση, ακόμα και σε διεθνές επίπεδο, αρκεί να μην ξεχάσουν ότι δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά από τους Scraptown."

    Μάρτιος '85, Δισκοκριτική South Of No North, Νίκος Κοντογούρης
    "Η Creep δεν λέει να ξεφύγει από το γνωστό στυλ της. Κάθε συγκρότημα μοιάζει με κάποιο άλλο της ίδιας εταιρίας και όλα μαζί θυμίζουν κάποιους συναδέλφους - κυρίως Ευρωπαίους... Η μουσική τους δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστη. Βαριά, καταθλιπτική, ταιριάζει με τις αφηγήσεις των στίχων."

    ar.haf (και όχι half)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ευχαριστώ ar haf που μου θύμισες τις παραπάνω κριτικές, τις είχα ξεχάσει. Όπως πάντα στο Ποπ & Ροκ, γεμάτες αδέξια εγχειρήματα προσέγγισης ενός μουσικού ύφους μέχρι καθαρές μπαρουφολογίες... Καμμία όμως προσπάθεια προσέγγισης του μουσικού ύφους των συγκροτημάτων με στέρεες ιστορικά και αισθητικά αναφορές.

    Στο δια ταύτα όμως, για τις συγκεκριμένες μπάντες ποιά είναι η άποψή σου; Σε σύγκριση με τις αντίστοιχες του εξωτερικού εκείνα τα χρόνια; Άντεξαν ως μουσική πρόταση στο χρόνο; Κάποιο in retrospective άκουσμα, μας κάνει να ανακαλύψουμε κάτι παραπάνω ή φέρνει απλά γέλιο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στις ερωτήσεις σου δεν ψάχνεις απαντήσεις αλλα περισσότερο θέλεις να μπερδέψεις τον συνομιλητή σου καθώς θεωρώ ότι και οι τέσσερις ερωτήσεις σου είναι στοχευμένες.

      Και ναι το album των ΟΔΟΣ 55 είναι κορυφαίο στο είδος του στην Ελλάδα αλλά και πάλι ο τρόπος που το αποδίδεις παρακάτω είναι ψαρωτικός. Μου δίνεις την εντύπωση ότι ψάχνεις να πιαστείς από κάπου για να δικαιωθείς για τις επιλογές σου ότι δεν γουστάρεις την δεκαετία του '80 μουσικά αλλά και το ελληνικιό ροκ γενικότερα. Δεν με πείθεις όμως γιατί αν κρίνω ως τώρα τα λεγόμενα σου πρέπει να έχεις ακούσει πολύ ελληνικό ροκ και ειδικά του '80.

      ar.haf

      Διαγραφή
    2. Το ότι έχω ακούσει (και πράγματι, τί άλλο να κάνω αφού ζούσα εδώ εκείνη τη 10ετια) δεν σημαίνει νομοτελειακά και ότι πρέπει να μου αρέσει ή άντεξε στο χρόνο...

      Προσωπικά τους δίσκους της εγχώριας "σκηνής" τους έχω σπρώξει όλους πλην 5-10 (με punk και metal μέσα), πολύ πριν έρθει η μόδα. Τί να τους κάνω για παράδειγμα τους Χωρίς Περιδέραιο ή τους Συνθετικούς, όταν μπορώ να έχω πρόσβαση στους Voice Farm ή στους Severed Heads;

      Λοιπόν, ποια η απάντησή σου στις στοχευμένες ερωτήσεις; Δεν σε βλέπω να παίρνεις θέση και να "εκτείθεσαι" σε διάλογο.

      Διαγραφή
    3. Δεν παίρνω θέση και δεν απαντώ στις ερωτήσεις γιατί δεν νιώθω ότι είμαι εγώ αυτός που θα πρέπει να απολογηθεί για κάποιες μπάντες του παρελθόντος και για κάποιες επιλογές κάποιων να τις ακούν σήμερα. Γενικά ο διάλογος με τον τρόπο που τον θέτεις μου θυμίζει έλα να τις βγάλουμε έξω να δούμε ποιος την έχει μεγαλύτερη. Το θέμα είναι για τα ελληνικά γκρουπ του '80 και εσύ μου αναφέρεις γκρουπ από Αυστραλία και Αμερική.

      Τέλος, επειδή αναφέρεσαι σε μένα, να ξέρεις ότι προτιμώ το σήμερα και το αύριο από το χθες και το προχθές.

      ar.haf

      Διαγραφή
    4. Δεν αντιλαμβάνομαι γαιατί πρέπει να αναφερόμαστε στα ελληνικά groups ξεκομμένα από τα δρώμενα στο εξωτερικό. Δεν είναι μήπως το rock διεθνής γλώσσα με τις εθνικές ιδιαιτερότητες σε δευτερεύοντα ρόλο; Παρεξήγησες πάντως, δεν είμαι δικαστής για να μ' ενδιαφέρουν απολογίες αλλά απόψεις που θα γίνουν αφορμή για καλοπροαίρετο διάλογο (ειδικά που ψυλλιάζομαι ότι κατά βάθος καταλαβαίνεις, αν και προτιμάς να προβοκάρεις). Όπότε εκμαιεύεις και τις ανάλογου ύφους απαντήσεις.

      Στο τελευταίο που αναφέρεις θα συμφωνήσω ως γενική αρχή για την περιοχή που -κατά προτεραιότητα- ωφείλει να δείχνει ο μουσικόφιλος ενδιαφέρον. Αλλά ποιό σήμερα; Το εστιάζεις σε κάποια αισθητική περιοχή; Σήμερα είναι και οι Samsara Blues Experiment, σήμερα είναι και ο Ricardo Donoso, σήμερα (για τα δικά μας) ο Άγγελος Κυρίου, σήμερα και οι Planet of Zeus... Εγώ πάντως είτε αν το άκουσμα αφορά το προχθές είτε το αύριο, μ΄ενδιαφέρει να επιλέγω αυτό που μάλλον θ' ακούω και μεθαύριο. Έτσι δεν κάνει άλλωστε ο καθένας μας;

      ΥΓ. Μεταξύ μας, στη τύχη τραβάω τα παραδείγματα. Είμαι μάλλον ...μικροτσούτσουνος.

      Διαγραφή
    5. Κακώς δεν αντιλαμβάνεσαι. Νομίζω είναι αποδεκτό ότι μουσικά βρισκόμαστε πολύ πίσω σε διεθνές επίπεδο. Δεν υπάρχει λόγος να το σημειώνεις συνεχώς, το ξέρουμε.

      Το ίδιο κουραστικό είναι και όταν μιλάς ας πούμε για ελληνικό πρωτάθλημα και έχεις κάποιον να σου λέει συνεχώς ότι το ισπανικό, το ιταλικό, το αγγλικό, το γερμανικό και όποιο άλλο πρωτάθλημα είναι καλύτερο του. Το ξέρω, αλλά εγώ γουστάρω να μιλάω για το ελληνικό.

      Το ενδιαφέρον το δικό μου λοιπόν μουσικά είναι περιορισμένο στα της Ελλάδος, ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν ασχολούμαι καθόλου πέρα από τα σύνορα. Ξέρω ότι θα με πεις βιτσιόζο και μαζόχα, δεν είσαι ο μόνος αλλά έτσι τη βρίσκω. Οπότε αν θες να μου μιλήσεις για Άγγελο κυρίου (με μικρό κ γράφεται) και Planet of Zeus κανένα πρόβλημα στα άλλα θα σε απογοητεύσω. Μπορεί να ακούσω καποια ξένα αλλά άποψη δεν έχω για κανέναν γιατί απλά δεν με νοιάζει.

      ar.haf

      Διαγραφή
    6. Τώρα είσαι σαφής και το εκτιμώ. Δυστυχώς για τα τοπικά δρώμενα (κυρίως τα σύγχρονα) δεν έχω συγκροτημένη άποψη, αφού το 99,5% των ακουσμάτων μου (για τα οποία κινητήρια δύναμη είμαι εγώ) αφορά το εξωτερικό. Η προσέγγισή μου στα εγχώρια έχει μάλλον χαρακτηριστικά τυχαιότητας. Ένα live όπου το support μου τράβηξε τη προσοχή, μία πρόταση από κάποιο φίλο, κάτι που θ' ακούσω σε ένα δισκάδικο... Έχω πάντως να κάνω μια διαπίστωση στην οποία ελπίζω να συμφωνήσεις. Από το 1995 περίπου και μετά η ελληνική σκηνή κλείνει σημαντικά τη ψαλίδα με το εξωτερικό. Οι μουσικοί είναι πιο ενημερωμένοι, οι επιρροές καλύτερα φιλτραρισμένες, η νέα γενιά των ηχοληπτών πιο καταρτισμένη. Νομίζω ότι αν ψαχτώ στη δισκοθήκη μου, τα περισσότερα ελληνικά που έχω θα τα βγάλω από αυτή τη περίοδο. Και θα κρατήσουν και καλύτερα στο μέλλον, είμαι σχεδόν σίγουρος...

      Διαγραφή
    7. Υπάρχει μια σκηνή που όχι μόνο μπορούμε να σταθούμε επάξια, αλλά θεωρώ ότι είμαστε από τις κορυφαίες παγκοσμίως. Είναι η πειραματική σκηνή μας. Αλλά φοβάμαι ότι κι αυτή μπασταρδεύεται και νοθεύεται τελευταία.

      Αυτό που λες για το '95 και μετά είναι λίγο αμφιλεγόμενο. Δυστυχώς από τις αρχές του '90 και μετά ο Έλληνας καλλιτέχνης είχε να αγωνιστεί μεταξύ άλλων με την λαίλαπα και την μιζέρια του λεγόμενου "έντεχνου". Όποιον δεν τον κατάπιε ή δεν τον μόλυνε η μιζέρια που απέπνεε αυτή η λαίλαπα ήταν το καταφύγιο των ελάχιστων επιζήσαντων μουσικά. Ένα από τα καταφύγια αυτά ήταν και η σκηνή του '80 γιατί δεν την άντεχε ο μέσος "έντεχνος". Για να μην παραξηγηθώ μιλώ για το "έντεχνο" από τις αρχές '90 μέχρι τελευταίως και όχι τις χρυσές εποχές των συνθετών.

      ar.haf

      Διαγραφή
    8. Για το ότι η avant σκηνή μας είναι η πιο ενδιαφέρουσα από τις εγχώριες, θα ξανασυμφωνήσω. Εκεί άλλωστε εστιάζεται σχεδόν αποκλειστικά το ενδιαφέρον μου για τα ελληνικά δρώμενα. Και στα 80s αυτή έβγαλε ό,τι πιο εφάμιλλο των ξένων. Πιθανόν γιατί το κοινό είναι ακόμα πιο περιορισμένο, βρίσκεται ακόμα κάτω από τα ραντάρ των μουσικών μέσων ενημέρωσης και συνεπώς τα δεσμά είναι λιγότερα... Και οι "παράγοντες" προφανώς πιο ταγμένοι.

      Γιατί υποστηρίζεις ότι νοθεύεται προσφάτως; Επειδή δείχνει ενδιαφέρον η "Inner Ear"; Που απλώνεται και μέχρι τις παρυφές του "έντεχνου"; Εγώ τον κίνδυνο τον βλέπω στο ότι γίνεται hip στους αργόσχολους περί τα μουσικά. Και δεν θ' αργήσει η στιγμή να πιάσουν τα όργανα και όποιον πάρει ο χάρος. Μόνος μου βγάζω το συμπέρασμα (δεν είμαι insider), απλώς θα θελα μια άλλη γνώμη.

      Διαγραφή
    9. Αυτό που λέμε avant στην Ελλάδα, σήμερα, φοβάμαι πως είναι και μία μόδα (μικρού βεληνεκούς, αλλά μόδα) – όχι, πάντα, με την κακώς εννοούμενη σημασία. Έγκειται δε περισσότερο σε μία εξοικείωση με την τεχνολογία, που έχουν οι νεώτεροι, παρά σε αυστηρά/ βαθιά μουσικά ενδιαφέροντα. Αυτό είναι καλό, βεβαίως, από τη μια μεριά επειδή δεν χρειάζεται να είναι κανείς «λεφτάς» για ν’ ασχοληθεί μ’ αυτά τα πράγματα. Δε λέω πως ήταν «λεφτάδες» εκείνοι που ασχολήθηκαν στα 50s και τα 60s (δεν ξέρω αν είχε τον τρόπο του ο Stockhausen ή ο Pierre Henry), αλλά τότε ο εξοπλισμός χρηματοδοτείτο από διαφόρους φορείς (δες την Ελλάδα με το ΚΣΥΜΕ, τη Γαλλία με το INA.GRM, την Αγγλία με το BBC κ.λπ.). Το ζήτημα για μένα είναι η avant να μην είναι αυτοσκοπός, αλλά να προκύπτει μέσα από τη γνώση της μουσικής ιστορίας (και σε θεωρητικό και σε ακροαματικό επίπεδο) και από την καλλιτεχνική-κοινωνική ανάγκη για το ξεπέρασμά της (της ιστορίας).
      Δηλαδή, το να μην έχω ιδέα από μουσική, το να μην με απασχολεί πώς κινείται το πράγμα συνολικώς, το να είμαι κλεισμένος σ’ ένα home-στούντιο, ή στο δωμάτιό μου, μ’ ένα laptop και 2-3 προγράμματα, να κόβω και να ράβω, να προσθέτω και καμμία field recording, ή κανα θόρυβο δεν σημαίνει πως βρίσκομαι, σώνει και καλά, στο σωστό δρόμο. Μπορεί και να βρίσκομαι… δεν ξέρω. Θέλει προσοχή πάντως. Η άγνοια δεν μπορεί να λογαριάζεται ως πρωτοπορία.

      Φοβάμαι, όμως, ότι ανοίγουμε μεγάλο κεφάλαιο. Άσε καλύτερα να το κουβεντιάσουμε με κάποια επόμενη αφορμή…

      Διαγραφή
    10. Το ότι δεν βλέπω με θετικό μάτι και εγώ (μεταξύ άλλων) τις κυκλοφορίες του Άγγελου κυρίου, No Clear Mind και KU από την Inner Ear είναι λογικό νομίζω, αντίθετα θεωρώ ότι ο Lumiere Brother ας πούμε ταιριάζει στο ρεπερτόριο που έχουν χτίσει. Ίσως αν υπήρχε η Low Impedance να κυκλοφορούσαν από εκεί και όλα οκ. Το άνοιγμα που είχε κάνει η Inner Ear στο έντεχνο κοινό νομίζω ότι το έχει πληρώσει ακριβά, τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα. Αν και στην αρχή την γούσταρα ως εταιρία τώρα πλέον ότι και να βγάλει θα το αγοράσω κουμπωμένος. Έχω την αίσθηση ότι αν κυκλοφορούσαν οι Mechanimal μέσα από την Geheimnis, την Ειρκτή ή την 5th Floor Ent θα είχαμε καλύτερη υποδοχή από τον τύπο. Ο μουσικός τύπος όμως αυτή τη στιγμή κρατάει (αναγκαστικά) απόσταση από την Inner Ear καθώς ο κόσμος απογοητεύτηκε από την αρχική στάση του τύπου απέναντι στην εταιρία που περισσότερο έμοιαζε με δουλική παρά με επαγγελματική.

      Επίσης, στο πρώτο μεγάλο βινύλιο του Άγγελου κυρίου που κυκλοφόρησε από την Inner Ear βούηξε ο τόπος για τα πριν και τα μετά. Οι No Clear Mind άρχισαν με Orila και Somehow Ecstatic και δεν μου φαίνεται ότι το επόμενο βήμα τους που είναι η Inner Ear θα τους πάει παραπέρα, νομίζω θα ήταν καλύτερο να τολμούσαν με ανεξάρτητη εξωτερικού, εδώ έπιασαν έξω οι Keep Shelly In Athens και οι Barb Weird Dolls, οι οποίοι μόλις κυκλοφόρησαν split 7" με τους OFF! Και ότι έχω ακούσει από KU πάλι δεν με κολλάει με την Inner Ear. Τεσπα, ίσως αυτοί να είναι η αρχή για ακόμα μια αλλαγή πλεύσης της Inner Ear αν αναλογιστούμε και της ανακοίνωσης της ότι πλέον όλες οι κυκλοφορίες τις θα είναι αποκλειστικά σε βινύλιο.

      ar.haf

      Διαγραφή
    11. Φώντα όπως ο καθένας μπορεί να γρατζουνίσει μια κιθάρα, έτσι κι ο καθένας μπορεί να κάτσει στον υπολογιστή του και να παίζει με τα προγράμματα. Εγώ θεωρώ ότι μέχρι και τελευταία η πειραματική γενικά ήταν δουλειά των λεφτάδων, τελευταία που άρχισαν να μπουκάρουν διάφοροι θα δείξει το πράγμα. Οι καλύτεροι ότι και να παίζουν (είτε ροκ, είτε μέταλ, είτε πειραματικό) θα ξεχωρίσουν. Και ο πειραματισμός λειτουργούσε ως κλειστό επάγγελμα.

      ar.haf

      Διαγραφή
    12. Αυτά με τις εταιρείες τα θεωρώ άνευ σημασίας. Οι σημαντικότεροι avant συνθέτες έχουν ηχογραφήσεις στη Philips, σε μια ετικέτα δηλαδή που έχει ηχογραφήσει και η κουτσή Μαρία.

      Αυτή η συζήτηση με το ποιος θα βγάλει τι είναι τελείως αποπροσανατολιστική. Υπάρχουν «ταγμένες» εταιρείες που έχουν βγάλει ασήμαντα πράγματα και κολοσσοί-πολυεθνικών (ΕΜΙ, Polydor κ.λπ.) που έδωσαν τον αφρό. Καλά κάνει και βγάζει η Inner Ear Kid Flicks και Φανταστικό Ήχο μαζί με Δεληβοριά και Θ. Παπακωνσταντίνου. Και επειδή είναι πατρινιά (και όχι πατρινή…) εταιρεία εγώ θα τις πρότεινα να βγάλει και λαϊκά. Να δώσει ένα project φερ’ ειπείν για τον μεγαλύτερο λαϊκό συνθέτη της Πάτρας, τον Τάκη Μπεζαϊδέ που τον ξέρουν ελάχιστοι έξω από την πόλη (και μέσα στην πόλη δηλαδή δεν τον ξέρουν πολλοί).
      Αν κυκλοφορούσαν οι Mechanimal από την Geheimnis ή την Ειρκτή θα είχαν καλύτερη υποδοχή από τον Τύπο; Σιγά τα λάχανα μωρέ. Σιγά τον Τύπο, που παρεξηγήθηκε επειδή βγήκαν οι Mechanimal στην Inner Ear!
      Προσωπικώς, δεν τρέφω καμμία εκτίμηση για τον Μουσικό Τύπο, πέρα από λίγα ονόματα δηλαδή, που έχουν ακούσει μουσική (οτιδήποτε μουσική) και καταλαβαίνουν και πέντε πράγματα πέραν της μουσικής.
      Ας βγαίνουν δίσκοι όπου να’ ναι και όπως να’ ναι. Κι αν αξίζουν εδώ θα είμαστε να τους στηρίξουμε.

      Διαγραφή
    13. Ρε συ Τρούσσα δεν σε καταλαβαίνω, σιγά τα λάχανα το ένα, σιγά τα λάχανα το άλλο αλλά εκεί τρως κόλλημα είναι αν τον Νταλούκα τον λένε Μανώλη ή Μανόλη. Δεν σε καταλαβαίνω με τίποτα.

      ar.haf

      Διαγραφή
    14. Άσε το ρε ar.haf μην το κουράζεις. Εσύ πιο πάνω διόρθωσες τον spacefreak επειδή έγραψε «λάθος» το ψευδώνυμό σου (αντί για ar.haf σε έγραψε ar.half – κάτι τρέχει στα Γύφτικα δηλαδή) και θα μας πεις τώρα για τα ονόματα; Για κάνε μας τη χάρη.

      Αν ο Νταλούκας θέλει να αποκαλείται «Μανόλης» και όχι «Μανώλης» εγώ θα το σεβαστώ. Και θα τον γράφω όπως εκείνος θέλει. Όπως σέβομαι τον τρόπο που ήθελε να γράφεται ο Χατζιδάκις (με δύο γιώτα), ο Καβάφης (Κωνσταντίνος και όχι Κώστας), ο Καρυωτάκης (Κώστας και όχι Κωνσταντίνος) κ.ο.κ. Κι εγώ επιθυμώ να με γράφουν «Τρούσας» (με ένα σίγμα) και όχι «Τρούσσας» (με δύο σίγμα). Τώρα αν κάποιος θέλει να με γράφει με… τρία σίγμα δικαίωμά του. Είναι όμως λάθος.

      Εγώ έχω μία αρχή σ’ αυτά τα πράγματα, και δεν την αλλάζω. Αποκαλώ κάποιον όπως ο ίδιος «προσδιορίζεται» στα βιβλία του, στους δίσκους του, στα κείμενά του. Το να πει κάποιος τον Βλάσση Μπονάτσο «Βλάσιο» για μένα είναι ηλιθιότητα. Αν ο ίδιος όμως είχε καθιερώσει το «Βλάσιος» (στους δίσκους του) θα έπρεπε να το σεβαστούμε και να τον αποκαλούμε έτσι. Είναι απλά τα πράγματα και απορώ δηλαδή με κάποιους οι οποίοι δεν το καταλαβαίνουν.

      Διαγραφή
  9. Αφού ο ar.haf έγραψε για το Ποπ & Ροκ να προσθέσω κι εγώ κάτι (αφήνοντας τα σχετικά από τον Ήχο και τη Μουσική για άλλη φορά).

    8σέλιδη ανασκόπηση για το 1984 από τον Γιάννη Πλόχωρα (πιθανώς στο ετήσιο τεύχος, ή στο τεύχος από τον Ιανουάριο του ’85). Απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ αυτή η αναφορά ήταν από τις πιο ουσιαστικές για τα συμβάντα του ’84 και γι’ αυτό την κράτησα πετώντας όλο το υπόλοιπο τεύχος).
    Υπάρχουν δύο αναφορές στην Creep (όπως και άλλες στις Enigma, CVR, 80s Ways κ.λπ.).

    «CREEP μέρος πρώτο – Απαισιοδοξία και ιστορίες για πιθηκάνθρωπους

    Η Creep για όσους τυχόν αγνοούν είναι μία εξαιρετικά δραστήρια ανεξάρτητη εταιρεία που δημιουργήθηκε από τον Babis the boss πριν δύο χρόνια (σ.σ. 1982) στην Αθήνα. Αναμφίβολα το 1984 έκανε αισθητή την παρουσία της περισσότερο από ποτέ κυκλοφορώντας πέντε LP, ένα mini-album κι ένα single από ελληνικά groups, καθώς κι ένα mini-album ενός ελβετικού τρίο (σ.σ. The Vyllies) που βέβαια είναι εκτός θέματος. Η εν λόγω εταιρεία λοιπόν έχει δύο όψεις. Η μία είναι η αδιάλλακτη και σκυφτή, η συσπασμένη από την απόγνωση και την απελπισία, αυτή που ανατριχιάζει όταν ακούει για Rimbaud ή Kafka ή Poe(…)».

    Παρακάτω ρίχνει το σχετικό θάψιμο στους Yell-O-Yell («οι Yell-O-Yell φαντάζουν απαραίτητοι μόνο στη δισκοθήκη αυτών που αγοράζουν λάχανα όπως οι Bone Orchard και αυτών που δεν χορταίνουν να ακούν μουσική ‘εσωστρεφικότητας’ και soundtracks ‘αυτοκτονίας’») και στους Villa 21 («όποιος ακούει το ‘A Ghost in the Move” με ευχαρίστηση προφανώς είναι ειδική περίπτωση»).

    «CREEP, μέρος δεύτερο – Μια ηλιαχτίδα στον Πάγο

    Ώρα να μιλήσουμε για την άλλη όψη της Creep. Τούτη δω είναι ανέκφραστη, και μάλλον ψυχρή ακόμα κι όταν χαμογελάει, αλλά τουλάχιστον κοιτά ψηλά χωρίς να την σκιάζει ο ήλιος»(…)

    Παρακάτω γράφει για τους Headleaders («δείχνουν πολλές δυνατότητες σύνθεσης»), τους Metro Decay (μιλάει για «μπλαζέ στίχους» και «αρνητική φωνητική παρουσία» στο LP, πράγμα που τον οδηγεί να ξανακούσει το single), τους Cpt Neφos (στα live είναι «δεμένοι, άψογοι», αλλά στο «στούντιο φαντάζουν ψεύτικοι και βαρετοί») και τους Art of Parties («από τους οποίους περιμέναμε τα λιγότερα και μας έδωσαν τα περισσότερα»).

    Να πω ότι συμφωνώ σε όλα; Να πω ότι συμφωνώ σχεδόν σε όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άσχετο, αλλά το ποπ & ροκ τεύχος 79 με το αφιέρωμα στην creep το πουλάει κάποιος εδώ
    http://www.ricardo.gr/buy/vivlia-comics/comics-periodika/periodika/pop-rok-teuhos-79-septembrios-1984/v/an685083306/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Να ειστε καλα ακουσα το ''float'' απο Tirogo & απογειωθηκα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πάντως δεν είναι καθόλου τυχαίο που το καλύτερο ελληνικό electrowave ή minimal synth ή πείτε το όπως θέλετε ακούγεται το ΟΔΟΣ 55. 30 χρόνια μετά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπητέ Φώντα, είσαι εντελώς ΑΣΧΕΤΟΣ. Το είπες μια φορά, δεν έδωσα σημασία. Επειδή το λες και το ξαναλές, σε πληροφορώ ότι το πραγματικό όνομα του Hendrix, ήταν Jimmy. Αυτός, έτσι το έγραφε και έτσι το πρόφερε. Ο μάναντζέρ του όμως, για κάποιους λόγους, το άλλαξε σε Jimi. Συνεπώς, είτε Jimmy γράψεις, είτε Jimi. είσαι σωστός. Δεύτερον, ο αείμνηστος Φιλ, έγραφε ο ίδιος αρχικά το ψευδώνυμο σαν Phil Scars και όχι Fill. Αργότερα, το έγραφε Fill Fell και μετά, Fill Scars. 'Αρα, είτε Phil Scars γράψεις, είτε Fill Scars, το ίδιο είναι. Ένα είναι το λάθος, ότι κάτι τύποι ημιμαθείς σαν κι εσένα, επιμένουν να θέλουν να μας κάνουν και μαθήματα. Η ουσία είναι μία (και ο μπακλαβάς πάντα γωνία): Σημασία, δεν έχει τόσο ένα λάθος που μπορεί να ξεφύγει σε κάποιον. Σημασία, έχει να κατέχει κανείς το "γνωστικό αντικείμενο". Κι εσύ, δυστυχώς διαπλέκεσαι εντόνως, πολλές φορές με την ΑΓΝΟΙΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ο Μανώλης Νταλούκας επανέρχεται στο δισκορυχείον για να με πει «άσχετο». Το έχει η μοίρα μου με αυτόν τον άνθρωπο…
    Ο μεσιέ ζηλώσας την δόξαν του… Θεόδωρου Πάγκακου κάνει θόρυβο –κοινώς μπουρδολογεί– για να τον προσέξουμε. Εξάλλου, προσφάτως, επανεξέδωσε και το βιβλίο του και πρέπει να πουλήσει καμμιά κόπια παραπάνω. Αντί λοιπόν να απολογηθεί, για ποιο λόγο έκανε δεύτερη έκδοση δίχως να διορθώσει τα λάθη και τις βλακείες της πρώτης (το βιβλίο δεν το αγόρασα, καθότι δεν μου περισσεύουν, απλώς το ξεφύλλισα σ’ ένα βιβλιοπωλείο – αν θέλει μπορεί πάντως να μου το στείλει στο Jazz & Τζαζ για να του κάνω κριτική, κάτι παραπάνω θα πουλήσει!) έρχεται να μας πει πώς… βαφτίσανε τον Hendrix και πώς τον Φιλώτα Βασκαλή. Καλά, για τον Hendrix δεν το παλεύω… με αποστόμωσε.
    Μανωλάκη επειδή ήσουν στη βάφτιση και κράταγες το θυμιατό, κι επειδή άκουσες τον παπά να φωνάζει «και το όνομα αυτού Jimmy», πηγαίνοντας μετά μαζί με τον πατέρα του στο δημοτολόγιο για να τον δηλώσετε (εκεί μάλλον πρέπει να είδες για πρώτη φορά τα δύο “m” και το “y”) λέω να στείλεις ένα γραμματάκι στην Wikipedia, γιατί εκεί, οι άσχετοι, γράφουν πως ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ του όνομα δεν ήταν “Jimmy”, αλλά Johnny Allen...

    ΕΓΩ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΠΩ. ΟΠΟΙΟΣ ΓΡΑΦΕΙ “JIMMY HENDRIX” Ή “JIMMY HENDRIX EXPERIENCE” ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ ΑΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΔΙΣΚΟ ΤΟΥ HENDRIX ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ. Ή ΑΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ… ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΕΙΧΕ ΤΟΝ ΝΟΥ ΤΟΥ.

    Βεβαίως ο Μανωλάκης, όντας άσχετος με τη δισκογραφία, στη σελίδα 230 του βιβλίου του (Α έκδοση) έχει γράψει τον Jimi Hendrix ως Jimmy, οπότε αντιλαμβάνεστε…
    Ναι, βεβαίως, το ξέχασα. Μπορεί ο ερευνητής μας να μας παρουσιάσει τώρα καμμιά κλήση για παράνομο παρκάρισμα που «έφαγε» ο Hendrix και να μας πει «να, κοίτα, Jimmy τον έγραψε και ο τροχονόμος»…

    Τώρα, για να δούμε και τα του Βασκαλή. Πώς ο άνθρωπος έγραφε το όνομά του στους δίσκους του; Εκτός και αν κι αυτουνού τού το άλλαζε ο μάνατζερ!
    Στο 45άρι αναφέρεται ως Feel. Στο “Funtime” ως Fill Feel, στο “Hello Hell” ως Fill Scars, στο “XIII” ως F*Scars και στο μεταθανάτιο “(Still) Warm Like Worms” οι φίλοι του τον έγραψαν ξανά Fill Scars. Πουθενά κανείς δεν τον έγραψε “Phil”. Εξάλλου “fill” κάτι σημαίνει στη ριμάδα την αγγλική και “fill scars” σημαίνει κάτι περισσότερο (για μετάφρασέ το Μανωλάκη, και βάλε το μυαλό σου μετά λίγο να σκεφθεί – μπααα, που τέτοια τύχη). Τέλος πάντων. Για μένα όποιος τον γράφει τον Fill Scars ως “Phil” είναι αρπακολλατζής.
    Μανωλάκη, αγόρι μου, τριγυρίζουν χειμωνιάτικα τίποτα μύγες γύρω σου; Πώς τον έχεις γράψει στο βιβλίο σου; Για πες μας. Την Τρίτη θα κατεβώ στα βιβλιοπωλεία για να δω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Περί του ονόματος Jimmy, έχουν γράψει αρκετοί, και σε βιογραφίες και σε αναφορές. Μία αναφορά για την πρώτη (και προτιμώμενη από τον ίδιο τον Hendrix) προφορά και γραφή του ονόματος, βρίσκεται εδώ
    http://wiki.answers.com/Q/Is_Jimi_Hendrix_spelled_Jimi_or_Jimmy

    Για το πρώτο ψευδώνυμο του Φιλώτα, έχουμε την μαρτυρία της Άντας Λαμπάρα "Όταν ο Ποθουλάκης έκανε το πρώτο σχήμα των Villa 21 με τον Φιλώτα, ο Φιλώτας είχε το ψευδώνυμο Phil ".
    Αλλά και στο λεγόμενο "Έγγραφο Ποθουλάκη", ένα χρονολόγιο που σύνταξε το 1983, σημειώνοντας την πορεία του από το 1977 μέχρι τότε, ο ίδιος μας δίνει την πληροφορία πως τον Σεπτ του 1981, δημιουργεί τους Villa 21 με τον Phil Scars. Ο Ποθουλάκης το γράφει με τα χεράκια του και το ανεβάζω εδω, να ξεστραβωθούν τα ματάκια σου...
    http://www.divshare.com/download/23703071-9d5

    Η άγνοια των ντοκουμέντων, δημιουργεί την άγνοια για την πραγματική ιστορία. Είναι γνωστό το παράδειγμα του Κουτρουμπούση, ο οποίος αναφέρεται στην wikipedia σαν Πάνος. Εάν βασιστεί κανείς μόνο εκεί, ποτέ δεν θα μάθει ότι το πρώτο του όνομα ήταν Πιτ και όχι Πάνος.

    Το θέμα είναι όμως άλλο. Δεν έχει τόση μεγάλη σημασία να ξέρει κανείς το ακριβές ψευδώνυμο ή και (άνθρωποι είμαστε), μπορεί κάποιος ενώ κατέχει καλά το αντικείμενο να κάνει εκ παραδρομής λάθος στην ορθογραφία. Το θέμα είναι να μην θέλει να κάνει τον δάσκαλο σε θέματα που δεν γνωρίζει. Κι εσύ, αγαπητέ Φώντα, έχεις ΜΑΥΡΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ, όχι γιατί κάποτε έκανες την Κούκα, Ία, αλλά γιατί δεν γνωρίζεις την ουσία του αντικειμένου που ονομάζεται Ροκ. Είναι τραγικό, για παράδειγμα, να μας "μαθαίνεις" τους τρεις καλύτερους ροκ δίσκους των Sixties, με πρώτο τον δίσκο του ...Μίμη Πλέσσα. Τι σχέση έχει ο δίσκος του Πλέσσα με το Ροκ; Όσο και ο αγαπημένος σου Κώστας Καφάσης. Γιατί δεν γράφεις για τον Καφάση και τα ανάλογα, που φαίνεται ότι πραγματικά τα κατέχεις, και επιμένεις να ασχολείσαι με το Ροκ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ HENDRIX ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ INTERNET .
    ΟΜΩΣ ΑΝ ΠΡΟΣΕΞΕΙ ΚΑΛΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΔΕΙ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ 2 ΤΕΛΕΙΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ i.ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΣΟΥ ΝΤΑΛΟΥΚΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Απαντήσεις
    1. οι υπογραφες του hendrix παντα σαν jimi

      http://is.gd/pG4vwB

      A.K.

      Διαγραφή
  18. Εγώ νομίζω πως αν ήταν πληκτικά τα 80s, τούτο
    Δηλαδή, αδελφάκι μου, θα πρέπει να ήταν κάποιος εντελώς… νεκροζώντανος για να γούσταρε ν’ ακούει από το πρωί ίσαμε το βράδυ τους Yell-O-Yell
    ===============================================
    Εγώ πάντως ακούω "Yell-O-Yell" όλη μέρα και παρά τη σκοταδίλα της μουσικής τους με κάνουν να χαμογελάω (ανωμαλία??).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ρε Μανώλη να σου πω κάτι. Έχει κανένα νόημα να συζητάμε; Αφού εκπέμπουμε σε διαφορετικό μήκος κύματος. Κι επειδή εγώ το έχω αντιληφθεί αυτό, αλλά εσύ ως χοντροκέφαλος όχι, κάποτε έγραψα (5/12/2012) ότι δεν θα ξανασχοληθώ ούτε στον αιώνα τον άπαντα μαζί σου – αρκεί να μη μου δώσεις προσωπική αφορμή. Παρά ταύτα εσύ επιμένεις να μπαίνεις στο δισκορυχείον και να λες τα δικά σου (και εναντίον μου) δίχως να έχεις προκληθεί. Δεν ανέφερα πουθενά το όνομά σου (ούτε σε είχα στο νου μου, όταν έγραψα αυτό για το Hendrix, ειλικρινώς στο λέω αυτό – το είχα γράψει μεν παλαιότερα για σένα, αλλά τώρα το έγραψα τυχαίως, πίστεψέ το). Δεν μ’ ενδιαφέρει να συγκρουόμαστε, γιατί δεν βγαίνει τίποτα. Εσύ έχεις ένα κόμπλεξ απέναντί μου. Δεν ξέρω γιατί. Λες και σου τρώω τη δουλειά… Εγώ δεν μπήκα ποτέ στο δικό σου blog για να σου πω κάτι, να σε θίξω ή ό,τι άλλο. Ούτε στο δικό μου ξεκίνησα εγώ ποτέ καυγά μαζί σου (απ’ όσο θυμάμαι δηλαδή). Εσύ μπαίνεις κάθε τόσο και χύνεις το δηλητήριό σου. Γιατί, αδελφέ μου, δεν κουβεντιάζεις. Έρχεσαι για να τσακωθείς. Για να μας αποδείξεις ότι είσαι εσύ ο διαβασμένος (εδώ γελάμε!) και όλοι εμείς οι άσχετοι.

    Τι να σου πω τώρα γι’ αυτά που μου λες; Είναι λυπηρό να επιμένεις για τον Hendrix. Ο άνθρωπος έκανε την ιστορία που έκανε ως JΙΜΙ Hendrix κι εσύ έρχεσαι τώρα, εδώ, και μας λες ότι το όνομα Jimi το έδωσε o μάνατζερ (ελπίζω να ξέρεις ποιος είναι αυτός) και άλλα τέτοια. Αυτά τα ξέρουμε από το Δημοτικό και δεν έχουν καμμία σημασία. Δηλαδή έχουν πολύ μεγάλη σημασία, γιατί με το όνομα JIMI μπροστά ο Hendrix έγραψε την ιστορία που έγραψε. Τώρα, εσύ θες να τον γράφεις Jimmy, γράφε τον Jimmy, γράφε τον όπως γουστάρεις. Εγώ δεν ασχολιέμαι μαζί σου. Το λέω και το εννοώ.

    Μας σκανάρεις τώρα κάτι κωλόχαρτα για να μας πεις ότι κάποιος (ο Ποθουλάκης) είχε γράψει τον Fill ως Phil. Με γεια του με χαρά του. Εγώ μετράω πως είναι γραμμένος στους δίσκους. Σ’ αυτά τα ρημάδια τα δισκάκια που τα έχουμε όλοι, εκτός από εσένα. Εσύ μετράς πως είναι γραμμένος σ’ ένα κωλόχαρτο. Ας το αξιολογήσει αυτό ο κάθε αναγνώστης. Ξανασκέψου σου λέω τι σημαίνει “fill scars” και συνέδεσέ το με τον μακαρίτη, για να δεις πως το “Fill Scars” πιθανώς να μην είναι και τόσο τυχαίο.
    Στο ξαναλέω. Είσαι αρπακολλατζής. Δεν μπορείς να εμβαθύνεις στα πράγματα και να τραβήξεις από αυτά τo μεδούλι. Δεν είσαι σε θέση να αξιολογήσεις τις πηγές. Αξιολογείς περισσότερο ένα κωλόχαρτο από τους 5 δίσκους. Από ’κει να καταλάβεις… Τι να σου πω; Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό…

    Και για τον Κουτρουμπούση βλακείες λες. Τι πρώτο και δεύτερο όνομα; Ο άνθρωπος το 1959 υπέγραφε ως Παναγιώτης Κουτρουμπούσης (σκίτσα στον Κούρο) και αργότερα καθιέρωσε το «Πάνος» (στο Πάλι υπάρχει και «Π. Κουτρουμπούσης»). Ακόμη και στο εξωτερικό, στο OZ (Βρετανία) και αλλού (αμερικανικές εκδόσεις του ’69) υπέγραφε ως “Panos” (και όχι ως “Pete”). Και φυσικά σε όλα τα βιβλία του από το «Εν Αγκαλιά...» μέχρι το τελευταίο ως «Πάνος» υπογράφει. Κι εγώ, όταν τον είδα πριν κάτι μήνες «κύριε Πάνο» τον απεκάλεσα. Τώρα άλλοι μπορεί να τον λένε Πητ, ή ο ίδιος να αυτοσυστήνεται ως Πητ (δεν ξέρω). Εγώ ξέρω πως υπογράφει τα βιβλία του ας πούμε.

    Τι σχέση έχει το “Greece Goes Modern” με το rock; Ρε κακομοίρη, άμα δεν ξέρεις ότι είναι Πλέσσας κι ακούσεις κανα κομμάτι στο ξεκάρφωτο (με τα fuzz του Καλλίρη) θα στείλεις για βρούβες τους MGC.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Α μα αν είναι τόσο σπουδαίος ο δίσκος του Πλέσσα, να τον πάρω. Που θα τον βρω; Μήπως τον έχει επανακυκλοφορήσει κανένας... φίλος σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έως ώρας ήξερα ότι ήσουν ανόητος. Δυστυχώς, τώρα, έμαθα και κάτι άλλο πολύ χειρότερο. Πως είσαι κακεντρεχής, για να μην πω και συκοφάντης. Τι υπονοείς Μανώλη Νταλούκα; Ότι κάνω «πλάτες» σε εταιρειάρχες; Πρέπει να αισχύνεσαι γι’ αυτό. ΑΝΑΣΚΕΥΑΣΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΩ ΚΑΙ «ΣΥΓΓΝΩΜΗ», αν θες να ξαναδείς σχόλιό σου στο δισκορυχείον. Για ποιον με πέρασες; Γι’ αυτούς που τα τσεπώνουν (ή τα τσέπωναν στις καλές εποχές) από 30 μεριές (ραδιόφωνα, περιοδικά, τηλεοράσεις, εφημερίδες…) κάνοντάς μας κατάπλασμα τις σαβούρες; Ντροπή σου. Δεν έχω να πω τίποτ’ άλλο.

      Διαγραφή
  21. Τα 80's σημαδεύτηκαν από τις 'καρέκλες' τους. Αυτή ήταν η μουσική της εποχής και τα υπόλοιπα μία δυναμική μειοψηφία.-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Έλα ρε Φώντα, μη τσιμπάς τόσο. Εντάξει, σε καμία περίπτωση, δεν υπονοούσα κάτι για το ήθος σου. Φυσικά και δεν πιστεύω ότι είσαι τύπος που μπορεί να τ αρπάζει από εταιρείες. ΟΧΙ, και τώρα μιλάω πολύ σοβαρά, σε αυτό το θέμα, ξέρω ότι είσαι ΟΚ. Αλλά ρε Φώντα, νομίζω ότι επηρεάζεσαι λίγο από φιλίες. Δηλαδή, αν για παράδειγμα, εγώ ήμουν φίλος σου και σούστελνα το βιβλίο, έχω την αίσθηση πως θα έγραφες ΠΟΛΎ καλά λόγια. Δεν λέω λοιπόν ότι είσαι λαμόγιο, αλλά ότι είσαι συναισθηματικά ευάλωτος σε φιλίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ρε Μανώλη, γιατί λες συνέχεια κοτσάνες; Δεν μπορώ να σε καταλάβω.
    Δηλαδή όταν εγώ στην ανάρτηση της 14/9/2012…

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/09/blog-post_14.html

    έγραψα για τα μουσικά βιβλία που αξίζει να διαβαστούν βάζοντας ανάμεσα και το «Ωλεσίοικον» το έκανα επειδή ήμουν… ευάλωτος στη φιλία μας; Τι είναι αυτά που λες; Γιατί δεν σκέφτεσαι πιο πριν;

    Δεν έχω τίποτα μαζί σου σε προσωπικό επίπεδο – και δέχομαι τις εξηγήσεις σου. Να είσαι σίγουρος δε πως αν γράψεις κάτι που θα το βρω ενδιαφέρον θα το πω.

    Στο blog σου ανέφερες πως έγραψα εγώ ότι το βιβλίο σου είναι για πέταμα. Διαστρέβλωσες τα γραφόμενά μου σαν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Καθότι, εγώ έγραψα πως από το κεφάλαιο 4 και μετά (σελ.157-396) το βιβλίο είναι για πέταμα. Δηλαδή ότι τα τρία πρώτα κεφάλαια είχαν ενδιαφέρον, κι ας έγραφες πως το «ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ» του Λαπαθιώτη (Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι κλπ.) ήταν αγνώστου ποιητή!

    Αν κάτι αξίζει, κατά την κρίση μου, το λέω χωρίς μισόλογα. Δεν παρασύρομαι από φιλίες ή από ηλεκτρονικές «έχθρες», «ξύλα» κ.λπ. Το ξέρουν αυτό όσοι διαβάζουν κείμενά μου κανα δυο δεκαετίες τώρα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Εκείνο που γράφω στο βιβλίο μου, είναι ότι το ποίημα που απαγγέλλει ο Φινινής στο ΑΛΔΕΒΑΡΑΝ, είναι αγνώστου και όχι το ΒΑΟ ΓΑΟ ΔΑΟ. Το ποίημα αυτό, ταυτίζεται μόνο με δύο στίχους με το ΒΑΟ ΓΑΟ ΔΑΟ, και όχι σαν σύνολο. Αλλά και το "Γελαστό παιδί" ταυτίζεται με δύο στίχους του "Τω Αγνώστω Θεώ" -μπορούμε να πούμε ότι είναι τα ίδια; Ο Θωμόπουλος, όταν ρωτήθηκε από εμένα, μου είπε ότι το "Ζινόντας", όπως το έλεγαν εκείνοι στο Παρίσι, είχε μεν δύο στίχους του Λαπαθιώτη, αλλά δεν ήταν το ίδιο, ήταν ένα άλλο ποίημα. Δεν ήξερε ποιος το είχε γράψει.
    Αλλά και το ΒΑΟ ΓΑΟ ΔΑΟ, εγώ δεν έχω πειστεί πως είναι του Λαπαθιώτη. Πρώτον, είναι το μοναδικό υπερλεξιστικό ποίημα που φέρεται να γράφεται από αυτόν . Δεύτερον, μερικοί ερευνητές εμφάνισαν κείμενο που φέρεται να έγραψε και να δημοσίευσε στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ο Λαπαθιώτης, και μάλλον ΔΕΝ ΗΤΑΝ δικό του. Φαίνεται πως υπήρχε κάποιος στην παρέα του που χρησιμοποιούσε το όνομά του. Έτσι εγώ έχω τις αμφιβολίες μου, αλλά επί του θέματος άλλοι είναι ειδικότεροι να μιλήσουν. Εγώ, έμεινα στο ποίημα του Αλδεβαράν, που κατά τη γνώμη μου και κατά τη σύμφωνη γνώμη του δημιουργού του φιλμ, δεν μπορεί να αποδοθεί στον Λαπαθιώτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρω τι έχεις γράψει στο βιβλίο. Εκείνο που είναι ακατανόητο είναι γιατί δεν αναφέρεις τον Λαπαθιώτη ως τον ποιητή του original «Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι» (του BAO, ΓΑΟ, ΔΑΟ δηλαδή). Είναι προφανές πως ο «άγνωστος» εμπνεύστηκε το δικό του υπερλεξιστικό έχοντας κατά νου το ποίημα του Λαπαθιώτη. Τώρα μας λες –α λα Clapton με τα ήξεις αφήξεις– πως ρώτησες τον Θωμόπουλο κι εκείνος σου είπε ότι «είχε μεν δύο στίχους του Λαπαθιώτη, αλλά δεν ήταν το ίδιο».
      Στο βιβλίο ούτε εσύ, ούτε ο Θωμόπουλος αναφέρει κάτι περί Λαπαθιώτη, πράγμα που σημαίνει πως το 2006 εσύ και ο Θωμόπουλος, πιθανώς, να αγνοούσατε εντελώς την περίπτωση του BAO, ΓΑΟ, ΔΑΟ. Εκτός και αν κάτι σου είπε τότε ο Θωμόπουλος (περί Λαπαθιώτη) κι εσύ το θεώρησες ανούσιο και δεν το ανέφερες στο βιβλίο. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο θα έχουμε πάλι μία κακή εκτίμηση πληροφορίας από μέρος σου.
      Τώρα, τα υπόλοιπα περί του… ατόμου που χρησιμοποιούσε το όνομα του Λαπαθιώτη, ότι το ποίημα «μάλλον δεν ήταν» του Λαπαθιώτη» κ.λπ. είναι φθηνές δικαιολογίες. Πολύ φθηνές. Προσπαθείς να καλυφθείς εκ των υστέρων όπως με τον Clapton. Τετριμμένα κόλπα Μανώλη, σε έχουμε καταλάβει πια.
      Άσε δηλαδή που το ποίημα το έχεις γράψει τουρλουμπούκι και όχι σαν σονέτο, όπως είναι στην πραγματικότητα. Δηλαδή και του «Αγνώστου» σονέτο είναι. Δεν το βλέπεις;

      Μείνε on line γιατί κάτι θα προσθέσω –σημαντικό– στα σχόλια για τον Eric Clapton. Κάτι που ανακάλυψα χθες. Θα πάμε πίσω, αλλά δεν πειράζει…

      Διαγραφή
  25. Για το θέμα με τον Μήτσο τον Χέντριξ(sic)δεν χωρά αμφισβήτηση πως αν τον αναφέρει κάποιος σε οποιαδήποτε γραπτό ως Jimmy (Jimmy μόνο ο Page) του πράττει λάθος, και μάλιστα οποιοσδήποτε σωστός διορθωτής κειμένου το διορθώνει πάραυτα.Το μοναδικό που μπορούμε να προσθέσουμε για εγκυκλοπαιδικούς λόγους είναι πως ο Χέντριξ ξεκίνησε την καριέρα του ως Jimmy James (Blue Flames το συγκρότημα με την συμμετοχή του Randy Califormia αν δεν απατώμαι).Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Για τον SPYROS CH. Εξήγησα νομίζω γιατί θεωρώ σωστό και το Jimmy και το Jimi. Εγώ θα επιμένω να τον γράφω και Jimmy. Ο ίδιος αυτό είχε διαλέξει στην αρχή. Αν διαβάσεις το βιβλίο John McDermott w/Eddie Kramer & Billy Cox - Ultimate Hendrix , ο
    Dermott αναφέρει πως μέχρι και το 1966, ο Hendrix χρησιμοποιούσε το όνομα Jimmy. Τότε, ο μάνατζερ τον έπεισε να το αλλάξει για λόγους μάρκετινγκ. Δες το και στο wikipedia , γιατί θα σου είναι δύσκολο να βρεις το βιβλίο :
    Στο wikipedia λοιπόν γράφει πως σύμφωνα με τον Dermott.... "Chandler also convinced Hendrix to change the spelling of his first name from "Jimmy" to the more exotic "Jimi"...".
    Επαναλαμβάνω όμως, ότι το θέμα δεν είναι αν γράψω εγώ "Jimmy" ή "Jimi", το θέμα είναι ΤΙ ΓΡΑΦΩ για τον Hendrix και αν αντιλαμβάνομαι το έργο του. Εγώ προτιμώ να γράφω τον Κουτρουμπούση Πιτ και όχι Πάνο. Αυτό είναι το θέμα; Τον Πουλίκα , τον λέω και Μητσάρα ή και Δρ Πολυκαρπώφ. Έχει γραφτεί ποτέ το Δρ Πολυκαρπώφ σε δίσκο; Το θέμα είναι τι γράφω και πόσο ξέρω τον Πουλικάκο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Κάποιος… νεκροζώντανος, ονόματι Johan έγραψε χθες στο cbox την ακόλουθη αρλούμπα.

    «Τρούσσα για τις παπαρολογίες που γράφεις εδω πέρα τρώς πολύ ξύλο και στις new wave ομάδες του facebook τώρα. Πανηγύρι γίνεται. Με τις υγείες σου».

    Γελάω ακόμη με τα χαϊβάνια των… new wave ομάδων, που δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν ούτε εκείνα τα οποία, υποτίθεται, πως τους ενδιαφέρουν.
    Εγώ δεν ξυπνάω και κοιμάμαι ούτε με PIL, ούτε με Φιλώτα Βασκαλή, αλλά έχω ακούσει στη ζωή μου και τους μεν και τον δε και κυρίως έχω προσπαθήσει να διερευνήσω το σκηνικό κάτω από το οποίο έγραφαν τα τραγούδια τους.

    Θα παραθέσω λοιπόν μία συνέντευξη του Fill Scars από τον Ήχο (τεύχος #176, Νοέμβριος 1987) για να δείτε τι έλεγε αυτός ο άνθρωπος και πόσο «μαύρα μεσάνυχτα» έχουν οι… νεκροζώντανοι που τον ακούνε σήμερα. Έλεγε ο Φιλώτας (τα κεφαλαία δικά μου):

    «Άρχισα να παίζω 24 χρονών έχοντας μια εμπειρία ακροατή δέκα χρόνια περίπου. Μέχρι το ’82 άκουγα σχεδόν οτιδήποτε έβγαινε. Από κει και πέρα η επαφή μου περιορίστηκε σε κάποιους που τους παρακολουθούσα σε όλη τους την πορεία. Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα γύρω στα 15 δίχως γνώσεις και συνέχισα χωρίς να αποκτήσω τεχνική κατάρτιση· απλά έψαχνα ήχους μόνος μου μέχρι τα 20 οπότε ξεκίνησα να παίζω κάτι σαν μπλουζ με τάσεις τζαζ[sic].
    Το Πάσχα του ’82 οι Yell-O-Yell με την πρώτη τους μορφή αρχίζουν πρόβες και τον Οκτώβριο βγαίνει το σινγκλ. Μετά από μερικά αγαπημένα γκρουπ όπως CAN, KING CRIMSON ήρθαν τα γκρουπ της νέας σκηνής και κυρίως οι Damned. ΤΟ ΣΙΝΓΚΛΑΚΙ ΔΕ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ, ακριβώς γιατί το βρίσκω μια μίξη από όλες αυτές τις επιρροές ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΧΩΝΕΥΤΕΙ ΚΑΛΑ ΑΚΟΜΗ. Το EP ήταν ίσως η πρώτη σοβαρή προσπάθεια, ΑΝ ΚΑΙ Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΕΚΕΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ ΣΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΙΣΚΟ (σ.σ. εννοεί το “XIII”)».

    Παρακάτω ο Fill Scars σχολιάζει διάφορα κομμάτια και από τα λεγόμενά του φαινόταν πως ο άνθρωπος σκάμπαζε από μουσική –ως ακροατής– δεν ήταν «χαλβάς», όπως διάφοροι από εκείνους που τον ακούνε σήμερα (ή τον ακούγανε το ’80). Για τους CAN λέει πως είναι ένα από τα 4-5 πιο αγαπημένα του γκρουπ όλων των εποχών. Γούσταρε τον Σαββόπουλο μέχρι το «Βρώμικο Ψωμί», επίσης γούσταρε τους Beatles, τους Hot Tuna(!), τους Grateful Dead και τους Bread(!!), τους αρχικούς Bauhaus, τους PIL, τον Captain Beefheart, ενώ δεν γούσταρε τον Zappa (μάλλον για ιδεολογικούς λόγους, αλλά πιθανώς να ήταν κακοπληροφορημένος) και τους Fall!!

    Προσέξτε, τώρα, κουτορνίθια.
    Αν έβγαινα, εγώ, και έλεγα πως ο Fill Scars τραγουδούσε σαν άσχετος, θα βγαίνατε εσείς των… new wave ομάδων του facebook και θα με κράζατε. ΕΔΩ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΣΤΟ «XIII» ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ. Εγώ βεβαίως θα πω πως έμαθε να τραγουδάει, ακόμη καλύτερα, ακόμη πιο μετά, στα ανέκδοτα που μας παρουσίασε προσφάτως η Smash, αλλά και γι’ αυτό θα βγουν… o Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς και θα πουν την παπαρία τους. Όπως έγραψα και την 29/11/2012 στην ανάρτηση για την Smash Records και το τελευταίο άλμπουμ των Yell-O-Yell:

    «Βεβαίως και υπάρχει παλαιότερο υλικό εδώ (“Hell o hell”, “Drifters”), είναι όμως τα ‘άγνωστα’ κομμάτια που δείχνουν πως οι Yell-O-Yell θα μπορούσε να πάνε παραπέρα· εννοώ πως θα μπορούσε να φτιάξουν τραγούδια που να αφορούν σε περισσότερο κόσμο. Τέτοια, ας πούμε, είναι τα “Soul den” και “24th of July”, που μοιάζουν επηρεασμένα από τους Can».

    Κουτορνίθια του φατσομπουκίου βγάλτε τις πλερέζες και ακούστε λίγο Hot Tuna και Bread, όπως άκουγε και ο Φιλώτας. Έτσι, μπορεί ν’ ανοίξει κατά τι το μυαλουδάκι σας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ειστε σιγουρος πως τα κουτορνιθια δεν εχουν ακουσει/ακουνε αυτα που λες? Κακο πραγμα η επαρση κε Τρουσσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ουδεμία έπαρση.

    Δεν σημαίνει τίποτα, ευρύτερα, το αν έχει ακούσει κάποιος Bread, Hot Tuna, Inca Babies ή A Certain Ratio. Μετράνε κι άλλα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή, αλλά, εδώ, έγινε μία αναφορά σε κάτι πολύ συγκεκριμένο.

    Πόσο «ανοιχτοί» είναι κάποιοι, λοιπόν, και πόσο «έτοιμοι» νοιώθουν για έναν επί της ουσίας διάλογο, δίχως φασιστο-τσαμπουκάδες και virtual ασέλγειες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Mια και το φερε η κουβέντα, οι Inca Babies δεν ήταν εκείνη η αμήχανη κόπια των Birthday Party από Αγγλία; Θα γίνω "ιερόσυλος" αν πω πως πιο πειστικοί αντιγραφείς ακούγονται στ' αυτιά μου οι Yell-o-Yell;

    Να, είπα και τον καλό μου λόγο για τα ελληνικά 80ς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Εγώ πάντως άλλα (underground πάντα) 80's θυμάμαι, πιτσιρικάς τότε ων.
    Μια δεκαετία που στο πρώτο μισό αίσθηση είχαν κάνει οι (πρώϊμοι) Magic De Spell και μετά τα group της "Διατάραξης Κοινής Ησυχίας" και στο υπόλοιπο μισό οι Drive, οι Mushrooms, οι Villa 21 (στην "σκληρή" εποχή τους), οι Anti Troppau κλπ. Την "Μπασταρδοκρατία", το "Valley Of Death" και το "I Believe" άκουγα τότε εγώ και τα φιλαράκια μου από το φροντιστήριο Αγγλικών και όχι Metro Decay και τα συναφή, xωρις βέβαια να θέλω να υποβαθμίσω την αξια των εν λόγω group.
    Οπότε ή υπάρχει μια προσπάθεια "αναθεώρησης" των (underground) 80's ή εγώ ειχα μπλέξει με κακές παρέες.
    Μάλλον το δεύτερο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Αγαπητέ Φώντα, στην απάντηση που δίνεις στον ar.haf, σχετικά με το όνομα, συμφωνώ, αν κάποιος μας έχει επισημάνει το πώς θέλει να αποκαλείται, θα πρέπει να το σεβαστούμε. Ο Χατζιδάκις λοιπόν, επέμενε να τον γράφουν με δύο ιώτα. Ο Άσιμος, πάλι, στο βιβλίο του ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, έχει πει "Ουχί Νίκος, ουχί Νικόλαος. Λέγομαι Νικόλας". όταν λοιπόν, έχουμε ρητή επισήμανση, αλλάζει το θέμα. Όταν όμως δεν έχουμε; Τι γίνεται; Ο Πουλικάκος, για παράδειγμα, δεν μας έχει πει το πώς θέλει να τον αποκαλούμε. Γι αυτό και άλλοι, τον λένε Δημήτρη, άλλοι Μήτσο, άλλοι Θείο Νώντα κλπ. Όλα αυτά, είναι δεκτά, αρκεί να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, δηλαδή, κάποια στιγμή, να τα έχει χρησιμοποιήσει ο ίδιος. Δηλαδή, αν εγώ γράψω ο Θείος Νώντας, είμαι ΟΚ αφού το χρησιμοποιούσε. Αν όμως τον πω Δημητράκιον, δεν είμαι σωστός, αφού αυτός ουδέποτε το χρησιμοποίησε. Εσύ τώρα τι προτείνεις; Προτείνεις, πως ο καλλιτέχνης θα πρέπει να αποκαλείται μόνο όπως αναγράφεται στους δίσκους. Ναι, αλλά στους δίσκους ο Πουλικάκος δεν αναγράφεται σαν "Θείος Νώντας". Αυτό σημαίνει ότι, αν κάποιος τον αποκαλέσει έτσι, δεν ξέρει τι του γίνεται; Το αντίθετο, ξέρει πολύ καλά, αφού χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε ο Πουλικάκος. Αλλά, και με την δική σου εκδοχή, δηλαδή με το όνομα που αναγράφεται στους δίσκους, πάλι δεν μπορούμε αν καταλήξουμε. Διότι, στους δίσκους, ο Φιλώτας, άλλοτε γράφεται σαν Fill Scars, άλλοτε σαν Fill Fell κλπ. Εσύ μας λες, πως το σωστό είναι το πρώτο και έτσι τον γράφεις. Γιατί, το δεύτερο τι έχει; Σου ξυνίζει; Γραμμένο δεν είναι κι αυτό σε δίσκο; Εν κατακλείδι, η δική μου πρόταση είναι σωστότερη: Μπορείς να αποκαλείς κάποιον με οποιοδήποτε όνομα, αρκεί στο παρελθόν να το έχει χρησιμοποιήσει κι εκείνος. Έτσι, με το δεδομένο ότι ο Χέντριξ, χρησιμοποίησε το Jimmy και ο Φιλώτας το Phil, δικαιούσαι να τα χρησιμοποιήσεις κι εσύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Ρε Μανώλη πάλι τα ίδια.

    Τον τραγουδιστή των Yell-O-Yell τον λέμε όλοι (εμείς που υποτίθεται πως ασχολούμαστε με αυτά τα πράγματα) Φιλ Σκαρς (το γράφω στα ελληνικά για να καταλαβαινόμαστε). Δεν το λέμε…. Φιλ Φρη, Φιλ Φρελ, Φελ Φριλ ή Φιλ Φραλ... Το Φιλ Σκαρς (γιατί έτσι τον ξέρουν όλοι) είναι Fill Scars στην αγγλική – κι εγώ αυτό θεωρώ σωστό και αυτό προκρίνω. Αυτό έχω δει στους δίσκους δηλαδή. Έτσι τον έγραψαν οι φίλοι του στο τελευταίο άλμπουμ (στη Smash). Για μένα αυτό βαρύνει στην απόφασή μου να τον γράψω Fill (και όχι Phil).

    Επίσης τον Hendrix όλος ο κόσμος τον γράφει και τον ξέρει ως Jimi. Μόνο από ασχέτους θα τον δεις Jimmy – από κάτι κοριτσάκια ή αγοράκια που το παίζουν μουσικο-δημοσιογράφοι. Εσύ, με τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, δεν επιτρέπεται να το γράφεις Jimi. Διόρθωσέ το να πάει στο διάολο. Γιατί όπου βλέπω Jimmy Hendrix μου ανεβαίνει η πίεση.

    Εγώ όταν γράφω τον Πουλικάκο τον γράφω πάντα Δημήτρη. Έτσι τον ξέρω από τους MGC μέχρι τα Αδέσποτα Σκυλιά κι ακόμη παραπέρα. Ούτε Μήτσο, ούτε Μητσάρα, ούτε θείο-Νώντα, ούτε… Παυλοκαρώφ… πώς τον είπες δεν θυμάμαι... Για μένα το προφανές, και το σωστό δηλαδή, είναι ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ. Κάθε άλλο είναι εξεζητημένο και δεν έχει νόημα. Είναι άλλο να πεις πως τις εκπομπές τις έκανε ως «θείος-Νώντας» και άλλο σ’ ένα κείμενο να λες «ο θείος-Νώντας ηχογράφησε το ‘Σκόνη πέτρες λάσπη’ κ.λπ.». Και μιλάω πάντα για τα κείμενα, που δίδουμε στον κόσμο να διαβάσει. Δεν αναφέρομαι σε μια κουβέντα καφενείου, εκεί όπου ο καθένας μας μπορεί να λέει ό,τι θέλει…

    Δεν ξέρω ρε γαμώ το. Για μένα αυτά είναι προφανή. Για σένα είναι κινέζικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αυτά που έγραψα, ήταν μια και το έφερε η κουβέντα περί του ονόματος. Αλλά αν εσύ έχεις άλλη άποψη, ΟΚ, είναι σεβαστή. Πάντως εκεί που διαφωνώ μαζί σου κάθετα, είναι ότι άρχισες την κριτική στον Παναγόπουλο, από το πώς έγραψε το όνομα του Φιλώτα. Και πες, ότι έκανε λάθος (που για μένα σε αυτό τουλάχιστον το σημείο, δεν έκανε λάθος), ή ότι ήταν αβλεψία, δεν το πρόσεξε, του ξέφυγε. Όλοι έχουμε κάνει τέτοια "λάθη". Μπορούμε να πούμε ότι αυτό δείχνει "μικρό βαθμό εξοικείωσης του αρθρογράφου με το θέμα"; Είναι υπερβολή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Στο τελευταίο τεύχος Sonik πάντως αναφέρεσαι ως Τρούσσας, με δύο "σ".

    ar.haf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάτι θυμάμαι. Τι θέλεις να κάνω;

      Είπαμε…

      Τρούσας με ένα «σ» εμείς που καταγόμαστε από την Κέρκυρα (ο DJ Σπύρος Τρούσας κ.ά.).

      «Τρούσσας» με δύο «σ» οι υπόλοιποι που κατάγονται από τη Ζάκυνθο (ο τραγουδιστής της Λυρικής Διονύσης Τρούσσας κ.ά.)

      Διαγραφή
  36. Για μένα η ορθή γραφή των ονομάτων είναι πολύ βασικό θέμα. Επιμένω σε κάτι απλό δηλαδή, που απ’ ό,τι φαίνεται έχει καταστεί ζήτημα. Αν πρέπει από κάπου να ξεκινήσουμε δηλαδή θα πρέπει να ξεκινήσουμε από ’κει. Πριν αρχίσουμε να κρίνουμε τι λέει ο ένας και ο άλλος θα πρέπει να επιμείνουμε σε μερικά βασικά. Ορθώς γραμμένα τα ονόματα, οι τίτλοι των δίσκων, των τραγουδιών κ.λπ. Επίσης σωστές χρονολογίες, σωστά, εν γένει, πραγματολογικά στοιχεία. Δεν γράφουμε ονόματα από το κεφάλι μας ή τσάτρα-πάτρα όπως τα θυμόμαστε. Αυτό, για μένα, δείχνει αδιαφορία και προχειρότητα προς τον αναγνώστη, είναι «ξεπέτα».

    Προσωπικώς, όταν γράφω ένα όνομα πολύ συχνά το αντιγράφω για να μην κάνω λάθος. Είτε κοιτώντας δίσκους, βιβλία, περιοδικά, οτιδήποτε, είτε ψάχνοντάς το στο δίκτυο, και κάνοντάς το με μεγάλη προσοχή copy paste (ελέγχω δηλαδή και πάλι αν η συγκεκριμένη γραφή είναι ορθή). Στα γραπτά μου δεν ανέχομαι λάθη σε πραγματολογικά στοιχεία και παρακαλώ κάθε αναγνώστη που θα εντοπίζει κάτι να μου το υποδεικνύει, ώστε να το διορθώνω πάραυτα. Δεν μιλάω για ορθογραφικά ή εκφραστικά λάθη, αλλά για την ορθή γραφή των πραγματολογικών στοιχείων.
    Δεν μπορεί δηλαδή ο πας τις να γράφει Socrates DrUnk the Conium (στο λέω γιατί το έχω δει πολλές φορές), στηριγμένος στη… φαντασία του. Οφείλει να δει ένα εξώφυλλο δίσκου των Socrates (χειροπιαστό ή από το δίκτυο) γράφοντας σωστά το όνομά τους: Socrates DrAnk the Conium (με «Α» δηλαδή και όχι με «U»).

    Εγώ ξεκινώ από εκεί. Όταν δω σωστά γραμμένα αυτά τα πράγματα, σχηματίζω θετική γνώμη και προχωρώ στα παραμέσα. Τσεκάρω βρε αδελφέ. Τι να κάτσω να διαβάσω όταν κάποιος μου λέει ότι η «Υπέρβαση» των Metro Decay κυκλοφόρησε το 1983, όταν κυκλοφόρησε το 1984; Να πάρει το δίσκο, να ξεστραβωθεί και να κοιτάξει το label. Και άμα δεν έχει το δίσκο, να ψάξει, να ρωτήσει, να μάθει… όπως ρωτάω εγώ, για πράγματα που δεν γνωρίζω. Δεν μπορεί ο κάθε προχειρολόγος να το παίζει blogger, συγγραφέας, δημοσιογράφος και ό,τι να ’ναι. Εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει το περίπου, με ενδιαφέρει η ακρίβεια. Και την ακρίβεια προσπαθώ να «πουλήσω» μέσα από το Δισκορυχείον. Να πει ο άλλος: ξέρεις, το διάβασα ή το βρήκα στο «Δισκορυχείον» και άρα είναι σωστό. (Μιλώ για τα πραγματολογικά, δεν αναφέρομαι στις κρίσεις ή τις απόψεις). Μαθηματικά γούσταρα και διδάχτηκα 18 χρόνια στη ζωή μου και βάσει αυτών πορεύομαι. Όπως λοιπόν επιθυμώ να με κρίνουν κι εμένα αυστηρά, έτσι αυστηρά κρίνω κι εγώ τους άλλους.

    Όσον αφορά στο κείμενο της Athens Voice τα είπαμε. Οι αντιρρήσεις μου είναι πολλές. Δεν έκατσα να γράψω αναλυτικό κείμενο – έχω κι άλλες δουλειές να κάνω. Έγραψα κάποιες πρώτες σκέψεις. Όποιος θέλει τις παίρνει και τις πάει παραπέρα. Βεβαίως το πιο πιθανό είναι να διαστρεβλωθούν… αλλά δεν τρέχει τίποτα. Όταν λες «πώς ρόκαρε η Αθήνα στα 80s» κι αναφέρεσαι μόνο σε 2-3 πράγματα είσαι out. Επειδή πουλάει τώρα το greek 80s dark-wave (στο eBay κάποιοι κονομάνε χοντρά) θα φτύσουμε, θα απαξιώσουμε ή θα ξεχάσουμε όλα τα υπόλοιπα; Θα φτύσουμε, θα απαξιώσουμε ή θα ξεχάσουμε τις γκρουπάρες Sharp Ties, Scraptown, Φατμέ (μία από τις κορυφαίες συναυλίες που παρακολούθησα στα early 80s – «βαριά ψυχεδέλεια», που θα λέγανε και οι «σιξτάδες») και τόσες άλλες; Που είναι οι No Man’s Land ρε; Που είναι οι Purple Overdose; Και τόσοι άλλοι… Θυμάται κανείς τις συναυλίες των No Man’s Land στην εποχή του πρώτου άλμπουμ; Ο ορισμός του rock. Γράψτε λοιπόν «οι πεθαμενατζήδες στην Αθήνα των 80s», γράψτε η «σκηνή του Πήγασου», γράψτε αυτό για το οποίο γράφετε τέλος πάντων και παρατάτε μας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Παρότι φαν των "πεθαμενατζίδικων" κλπ, θεωρώ κι εγώ ότι αν το άρθρο είχε τον τίτλο "η σκηνή του Πήγασου" ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων και πιο συναφές με το περιεχόμενο του, τότε θα υπήρχαν λιγότερες ενστάσεις.
    Όχι ότι θα στέρευαν οι ενστάσεις βέβαια εντελώς. Σε παράγραφο με υπότιτλο "μπάντες χωρίς μέλλον" αναφέρονται οι Λευκή Συμφωνία και Last Drive, που μια χαρά μέλλον είχαν τελικά. Ειδικά οι τελευταίοι.
    Στο τέλος γίνεται ένας αχταρμάς με έναν παντελώς αυθαίρετο ορισμό του DIY και τα γνωστά κλισέ για μπάντες που δεν ξέρουν να κουρδίζουν και ζήτω που καήκαμε.
    Την αντιθετική παρουσίαση όλων αυτών με Γυριστρούλα, Μαύρο Γάτο, Ευλαμπία κλπ, ομοίως δεν την κατανοώ. Παντού το ροκ έχει και την "Ευλαμπία" πλευρά του. Ακόμη και στην Αγγλία και την Αμερική και στην Αυστραλία και παντού.
    Αυτά τώρα για γειτονιές κλπ ας τα επιβεβαιώσουν ή όχι αυτοί που τα έζησαν, αλλά, ναι, ακούγονται κάπως υπερβολικά και σαν εξαναγκασμένη προσπάθεια να δημιουργηθούν περισσότεροι μύθοι από όσους υπάρχουν
    Άρης Καραμπεάζης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Οι Φατμε όταν έβγαιναν με τις ασπρόμαυρες αφίσσες και το πρόσωπο της κοπέλας με το φερετζέ (Εξάρχεια αρχές 80s) δεν είχαν καμμία σχέση με αυτό που έγιναν μετά.Οι No Mans Land, oι Purple Overdose (της Pegasus Records) μαζί με Common Sense (πολύ δυσεύρετοι οι δίσκοι τους πλέον), Wasteland, Bella Union (στα pop 90s)ήταν και τα τελευταία live που πήγα στα Εξάρχεια...Τέλος πάντων εγώ για τον κο Νταλούκα μπήκα γιατί με ενοχλεί πολύ που βρίζει...ας ασχοληθεί με την Σάννυ Μπαλτζή και ας αφήσει εμας να σας διαβάζουμε...Ευχαριστούμε για όλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Για το βασικό αντικείμενο της συζήτησής σας δεν έχω να πω πολλά, αλλά επειδή είδα μια αναφορά στον Ν. Λαπαθιώτη, επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω ότι το "Βάο, γάο, δάο" είναι οπωσδήποτε δικό του, δημοσιευμένο στη Νέα Εστία στη στήλη των επιστολών και συνοδευόμενο από ένα εισαγωγικό κείμενο (όπου κοροϊδεύει τους σουρεαλιστές) που μόνο ο Λαπαθιώτης θα μπορούσε να το γράψει. Το επιχείρημα ότι ο Λαπαθιώτης δεν έχει γράψει άλλο υπερλεξιστικό ποίημα δεν στέκει, αφού το έγραψε όχι επειδή πίστευε σε αυτή την τεχνοτροπία αλλά για να κοροϊδέψει τους σουρεαλιστές. Με την ίδια "λογική" θα έλεγε κάποιος ότι η "Αποσώστρα" δεν είναι αυθεντικό διήγημα του Παπαδιαμάντη, αφού ο Παπαδιαμάντης δεν έγραψε άλλο διήγημα σε ακραία δημοτική γλώσσα. Παράλογα πράγματα.

    Επίσης, παρακαλώ τον κ. Νταλούκα να μου υποδείξει ποιο δημοσίευμα του Λαπαθιώτη στον Ριζοσπάστη είναι αμφισβητούμενο. Να σημειώσω ότι τα κείμενα του Λ. στον Ριζοσπάστη είναι ελάχιστα: δυο επιστολές (1921, 1923) και η ανοιχτή επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο (1927). καθώς και το ποίημα "Κραυγή" στον θεσσαλονικιό Ριζοσπάστη το 1916. Κάποιο από αυτά εννοεί; Όταν έχουμε το φύλλο της εφημερίδας, με υπογραφή Λαπαθιώτη, πώς μπορεί να αμφισβητηθεί η αυθεντικότητα; Έχει μήπως πληροφορίες από κάποιον υπεραιωνόβιο τυπογράφο της εφημερίδας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χωρίς να το έχω ψάξει κύριε Σαραντάκο μού φάνηκε εντελώς φαντασιόπληκτη η άποψη πως το ποίημα θα μπορούσε να μην ήταν του Λαπαθιώτη ή –ακόμη χειρότερο– πως υπήρχε κάποιος στην παρέα του, που χρησιμοποιούσε το όνομά του.

      Διαγραφή