Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

διαβάζετε, διαδίδετε δισκορυχείον…

Σβήσαν τα καλοριφέρ, σβήσαν τα φουγάρα
για πιάσε δυο τσιγάρα, να ’ναι Κιρέτσιλερ.
Σβήσαν τα καλοριφέρ και δουλειά δεν βρίσκω
βάλε μου το δίσκο που ’χει το Κιλελέρ.
(Νίκος Αντωνιάδης «Παρατράγουδα»)

Χθες βράδυ με πήρε ένας φίλος-συμμαθητής τηλέφωνο και μου είπε πως κάποιοι… απόφοιτοι της Ασχετολογίας, με μάστερ στην Ξιφούλκιση και διδακτορικό στην Ανοησία κάνουν λόγο για μένα στο facebook (έχει facebook ο άνθρωπος). Μου είπε μερικά πράγματα μέσες-άκρες (δεν έδωσα και πολλή σημασία), γιατί μετά πιάσαμε την κουβέντα για τον… Σεφερλή (πόσο γέλιο βγάζει, όταν παριστάνει τον σκυλά) και ξεχαστήκαμε.
Δέχομαι μαρκάρισμα από φίλους και γνωστούς –έρχονται κάθε λίγο και λιγάκι προσκλήσεις στο mail μου, αφήνω κατά μέρος τα τηλεφωνήματα– προκειμένου να μπω στο facebook. Ίσως έχω δώσει την εντύπωση ότι ανθίσταμαι, ότι σνομπάρω, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν έχω τίποτα με το facebook, απλώς δεν μ’ ενδιαφέρει γιατί δεν προλαβαίνω ν’ ασχοληθώ και μ’ αυτό το μαραφέτι. Όταν υπάρχουν σε μόνιμη βάση καμμιά 20αριά βιβλία που περιμένουν να τα διαβάσω (αφήνω τα περιοδικά), όταν υπάρχουν άλλοι τόσοι δίσκοι και CD, όταν υπάρχουν οι καθημερινές εξωτερικές συναντήσεις και υποχρεώσεις, όταν υπάρχουν τα ποικίλα γραψίματα και το δισκορυχείον, απλώς… δεν υπάρχει χρόνος για τίποτ’ άλλο. Δεν θα κόψω το διάβασμα και τις ακροάσεις, για ν’ ασχολούμαι με το facebook, το twitter, το instagram, το tumblr και δεν ξέρω ’γω τι άλλο, χαραμίζοντας το χρόνο μου ή ασχολούμενος με βλαμμένους.

Δεν μου αρέσουν οι καβγάδες. Δεν μου αρέσει να τσακώνομαι. Και κυρίως δεν αντέχω να λογομαχώ με βλάκες. Κάποιοι έφθασαν να πουν πως έκανα την ανάρτηση για τον Πανούση, προκειμένου να πουλήσει η εφημερίδα. Μιλάμε για τόσο γρόθους. Έχει ανάγκη η κάθε εφημερίδα το δικό μου blog για να διαφημιστεί; Και πότε έκανα εγώ την ανάρτηση; Το Σάββατο το βράδυ ή μήπως την Κυριακή το πρωί; Μήπως την έκανα τρεις μέρες αφότου κυκλοφόρησε η εφημερίδα;
Κάποιοι άλλοι, καρατσεκαρισμένα άσχετοι περί τα μουσικά, που ακούνε π.χ. μόνον ό,τι κυκλοφόρησε από την 1/1/1977 ημέρα Δευτέρα και ώρα 00:01 έως και την 31/12/1986 ήμερα Κυριακή και ώρα 23:59, πιάστηκαν από αυτό που έγραψα περί Σεφερλή –ότι ένα τραγούδι του Πανούση, η «Αυτοκρατορία των αισθήσεων», θυμίζει, εκτός από… Σεφερλή, τα σατιρικά άσματα των mid-70s τύπου Θέμη Ανδρεάδη, Νίκου Αντωνιάδη και Δημήτρη Πουλικάκου– και άρχισαν να λένε διάφορα. Δεν ξέρω τι είπαν ακριβώς, ούτε μ’ ενδιαφέρει. Όπως έχω γράψει σε ειδική ανάρτηση για τον Σεφερλή http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/06/scaffold.html... εμένα γενικώς αυτός ο ηθοποιός/μίμος κ.λπ. μου είναι συμπαθής, όπου τον έχω «τρακάρει» στην TV, εδώ κι εκεί, εξαιτίας της μπουφονικότητάς του (αν και με τα σεξιστικά «αστεία», στρέιτ ή αδελφίστικα, δε γελάω καθόλου). Και όπως συνέχιζα και πιο κάτω, στα σχόλια εκείνης της ανάρτησης… «Ο Σεφερλής είναι ένας ‘έλληνας’ λαϊκός χιουμορίστας, που ‘πιάνει’ κυρίως άνδρες με αντίστοιχες (λαϊκές) καταβολές. Το χιούμορ του μπορεί να μην είναι ‘λεπτό’, αλλά δεν είναι και μικροαστικό· κι αυτό, σε πρώτη φάση, μου φθάνει. Δηλαδή, για να το πω κάπως χοντρά. Τον προτιμώ από τον Λαζόπουλο». Όταν ανέφερα λοιπόν πως το συγκεκριμένο τραγούδι του Πανούση μου θυμίζει Σεφερλή δεν το είπα για να μειώσω τον Πανούση, αλλά για το αντίθετο! Εντάξει. Η «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» μπορεί να μην είναι σαν την «Κυρία στη βεράντα» του Αντωνιάδη (ένα πρότυπο σατιρικό άσμα, ό,τι πρέπει για να τριφτεί στη μούρη των... αυτοκινούμενων σουργελοποιητών και μπητοσυγγραφέων), αλλά είναι καλύτερη από το «Πολύ ωραίο στυλ» (του Λογό με τον Πουλικάκο).
Μάλλον οι γνωστοί τηγανοκολημμένοι εϊτολόγοι πιάστηκαν από ’κείνο που έγραψα, πως οι «πάνκηδες τρώνε τη σκόνη του Τζιμάκου», και συγχύστηκαν. Τρέμουν από την ταραχή τους να πάρουν το αίμα τους πίσω. Να μου τη βγούνε. Μιλάμε για τελείως ανόητη κατάσταση. Δεν χρειάζεται να πω πως το ελληνικό πανκ το σέβομαι, όπως σέβομαι κάθε μουσικό και κάθε γκρουπ που κάνει το κέφι του. Είναι γνωστό εξάλλου πως έχω γράψει στο δισκορυχείον καλά λόγια για διάφορα greek punk groups και θα συνεχίσω να το κάνω, όταν ακούω κάτι ενδιαφέρον (το πρόσφατο Στάχτες φερ’ ειπείν, για το οποίο θα πω μια γνώμη τις προσεχείς ημέρες).

Προσωπικώς, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες (το έχω ξαναγράψει αυτό) δεν ασχολούμαι με blogs που δεν μ’ ενδιαφέρουν και βεβαίως δεν σχολιάζω ποτέ ρίχνοντας το μακρύ μου και το κοντό μου χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα κ.λπ. Δεν τρολάρω. Το θεωρώ αηδία, κακογουστιά, μικροπρέπεια και χάσιμο χρόνου. Μπορώ κι εγώ να μπω στο blog του Α, του Β ή του Γ, ως ανώνυμος ή ψευδώνυμος, και να τον ξεσκίσω πατόκορφα. Να του κάνω την ηλεκτρονική ζωή του δύσκολη. Αλλά θα πρέπει να είμαι τελείως μαζόχας και πολλά κιλά ηλίθιος για να παρατήσω τα διαβάσματα και τ’ ακούσματά μου (το επαναλαμβάνω), προκειμένου ν’ ασχοληθώ με τον κάθε κομπλέξα (που ζει δικτυακώς μόνο για να μου τη βγει). Αυτοί όμως εκείειει… Ξημεροβραδιάζονται στο δισκορυχείον. Μπαίνουν και ξαναμπαίνουν πάμπολλες φορές κάθε μέρα για να δουν τι θα πω και τι θα γράψω, ώστε μετά να το πάρουν και να το πάνε περίπατο. Στους λασπωμένους εικονικούς λειμώνες τους.

Με αγαπάνε πολύ οι «εχθροί» μου. Κρέμονται από το... πληκτρολόγιό μου. Αλλά κι εγώ κάνω ό,τι μπορώ, ώστε να μην τους απογοητεύσω. Είναι τυπικό και προφανές αυτό που συμβαίνει. Διαβάζεις κάποιον (κρυφά ή φανερά) με τόσο πάθος, με συνεχή «χτυπήματα», μόνο γιατί σ’ ενδιαφέρει. Και, κακά τα ψέμματα, χωρίς δισκορυχείον δεν περνάει η μέρα τους. Κάτι θα μάθουν (δηλαδή πολλά μαθαίνουν), κάτι θα διασκορπίσουν (θα «επικοινωνήσουν», όπως λένε οι τηλελέδες), κάτι θα διαστρεβλώσουν, με κάτι θα ’χουν ν’ ασχοληθούν. Κατά βάση θα έπρεπε να χαίρομαι, που με κάνουν γνωστό στα πέρατα της φατσοχώρας, αλλά πιθανώς και να τους λυπάμαι. Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμη. Θα με βοηθήσουν όμως κι εκείνοι, ώστε να το ξεκαθαρίσω…
Το ξαναλέω λοιπόν. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με blogs ανθρώπων που δεν μ’ ενδιαφέρουν. Που δεν μετράω τη γνώμη τους βρε αδελφέ. Δεν έχω μπει ποτέ π.χ. στο blog του μαρκουτσοφόρου-νεολαιολόγου για να σχολιάσω κάτι επωνύμως ή ψευδωνύμως, παρότι αυτός καταφέρεται εναντίον μου κάθε λίγο και λιγάκι (δεν του φτάνουν φαίνεται οι αρλούμπες που αραδιάζει συνεχώς στο δισκορυχείον, πάει μετά στο δικό του και ολοκληρώνει αυτοϊκανοποιούμενος), όπως επίσης δεν έχω μπει και στο blog του αγιορείτη-οσιομάρτυρα της εϊτίλας (για να θυμηθώ δύο διαχρονικούς διαδικτυακούς «εχθρούς» μου). Ποτέ δεν ασχολήθηκα στο δισκορυχείον με τις αφεντομουτσουνάρες τους (μια-δυο φορές υπερασπίστηκα απλώς τον εαυτό μου απέναντι στην ελεεινολογία). Στο ένα blog μπορεί να μπω καμμιά φορά, στο όποτε, για… ψυχαγωγικούς λόγους, στο άλλο ποτέ. Δεν ασχολήθηκα ποτέ, ούτε πρόκειται ν’ ασχοληθώ με ό,τι και να γράψουν στις αναρτήσεις τους. Αυτοί (και κάποιοι άλλοι... μουσικολόγοι της πυρκαγιάς), απεναντίας, τρώγονται συνεχώς μαζί μου. Μιλάμε για ανώμαλες καταστάσεις. Μη φυσιολογικές ρε παιδί μου (ή έτσι τουλάχιστον τείνει να εξελιχθούν). Εγώ όταν κάνω κριτικές σε κείμενα άλλων, το κάνω μόνο σε έντυπα τα οποία έχω πληρώσει. Είτε αυτά είναι βιβλία, είτε είναι περιοδικά κι εφημερίδες (όπως έχω ξανα-εξηγήσει ακόμη και τα free press πληρωμένα τα έχουμε). Τα έντυπα τα οποία κριτικάρω τα σέβομαι. Επειδή σέβομαι, πρωτίστως, τα φράγκα που δίνω. Αν βρω κάτι εκεί, που δεν μου κάθεται καλά μπορεί να γράψω δυο λόγια. Δεν κυνηγάω όμως κανέναν. Απεναντίας, άλλοι κυνηγάνε εμένα. No problem. Πραγματικά δηλαδή. Καλά κάνουν τα παιδιά! Μπορεί να είναι κι αυτό μια νέα θεραπευτική μέθοδος… Θα χαρώ να δω τα αποτελέσματά της. Ας αλλάξω, όμως, θέμα.  

Στη χθεσινή LiFO (#334, 4/4/2013) διάβασα κάτι, που, κανονικά, θα έπρεπε να με παραξενέψει. Αλλά όχι. Απλώς επιβεβαίωσε κάτι που είχα γράψει παλαιότερα και γι’ αυτό το αναφέρω. Η ξεναγός, ιστορικός και συγγραφέας Μαριάννα Κορομηλά γράφει για την Ελένη Βλάχου στη στήλη «Οι Αθηναίοι»…
«Ο πατέρας μου ήταν δημοσιογράφος στην ‘Καθημερινή’. Μεγάλωσα στα τυπογραφεία της. Η Ελένη Βλάχου ήταν η νονά μου. Μια γυναίκα αντιπαθητική και ολωσδιόλου αντιπνευματική. Ως ανταποκρίτρια στους Ολυμπιακούς του 1936 στο Βερολίνο εξύμνησε τον Χίτλερ και το ’67 έκλεισε τα έντυπά της, αφήνοντας άνεργους εκατοντάδες εργαζόμενους χωρίς αποζημίωση, γιατί θεώρησε τους Συνταγματάρχες ‘παραδουλεύτρες’. Δεν είχε προλάβει να επιβληθεί η δικτατορία των στρατηγών που θα προτιμούσε η ίδια».
Πριν τρεις μήνες περίπου (14/1/2013) αναπτύσσοντας ένα κείμενο για τις Εικόνες του 1968 (τις ξεχασμένες Εικόνες, στις οποίες δεν προΐστατο η Βλάχου, όποιος θέλει μπορεί να το δει εδώ http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/blog-post_14.html) είχα γράψει σχετικώς για την στάση της ιστορικής εκδότριας στην περίοδο της χούντας:
«Λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα οι Εικόνες κυκλοφόρησαν το ‘τελευταίο’ τεύχος τους. Οι Συνταγματάρχες δια του λογοκριτικού μηχανισμού που είχαν κληρονομήσει απαιτούσαν πλέον καθημερινές εκθέσεις των φύλλων των εφημερίδων και των περιοδικών, ξεσκονίζοντας τις ‘ύλες’ και αποψιλώνοντάς τες από τα ενοχλητικά αρθρίδια. Η Ελένη Βλάχου αντιδρά σ’ αυτήν την επιβαλλόμενη κατάσταση κλείνοντας τα έντυπά της (και μαζί τις Εικόνες). Δεν ξέρω αν αυτό ήταν σωστό ή όχι. Η ιστορία έχει προσμετρήσει τη στάση της μεταξύ των ‘πράξεων αντίστασης’ απέναντι στη χούντα, αλλά εγώ, να μου επιτρέψετε, έχω μία λίγο διαφορετική άποψη. Η ιστορική εκδότρια ήταν μία αστή, ένα πρόσωπο της καλής αθηναϊκής κοινωνίας, που δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτρέψει ούτε μύγα στο σπαθί της. Η αντίδρασή της δεν είχε ιδεολογικοπολιτικά κίνητρα (η Βλάχου δεν ήταν αριστερή, φιλοβασιλική ήταν). Ήταν η αντίδραση μιας εστέτ, ενός ανθρώπου κοσμοπολίτη που δεν θα ανεχόταν ποτέ να υποκύψει· να λογοδοτήσει μπροστά σ’ έναν καραβανά. Αυτό ήταν το ‘πρόβλημά’ της. Ήταν ζήτημα ρόλων και κουλτούρας δηλαδή(…) Το θέμα, όμως, είναι τι θα γινόταν αν όλοι οι υπόλοιποι εκδότες, οι καλλιτέχνες, οι τραγουδοποιοί υιοθετούσαν τη στάση τής Ελένης Βλάχου; Θα έμενε ο κόσμος επί χούντας χωρίς περιοδικά κι εφημερίδες; Χωρίς βιβλία και τραγούδια; Οι τραγουδοποιοί μας έπρεπε να το βουλώσουν δηλαδή, επειδή οι στίχοι τους θα έπρεπε να κατατεθούν στη λογοκρισία; Το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν και οι θεατρικοί συγγραφείς μας, οι ποιητές μας και όλοι οι υπόλοιποι; Δηλαδή ή φίμωμα ή λιβάνισμα; Άλλος δρόμος δεν υπήρχε; Ο κόσμος αγωνίστηκε (όσοι αγωνίστηκαν δηλαδή) με τον τρόπο που μπορούσε, όπως μπορούσε, κάποιοι λιγότερο, κάποιοι περισσότερο, προσφέροντας μια διέξοδο. Εκδότες έβγαλαν ‘ακατάλληλα’ βιβλία και πριν την άρση της προληπτικής λογοκρισίας κάτω από τη μύτη του καθεστώτος, υπήρξε ένα ολόκληρο κύκλωμα ‘παράνομου’ Τύπου, τραγουδοποιοί προσπάθησαν να παρακάμψουν τη λογοκρισία ‘μπουρδουκλώνοντας’ κάποια λόγια, θίασοι ‘ανέβαζαν’ έργα, τα οποία ‘κατέβαιναν’ ή περικόπτονταν εν συνεχεία μετά τις σχετικές οχλήσεις κ.ο.κ. Αυτές ήταν πράξεις μικρής ή μεγαλύτερης αντίστασης. Αυτές στις οποίες ‘παιζόταν’ κομματάκι η ζωή σου, η καριέρα σου, η επιβίωσή σου (η δική σου και της οικογένειάς σου). Να τι είχε πει ο Κάρολος Κουν στον Σπύρο Χατζάρα, στο περιοδικό Καλλιτεχνική Επιθεώρηση (Περίοδος Β, τεύχος 2, δεν αναφέρεται μήνας/έτος, μάλλον Φεβρουάριος του 1979), για την στάση τού ιδίου και του Θεάτρου Τέχνης επί Δικτατορίας, όταν αντιμετώπισε πρόβλημα με τη λογοκρισία: “Ο δημοκρατικός πνευματικός κόσμος άρχισε από την πρώτη στιγμή την ποικιλότροπη αντίσταση στο νέο καθεστώς. Μερικοί πίστεψαν ότι πρέπει να κηρυχτεί μια πνευματική απεργία διαρκείας με την αποχή των πνευματικών εργατών από τη δουλειά τους. Το Θέατρο Τέχνης δεν κράτησε μια τέτοια στάση, γιατί πίστευε πως δεν έπρεπε να νεκρωθεί η πνευματική ζωή του τόπου, θέση που ωστόσο αμφισβητήθηκε από ορισμένους.(…) Πάντως νομίζω ότι πολιτικά αυτή ήταν και η πιο σωστή απόφαση (σ.σ. να λειτουργήσει κανονικά το Θέατρο Τέχνης επί δικτατορίας). Κι αυτό γιατί η πνευματική απεργία μόνο σε βάρος των πνευματικών ανθρώπων και της δημοκρατικής σκέψης είναι”».

Δεν είναι ανάγκη κάποιον να τον έχει βαφτίσει η Ελένη Βλάχου, για να πει τα προφανή. Θα χρειαζόταν, όμως, πολλαπλάσιο θάρρος ενδεχομένως για να τα πει, αν ήταν πνευματικό παιδί της.

16 σχόλια:

  1. Κάποιοι ασχολούνται με την γραφή και την έρευνα εξαιτίας του πάθους και του ενδιαφέροντος για το αντικείμενο που ερευνούν και κάποιοι εξαιτίας προσωπικών κόμπλεξ και μνησικακίας για τους άλλους. Όσοι διαβάζουμε το μπλογκ, ξέρουμε σε ποιά πλευρά ανήκει...
    Άσε τους να λυσσάνε...
    Α.Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελεύθερα είναι τα παιδιά. Απλώς, από καιρού εις καιρόν οφείλω να υπενθυμίζω ορισμένα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δω μέσα, το ξέρουτε πως είμαστε ενα σοβαρό, μα διασκεδαστικό μπλόγγι. Που σεβόμαστε τον μπλογγοκόσμο και δεν βρίζουμε... ούτε ξεφωνίζουμε τους μπλογγεραίους.

    Ερχούνται απε το Αμέρικα να μας διαβάσουν, για να καταλάβεις το πίπεδό μας. Βέεεβαια... τι θαρείτε δηλαδής; Τι;

    Οι μεγάλοι γαμίστροι...εεεε χα, χα, χα μαγίστροι ήθελα να πω, άλλα γράφουν τα δαχτύλια, οι μαρκούζες και οι γκουρούδες, ανακάλυψαν την Αμερική και την τεχνολογία. Γαμημένη τεχνολογία... λέμε εμείς στην πληροφορική, για την φατσομπουκία.

    Είμι η Βασίλω η ζηλευτή! Ομοίως φωνάζω πως δεν θέλω γνωριμίες. Τάπαμι τα συμφωνήσαμι. Νέες γνωριμίες δεν θέλω. Χρόνος στράφι δε νογιέται! Πως να το πω αλλιώς, να το καταλάβετες. Ούτε άλλα μπλόγγια τριγύρω. Μια χαρά κάθομαι. Και με τους τακτικούς, παλιούς συναυνανιστές που δεν τους κάνει κουκου πια, μια χαρά μεηλίζουμε.....

    Ομοιως δεν αντιλαμβάνομαι γιατι γάτος τις μοτοσυκλετιστής, ερχεται εδώ, αφού συμφώνησε με του φατσουμπουκίου την εϊτήλα και τα γουρούνια της και τον άλλο που νεολαιοψυχεδελιάστηκε και λαλάει πως εγώ εδώ είμαι... ξόλης πρόλης. Μάλλον απι τις Στοχο(το)λμης το Σύνδρομο πάσχουν ούτοι.

    Εγώ, ο Φων Τρουσέ, κάθομαι επι του καναπέως και τα γράφω σταράτα. Και όπως τα λέει και ο εθνικός ύμνος της ροκοσύνης "Και σ' οποιον αρέεεσουμε για τους άλλους δεν θα μπορεεεεεσουμεεεεε...."


    ΥΓ. Φων μου, αϊδόνι μου, δύσκολοι καιροί για πριγκηπες. Πολύ δύσκολοι. Ειδικά τώρις που η Κεντρική Γαϊδάρα μας στέλνει αντιμνεμονιουμ ινστρουχσιονς και σιούμπιτους στη ντρακμή. Και οι πριγκήπισσες μόνες τους λαλούν μπλιό. Ανάρτα λεπόν, ανάρτα! Και αναμενουμι διδακτορογραφήσεις σημαντικές: για Κλάφτους εν Αθήνησι, Τσαρμς, Σαουντζ και Φσστ Μποϊνγκ ή κανά Καφάσειον κιθαροσολι. Μπας και παθει κλακάζ ο Ασχετολόγος Διαβατάρης.

    Α, και μη ξεχάσου. Οσα δεν φτάνει η αλεπού (του Γιουσουρουμντισκογκζ) πηδάει και δεν τα φτάνει... Και δεν θα τα φθάσει ποτέ!

    >>>>>>>>>>>>>>>
    Τρολλερμπούκης ο Νιουγουεβίζιον
    του γένους 'Γενική Κακεντρέχεια Αμα Λάχει Να Ουμε'
    της συνομοταξίας 'Ελεύθερο Παιδί'
    <<<<<<<<<<<<<<<

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλησπερα,
      σας διαβαζω καθημερινως ,γιατι μου ταιριαζει το υφος και η αισθητικης σας.
      (σ'αυτα περιλαμβανεται η σκεψη)
      Δεν το δηλωνω σε μια εκφραση αλαζονειας ή ανεξοδης συντροφικοτητας.
      Θεωρω τα μπλογκ και κυριως το φεηςμπουκ σχεδον χασιμο χρονου.
      Πιστευω, και το θεωρω σημαντικο θεμα, πως η τεχνολογια ειτε μεσω ιντερνετ ειτε μεσω αλλων μεθοδων, μας καθιστα μετριους.
      Εννοω η δυνατοτητα που δινεται σε οποιονδηποτε(σχεδον) να γραψει , να αξιολογησει, να συνθεσει κτλ.. καθιστα την παραγωγη οποιουδηποτε εργου 'ευκολη'.
      Σεβομαι τους ανθρωπους που δυσκολευονται να δημοσιοποιησουν το εργο τους.
      Που θεωρουν πως πρεπει να πληροι προυποθεσεις , που κρινουν , ελεγχουν και ξανα-ελεγχουν.
      Αυτη ,εξαλλου, ειναι η αισθητικη που μου ταιριαζει οπως σας ειπα αρχικως.
      Η αισθητικη (θα λεγα) του 'θετικου' μυαλου που νιωθει την τεχνη.
      Τελοσπαντων, ο λογος που ξεκινησα το σχολιο αυτο ηταν ασχετος.
      Απλως ηθελα να πω πως αυτο το κειμενο (με υπογραφη τρολλερμπουκης κτλ και ταλιμπαν...
      ) ειναι πραγματι κουραστικο , κακογραμμενο και θα λεγα αν και συμφωνω με τον χαιζενμπεργκ ,πως το χει γραψει ο Μ.Νταλουκας.(μην το θεωρησετε μικροπρεπεια μου ... ειναι που κανει μπαμ)

      Δ.Φ

      Διαγραφή
    2. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σκοπό εξυπηρετούν όλοι αυτοί οι λυσσασμένοι που γράφουν κείμενα μόνο και μόνο για να παραστήσουν τους έξυπνους και τους υπεράνω. Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες σε όλους αυτούς που προσπαθούν μέσα από μπλόγκ να μας ξεστραβώσουν και να μας δώσουν σημαντικές πληροφορίες και απόψεις. Γνώμη μου είναι ότι αυτό προσπαθεί να κάνει και το Δισκορυχείον. Τέλος μια καλοπροαίρετη συμβουλή για όλους αυτούς τους λυσσασμένους, πηγαίνετε σε κάποιο γήπεδο να φωνάξετε και να βρίσετε με όλη σας τη δύναμη, μήπως και ξελαμπικάρετε!!

      Διαγραφή
  4. Κάτι θα έχω κάνει σ’ αυτή τη ζωή και τυραννιέμαι τόσο.

    Καλύτερα να διαβάσω τριάντα τόμους Βέλτσο (λιγότερο θα κουραστώ), παρά μια παράγραφο δικιά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ Άγνωστε, ΜΑΚΑΡΙ να είχα γράψει εγώ το κείμενο του "Τρελομπούκι"! Θα πρέπει να ήμουν τρελός να μην υπέγραφα τέτοιο διαμάντι. ΖΗΛΕΥΩ αυτό το κείμενο. Δείχνει άνθρωπο με Παιδεία και εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ. Είναι ό,τι καλύτερο διάβασα τελευταία. Κρίμα που δεν γνωρίζουμε ποιος το έχει γράψει. Μου δίνει την εντύπωση, ότι είναι γυναίκα. Αν είναι πράγματι έτσι...μια βαθιά υπόκλιση και ένα χειροφίλημα. Όμως όση σπάνια κομψότητα βγάζει αυτό το υπέροχο κείμενο, άλλη τόση ξινίλα, βγάζει "Άγνωστε", το σχόλιο το δικό σας. Να υποθέσω ότι είστε ο...Φώντας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το "Αγαπητέ Άγνωστε", είναι βέβαια για τον "Ανώνυμο" Δ.Φ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Από τα ταλέντα του Οικονομίδη… στα ταλέντα του Νταλούκα.

    Τρολερμπούκη, Γενικέ Κακεντρεχή, μην κάθεσαι στιγμή. Φύγε σου λέω, τρέχα! Ανοίγονται μεγάλοι δρόμοι για σένα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανοίγονται λεωφόροι σου λέω Τρολλερμπούκη... Σαϊπρες Αβενιους.

    ΑΦΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ. ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

    Και να ξηγιόμαστε Γενικέ Κακεντρεχή. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο απο αυτό που θεωρεί σημαντικό το Εγώ. Το δικό μου Εγώ. Δεν θα προβληματιστώ για τα το τι είναι σημαντικό ή ουσιαστικό για τα παιδιά του άλλου. Ούτε με τις ενστασεις του δίπλα. Ζω μπλογγάροντας για μένα και μόνο. Ξέρω, ξέρω... ειναι και αυτοί οι Άθλιοι... τα νηστικά της ενημέρωσης και τα άνεργα τις μουσικολογίας που λοιδωρούν τους ήρωες... Φευ! Υπάρχουν τα φατσομπούκια να τα σώσουν. Και τα ιντερνέτια να τα ταϊσουν.

    Αν τα αγάμητα νομιζουν πως θα με εξαφανίσουν... δεν θα το καταφέρουν, υπογράφω. Είμαι εδώ για μένα. Αν δεν αγαπησω το Εγώ μου, ποιός θα είμαι; Και γιατί;;; Τι θα μου διορθώσουν οι άλλοι; Δεν θέλω τίποτα και δεν ζήτησα τίποτα. Απο κανέναν.

    Ο Φων Τρουσέ είμαι και έχω γλώσσα και άποψη για μένα!!!

    "Ηχήστε οι σάλπιγγες, καμπάνες βροντερές
    Δονήστε σύγκορμη τη μέρα.
    Βογγήξτε τύμπανα πολέμου, τα τρομερά τα σχόλια
    Πετάξτε στον αγέρα,
    Στης καθαρής και της ξεκάθαρης ουσίας το παραπέρα,
    Σ' αυτό το μπλόγγ ακούμπαγε ολη η υδρόγειος σφαίρα.
    Παιάνες παίξτε στο ρυθμό της ειμαρμένης
    Εν Νταλουκίας μπας και σωθείς, κατακαημένη!"


    Δια την αντιγραφήν:
    >>>>>>>>>>>>>>>
    Τρολλερμπούκης ο Νιουγουεβίζιον
    <<<<<<<<<<<<<<<


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η φωνή της συνείδησής μου. Είμαι απίστευτα συγκινημένος. Είχα χρόνια να την ακούσω. Από τότε που ήμουν πιτσιρίκι και κατούραγα στα χωράφια, πνίγοντας τα μυρμηγκάκια.

      «Το παραδέχομαι ότι σε πρόδωσα
      Συνείδησή μου δε φταίω εγώ
      Κι αν όλα τα ’δωσα τόσο παράλογα
      Σ’ αυτό το… ποστ το ξαφνικό
      Συνείδησή μου δεν φταίω εγώ».

      Καφάσης Τρολερμπούκη…


      Διαγραφή
    2. Και κάνε μου τη χάρη μην ξαναστείλεις άλλο σχόλιο, γιατί δεν έχει δημοσίευση. Δεν μπορώ ν’ ασχολιέμαι μαζί σου. Διαβάζω κάτι του Αλέφαντου αυτή τη στιγμή.

      Διαγραφή
  9. Φώντα έχω πάθει πλάκα! Δεν πίστευα ποτέ ότι ένα blog μπορεί να συγκεντρώσει τόσο κόσμο, τόσα σχόλια, τόση κινητικότητα! Είναι δε ένας τέλειος αντικατοπτρισμός του κόσμου μας (σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και αν τον μετρήσεις), όπου το pareto principle ισχύει σχεδόν σαν αξίωμα (δε χρειάζεται καν να αποδειχθεί): δηλαδή το 80% των χρήσιμων πραγμάτων παράγεται από το 20% του κόσμου ενώ το υπόλοιπο 80% παράγει σκουπίδια (σε ελεύθερη μετάφραση).

    Ζω και παρατηρώ και εγώ ανθρώπους να ζουν μόνο μέσα από το Facebook, από το internet γενικότερα, ζώντας αποκλειστικά μια ζωή εξ’ αποστάσεως και τις περισσότερες φορές χωρίς να την ευχαριστιούνται καν. Τότε ευχαρίστηση είναι η μείωση της χαράς του άλλου ή γενικά του άλλου.

    Χαίρομαι πραγματικά που έχεις τόσους «εχθρούς» γιατί αυτό δείχνει ότι κάτι κάνεις καλά. Όμως εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι…και έτσι ήθελα να στο γράψω.
    Πιθανολογώ ότι θα πάρω και λίγη από τη δόξα σου («κοίτα πως τον γλύφει αυτός» κλπ).

    ΥΓ. Ακούω το νέο δίσκο του Eric Burdon όσο τα γράφω. Τι δισκάρα έβγαλε ο τύπος!

    Χάρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χάρη, υπάρχουν blogs που έχουν πολύ μεγαλύτερη κίνηση από το δικό μου (με δεκάδες σχόλια). Όχι τύπου δισκορυχείου ακριβώς – αν και, δεν ξέρω, μπορεί να υπάρχουν και τέτοια (ελληνικά εννοώ). Το ζήτημα είναι να προβάλλονται στο Δισκορυχείον ενδιαφέροντα θέματα (είναι δική μου η ευθύνη, παρότι, ορισμένες φορές, διάφοροι αναγνώστες έχουν υποδείξει αναρτήσεις), και ν’ ακολουθεί (όταν ακολουθεί) ένας ενδιαφέρων διάλογος. Καμμιά φορά τα πράγματα ξεφεύγουν, αλλά, όπως βλέπεις, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όλα είναι μέσα στο παιγνίδι, αρκεί να τηρούνται κάποιοι minimum κανόνες. Όταν αυτοί οι ελάχιστοι κανόνες κρίνω πως ξεπερνιούνται ο διάλογος (με κάποιους) θα κόβεται. Δεν μπορεί να στηριχθεί μια συζήτηση πάνω σε χουλιγκάνικα και υβριστικά σχόλια (θα έλεγα δε πως δεν μπορεί να στηριχθεί ούτε σε αδιάφορα και εξυπνακίστικα, αλλά τέλος πάντων). Θα το ξαναπώ για πολλοστή φορά. Δεν έχουμε καιρό για πέταμα.

    Eric Burdon θα φροντίσω ν’ ακούσω, καθότι παραμένει πάντα αγαπημένος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ρε συ χαλάρωσε λίγο..δεν στρέφεται όλος ο κόσμος γύρω σου..εσυ βρίζεις όλο τον κόσμο και περιμένεις εσένα να μην σε βρίζουν..τόσο εγωκεντρικός πια

    ΑπάντησηΔιαγραφή