Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

WET TAXIS ώριμο garage-punk από μια θρυλική μπάντα

Ήταν οι Them, οι Animals και οι Rolling Stones, αλλά ήταν και οι Radio Birdman με τους Saints, που κουβαλούσαν το σώμα και την ψυχή του rock στα αυστραλέζικα eighties. Ήταν όμως και οι αμερικανικές garage μπάντες των sixties, μα και οι αυστραλέζικες της εποχής σαν τους Missing Links, τους Masters Apprentices και τους Atlantics, που ξανακέρδιζαν fans στη δεκαετία του ’80, μέσα από τα “Pebbles”, τα “Boulders” και τις υπόλοιπες επανεκδόσεις, παραδίδοντας αυτή την αόρατη σκυτάλη στους Celibate Rifles, τους Died Pretty, τους Stems, τους Lime Spiders, τους Hoodoo Gurus, τους Sunnyboys, τους Lizard Train… Απ’ αυτή την νεότερη ομάδα συγκροτημάτων οι Wet Taxis όχι απλώς ξεχώρισαν, αλλά κατάφεραν να δώσουν κι ένα από τα πιο άγρια garage-punk LPs των aussie eighties. Αυτό το LP που τιτλοφορήθηκε From the Archives και εκδόθηκε από την Hot το 1984 ξανατυπώνεται, τώρα, στην Ελλάδα από την G.O.D. Records σε χρωματιστό βινύλιο και fully remastered. Ποιοι ήταν, όμως, οι Wet Taxis;
Η απάντηση είναι απλή και την ξέρουν πια «όλοι» οι Έλληνες (τουλάχιστον στη βάση της). Πρόκειται για την μπάντα του Louis Tillett, κάμποσους προσωπικούς δίσκους του οποίου τύπωνε και εισήγαγε η Hitch-Hyke στην Ελλάδα επί χρόνια. Ο Louis Tillett, που έχει εμφανισθεί ζωντανά ξανά και ξανά στη χώρα μας, παίζοντας ακόμη και με έλληνες μουσικούς, είναι ένας δυνατός τραγουδοποιός και ακόμη πιο δυνατός ερμηνευτής, κάτι που φαίνεται και απ’ αυτές τις πρώιμες, ας τις πούμε έτσι, ηχογραφήσεις του. Για να τις ξανακούσουμε…
Αν και δεν ξεκίνησαν σαν κλασική garage-punk μπάντα (οι πρώτες εγγραφές τους είχαν τη σκοτεινιά του experimental και του industrial, με το moog να πρωταγωνιστεί), οι Wet Taxis γρήγορα θα βρουν το δρόμο τους (όπως απεδείχθη δηλαδή) ηχογραφώντας δίπλα, πάνω και πέρα από το garage των sixties, δίχως να ξεπατικώνουν ή απλώς να αναβιώνουν. Ο Tillett με τα πλήκτρα και τη φωνή του έδινε τον τόνο, ενώ δίπλα του ο Simon Knuckey lead κιθάρα, η Penny Ikinger ρυθμική κιθάρα, ο Tim Knuckey μπάσο και ο Nick Fisher ντραμς έδεναν τις διασκευές και τα (λίγα) originals με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η μπάντα, θέλω να πω, έπαιζε θορυβωδώς και «του σκοτωμού», σχεδόν live (ορισμένα tracks είναι live, όπως το έσχατο “Love” ή το Α2 “Last time around”), δίχως το «γλέντι» και το ελαφρώς περίτεχνο των sixties, επενδύοντας στον «βρώμικο» ήχο και τις «χυδαίες» punky ερμηνείες, πλημμυρίζοντας τα παιξίματά της με όλα τα κιθαριστικά εφφέ (και όχι μόνο). Εννοώ πως άλλοτε ως εισαγωγές και άλλοτε ως αυτόνομα κομμάτια έκαναν την εμφάνισή τους ακόμη και οι dark επιρροές των late 70s-early 80s, με tracks απ’ ευθείας βγαλμένα από την πρωτόλεια κασέτα τους “Taxidermy”, που είχε κυκλοφορήσει το 1981 (άκου φερ’ ειπείν το εισαγωγικό “But mono never dies”, το “Nuns strike” που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά ή το “Vomit”).
Φυσικά, τα κομμάτια των sixties είχαν την τιμητική τους στο άλμπουμ, αφού οι Wet Taxis στήριζαν το ρεπερτόριό τους στα φοβερά και τρομερά «άγνωστα» δίλεπτα garage tracks της εποχής, ρίχνοντας ανάμεσα και το κλασικό “Unchain my heart” που τραγούδησε πρώτος ο Ray Charles το 1961 (όπως είναι γνωστό). Έτσι, μπορεί κανείς ν’ απολαύσει σε διασκευές-δυναμίτες το “Last time around” των Del-Vetts, το You burn me up and down” όπως και την… μπουζουκομματάρα (τότε, τώρα και πάντα!) “In the past” αμφότερα των We The People, που τους ανακύκλωναν ακόμη και οι Chocolate Watchband, τον… αντιψυχεδελικό ύμνο “I wanna come back (From the world of LSD)” των Fe-Fi-Four Plus 2, το “Rich with nothin'” των Split Ends, το “Its gonna rain” των Unrelated Segments ή και το “Hypnotized” των Chants, συμμετέχοντας και πάνω απ όλα διασκεδάζοντας σε τούτο το διαχρονικό garage party.
Παρά λοιπόν τα… βιομηχανικά ιντερλούδια, ή εκείνη την ρομαντική πιανιστική εισαγωγή του Tillett στο “Hypnotized”, το “From the Archives” των Wet Taxis είναι ένα έξοχο garage-punk LP, με τις πάσης φύσεως στριγκλιές (φωνητικές, κιθαριστικές και άλλες) να δηλώνουν αμετακίνητες στ’ αυτιά μας από τριακονταετίας…

11 σχόλια:

  1. Kαλημερα.ολοκληρωσα την ακροαση του lp,μεσω κατεβασματος για να πω την αληθεια.Νομιζω ότι είναι ποιο κοντα στα sixties o ηχος παρα στο punk,σε σχεσι πχ με τους fuzzstones την ιδια εποχη 1984 στο πρωτο τους που καναν και αυτή την ιδια δουλεια(αναβιωση garage).Τι εννοεις για το I wanna come back (From the world of LSD)-τεραστιο θεμα- οτι είναι αντιψυχεδελικο,και γιατι το in the past(οι Chocolate το ανεβασαν τρομερα) το χαρατκηριζεις μπουζοκομματαρα.Ευχαριστω,καλημερα και παλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι Wet Taxis παίζουν σκληρά και με τίποτα δεν τους κάνεις για συγκρότημα των sixties. Σ’ αυτό είναι πολύ περισσότερο επηρεασμένοι από τους Radio Birdman και τους Saints, παρά από τα συγκροτήματα που διασκευάζουν.

      Το “I wanna come back (From the world of LSD)” το λέω… αντιψυχεδελικό, γιατί αναφέρεται σ’ ένα υποτιθέμενο bad trip και στην ποθητή επιστροφή στην πραγματικότητα. Μου θυμίζει δε σ’ αυτό το… αντιχίπικο “I’m allergic to flowers” των Jefferson Handkerchief.

      Λέω «…μπουζουκομματάρα» το “In the past” των We the People, επειδή έχει μπουζούκι ή κάτι σαν μπουζούκι! Οι άνθρωποι έψαχναν για σιτάρ, αλλά κατέληξαν σε κάτι σαν μαντολίνο. Μπορεί να είναι και κάτι σαν μπουζούκι. Δεν ξέρω ακριβώς. Όλη η διπλοπενιά εννοώ στο “In the past”. Πάντως δεν είναι ούτε σιτάρ, ούτε κιθάρα.

      Καλημέρα και από ’μένα.

      Διαγραφή
    2. Το όργανο στο "In The Past" λέγεται octachord. Ψάξε συνεντεύξεις των We The People στο internet και θα δεις όλες τις λεπτομέρειες.

      Διαγραφή
    3. Τι σημαίνει octachord (οκτάχορδο); Και το μπουζούκι οκτώ χορδές έχει (τέσσερις διπλές δηλαδή).

      Διαγραφή
  2. Φωντα κανεις λαθος οτι το μπουζουκι κανονικα εχει 4 χορδες. Αυτα εχουμε υποστει απο τον αγαπητο σε αυτο το μπλογκ Μανωλη Χιωτη. Ομως ολοι στον ΑΓΩΝΑ :
    http://www.rebetiko.org

    The Radical Movement for Rebetiko Dechiotification and Bouzouki Detetrachordization claims for unity against :
    the imperialistic tyranny of the four-course bouzouki
    the subsequent indigestible syrtaki-like fake music served in oily greek restaurants
    occidental major scales and imported kitsch rythms
    interminable fat tremolos running along the neck and swooning german old biddies.

    The Radical Movement for Rebetiko Dechiotification and Bouzouki Detetrachordization unilaterally demands :

    the uncompromising rehabilitation of the trichordo bouzouki
    the closing of all restaurants dealing with breakable plates and electronic rythm machine
    zeimpekika se dromos sampach kai tsiftetelia se dromos kartsigar (mono)
    two-finger playing only, but with the soul, the guts and the balls (Markos-like)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γέλασα! (Μην το πάρεις στραβά).

      Είμαι κι εγώ λάτρης του τρίχορδου, αλλά και τους μεγάλους σολίστες του τετράχορδου δεν θα τους απορρίψουμε. Έτσι δεν είναι;

      Διαγραφή
  3. Eυχαριστω για την απαντηση.Σχετικα με το ''ιn the past".o τριπαριστος(οντως μπουζουκοηχος) βγαινει απο μια παραλλαγη μαντολινου.info :http://psychedelicbaby.blogspot.gr/2014/09/we-people-interview.html.Νομιζω οτι μαλλον θα το εχεις τσεκαρει απο πριν.Τα λεμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ειναι πολυ σοβαρο θεμα η άμεση αναληψη Dechiotification δρασης και ολοι αυτοι οι μυθοι περι του προσωπου του πραγματι βιρτιοζου σολιστα (δεν θελω καν να πω το ονομα του) δεν βοηθουν. Αγωνας και επαγρυπνιση.

    Μαρτον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Να τα πάρω για πλάκα αυτά τα… αντι-Χιώτικα ή όχι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. προφανως ναι!
    Αρκει ρε Φωντα να συγκινεις στο σαητ που σου εστειλα τις 2 φωτογραφιες του:
    α) 1938 : when he used to play Rebetiko*
    β) 1950s : after he dealt with the devil

    Το σαητ θεωρω οτι παρεχει πλουσια επιχειρηματολογια κατα της τυρανιας της 4 χορδης.
    Μαρτον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Eγώ πάντως απο την Χίο κατάγομαι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή