Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

ΛΕΥΚΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ η μπούρδα και η ασυναρτησία έχουν ψευδώνυμo

Ένας φίλος του Δισκορυχείου μού πέρασε ένα κείμενο που έγραψε για μένα ένας απίθανος υπό το ψευδώνυμο… λευκοθόρυβος. Ο άνθρωπος αυτός είναι ο γνωστός στρεψόδικος των κειμένων μου (το έχει επιχειρήσει 2-3 φορές στο παρελθόν) με τρανά πτυχία από την… γκαιμπελική ακαδημία. Ο τύπος έχει σπουδάσει τον κιτρινισμό, τη συκοφαντία, τη μετατροπή του άσπρου σε μαύρο και τούμπαλιν. Αν πάλι δεν έχει σπουδάσει τίποτ’ απ’ όλα αυτά τότε είναι, απλώς, ένας κοινός βλαξ με κόκκους (δηλαδή κοτρώνες) κακοήθειας. Ώρες-ώρες σκέπτεσαι, διαβάζοντάς τον, πως δεν διαφέρει και πολύ από τους εκάστοτε κυβερνητικούς εκπροσώπους που είναι μανούλες στην επικοινωνιακή αγυρτεία. Το ότι ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του «μαλάκα» και «κολλημένο» δεν είναι ενδεικτικό μόνον της virtual ανωτερότητάς του… πιάνει βαθύτερα νοήματα.

Ο άνθρωπος αυτός 2 1/2 χρόνια μετά εξακολουθεί να νομίζει ότι εγώ έθαψα τους Metro Decay «στηριζόμενος, όχι στη μουσική τους αλλά σε κάποιες δηλώσεις του συγκροτήματος 30 χρόνια μετά», όπως λέει. Ο τύπος είναι εντελώς για τα σίδερα. Σ’ εκείνη την ανάρτηση είχα πει 3-4 φορές πως οι Metro Decay μου αρέσουν (δεν ήξερα να σκίσω και το σώβρακό μου, για να το στείλω στον λευκοθόρυβο να το δει) και πως το 45άρι τους μου αρέσει ακόμη πιο πολύ (τόσο πολύ, που θα το έχω –το 45άρι– στη λίστα με τα «καλύτερα του ’80», που ετοιμάζω για το προσεχές διάστημα). Και η «Υπέρβαση» μου αρέσει, φυσικά. Απλώς δεν τρελαίνομαι. Κι ούτε έθαψα κανένα συγκρότημα, απλώς διαφώνησα με τα λεγόμενα κάποιων μελών σε μια συνέντευξή τους σ’ ένα περιοδικό. Τι να κάνουμε; Δεν είμαι «κολλημένος» σαν το λευκοθόρυβο, ώστε ακόμη και όταν κλάσουνε οι Metro Decay να είμαι εκεί για να μυρίζω. Μου αρέσει να τους ακούω, αλλά διαφωνώ με όσα είπαν σ’ εκείνη τη συνέντευξη. Είναι τόσο απλό.

Αλλά και για τον Νικολαΐδη τι είχα πει; Μίλησα μόνο για μια ταινία και είπα πως θεωρώ απαράδεκτο το να συνδέεται το rock nroll με βιασμούς και φόνους. Όχι γιατί έχω ηθικό πρόβλημα, αλλά γιατί δεν είναι αυτό το πράγμα το rock nroll. Ο τύπος θεώρησε σκόπιμο να ασελγήσει επί του γραπτού μου, όντας άσχετος με το rock. Μην επανέλθουμε.

Κάποτε έγραψα ότι το πρώτο punk τραγούδι στην Ελλάδα είναι το Vana G. Vanna των Vavoura Band. Ούτε αυτό του άρεσε. Και αυτό το ειρωνεύτηκε ο πολύξερος. Είναι τόσο άσχετος ο άνθρωπος που δεν μέτρησε ούτε εκείνο το “Though the Vavoura Band is credited with being the first punk group in Greece you could go back to 1970-72 to give CC Blues King that title, except they were not entirely punk” που είχε γράψει ο Matt Barrett και που είχα μεταφέρει στα σχετικά σχόλια. Φυσικά, τι να ξέρει από Matt Barrett; Αν και εδώ που τα λέμε μέχρι και η Lifo τον ανακάλυψε (για τους ταξιδιωτικούς οδηγούς του βεβαίως – όχι για τη σχέση του με τη μουσική). Απορώ με τον λευκοθόρυβο, πώς και δεν τον θυμάται, ως αναγνώστης των free press… Όσοι ασχολούνται λίγο μ’ αυτά τα πράγματα και τους ρωτήσεις, ας πούμε, ποιο είναι το πρώτο τραγούδι του british hard rock το ένα τρίτο θα σου πει το “The Nile song” (1969) των Pink Floyd, το άλλο τρίτο θα σου πει το “Helter Skelter” (1968) των Beatles, και το τρίτο τρίτο μπορεί να σε πάει ακόμη πιο πίσω, σε κάτι που δεν το βάζει ο νους σου. Κανείς δεν θα σου πει… οι Black Sabbath ή οι… Iron Maiden. Αφού είχα κάνει εκείνη την ανάρτηση (για τους Stress, γράφοντας για το πρώτο punk τραγούδι στην Ελλάδα – 80s punk, να εξηγούμαστε) έπραξα το εξής. Έστειλα σε τρεις φίλους από το εξωτερικό, που ανταλλάσσουμε δίσκους και μπανίζουν από μουσική, το κλιπάκι του “Vana G. Vanna” με την παράκληση να μου γράψουν πώς ακουγόταν το τραγούδι στ’ αυτιά τους με μία ή δύο λέξεις. Και οι τρεις δεν χρειάζεται να πω τι απήντησαν. Ο… punk ιδεότυπος που έχει στο μικρό του το μυαλό ο λευκοθόρυβος δεν επιτρέπει τέτοιες «αστοχίες». Ο έλληνας πάνκης πρέπει να είναι κομμάτι του ιδιότυπου ελληνικού περιθωρίου, κατατρεγμένος, αναρχοανάρχας, να φοράει πέτσινα, να χτενίζεται και να κουρεύεται κάπως (οι καραφλοί εξοβελίζονται) και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, και όλα τούτα όταν δεν είναι ρατσιστής ή ναζιστής (γιατί έχουμε και αυτά τα φρούτα ως γνωστόν). Ο Βαβούρας, ο «συμβιβασμένος», ο κολλητός του Ζουγανέλη και του Μπουλά, δεν κολλάει στην εικόνα του πάνκη που έχει στο κεφάλι του ο τύπος. Εγώ, όμως, δεν απένειμα πιστοποιητικά… punk νομιμότητας. Ούτε με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Έγραψα μόνο για ένα τραγούδι. Το πρώτο. Όποιος έχει μυαλό αντιλαμβάνεται τον τρόπο που σκέφθηκα. Όποιος είναι κατ’ επάγγελμα είρων και διαστροφέας θ’ αρχίσει να λέει διάφορα, δίχως να εξηγεί τίποτα.

Έρχεται λοιπόν ο τύπος αυτός να υπερασπιστεί ένα χαμηλής αξίας κείμενο στην Athens Voice απλώς και μόνο για να μου τη βγει. Να μου τη βγει με γελοίο τρόπο δηλαδή, διαστρεβλώνοντας ό,τι έγραψα και κυρίως εκείνα που εννοούσα. Αναφέρομαι στο κείμενο «Πώς ρόκαρε η Αθήνα στα ’80».
Ο λευκοθόρυβος ή είναι τελείως βλάκας ή είναι λιγότερο βλάκας, όταν δεν καταλαβαίνει τι εννοώ όταν λέω πως «μία ολόκληρη μουσική δεκαετία (με πάμπολλα γεγονότα και υπογεγονότα) δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί μέσα σε 1500-2000 λέξεις». Βεβαίως εκείνος μπορεί να το πράξει αυτό ακόμη και με 300 λέξεις, γιατί θα πάρει την αγιαστούρα και θ’ αρχίσει να θυμιατίζει τους Stress και τους Χωρίς Περιδέραιο, θα ρίξει και λίγη… κολώνια από Νικολαΐδη, θα μας πει και ποιοι έριχναν ξύλο σε ποιους, άντε να μας πει και για τα «χαϊβάνια» του Τουρκοβασίλη κι έτσι θα είναι όλα ωραία και καλά, εκπληρώνοντας το καθήκον του. Κάποιοι νομίζουν ότι το rock ξεκινάει από τον Peter Hammill και τελειώνει στον Nick Cave. Ή ακόμη χειρότερα πως ξεκινάει από τους Yell-O-Yell και τελειώνει στους Metro Decay. Φυσικά, το rock δεν είναι μόνο δίσκοι και συναυλίες, μηχανάκια, ποτά και γκόμενες, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον λευκοθόρυβο. Θα του συστήσω μερικά βιβλία να διαβάσει, για να ξεστραβωθεί (ελπίζω να ξέρει αγγλικά), γιατί έχει χαζέψει από τον αγαπημένο του Tom Robbins
Το ότι επιμένω στα ακριβή στοιχεία ο ίδιος το θεωρεί «ψείρισμα», αλλά αυτό δεν με παραξενεύει. Η μπούρδα, το «περίπου» και το τσάτρα-πάτρα είναι κανόνας σε μεγάλο μέρος της δημοσιογραφίας και κάθε προσπάθεια να τεθούν τα πράγματα μέσα στα όριά τους, ώστε να μη χάσκουν ξεχειλωμένα, μοιάζει σε κάποιους με «γεροντοκορισμό». Διαβάζοντας το «δισκορυχείον», πάντως, ο λευκοθόρυβος σιγά-σιγά θα το κατανοήσει· αν δεν το έχει ήδη κατανοήσει, και το παίζει τώρα «κόντρα ξύρισμα», επειδή θέλει να πουλήσει μούρη στο ακροατήριό του… (Μια χαρά τα γράφεις συνέχισε…).

Κάποτε, με αφορμή μια κοτσάνα του μακαρίτη του Νικολαΐδη, που υποστήριζε ότι το Γερμανικό Φθινόπωρο σήμανε το θάνατο του rock nroll, είχα γράψει το εξής: «Άμα είναι έτσι τότε να πούμε πως και το ‘ελληνικό ροκ’ έφθασε στο τέλος του, όταν παραδόθηκε ο Κουφοντίνας. Τι ανοησίες είναι αυτές;». Φαίνεται πως του άρεσε του λευκοθόρυβου αυτό και ξαναθυμήθηκε τον Κουφοντίνα, γράφοντας πως αν ήταν απαραίτητος ο μέγιστος βαθμός εξοικείωσης του αρθρογράφου με το θέμα του τότε «θα έπρεπε για την τρομοκρατία στην Ελλάδα να αρθρογραφεί μονάχα ο Κουφοντίνας!». Τι λες ρε μεγάλε, ανατρίχιασα! Τέτοιο στόκο, μα τω θεώ, δεν έχω ξανασυναντήσει. Ο Κουφοντίνας θα αρθρογραφούσε μόνο από τη μεριά του εκτελεστή (αυτή τη μεριά θα την ήξερε καλά), αλλά, δυστυχώς για τον λευκοθόρυβο, υπάρχουν πάμπολλες άλλες «μεριές» τις οποίες αγνοεί ή, μάλλον, του έπεσαν στο δρόμο… Το ότι είναι προχειρολόγος το έχω αντιληφθεί εξάλλου από παλαιά με τις ανοησίες που έλεγε για τον Captain Beefheart.

Παρακάτω ο ανήξερος μας πληροφορεί πως οι θιασώτες της σκηνής είχαν πρωτίστως συναυλιακή επαφή και δευτερευόντως μέσω δίσκων. Και  πως δεν πρέπει να κατηγορούμε τα παιδιά που ήταν άφραγκα και δεν είχαν λεφτά για δίσκους, ώστε να ξέρουν πως γραφόταν ο Φιλ Σκαρς.
Κοίταξε να δεις μεγάλε. Εμένα ο πατέρας μου ήταν εργάτης κι επειδή τα λεφτά ποτέ δεν έφταναν στο σπίτι, άρχισα να δουλεύω από τα 18 μου, όταν μπήκα στο Πολυτεχνείο. Έτσι είχα φράγκα (δικά μου) ώστε και σε συναυλίες να πηγαίνω και δίσκους και βιβλία να αγοράζω. Τα λεφτά μού τα έφαγε η κουλτούρα, άντε και κάτι γκόμενες. Δεν μου τα έφαγαν τα λάδια, οι… μπετζίνες, οι ζάντες και τα κράνη. Τι να κάνουμε, επιλογές είναι αυτές. Κι επειδή λοιπόν αγόρασα την «Υπέρβαση» τη βδομάδα που βγήκε με 4 κατοστάρικα, και όχι το 2010 με 150 ευρώ, έχω το υλικό διαθέσιμο (κι επειδή ήμουνα και καλός στην Έκθεση στο σχολείο) αποφάσισα να εγκαταλείψω το πτυχίο μου και να το ρίξω στο γράψιμο. Τι να κάνουμε τώρα; Ο οδοντίατρος επενδύει σε τανάλιες, ο μηχανόβιος σε μπουζιά κι αυτός που θέλει να δημοσιογραφεί (για τη μουσική) σε δίσκους, βιβλία κ.λπ. Όποιος δεν έχει υλικό, δεν μπορεί μόνο με τις αναμνήσεις του να υπάρχει στο χώρο και να το παίζει, κιόλας, αυθεντία. Ας το παίξει… μπίτι λογοτέχνης, ας γράψει… κατηραμένα ποιήματα. Η έρευνα και η δημοσιογραφία είναι άλλο πράγμα.

Από αυτή λοιπόν τη δημοσιογραφία ο λευκοθόρυβος έχει κόψει τους ανύπαρκτους, έτσι κι αλλιώς, δεσμούς. Ο άνθρωπος είναι όντως άσχετος και δεν μπορείς να βασιστείς σε τίποτα απ’ όσα λέει. Τις μπαρούφες με τις γειτονιές τις υποστηρίζει και αυτός, αλλά κυρίως υποστηρίζει πως τα συγκροτήματα του Πήγασου είχαν συγκεκριμένο ήχο και πως τα συγκροτήματα της Creep είχαν εξίσου διακριτό ήχο, και πως αν ήθελες ν’ ακούσεις South of no North, ας πούμε, τότε πήγαινες στη Μουσική Αποθήκη, ενώ αν ήθελες ν’ ακούσεις Anti Troppau Council πήγαινες στον Πήγασο. Αυτά είναι βλακείες. Επειδή θυμάμαι καλύτερα από τον λευκοθόρυβο σάς λέω πως εγώ είχα δει στον Πήγασο τους Χωρίς Περιδέραιο, τους Cpt Neφos (της Creep) και τους Αντί, οι οποίοι δεν έπαιζαν βεβαίως γκαραζοψυχεδέλεια, ενώ τους South of No North τους είχα δει, όταν πέρασαν τα… σύνορα της Κυψέλης παίζοντας στο Κύτταρο. Τώρα, μπορεί να είχα δει και τους South στον Πήγασο και να μην το θυμάμαι (έχω κι εγώ τα κενά μου...). Και φυσικά οι Anti Troppau Council δεν έπαιζαν μόνο στον Πήγασο, έπαιζαν και στο Κύτταρο και αλλού.
Από ’κει λοιπόν έως το σημείο να έρχεται ο αμαθής λευκοθόρυβος και να μου λέει ότι έχω εγώ χαμηλό βαθμό εξοικείωσης με τη νιου-γουέιβ, ποστ-πανκ σκηνή του ’80 επειδή μιλάω για «σκουντούφλα», δίχως να λαμβάνω υπ’ όψη μου τα «φωτεινά» συγκροτήματα Headleaders, Sharp Ties, Art of Parties και Moist Device (αυτοί οι τελευταίοι δεν ήταν και τόσο «φωτεινοί») είναι άνω ποταμών. Έλα παππούλη μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου. Περιττό να πω πως αυτοί οι δίσκοι υπάρχουν από 30ετίας στη δισκοθήκη μου, ενώ τους Art of Parties τους έχω δύο φορές. Αν δεν τους έχει να μου στείλει έναν υποστατικό του να του δώσω μια κόπια…

Αν υπεραμύνθηκα του Γιοκαρίνη και του Παπαδόπουλου είναι γιατί δεν ανέχομαι από ημιμαθείς να διαχωρίζουν με ύφος καρδινάλιου. Φυσικά, η «Έγχρωμη γρίπη» μου αρέσει περισσότερο από την «Ευλαμπία», αλλά δεν απορρίπτω τη δεύτερη. Είχα δώσει 4 κατοστάρικα για τη «Φόρα Παρτίδα» του Γιοκαρίνη (το LP) και κανα 500άρικο για τους Χωρίς Περιδέραιο (είπαμε, λεφτά πάντα υπήρχαν για δίσκους). Και ακούω αναλόγως και τα δύο (μάλλον και τα δύο έχω να τ’ ακούσω περισσότερο από 20 χρόνια). Να πληροφορήσω πάντως (έτσι προς γνώση ορισμένων) πως στη συζήτηση για το ελληνικό ροκ που είχε διοργανώσει το περιοδικό Μουσική στα μέσα του ’80 ο Γιοκαρίνης και ο Μαχαιρίτσας ήταν στο ίδιο πάνελ με τον Αγγελή (Χωρίς Περιδέραιο) και τον Ντρενογιάννη (Anti Troppau Council). Θέλω να πω μ’ αυτό πως τα πράγματα ορισμένοι εξακολουθούν να τα βλέπουν εντελώς χουλιγκάνικα και με όρους ποδοσφαίρου, όταν οι παίκτες των ομάδων ήταν συμπαίκτες και ενδεχομένως φίλοι στην Εθνική.
Κι επειδή με τις ειρωνείες δε βγαίνει τίποτα, παρά μόνο με τα στοιχεία και τα επιχειρήματα, θα προτείνω στον ανίδεο ν’ ακούσει ένα από τα 3-4 κορυφαία punk τραγούδια στην Ελλάδα (πέραν από εποχές), που δεν είναι άλλο από το “The forest of my place” (1968) των Dragons, σύνθεση και ερμηνεία από τον Λάκη «Γυριστρούλα» Παπαδόπουλο. Το τραγούδι αυτό είναι τόσο δυνατό, έχει τέτοια ορμή, που δεν πιάνουν μία μπροστά του 30 κιλά Stress, ανακατεμένα με 40 οκάδες Panx Romana (για να ρίξω κι εγώ τις υπερβολές μου). Γι’ αυτό λέω ότι κάποιος πρέπει πρώτα να πλένει καλά το στόμα του, πριν αρχίσει να λέει τις… αναπόφευκτες κοτσάνες.

Ο λευκοθόρυβος υποστηρίζει πως τα eighties ήταν μια εποχή απελπισίας για τα «παιδιά της γενιάς» μας, επειδή υπήρχαν κάποιοι σαν κι εμένα –έτσι λέει– που είχαν άποψη για το τι έπρεπε ν’ ακούμε και πώς έπρεπε να ντυνόμαστε και να συμπεριφερόμαστε. Ο άνθρωπος έχει κόψει την αλυσίδα. Μαζέψτε τον πριν είναι αργά. Εγώ να πω σε κάποιον πώς να ντυθεί ή να συμπεριφερθεί;
Κάποτε, βεβαίως, ένας γνωστός με ρώτησε… «Φώντα ακούω rock nroll. Nα βιάσω ή να σκοτώσω;». Και του είπα: πρόσεξε μην κάνεις καμμιά μαλακία, γιατί τώρα που πέθανε ο Νικολαΐδης ο μόνος που θα σε κάνει ήρωα θα είναι ο λευκοθόρυβος στο επόμενο διήγημά του. Ο άνθρωπος απελπίστηκε μετά από την απάντησή μου, αποφάσισε να κόψει μια για πάντα το rock nroll κι εξαφανίστηκε στο Κατμαντού. Τώρα είναι μοναχός σ’ ένα ινδουιστικό μοναστήρι. Έσωσα μια ψυχή…

Να πω λοιπόν πως τα 80s ήταν η καλύτερη εποχή για μένα και την παρέα μου. Χέστηκα για τη γενιά μου. Εκείνα τα χρόνια διανύσαμε την καλύτερη δεκαετία της ζωής μας από τα 15 έως τα 25. Δεν ξέρω ποιοι υπέφεραν και γιατί, αλλά εγώ δεν υπέφερα καθόλου! Ήμουν μαθητής-φοιτητής, σπούδαζα, δούλευα, είχα κάποια φράγκα, αγόραζα δίσκους, ταξίδευα, διάβαζα, έβλεπα ταινίες, γκομένιζα, έπινα, κάπνιζα, ξενυχτούσα έκανα ό,τι κάνει ένας άνθρωπος σ’ αυτή την ηλικία. Τώρα, αν κάποιοι είχαν κατεβάσει μαύρες πλερέζες, ένοιωθαν στριμωγμένοι, κυνηγημένοι, επικηρυγμένοι, φυλακισμένοι και απελπισμένοι και την εύρισκαν μόνο με Yell-O-Yell και άλλους τινές πεθαμενατζήδες με γεια τους με χαρά τους. Έχουν τη συμπάθειά μου (δεν ειρωνεύομαι). Πέρασα πάντως κι εγώ ένα μικρό διάστημα, ένα καλοκαίρι, ως «κιουράς», αλλά όταν άκουσα κάτι πρώιμα αυστραλέζικα γκαράζ το ’84 (Lime Spiders και τέτοια) έβγαλα τα μαύρα πουκάμισα και δεν τα ξανακούμπωσα ποτέ μέχρι το τελευταίο πάνω-πάνω κουμπί. Γλίτωσα έτσι και την καζούρα των φίλων μου, που με αποκαλούσαν «προτομή».

Να πληροφορήσω επίσης τον λευκοθόρυβο (και όποιους άλλους που δεν γνωρίζουν) πως στα μουσικά περιοδικά της εποχής οι κριτικές δεν ήταν… συνήθως απαξιωτικές για τα γκρουπ των 80s. Υπήρχαν κριτικές διθυραμβικές, όπως του συνεργάτη στο Jazz & Τζαζ (και τότε γραφιά στη Μουσική) Κωνσταντίνου Ζαχόπουλου για τους Anti Troppau Council, η πολύ θετική κριτική του Πασχάλη Πλησή για τους Χωρίς Περιδέραιο και τη συλλογή “Outsiders”, οι υπερθετικές κριτικές του Χρήστου Χατζή για τα 45άρια των Villa 21, Metro Decay και Reporters στην Creep, ακόμη και για τους Rehearsed Dreams είχαν γραφεί καλά λόγια! Μάλλον τα ξέχασε στην αποθήκη τα περιοδικά ο λευκοθόρυβος και του τα ροκανίσανε τα ποντίκια. Ας πάει στο Μοναστηράκι να τα αναζητήσει. Να του πω και τα νούμερα των τευχών άμα λάχει, ώστε να μην παιδευτεί, για να δει ότι ο Φώντας είναι καλό παιδί κατά βάθος και πονάει τους αναξιοπαθούντες.
Μπορεί να υπάρχουν κι άλλα θέματα προς απάντηση αλλά δεν… προκάνω.

Κι επειδή ετοιμάζομαι να πάω σε κηδεία (πέθανε ένας αγαπημένος συγκάτοικος στην πολυκατοικία, 52 χρονών άνθρωπος – μάγκες μου να προσέχουμε την υγεία μας) ένα… dark wave με τον Στελάρα για την περίσταση. Αδέλφια μου πεθαμενατζήδες εσείς μόνο το δικό μου νοιώθετε τον πόνο…

32 σχόλια:

  1. Όντως -απέδειξες οτι στη στρεψοδικία δεν σε πιάνει κανένας! Πέραν τούτου, το να βρίζεις αντί να επιχειρηματολογείς, σε τι νομίζεις οτι χρησιμεύει;
    Η άποψή σου οτι ένας άνθρωπος που σκυλόβριζε το πανκ (σαν κλασσικός χαρντροκάς) όπως ο Τζώνυ ο Βαβούρας, είχε γράψει πανκ κομμάτι είναι απλώς αστεία. Και θα με εντυπωσίαζε αν δεν διάβαζα αυτό εδώ: "θα προτείνω στον ανίδεο ν’ ακούσει ένα από τα 3-4 κορυφαία punk τραγούδια στην Ελλάδα (πέραν από εποχές) που δεν είναι άλλο από το “The forest of my place” (1968) των Dragons, σύνθεση και ερμηνεία από τον Λάκη «Γυριστρούλα» Παπαδόπουλο. Το τραγούδι αυτό είναι τόσο δυνατό, έχει τέτοια ορμή, που δεν πιάνουν μία μπροστά του 30 κιλά Stress, ανακατεμένα με 40 οκάδες Panx Romana (για να ρίξω κι εγώ τις υπερβολές μου)." Δηλαδή μας λες οτι το πανκ το ξεκίνησαν οι Ντράγκονς το '68 στην Ελλάδα και όχι οι Σεξ Πίστολς το '75 στην Αγγλία (ή έστω, ως μουσική φόρμα, οι Νιού Γιορκ Ντολς το '71)!!!!! Πραγματικά, δεν έχω λόγια!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι τυχαίο πάντως που κανείς εκ των αρθρογράφων δεν αναφέρει τη "Σοφίτα" του Ηρακλή που εκεί ξεκίνησαν να παίζουν ΟΛΟΙ οι Creepατζήδες;

    Βρυκολάκιασαν πάντως τα 80s (και δη τα εγχώρια) και να δω πώς θα γίνει να γλυτώσουμε τη νοσταλγία των zombies...

    ΥΓ. Προτείνω προβοκάτσια/αγκιτάτσια. Να κληθούν οι σχολιαστές να δημοσιεύσουν μια λίστα με τα 10 ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ της 10ετίας. Στη δική μου νομίζω ότι τα μισά θα είναι της Creep...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρε motorcycle boy γιατί δεν ασχολείσαι με πράγματα που κατέχεις και επιζητάς να ανακατεύεσαι με πράγματα στα οποία… δεν προχωράς; Δεν μπορώ να κάνω κουβέντα μαζί σου για τη μουσική. Αυτή είναι η αλήθεια και λυπάμαι που το λέω.

    Αν νομίζεις ότι το punk εφευρέθηκε στη δεκαετία του ’70 εγώ δεν σου φταίω τίποτα. Αν ακούς τώρα για πρώτη φορά στη ζωή σου κάτι περί «sixties punk», πάλι δεν φταίω εγώ γι’ αυτό. Πήγαινε σε παρακαλώ στο Google, πάτα «sixties punk» και άρχισε να διαβάζεις. Μετά πήγαινε ν’ ακούσεις στο YouTube τα ανάλογα κομμάτια (Seeds, Count Five, Sonics, Music Machine και δεν συμμαζεύεται…). Ουκ έστιν αριθμός σε κάθε χώρα του κόσμου και φυσικά στην Ελλάδα. Άκουσε μετά και τους Dragons στο “The forest of my place”, άκουσε και τους Knacks (Έλληνες κι αυτοί), άκουσε και τους Persons (κι αυτοί Έλληνες) και μετά κάτσε και σκέψου. Το ελληνικό sixties punk, ως ήχος, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει (πολλές φορές) από το τεξανέζικο ή όποιο άλλο. Αυτό σου λέω σε δεύτερη φάση. Γιατί σε πρώτη θα πρέπει να ανακαλύψεις το sixties punk.

    Για το sixties punk γράφουν δημοσιογράφοι στην Ελλάδα (Κοντογούρης, Αρβανίτης, Κατσούρης…) από τα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80. Έρχεσαι τώρα εσύ εν έτει 2013 και απορείς και δεν «έχεις λόγια», χώνοντας μάλιστα και 9 θαυμαστικά. Πολλαπλάσια θαυμαστικά θα πρέπει να βάλω εγώ αγαπητέ. Καθότι ένας άνθρωπος κάποιας ηλικίας, που ασχολείται υποτίθεται με τη μουσική, ανακαλύπτει τώρα (το εύχομαι!), την 12/2/2013, πως το punk δεν ξεκίνησε το ’76, ούτε το ’71, αλλά 5-6 χρόνια νωρίτερα. Εντάξει. Δεν είναι αργά ποτέ. Δεν το λέω ειρωνικά. Αλλά από ’κει μέχρι να μου τη βγαίνεις έτσι με κατακόκκινο δεν πάει. Πρέπει κι εγώ να υπερασπίσω τον εαυτό μου.

    Έχεις φίλους στο εξωτερικό, που να ασχολούνται λίγο με τη μουσική; Κάνε το πείραμα που έκανα κι εγώ. Στείλε τους το “Vana G. Vanna” και πες τους να σου πούνε τι εντύπωση τους άφησε, και μετά έλα να τα ξανασυζητήσουμε. Σου έδωσα και τη δήλωση του Matt Barrett να διαβάσεις (ψάξε τον κι αυτόν), αλλά ούτε αυτή σε πείθει.
    Στείλε μου όμως κάτι κι εσύ. Πες μου πότε και που δήλωσε ο Βαβούρας αυτά που λες. Με ενδιαφέρει να ξέρω λεπτομέρειες.

    Εγώ, το είπα και στην ανάρτηση δεν απονέμω punk πιστοποιητικά. Κι εν πάση περιπτώσει δεν θα σφαχτώ με κάποιον που δεν ακούει το “Vana G. Vanna” ως punk.
    Εδώ υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα. Εδώ ακούνε τ’ αυτάκια μας πως οι New York Dolls πρωτοέπαιξαν punk…

    Να ξεκίνα από εδώ να διαβάζεις σιγά-σιγά

    http://www.punk77.co.uk/punkhistory/the60's.htm#top

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αν και δεν πιστεύω οτι θα βγει κάποια άκρη, θα κάνω μια προσπάθεια:
    1. Τα συγκροτήματα του '60 που αναφέρεις παραπάνω έπαιζαν garage rock. Μπορεί δημοσιογραφικά να τους αποδώσεις (εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος) την ετικέτα του πρωτο-πανκ ή ξέρω κι εγώ πώς κέρατο το λέτε, αλλά πανκ δεν ήταν.
    2. Ο προσδιορισμός "πανκ" άρχισε να αποδίδεται στα συγκροτήματα του είδους μετά το, κλασσικό, εξώφυλλο της Daily Mirror (που ακολούθησε την εμφάνιση των Sex Pistols στην εκπομπή του Bill Grundy τον Δεκέμβρη του 1976) όπου αναγραφόταν (εκτός των άλλων) το: Who are these punks? Όπως γνωρίζεις, εκείνο το εξώφυλλο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους Sex Pistols στη συνέχεια. Μέχρι τότε, όπως επίσης γνωρίζεις σαν αγγλομαθής που είσαι, "πανκ" σήμαινε απλώς "αλήτης". Τα συγκροτήματα πήραν τον χαρακτηρισμό και τον χρησιμοποίησαν ως προσδιοριστικό της μουσικής κίνησης την οποία εκπροσωπούσαν. Άρα, το να ονομάζεις κάποιον "πανκ" πριν από αυτό είναι σκέτη χαζομάρα. (Πρόχειρη βιβλιογραφία: P. Strongman -Pretty Vacant, Rotten: No Irish, No Blacks, No Dogs -J. Lydon, England's Dreaming -J. Savage) Σα να ονομάζεις "Ολυμπιακό" έναν ποδοσφαιριστή του 1920, ας πούμε, επειδή το στυλ παιχνιδιού του έμοιαζε με του Γιούτσου!
    3. Το οτι η μουσική των γκαράζ συγκροτημάτων έμοιαζε (κατά τη γνώμη μου ελάχιστα, αλλά μη δίνεις σημασία) με αυτό που έπαιζαν τα πανκ γκρουπ δεν σημαίνει οτι το γκαράζ είναι πανκ! Αν ήταν έτσι θα έπρεπε να πούμε οτι ο Μπλάιντ Λέμον Τζέφερσον, ξέρω ΄γω, έπαιζε ροκ εν ρολ, επειδή η μουσική του έμοιαζε με αυτή του Πρίσλεϊ! Γιατί όσο μοιάζανε οι μουσικές αυτών των δύο, τόσο έμοιαζε και η μουσική των Σόνικς με αυτή των Στράνγκλερς ή των Κλας.
    4. Εκτός από τη μουσική υπάρχει και η κοινωνική άποψη που εκφέρει ένα μουσικό ρεύμα -αν τώρα βλέπεις κάποια σχέση μεταξύ της θεματολογίας ή της στάσης ζωής των Σιντς και των Τζενερέισον Εξ, (ή των Ντράγκονς και των Στρες) δείξτη μου κι εμένα!
    5. Οι Νιου Γιορκ Ντολς προσπάθησαν να παίξουν κάτι σαν γκλαμ ροκ με μπόλικη διάθεση ειρωνίας (άλλο τι τους βγήκε!) και τους αναφέρουν σαν βασική τους επιρροή κάμποσα πρωτόλεια συγκροτήματα με κοντινό ύφος στο πανκ (Ραμόνς, Σουισάιντ) αλλά και οι Πίστολς και γι΄αυτό λέω οτι, ΣΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΦΟΡΜΑ, μπορείς, ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ, να τους πεις και πανκ (παρ΄όλο που δεν ήταν). Προσπαθώ δηλαδή να διευρύνω έναν όρο, μπας και βγάλουμε κάποια άκρη (αλλά μπαααα).
    6. Κάνε ένα πείραμα. Βρες τον Βαβούρα και πες του οτι έχει γράψει πανκ κομμάτι και μετά έλα να μου πεις τι σου απάντησε. Ρώτα κιόλας κάποιο από τα πρώτα μέλη των Magic De Spell να σου πουν περί του πόσο συμπαθούσε τα πανκ γκρουπ ο Βαβούρας -όλο και κάτι θα μάθεις!
    7. Ωραίο αυτό που μου λινκάρεις -το καταδιασκέδασα! Αν βέβαια εγώ σου λίνκαρα κάτι υποστηρικτικό των απόψεών μου απλώς θα το απαξίωνες (το έχεις ξανακάνει). Θα πω μονάχα οτι είναι κάπως περίεργο, εσύ, ο λάτρης των απτών αποδείξεων να μου λινκάρεις ένα άρθρο άποψης και μάλιστα ανυπόγραφο!
    Υ.Γ.: Βγάλε μου έναν κατάλογο με τα πράγματα που θέλεις να ασχολούμαι και θα τον ακολουθήσω πιστά -εφόσον έχεις οριστεί και τροχονόμος των ασχολιών μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έτσι στο ξεκάρφωτο στα τέλη του 1971 μια συναυλία των ? & the Mysterians(όχι punk αλλά garage κατα τους ανόητους) ορίζεται απο τον Dave Marsh ως punk rock.Ο Βangs υποστήριζε πως το punk rock γεννήθηκε το 1963 με το Louie Louie,ανδρώθηκε με τη μαζική εμφάνιση συγκροτημάτων που έπαιζαν τρεις συγχορδίες και έφτασε στο απόγειο του με τους ΜC5 και τους Stooges.Αυτά βέβαια δεν τα λέει ο Γιάννης και η Μαρία αλλά ο Νick Kent.Κομμάτια σαν το Do it ξέρω γω πως μπόρει κάποιος να το ορίσει?

    Απορώ ώρες ώρες με το κουράγιο σου Φώντα...

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Motorcycle boy δεν φτάνει που είσαι άσχετος (δεν σε βρίζω αδελφέ μου είναι η πικρή πραγματικότητα), έχεις και το θράσος να θελήσεις να ξαναγράψεις από το μηδέν όλη την ιστορία του ροκ. Θίχτηκες επειδή σου «λίνκαρα» το πρώτο site που βρήκα μπροστά μου, θεωρώντας σε αδαή; Με συγχωρείς. Για να σε βοηθήσω να ξεκινήσεις το έκανα.

    Λοιπόν, άκουσε να δεις. Επειδή δεν έχω χρόνο να παραστήσω τον καθηγητή, ούτε με ενδιαφέρει να αντιγράφω άλλους που τα έχουν πει πριν από εμένα (γιατί αυτά τα πράγματα έχουν λυθεί εδώ και 30 και βάλε χρόνια), σου προτείνω να διαβάσεις το άρθρο του Κώστα Αρβανίτη στη Μουσική (τεύχος 24, Νοέμβριος 1979), που έχει τίτλο «Το Αμερικανικό Punk/ Πρώτη περίοδος του punk στην Αμερική 1964-1968». (Αν δεν μπορείς να το βρεις, άσε μου τη διεύθυνσή σου στα σχόλια να σου το στείλω ταχυδρομικώς – δεν θα τη δημοσιεύσω τη διεύθυνση). Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά επειδή βαριέμαι να γράφω, τώρα, σεντόνια. Θα το διαβάσεις αυτό με προσοχή και μετά θα έρθεις να συζητήσουμε. Και για τα κοινωνικά που λες και για ό,τι άλλο θέλεις. Ένα σου λέω μόνο. Ό,τι ακριβώς έκαναν και αντιπροσώπευαν οι αμερικανοί πάνκηδες με τα τραγούδια τους στα sixties στα ίδια χνάρια κινήθηκαν και οι πάνκηδες στα seventies. Με μία μεγάλη διαφορά. Μέσα από το punk του ’60 ξεπετάχτηκε το rock του ’60, που συνδέθηκε με τη διάθεση για την αλλαγή της κοινωνίας, όντας κομμάτι της counterculture. Μέσα από το british punk, που ποτέ δεν άρθρωσε ένα λόγο για την αλλαγή της κοινωνίας (παρά μόνο για τη διαχείριση των ζητημάτων εντός του συστήματος), δεν ξεπετάχτηκε τίποτα. Παρά μόνον η «νταρκίλα» και τα ποικίλα αντικοινωνικά εκτρώματα. Αυτή είναι η αλήθεια όσο και αν σε στενοχωρεί. Και μια συμβουλή. Μην διαβάζεις τη Wikipedia πριν έλθεις να με αντιμετωπίσεις. Καλύτερα άνοιξε κανα βιβλίο, π.χ. την «Υπο-Κουλτούρα: το νόημα του στυλ» του Dick Hebdige.

    Για δε τα περί Βαβούρα και punk μου ξεφεύγεις. Σου είπα να μου πεις που και πότε είπε ο Βαβούρας αυτά τα πράγματα για το punk, και μου απαντάς «ψάξε βρες και ρώτα τον», παραπέμποντας με στους… αρχιερείς του greek punk Magic «Ο πιο καλός ο μαθητής ήμουνα εγώ στην τάααααξη» De Spell. Άσε, κατάλαβα.

    Γράφε για ό,τι θέλεις ρε φίλε. Εγώ δεν σε ενόχλησα ποτέ. Αναφέρθηκα εγώ ποτέ σ’ εσένα; Εσύ κάθε λίγο και λιγάκι πιάνεσαι από κάτι που γράφω και χύνεις χολή στο blog σου. Ε, τι να κάνω κι εγώ; Να μην υπερασπιστώ τον εαυτό μου;

    (Αυτό που έγραψα για τη διεύθυνση ισχύει)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. οι yahowa 13 και ο charles manson ειναι η αντικουλτούρα για τον φώντα,α και ο sky saxon που πήγαινε από αίρεση σε αίρεση το 70.
      και για να το σοβαρέψουμε-ο Κοντογούρης ποτέ δεν είχε γραψει οτι υπήρχε ελληνικο γκαραζ ή πανκ-χα,χα-την δεκαετία του 60.Ίσα ίσα σ'ενα τεύχος του ζοο έγραφε οτι-μην πει κανεις άσχετος οτι έπαιζαν γκαράζ στην ελλάδα,γκαραζ μόνο οι αμερικάνοι και από ευρώπη οι γερμανοί επαιζαν.

      Διαγραφή
    2. «We're a garage band
      We come from garageland»

      The Clash “Garageland”

      ----------------------------------

      Δεν πρόκειται να συνεχίσω να συζητώ με σχολιαστές που λένε ό,τι τους κατέβει. Κουράστηκα. Είμαι μόνος μου και είστε πολλοί.

      Πότε έγραψα εγώ ότι «οι yahowa 13 και ο charles manson ειναι η αντικουλτούρα», όπως και «ο sky saxon που πήγαινε από αίρεση σε αίρεση το 70»;

      Ρε γίνατε όλοι κυβερνητικοί εκπρόσωποι;

      Πότε είπα εγώ ότι ο Κοντογούρης μίλησε ποτέ για ελληνικό γκαράζ-πανκ; Εγώ έγραψα το εξής:
      «Για το sixties punk γράφουν δημοσιογράφοι στην Ελλάδα (Κοντογούρης, Αρβανίτης, Κατσούρης…) από τα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80». Είναι προφανές ότι αναφέρομαι στο αμερικανικό των 60s.

      Ό,τι θέλουν καταλαβαίνουν ορισμένοι.

      Για το αν υπήρξε punk στην Ελλάδα στα sixties, εγώ λέω πως υπήρξε (προσαρμοσμένο στα ντόπια δεδομένα). Ως ήχος δε δεν είχε να ζηλέψει τίποτα (ορισμένες φορές) από το αντίστοιχο τεξανέζικο. Ανέφερα ονόματα (Persons, Knacks, Dragons, Loubogg, Stormies κ.λπ.).

      Διαγραφή
    3. τρέμετε cold sun και elevators,εχουμε τους loubogg
      τι λες ρε φώντα?σύνελθε

      οσο για το vana g.vana εχει σχέση με το πανκ όσο και οι motorhead,μου θυμιζει και τον ήχο τους
      δηλαδή θα έλεγα οτι ναι μοιάζει με πανκ

      πάντως μάγκες δεν χωράει συζήτηση oti το πανκ έχει ρίζες στο αμερικάνικο γκαράζ και στους velvets,ολοι οι σοβαροί μουσικοκριτικοι το παραδεχονται καθώς και τα ίδια τα γκρούπ,μόνο ένας ανίδεος θα το αμφισβητούσε

      Διαγραφή
    4. Εγώ, αν ήμουν Μάου-Μάου, Κινέζος, Λιβανέζος ακόμη και Γάλλος, Σουηδός ή Νορβηγός και άκουγα τους Knacks, τους Loubogg, ή τους Stormies μέσα στα Texas Flashbacks δεν θα τους ξεχώριζα από τους Cynics και τους Larry & The Blue Notes.

      Διαγραφή
  7. Το ήξερα οτι δεν θα βγάζαμε άκρη. Χαίρομαι κιόλας που τα έχετε λύσει (εσύ, ο Αρβανίτης και δεν ξέρω ποιοι άλλοι) αυτά τα ζητήματα και τη γράψατε την ιστορία του ροκ -προσέξτε μη σας φύγει καμιά οξεία! Τους πρωταγωνιστές της ιστορίας δεν λαμβάνετε υπόψη βέβαια (έχει πει άραγε κανένας από τους Σόνικς ή τους Τρογκς οτι ήταν πάνκης;) αλλά δεν τρέχει τίποτα -δεν ξέρουν αυτοί, εσείς ξέρετε καλύτερα!
    Δεν έχω καμιά διάθεση να διαβάσω κάτι του Αρβανίτη -σου έγραψα απλά τα επιχειρήματά μου κι εσύ τι απάντησες; "Ό,τι ακριβώς έκαναν και αντιπροσώπευαν οι αμερικανοί πάνκηδες με τα τραγούδια τους στα sixties στα ίδια χνάρια κινήθηκαν και οι πάνκηδες στα seventies." Οι πάνκηδες (οι κανονικοί) είχαν συγκεκριμένη πολιτική θέση -είχαν κάτι τέτοιο οι γκαραζιέρηδες; Οι πάνκηδες ασχολήθηκαν με τη μετα-βιομηχανική κοινωνία (και τους εφιάλτες της) -έκαναν κάτι τέτοιο οι γκαραζιέρηδες; Ότι μάς έρχεται το ξεφουρνίζουμε -έτσι;
    Κάνεις μετά μια προσωπική αξιολόγηση -ότι από τους μεν βγήκε το ροκ και από τους δε η "νταρκίλα". Είναι αυτό επιχείρημα περί του ποιοι ήταν πανκ; Ότι μας αρέσει και εγκρίνουμε είναι πανκ δηλαδή;
    Την "Υπο-κουλτούρα" την έχω διαβάσει, μήπως θα πρέπει εσύ να την ξαναδιαβάσεις για να μου πεις πού ορίζονται ως πάνκηδες αυτοί οι τύποι του '60; Μπερδεύεις και τους τέντι μπόις και τους άλλους τους πρώιμους σκινς που αναφέρει το βιβλίο με τους πάνκηδες; Τι να πω!
    Το ότι οι Μάτζικ έπαιξαν τον "Μαθητή" (γιατί χαλιέσαι; στα γούστα σου είναι -πρωτοπανκ κι ο Ζαμπέτας!) δεν πάει να πει οτι έπαιζαν τα ίδια και στις αρχές του ΄80! Διαβάζεις τι γράφεις ή έτσι απλώς πουλάς εντυπώσεις;
    Δεν θέλω να επεκταθώ περί Βαβούρα γιατί δεν υπάρχει λόγος (κι ο ίδιος να σου το έλεγε, πάλι στα δικά σου θα επέμενες) -απλώς κάτσε και σκέψου την άποψη οτι στις αρχές του '80 ένα χαρντ ροκ γκρουπ (και ολίγον χέβι μέταλ) κυκλοφορεί ένα σινγκλάκι με 2 τραγούδια χαρντ-χέβι και ένα πανκ! Αν δεν καταλαβαίνεις το άτοπο της θέσης σου, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
    Όταν γράφεις κάτι δημόσια θα πρέπει να δέχεσαι και την κριτική -γιατί παραπονιέσαι; Εσύ έκραξες το άρθρο του Παναγόπουλου, εγώ έκραξα το δικό σου. Γιατί δηλαδή εσύ είσαι ο σωστός κι εγώ ο λάθος; Επειδή εσύ είσαι εσύ;
    Τέλος πάντων (και το εννοώ) είπαμε ο καθένας τις απόψεις του, εσύ για μια ακόμα φορά με έβρισες όπως το συνηθίζεις (με εκείνη τη μήνυση που θα μου έκανες για εξύβριση τι γίνεται;) -αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια. Βαρέθηκα κιόλας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Προσπάθησα να σου δώσω να καταλάβεις λίγα πράγματα, αλλά δεν θέλεις. Δικαίωμά σου. Δεν θα κάτσω να σου πω για τι ακριβώς τραγουδούσαν τα punk γκρουπ του ’60. Οι στίχοι του “My generation” των Who (και άλλων εκατοντάδων) υπάρχουν στο δίκτυο, κάτσε μετάφρασέ τους και μάθε. Τώρα, εσύ, βέβαια θα μου πεις ότι οι Who «δεν έχουν καμμία σχέση με το punk» κι εγώ θα σου ξαναπώ πως «δεν ξέρεις τι σου γίνεται» – και άντε σχοινί-κορδόνι. Τουλάχιστον έμαθες, σε πρώτη φάση, πως το punk δεν ξεκίνησε το ’76. Κάτι είναι κι αυτό.

    Και κάτι ακόμη για να γνωρίζεις πώς συμπεριφέρομαι στο blog. Ποτέ δεν κάνω κριτική σε blogs άλλων. Δεν διαβάζω και πολλά εξάλλου. Και δεν το κάνω αυτό επειδή δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με το μακρύ και το κοντό του καθενός. Η κριτική μου στην ετικέτα «συντεχνιακά» έχει να κάνει μόνο με έντυπα. Με πράγματα που δημοσιεύονται σε χαρτί, σε περιοδικά –εκεί όπου υπάρχουν συντάκτες, αρχισυντάκτες, διευθυντές σύνταξης κ.λπ. Εκεί όπου –υποτίθεται– πως τα επώνυμα κείμενα περνούν από μία κρησάρα πριν δημοσιευτούν. Εγώ συμπεριφέρομαι έτσι. Άλλοι συμπεριφέρονται όπως εκείνοι γουστάρουν.
    Άντε γεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και εγω ξημεροβραδιαζομουνα στο ΠΗΓΑΣΟ καλα ηταν δεν λεω , παντωs το “The forest of my place” ειναι punkadelic και εξακολουθω να το ακουω και να με διασκεδαζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. I can't get your love, I can't get a fraction
    Uh-oh, little girl, psychotic reaction
    And it feels like this!

    ...και στο instrumental beat το drive το συναντάς πού;;;;

    Μήπως στους Angelic Upstarts; Και στο 90% των punk συνόλων;

    ΕΛΕΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΚΟΛΟΓΟΥΣ!!!!!!!!!!
    Θα τα σπάσω τα ρημάδια τα δισκάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συγκεκριμένη πολιτική θέση punk ύμνου (από πασίγνωστους αστέρες του είδους).


    I believe in anarchy
    Let's see you pogo!
    Go!

    I'm not ashamed of being a Punk
    And I don't care, I don't give a damn
    And I don't care what you say
    Cause I believe in anarchy

    I I I I I'm not afraid
    And I I I I I'm not ashamed
    Cause I still believe in anarchy

    Go to a pub and pick up a bird
    You take her back to your council flat
    You drive her home in your old mans car
    You better go to the doctor’s cos you’ve got her dose

    I'm not afraid of having a Fight
    And I'm not ashamed about getting drunk
    And I don't care what you say cause
    I believe in Anarchy

    Βαφτίζουμε τώρα τη χουλιγκανοκρατία πολιτική;


    ΥΓ. Προς Πανκολόγους. Συνιστάται ανάγνωση του τρίτομου έργου του Ian Glasper (Burning Britain / The Day The Country died / Trapped In a Scene). Για να ακριβολογούμε. Σαφή πολιτική θέση -συγκροτημένα και μαζικά- είχε μόνο ένα μικρό υποσύνολο του punk (και αυτό στη περίοδο 1980-1985 κυρίως που άνθισε το anarchopunk πέριξ των Crass και Poison Girls). Και μετά μέχρι το 1992, η ευρωπαϊκή σκηνή του hardcore, το crust και ελάχιστες αμερικάνικες μπάντες (ιδίως της straight edge φάσης).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ακόμα και οι Beatles παίξανε punk ωρέ! Το "Helter Skelter" είναι αλητεία και σήμερα ακούγεται πολύ πιο προκλητικό από τους Pistols και τους Dolls.

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΤΕΓΡΑΨΕ ΜΟΥΣΙΚΑ Ο LYDON-ROTTEN ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΠΡΟΥΠΗΡΧΕ .ΑΣ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ Ο ΚΟΥΦΟΣ MOTORCYCLE BOY ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΕΙΡΑ FULL CHORDS ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ MARSHALL (ENGLISH PUNK )ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ FENDER ( GARAGE PUNK).Η ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟ ΑΣ ΤΣΕΚΑΡΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΚΟΥΓΩΝΤΑΣ ΤΟ SINDERELLA ΤΩΝ SONICS.KAI ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΚΛΕΨΕ Ο LYDON-ROTTEN ΑΠΟ ΤΟΝ GARY HOLTON ΤΩΝ HEAVY METAL KIDS

    GK ITEA FOKIDAS

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΟΙ MOTORHEAD ΕΠΟΧΗΣ ON PAROLE ΚΑΙ CHISWICK ΕΙΧΑΝ ΜΕΓΑΛΗ ΣΧΕΣΗ TO BRITISH PUNK.ΟΙ LARRY WALLIS MICK FARREN KAI LUCAS FOX ΔΕΝ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΝΩΝΥΜΕ;

    GK ITEA FOKIDAS

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Aλέξανδρος Παπαδογιωργάκης12 Φεβρουαρίου 2013 στις 11:35 μ.μ.

    Μια μικρή παρέμβαση σε σχέση με το παράδειγμα του british hard rock που ευλόγως τέθηκε: πραγματικά, αν έχει κανείς τη διάθεση να οπισθοχωρήσει χρονικά μέχρι να φθάσει σε τραγούδια προγενέστερα του 1968, θα μπορούσε να αναφερθεί στο "You really got me" των Kinks, στα "Buzz the jerk" ή "Come see me" των Pretty Things, στο "You need loving" των Small Faces, ακόμα και στο "Shakedown" των Savoy Brown (αυτό του 1968). Η σχέση με το μεταγενέστερο hard rock της Βρετανίας εντοπίζεται τόσο σε επίπεδο ήχου (συνειδητή και εκτεταμένη χρήση του fuzz), όσο και επίπεδο συγχορδιών, ενορχήστρωσης και ρυθμών. Συγκροτήματα όπως οι Yardbirds συμπεριελάμβαναν τουλάχιστον ένα κομμάτι σε κάθε τους συναυλία στο οποίο επεφύλασσαν ειδική μεταχείριση: μεγαλύτερη διάρκεια, ταχύτερο μέτρο, υψηλή ένταση, σκληρότερος ήχος δηλαδή, το αποκαλούμενο ορισμένες φορές "rave up". Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορώ περισσότερο, οι Black Sabbath δεν προήλθαν από το πουθενά. Ειδικά στον πρώτο τους δίσκο οι heavy blues επιρροές είναι εμφανείς. Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι η μουσική, και η τέχνη γενικότερα, έχει πάντα μια ιδιαίτερη λογική εσωτερικής εξέλιξης, η οποία δεν είναι πάντοτε δυνατόν να εξηγηθεί με βάση κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές ερμηνευτικές κατηγορίες. Έτσι λοιπόν, το "Vana G. Vanna" είναι punk κομμάτι από άποψη συνθετικής νοοτροπίας και εκτέλεσης, ασχέτως αν το συγκρότημα δε διέθετε το βαθμό ιδεολογικής συγκρότησης των "Γενιά του Χάους", για παράδειγμα. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και το χρόνο σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κάποιος να χαρίσει στο παλικάρι το Psychotic Reactions and Carburetor Dung. Ξαφνικά θα δέσουν όλα τόσο γλυκά μεταξύ τους.

    Επίσης εξαιρετικά αστείο να συζητείται τι είναι punk έτσι γενικά, χωρίς κανέναν περαιτέρω προσδιορισμό - μουσικά; κοινωνικά; πολιτικά; αναλόγως της ποσότητας των ναρκωτικών που έκαναν τα μέλη; κι αν ήταν straight edge; ή skinheads; ή hare krishna; ή rastafarians; damn, με μπερδεύει αυτό το πανκ και θέλω τόσο να είμαι πανκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ηρθε και η εποχή που θα θυμηθούμε το ΠΟΠ & POK @80s και τα καντήλια που κατέβαζαν δημοσιογράφοι και αναγνώστες.
    Λευκος Θορυβος και discoryxeio σε διαδικασίες ευγενούς άμιλλας και βιβλιοθηκονομικών παρατηρήσεων πασπαλισμένων με προσωπικό lifestyle και αναλυση χρηματοικονομικών καταστάσεων προμηθειών βινυλίου. Παιδιά αφού έχετε και το αναγκαίο ακαδημαικό background μπορείτε τον πόνο να τον κάνετε διδακτορικό στο Πάντειο.Πάντως μετά τα 40 όλοι με κάτι πρέπει να δικαιολογήσουμε το πέρασμά μας απο αυτό τον κόσμο.
    Αφήστε μας εμας να ακούμε τις μουσικές- και να διασκεδάζουμε ενίοτε με τα γραπτά σας
    p.s. (για Φώντα) τα λάδια και τα γρανάζια έχουν γοητεία .Και αφού είσαι και Πολυτεχνίτης (ΕΜΠ φαντάζομαι αφού τα άλλα είναι Πανεπιστήμια) δεν αντιλαμβάνομαι το έλλειμμα συγκίνησης.Εκτός αν είσαι κολομπετάτζας..etc. και όχι Μηχανολόγος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμε καλημέρα.

      1. Οι δημοσιογράφοι δεν κατέβαζαν καντήλια στο Πoπ & Ροκ (και στ’ άλλα περιοδικά). Κάποιοι για κάποιους δίσκους έγραφαν μέχρι και διθυράμβους. Κοίτα παραπάνω, για να πληροφορηθείς. Τους αναγνώστες άσε τους.

      2. Όσον αφορά στο Δισκορυχείον. Υπήρξε μία κόντρα. Ετέθησαν κάποια θέματα και έπρεπε να υπάρχει μέσα και το προσωπικό στοιχείο. Που είναι το μεμπτό; Έχω κάνει περί τις 1400 αναρτήσεις. Έχεις διαβάσει πολλά προσωπικά για μένα; Για κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ.

      3. Δεν είμαι μηχανόβιος. Δεν έχω τίποτα με τους μηχανόβιους. Έχω φίλους μηχανόβιους, όπως έχουμε όλοι μας. Είμαι Μηχανολόγος-Μηχανικός της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών (για να μην έχεις απορίες στο λέω) και προτιμώ τους τέσσερις τροχούς από τους δύο. Αν και πιο πολύ, και από τους τέσσερις τροχούς, προτιμώ τα πόδια μου. Αυτά επί του προσωπικού.

      Διαγραφή
  18. Εξαιρετικό κείμενο. Αγνή αγάπη για τη μουσική, θέλω να ακούσω ελληνικά 80s τώρα ΝΟΤ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. βασικα αυτη η κουβεντα πραγματικα δεν οδηγει πουθενα,ολα μπορει να ειναι σωστα και ολα λαθος (εννοω για τις καταβολες των ''ειδων''),εγω πρωτη φορα εμαθα για Βritish Hard Rock των 60'ς(?)εδω,οτι ο Davies ειναι ο πατερας του Heavy Metal (δυστυχως το εχει πει και ο ιδιος)και οτι ο Vavouras εχει βγαλει το Ελληνικο Penis Envy και αλλα ωραια χαριτωμενα,λες και ενα ειδος το οριζει μονο το ηχητικο και τιποτα αλλο,εγω παντως λεω οτι Proto-Everything ειναι ο Tesla με την ηλκτρομηχανικη του,χωρις αυτον θα ακουγαμε ακομα ακουστικες φολκομπαλαντες της κακιας ωρας,επισης πρεπει να προσμετρηθει στον συνυπολογισμο του πως προκυπτει ενα ειδος ''το τυχαιο'' η πιο συγκεκριμενα οι αποτυχημενες προσπαθειες καποιου καλλιτεχνη να μιμηθει καποιον αλλο ,η ουσια παντως ειναι οτι η κουβεντα μαλλον εχει ξεφυγει λιγο,ειρηνη λοιπον boyz & girlz,it's only rock n roll !

    Αντωνης Σαμαρας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Η ανάρτηση αυτή φαινομενικώς και μόνον αφορά σε όλους. (Μπορεί να μπει δηλαδή ο καθείς και να γράψει ό,τι νομίζει). Στην πραγματικότητα είναι μία ανοιχτή, απαντητική, προσωπική επιστολή προς τον blogger The Motorcycle boy (aka Λευκός Θόρυβος). Παρακαλώ κάθε σχολιαστή να το έχει αυτό υπ’ όψιν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αλέξανδρος Παπαδογιωργάκης13 Φεβρουαρίου 2013 στις 2:08 μ.μ.

    Δυστυχώς, βλέπω ότι μια πολύ σαφής επισήμανσή μου διαστρεβλώθηκε ή παρερμηνεύθηκε. Επαναλαμβάνω λοιπόν: πουθενά δεν ισχυρίστηκα ότι υφίστατο βρετανικό Hard Rock στη δεκαετία του 1960, τουλάχιστον μέχρι την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των Led Zeppelin. Υποστήριξα απλώς ότι υπήρχαν μεμονωμένα κομμάτια στα οποία θα μπορούσε να εντοπίσει κανείς εν σπέρματι στοιχεία του μεταγενέστερου σκληρού ήχου και το αιτιολόγησα αναφέροντας συγκεκριμένα κριτήρια. Προφανώς και οι Kinks ή οι Pretty Things δεν ήταν hard rock συγκροτήματα. Ωστόσο, όταν η συζήτηση αφορά τη δεκαετία του 1960 και το μεγαλύτερο μέρος αυτής του 1970, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι πολλά συγκροτήματα εκείνης της εποχής ενσωμάτωναν αρκετές επιρροές στη μουσική τους, χαρακτηρίζονταν δηλαδή από μια σχετική πολυσυλλεκτικότητα, που εντασσόταν σε μια γενική αντίληψη περί μουσικής εξέλιξης και προόδου. Οι Genesis επί Peter Gabriel, για παράδειγμα, παρά τις κλασικίζουσες επιρροές τους και το λυρικό progressive ύφος των περισσότερων συνθέσεών τους, δε δίσταζαν να εκφραστούν και με βαρύτερα κομμάτια όπως το "The Knife", για παράδειγμα. Τέλος, η επιθετικότητα και η ειρωνεία δε βοηθούν να βγει συμπέρασμα από καμία συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  22. Έχω γράψει πολλές φορές πως οι «πρωτιές» δεν έχουν και πολύ μεγάλη σημασία. Δεν διαγωνίζεται, ούτε ανταγωνίζεται κανείς (καλλιτέχνης) με κανέναν.
    Μα άμα θέλουμε να τις ψάξουμε συνήθως οδηγούμαστε σε πράγματα που δεν τα βάζει, αμέσως, ο νους μας. Κρίνοντας ήχους λοιπόν και όχι κοινωνικά ζητήματα και άλλα τέτοια συναφή, λέμε πως ο ήχος κάποιων γκρουπ στην Ελλάδα των sixties δεν διέφερε καθόλου από το αμερικανικό sixties garage punk.
    Ακούγοντας το “The Nile song” των Pink Floyd κάποιος αναγνωρίζει έναν hard rock ήχο. Ακούγοντας το “Vana G. Vanna” αναγνωρίζει το punk. Ακούγοντας Last Poets αναγνωρίζει το rap. Ακούγοντας Gershon Kingsley αναγνωρίζει την electro-pop αιώνες πριν τους Kraftwerk και τα βρετανικά late 70s και early 80s.
    Έχουν κανένα νόημα αυτά; Εγώ λέω ότι έχουν. Μικρό, μεγαλύτερο το κρίνει ο καθένας μόνος του.

    Δηλαδή δεν γίνεται να βλέπουμε σε κείμενο πως οι Kraftwerk είναι οι πατέρες του electro-pop και να μην πούμε πως αυτός που το γράφει δεν έχει ιδέα σχετικά με την electro-pop των sixties (για να μην πω και των fifties). Δεν γίνεται να βλέπουμε σε κείμενο να αναφέρεται η Λένα Πλάτωνος ως πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής στην Ελλάδα και να ξεχνάμε τον Μιχάλη Αδάμη. Κάτι τέτοια εννοώ. Εκεί παίζει ρόλο η «πρωτιά». Στο να αποκαλύψεις την ανεπάρκεια του γράφοντα (που το παίζει ειδήμονας, καρδινάλιος, πάπας κ.λπ.), πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ενώ είναι τενεκές. Επειδή γράφει σε μια εφημερίδα δηλαδή, ή σ’ ένα περιοδικό, πληρώνεται (αν πληρώνεται, όσο πληρώνεται) και αντί να κάτσει να ψάξει, να ακούσει, να διαβάσει, να μελετήσει, να ερευνήσει, πουλάει μούρη κ.λπ.

    Γι’ αυτό κι εγώ δεν σχολιάζω τα blogs. Επειδή εκεί γράφει ο καθένας τον πόνο του (κι εγώ μαζί τους, ok). Δεν πουλάμε το προϊόν μας. Είναι τζάμπα. Παρ’ όλα αυτά είμαστε εκτεθειμένοι σε όποια κριτική (και καλώς δηλαδή). Όποιος, όμως, ζητάει λεφτά για να τον διαβάσω έχω απαιτήσεις. Τα φράγκα μου θέλουν να πιάνουν τόπο.

    Και μην μου πει κανείς ότι τα free press είναι τζάμπα. Δεν είναι καθόλου τζάμπα. Γιατί τα free press βγάζουν λεφτά από τις διαφημίσεις. Πράγμα που σημαίνει πως το κόστος αγοράς τους το πληρώνουμε ως προστιθέμενη αξία, όχι στο stand που τα βρίσκουμε, αλλά στα προϊόντα, στέκια, μαγαζιά που διαφημίζουν και «στηρίζουμε».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ο αδερφός του πατέρα της γυναίκας του Μπραντ Πιτ, έγραψε το πιο γνωστό από τα πρώτα πανκ τραγούδια, το 1965.
    Raganis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί δεν λες για το “Wild thing” του Chip Taylor (James Wesley Voight) και ταλαιπωρείς τον κόσμο;

      Δεν νομίζω, πάντως, να υπάρχει κανείς που να διαφωνεί μ’ αυτό. Αν και μπορεί να υπάρχει ένας…

      Διαγραφή
  24. Κε. Τρούσα, αν μου επιτρέπετε, είστε εξαίσιος. Μακάρι όλοι οι κατά καιρούς κι ανά τόπους Έλληνες δημοσιογράφοι και κριτικοί μουσικής να είχανε το δικό σας ταλέντο, τη δική σας γνώση, τη δική σας επιμονή και τους δικούς σας τρόπους. Μαθαίνω πολλά από σας και το μπλογκ σας. Σας ευχαριστώ. Εύχομαι να'στε δυνατός και να συνεχίσετε έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αυτή η αηδία το ¨"wild thing" (σιγά τα αίματα) αυτό το θηρίο ρε παιδί μου, πόσο θα μας ταλαιπωρεί ακόμα και θα το βλέπουμε μπροστά μας στα blogs όλοι εμείς που ακούμε YES και Coltrane...

    ΑπάντησηΔιαγραφή