Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

παζάρια δίσκων και «επιστροφές» στα βινύλια

Πέρασα, για πρώτη φορά, από τη «γιορτή του βινυλίου» στο Γκάζι, το προηγούμενο Π/Σ/Κ. Εννοώ πως δεν είχα πάει ποτέ σε παζάρι βινυλίων στο Γκάζι – για διαφόρους λόγους, αλλά και γιατί δεν εύρισκα κάποιο πολύ ισχυρό κίνητρο. Και εν πάση περιπτώσει εμείς οι παλιοί βινυλιάδες –για να ευλογήσω και λίγο τα γένια μου– δεν μασάμε από “back to vinyl” και τα τοιαύτα. Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και θα πορευτούμε μέχρι το τέλος ακούγοντας βινύλια, τα οποία ήταν, είναι και θα είναι πάντα και πανταχού παρόντα. Αυτά τα… πίσω στο βινύλιο είναι των άσχετων διαφημιστών ή των άσχετων γενικώς, που νομίζουν πως με κάτι τέτοιες «εξυπνάδες» θα γεμίσουν το πουγκί τους. Δεν ξέρω τι κάνουν τελικώς, ούτε μ’ ενδιαφέρει. Αφήνω δε το γεγονός πως το βινύλιο «επιστρέφει» ήδη από τα nineties
Back to Vinyl, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 12/1999
Το παζάρι δίσκων, από την άλλη, είναι παζάρι και δεν πρέπει, κατ’ εμέ, να μπερδεύεται με άλλες εκδηλώσεις. Αυτά τα «παράλληλα» εγώ δεν τα βρίσκω σωστά. Κανείς (η λέξη χρησιμοποιείται με την έννοια του «κανόνα» και όχι της «εξαίρεσης») δεν πάει σ’ ένα παζάρι δίσκων για να δει ταινίες (ουδεμία μομφή για τις ταινίες του Αντώνη Μποσκοΐτη – όσες έχω δει έχουν ενδιαφέρον), ούτε για να κοιτάει αφίσες και φωτογραφίες, ούτε για να βλέπει πώς κάνουν «κόλπα» με τα πικάπ οι χιπχοπάδες. Πάει για να βρωμίσει τα χέρια του στις ντάνες με το «πράμα». Οι διοργανωτές στην προσπάθειά τους να φουσκώσουν την εκδήλωση την μετατρέπουν σ’ ένα θέαμα ποικιλιών για… όλη την οικογένεια. Εμένα δεν μου αρέσει να βλέπω οικογένειες στα παζάρια (των δίσκων). Δεν μου αρέσει ούτε και στα γήπεδα δηλαδή. Δεν πρόκειται για εκκλησία. Θέλω να βλέπω ρέκτες σ’ αυτούς τους χώρους και όχι τον πάσα ένα…
Από το πρώτο, φρονώ, παζάρι δίσκων στο Club West, 11/1993 (περιοδικό Ε)
Δεν μου άρεσε, περαιτέρω, και η διαρρύθμιση του χώρου (στο Μηχανουργείο της Τεχνόπολης). Για να προσέγγιζε κάποιος τους «πίσω» πωλητές θα έπρεπε να κάνει ένα ολόκληρο γάμα. Αυτός για μένα είναι, πώς να το πω, ένας αθέμιτος ανταγωνισμός. Δεν ξέρω αν οι «πίσω» θέσεις έχουν λιγότερο ενοίκιο (πιθανώς), αλλά αν, πράγματι, συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι λάθος.
Η αίθουσα πρέπει να είναι μία, ενιαία, με όσο το δυνατόν πιο χαμηλό ενοίκιο πάγκου, ώστε όλοι να βολεύονται (ενοίκιο διαβαθμισμένο αναλόγως της έκτασης που καταλαμβάνει ο καθείς). Εννοώ πως ο μεγάλος πωλητής που θα θέλει να στριμώξει 15-20 καφάσια ας πληρώσει κάτι παραπάνω, αλλά και ο μικρός που μπορεί να θέλει να βάλει ένα μόνο καφάσι να μην αποκλείεται λόγω… αντικειμενικών κριτηρίων και… τεκμηρίων. Εξάλλου, την ουσία στα παζάρια των δίσκων τη δίνουν, πολλάκις, οι μικροί «ανεξάρτητοι» πωλητές που μπορεί να έχουν λίγο «πράμα» αλλά καλό, και όχι αναγκαστικώς (αναγκαστικώς λέω) οι επαγγελματίες του χώρου (που κουβαλάνε και «σαβούρες», για να τις ξεφορτωθούν). Αν είναι στα παζάρια να βρίσκουμε συγκεντρωμένους μόνο τους γνωστούς και αγαπητούς μαγαζάτορες δεν έχει και πολύ νόημα. Αυτούς τους βρίσκουμε, τον καθένα στο χώρο του, κάθε μέρα... όποια μέρα...
Οι τιμές τώρα, γενικώς, ήταν καλές, και αν έψαχνες στην κατηγορία 10-15 ευρώ θα μπορούσες να βρεις ενδιαφέροντα πράγματα. Εγώ, εξάλλου, που δεν πήγα για να χώσω λεφτά, πήρα δύο μόλις LP, ένα των 10 ευρώ κι ένα των 5. Ελληνικά φτηνοπράγματα δηλαδή, που τα έψαχνα για κάποιους λόγους και τ’ αγόρασα. Έναν τύπο… στυλ Κουκουτάρα από τα mid 70s, κι ένα έντεχνο των early 80s. Βρήκα κι άλλα δηλαδή, φτηνά κι ενδιαφέροντα, αλλά στην ηλικία που είμαι έχω μάθει πια να συγκρατιέμαι… και ν’ αγοράζω κάτι μόνο αν είναι να προκύψει, συγχρόνως, και κανα κείμενο.
Πάντως για μένα τα οργανωμένα παζάρια δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όχι πως είναι αδιάφορα – δεν λέω αυτό. Παντού, όπου «μαζεύονται» δίσκοι οι δισκόφιλοι θα ψάξουν και θα βρουν κάτι ν’ αγοράσουν. Απλώς δεν έχουν πια το στοιχείο της «έκπληξης». Το οποίο λείπει και από το Μοναστηράκι βεβαίως, όπως και απ’ όλα τα υπόλοιπα γιουσουρούμια. Γιατί, αν είναι να πηγαίνεις με φακούς στις 3 και στις 4 το πρωί του Σαββάτου, για να ψάχνεις για δίσκους δεν έχει –για μένα– κανένα απολύτως νόημα.
Ένα πεντακοσάρικο η είσοδος στο παζάρι του Ρόδον. Λίγο μετά τα μέσα του '90...
Παλιά, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν όλοι σχεδόν οι σημερινοί μαγαζάτορες (Mr Vinylios, Ζαχαρίας, Πάνος, Σπύρος κ.λπ. – και διάφοροι άλλοι ανεξάρτητοι μεμονωμένοι) άπλωναν την πραμάτεια τους στην Βρυσακίου αγόραζες τα καλύτερα όποια ώρα και να πήγαινες. Υπήρχε υλικό για όλους. Επειδή, τότε, γνωρίζαμε πολύ λιγότερα πράγματα, ποντάραμε και στα «άγνωστα» – σ’ εκείνα τέλος πάντων που μπορεί να τα γνωρίζαμε εμείς, αλλά όχι ο διπλανός μας. Τώρα, όλοι ξέρουν. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό (γιατί, το να ξέρει κάποιος… ok…), το χειρότερο είναι το γεγονός πως όλοι παραμυθιάζονται από το eBay και το discogs έχοντας γίνει ειδήμονες, τάχα, στις τιμές. Δεν είναι όμως έτσι. Οι τιμές πρέπει να ανταποκρίνονται και στο τωρινό… ελληνικό ΑΕΠ και όχι στο τι θα μπορεί ν’ αγοράσει, δυνητικώς, ο χι ψι παραλής Ιάπωνας ή Αμερικάνος. Άμα είναι έτσι, ας καταργηθούν λοιπόν τα παζάρια και ας πουλάμε όλοι στο internet
Το λέω, γιατί φτηνό και καλό πράμα δεν βρίσκεις πλέον στα... back to vinyl, ούτε με το ψαροντούφεκο. Και το υποστηρίζω τούτο, όταν ακόμη και σε παζάρι δίσκων στο Ρόδον, επί δραχμής, είχα αγοράσει το πρώτο LP των Ιταλών Delirium (με το triple-folded cover) με ενάμισι χιλιάρικο. Τζάμπα δηλαδή. Αυτό είναι για μένα το νόημα του παζαριού.
Σήμερα, όμως, όλοι… φοβούνται όλους, αφού όλοι, επί της ουσίας, μπορεί να είναι αγοραστές και πωλητές ταυτοχρόνως. Οπότε σου λέει και ο άλλος… γιατί να πουλήσω κάτι φθηνό; Για να το πάρει ο χι, ψι, ωμέγα και να το πουλήσει στο discogs ή στο eBay σε κανα μπεκούνι από την επαρχία ή από τη Ρωσία, σε διπλή-τριπλή τιμή;
Όποιοι ζήσαμε τις δισκοαγορές πριν το internet είδαμε και τη σωστή διάσταση του πράγματος. Τώρα, στα παζάρια, πρέπει να βγάλεις φουσκάλες στα δάχτυλα για να νοιώσεις τη χαρά της «ευκαιρίας». Και αν… Γι’ αυτό δεν πολυπάω...

42 σχόλια:

  1. Πόσο συμφωνώ με όσα λές. ¨Εχω σταματήσει να πηγαίνω εδώ και ένα περίπου χρόνο, ενώ η τελευταία φορά που βρήκα κάτι να αγοράσω είναι εκείνο το 2πλο του Jiří STIVIN με τον Pierre FAVRE.

    Το βασικό φάουλ για μένα είναι το άπειρο φτηνοξεσαβούρωμα των γνωστών επαγγελματιών του χώρου και ο αποκλεισμός των ιδιωτών της μιας κούτας (που εκεί θα βρεις τις πολλές ευκαιρίες), λόγω της τιμολογιακής πολιτικής των διοργανωτών.

    Πόσο είχε ο πάγκος λέει; 3 εκατόμπαλλα; Δηλαδή για να βγείς "νεκρό σημείο" (βγάζοντας κόστος εμπορεύματος, κουβαλήματος, φαγητού, καφέδων, τσιγάρων και το κόστος ευκαιρίας να 'χεις το μαγαζί σου κλειστό Παρ/Σαβ), πρέπει να τζιράρεις 1.000 με 1.300 ευρώπουλα στον μονό πάγκο. Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βέβαια, γιατί να μην συμφωνείς, προφανώς κι εσύ έχτισες δισκοθήκη εις υγείαν των κορόιδων και τώρα που ξύπνησαν αντιδράς. Δεν πειράζει θα σου περάσει.

      ΥΓ. Όταν βγάλεις προς πώληση κανένα καλό κομμάτι στα 10 ευρώ ειδοποίησε μας, έτσι.

      Διαγραφή
    2. Το internet διέλυσε την ουσία του ψαξίματος. Που ήταν ποια; Η χαρά να ανακαλύψεις κάτι φτηνό και καλό.
      Όταν εγώ αγόραζα από τα 500άρικα (δραχμές εννοώ) το original Igra Staklenih Perli δεν ήξερα πόσο έκανε ανώνυμε, κι ούτε ένοιωθα πως έπιανα κορόιδο τον μαγαζάτορα.
      Για να ξέρουμε και τι λέμε δηλαδή.

      Διαγραφή
    3. Ωραίος ανώνυμε. Λύσε μου όμως μια απορία, αν προεκτείνω το σκεπτικό σου...

      Κληρονόμος δισκοθήκης πουλά σε μαγαζάτορα ένα Igra Staklenih Perli και το πρώτο Dead Boys 5 ευρώ έκαστο, ως τμήμα εκποιημένης δισκοθήκης της οποίας αγνοεί παντελώς την αξία. Ο μαγαζάτορας τσεκάρει στίς διεθνείς πηγές την τιμή και βλέπει ότι μπορεί να πιάσει μέχρι και 300 ευρώ η συγκεκριμένη κατάσταση του I.S.P. και 35 ευρώ το Dead Boys, επιλέγει δε να τα βάλει στο ράφι του στα 200 και 30 ευρώ έκαστο.

      α. Ο μαγαζάτορας είναι κοροϊδο;
      β. Ποιός δίσκος είναι ευκαιρία; Το I.S.P. ή το Dead Boys;
      γ. Εγώ που πληρώνω τη 200άρα I.S.P. για το και αγνοώ το Dead Boys (παρότι θέλω και τα δύο εξ' ίσου), χτίζω δισκοθήκη στην υγεία των κοροϊδων (στη συγκεκριμένη περίπτωση του κληρονόμου της δισκοθήκης);
      δ. Ο έμπορας είναι καλός (μου έκανε εν γνώσει του αφανή έκπτωση 100 ευρώπουλα συνεκτιμώντας πιθανόν και το τρέχον εγχώριο ΑΕΠ) ή κακός (πλήρωσε 10 ευρώ για να πάρει δισκο-εμπόρευμα 335 ως ψυχρός εκμεταλλευτής της άγνοιας του αρχικού πωλητή);
      ε. Αυτός που θα περάσει απ΄το δισκάδικο, θα μπανίσει και μετά θα κατεβάσει τορεντιά και τα δύο, χτίζοντας μουσική "μούρη" στην υγεία όλων των κοροϊδων, είναι ο καλύτερος ή μας κλέβει όλους;

      Scenes from everyday life...

      Διαγραφή
    4. """ε. Αυτός που θα περάσει απ΄το δισκάδικο, θα μπανίσει και μετά θα κατεβάσει τορεντιά και τα δύο, χτίζοντας μουσική "μούρη" στην υγεία όλων των κοροϊδων, είναι ο καλύτερος ή μας κλέβει όλους;"""

      Προφανώς ο καλύτερος.

      Η μουσική είναι για να την ακούς.

      Δεν είναι ούτε για «μούρη» του πόσους δίσκους έχεις, ούτε για να γεμίζεις ράφια.

      Αυτά είναι φετιχισμός, και στην ουσία της διαδικασίας θα μπορούσε να ήταν και γραμματόσημα, μπιμπελό, πολεμικά ενθύμια ή τσαγιέρες η συλλογή αντί για δίσκους....

      Διαγραφή
    5. Ωραίος μπάμιας είσαι ανώνυμε που ο καλύτερος είναι αυτός που θα κατεβάσει από το ιντερνετ.

      Και ο μουσικός (ιδίως ο ανεξάρτητος) πως θα τη βγάλει; Δουλεύοντας διπλοβάρδια; Και η εταιρία (συνήθως η μικρή) ΄πως θα κεφαλαιοποιήσει για να χρηματοδοτήσει την επόμενη δουλεια.

      Με κάτι τέτοια μυαλά έχετε εσείς ιο τζαμπατζηδες πηδήξει την όλη καλλιτεχνική δημιουργία.

      Νικόλας

      Διαγραφή
    6. Δηλαδή αν δώσω 200 γιούργια για να πάρω το original Igra Staklenih Perli ή κάτι ανάλογο παλιό ποιός κερδίζει; Ο έμπορος που το μοσχοπούλησε και ίσως κι εγώ αν το ξαναπουλήσω με τη σειρά μου. Παντως όχι ο μουσικός ή η εταιρία.
      Εντάξη, τον καινούριο δίσκο καλύτερα να τον αγοράσω απο το δισκοπωλείο αλλά τους παλιούς που θελω απλά να τους ακούσω γιατί να μην τους κατεβάσω. Δεν μας τρέχουν απ'τα μπατζάκια τα λεφτά.
      Το mp3 δεν έχει αξία. Είναι κάτι σαν τις αντιγραμμένες κασέτες παλιά. Ποιος νοιαζόταν...

      Αλέξανδρος
      (όχι ο πιο πάνω ανώνυμος)

      Διαγραφή
  2. Θανάσης Μπριάκος17 Μαρτίου 2015 στις 11:47 π.μ.

    Ο παραπάνω ανωνυμος ειναι μαλλον τοσο "μαγκας χωρίς όνομα" που αποτελει έναν ακόμα "εκτιμητή συλλεκτέμπορο" (δικός μου όρος, να μην κλαπει παρακαλω). Αγοράζουμε δηλαδη σαν έμποροι απο ιδιώτες και πουλάμε σαν συλλέκτες!!! Παίρνουμε απο το σπίτι, απο την αποθηκη του αδαή μπάρμπα-ιδιώτη τους δίσκους (για 1-2 ευρω έκαστο το πολυ), ανοίγουμε οδηγούς και Popsike, βάζουμε τις ανώτερες τιμές που εχουν πουληθεί και το βάζουμε στην κούτα περιμένοντας κορόιδα!!! Πόσα σπίτια έχεις χτίσει μάστορα "στην υγεία των κορόιδων"?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο σε όποιον το κάνει και βιοπορίζεται.
      Ο καπιταλισμός το επιβάλλει. Απλά καποιοι είναι τυχεροί και κάποιοι όχι στα ευρήματα τους.
      Προσωπικά, όταν βρίσκω κάτι καρασπάνιο που μου αφήνει τρελό κέρδος ΠΑΝΤΑ με κάποιο άλλο τρόπο, επιβραβεύω τον αδαή. Ηθικά νιώθω εντάξει.

      Διαγραφή
    2. ΩΡΑΙΟΣ! Πολύ σωστός!

      Διαγραφή
  3. Kαλημερα.Απο προσωπικη εμπειρια στα πρωτα παζαρια στο Ροδο που πηγα δεν μου ειχαν φανει και πολυ "αφελεις"οι πωλητες.Ισα ισα που για καποια καλα και σπανια κομματια δεν εριχναν τιμη ουτε με σφαιρες.Χαρακτηριστικα ενας παλαιος Μοναστηριοτης εκει για τον παλαιο κλασικο πειρατη των Morly grey ζηταγε τοτε 5000 δραχμουλες!με πολυ υφος και τουπε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου Γιάννη.
      Όταν πρωτοβγήκαν οι πολλοί «πειρατές», τέλη 80s, είχαν 2900 δρχ. ή 3 χιλιάρικα. Τo Morly Grey ήταν σπάνιο από την αρχή. Οπότε το πεντοχίλιαρο μια δεκαετία αργότερα μπορεί να μην ήταν, ενδεχομένως, τόσο πολλά λεφτά.
      Στη δεκαετία του ’80 υπήρχαν «πειρατές» (το LP των Moving Sidewalks για παράδειγμα) που έκαναν 6 και 7 χιλιάρικα (στα μαγαζιά κανονικά).

      Διαγραφή
  4. Αγαπητέ Δ.Φ. στείλε το κείμενό σου κατ’ ευθείαν εδώ.
    Ο μόνος περιορισμός είναι… να είναι κόσμιο.
    Από ’κει και πέρα, ό,τι άλλο και να είναι θα είναι η άποψή σου.
    Δεν υπάρχει λόγος να το τσεκάρω από πριν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εννοουσα πως ειναι καπως μεγαλο και οχι σε μορφη σχολιου. ειναι περισσοτερο δοκιμο-καπως, αν ταιριαζει το υφος και το μεγεθος. επισης το εχω σε .ντοκ , αλλα μπορω να το κοπιπεσταρω εδω.
      κοσμιο ειναι σιγουρα, ισως υπερβολικα..
      Δ.Φ.

      Διαγραφή
  5. A.
    Η τεχνολογια είναι ένα εργαλειο, δηλαδη ένα μεσο για την ταχυτερη, την αποτελεσματικοτερη και γενικα την ευκολοτερη επιτευξη καποιου σκοπού.
    Από την άλλη η ευχαριστηση και ακομα περισσοτερο η απολαυση , είναι μια κατασταση ,που αν και αποτελει σκοπό , ωστοσο το νοημα της είναι σχετικα αφηρημενο και κυριως εμπειρικο.
    Η ευχαριστηση συνδεεται ,φανταζομαι από παντα, με την αποκτηση καποιων πραγματων, τροφης , γυναικας(ή αντρα), στεγης, ρουχων, παιχνιδιων κτλ.
    Η τεχνολογια εχει διευρυνει το συνολο των πραγματων αυτων σε τεραστιο ποσοστο.
    Επισης, εχει δωσει τον τροπο της πληροφορησης και της γνωσης.
    Στη μουσικη η σχεση των δυο εννοιων , τεχνολογια-ευχαριστηση , είναι ακρως σημαντικη.
    Το πρωτο βημα ηταν η μετατροπη της μουσικης σε ψηφιακο φορεα.
    Το παραλληλο πρωτο βημα ,επισης, ηταν η μετατροπη του φυσικου τοπου αγορας σε ψηφιακο τοπο.
    Η ψηφιακη μορφη της μουσικης εδωσε τελικα τη δυνατοτητα σε καποιον να εχει σχεδον οποιοδηποτε μουσικο κομματι…σε οποιαδηποτε μορφη.
    Αυτό σημαινει πως η τεχνολογια διογκωσε την ποσοτητα των μουσικων «πραγματων» που καποιος κατεχει ή «κατεχει», συνεπεια κυριως της ευκολιας και της ταχυτητας (δυο εννοιες νομιζω απολυτα συνυφασμενες).
    Ωστοσο, αυτό δε σημαινει πως διογκωσε ή ,εστω, μεγαλωσε την ευχαριστηση που νιωθει καποιος από την αποκτηση τους.
    Νομιζω το αντιθετο.
    Η ευχαριστηση , λεω, πως μετατοπιστηκε από την αποκτηση του «πραγματος» στο σχηματισμο μιας συλλογης, και αρκετα γρηγορα , η ευχαριστηση στεγνωσε και εγινε ηρεμια.
    Με παρομοιο τροπο που η ικανοποιηση μιας εμμονής δεν προσφερει ευχαριστηση , αλλα ηρεμια και μια προσωρινη αισθηση ασφαλειας.
    Η συλλογη ,βεβαια, φαινεται να ηταν παντα μια σημαντικη πηγη ικανοποιησης.
    Ο συλλεκτης είναι μια από τις αγαπημενες μορφες ανθρωπινης συμπεριφορας.
    Η κατοχη, η ταξη και η οργανωση, η συγκριση και η διευρυνση.
    Η συλλογη είναι μια ισχυρη πηγη ελξης.
    Είναι μαλλον ενας ενστικτωδης τροπος να περιοριζεται η αταξια της ανθρωπινης αναγκης.
    Κι αυτό που δινει η συλλογη και είναι τοσο ελκυστικη , δεν είναι παρα αυτή η αισθηση ισορροπιας και ασφαλειας ,που προερχεται από την ταξη και την οργανωση της συλλογης και ισοδυναμα του εαυτου.
    Η συλλογη είναι μια ισοδυναμια του συλλεκτη. Μια αμφιδρομη συναρτηση.
    Περα , όμως της ηρεμιας, η συλλογη δινει κατι ακομα.
    Βασικα, η διαδικασια της συλλογης.
    Δινει την πολυτιμη ευχαριστηση.
    Η ευχαριστηση προκυπτει στιγμιαια όταν ο συλλεκτης εντοπιζει ,καταρχας , και αποκταει,στη συνεχεια, το νέο αντικειμενο της συλλογης του.
    Η στιγμη αυτή μπορει να διαρκει μερικα λεπτα ή και ωρες και μερες.
    Είναι η διαδικασια από τον εντοπισμο μεχρι την αποκτηση και ισως για λιγο μεχρι την εξαντληση της καθεαυτης ευχαριστησης που μπορει να προσφερει το αντικειμενο.
    (επειτα, η ευχαριστηση από το αντικειμενο , εξασθενει, και χρειαζεται προσωπικη ηρεμια ,περα της συλλογης για να υπαρξει σημαντικη εκμεταλλευση του αντικειμενου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. B.

    Εξαλλου , η ευχαριστηση είναι αμεσα εξαρτημενη από τις συνθηκες στις οποιες πραγματοποιειται η παραπανω διαδικασια.
    Από την εμπειρια μας , φαινεται ,πως η δυσκολια, το τυχαιο, η συμπτωση και το απροσδοκητο, είναι παραγοντες που μεγαλωνουν την ευχαριστηση.
    Στη μουσικη , ο συλλεκτης , επαιρνε παλιοτερα αυτή την ευχαριστηση , σε μαγαζια, σε ανοιχτες αγορες, σε παζαρια , σε παρατημενες αποθηκες, σε ξεχασμενα παταρια σπιτιων.
    Και τα αγνωστα μαγαζια, τα μικρα, ισως αυτά που συναντουσε σε βολτες σε στενους δρομους σε επαρχιακες πολεις του εξωτερικου..αυτα εδιναν ακομα μεγαλυτερη ευχαριστηση, σχεδον ηδονη..
    Ηδονη, σιγουρα, εδιναν οι ανακαλυψεις σε σκοτεινα παταρια και αποθηκες. Το πατρικο σπιτι ή ένα παρατημενο ερειπιο που σε καποιο ντουλαπι του ξεμειναν μετα την εγκαταλειψη , μερικοι δισκοι.
    Ακομα κι αν οι δισκοι αυτων των ανακαλυψεων δεν ηταν του γουστου , γινονταν παρ’όλ’αυτά πολυτιμα κομματια της συλλογης. Κυριως γιατι συμβολιζαν την πιστη σε μια μεταφυσικη πραγματικοτητα.
    Αυτό, δηλαδη, που αποθεωνε τη συλλογη , που αποδεικνυε τη σπουδαιοτητα της, δεν ηταν τοσο τα αντικειμενα, οι δισκοι, αλλα η ανακαλυψη…Η απαραιτητη ανακαλυψη, αυτή η στιγμη που η πραγματικοτητα αξαφνα αποκταει διαφορετικη μορφη, αλλαζει, βαθαινει.
    Και η ανακαλυψη του κοσμου γινεται με κατι άλλο που εχει ξεμεινει κρυμμενο σαν τους δισκους.
    Με την εκπληξη , που γενναει η αφελεια και η αγνοια μπροστα σε έναν πολυπλοκο , βαθυ και απεραντο κοσμο. Ουσιαστικα, η ανακαλυψη , είναι ανακαλυψη του παιδιου που ξεμεινε πισω, οσο εμεις μεγαλωναμε προς τα μπροστα.
    Η τεχνολογια ηρθε και σαρωσε όλα τα παταρια και όλα τα χαμοσπιτα και τις κρυφες αποθηκες και τις ντουλαπες και τα συρταρια, και τα μαζεψε όλα και τα βαλε σε φακελους και σε αρχεια και τα κανε εικονες και τα πολλαπλασιασε ή απλως τα δημοσιοποιησε και τελικα τα εκτιμησε και τα κοστολογησε, μεχρι που στο τελος τα πακεταρησε και τα στειλε στην πορτα μου.
    Και η συλλογη μου εγινε απροσωπη και στεγνη, χωρις μνημες , χωρις επαφες.
    Και η εκπληξη κι αυτή παραγκωνιστηκε και ηρθε παλι κυριαρχη η ασφαλεια και η αναισθησια.
    Αυτό που ηταν κυνηγι θησαυρου και περιπετεια, εγινε παρακολουθηση και εμμονη, εγινε σηριαλ-κολεκτορ.
    Τωρα , απλως , δεν υπαρχει ευχαριστηση.
    Ωστοσο , υπαρχει μουσικη.
    Και η μουσικη δινει ευχαριστηση.
    Απ’ την άλλη, όμως , ο ανθρωπος είναι επιρρεπης. Οι συνθηκες των επηρεαζουν και τον προσδιοριζουν. Ο ρυθμος ο ανθρωπινος είναι αυτος που είναι , και τα συναισθηματα του είναι δεμενα σε αυτόν τον ρυθμο.
    Ο ρυθμος της τεχνολογιας ολοενα αλλαζει, αυξανεται.
    Τα συναισθηματα εχουν τωρα δεθει στον ρυθμο αυτόν και τελικα γινονται ξενα.
    Απομενουμε ξενοι και μακρυα απο την πραγματικοτητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Βρυσακίου… Κάθε Κυριακή πρωί στα early 90’s ήταν ένα πραγματικό πανηγύρι. Πολλοί και συναισθηματικά, σημαντικοί δίσκοι αποκτήθηκαν εκείνη την περίοδο. Συμπτωματικά το περασμένο Σάββατο πέρασα μετά από αρκετά χρόνια (αν και στο μοναστηράκι πάω κάθε Κυριακή σχεδόν) και μου ήρθαν ευχάριστες μνήμες.

    Σχετικά με το “Vinyl is Back” ως moto, προσωπικά το κατανοώ. Όταν ζητάς 300 ευρώ για πάγκο πρέπει με κάθε τρόπο να φέρεις κόσμο στο χώρο. Και οι «πίσω» πάγκοι δεν έχουν διαφορετική τιμολογιακή πολιτική. Τις περασμένες χρονιές εκεί που ήταν στημένη η σκηνή υπήρχε έξοδος (ή δεύτερη είσοδος αν προτιμάτε.) Αυτή τη φορά υπήρχε μία είσοδος και η ίδια έξοδος, κάτι που με κάνει να σκέφτομαι τα χειρότερα σε περίπτωση κάποιου «ατυχήματος»

    Τώρα για τους μικρούς πωλητές θα μπορούσε να υπάρχει μια πρόβλεψη να χωριστούν κάποιοι πάγκοι στα 2,3 ή τέσσερα έτσι ώστε κάποιοι ιδιώτες να πάνε με μια δυο κούτες και να δώσουν λίγα πράγματα. Κι από μόνοι τους οι πωλητές εδώ που τα λέμε θα μπορούσαν να κάνουν μια σύμπραξη και να κατέβουν να πουλήσουν.

    Η έκπληξη του να βρεις κάτι ακριβό και να το πάρεις φτηνό δεν υπάρχει πλέον εφόσον όλοι οι πωλητές είναι επαγγελματίες. Όλοι είναι υποψιασμένοι. Όσοι δεν είναι υποψιασμένοι και πωλούν φτηνά βλέπουν τα πράγματά σους να κάνουν φτερά πριν τα τοποθετήσουν προς πώληση. Στο «στήσιμο» του κάθε παζαριού και πριν οι πόρτες ανοίξουν για τον κόσμο οι αισθήσεις των εμπόρων είναι πυροδοτημένες και τα μάτια σκανάρουν τα πάντα. Μόλις άγνωστο πρόσωπο θεαθεί να κουβαλάει πράγματα για πούλημα όλοι οι έμποροι έχουν κάνει ασφυκτικό κλοιό γύρω του και οι μάχες είναι σκληρές :) . Ο σωστός έμπορος δεν περιμένει να κερδίσει μόνο από αυτά που πωλεί στα παζάρια αλλά κι από αυτά που αγοράζει.

    Όποιος πάντως θέλει να βρίσκει πράγματα σχετικά φτηνά και συχνά, κάθε Κυριακή στην πλατεία Αβησσυνίας , στην Άστιγγος και στα πέριξ, πέφτει το πιο καλό πράμα εδώ και καιρό. Από τους αθίγγανους έως το παλιατζίδικο του «Αμερικάνου» (με τον κυκλοθυμικό ζοχάδα υπεύθυνο του …δισκοπωλείου, κύριο Μάκη :) ) θα βρείτε φτηνά και καλά πράγματα να αγοράσετε και να ευχαριστηθείτε ακούγοντάς τα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το πρώτο παζάρι στο Camel στη Βουλιαγμένης ήταν το καλύτερο μακράν των άλλων που γίνανε στο Ρόδον και έπειτα. Χωρίς internet, χωρίς δισκάδικα , με χιλιάδες άσχετους ιδιώτες πωλητές (μεταξύ τους και εγώ) και αγοραστές, really pure, δεν το είχε ξανακάνει κανένας μέχρι τότε, βρήκες Kraan και Patto 500 drs? Το πήρες bye bye, ούτε να το πουλήσεις μετά ούτε ebay, τίποτα. Εμφανιστήκαν Høst, Ελληνικές Minerva Records εκδόσεις και Stomu Yamashta στο χιλιάρικο, γιορτή.
    Δείξε μου το μέλλον να σε κάνω πλούσιο που λέει ένας φιλος μου. Όλα τα άλλα παζάρια απο εκεί και πέρα χάλια μαζί και το τελευταίο, αν και βρήκα το Clearlight Symhony 10 euro το πήρα και το θα το χαρεί ο γυιός μου....υποθέτω.
    Φ.Ν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όντως Φ.Ν. Ήταν το καλύτερο. Στο West (έτσι δεν έλεγαν το Camel τότε;), χτύπησα Lard Free, Operation Rhino, Der Plan στο 500άρικο, ένω πούλησα δικιά μου σειρά Creep Records 100-300 δρχ έκαστο. Θυμάσαι τι ωραίους δίσκους είχε η προσωπική του συλλογή από experimental/avant που έσπρωξε ο Τ. Σακκάς; Άσε που τη Κυριακή ο μακαρίτης ο Βαγγέλης ο Lord άφησε πάνω στο πάγκο περίπου 500 αδιάθετα LPs από εκείνη τη παρτίδα του ραδιοφωνικού σταθμού που είχε φέρει προς πώληση και τη κοπάνησε. Είχα βρει πρώτο DMZ και 5ο Heldon εκεί μέσα, δωρεάν!

    Νικόλας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το παζάρι στο Club West (Νοέμβρης ’93) είχε ένα αρνητικό. Είχε «ζωντανή» δημοπρασία, με «χτυπήματα» σε δίσκους και «κλεισίματα» που είχαν ξεπεράσει τα 50 χιλιάρικα. Εμένα αυτό δεν μου άρεσε – και ευτυχώς δεν επαναλήφθηκε. Στη φάση ήταν ανακατεμένος και ο Αντώνης Πανούτσος, που τότε ήταν εκδότης-διευθυντής του OZ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλησπέρα. Ρε παιδιά, είμαστε στο 2015...Εδώ η Αγγλία και η Γερμανία έχουν στερέψει από δίσκους, ενώ ότι βρεθεί από τους ντόπιους μπαίνει κατευθείαν στο ίντερνετ.
    Πως να μη γίνει το ίδιο κι εδώ;

    Σχετικά με το vinyl is back, με τις τιμές των πάγκων στα 300, 250, 180 ευρώ σε αντιστοιχία θέσεων, δεν μπορείς να πουλάς με 3ευρα! Πόσα να δώσεις για να ξοφλήσεις το κόστος της συμμετοχής, το εμπόρευμα που έχεις αγορασμένο και κάποιο αξιοπρεπές κέρδος;
    Σ.Κ. (Ένας συμμετέχων)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. δεν τη θυμάμαι Φώντα ακριβώς πως έγινε η δημοπρασία, ο Μάκης Βενιέρης θυμάμαι μου είχε πεί ότι θα έβγαινε το Armageddon με Keith Relf σε auction ούτε ασχολήθηκα.
    Αντώνης Πανούτσος > ημιμαθής μουσικά, πανέξυπνος δε, τάπιαμε μιά μέρα στη Πλατεία Προσκόπων, με ρώτησε πόσα soundtracks έχουν κάνει οι Who, όταν του απάντησα μου είπε ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να παίξω μπάλλα γιατί έχω μάγουλα...
    Ποτέ δεν του είπα οτι στους It's a Beautiful Day δεν έπαιξε ποτέ ο Paul McCartney...
    Φ.Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>δεν τη θυμάμαι Φώντα ακριβώς πως έγινε η δημοπρασία<<

      Κανονικά Φ.Ν., όπως στις δημοπρασίες βιβλίων και έργων Τέχνης. Άλα ούνα, άλα ντούε, άλα τρε…

      Κάτι δίσκους του Χατζιδάκι θυμάμαι… Νομίζω ήταν κι ένας «Ακρίτας»… δεν είμαι σίγουρος…

      Διαγραφή
    2. Δεν καταλαβαίνω τίποτα από τα σχόλια που διάβασα.Εγώ θεωρώ ότι η αγορά βινυλίου έχει απλουστεύσει πάρα πάρα πολύ.
      Δεν γουστάρεις, επιθυμείς να πας στο παζάρι δίσκων δεν πας. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι να αγοράσεις βινύλια.
      Συμφωνώ πάντως με το άρθρο του Κου Τρούσσα, το βινύλιο είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Οι φάτσες που το εμπορεύονται είναι πάλι προσωπική υπόθεση του καθενός. Αμα θέλεις αγοράζεις ή άμα θέλεις κατεβαίνεις στα παζάρια.
      Εγώ προσωπικά δεν πάω διότι κάθε φορά που πήγαινα αυτά που έβλεπα με έκαναν και γελούσα τόσο πολύ μα τόσο πολύ που στο τέλος συμπεριφερόμουν σαν υποληπτικός. Α καλέ κύριε κόψε μου 5 ευρώ για να το πάρω ή μάλλον καλέ κύριε να σου δώσω και 5 ευρώ παραπάνω και να μην το πάρω ? Χτίζουμε προσωπικότητες για το τίποτα.

      Διαγραφή
    3. Θοδωρής Κρίθαρης20 Μαρτίου 2015 στις 7:31 μ.μ.

      Και ενα SHOOTING STARS 7" θυμαμαι εγω!

      Διαγραφή
    4. Τώρα τελευταία ακούω πολύ για τους Shooting Stars... Νομίζω πως θα μιλήσουμε και πάλι γι' αυτούς σε λίγες μέρες...

      Διαγραφή
    5. Εγώ θυμάμαι και το πρώτο 7'' Magic de Spell στη δημοπρασία,το οποίο δε χτύπησε κανείς.Πιτσιρικάς τότε,βοηθούσα το φίλο μου το Θοδωρή στον πάγκο του και απέναντί μας πουλούσε ο Λούης από τους Stress.Στο τέλος του παζαριού,κι αφού τα λέγαμε όλο το διήμερο,μου χάρισε ένα ολοκαίνουριο,ακόλλητο(!!!) εξώφυλλο από το άλμπουμ στην πρώτη εκδοση,στην Αγχος.Ακόμη το έχω....

      Διαγραφή
    6. Φώντα,θέλω να στέλνω σχόλια με το όνομά μου αλλά δεν ξέρω πως να το κάνω.Γράφω το όνομά μου στα ελληνικά και μου βγάζει ότι οι χαρακτήρες δεν είναι συμβατοί και κάτι τέτοια και δεν το ανεβάζει.Μπορείς να με βοηθήσεις,καθώς είμαι και άσχετος;Εστειλα και πριν λίγο,με το εξώφυλλο των στρες,αλλά ως ανώνυμος και δε θέλω έτσι

      Διαγραφή
    7. Πρέπει να έχεις κάποιο λογαριασμό στο Google ή στο blogger κ.λπ. Επίσης μπορείς να στέλνεις το σχόλιό σου όπως τώρα (ως ανώνυμος) και να συμπληρώνεις στο τέλος, απλώς, το όνομά σου.

      Διαγραφή
  13. Ο κύριος που συμπεριφέρεται σαν υποληπτικός μπορεί να μας υποδείξει ένα (1) τόπο που αγοράζει αυτός δίσκους ?
    Φ.Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ φίλε
      αγοράζω από ελληνικά ή ξένα ιντερνετικά καταστήματα διότι μετά από τόσα χρόνια οι επιλογές μου είναι απολύτως συγκεκριμένες.
      Δεν επιβάλλω στον εαυτό μου να έρχομαι σε προσωπική επαφή με ανθρώπους που συμπαθώ ελάχιστα ή καθόλου και που στην πορεία των χρόνων έχουν αποδειχθεί άθλιοι δισκοπώλες και συν τοις άλλοις όταν ανοίγουν το στοματάκι τους ψάχνεις μέρος να κρυφτείς.
      Απλά πράματα
      Παύλος

      Διαγραφή
  14. Πήγα στο τελευταίο παζάρι στο Γκάζι και συνολικά ήταν μια θετική εμπειρία. Βρήκα αρκετά φθηνά πράγματα, αλλά και κανα δυο ακριβά (φθηνότερα όμως από παλαιότερες διαδικτυακές ή prive πωλήσεις), συζήτησα με 2-3 φίλους (επίσης συν), ενώ στα μείον βάζω τον εκκωφαντικό ήχο του live (μιλάω για την έντασή του και όχι για την ποιότητά του). Επίσης, συμφωνώ με την κακή διαρρύθμιση του χώρου, η οποία έγινε ακόμα χειρότερη από τη χρήση μίας μόνο πόρτας.
    Να συμπληρώσω για τις τιμές ότι, δεδομένου του πάγιου 300άρικου για κάθε πωλητή, δε νομίζω ότι μπορούσαν να είναι πολύ χαμηλότερες οι τιμές. Και να μην έχει αυταπάτες κανείς νομίζοντας ότι αν παρίστανται απλοί ιδιώτες/συλλέκτες, θα πέσουν αυτόματα οι τιμές. Όλοι πια είναι υποψιασμένοι σε μεγάλο βαθμό.
    Ως νέος συλλέκτης (τουλάχιστον συγκριτικά με πολλούς άλλους), δεν είχα την τύχη να παραβρίσκομαι στα παλαιότερα παζάρια της δεκαετίας του '90, συνεπώς δεν έχω άποψη επί του θέματος Μην ξεχνάμε όμως ότι πρόκειται για μια προ-internet και προ-ευρώ εποχή, οπότε οι όποιες ευκαιρίες ήταν θέμα μάλλον άγνοιας της πραγματικής σπανιότητας ορισμένων τίτλων και όχι γιατί ο πωλητής ήταν "αντάρτης" και πήγαινε κόντρα στο κατεστημένο τιμών. Το φαινόμενο ήταν παγκόσμιο βέβαια και όχι ελληνικό. Γνωστό σήμερα garage 45άρι προσφερόταν με 25$ στα τέλη της δεκαετίας του '80 και δεν το αγόρασε κανείς (κατ'ομολογία των ίδιων των συλλεκτών). Το ίδιο δισκάκι έχει πουλήσει 5-8000$ τις 2-3 φορές που προσφέρθηκε τα τελευταία 10 χρόνια. Ίσως 25$ να μην είχαν την ίδια αξία τότε, αλλά η διαφορά αυτή δικαιολογείται μόνο βάζοντας τον παράγοντα γνώση (που επιφέρει ζήτηση) στην εξίσωση.
    Συμφωνώ επίσης ότι κάνουμε ότι θέλουμε και αγοράζουμε από όποιον θέλουμε. Προσωπικά αγοράζω χωρίς κολλήματα από σχεδόν όλα τα καταστήματα (είτε φυσικά είτε διαδικτυακά). Αν δεν πηγαίνω συχνά ή καθόλου σε ορισμένα καταστήματα είναι καθαρά συγκυριακό (μακρινή τοποθεσία) ή είναι θέμα γούστου (ως προς τα είδη μουσικής που εμπορεύονται). Πιστεύω οι τιμές είναι αισθητά χαμηλότερες από ότι παλαιότερα, είτε γιατί ορισμένοι πωλητές αντιμετωπίζουν δυσκολίες είτε γιατί παλιά trends έχουν εξαλειφθεί (για να δώσουν τη σκυτάλη σε άλλα βέβαια).
    Ίσως στο μέλλον τα παζάρια να είναι μόνο διαδικτυακά, η επίσκεψη σε αυτά να γίνεται μέσω 3D περιβάλλοντος εικονικής πραγματικότητας, ενώ η συνομιλία με τους πωλητές και οι αγορές να γίνονται με video-chat (το PayPal θα είναι μάλλον εκεί σταθερά). Τότε ίσως να αναπολούμε τις ένδοξες μέρες του Vinyl is Back ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Το ίδιο δισκάκι έχει πουλήσει 5-8000$ τις 2-3 φορές που προσφέρθηκε τα τελευταία 10 χρόνια. Ίσως 25$ να μην είχαν την ίδια αξία τότε, αλλά η διαφορά αυτή δικαιολογείται μόνο βάζοντας τον παράγοντα γνώση (που επιφέρει ζήτηση) στην εξίσωση<<

      Δεν υπάρχει καμμία γνώση, συγγνώμη greakbeat, τάση, δηλαδή «τασάρα» προς μια χαζή φετιχιστική αντίληψη υπάρχει (συνήθως με τα λεφτά του μπαμπά). Άκου ’κει… 8 χιλιάρικα!!

      Δεν πιστεύω να εννοείς ελληνικό 45άρι...

      Διαγραφή
    2. Συγνώμη Φώντα, μετά είδα την τελευταία πρόταση.
      Όχι, δεν πρόκειται για ελληνικό δισκάκι, δε φτάσαμε εκεί... ακόμα! :) Μιλάω για το John English III και μόλις είδα ότι πουλήθηκε και μια φορά στα 1750$ το 2011 (οι σχετικότητα των τιμών για την οποία έχουμε μιλήσει).

      Λάμπρος

      Διαγραφή
    3. Το “I need you near” ε;
      Ωραίο. Αλλά μετά να μην κατηγορούμε τα ελληνικά γκρουπ για τα χαζά ερωτικά στιχάκια… Το λέω και για ’μένα αυτό… (γέλια)
      Γεια σου Λάμπρο.

      Διαγραφή
    4. Όντως πολύ καλό Φώντα. Όσο για το στίχο, δηλώνω "ένοχος" πως μέσα στα αγαπημένα μου ροκ κομμάτια είναι τραγούδια με χαζά (επιεικώς) στιχάκια.
      Έστειλα και μια άλλη απάντηση που ίσως να μη σου ήρθε, όσον αφορά το σχόλιό σου για τις υπερβολικές τιμές και έλεγα πως σκοπός μου ήταν, όχι να δικαιολογήσω κάποιες από αυτές, αλλά να τονίσω το ότι αν υπάρχει γνώση, δεν υπάρχουν "άγνωστοι" δίσκοι, άρα και οι τιμές προσαρμόζονται ανάλογα. Ίσως έφερα λάθος παράδειγμα.

      Διαγραφή
    5. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κατακρίνεται "τα λεφτά του μπαμπά"? Τα δικά σας άλλα ισχύ έχουν?

      Διαγραφή
    6. Πάντα είναι συγκινητικό να μας κατανοούν οι έχοντες… Τους ευχαριστούμε...

      Διαγραφή
  15. Για σου Φώντα,
    στα παζάρια βρίσκεις ακόμα καλά πράγματα αλλά θέλει υπομονή. Και καμιά φορά μπορεί να προκύψει κανένα "διαμάντι" εκεί που δεν το περιμένεις.
    και φυσικά να καθορίσεις τι σημαίνει "ευκαιρία".
    Πριν από λίγο καιρό στο μοναστηράκι ανάμεσα στα μαγαζίά που πουλάνε αντίκες ηταν ενας τύπος που είχε ένα κουτι με καμμια 50-αρια δίσκους.
    Οι περισσότεροι ηταν Ελληνικοί με ελαφρολαικά και κανα δυό κλασικής μουσικής. Κοιτάζοντας τους είδα ότι ό ένας από αυτούς ήταν ένα αναπάντεχο διμάντι. Ο Richter στο πιάνο, ο Kontrachin στη διεύθνυση, η συμφωνική του Λονδίνου και η παραγωγή Philips Γαλλίας από το 1961. Ηχογράφηση στο Λονδίνο με το σύστημα Living Presence (για όσους ξέρουν το Master tape είναι film 35mm, χρήση τριών μικροφώνων κατά την ηχογράφηση χωρίς ισοστάθμηση, απιθανα βαρύ βινύλιο στις original εκδόσεις, και συσκευασία που δεν βρίσκεται πια σήμερα)
    Η δε κατάσταση του όλου πακέτου ήταν άψογη. Λες και δεν είχε παίξει ούτε μια φορά.
    Ο δίσκος μου κόστισε 10 ευρώ αλλά αν σου αρέσει ο List, οι ερμηνεία του Richter δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευκαιρία
    Αν δεν έχει κανείς ακούσει τις ηχογραφήσεις της Mercury εκείνης της εποχής ήταν οι περισσότερες τρικάναλλες ηχογραφήσεις αξίζει να τις ψάξει (μεταξύ μονοφωνικών ηχογραφήσεων και στερεο οι μηχανικοί ήχου πειραματήστηκαν με το τρικάναλο κυρίως Mercury & RCA πριν δυστυχώς καταλήξουν στο στερεο)
    Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι θέλει πολύ καλά μηχανήματα για να φανούν οι αρετές και η μαγεία της ηχογράφησης.
    η μουσική απόλαυση όμως είναι το κάτι άλλο. Οι σύγχρονες ηχογραφήσεις σου φαίνονται συμπιεσμένες θολές και επίπεδες.
    Το κοινό που θα ενθουσιαζόταν από τέτοιες προδιαγραφές είναι μάλλον περιορισμένο (πόσοι θα ενδιαφέρονταν για να ακούσουν Kontrashin - Richter - List ? μιλάμε για Σοβιετία βαθιά). Εσι προκύπτει η ευκαιρία για αυτόν που ψάχνει κάτι τέτοιο.
    πάντως και η μουσική να μην σας ενθουσιάζει ψάχτε μόνο για την ακουστική εμπειρία. Θα σας μείνει αξέχαστη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα mak58.
      Έχω ακούσει Les Baxter από master σε φιλμ 35mm και ήταν απίθανο!

      Διαγραφή