Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

τι συμβαίνει με τη νέα κυβέρνηση;

Ο πολιτικός χρόνος έχει τις δικές του νόρμες και αρχές. Βασικά έχει τη δυνατότητα, ή μάλλον του παρέχεται η δυνατότητα να μετατρέπει το χθες σε μια μακρινή ανάμνηση και το προχθές σ’ ένα κομμάτι της προϊστορίας.

Την προηγούμενη Κυριακή συνέβη κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί – και μ’ αυτό θ’ ασχοληθεί, σίγουρα, ο ιστορικός χρόνος. Ένα… ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα (αυτό σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ τέλος πάντων) πρώτεψε με μεγάλη διαφορά στις εθνικές εκλογές, σχηματίζοντας κυβέρνηση.
Μέσα σε πέντε μέρες ο πολιτικός χρόνος εξαφάνισε αυτό το σημαντικό γεγονός για την εποχή μας («σημαντικό» τόσο σε εθνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο), «κατάπιε» και το γεγονός πως η κυβέρνηση που προέκυψε δεν είναι τελικά μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά μια κυβέρνηση με… κορμό την Αριστερά, στηριγμένη σ’ ένα κόμμα-υποστήλωμα που κινείται δεξιότερα της Δεξιάς, φέρνοντάς μας, τάχιστα, μπροστά σε ορισμένα γεγονότα που αναδίνουν, δυστυχώς, μια μυρωδιά τετελεσμένου. 

Θα μπορούσε οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο κόσμος που δεν ψήφισε το συγκεκριμένο κόμμα, αναγνωρίζοντας, όμως, τη διάθεσή του να εφαρμόσει μιαν «άλλη» πολιτική, να ανακράξουν όλοι μαζί: «σας παρακαλούμε, αφήστε μας λιγάκι να το χαρούμε»; Όχι. Απ’ ό,τι φαίνεται όχι.
Είναι πολύ σημαντικό μία κουρασμένη ελληνική κοινωνία, να μπορεί να πανηγυρίσει κάτι, οτιδήποτε (ακόμη και την ελπίδα μιας κάποιας αληθινής φιλολαϊκής πολιτικής), δίχως να αναγκάζεται διαρκώς να αναδιπλώνεται – να ζει μονίμως μ’ ένα κόμπο στο στομάχι. 

Έτσι, μία νέα κυβέρνηση και μάλιστα της Αριστεράς, όφειλε και οφείλει, αυτές τις πρώτες ημέρες, να ενεργεί, εμφανώς, κυρίως στο επίπεδο του συμβόλου, αφού κάθε άλλη απόπειρα, μπερδεμένη μέσα στη σπουδή τού… «ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε», την αφοπλίζει από καίριες δυνατότητες. Και αναφέρομαι στον τρόπο να πράξεις όσα ουσιαστικά υποστηρίζεις μέσα από μια διαδικασία… λάου-λάου, με μια μέθοδο, εν πάση περιπτώσει, που να υπακούει σ’ ένα χρονοδιάγραμμα διαχείρισης της έξωθεν αντίδρασης.
Αντί, λοιπόν, να μείνουμε στα συμβολικά, αλλά ουσιαστικά (τον πολιτικό όρκο, την απομάκρυνση των κιγκλιδωμάτων από τη Βουλή, την κατάργηση της «ειδικής» αστυνόμευσης στην περιοχή των Εξαρχείων κ.λπ.), σε κάποιες ενέργειες δηλαδή που δεν έχουν ουδένα πολιτικό κόστος και κυρίως δεν προκαλούν, άνευ σχεδίου και αιτίας, τους… απ’ έξω θεσμικούς ή τις «αγορές», βιώνουμε έναν βερμπαλισμό (υπουργικών) προθέσεων, που είναι εν πολλοίς ανεξήγητος. Λες και θα κατηγορήσει ο κόσμος την κυβέρνηση, αν δεν πράξει όσα υποσχέθηκε μέσα σε πέντε μέρες!
Σε τελευταία ανάλυση δεν βρισκόμαστε πια σε προεκλογική περίοδο. Οι άνθρωποι αυτοί, που επέλεξε ο ελληνικός λαός, πλέον κυβερνούν και οφείλουν, αντί να «επικοινωνούν» το πρόγραμμά τους (το διαβάσαμε, το ακούσαμε, το καταλάβαμε βρε αδελφέ), να έχουν ένα σαφές χρονοδιάγραμμα αποφάσεων και προτεραιοτήτων. Το έχουν; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. 

Από την εμπειρία μου, δουλεύοντας κι εγώ με ομάδες ανθρώπων για έναν κοινό σκοπό (όπως όλοι μας εξάλλου), διαπίστωσα το πλέον προφανές. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τον συντονισμό. Από την «κοινή γραμμή». Από τη διοχέτευση του μερικού στο γενικό. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται μέσα από προσωπικές στρατηγικές, που αγνοούν το σύνολο. Αυτό το ξέρουν πρώτοι-πρώτοι οι προπονητές των ομαδικών αθλημάτων – του ποδοσφαίρου ας πούμε. Πώς, με ποιον τρόπο, θα «φτιάξεις ομάδα», αν ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει; Πώς θα απαλλάξεις τους νέους παίκτες σου, από την τροχοπέδη της… άγνοιας κινδύνου; Και αν στο ποδόσφαιρο ένας «άψητος» τερματοφύλακας μπορεί να κατεβεί μέχρι το κέντρο, παίζοντας μπακότερμα, για να σουτάρει με σκοπό το γκολ, αφήνοντας την ίδιαν ώρα ακάλυπτη την εστία του, το κακό μπορεί να είναι μεγάλο για την ομάδα του, αλλά, τέλος πάντων, είναι μικρό για την κοινωνία! Ένας πολιτικός όμως;

Το λάθος της κυβέρνησης, αυτές τις πρώτες μέρες της ύπαρξής της, πέραν ενός γενικότερου αποσυντονισμού, που είναι διακριτός δια γυμνού οφθαλμού και που προσπάθησε ο νουνεχής αντιπρόεδρος Γιάννης Δραγασάκης να κρύψει το βράδυ της Τετάρτης κάτω απ’ το χαλί, είναι η κουβέντα που άνοιξε για τις (μη) ιδιωτικοποιήσεις. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, για να εξαντλείται σε πομφόλυγες – είναι από εκείνα που καίνε και εμάς, τον κόσμο, τους πολίτες αυτής της χώρας (που δεν θέλουμε να βλέπουμε τα πάντα ξεπουλημένα), αλλά και τους δανειστές (που προσδοκούν, ως γνωστόν, να καρπωθούν οτιδήποτε προκύπτει ως έσοδο από τις αποκρατικοποιήσεις).
Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Η κατρακύλα του χρηματιστηρίου, το τράβηγμα του χαλιού από τους «οίκους αξιολόγησης», τα νέα ύψη των spreads, το κόστος δανεισμού των τριετών ομολόγων (μάλιστα των τριετών) που έφθασε στο θεό, δεν συνέβησαν επειδή βγήκαν τα σίδερα μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, ούτε γιατί… θα προσληφθούν οι καθαρίστριες (που πρέπει να προσληφθούν, δίχως να γίνει «θέμα» όταν συμβεί). Είναι γιατί θίχτηκαν τα συμφέροντα των δανειστών – και τούτο όχι γιατί πράξαμε κάτι, αλλά επειδή προτιθέμεθα να πράξουμε! Οι λεπτοί χειρισμοί όλων των υποθέσεων, από τις πιο απλές μέχρι τις πιο σύνθετες, είναι ίδιον εκείνων που σκέπτονται… πράττοντας ενδεχομένως και τα προκλητικά, δίχως κατ’ ανάγκην να προκαλούν. Δεν είναι εύκολο, κι εν πάση περιπτώσει δεν το είδαμε. Εύχομαι να το δούμε…

Στην ίδια κατηγορία, των «συμφερόντων των δανειστών», ανήκει και το θέμα που προέκυψε με τις «κυρώσεις» στη Ρωσία – αν και στην αρχή άλλα διαφάνηκαν σε σχέση με τη στάση της κυβέρνησης και άλλα, εν τέλει, μας προέκυψαν…

12 σχόλια:

  1. Συμφωνώ απόλυτα, Φώντα με τις απόψεις σου για τη νέα κυβέρνηση. Κατά την γνώμη μου το ξεκίνημα με παροχολογία και την επαναφορά όλων των απολυμένων στο δημόσιο δεν είναι αυτά που θα λύσουν σε βάθος χρόνου τα προβλήματα που έχουν οι πολίτες και γενικότερα η χώρα. Θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε ποιο είναι το σχέδιο της νέας κυβέρνησης για να πάρει μπρος η οικονομία, να αρχίσει η παραγωγική διαδικασία, δηλαδή να παράγεται χρήμα από την οικοδομή, την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή και όχι να βασιζόμαστε συνέχεια στην κατανάλωση και στα δάνεια από τους ξένους και τις τράπεζες. Πέραν αυτών των επισημάνσεων εύχομαι να κάνει ότι μπορεί η νέα κυβέρνηση για το καλό όλων μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς αγαπητοι φίλοι δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ σημασία τι λέει ο Τσιπρας και οι υπολοιποι. Σημασία έχει μόνον τι έχουν αποφασίσει για την Ελλάδα μας οι "απ' έξω"
    Αυτά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για τους ΑΝΕΛ διαφωνώ. To κόμμα είναι προσωπαπαγές (στον Καμμένο) κόμμα της «λαϊκής δεξιάς" που λέγανε παλιά χωρίς ουσιαστικό χαρακτήρα. Καμμία σχέση με «δεξιότερα της δεξιάς».

    Και ένα σωρό ονόματα είχε που δεν είχαν σχέση με την δεξιά, από το Δημαρά έως τον Νότη Μαριά, και τον Ζουράρη ακόμα που μια ζωή ήταν ΚΚΕες. Το βασικό του χαρακτηριστικό είναι ότι από την ΝΔ αποσχίστηκε (πέρα από την προσωπική φιλοδοξία του Καμμένου) ως αντιμνημονιακή, και όχι ως «δεξιότερη» συσπύρωση. Ως τέτοιο είναι αριστερότερα της δεξιάς, και γι' αυτό το έβριζαν όλα τα ΜΜΕ τύπου ΣΚΑΙ, ΜΕΓΚΑ κλπ.

    Εξάλλου η ΝΔ του Άδωνι, του Πλεύρη, του Βορίδου και του Μπαλτάκου δεν είχε να φοβηθεί πολλά από «δεξιότερα» της, τους ακροδεξιούς τους κάλυπτε απόλυτα.

    Η «τα ύψη των spreads» κλπ δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Τα ίδια κράδαιναν όποτε ήταν να παρθούν αποφάσεις, ακόμα και για τη δόση. Αν θέλαμε να παραμείνουν χαμηλά χωρίς να «ενοχλούμε» τους δανειστές, τότε ψηφίζαμε και Σαμαρά για άλλα 10 χρόνια.

    Το δε χρηματιστήριο Αθηνών, δεν είναι City, είναι κατάλληλο μόνο για αγοροπωλησίες τυριών και προβάτων, και όχι σοβαρό χρηματιστήριο για να αποτελέσει δείκτη για ο,τιδήποτε.

    Για το φίλο που λέει ότι σημασία έχει μόνον τι έχουν αποφασίσει για την Ελλάδα οι απ' έξω, επίσης διαφωνώ.

    Τέτοια μοιρολατρεία δεν έπαιζε ούτε το '40, που δεν είχαμε απλώς κάτι χαρτογιακάδες των χρηματιστηρίων, αλλά το στρατό του Άξονα, και που ήττα δεν σήμαινε απλώς χαμηλότεροι μισθοί και μεγαλύτερο χρέος, αλλά και θάνατος...

    Ακόμα και αν έτσι είναι, η αξιοπρέπεια προστάζει να κάνουμε σαν να μην ήταν. Όπως οι 300.

    Αχ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η λεγόμενη ελληνική «λαϊκή δεξιά» στέκεται δεξιότερα της δεξιάς – με την έννοια που έχει αυτή (η δεξιά) στη Δυτική Ευρώπη. Και η ΝΔ και οι ΑΝΕΛ έχουν στελέχη που κατά καιρούς έχουν περάσει απ’ όλο το πολιτικό φάσμα –από την «άκρα αριστερά», έως την «άκρα δεξιά»– αλλά αυτό δεν λέει κάτι αναγκαστικά. Πολλές φορές ο πολιτικός λόγος και η ρητορεία, το ύφος και το στυλ, είναι αρκετά για να αντιληφθείς… τον λαϊκισμό π.χ. ή όχι. Θέλω να πω δηλαδή πως τα λαϊκίστικα ελληνικά δεξιά κόμματα, στέκονται δεξιότερα εκείνων της ευρωπαϊκής δεξιάς (στην οποία ευρωπαϊκή δεξιά κατατάσσω, χοντρικά, την ΝΔ, παρά τους Μπαλτάκους, Αδώνιδες και Βορίδηδες). Βέβαια η ελληνική πολιτική σκηνή βάλλεται από ένα κόμμα ακροδεξιό/ναζιστικό, που ταράζει τα νερά στο χώρο της δεξιάς. Έτσι, προς άγραν των χρυσαυγίτικων ψήφων η ΝΔ παλαντζάρει και προς τα δεξιά της ίνα καρπωθεί κάποιο όφελος, αφήνοντας κάπως ακάλυπτη την κεντροδεξιά πλευρά της. Πάντως, για να είμαι σαφής, η λαϊκή δεξιά των ΑΝΕΛ με την ριζοσπαστική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να φανταστώ για συγκυβέρνηση.
      Το ότι είναι αντιμνημονιακοί οι ΑΝΕΛ δεν λέει κάτι. Αντιμνημονιακή είναι και η Χρυσή Αυγή. Το σχήμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» δεν είναι επαρκές για να διαχωρίσεις τη δεξιά από την αριστερά (αν σκεφθούμε πως υπήρξαν και αριστερά μνημονιακά κόμματα, όπως η ΔΗΜΑΡ).
      Για τα υπόλοιπα περί spreads, Χρηματιστηρίου κ.λπ. δεν διαφωνούμε.

      Διαγραφή
  4. Ουσιαστικά το δίλημμα (εάν υπήρξε τέτοιο...) ήταν εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργαστεί με τους "ψεκασμένους" ΑΝΕΛ ή με το ΠΟΤΑΜΙ των "εθνικών εργολάβων". Πολύ σωστά επέλεξε τους πρώτους, καθώς με τους δεύτερους θα είχε διαρκώς δεμένα τα χέρια του, εφόσον θα ήταν σε θέση να ρίξουν την κυβέρνηση ανά πάσα στιγμή. Βασίλης Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα έγραψα, κατά μίαν έννοια, και αλλού. Έπρεπε να γίνουν βήματα προσέγγισης με το ΚΚΕ. Όχι στην προεκλογική περίοδο – έπρεπε να είχαν ξεκινήσει νωρίτερα.

      Για να είμαι σαφής. Έπρεπε από τη μια μεριά και ο ΣΥΡΙΖΑ να ριζοσπαστικοποιηθεί περισσότερο, αλλά και το ΚΚΕ από την άλλη να αφήσει, προς ώρας έστω, στην άκρη τα «ευαγγέλια» προσεγγίζοντας χειροπιαστά την αδυσώπητη πραγματικότητα. Έπρεπε να γίνουν βήματα, δηλαδή, και από τα δύο κόμματα. Τα περισσότερα όμως από τον Περισσό.

      Κατά τα λοιπά η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ είναι σίγουρο πως ακυρώνει σ’ ένα μέρος της το… «αριστερή διακυβέρνηση». Για το ΠΟΤΑΜΙ δε θέλω να πω τίποτα τώρα. Αυτολογοκρίνομαι.

      Διαγραφή
    2. Ρε Φωντα, αυτο ειπωθηκε και ξαναειπωθηκε και η απαντηση του Περισσου ειναι αυτη που ξερεις. Εχουν επιλεξει τον δρλομο που εχουν επιλέξει δηλαδη καμια μα καμια συνεργασια με τον Συριζα. Τέλος.
      Απο εκει και πέρα ή με το προσωπαγες κομμα του ΄προσωπικα διακιωμενου Καμμένου΄ ή με τον κόμμα των νεοφιλελέ. Εννοειται οτι καλως πραξανε και πηγανε με τον Ανεξελ. Εκτιμω οτι δεν θα προκαλέσουν αυτοι προβλήματα στην κυβερνηση συνεργασιας.

      Ναι, υπαρχει θέμα συντονισμου, καλα κάνεις και το επισημαινεις αλλα ψυχραιμια. Ειναι ουτως ή αλλως πολυ δυσκολη η διαπραγματευση αλλα ΟΧΙ χαμένη απο χερι... Καλα κανανε και υψωσανε φωνη για την Ρωσια, δεν προκειται για επαναχαραξη της διεθνους θέσης της χωρας αλλα για πρωτη φορα ακουστηκε φωνη απο Ελληνα ΥΠΕΞ την τελευταια 20ετια... Εχει την σημασια του αυτο. Και φυσικα και συνδεέται με την διαπραγματευση... Γιατι φυσικα και δεν θα αλλαξει ο ευρωπαικος προσανατολισμος (και δεν πρεπει να αλλαξει) αλλα η μαχη περνα απο διαφορα επιπεδα...

      Και παλι ψυχραιμια. Οχι λεονταρισμους αλλα ουτε και πανικοβλητες υποχωρησεις. Σχηματισμος των καταλληλων συμμαχιων, σωστη παραθεση των σωστων επιχειρηματων,επικληση διαρκως του κοινου συμφεροντος στην υπο αποπληθωρισμο ευρωζωνη, καταλληλοι ελιγμοι οταν πρεπει και φουλ αμυνα με αντεπιθεσεις αναλογα με την τροπη του αγωνα.

      Διαγραφή
  5. Συμφωνώ. Αν μάλιστα είχε υπάρξει συνεννόηση ΣΥΡΙΖΑ - ΚΚΕ από νωρίς (π.χ. μετά το 1ο μνημόνιο), ίσως τα πράγματα σήμερα να ήταν αλλιώς. Όμως οφείλουμε να επισημάνουμε ότι το ΚΚΕ είναι εκείνο που συστηματικά κόβει τις γέφυρες επικοινωνίας, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που έκανε λόγο εξαρχής για την αναγκαιότητα "ενότητας της Αριστεράς".

    Εάν πάντως κάποτε το θελήσετε, νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον να καταθέσετε τις σκέψεις σας σχετικά με το ΠΟΤΑΜΙ. Προσωπικά έχω τη χειρότερη γνώμη.

    Βασίλης Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλημέρα φώντα, αυτά που λες σχετικά με τη συνεννόηση ΣΥΡΙΖΑ- ΚΚΕ έχεις απόλυτα δίκιο αλλά νομίζω ότι από πλευρας ΚΚΕ μια τέτοια συνεργασία φα'ινεται ως απειλή για την ίδια την υπόσταση του κόμματος. και δυστυχώς εκεί σταματά η όποια συνεννόηση.
    κατά τα άλλα θα δούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κάποιες δικές μου σκέψεις.

    1. Είναι γεγονός οτι ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μια διαφορετική διαπραγμάτευση ( όπως επίσης κι ένα διαφορετικό διακύβευμα διαπραγμάτευσης) από τους άλλους. Θέλει να μείνει στην ευρωζώνη, την ΕΕ κλπ. - κι αυτό είναι το μαξιλαράκι που δίνει στους ευρωπαίους, εκείνοι όμως για την ώρα φαίνεται να αρνούνται την παραμικρή υποχώρηση απ'τα συμφωνηθέντα άρα για την ώρα "εξουδετερώνουν" αυτό το μαξιλαράκι.
    2. Οτιδήποτε προσδοκά κανείς έρχεται σαν συνέπεια αυτής της διαπραγμάτευσης, ο δε χαρακτήρας της διαπραγμάτευσης δένεται με το αν θα "κλείσει η αξιολόγηση", αν θα εφαρμοστούν δηλ. τα τελευταία μνημονιακά μέτρα. Ο Βαρουφάκερ μας λέει ότι γυρεύουν "γέφυρα' - και έτσι νομίζω θα το βαφτίσουν το θέμα. Αλλά ό,τι είναι να γίνει να γίνει τώρα.

    3. Στο ζουμί των σχολίων ( κάθε άλλο όμως ζουμί του θέματος...): η συγκυβέρνηση ΑΝΕΛ ΣΥΡΙΖΑ ήταν ψημμένη τουλάχιστον από το Νοέμβρη, όπως και σήμερα γράφουν πολλές εφημερίδες, άρα οι "εκπλήξεις" είναι αδικαιολόγητες. Εν τέλει ας ζητήσουν το λόγο από τον Παπαδημούλη κλπ. που το απέκλειαν μετα βδελυγμίας. Ο Ποτάμης δεν είναι τόσο μακρυά από το ΣΥΡΙΖΑ όσο νομίζετε , κι εξάλλου "Ποταμίσιος" είναι ο υφυπ. Μάρδας. Όπως "Δημαρίσιος" ο Πανούσης. Αλλά , και γι'αυτό είπα ότι έχει μικρή γενικά σημασία, οι ΑΝΕΛ θα είναι οι τελευταίοι που θα εγκαταλείψουν την κυβέρνηση. Μπορεί να την κάνει ο μισός ΣΥΡΙΖΑ π.χ. αλλά οι ΑΝΕΛ θα μείνουν εκεί.

    4. Ο Ζουράρης δεν υπήρξε "μια ζωή ΚΚΕ"..Έλεος ορισμένοι: στέλεχος του ΚΚΕ (εσωτ.) για δεκαετίες , συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ καμιά διετία τριετία πριν δεκαπέντε χρόνια. Και τώρα βουλευτής της συγκυβέρνησης. Δεν είναι χειρότερος από τον Σπίρτζη αν θέλετε τη γνώμη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. μια άποψη και από μένα ... είναι νωρίς για κρίσεις στο θέμα των δανειστών. άλλο με απασχολεί ... και οι δύο (Κυβέρνηση και Ευρωπαίοι) θέλουν μεταρρυθμίσεις, αλλά νομίζω ότι άλλο εννοούν οι μεν και άλλο οι δε. το ερώτημα είναι θα παραμείνουμε μια Βαλκανική χώρα για τα επόμενα 30 χρόνια ή θα κάνουμε βήματα να τους προσεγγίσουμε. έχω την εντύπωση πως όλοι οι άλλοι από Λεττονία έως Πορτογαλία και από Φινλανδία ως Μάλτα σκέφτονται το ίδιο, ενώ εμείς κάτι άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η γνώμη μου είναι πως πρέπει να γίνει σαφές στους συνομιλητές πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο για οριζόντιες δημοσιονομικές περικοπές. Ούτε έμμεσα (ΦΠΑδες και τέτοια), ούτε πολύ περισσότερο άμεσα. Η φτώχεια είναι στο απροχώρητο.
    Οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» πρέπει να είναι θεσμικές, στοχεύοντας στον αδικαιολόγητο ή και παράνομο πλουτισμό (που συνδέεται με εγκληματικές δραστηριότητες, οικονομικές ή άλλες, φοροδιαφυγή κ.λπ.), αλλά εν μέρει και σ’ έναν σοβαρό εξορθολογισμό εκεί που παρατηρούνται μικρές ή μεγαλύτερες υπερβολές (στα μισθολογικά του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου ας πούμε). Δεν είναι δυνατόν π.χ. τριετείς ΤΕΙτζήδες να τσεπώνουν 3 και 4 χιλιάρικα στη ΔΕΗ, ή όπου αλλού, όταν αντίστοιχοι πενταετείς ΑΕΙτζήδες στους Δήμους π.χ. αμείβονται μ’ ένα χιλιάρικο. Ή υπάλληλοι και συνταξιούχοι του ενός υπουργείου να παίρνουν διπλάσια, από αντίστοιχους άλλων υπουργείων. Αυτές είναι αθλιότητες και πρέπει να σταματήσουν αμέσως (με ενιαία μισθολόγια ή δεν ξέρω τι άλλο).
    Αν η πάταξη τέτοιων φαινομένων αποκαλείται «μεταρρύθμιση» εγώ είμαι αναφανδόν υπέρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή