Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

PACO CHARLÍN τζαζ από την Γαλικία

Για τον ισπανό (είναι γεννημένος το 1975) κοντραμπασίστα και συνθέτη της jazz Paco Charlín έχω γράψει μια-δυο φορές στο δισκορυχείον και πολύ περισσότερες, παλαιότερα, στο Jazz & Τζαζ. Ο Charlín, μέλος κατά καιρούς διαφόρων σχημάτων –όπως του Athanasopoulos/ Pin Jazz Quartet του έλληνα σαξοφωνίστα Θάνου Αθανασόπουλου– έχει βεβαίως και προσωπική, δεκαετή και πλέον ίσως, δισκογραφία, το τελευταίο κομμάτι της οποίας έχει τίτλο “Statement of Pride” [free code jazz records, 2014].
Έντεκα συνθέσεις μέσης και κάπως μεγαλύτερης διάρκειας, άπασες του Paco Charlín και ηχογραφημένες τον Ιούλιο του ’12 στο Teatro Principal στην Pontevedra της Γαλικίας, παρατάσσονται εδώ ερμηνευμένες από τους Philip Dizack τρομπέτα, Eden Ladin πιάνο, Paco Charlín κοντραμπάσο και John Davis ντραμς. Ένα κλασικό τζαζ κουαρτέτο δηλαδή, που κινείται σε επίσης κλασικούς δρόμους. Εννοώ πως η jazz του ισπανού μουσικού προδίδει εν μέρει (και) την ευρύτερη καταγωγή της.
Υπάρχει οπωσδήποτε από τη μια μεριά η αντίληψη του αμερικανικού ήχου των late fifties-early sixties, όσον αφορά στον τρόπο δόμησης της μουσικής (το πώς λειτουργεί ο αυτοσχεδιασμός δηλαδή ή το πώς παρατάσσονται τα soli), αλλά από την άλλη υπάρχει και το ευρωπαϊκό πνεύμα, με την «στρογγυλή» ανάπτυξη των μελωδιών, και τη γενικότερη ρομαντική ατμόσφαιρα (η οποία επιβάλλεται συνήθως από τις αργές ταχύτητες και το παίξιμο σε χαμηλή ένταση). Ας δούμε για παράδειγμα την μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση του άλμπουμ (8:02), που έχει τίτλο “Problem solutions” όντας πλήρως χαρακτηριστική των αισθητικών προθέσεων του ισπανικού γκρουπ. Η πιανιστική εισαγωγή, η ανάπτυξη της ρυθμικής γραμμής και το πρώτο break της τρομπέτας, δεικνύουν την «άνεση» του σχήματος στην παραγωγή μιας jazz πολύ κοντά στο «μέσο» αυτί, με τον πιανίστα Ladin να συνδυάζει στο παίξιμό του το… relaxing αίσθημα με την μελαγχολική προσέγγιση του Bill Evans. Ο τρομπετίστας Dizack, στην πορεία, είναι εκείνος που επιφορτίζεται με την αλλαγή του κλίματος, ενδυναμώνοντας την blues βάση της σύνθεσης, με το πιάνο να «γεμίζει» συνεχώς και με το rhythm section να στηρίζει, άλλοτε δυναμικά και άλλοτε πιο διακριτικά, την τελική διαμόρφωση.
Ωραίο άλμπουμ, παράγωγο μουσικών που γνωρίζουν τι ακριβώς θέλουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου