Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

THE CAVE CHILDREN ένα νέο ελληνικό συγκρότημα

Καινούριο ελληνικό συγκρότημα, που πολύ σύντομα βρίσκει δρόμο προς τη δισκογραφία. Στους Cave Children αναφέρομαι που σχηματίστηκαν πρόπερσι και που τώρα έχουν ένα ολάκερο LP, το Quasiland[Inner Ear, 2015], στην κατοχή τους. Το συγκρότημα κινείται σε pop-όχι-κιθαριστικούς δρόμους και αποτελείται από τους Βασίλη Βλαχάκο κιθάρα, φωνή, Ορέστη Μπενέκα πλήκτρα, φωνή, Βασίλη Νιτσάκη μπάσο και Δημήτρη Στεργίου ντραμς (στην ηχογράφηση προστίθενται κι άλλα ονόματα σε τρομπέτα, τρομπόνι, βιολί, τσέλο, βιόλα και ήχους).
Όπως προείπα οι Cave Children είναι ένα ποπ συγκρότημα με αναφορές στον british pop-psych ήχο των sixties, αλλά και στη σχετική αναβίωσή του στα early nineties (Inspiral Carpets, The Charlatans κ.λπ.), ενώ κάποιες λίγες-ελάχιστες φορές ξεφεύγει (ο ήχος τους) προς κάτι πιο βαρύ (τουλάχιστον στα οργανικά μέρη) αγγίζοντας progressive ας τις πούμε κατευθύνσεις (το λέω έχοντας στο νου μου ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ τους, το “Pelorian” – προτελευταίο στη δεύτερη πλευρά).
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως οι συνθέσεις των Cave Children θέλουν περισσότερη δουλειά, προκειμένου να φθάσουν σ’ ένα κάποιο ύψος, που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση. Ενώ το όλον πράγμα… παιξίματα, lyrics, φωνές, ενορχηστρώσεις, ηχογράφηση, παραγωγή είναι μια χαρά, ο δίσκος δεν βγάζει, πρώτον, το πολύ μεγάλο κομμάτι που θα ξεχωρίσει και, δεύτερον, τα υπόλοιπα μεγάλα κομμάτια, που θα… συμπαρίστανται στο (προηγούμενο) πρώτο. Οι συνθέσεις, θέλω να πω, εμφανίζονται κάπως άτολμες και σε μια σειρά, χωρίς τις απαιτούμενες εκρήξεις, προσφέροντας βεβαίως μιαν ενότητα στο set, χωρίς από την άλλη να το μπολιάζουν με τα προσδοκόμενα… σεισμικά vibes.
Θα πω κάτι εδώ… Δεν είναι εύκολο να γράψεις κομμάτια στο στυλ… σαν-ψυχεδέλεια. Κι αυτό γιατί η ψυχεδελική μουσική δεν είναι ένα είδος μουσικής, που υπακούει σε κάποια τυπική συνταγή (μερικά πλήκτρα, μερικά εφφέ, τίποτα... ονειρικά φωνητικά), αλλά πολλά και διαφορετικά είδη ταυτοχρόνως, ανακατεμένα με γνώση και φαντασία. Ένα ανακάτεμα ούτως ειπείν, που έπαιρνε αφορμή από κοινωνικά και αισθητικά γεγονότα που άλωναν τα αμερικανικά και βρετανικά sixties.
Στα eighties, ορισμένοι μουσικοί και συγκροτήματα, επιχείρησαν να αναβιώσουν τον ψυχεδελικό ήχο του ’60, σ’ ένα καλλιτεχνικό πάντα επίπεδο, συχνά με σοβαρά αποτελέσματα. Σ’ έναν μικρότερο βαθμό τούτο συνέβη και νωρίς στα nineties – και υπήρχαν λόγοι, που κατέστησαν τις συγκεκριμένες αναβιώσεις επιτυχείς. Οι λόγοι αυτοί δεν συντρέχουν τώρα. Οι νέοι μουσικοί –και δεν αναφέρομαι στους Cave Children σώνει και καλά, αλλά στη σύγχρονη «ψυχεδελική» σκηνή– δεν έχουν χωνέψει τα παλιά ακούσματα. Υπάρχει μια επιδερμική προσέγγιση, που μπορεί να έχει αξία (την όποια αξία) επειδή είναι σημερινή, αλλά συγκρινόμενη μ’ εκείνη των early 90s και των mid 80s είναι πολύ κατώτερη. Μπορεί να υπάρχει αυτή η multilayered κατεύθυνση, αλλά είναι πολύ σοφιστικέ, για να μην πω ανέμπνευστη (όντας μέσα στα πλαίσια του indie), ώστε να συγκινήσει τα απαιτητικά psych πλήθη.
Βλέπεις… υπάρχει μια τρομερή επιμέλεια σε πολλά ας τα πω «δευτερεύοντα» στοιχεία, αλλά το πρωτεύον, που είναι η σύνθεση, δεν μπορεί να κουκουλωθεί. Θα βγαίνει πάντα στον αφρό, και όχι απλώς θα βγαίνει στον αφρό, αλλά θα είναι κι εκείνο που θα καθορίζει ή όχι το μεγάλο «ναι». Και το λέω τούτο, το ξαναλέω θέλω να πω, έχοντας στο νου μου τους Tame Impala, τους Crystal Antlers ή την Unknown Mortal Orchestra και όχι τους Cave Children – που εν τω μεταξύ προτείνουν κι ένα τραγούδι στο “Quasiland”, το “Pillowfingers”, που θα το ζήλευαν όλοι οι προηγούμενοι.
Επαφή: www.inner-ear.gr

43 σχόλια:

  1. ψυχεδελεια χωρις παραισθησιογόνα δεν γίνεται,η αν γίνεται,βγαίνει δύσκολα.
    όμως θα λεγαμε οτι υπαρχει ψυχεδελεια των 60's,των 70,των 80,των 90 και των zeros.Η πηγή είναι βέβαια τα 60,σχεδόν όλη η μουσική ακόμα εκεί πατάει.Οι TAME IMPALA όμως το'χουνε,τουλάχιστον στους δύο πρώτους δίσκους,οι συνθέσεις είναι ιδιαίτερα καλές και σου κολλάνε στο μυαλό αμέσως,μεγάλο ατού.Φυσικά και ο JACCO GARDNER.
    Συμφωνώ πάντως οτι οι νέες μπάντες καλό θα ήταν να πέσουν με τα μούτρα στην μελέτη του παρελθόντος με άμεσο σκοπό το τώρα όμως,αλλιώς..για το μουσείο.
    Σαν πολύς λόγος δεν γινεται τελευταία για την ψυχεδέλεια?
    καλό είναι αυτό
    Ν.Κ.-νοτια κερκυρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι λάθος να λέμε πως «ψυχεδέλεια χωρίς παραισθησιογόνα δεν γίνεται», καθότι τα παραισθησιογόνα είχαν (εκεί που είχαν) υποβοηθητικό και μόνο ρόλο και ποτέ καθοριστικό. Το πιο καθοριστικό ήταν το μουσικό ΤΑΛΕΝΤΟ και βεβαίως η ΕΠΟΧΗ (για τα sixties μιλάμε), που παρείχε το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο για ν’ αναπτυχθεί το acid rock, ως κομμάτι της counterculture. Όπως είχα γράψει και παλιότερα:

      Το ψυχεδελικό ή acid rock στην Αμερική εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα μέσα των sixties, παρότι θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν μιλάμε για τη δισκογραφία ή όχι.
      Τέλη Νοέμβρη του ’65 φαίνεται πως οι Warlocks (οι μετέπειτα Grateful Dead) παίζουν μουσική έχοντας πάρει LSD στο πρώτο acid test του Ken Kesey (κατά πόσο αυτή ήταν rock δεν είμαι βέβαιος 100% - δηλαδή σίγουρα δεν ήταν 100% rock). Όμως οι Beatles, που είχαν δοκιμάσει LSD, στις αρχές Απριλίου του ’65, ηχογραφούν στις 13 του ίδιου μήνα το “Help!”, ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ κάτω από την επήρεια του LSD, αλλά με νωπή ενδεχομένως την επίδρασή του, αλλά και τα διαβάσματα από Huxley. Οι στίχοι από το τραγούδι το λένε ξεκάθαρα:
      “Now I find I’ve changed my mind and opened up the doors/ and now my life has changed in oh so many ways” και λίγο πιο κάτω “my independence seems to vanish in the haze”.
      Είναι δε σίγουρο πως όταν οι Beatles έγραφαν το “Help!” οι Warlocks πρέπει να έπαιζαν ακόμη acoustic bluegrass, δίχως να έχουν αντιληφθεί την όποια συμβολή του LSD στη μουσική δημιουργία.
      Στο βιβλίο “Captain Trips, The Life & Fast Time of Jerry Garcia” (υπό Sandy Troy, εκδ. Virgin, London 1995) διαβάζουμε πως... αν και ο Garcia είχε δοκιμάσει LSD κάπου μέσα στο 1964, πολύ αργότερα, σ’ ένα live των Lovin’ Spoonful, στο Longshoremen’s Hall του San Francisco (24/10/1965) θα αντιλαμβανόταν τη διαδραστικότητα του ψυχοτρόπου εν σχέσει με τη μουσική.
      Το πρώτο αμερικανικό γκρουπ, που πήρε LSD και έπαιξε live υπό την επήρειά του (τώρα, το τι μπόρεσε να παίξει είναι άλλο θέμα…) φαίνεται πως ήταν οι Charlatans, τον Ιούνιο του ’65, στο Red Dog Saloon, στη Virginia City της Nevada (κοντά στα σύνορα με την Καλιφόρνια). Αλλά κι αυτοί δεν έπαιζαν ακριβώς acid rock. Αλλά… acid country-folk.
      Το ψυχεδελικό ή acid rock δεν ήταν εμπνευσμένο από τα παραισθησιογόνα κι αυτό γιατί τα φάρμακα είχαν (όταν και άμα είχαν) δευτερεύοντα και εκ των υστέρων ρόλο στην παραγωγή του. Θα μπορούσαν να λειτουργήσουν δηλαδή ως έμπνευση, ενδεχομένως, μέρες μετά και όχι κατά τη διάρκεια της λήψης τους.

      Διαγραφή
    2. Όσον αφορά στα καινούρια «ψυχεδελικά» γκρουπ, τα περισσότερα εμένα μου φαίνονται ανέμπνευστα. Υπάρχουν, φυσικά, και οι εξαιρέσεις…

      Τα είχαμε πει κι εδώ, στα σχόλια…

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/05/lp-permanent-clear-light.html

      Διαγραφή
    3. oi arzachel οι οποίοι ηχογράφησαν τον δισκο τους τρυπιοι,ο lennon που επινε speedball στην ηχογράφηση του sgt.peppers?το live dead,όπου οι dead ήταν πιτα?ο barrett?
      Οτι το ταλεντο παίζει πρωτιστως ρόλο είναι ευνόητο,αλλα το-Το ψυχεδελικό ή acid rock δεν ήταν εμπνευσμένο από τα παραισθησιογόνα,που λες,δεν το δεχομαι
      γιατι άλλωστε λέγεται acid rock?
      N.K.νοτια κερκυρα

      Διαγραφή
    4. >>oi arzachel οι οποίοι ηχογράφησαν τον δισκο τους τρυπιοι,ο lennon που επινε speedball στην ηχογράφηση του sgt.peppers?το live dead,όπου οι dead ήταν πιτα?ο barrett?<<

      Αυτά είναι μύθοι. Με τίποτα δεν θα μπορούσε να ηχογραφηθεί το “Arzachel” με τα μέλη του γκρουπ μαστουρωμένους (δεν ξέρω τι ακριβώς-ακριβώς εννοείς με το «τρύπιοι»). Τον δε Barrett δεν τον έδιωξαν τυχαία οι υπόλοιποι. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να πιάσει ούτε ακόρντο από ένα σημείο και μετά, ψυχεδελική μουσική θα έπαιζε;

      Το “acid rock” είναι ένας όρος, που δεν τον έδωσαν μουσικοί, αλλά δημοσιογράφοι-γραφιάδες (με ό,τι, γενικώς, σημαίνει αυτό). Δεν λέω ότι κάποια συγκροτήματα –πολλά, λίγα, δεν ξέρω– δεν έπαιρναν ψυχοτρόπα. Απλά, λέω πως δεν ήταν δυνατόν να παίζουν κάτω από την επήρεια acid.

      Διαγραφή
    5. Φωντα πολλες μπαντες ηχογραφησαν και επαιζαν λαιβ υπο την επηρρεια, δεν ειναι και τοσο παραξενο μωρε αυτο, απλα αν δεν ηταν υπερπαιχταραδες (οπως οι Dead...) προφανως τα σκατωναν

      τωρα για το ''ψυχεδελεια χωρις παραισθησιογόνα δεν γίνεται,η αν γίνεται,βγαίνει δύσκολα.'' του Ν.Κ. προφανως γελαει ο ντουνιας (φιλικα παντα)

      Διαγραφή
    6. οι πληροφορίες για τις φημες ειναι απο το ζοο και τα αντίστοιχα άρθρα σοβαρών δημοσιογράφων,κοντογούρη και ζήλου.
      είσαι ο πρώτος δημοσιογράφος που δεν συνδεει την ψυχεδέλεια με τα ναρκωτικά,τότε γιατί λεγόταν ψυχεδέλεια,μου λες?πως δηλωνόταν η ψυχή,μέσω ψυχανάλυσης?
      δεν είναι δυνατόν να πιστεύεις ακράδαντα αυτά που λες,γιατί δεν στέκουν.
      00100 καθόλου φιλικά,δεν σου επιτρέπω,με σένα γελάει ο ντουνιάς
      ν.κ.

      Διαγραφή
    7. το τρυπιοι ειναι έκφραση που υπάρχει απο τα 80 και σημαινει ειναι σε τριπ.
      ν.κ.

      Διαγραφή
    8. Απαντώ στον 00i00

      Για ποια ακριβώς επήρεια συζητάμε;
      Γιατί είναι άλλο να παίζεις ψιλομεθυσμένος (από κρασί ή μπύρα π.χ.) και άλλο να συζητάμε αν μπορείς να παίξεις υπό την επήρεια LSD.
      Εγώ δεν ξέρω κανένα συγκρότημα που να ηχογράφησε υπό την επήρεια acid. Το να ηχογράφησε, όμως, μετά το τέλος της επήρειας προφανώς έχει συμβεί. Είναι άλλο όμως αυτό.
      Εδώ, δεν είναι δυνατόν να παίξει κάποιος μεθυσμένος (έχω παραβρεθεί σε τέτοια live και ήταν για γέλια η κατάσταση) και θα παίξει υπό την επήρεια LSD;

      Διαγραφή
    9. N.K.
      Δεν ξέρω, τώρα, τι έχει γράψει ο Κοντογούρης και τι ο Ζήλος για το θέμα, αλλά η ψυχεδελική μουσική δεν προϋποθέτει το να έχει πάρει κάποιος acid. Κάτι, σε τελευταία ανάλυση, που δεν μπορούμε να το εξακριβώσουμε για κάθε ένα από τα μέλη των ψυχεδελικών συγκροτημάτων της κλασικής εποχής. Καταλαβαίνεις…
      Αλλά ακόμη και αν κάποιοι μουσικοί έπαιρναν LSD δεν είναι δυνατόν να ηχογραφούσαν κάτω από την επήρειά του, αλλά μόνον «καθαροί» (εμπνεόμενοι ενδεχομένως από την ανάμνησή του). Αυτό είναι το πιο σημαντικό που λέμε εδώ.

      Διαγραφή
  2. Ν.Κ. (που δεν επιτρεπεις κιολας...) για ρωτα τον εγκριτο (που ειναι) δημοσιογραφο Α.Ζηλο για τις εμπειριες του απο τα ψηχοδηλωτικα (και γενικα τα ψυχοδραστικα) και μετα κανε τον βασταζο του...οσο για το αν γελαει μαζι μου ο ντουνιας (εγραψα και ''φιλικα'' τρομαρα σου), στα 40 μου εχω πιει πισινες απο acid και στρεμματα απο αφιονια και, πιστεψε με, εμπνευση για να γινω ο επομενος Peter Green δεν βρηκα

    Φωντα, η ''μεθη'' απο acid δεν ειναι και τιποτα εξωπραγματικο ρε συ, αμαν πια με αυτην την ουσια, εχει φαει τοση μυθοποιηση που κατανταει αστειο...και τελοσπαντων, ας σταματησει αυτο το πραμα, ο μουσικος αμα δεν εχει ταλεντο οσα ντρογκια και να παρει το πιθανοτερο ειναι να καταληξει κατεστραμενος (χωρις ουτε ενα σωστο ασμα στο πορτφολιο του)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, αυτό δεν λέω κι εγώ ρε 00i00. Ότι δεν σε κάνει μουσικό το acid, ούτε από ατάλαντο μουσικό θα σε κάνει ταλαντούχο. Άρα δεν αποτελεί… ψυχεδελική προϋπόθεση.
      Κι εγώ δεν τοποθέτησα το ζήτημα γενικά, ή σε σχέση με την «εξωπραγματικότητα», αλλά μόνο σε σχέση με τη μουσική, και με το κατά πόσον μπορεί να παραχθεί μια μουσική (από τον οποιοδήποτε ταλαντούχο – χεσ’ τους τούς ατάλαντους) που να «στέκεται», κάτω από την επήρεια του acid.

      Διαγραφή
    2. το Happy Trails νομιζω σε διαψευδει...ειναι (για μενα) ο,τι καλυτερο βγαλαν οι Quicksilver
      αλλα, στην ουσια, δεν ηταν γαματο γιατι παιζαν πιωμενοι (που παιζαν) αλλα γιατι προφανως κουβαλουσε μεσα του την ολη ψυχεδελικη θεαση των πραγματων εκεινης της εποχης (να παρει η ευχη, εχουν παρει το Who Do You Love και το εχουν κανει λαστιχο....)

      προσωπικα, δε με ενδιαφερει ΚΑΘΟΛΟΥ το αν καποιος επαιζε πιωμενως, στα τετοια μου, απλα αυτη η φαση με την αναφορα στα 60ς και να τα συνδεουμε με τις ουσιες με εξοργιζει

      και τελοσπαντων ποιος το χεζει και το LSD, το κλασικο ντρογκι ηταν οχι αυτο, ουτε η φουντα, οι αμφεταμινες ηταν

      Διαγραφή
  3. Φώντα τα μισα kraut συγκροτηματα έπαιζαν υπο την επηρεια και ηχογραφούσαν κιόλας,υπάρχουν άπειρες δηλώσεις τους τόσο σε έντυπα όσο και στο ιντερνετ,με ελάχιστο ψάξιμο θα τα βρεις
    μηδεν σιγά ρε που έχεις πιει πισίνες απο acid,σώπα ρε..εσένα θα πιστέψω?
    σίγουρα πάντως ταλέντο δεν έχεις
    ν.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. οκ...οι ''πισινες'' ηταν μια υπερβολη προφανως, κανα δυο κουβαδες ηπια

      αυτο δεν αλλαζει οτι εισαι ενας Μπομπις

      Διαγραφή
    2. Παιδιά μην εξελιχθεί η κουβέντα σε καυγά, γιατί θα κόψω σχόλια...

      Διαγραφή
  4. 00i00… δεν ήμουν στο στούντιο όταν ηχογραφούσαν οι QMS το “Happy Trails”. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω… Και νομίζω πως έχω γίνει, γενικότερα, κατανοητός.
    Ούτε για τα «μισά kraut συγκροτήματα» ξέρω Ν.Κ., που «έπαιζαν υπό την επήρεια»…

    Να εδώ μερικά σχετικά που λέει ο Roger Waters… Υπάρχουν κι άλλα πολλά…

    UΝCUT: Is it true that you took no drugs during the recordings?
    WATERS: Probably I was taking something… no, maybe not. Maybe I’d stopped smoking op at that time. I’d stopped taking acid. I only did that a couple of times, and that was in the ‘60s. I tried to give up cigarettes, which I’d smoked since I was 14. I tried cigars for a time. I went through a couple of years pretending not to smoke cigarettes. One of the ways I did this was to smoke hash joints. I was addicted to tobacco – the hash was irrelevant. So I was stoned for a couple of years, and then realised that, so I stopped smoking dope because I got bored with being stoned all the time. For the last few years of smoking cigarettes I wasn’t smoking dope any more.
    In 1975, I went to stay in my little house in Greece and I bought 200 Marlboro Reds on the plane going over. I said, “When I finish these 200 fags, that’s it.” I finished them a few days later. I came downstairs the next morning and found the longest dog-end in the ashtray, straightened it out, lit it and thought “What are you doing?” I crushed it out and went cold turkey. That was 28 years ago. I have promised myself when I’m 75 or something, I’ll start smoking cigarettes again.

    http://www.pinkfloydz.com/introguncutjune2003.htm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ahhh...οι Floyd, η νουμερο ενα μπαντα για καθε βλαχοροκερ που ανακαλυπτει την μαγεια της φουντας και νοιωθει ξεχωριστος (γιατι, ρε παιδι μου, ειναι και καπως αντιδραστικο στοιχειο...)...υπαρχουν και αλλα Φωντα που καταριπτουν πολλους ''μυθους''

      βρε μαναμ, τι να λεμε τωρα, εδω καποτε ''κυκλοφορουσε'' η ιστορια οτι ο Χεντριξ εβαζε LSD στην μπαντανα του και ενω ιδρωνε την σνιφαρε...ελλαδα σου λεω βρε

      Διαγραφή
    2. >βρε μαναμ, τι να λεμε τωρα, εδω καποτε ''κυκλοφορουσε'' η ιστορια οτι ο Χεντριξ εβαζε LSD στην μπαντανα του και ενω ιδρωνε την σνιφαρε...ελλαδα σου λεω βρε

      Μεγαλύτερος καράβλαχος από αυτόν που λέει "μόνο στην ελλάδα συμβαίνουν αυτά" υπάρχει;

      Λες και όλοι οι μύθοι και ιστορίες για το ροκ - όπως αυτή με τη μπαντάνα του Χέντριξ - φτιάχτηκαν εδώ και δεν είναι εισαγώμενες ή και παγκόσμιες.

      Διαγραφή
  5. Έχουν κατασκευαστεί μύθοι, που λειτουργούν ακόμη. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να μας εμποδίσει να υποκλινόμαστε στους Pink Floyd, γι’ αυτά που ηχογράφησαν οι ίδιοι και γιατί, χωρίς αυτούς, δεν θα υπήρχε krautrock (για να μείνουμε μόνο σ’ αυτό).

    Μια ταπεινή συμβουλή που θέλω να δώσω στους έλληνες μουσικούς, που μπορεί να με διαβάζουν και που γουστάρουν να παίξουν «σωστή» ψυχεδελική μουσική.

    Βεβαίως ν’ ακούσουν και να ξανακούσουν τους προπάτορες, μα ακόμη θα πρέπει να διαβάσουν και να μελετήσουν. Ο Jerry Garcia διάβαζε ποίηση, φιλοσοφία, θρησκειολογία κ.λπ., κ.λπ. Μα και ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, τα εικαστικά, το θέατρο… όλα αυτά μπορούν να ανοίξουν το μυαλό πολύ περισσότερο από το acid.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ο Jerry Garcia (θαυμασιο παραδειγμα) ειχε επισης ξεζουμισει ολη την αμερικανικη μουσικη παραδοση, αλλα αυτο προφανως δεν ειναι καθολου συναρπαστικο για τους ναρκωλαγνους

      το οτι ο Barrett ειχε απιστευτη μουσικη και γενικα καλλιτεχνικη παιδεια δεν λεει τιποτα, κραταμε την φααααση ρε μαααν

      στο διαταυτα, καλοι ρε συ αυτοι, αλλα εγω εχω κολλησει με τους Ζενερικ

      Διαγραφή
    2. >το οτι ο Barrett ειχε απιστευτη μουσικη και γενικα καλλιτεχνικη παιδεια δεν λεει τιποτα, κραταμε την φααααση ρε μαααν

      Σιγά την απίστευτη μουσική και καλλιτεχνική παιδεία, θα τον βγάλεις και διανοούμενο σε λίγο.

      Ένα παιδί που πέρασε ξώφαλτσα από art school ήταν (και μάλιστα εφαρμοσμένης τέχνης, σήμερα θα το λέγαμε "γραφιστικής"), όπως δεκάδες χιλιάδες άλλα στην Αγγλία.

      Ούτε καμμιά εγκυκλοπαιδική γνώση της μουσικής γενικά είχε, ούτε καμμία φοβερή φιλολογική παιδεία.

      Αυτό που είχε ήταν συνθετικό ταλέντο, στα πλαίσια του ροκ της εποχής, και σε δεύτερο βαθμό, στιχουργικό.

      Διαγραφή
    3. Δεν χρειάζεται να είσαι διανοούμενος για να παίξεις ροκ. Το ταλέντο μετράει. Αλλά το ταλέντο αν δεν το καλλιεργήσεις σε εγκαταλείπει. Και αυτό ισχύει παντού, όχι μόνο στο ροκ.

      Διαγραφή
  6. Ας έρθουμε στο προκείμενο... Οι CAVE CHILDREN δεν είναι καλή ψυχεδελική μπάντα. Τα κομμάτια είναι σχετικά ενδιαφέρουσες στυλίστικες ασκήσεις, χωρίς όμως χωνεμένες αναφορές. Δεν δένουν, δεν ξεφεύγουν, δεν παραπέμπουν σε αυτό το "state of mind" που είναι απαραίτητο στη ψυχεδέλεια. Θέλουν προσπάθεια, ακούσματα, διάβασμα τα παιδιά...

    Για pop δεν γνωρίζω, γιατί δεν με πολυαπασχολεί το ιδίωμα.

    ΥΓ #1. Συμπατριώτη Ν.Κ. Η "ψυχεδέλεια" είναι πάλι της μοδός στις μέρες μας. Διεθνώς. Τί να κάνουμε, θα το υποστούμε (μαζί με όλον αυτό το συρφετό των ατάλαντων) και θα περάσει και αυτό...

    ΥΓ #2. Φέτος καλωσορίσαμε τους "ψυχεδελικούς" TΑΜΕ IMPALA στο χώρο του smart disco. Ένας λιγότερος...

    ΥΓ #3. Όταν μιλάω για καλοχωνεμένη-καλομελετημένη ψυχεδέλεια που δεν είναι των 60s-early 70s που υπήρχαν και τα κοινωνικά vibes, αναφέρομαι σε παραδείγματα όπως αυτό των DUKES OF STRATOSPHERE π.χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. φιλε spacefreak πεφτείς και συ οπως και πολλοι αλλοι μουσικοφιλοι στο σφαλμα της κατηγοριοποιησης . Ολες οι σεβαστες αποψεις σου απλουστατα αναιρουνται οταν λες πως " Για pop δεν γνωρίζω, γιατί δεν με πολυαπασχολεί το ιδίωμα. " Αυτός ο ελιτισμός στα ειδη μουσικης κρύβει ενα βαθυτατο κομπλεξισμο , παρωπιδες απο την πλευρα του παρατηρητη και καθολου προοδευτικη σκεψη (πραγμα συνηθες για παρατηρητες μουσικοφιλους ) .
      Στυλιστικη ασκηση για μενα ειναι μια νεα μπαντα να "θελει να παιξει ψυχεδελεια" . Για ολους εσας τους ψυχεδελοπατερες (και το λεω 100% καλοπροαιρετα ) μια γαματη νεα ψυχεδελικη μπαντα θα επρεπε να χει "εμφανεις αναφορες" και "απαραιτητο state of mind" των δεκαετιων 60 και 70 . Κλισε κλισε καρα-κλισε . Στυλιστικη ασκηση - ασκηση υφους ειναι οταν εν ετει 2015 προσπαθεις να παιξεις σαν τους grateful dead κλπκλπ για να αποδωσεις εναν πλασματικο και ατοπο φορο τιμης ωστε να πει ο ακροατης "ωω ναι . αυτο ειναι σαν αυτο που εχω ακουσει . 10 στα 10 "
      Πρεπει να καταλαβουμε οτι η ψυχεδελεια δεν ειναι ειδος μουσικης αλλα ΥΦΟΣ μουσικης και προφανως μπορει και ΠΡΕΠΕΙ να αναμιγνυεται με ολα τα ειδη μουσικης , με ολες τις εποχες και με ολα τα κινητρα ...

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ ανώνυμε (αλήθεια γιατί όχι ένα hint ονόματος, ώστε να μην νοιώθω ότι μιλάω με τοίχο).

      Ατάκτως ερριμμένες σκέψεις: Νομίζω ότι παρεξήγησες. Δεν είναι ότι δεν έχω ακούσει pop και ενίοτε υπέροχη, εννοώ ότι ΔΕΝ έχω εντρυφήσει αρκετά στο ιδίωμα ώστε να μπορώ να αξιολογήσω την pop χροιά των CAVE CHILDREN, όπως -επαρκώς υποθέτω- μπορώ να αξιολογήσω την ψυχεδελική τους πλευρά.

      Νομίζω ότι αν είχες εντρυφήσει διαχρονικά στη ψυχεδέλεια θα μπορούσες να αντιληφθείς ότι το "state of mind" δεν έχει να κάνει επουδενή με δεκαετίες 60-70 και τέτοιες "παπαροαναφορές". Με τη φαντασία, ίσως οργιώδη και αχαλίνωτη, ίσως υποβοηθούμενη από τις ουσίες, σίγουρα. Και αδιαμφισβήτητα ανεξαρτήτως χρονολογίες (ποιός σου ΄πε ότι δεν βγαίνει -από ορισμένους- καλύτερη ψυχεδέλεια από τα 60s τώρα; Οι SATURNALIA TEMPLE για παράδειγμα είναι ένα φρεσκότατο metal group, των οποίων οι acid κιθάρες κορνιοτροποιούν τον εγκέφαλο σχεδόν όπως το "Population II" του Randy HOLDEN. Δεν έχει να κάνει με το αν ο ένας ηχογράφησε το 1970 και οι άλλοι το 2015. Είναι με το πόσο "κουνημένα" ή "φεύγα" αποτυπώνονται οι ιδέες στην εμπειρία της ακρόασης. Και δυστυχώς οι CAVE CHILDREN είναι πολύ, μα πολύ, down to earth, για να με πείσουν για τις ψυχεδελικές τους προθέσεις...

      Και στα 60s αναμειγνύονταν η ψυχεδέλεια με την pop -όρα KALEIDOSCOPE (UK). Κάποια σχέση με την άσκηση του pop ύφους στη ψυχεδελική φόρμα των CAVE CHILDREN;;; Και στα 00s έγινε μόδα η μίξη psych με electronica. Μία λοιπόν ακρόαση των DEAD SKELETONS (γαμάτη νέα "ψυχεδελική" μπάντα για να σε αντιγράψω) και σύγκρισή τους πχ. με το 2ο TAME IMPALA να σε πείσει για το ποιός έχει το "state of mind" και ποιός κάνει στυλίστικες ασκήσεις επιμειξίας ειδών.

      Για μένα, διαχρονικά καλή ψυχεδέλεια είναι αυτή που δεν αναλύεται σε συνθετικά για να μου δόσει το εγκεφαλικό rush και δεν θα με κάνει να καταφύγω σε υποκατάστατα για να την "ακούσω". Και οι αξιοπρεπέστατοι συμπατριώτες μας αυτά δεν τα 'χουν.

      Φιλικά.

      ΥΓ. Ποιό το "state of mind"; Ας σταθούμε στο "all is one is all".

      Διαγραφή
    3. Ναι 1000 συγνωμη για την ελλειψη υπογραφης . Κωστης εδω . Γενικα την αγαπη σου για την μουσικη την βλεπω σε καθε σου προταση και μπορω να πω οτι σε καταλαβαινω . Να σου πω την αληθεια δε σταθηκα τοσο στο θεμα με γνωμονα τους Cave Children αλλα με την αντιμετωπιση των απανταχου μουσικοφιλων στις νεες ελληνικες-αθηναικες μπαντες .

      Οσο αφορα τους Cave θα συμφωνησω full οτι οι συνθεσεις τους και οι προθεσεις τους ειναι down to earth αλλα νομιζω εχει γινει μια παρερμηνεια εξαρχης. Αυτη η μπαντα δεν ειναι ακριβως ψυχεδελικη . Ακουγοντας τον δισκο τους εβγαλα το συμπερασμα οτι η ψυχεδελεια εδω περα ειναι σαν το αφρογαλα στο φρεντο καπουτσινο ( οπως στα λεω ! ) . Δηλαδη απο πανω φαινονται ψυχεδελικοι αλλα απο κατω κρυβεται ο "καφες" που στην συγκεκριμενη περιπτωση ειναι ενα κραμα απο παρα πολλα στοιχεια . Garage , fugazoειδες punk , λιγο μαθηματικοποιημενοι ρυθμοι ωρες ωρες , progressive , soundtrackιζουσες μελωδιες κ.α. --- ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΕΔΕΛΕΙΑΣ .

      Το θεμα ποιο ειναι . Οπως ΑΚΡΙΒΩΣ ειπες το state of mind της ψυχεδελειας ειναι η αχαλινωτη φαντασια . Συμφωνω . Αυτο ειναι και ο λογος που δεν θεωρω ωραια ψυχεδελεια τους Saturnalia Temple (προτιμω electric wizard ) που ανεφερες . Αν ειναι να σκεφτομαστε ακριβως με αυτο το state of mind πρεπει -οπως ειπα και στο πρωτο ποστ- να σκεφτομαστε την ΨΧ σαν υφος . Για παραδειγμα … πραγματικα ψυχεδελικη μουσικη της εποχης μας ποια θεωρω ? ΤΟΝ BURIAL . Θα γελασεις . Θα μου πεις οτι ειμαι εκτος πραγματικοτητας και ασχετος αλλα αυτο ειναι πραγματικα ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΝΗΜΕΝΗ ΤΡΙΠΑΡΙΣΤΙΚΗ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΚΟΜΠΛΕΞΑΡΙΣΤΗ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ . Δηλαδη Ψυχεδελεια .

      ΥΓ. Ουτε εμενα μαρεσουν οι Τame Impala . Τους θεωρω φουλ ασκηση υφους βεβαια με αυτα και με κεινα εχουν αφησει μερικα καλα κομματια . Αλλα απο την αλλη γουσταρω τις προθεσεις του τελευταιου δισκου που -σε αντιθεση με χιλιαδες ψυχεδελικες μπαντες- εχουν ριξει πολυ σκαψιμο για να ανοιξουν νεους δρομους στον παγκοσμιο ηχο . Εδω περα βαλαν στο παιχνιδι μεχρι και daft punk .

      Τελος . Τα ναρκωτικα εχουν γινει πια ενα κομπλεξ . Ας τα δοκιμασουμε ολα απο μια φορα και ας παμε παρακατω παιδια πλιζ .

      Με καθε εκτιμηση ,

      Κ.

      Διαγραφή
    4. Αγαπητέ Κωστή,

      Με βρίσκεις σύμφωνο στο ότι η ψυχεδέλεια είναι πρωτίστως ύφος. Αλλά είναι και στυλιστικό ιδίωμα, και τα "κουτάκια" είναι πολύ χρήσιμα -ειδικά για όσους είμαστε πολυσυλλεκτικοί. Αρκεί να μην γίνοναι μανιέρες και θερμοκήπια προθέσεων/ασκήσεων στυλ.

      Θα με συγχωρήσεις όμως αν δεν θεωρήσω τον Burial ψυχεδελικό (πράγματι εκπληκτικό το ντεμπούτο του το 2006) ή προϊόν παρθενογέννησης. Με το ίδιο, προσωπικό μου κριτήριο που δεν μπορώ να θεωρήσω ψυχεδελικό τον Gonjasufi ή τον Flying Lotus (παράδειγμα), παρ ότι ο ήχος τους έχει ψήγματα ψυχεδελικού ιδιώματος.

      Αν αναφέρθηκα στους Saturnalia Temple, είναι μόνο και μόνο για το τελευταίο τους, που είναι πολύ διαφορετικό από τα εντελώς metal πρώτα τους. Οι κιθάρες (και όχι οι συνθέσεις που είναι καθαρό traditional doom metal) "στάζουν" acid, πολύ περισσότερο από δεκάδες αναβιωτικά ψυχεδελοgroup. Οι Electric Wizard, ναι μεν ακούμπησαν φορές πιο πολύ στη ψυχεδέλεια, αλλά για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Το έχασαν αρκετά νωρίτερα, ειδικά όταν έγιναν μια πιο κλισαρισμένη στο retro, οικογενειακή υπόθεση των Oborn/Buckingham. Εκτός και αν μιλάς για το "Come My Fanatics..." ή το "Chrono.naut".

      Για να μην γίνομαι κουραστικός. 'Οταν προσωπικά αναφέρομαι σε σύγχρονη ψυχεδέλεια, μάλλον σύνολα σαν τους Cranium Pie έχω στο νου μου, παρά τις τρεντιές που βαφτίζονται ψυχεδελικές από το Wire και του Pitchfork. Με τον Morgan Delt να αποτελεί την εξαίρεση επιβεβαίωσης του κανόνα.

      Διαγραφή

    5. Η δική μου γνώμη είναι πως ψυχεδελική μουσική καταγράφηκε ΜΟΝΟ στα sixties και ΜΟΝΟ στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, καθότι η ψυχεδέλεια πέρα από… μη ύφος, ήταν στενά συνδεμένη με τα πολιτικοκοινωνικά γεγονότα της περιόδου. Ακόμη και τότε, στα sixties εννοώ, οπουδήποτε αλλού στον κόσμο η ψυχεδελική μουσική ήταν κάτι σαν μόδα – στη Γαλλία θέλω να πω, στη Γερμανία ή στην… Ελλάδα.
      Προσωπικώς αποφεύγω ή δεν χρησιμοποιώ καθόλου τους όρους «γερμανική ψυχεδέλεια», «ισπανική ψυχεδέλεια», «ελληνική ψυχεδέλεια» κτλ., γιατί πλέον (εδώ και χρόνια δηλαδή) μου ακούγονται αστείοι.
      Η ψυχεδελική μουσική στα sixties ήταν κομμάτι της counterculture, το ξαναλέω, συνδυασμένη συχνά ή σχεδόν πάντα με τα happenings, την ποίηση, το θέατρο, τα κοινόβια, τις εκδόσεις, την ανάγκη τέλος πάντων οικοδόμησης μιας «άλλης» διαφορετικής κοινωνίας.
      Κατ’ εμέ, για να το πω χοντρά, υπάρχει μόνο η αμερικανική και η βρετανική ψυχεδέλεια των sixties, υπάρχει το κλίμα της, τα εξωτερικά γνωρίσματά της στις υπόλοιπες χώρες (στα sixties), και μετά τα sixties υπάρχει απλώς το άρωμά της, μία άλλοτε επιτυχημένη και άλλοτε αποτυχημένη εργαστηριακή αναπαραγωγή της οπουδήποτε στον κόσμο.

      Διαγραφή
    6. >Η δική μου γνώμη είναι πως ψυχεδελική μουσική καταγράφηκε ΜΟΝΟ στα sixties και ΜΟΝΟ στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, καθότι η ψυχεδέλεια πέρα από… μη ύφος, ήταν στενά συνδεμένη με τα πολιτικοκοινωνικά γεγονότα της περιόδου. Ακόμη και τότε, στα sixties εννοώ, οπουδήποτε αλλού στον κόσμο η ψυχεδελική μουσική ήταν κάτι σαν μόδα – στη Γαλλία θέλω να πω, στη Γερμανία ή στην… Ελλάδα.

      Kαι στις ΗΠΑ μόδα ήταν και αφορούσε ελάχιστους.

      Αν φαντάζεται κανείς τους μισούς αμερικάνους νέους χίπηδες, στις διαδηλώσεις για το Βιετναμ, κλπ, έχει πέσει θύμα της μυθοποίησης και καλό θα ήταν να διαβάσει πραγματικές ιστορικές καταγραφές της εποχής.

      Στην πραγματικότητα ο πυρήνας αυτός ήταν λίγοι, μερικές δεκάδες χιλιάδες, άντε 100-200 χιλιάδες άτομα (σε μια χώρα με 300 εκατομμύρια).

      Απο εκεί και πέρα είχε τους πιο "μοδάτους" της εποχής, που υιοθέτησαν το ντύσιμο, την πολιτική και πήραν και κάνα ναρκωτικό στη ζούλα ― και που ήταν λίγες δεκάδες εκατομμύρια, και αυτό για κάνα δυο καλοκαίρια.

      Η κυρίως Αμερική, το 95% του κόσμου αλλά και των νέων, ούτε χαμπάρι δεν πήρε από όλα αυτά.


      Διαγραφή
    7. Αφορούσε πολλούς. Δεν ξέρω αν ήταν «ελάχιστοι». Σίγουρα δεν ήταν. Όπως είχα γράψει και παλιότερα, κάποια στιγμή το πράγμα έγινε εμπόριο… Μην λέμε ξανά τα ίδια και τα ίδια…

      «... μιλάμε για την εξαγώγιμη μπούρδα που ονομάστηκε (από τους εμπόρους και τους διαφημιστές) “καλοκαίρι της αγάπης”, την εποχή όπου οι hippies προβάλλονταν απ’ όλα τα αμερικανικά… μέσα και τα έξω, με το TIME π.χ. να κραυγάζει ήδη από εξωφύλλου… The Hippies/ Philosophy of a Subculture (7/7/1967). Αν και ο (κυρίαρχος) αμερικανικός Τύπος είχε αρχίσει να ασχολείται με την αντικουλτούρα μετά την επιτυχία του Human Be-In τής 14/1/1967, που μετατόπισε το κίνημα των hippies ή μάλλον το συνέδεσε και με τον πολιτικό ριζοσπαστισμό (το LIFE της 17/2/1967 κυκλοφορεί με εξώφυλλο τoν Ed Sanders των Fugs και με λεζάντες του τύπου “Happenings/ The worldwide underground of the arts creates The Other Culture”). To “καλοκαίρι της αγάπης” και ό,τι αυτό συμπεριελάμβανε (από το “κόλπο” Monterey μέχρι οτιδήποτε άλλο) δεν ήταν παρά ένα ακόμη “θέμα” που θα διατράνωνε την ελευθερία της έκφρασης στις ΗΠΑ εν αντιθέσει με ό,τι συνέβαινε, ας πούμε, στον “μισητό κομμουνισμό”».

      Διαγραφή
  7. Όταν κάποιος πίνει, οτιδήποτε, σε καθημερινή βάση, προφανώς και μπορεί να παίξει η να ηχογραφήσει. Πιο πιθανώ είναι να μη μπορεί να παίξει καλά αν δεν έχει πιει. Οι ηρωινομανείς τζαζίστες δηλαδή τι κάνανε;
    Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι για να παίξεις καλή τζαζ πρέπει να πίνεις πρέζες ή για να παίξεις psychedelic θέλει lsd και για stoner να θέλει μπύρες ή χόρτο. Αστεία πράγματα...
    Άλλο γεγονός είναι ότι αν δεν κάνεις τακτική χρήση και κατεβάσεις ένα μπουκάλι ούζο για παράδειγμα, θα παίξεις χάλια. Αν τα καταφέρεις να παίξεις.
    Τις 2-3 φορές στο παρελθόν που δοκίμασα lsd, μανιτάρια και τέτοια, το τελευτάιο πράγμα που με απασχολούσε ήταν να ακούσω μουσική.

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην μπλέκουμε την ηρωίνη ανάμεσα, γιατί δεν έχει καμμία σχέση με την κουλτούρα της ψυχεδέλειας.

      Διαγραφή
    2. Δεν ισχύει τελείως αυτό, πολλοί ψυχεδελάδες έπαιρναν ηρωίνη, και πολλά ψυχεδελικά άλμπουμ περιγράφουν και τέτοιου είδους τριπ...

      Διαγραφή
    3. Η ηρωίνη δεν έχει καμμία σχέση με την κουλτούρα της ψυχεδέλειας. Δεν ξέρω και δεν μ’ ενδιαφέρει, σε τελευταία ανάλυση, τι έπαιρνε ο καθένας.

      Διαγραφή
  8. ''....στα 40 μου εχω πιει πισινες απο acid...''! XAXAXAXAXA ρε φιλε μπα σε καλο σου μας εκανες και γελασαμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΔΕΝ υπάρχει μπάντα που να μην έπαιξε "πιωμένη", "trip-ια" ή άλλο!
    Επιβεβαιωμένο, καταγεγραμμένο, πανθομολογημένο.
    Είτε εγχώρια είτε στην αλλοδαπή.
    Η άγνοια του trip-ιος μας δείχνει την άγνοια του κυρίου που φιλοξενεί τις γνώμες μας, και καλά κάνει, δεν ήταν/είναι υποχρεωμένος να συμμετέχει, αλλά, από την άλλη, ας μη δηλώνει και (παντο)γνώστης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν φτάνουν τα παραμύθια για τις «πιωμένες» μπάντες που μας αραδιάζεις, μας το παίζεις και ειδήμων της… τρυπιοψυχεδέλειας. Μάλλον θα κρατάς κι εσύ από ’κείνους τους πολύξερους που νόμιζαν ότι το LSD είναι ενέσιμο!

      Διαγραφή
    2. Απαξιω να απαντησω μεταφεροντας τα ιδιωτικα μου βιωματα, αλλα φανταζομαι οτι ο μονος λογος που πινεις νερο ειναι για να μη σε αποκαλεσουν "ξενερωτο" !
      Υγ. Πισινες acid διαβασα παραπανω και ανατριχιασα.
      Εκτος απο ενημερωτικο ρολο το blog εχει και διασκεδαστικο!
      Υγ.2 ζητω οι χαρτινοι ποδηλατες κι οι μουσικες που "ειδαμε" αλλιως παρεα τους!

      Διαγραφή
    3. >>Απαξιω να απαντησω μεταφεροντας τα ιδιωτικα μου βιωματα<<

      Μη μας το κάνεις αυτό, δεν θα το αντέξουμε...

      Διαγραφή
    4. >*Δεν φτάνουν τα παραμύθια για τις «πιωμένες» μπάντες που μας αραδιάζεις,*

      Συγνώμη, βιογραφίες μουσικών και αναμνήσεις από ηχογραφήσεις και live έχεις διαβάσει;

      Γιατί έχω διαβάσει μερικές εκατοντάδες στα αγγλικά, άλλες από πρώτο χέρι αυτοβιογραφικές και άλλες από βιογράφους, τεχνικούς του στούντιο κλπ και το να παίζουν οι μουσικοί πιωμένοι ή και ακόμα χειρότερα μαστουρωμένοι είναι κάτι τελείως συνηθισμένο στις περιγραφές...

      Δεν κατάλαβα με ποιο ακριβώς σκεπτικό το αναιρείς. Το ότι είδες μπάντες σε live να είναι "κώλος" και δεν έπαιζαν καλά;

      Λες και αυτό ισχύει για όλες τις μπάντες και σε όλες τις φάσεις; Ή λες και μόνο αυτό μπορεί να έφταιγε όταν τις είδες;

      Διαγραφή
    5. Ρε ανώνυμε, δεν έχω όρεξη, με ξεθέωσες.
      Τα είπα. Να μην τα ξαναπώ. Μιλάμε για ψυχεδέλεια. Μιλάμε για LSD. Δεν μιλάμε γενικά και για οτιδήποτε.
      Άμα νομίζεις ότι μπορεί κάποιος να παίξει μουσική, ενώ ταυτοχρόνως «ταξιδεύει» με γεια σου με χαρά σου. Εγώ δεν μπορώ να σου αλλάξω τα μυαλά απ’ ό,τι φαίνεται. Κάποια άλλη φορά που θα βρω το χρόνο θα σου πω περισσότερα… Κόψε το όμως τώρα γιατί δεν έχει νόημα.

      Διαγραφή
  10. ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΘΩ ΑΛΛΑ ΣΧΟΛΙΑ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ, ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ CAVE CHILDREN.

    ΑπάντησηΔιαγραφή