Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

FELT tοp αμερικανικό progressive

Άκουσα για πρώτη φορά τους Felt, μία 5μελή ομάδα από την Alabama, πριν πολλά χρόνια από μια πειρατική έκδοση, αλλά το μοναδικό άλμπουμ τους [Nasco, 1971] το αγόρασα όταν το επανεξέδωσε η ιταλική Akarma το 2000. Τώρα, το απολαμβάνω στην 300 αντιτύπων επανέκδοση της Anazitisi, η οποία περιέχει 4σέλιδο ένθετο, συν bonus 45άρι με δύο κομμάτια των… Felt II ηχογραφημένα το 2011! Για να τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Οι Felt σχηματίστηκαν το καλοκαίρι του ’70 και αποτελούνταν από τους Myke Jackson κιθάρα, φωνή, Mike Neel ντραμς, Tommy Gilstrap μπάσο, Stan Lee κιθάρες και Alan Dalrymple πλήκτρα. Εκείνα που εντυπωσιάζουν (ναι) στο άλμπουμ τους είναι πρώτον, οι άψογες «ολοκληρωμένες» συνθέσεις, τα παιξίματά τους που είναι, όπως λέμε, επαγγελματικά (παρότι όλα τα μέλη ήταν κάτω από τα 20), καθώς και η παραγωγή που είναι πολύ καλή (για μικρή αμερικανική εταιρεία). Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε εμπρός μας ένα από τα καλύτερα LP του αμερικανικού… progressive rock (ξανά ναι), με την αίσθηση που έχουμε γι’ αυτό (για το progressive rock) από τα euro-σχήματα των early 70s. Μπορεί οι Felt να γούσταραν τους Yes(!), όμως ο ήχος τους είναι εντελώς δικός τους. Θα μπορούσε δε με άνεση να συναγωνιστεί εκείνον των Stone the Crows, των May Blitz, των Elias Hulk, ακόμη και των πρώτων Yes (του φερώνυμου άλμπουμ και του “Time and a Word”), αν, όπως διάβασα στο 4σέλιδο ένθετο, κατάφερναν να εμφανιστούν σε κάποιο φεστιβάλ στην Ευρώπη (και όχι πάντως στο Isle of White, όπως φημολογείται, καθότι δεν μου βγαίνουν οι ημερομηνίες).
Η ουσία είναι μία, για να μην πολυλογούμε. Το “Felt” είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, που περιέχει μόνον καλά κομμάτια (το ένα καλύτερο από τ’ άλλο για την ακρίβεια). Το “World” είναι ένα υπόδειγμα σύγχρονου blues-rock με όργανο και μαζί με το “The change”, δεν εκφράζουν μόνον τις κοινωνικοπολιτικές (ας τις πούμε έτσι) θέσεις του γκρουπ, αλλά υπογραμμίζουν κιόλας τις δυνατότητες εκείνων των παιδιών που, κάπου, ξεχάστηκαν στην πορεία. Βοηθά, βεβαίως, προς αυτή την κατεύθυνση και το 45άρι Psychedelic Memoirs, που περιλαμβάνει τα κομμάτια “Sounds of brotherhood/ Take you down”, ηχογραφημένο τον Οκτώβριο του ’11 και που φέρνει ξανά μαζί τους τέσσερις Felt (ο οργανίστας Dalrymple είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1973) μετά από 40 χρόνια.
Για την πολύ καλή δουλειά της Anazitisi δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω.

6 σχόλια:

  1. Της Akarma ήταν τόσο απαράδεκτη έκδοση. Είχε κοπιαριστεί από βινύλιο που στα τελευταία κομμάτια, έχανε ...στροφές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν το θυμάμαι αυτό που λες spacefreak. Ούτε μπορώ τώρα να το τσεκάρω, γιατί την έκδοση της Akarma την έδωσα πριν κανα μήνα σ’ ένα φίλο. Λες να με... βρίζει;
    Αλλά γιατί; Δεν το πούλησα το άλμπουμ, ούτε το αντάλλαξα, το χάρισα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πάντα με απωθούσε αυτός ο δίσκος λόγω του εξωφύλλου του..φρικιαστικό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ωραίοι αυτοί οι Felt, αλλά ακόμα καλύτεροι- κατά τη γνώμη μου- οι Βρετανοί Felt του Lawrence που "έδρασαν" από το 1979 έως το 1989. Εξαρχής είχαν συμφωνήσει πως θα έβγαζαν 10 δίσκους και θα το διέλυαν, και αυτό έπραξαν. Άσχετος με την ανάρτηση βέβαια ο συνειρμός μου· αξίζουν όμως, και όποιος δεν τους έχει ακούσει, ας το κάνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άλλο πράγμα οι Βρετανοί, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, είχαν σχετική επιτυχία και στην Ελλάδα. Είχα τρία άλμπουμ τους μέχρι τα μέσα του ’90 – όλα από την Music Box. Ως ενθύμιο κράτησα μόνο τη συλλογή “Gold Mine Trash” με τα 45άρια τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή