Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

στο Παλάς Παγκρατίου…

Πέρασα πριν λίγο έξω από το Παλάς, στο Παγκράτι, και είδα να προβάλλεται (σε επανάληψη φυσικά) μια ταινία που μου άρεσε και που πέρασε μάλλον απαρατήρητη, όταν πρωτοπροβλήθηκε τη σεζόν 2009-2010. Επειδή είχα γράψει δυο λόγια γι’ αυτήν, όταν το blog δεν είχε πάρει ακόμη μπροστά (Μάρτιος 2010), θυμήθηκα την παλαιά ανάρτηση και την ρίχνω ξανά, ελπίζοντας να στείλω καμμιά ψυχή στου γερο-Μαθιού το σινεμά… Τρείς ταινίες ένα δεκάρικο…
Ο λόγος για το Celda 211. Μία ισπανική περιπέτεια «φυλακής», γυρισμένη από κάποιον Daniel Monzon. Η ταινία άξιζε. Μου θύμισε τις παλιές καλές στιγμές του είδους· το σπουδαίο The Glass House (1972) του Tom Gries με τον Vic Morrow και τον Alan Alda. Μου έκανε επίσης εντύπωση το ύφος και το στυλ της, που ήταν πολύ αμερικανικό. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό –για τέτοιου τύπου φιλμ, μάλλον είναι καλό–, πάντως παραμένει άξιον απορίας (και θαυμασμού) το πόσο έχει προχωρήσει το ισπανικό σινεμά. Αν μπορεί να φέρει εις πέρας τέτοιου τύπου ταινίες, τότε δεν του λείπει τίποτα.
Δεν έχω υπ’ όψιν μου τι εντυπώσεις άφησε το Κελί 211 στην Ελλάδα. Μάλλον πέρασε στο ντούκου. Η περιπέτεια ποτέ δεν ήταν το φόρτε της κριτικής… Ένας φίλος που την είχε δει πριν από μένα –και τη συζητήσαμε– μου είπε ότι δεν του άρεσε πολύ, γιατί είχε στοιχεία… αναληθοφάνειας. Εγώ θα έλεγα πως όλο το φιλμ σεναριακά στηρίχθηκε σε μια «γκαντεμιά» (εδώ κολλάει το «αναληθοφανές»), επιχειρώντας να συνδέσει –γόνιμα– στοιχεία μελό, με πολιτικές αναφορές στην ΕΤΑ και άλλα τινά.
Προσωπικώς δεν μ’ ενοχλούν τα «ψεύτικα» στοιχεία στις ρεαλιστικές ταινίες (σινεμά βλέπουμε, μην το ξεχνάμε αυτό), από τη στιγμή που μπορεί –έστω και στη σφαίρα του απίθανου τοποθετημένα– να συμβούν. Το ζήτημα είναι τι βγαίνει στο τέλος. Ποιο είναι το ζουμί… Και στο Κελί 211 το ζουμί δεν είναι καθόλου χολιγουντιανό. Ξερνάς ακόμη και με ευρωπαϊκές ταινίες, που υιοθετούν απερίγραπτα φινάλε προκειμένου να εισέλθουν στην αμερικανική αγορά. Το ότι ο Ισπανός αποφασίζει να βγάλει από τη μέση τούς κατά τεκμήριο «θετικούς» και «αθώους» χαρακτήρες της ταινίας του σου αφήνει μία… σινεφιλική χαρά. Περισσότερη όμως χαρά παίρνεις, όταν επιλέγει, ως επιζήσαντες από το μακελειό του τέλους, τα «καθάρματα». Τον Κολομβιανό κατ’ αρχάς (που για μένα δρα ως από μηχανής θεός – όχι για σεναριακούς λόγους) και, κυρίως, το αφεντικό των φυλακόβιων (σπουδαίος ο Luis Tosar), που μπορεί ναι μεν να είναι εγκληματίας-ισοβίτης, αλλά διεκδικεί (και τις κερδίζει) δάφνες αγωνιστή μέσα στη μικροκοινωνία της φυλακής. Έτσι το βλέπω…

6 σχόλια:

  1. John

    ταινιαρα το Celda 211,δεν ξερω για τους κριτικους (χεστηκα βασικα) αλλα την ειδε αρκετος κοσμος εδω,τουλαχιστον καμια 20αρια ξερω μονο εγω..

    αν βρεις χρονο δες και αυτο (Ισπανικο επισης)

    http://www.youtube.com/watch?v=Guh0r1x8pF8

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάλι παίζει ο Tosar απ’ ό,τι είδα στο τρέιλερ. Ενδιαφέρον. Θα το δω. Το ξέρουν το θρίλερ οι Ισπανοί…

      Διαγραφή
  2. Καλησπερα Φωντα.
    Το Celda ειναι ωραια ταινια οπως και το El Cuerpo 2012.Μια απ τς καλυτερες ταινιες ομως του νεου mainstream Ισπανικου σινεμα ειναι το το Nueve reinas 2000 που βαζει στην ακρη αρκετες blockbusterεριες του ειδους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Electric Looser.
      Με πιάνετε αδιάβαστο σε σχέση με το νέο ισπανικό σινεμά. Εγώ έχω μείνει λίγο στα παλιά, σ’ εκείνα με τα οποία μεγάλωσα – και δεν εννοώ τον Buñuel σώνει και καλά, αλλά τον Jess Franco ή τον Eugenio Martín (π.χ. «Το Εξπρές του Τρόμου» με τον Telly Savalas στον καλύτερο ρόλο του).
      Σημειώνω όσα λέτε και θα τα έχω κατά νου…

      Διαγραφή
    2. Και Mientras Duermes με τον πρωταγωνιστή του Celda 211 σε ακόμα πιο psycho ρόλο και το πολύ καλό/ανατρεπτικό La Cara Occulta. Επίσης το σχεδόν αρχαιοελληνικό δράμα Sex y Lucia του Χούλιο Μέδεμ.
      Γενικά το νέο Ισπανικό σινεμά έχει πολλά να πει.
      (Και ναι οι 9 βασίλισσες που ανέφερε ο φίλος πιο πάνω είναι επίσης δυνατή ταινία.)

      Διαγραφή
  3. Καλησπερα.Θα ηθελα να κανω μια διευκρινιση.Η ταινια Nueve reinas ειναι αργεντινικη.Πρωταγωνιστης ο Ricardo Darin,ισως ο πιο σημαντικος συγχρονος αργεντινος ηθοποιος με παμπολλες ταινιες στο ενεργητικο του (πολλες απο αυτες εχουν παιχτει και στους ελληνικους κιν/φους).Καλυτερη στιγμη του,για μενα,το El secreto de sus ojos (2009) το οποιο βραβευθηκε με το οσκαρ καλυτερης ξενογλωσσης ταινιας. (περα απο τα υπολοιπα βραβεια που σαρωσε την συγκεκριμενη χρονι )

    ΑπάντησηΔιαγραφή