Τρίτη 29 Απριλίου 2014

6η (και τελευταία) ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

Ξεκινώντας να γράφω αυτά τα κείμενα για τις Ολυμπιάδες Τραγουδιού (την 14/10/2010 έγινε η πρώτη ανάρτηση), δεν περίμενα πως θα είχαν τόση αναγνωσιμότητα (μέσα στα πλαίσια που κινείται το δισκορυχείον). Μας διάβασαν και μας… διαμοίρασαν λοιπόν, ενώ μέχρι και… κατεστημένες φυλλάδες «δανείστηκαν» φωτογραφίες μας (χωρίς να αναφέρουν την πηγή – εννοείται) προκειμένου να πλαισιώσουν τινές, σχετικές, δικές τους αρλούμπες ή ανακρίβειες. Το θέμα είναι πως για πρώτη φορά στον Τύπο (γραπτό και ηλεκτρονικό) χύθηκε φως γύρω από το τι ακριβώς ήταν οι συγκεκριμένες πολιτιστικές εκδηλώσεις, που είχαν αποκτήσει στον καιρό τους παγκόσμιο ενδιαφέρον – περιγράφηκε δηλαδή με… καλλιτεχνικώς ορθό τρόπο η πραγματικότητα εκείνου που ήταν, άνευ κόμπλεξ και κολλημάτων. Φυσικά, κι επειδή από την σαχλαμάρα ποτέ δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει, ορισμένοι δημοσιογραφούντες του τελευταίου καιρού στην προσπάθειά τους να εμφανιστούν… δημοκρατικότεροι των δημοκρατών και προοδευτικότεροι των προοδευτικών (παίρνοντας αφορμή και από το χρυσαυγίτικο φαινόμενο) και όντας ανίκανοι να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι μπέρδεψαν στο ξερό τους το κεφάλι τις Ολυμπιάδες Τραγουδιού με άλλες τινές εκδηλώσεις του χουντικού καθεστώτος, αδυνατώντας να αντιληφθούν το βεληνεκές εκείνου του θεσμού, που έφερνε κοντά στο ελληνικό κοινό, και μάλιστα «ζωντανά», μέγιστα ονόματα του παγκοσμίου ελαφρού, ποπ (ή και ροκ) τραγουδιού της εποχής (είτε αναφέρεται κανείς στους διαγωνιζόμενους, είτε στους guests). Έτσι, εκείνο που πρέπει να ξανατονίσω, επειδή η επανάληψη, πού θα πάει, θα γίνει… μήτηρ μαθήσεως, είναι πως οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού δεν είχαν ουδεμία σχέση με το… καρναβάλι της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων ή άλλες τινές φαιδρότητες του καθεστώτος (επέτειοι της 21ης Απριλίου κ.λπ.). Αποτελούσαν, δε, (οι Ολυμπιάδες) μαζί με το Φεστιβάλ Αθηνών (το οποίον η χούντα το διατήρησε, το στήριξε και το προώθησε), την Πολεμική Έκθεση του Ζαππείου (1968), τους επαίνους της Ακαδημίας Αθηνών και τα λογοτεχνικά βραβεία του (χουντικού) Υπουργείου Παιδείας (με την συντριπτική πλειονότητα των βραβευθέντων να τα αποδέχονται…) προϊόντα της «Πνευματικής Ελλάδος», όπως διεμήνυε και το καθεστωτικό περιοδικό Θέσεις και Ιδέαι (τόμος Α, τεύχος 4, Απρίλιος 1969). Έτσι, λοιπόν, κι ενώ ουδεμία συσχέτιση υπάρχει μεταξύ των (παγκοσμίων) Ολυμπιάδων Τραγουδιού και των Εορτών Πολεμικής Αρετής (στόχος των οποίων ήταν η «εσωτερική κατανάλωση») βγαίνουν διάφοροι άσχετοι και γράφουν ό,τι τους κατέβει. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε τι εννοώ (τα bold γράμματα δικά μου)…
1. «Την ώρα που ο κόσμος όλος ερχόταν ανάποδα στα τέλη του ’60 –το Βιετνάμ, η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, ο Μάης του ’68, η έξοδος των χίπις, το LSD, οι μεγάλες συναυλίες της ροκ στο Σαν Φρανσίσκο κ.ά.–, εμείς εδώ συνεχίζαμε το ‘πάρτι’ με άγρια ξενύχτια, βουνό τα πιατικά στην Παραλιακή και παρελάσεις αρμάτων στις Ολυμπιάδες Τραγουδιού».
Χάρη Ποντίδα στην εφημερίδα Τα Νέα Σαββατοκύριακο, 21-22 Απριλίου 2012
2. «Η αισθητική βαρβαρότητα, ο εκχυδαϊσμός κάθε τι θεωρουμένου υψηλού και αγαθού έφθασε στον κολοφώνα της δόξας του με τις ολυμπιάδες του τραγουδιού και με τις πανηγύρεις του τύπου ‘Η πολεμική αρετή των Ελλήνων’ που έγιναν για την επέτειο του πραξικοπήματος. Μπροστά σε τεράστια λύρα η οποία αντί χορδών έχει πυρσούς, η Κλειώ Δενάρδου, από τις αγαπημένες αοιδούς της εποχής, άδει εν μέσω Παναθηναϊκού Σταδίου ‘Πού να 'ν' ο ίσκιος σου, Θεέ, να 'ρθω να προσκυνήσω’…».
Αναστασία Λαμπρία στο protagon.gr
3. «Πλάνα από τις γιορτές πολεμικής αρετής της χούντας στο Καλλιμάρμαρο, αλλά και από εκδηλώσεις όπως η Ολυμπιάδα Τραγουδιού, αποτυπώνουν την ακραία κακή έως φαιδρή αισθητική της χουντικής προπαγάνδας».
Από δελτίο Τύπου της εκπομπής της ΕΡΤ Το Πολιτιστικό Έγκλημα της Χούντας με την Ρένα Θεολογίδου
4. «Η γελοιωδέστερη όλων καλλιτεχνική έκφραση των συνταγματαρχών ήταν οι εκδηλώσεις που ελάμβαναν χώρα στο Παναθηναϊκό Στάδιο προς τιμήν της ‘πολεμικής αρετής των Ελλήνων’... Εν μέσω χειροκροτημάτων και μπροστά σε μια λύρα, που για χορδές είχε πυρσούς, η Κλειώ Δενάρδου τραγουδούσε το ‘Που να ν ο ίσκιος σου Θεέ, να ρθω να προσκυνήσω’... Αρχαίες τριήρεις και το πολεμικό ‘Αβέρωφ’, φτιαγμένα από φελιζόλ σύρθηκαν μέσα στο Στάδιο πάνω σε στρατιωτικά οχήματα, ενώ στον λόφο του Αρδηττού αξιωματικοί από όλα τα σώματα καθώς και εύζωνοι περιέβαλλαν μεγαλοπρεπώς το ομοίωμα του πτηνού».
Στέλλα Κεμανετζή, ethnos.gr.
Όταν η Χάρη Ποντίδα γράφει για «παρελάσεις αρμάτων στις Ολυμπιάδες Τραγουδιού» (θα τις είδε στο Ben-Hur και μπερδεύτηκε…), όταν η Αναστασία Λαμπρία μιλάει για «αισθητική βαρβαρότητα» και «εκχυδαϊσμό» (και… δεν αναφέρεται στα σώου και τα ριάλιτι της ιδιωτικής TV!), όταν στο δελτίου Τύπου της πάλαι ποτέ ΕΡΤ διαβάζουμε για «ακραία κακή έως φαιδρή αισθητική» (ενώ η αισθητική της Eurovision π.χ., την οποίαν μάς κάνει κατάπλασμα επί αιώνες η ΕΡΤ είναι… ακραία καλή και υψηλή– σαν δεν ντρέπονται λέω εγώ) και όταν η Στέλλα Κεμανετζή τα έχει όλα μπουρδουκλωμένα στο κεφάλι της ανακατεύοντας... ψάρι με κρέας, τότε το μόνο που μένει να αναρωτηθώ είναι σε τι ακριβώς δημοσιογράφους έχουμε εναποθέσει την (κριτική) ενημέρωσή μας. Ή όπως έγραφε, μ’ ένα κάποιο νόημα, και ο Λάκης Μπέλλος στο Πάμε Λουκέτο στην Εφημερίδα των Συντακτών (16/3/2014):
«Ενοικιάζεται από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο το Παναθηναϊκό Στάδιο, γνωστό και ως Καλλιμάρμαρο, λόγω εκποίησης της χώρας.(…) Στην αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν για την τέλεση μέρους των Παναθηναίων προς τιμήν της θεάς Αθηνάς και τώρα για τον τερματισμό του μαραθώνιου δρόμου από τον Γεώργιο Παπανδρέου.(…) Έγινε στον χώρο ο τελικός μπάσκετ ΑΕΚ-Σλάβια σε μνημειώδη περιγραφή Βασίλη Γεωργίου και πρόκειται να διεξαχθεί ο τελικός Τσάμπιονς Λιγκ Ολυμπιακού-Ρεάλ Μαδρίτης.(…) Επίσης στο στάδιο αυτό διοργανώθηκε για κάποια χρόνια και η Ολυμπιάδα Τραγουδιού από τον Νίκο Μιχαλολιάκο, η οποία διακόπηκε.(…)» (για τους στόκους μπορεί και να είναι... αλήθεια). Πάμε όμως και στην ουσία…
Η 6η και τελευταία Ολυμπιάς Τραγουδιού διεξήχθη στο Παναθηναϊκό Στάδιο το τριήμερο 13,14, 15 Ιουλίου 1973, ήταν υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Επιστημών (το οποίον «έχτισε» η χούντα και διατήρησε η δημοκρατία) και είχε ως καλλιτεχνικό διευθυντή της τον Γιώργο Οικονομίδη. Από την εισαγωγή του πολυσέλιδου έντυπου προγράμματος διαβάζουμε…
«Η επιτυχημένη πορεία ενός ετησίου καλλιτεχνικού θεσμού συνεχίζεται και εφέτος. Είναι η έκτη χρονιά κατά την οποίαν διακριθέντες τραγουδιστές από 40 διαφορετικές χώρες του κόσμου θα φθάσουν στην Αθήνα για να διαγωνισθούν στο μοναδικό καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο για την Απολλώνια δάφνη της πιο ωραίας νίκης του διεθνούς πενταγράμμου. Η ιδέα της Ολυμπιάδος του Τραγουδιού που γεννήθηκε σ’ αυτή την χώρα του ήχου, του φωτός και του θεού Απόλλωνα βρήκε από τα πρώτα βήματά της ιδιαίτερη παγκόσμια ανταπόκρισι. Η κατοπινή εξέλιξι του θεσμού έδειξε πόσο αναγκαία ήταν η ιδέα της Ολυμπιάδος Τραγουδιού και πόσο διψούσε ο διεθνής καλλιτεχνικός κόσμος για μια τέτοια συνάντησι άμιλλας μέσα σε ένα εθνικό στίβο με τόση μακραίωνη παράδοσι και ιστορία στην τέχνη και στον πολιτισμό. Ίσως αυτό το αγκάλιασμα των νέων ήχων που φθάνουν και διαγωνίζονται στον διαιώνιο χώρο της Παλλάδος Αθηνάς, με τους απόηχους της ιστορίας και των παραδόσεων έφεραν τόσο γρήγορα την επιτυχία σε αυτό το ξεκίνημα, σε αυτό το θεσμό που άρχισε σαν μια ωραία έμπνευσι και έφθασε να γίνη ένας απαραίτητος ετήσιος παγκόσμιος καλλιτεχνικός διαγωνισμός. Τώρα η Ολυμπιάδα Τραγουδιού είναι μια καλά οργανωμένη και καθιερωμένη ετήσια καλλιτεχνική τέλεσι που οδηγεί αποτελεσματικά στην αλληλοκατανόησι και συνενώνει με δεσμούς φιλίας νέους από δεκάδες χώρους όλου του κόσμου. Είναι μια υψηλή καλλιτεχνική λειτουργία που οι ήχοι της σκορπίζονται με τα ερτζιανά κύματα (σ.σ. μπααα…) σ’ όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη φέρνοντας μηνύματα από την πατρίδα της μελωδίας σε κάθε γωνιά της γης. Έτσι η πορεία του θεσμού συνεχίζεται. Κάθε χρόνο η μια επιτυχία προστίθεται στην προηγούμενη. Το μέλλον αυτού του θεσμού προοιωνίζεται πιο λαμπρό από ότι το φαντάστηκαν οι εμπνευσταί του».
Το να συνέδεες, βεβαίως, έναν καλοκαιρινό διαγωνισμό τραγουδιού –που οργανωνόταν στην Ελλάδα κι είχε παγκόσμιο βεληνεκές– με τους Απόλλωνες και τις Παλλάδες πήγαινε ταμάμ με την τουριστική προβολή της χώρας, αφού τις Ολυμπιάδες παρακολουθούσαν πάμπολλοι «ξένοι», που ως γνωστόν είναι ευεπίφοροι στο... αρχαίο πνεύμα αθάνατο. Και βεβαίως η χούντα δεν θα μπορούσε να προβάλλει ένα τέτοιο γεγονός χρησιμοποιώντας στην καμπάνια της τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο ή τον Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλήτη, φορτώνοντας χώρους και σκηνές με τον ανάλογο ελληνικο-χριστιανικό διάκοσμο. Τα αρχαιοελληνικά στοιχεία δηλαδή που εμφανίζονταν στις Ολυμπιάδες (στα σκηνικά ή σε κάποια εμβόλιμα χορευτικά θεάματα) και που... παραξενεύουν μερικούς αδαείς, είχαν ξεκάθαρο τουριστικό και ουχί… παγανιστικό χαρακτήρα. Και όπως είχα γράψει και παλαιότερα (σε όλες τις προηγούμενες… ολυμπιακές αναρτήσεις)… οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού μπορεί να υπήρξαν… έμπνευση ενός δικτατορικού καθεστώτος στην προσπάθειά του να ασκήσει πολιτιστική πολιτική, ποντάροντας ταυτοχρόνως και σε μία έξωθεν «καλή μαρτυρία», αλλά από την άλλη δεν μπορεί να αποσιωπάται και να διαστρεβλώνεται το γεγονός πως και στις έξι διοργανώσεις έδωσαν το παρόν διακεκριμένοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα (ως guests) και πως ακούστηκαν κάμποσα καλά τραγούδια (από τους διαγωνιζόμενους, πολλοί και πολλές εκ των οποίων ήταν μεγάλες φίρμες στις χώρες τους), τα οποία δεν είχαν ουδεμία σχέση με ό,τι θα ονομάζαμε έτσι επιτιμητικώς, ή υποτιμητικώς, ως χουντοτράγουδα.
Η οργανωτική επιτυχία των Ολυμπιάδων Τραγουδιού οφειλόταν βασικά στις ομάδες ανθρώπων που δούλευαν γι’ αυτές, και στις οποίες συναντούμε γνωστά και πολύ γνωστά ονόματα (κάθε καλλιτεχνικού χώρου) της εποχής. Για παράδειγμα στην οργάνωση της 6ης Ολυμπιάδας συμμετείχαν από διάφορες θέσεις ο Γιώργος Οικονομίδης και ο Τάκης Καμπάς, οι σκηνοθέτες Ίων Νταϊφάς και Γιώργος Τζαβέλλας(!), οι συνθέτες Ζακ Ιακωβίδης, Μενέλαος Θεοφανίδης και Γιώργος Χατζηνάσιος, ο δημοσιογράφος Νότης Κύτταρης, ο σκηνοθέτης του θεάτρου Τάκης Μουζενίδης(!), οι διευθυντές ορχήστρας Τάκης Αθηναίος και Κώστας Κλάββας και άλλοι διάφοροι. Επίσης στην Επιτροπή Βραβεύσεως που ήταν 24μελής, και διεθνής, προΐστατο ο σπουδαίος Κώστας Γιαννίδης (την Ελλάδα εκπροσωπούσε ο Γιώργος Κατσαρός), ενώ στην Ειδική Επιτροπή Επιλογής του Δημοφιλέστερου Τραγουδιστού συναντάμε ανάμεσα σε άλλους τους Απόστολο Μαγγανάρη (ο «πάπας» του ελληνικού περιοδικού Τύπου), Λευτέρη Κογκαλίδη, Νέστορα Μάτσα, Κώστα Πρετεντέρη, Κική Σεγδίτσα και Γιάννη Μαρή! Τώρα, οι βλάκες μπορεί να τους βγάλουν όλους αυτούς χουντικούς, ακόμη και τον Μαρή που είχε βρεθεί στο βουνό δίπλα στο ΕΑΜ, βοηθώντας στην συνέχεια και στην διαλεύκανση της δολοφονίας του Λαμπράκη. Πάμε όμως και στο ζουμί…
Στην 6η Ολυμπιάδα τραγουδιού συμμετείχαν 40 χώρες, διαγωνίστηκαν δηλαδή 40 τραγούδια τα οποία θα μοιράζονταν τρία μεγάλα βραβεία (1ον, 2ον και 3ον, για συνθέτη, στιχουργό και ερμηνευτή το κάθε ένα), επτά τιμητικές διακρίσεις και τρία «ειδικά βραβεία» (Καλλίτερος Ερμηνευτής, Ενορχήστρωση, Δημοφιλέστερος Ερμηνευτής)… μην αφήνοντας κανέναν παραπονούμενο. Το  πρώτο βραβείο λοιπόν πήγε στον Καναδά και στο τραγούδι “Kamouraska” που ερμήνευσε η Julie Arel, το δεύτερο απονεμήθηκε στην Αρούμπα (νησιωτικό κράτος στην Καραϊβική, στις ολλανδικές Αντίλλες, βορείως της Βενεζουέλας) και στο τραγούδι “Dirty lady” που ερμήνευσε ο J.B. Euson (πήρε και το βραβείο του Δημοφιλέστερου Ερμηνευτή), τρίτο βραβείο κατέλαβε το γιουγκοσλαβικό τραγούδι “The last day of summer” που ερμήνευσε η Radoyka, τέταρτο ήταν το “May the sun never set” με τον Miki Antony που τραγούδησε για την Μεγάλη Βρετανία κ.ο.κ. Από τις υπόλοιπες συμμετοχές ξεχωρίζω κάποια πολύ γνωστά, απλώς γνωστά ή όχι και… τόσο άγνωστα ονόματα όπως τον Luis Aguilé (Αργεντινή), την Lisa Linn (Δανία), την Danièle Vidal (Γαλλία), την Bobbi Marchini (Αυστραλία), την Natalie Cole (ΗΠΑ) στο ξεκίνημα της καριέρας της που με το “Tell me to my face” κατέλαβε την 8η θέση, την Aliza Azikri (Ισραήλ), τον Les Carlton (Μπαρμπάντος), την Sarolta Zalatnay (Ουγγαρία) για την οποίαν έχω αφιερώσει ξεχωριστή ανάρτηση, την Laila Westersund (Σουηδία), την Seija Simola (Φινλανδία) και βεβαίως τον Τέρη Χρυσό, που τραγούδησε για την Ελλάδα το «Σ’ αγαπώ δυο φορές» των Κώστα Ξενάκη-Βασίλη Φωτεινάκη.
Τα περισσότερα από τα τραγούδια της 6ης Ολυμπιάδας αποτυπώθηκαν και στην δισκογραφία, γεγονός αποδεικτικό της σημασίας που έδιδαν οι καλλιτέχνες στην συγκεκριμένη «συμμετοχή». Από ένα πρώτο ψάξιμο εντόπισα τα εξής:
1. Το πρώτο βραβείο Kamouraska” με την Julie Arel υπάρχει στο LP της “Merci À Toi” [CAN. Capitol ST 70045, 1976]. Άγνωστο αν κυκλοφόρησε σε 45άρι στην Ελλάδα ή τον Καναδά.
2. Το δεύτερο βραβείο “Dirty lady” με τον J.B. Euson κυκλοφόρησε σε ελληνικό 45άρι ως “Dirty lady/ Julie” [International Polydor Production 2121 179, 1973], αλλά και σε ολλανδικό ως “Dirty lady/ I can see clearly now” [Polydor 2050 264, 1973].
3. Το τραγούδι της Γαλλίδας Danièle VidalJe pense a lui” υπάρχει στο 45άρι “Je suis une chanson/ Je pense a lui” [Riviera 121 503], με το πρώτο κομμάτι να είναι σύνθεση του Χάρη Χαλκίτη σε στίχους Boris Bergman.
4. Το βραζιλιάνικο τραγούδι “Paz sem cor” με τον Agostinho Dos Santos ακούγεται στο φερώνυμο LP του [BR. Continental SLP 10.118, 1973]
5. Το ελληνικό τραγούδι «Σ’ αγαπώ δυο φορές» υπάρχει στο LP του Τέρη Χρυσού «Αρλεκίνος» [Pan-Vox X 33 SPV 10156, 1073].
6. Το ιταλικό τραγούδι “Il coraggio di tornare” με τον Roberto Callegaro ακούγεται στο 45άρι “Giochi/ Il coraggio di tornare” [Ariston AR 0603, 1973].
7. Το φινλανδικό τραγούδι “I’ll cry today” με την Seija Simola υπάρχει στο 45άρι “I’ll cry today/ Everything comes up in time” [PRO 4, 1973]
8. Επίσης έχουν δισκογραφηθεί το “Camina, camina” με τον Αργεντινό Luis Aguilé, το “No tomorrow” με την Αυστραλέζα Bobbi Marchini σε ετικέτα Albert Productions, τοTu y yo formamos una multitude” της Βενεζουελανής Elaiza Romero από το γκρουπ του πατέρα της Aldemaro Romero Y Su Onda Nueva στο οποίο έχω αναφερθεί σε ξεχωριστή ανάρτηση στο δισκορυχείον, το “Me marchare” του Ισπανού Juan Manuel σε προσωπικό LP του, το “Anastasia” με τον Ολλανδό Leon de Graaff (μάλλον ως “Too bad Anastasia”) σένα LP τού 1971, τοByłam ptakiem” με την Πολωνή Zdzisława Sośnicka, μάλλον το “Alerg printer stele spre tine” με τον Ρουμάνο Aurelian Andreescu, το “To be or not to be” με την Τουρκάλα Ayla Algan… πιθανώς δε και τα υπόλοιπα.  
Όμως και η παρουσία των guests ήταν αξιοπρόσεκτη, αφού στην 6η Ολυμπιάδα τραγούδησαν οι Peppino Di Capri, Silvie Vartan και Johnny Hallyday, Rocky Roberts και Coleman, Digno Garcia y sus Carios και Aldemaro Romero and his Onda Nueva Group.
Τέλος, υπήρξε κι ένα οδυνηρό γεγονός που σημάδεψε εκείνη την διοργάνωση. Η συμμετοχή της Βραζιλίας ήταν το τραγούδι “Paz sem cor”, που θα απέδιδε ο Agostinho Dos Santos. Δύο ημέρες πριν ξεκινήσει η Ολυμπιάδα ο Dos Santos βρισκόταν στην πτήση Rio De Janeiro-Παρίσι, καθ’ οδόν προς την Αθήνα. Το Boeing 707 στο οποίον επέβαινε θα πραγματοποιούσε λόγω βλάβης αναγκαστική προσγείωση λίγο έξω από το αεροδρόμιο Orly, κατά τη διάρκεια της οποίας θα σκοτώνονταν 123 άτομα – ανάμεσά τους και ο βραζιλιάνος τραγουδιστής (ήταν 11 Ιουλίου 1973). Την 14η Ιουλίου το “Paz sem cor” θα ακουγόταν στην Αθήνα κανονικά, μετά από ένα λεπτό σιγής, μόνον από την ορχήστρα… 

28 σχόλια:

  1. Οι αναρτήσεις για τις προηγούμενες Ολυμπιάδες:

    1η Ολυμπιάδα (1968)
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/10/1.html

    2α Ολυμπιάδα (1969)
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/06/2.html

    3η Ολυμπιάδα (1970)
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/11/3.html

    4η Ολυμπιάδα (1971)
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/12/4.html

    5η Ολυμπιάδα (1972)
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/07/5.html

    Για την Sarolta Zalatnay, που από pop ουγγρικό σύμβολο κατέληξε να ποζάρει στα γεράματά της για το Playboy…
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/06/sarolta-zaltnay-1973.html
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2009/10/sarolta-zalatnay-funky.html

    Για τους Aldemaro Romero y Su Onda Nueva που εμφανίστηκαν ως guests...
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/02/aldemaro-romero-onda-nueva.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα ειπες ολα. Αλλά, δεν ζει ο Παπαδόπουλος να σε βραβεύσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Sakis, μήπως έχεις γράψει πουθενά κανα μαλακισμένο κείμενο για τις Ολυμπιάδες Τραγουδιού και πειράχτηκες γιατί δεν σε κατσάδιασα; Ξέρεις… μου ξεφεύγουν κι εμένα, όσο κι αν ψάχνω… Αν μου το στείλεις, πάντως, θα σου κάνω τη χάρη να στα ψάλλω…

      Διαγραφή
  3. SAKIS… δεν θα συνεχίσω να σου δημοσιεύω βλακείες. Παρακολουθείς το blog κατά γράμμα από χρόνια και ξέρεις τι εννοώ. Αν είσαι «κάποιος» –γιατί τώρα δεν είσαι τίποτα– βρες το θάρρος να το δηλώσεις και τότε θα σου δημοσιεύσω ό,τι τραβάει η ψυχή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Από σχόλιο Βραζιλιάνου στο YouTube, κάτω από το τραγούδι του Agustinho Dos Santos:

    “Agostinho iria defender esta música na Olimpíada da Canção de Atenas, na Grécia, em 1973. Entretanto, aconteceu a fatal queda do avião que o transportava, quando este ia fazer escala no aeroporto de Orly, em Paris, França, que levou à morte inúmeros brasileiros que com ele estavam à bordo. Perdia assim, o Brasil, um de seus maiores e mais perfeitos cantores, com apenas 41 anos”.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πραγματι η Ολυμπιαδα αποτυπωνει την κακη έως φαιδρη αισθητικη της χουντικης προπαγανδας. Δεν καταλαβα που ειναι το προβλημα σου και τι θελεις να αποδειξεις. Και τοση πρεμουρα με τη χουντα πια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το «πράγματι» τι σημαίνει ανώνυμε; Ήσουν εκεί και παρακολουθούσες, κι έχει να μας δώσεις στοιχεία από πρώτο χέρι; Για κάνε μας τη χάρη τώρα… Εγώ δεν μίλησα για αισθητικές – είπα απλώς ότι οι Ολυμπιάδες δεν είχαν ουδεμία σχέση με τα υπόλοιπα χουντικά πανηγύρια (που ήταν για εσωτερική κατανάλωση).
      Αν θέλω κάτι ν’ αποδείξω είναι την ηλιθιότητα που δέρνει όσους αγνοούν στοιχεία και λεπτομέρειες, και πάρα ταύτα θέλουν να έχουν λόγο που να μετράει. Κάτι προοδευτικούς της πλάκας, κάτι τσιράκια των φιλελέδων, κάτι ζωντόβολα κοσμοπολίτες.
      Και καμμία πρεμούρα δεν έχω για τίποτα. Γουστάρω τα παλαιά φεστιβάλ –εκεί όπου άκουγες αληθινά τραγούδια– και όχι τις σύγχρονες αηδίες των TV-shows κ.λπ., και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχω γράψει (εκτός των Ολυμπιάδων) για τα φεστιβάλ του Sanremo και της Θεσσαλονίκης, για το Tokyo International Pop Festival, για το Festival de la Cancion Mediterranea, για το Φεστιβάλ Αθηνών, για το Sopot International Song Festival και πάει λέγοντας… τα περισσότερα και με ελληνικό ενδιαφέρον. Πάτα την ετικέτα “festival” για να διαβάσεις και να φχαριστηθείς. Άντε τώρα…

      Διαγραφή
    2. Ώρες ώρες δεν καταλαβαίνω τι γίνεται με αυτό το blog. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τον Φ.Τ.; Γιατί διαβάζουμε συχνά πυκνά αρνητικά σχόλια; Υπάρχουν πολλά ανάλογα blog ή sites στη χώρα; Σε όποιον δεν αρέσει, ας μη διαβάζει...

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμε σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο στήριξης, αλλά, πραγματικά, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τα «αρνητικά» σχόλια, αφού παρέχουν ευκαιρίες ώστε να ξεκαθαρίζονται ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Το ζήτημα είναι ότι, συνήθως, τα σχόλια αυτά (τα «αρνητικά») είναι απλώς επικριτικά και όχι κριτικά-εποικοδομητικά, με αποτέλεσμα να μην βοηθούν στην κουβέντα. Γίνονται δηλαδή από αναγνώστες (άσχετους κατά βάση) κύριο μέλημα των οποίων είναι να με θίξουν (και μόνον).
      Είπαμε, επί του προκειμένου, ότι τις Ολυμπιάδες Τραγουδιού τις στήριξαν σημαντικές προσωπικότητες της εποχής (Γιώργος Τζαβέλλας, Τάκης Μουζενίδης, Κώστας Γιαννίδης, Απόστολος Μαγγανάρης, Νέστορας Μάτσας, Κώστας Πρετεντέρης, Γιάννη Μαρής…), αφήνω το τραγουδιστικό δυναμικό που ήταν υψηλοτάτου επιπέδου, επειδή γινόταν σ’ αυτές μια σοβαρή δουλειά. Οι στόκοι δεν θέλουν αυτό να το αποδεχθούν… επειδή τρέμουν μην τους πουν ότι συμπλέουν με μια επιλογή του δικτατορικού καθεστώτος. Λες και βάζουν υποψηφιότητα με τον ΣΥΡΙΖΑ…

      Βλέπεις τι γίνεται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ με τον υποψήφιο ευρωβουλευτή (του ΣΥΡΙΖΑ) συνταγματολόγο Ηλία Νικολόπουλο… Μέχρι και «συνταγματολόγο της Χρυσής Αυγής» τον αποκάλεσαν…

      Διαγραφή
  6. Eξαιρετικό το post,Φώντα και για τις πληροφορίες και για τα σχόλια σου.Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι ζόρι τραβάνε όλοι αυτοί...Λες και γίνεται επίτηδες...Ο χώρος αφορά την μουσική,τα trolls-υπάλληλοι να πάνε αλλού να πουλήσουν κομματοφροσύνη, τόσα site υπάρχουν που τους ταιριάζουν.Έλεος πλέον. Ήθελα να σου πω να μην ασχολείσαι, αλλά κοίτα που τελικά ασχολούμαι κι εγώ ..Μαστιγα... και ρουφήχτρα ηλιθιότητας που τελικά μας ρουφάει όλους,ακόμα κι αν είμαστε υποψιασμένοι...
    καλή αντοχή...
    Γιάννης Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φώντα καλησπέρα,
    και τα 6 άρθρα σου για τις ολυμπιάδες τραγουδιού ειναι πολυ καλά μην ακούς τις εξυπνάδες.
    Προσωπικά είχα ξεχάσει οτι ο Johnny Hallyday και η Silvie Vardan ηταν το 1973. Θυμάμαι ότι ειχα λυσσάξει να πάω σε μια Ολυμπιάδα (εφηβικός ερως με τη Silvie) και συνοδεια γονιών ειχα παρακολουθησει μια απλα δεν θυμόμουν οτι ηταν 1973. Το οτι τραγούδησε και η Natalie Cole κριμα να μην το θυμάμαι!!! Πολύ καλή φωνή αλλά τότε διαφορετικές προτιμήσεις
    Μηπως είμαι χουντικός ?? Επειδή ενας 15άρης έτρεχε να ακούσει τον johnny και τη Silvie?
    Αλλά αρπάζεσαι εύκολα βρε παιδί μου.
    Το πιο σημαντικό από αυτά που γραφεις (και δεν έχει σχεση με τις ολυμπιάδες είναι η λογοκλοπή.
    το να δημσιεύεις ένα άρθρο και στην συνέχεια να βλέπεις το κόπο σου να κατακλέβεται και να διεστραβλώνεται είναι ενα (πολυ σημαντικό) θέμα.
    Δυστυχώς δεν υπάρχουν επιπτώσεις στους δημοσιογράφους. και νομίζω οτι εχει εξελιχθει σε αλητεία. και αυτό δεν το εχει θιξει.
    το να αναφέρεις τη πηγή σου οταν γράφεις ενα αρθρο δεν σε κανει λιγότερο καλό αντίθετα ενισχύει τα λεγόμενα σου. τους δίνει κύρος στην έρευνα σου. τα συμπεράμσατα που θα βγάλεις ειναι που θα σε διαφοροποιήσουν από τις πήγές σου.
    Το πόσο original είναι ενα αρθρο θα το καταλάβεις από το αν ο συγγραφέας εψαξε τη βιβλιογραφία και δινει κατι νέο και τεκμηριωμένο
    Ετσι το καταλαβαίνω εγω και αυτό γιατι εχω αρκετές δημοσιεύσεις (σε διεθνη ιατρικά περιοδικά) και κάθε αρθρο που στέλνω οχι μόμο κρινεται από τουλάχιστον 2 κριτές αλλα σκανάρεται από τους εκδότες για τυχόν λογοκλοπή από ειδικό πρόγραμμα και αν εχεις αντιγράψει εστω και μια πρόταση χωρίς να αναφέρεις τη πηγη μαύρο φίδι που σε έφαγε. Και αυτή η τακτική ήταν απαίτηση των ερευνητών όχι των εκδοτών. Τραβηγμένο αυτό σαν παράδειγμα αλλά κάπως πρέπει να βάλετε κανόνες στις δημοσιευσεις και σεις στο χωρο σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επειδή κι εγώ είμαι του Πολυτεχνείου αγαπητέ mak58 γνωρίζω τι σημαίνει να γράφεις προβάλλοντας πηγές και βιβλιογραφία. (Εξάλλου τον τρόπο δουλειάς στο Πολυτεχνείο εφαρμόζω κατά γράμμα και στην δημοσιογραφία). Δεν υπήρχε περίπτωση, ας πούμε, να έπαιρνες πτυχίο –για να μείνω στα του… Ιδρύματος– αν η σπουδαστική και η διπλωματική εργασία σου δεν συνοδεύονταν από αναλυτικότατη βιβλιογραφία (βιβλία, περιοδικά, papers κ.λπ.). Αυτά είναι κοινός τόπος και απορώ πώς ορισμένοι «τενεκέδες» έχουν το θράσος και να κατακλέβουν, δίχως να αναφέρουν πηγές, αλλά και να διαστρεβλώνουν πατώντας πάνω στις δικές σου έρευνες και τα δικά σου συμπεράσματα.
      Οφείλω, όμως, να πω πως υπάρχουν συνάδελφοι που είναι ok (κυρίως στο internet), οι οποίοι θα πουν που διάβασαν τι και τα λοιπά, αλλά και άλλοι –ιδίως στις εφημερίδες– που νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον πάπα… ξέρεις από πού… και δεν τους καίγεται καρφί. Γράφουν ό,τι τους κατέβει μη δίνοντας λόγο σε κανέναν. Δηλαδή στα έντυπα, παρότι υπάρχουν αρχισυντάκτες, διευθυντές σύνταξης κ.λπ. που υποτίθεται πως ελέγχουν εκείνο που γράφεται, τα πράγματα, ορισμένες φορές, είναι τρισχειρότερα και από τα blogs.

      Διαγραφή
    2. παντως ειναι να σε εκπλησει η συμπεριφορά των εντυπων μέσων και των συντακτων τους. Υποτιθεται ότι εκει οι κανόνες (τουλαχιστον θα επρεπε) ειναι πιο αυστηροί σχετικα με τη λογοκλοπή. Αν υποθεσουμε ότι στο διαδικτυο επικρατει ενα μπαχαλο.
      περα από αυτά τα σχόλια και παλι συγχαρητήρια για τα αρθρα. Ειτε το θελουμε ειτε οχι οι ολυμπιαδες αποτελούν μερος της ιστορίας μας. μεχρι και μια μικρη αυτόνομη έκδοση θα μπορουσε να γινει. αλλα και η ιντερνετικη με το multimedia υλικο είναι πολυ καλη.
      ανυπομωνω για την επόμενη εμπευση σου

      Διαγραφή
    3. Έκδοση ε; Χμμμ… Καλή ιδέα. Όποιος… αριστερός εκδότης ενδιαφέρεται εδώ είμαι.

      Διαγραφή
  8. Πολυ ενδιαφερουσα η παρουσιαση απο καλλιτεχνικης αποψεως του ιστορικου αυτου διαγωνισμου

    σαφης η διαφορα ποιοτητας των τοτε ανθρωπων αλλα και καλλιτεχνων απο την σημερινη σαπια νεολαια και την ανυπαρκτη πλεον μουσικη των λοβοτομημενων

    θα μπορουσε και καλλιτερα βεβαια
    αν ελειπαν αυτα τα παντελως ασχετα με την καλλιτεχνια ,αφορητα εμπαθη και μαλιστα στις μερες της συγχρονης παρακμης της δημοκρατιας, λογυδρια απαξιωσης του πολιτικου καθεστωτος της εποχης

    καθως και η παραθεση στο κειμενο αποσπασματων πολεμικου περιεχομενου με διχαστικα εως γραφικα πολιτικαντικα και διολου καλλιτεχνικα μεταπολιτευτικα σχολια κλισε απο κονδυλοφορους δημοκραταρους χουντοφαγους του καναπε.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μου αρέσουν και διαφωνώ εντελώς με τους ακραίους χαρακτηρισμούς «σάπια νεολαία», «μουσική των λοβοτομημένων» και τ’ ανάλογα.
      Οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού είχαν την αξία που είχαν πέραν του εγκληματικού και προδοτικού καθεστώτος της εποχής.

      Διαγραφή
  9. https://www.youtube.com/watch?v=amJJNnA3Vm0
    Προφανώς το τραγούδι είχε κάνει την δική του καριέρα στον Καναδά, αν κρίνω από την χορωδιακή του εκδοχή μόλις πριν 4 χρόνια, το 2012, και 39 χρόνια μετά την βράβευση του στην 6η και τελευταία Ολυμπιάδα Τραγουδιού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι ωραίο τραγούδι, γι’ αυτό.
      Εμένα, ας πούμε, μου φέρνει στο νου κάτι (γαλλόφωνες) μπαλάντες των Harmonium (όσοι ξέρουν, καταλαβαίνουν).

      Διαγραφή
  10. https://www.youtube.com/watch?v=x047C3QzXCs&feature=youtu.be

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Hello
    Do you maybe have a scan of the page with RADOYKA from this book ? I am writting a book about the international success of Croatian pop music, so this would be very useful for me! Thank you in advance, greetings from Croatia! My e mail is : ddezso@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. εγω ημουν μικρος 11 των τοτε αλλα πως νομιζω ότι πρωτη ηταν η αρουμπα με μαυρο τραγουδιστη με φουντωτα κατσαρα μαλια που κερδισε το κοινο και αποθεωθηκε ισως να κανω λαθος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως γράφω στο κείμενο...

      "το δεύτερο απονεμήθηκε στην Αρούμπα (νησιωτικό κράτος στην Καραϊβική, στις ολλανδικές Αντίλλες, βορείως της Βενεζουέλας) και στο τραγούδι “Dirty lady” που ερμήνευσε ο J.B. Euson (πήρε και το βραβείο του Δημοφιλέστερου Ερμηνευτή)".

      Διαγραφή
  13. σιγουρα εσυ εχεις δικιο, αφου το αρθρο σου είναι γεματο στοιχεια και ντοκουμέντα με λεπτομερειες απλα εγω νομιζα ότι είναι ετσι επειδή η αρουμπα εδωσε το στιγμα της στην διοργανωση αυτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή