Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

THE SAVAGE YOUNG BEATLES Αμβούργο ’61

Η φωτογραφία στο εξώφυλλο μιλάει από μόνη της. Τέσσερις πιτσιρικάδες με μαύρα δερμάτινα μπουφάν και φυσικά με τα ανάλογα παντελόνια, με βλέμματα γεμάτα αμφιβολία να ποζάρουν για τις ανάγκες της… αμβούργιας νύχτας κάποτε στις αρχές των sixties. Τίποτα μα τίποτα δεν θα ήταν δυνατόν να προμηνύσει την καταιγίδα των επόμενων ετών. Λογικώς τα κομμάτια του άλμπουμ This is the..... The Savage Young BEATLES είναι ηχογραφημένα προς τον Ιούνιο του ’61, όταν και εγκαταλείπει το γκρουπ ο Stuart Sutcliffe (1940-1962), κατά τη διάρκεια δηλαδή του δεύτερου ταξιδιού των Beatles στο Αμβούργο.
Το εξώφυλλο του ελληνικού LP στην MINOS από το 1981
Το ρεπερτόριο της μπάντας εκείνα τα χρόνια αποτελείτο από μεγάλα και λιγότερα μεγάλα hits της μαύρης μουσικής, αλλά και του rock nroll, καταδεικνύοντας αν μη τι άλλο τη διάθεση των Beatles να ερμηνεύσουν εκείνα τα σπουδαία κομμάτια με μιαν αίσθηση σιγουριάς περισσότερο, παρά πρωτοτυπίας. Ανάμεσά τους το κλασικό “Whatd I say” (ή “What I say”) του Ray Charles, αλλά και το “Ruby baby” των Lieber και Stoller που είχαν πρωτοπεί οι Drifters. Βεβαίως, ακόμη τότε οι Beatles δεν ήταν παρά το γκρουπ συνοδείας ενός επιτυχημένου βρετανού rocker εκείνων των χρόνων στη Δυτική Γερμανία, του Tony Sheridan (1940-2013) και οι οποίοι με μεγάλη δυσκολία θα κατόρθωναν να πείσουν τον παραγωγό της Polydor Bert Kaempfert ούτως ώστε να ηχογραφήσουν ένα ολοδικό τους κομμάτι, το αρκετά καλό instrumental Cry for a shadow” (Harrison-Lennon) που ανοίγει και το άλμπουμ.
Ίσως, μάλιστα, περισσότερο ακόμη και από τα ίδια τους τα κομμάτια να είχε μεγαλύτερη σημασία το ντύσιμό τους και το πώς απ’ αυτό το κάπως επιθετικό look θα έσκαγαν μύτη με κοστουμάκια και γραβάτες, λίγα χρόνια αργότερα, λανσάροντας μιαν άνευ προηγουμένου μόδα. Να τι γράφει ο Mick Farren στο όπως-όπως μεταφρασμένο Μαύρο Δερμάτινο Μπουφάν [Στύγα, Αθήνα 1991]:
«Όταν οι Beatles έφτασαν στο Αμβούργο στα τέλη της δεκαετίας του ’50 (σ.σ. ήταν Αύγουστος του ’60) , οι Γερμανοί ήταν πολύ μπροστά από την άποψη του δερμάτινου ρουχισμού. Ήταν πολύ φυσικό το ότι πριν το τέλος του, ο Stuart Sutcliffe, που ξόδεψε ένα σημαντικό μέρος της ζωής του με το να μιμείται τον James Dean, σαν αντιστάθμισμα της ανικανότητάς του στο παίξιμο του μπάσου, μιμήθηκε το στυλ του Horst Buchholz (σ.σ. γερμανός ηθοποιός που ενσάρκωσε τον 'δερμάτινο' αμφισβητία στα μέσα των fifties). Ήταν αυτός που παρασύροντας κι άλλους μαζί του καθιέρωσε το καουμπόικο βρώμικο στυλ, που για τους Beatles ήταν το πρώτο βήμα για τη δόξα. Οπωσδήποτε τα μαύρα δερμάτινα φαίνεται ότι είχαν ταράξει σοβαρά τον Brian Epstein, ο οποίος βιάστηκε ν’ αλλάξει το ντύσιμο του γκρουπ μ’ εκείνα τα χαζά Pierre Cardin κοστούμια. Από τα βάθη της νεύρωσής του πίστευε ότι το δερμάτινο ήταν ένα προσωπικό ελάττωμα, αποκρουστικό για τους σωστά σκεπτόμενους ανθρώπους».
Το “This is the..... The Savage Young BEATLES” κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αμερική, σε ετικέτα Savage, προς τον Οκτώβριο του ’65 και μια τέτοια κόπια με το πρώτο πορτοκαλί εξώφυλλο πουλιέται ακόμη και σήμερα γύρω στα 500 ευρώ (ή και περισσότερο). Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, σε μάλλον ανύποπτο χρόνο, το άλμπουμ κυκλοφορεί ξανά στην Αμερική… για την υπεράσπιση των οικονομικών δικαιωμάτων του «αδικημένου» πρώτου ντράμερ των Beatles, του Pete Best. Μάλιστα οι... παραδόπιστοι Αμερικάνοι είχαν φθάσει στο σημείο να υπολογίσουν τότε, το 1981, τα διαφυγόντα κέρδη του Best σε 25 εκατομμύρια δολάρια!
Δεν ξέρω αν ο συμπαθής Pete Best μπόρεσε να βάλει κανα φράγκο παραπάνω στην τσέπη του απ’ αυτή την ιστορία, εκείνο που ξέρω είναι πως το “This is the..... The Savage Young BEATLES” σε LP, και με το σχεδόν αυθεντικό αμερικανικό cover του ’65, κυκλοφόρησε ξανά (πλην Αμερικής) αρχικώς μόνον από την MINOS στην Ελλάδα (στην πορεία τυπώθηκε και αλλού) και μάλιστα με δύο ετικέτες! Την μία, την χαρακτηριστική πορτοκαλί (στην οποίαν η MINOS «έσπρωχνε» τα ξένα άλμπουμ της) και με κωδικό MAL - MILP 10065 (1981) και μιαν άλλη λευκή, που μάλλον είναι σπανιότερη, την PB Records Ltd N.Y.C. με κωδικό 88 A και άνευ χρονιάς στο label.
Aυτό το ελληνικό LP το πουλάνε διάφοροι στο discogs με τιμές από 25 έως 40 ευρώ, αν και κανείς δεν διευκρινίζει αν πουλάει την πορτοκαλί ή την λευκή ετικέτα… Μάλλον όλοι πουλάνε την πορτοκαλί…

11 σχόλια:

  1. Όσα περισσότερα διαβάζω για μέσα '50 με αρχές '60 στο νησί, τόσο καταλήγω στο ότι αν πχ υπήρχε εμπάργκο και δεν έφτανε κανένας δίσκος από την άλλη πλευρά - μιλάμε οι άνθρωποι θα παίζανε ακόμη σκιφλ.

    Και άμα τα σκαθάρια είναι σε μεγάλο βαθμό κατασκευασμένα - τι να πείς για τις πέτρες που τσουλάνε. Εκεί να δεις η αποθέωση της δηθενιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα συμφωνήσω. Με το «αν» δεν γράφεται η ιστορία.
      Κι εν πάση περιπτώσει όλοι, πλην του… Κουκουτάρα, είναι «κατασκευασμένοι», όμως χωρίς αυτούς (τους «κατασκευασμένους», που δεν είναι καθόλου τέτοιοι) δεν θα προχωρούσε τίποτα.

      Ακόμη και σ’ αυτό το πρωτόλειο κομματάκι του ’61 παρακαλώ, το “Cry for a shadow” (που εγώ το ακούω σαν πρώιμο garage), οι Beatles δείχνουν τα δόντια τους.

      Διαγραφή
    2. συμφωνώ πως με τα <> δεν πάμε πουθενά και συμπληρώνω. Πως, η πιο πολυπολιτισμική χώρα της Ευρώπης θα μπορούσε να έχει εμπάργκο? Αυτό ακριβώς τους πήγε μπροστά. Οι Τζαμαικανοί, Δυτικο-Ινδοί, Αφρικάνοι και Ινδοί μαζί με την Αφρο-Αμερικάνικη μουσική, τους άνοιξαν τα μάτια και πήγαν το πράγμα παραπέρα. Έτσι και αλλιώς και το skiffle για το οποίο μιλάει ο φίλος, από τα blues προέρχεται.
      Σπύρος

      Διαγραφή
    3. Οι μαύροι από τις Δυτικές Ινδίες όπως και οι Ασιάτες ανέδειξαν και επηρέασαν περισσότερο τη ska/ rocksteady/ reggae σκηνή και την jazz (Joe Harriott, Amancio D'Silva…), παρά το rock, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρχαν και «έγχρωμα» επιτυχημένα pop-rock συγκροτήματα, όπως οι Equals ας πούμε, που είχαν τρεις μαύρους (από τις χώρες της Καραϊβικής) στη σύνθεσή τους.

      Διαγραφή
    4. Tι θα πεί "κατασκευασμένα" τα σκαθάρια; Τους έγραφε κάνας άλλος τα τραγούδια;

      Και σε σχέση με ποιόν ήταν "κατασκευασμένα", με τον Πρίσλει ας πούμε που ήταν και καλά αυτόφωτος (Σαμ Φίλιπς, "Κόλονελ" Πάρκερ κλπ), ή με τις μπάντες που έστηνε π.χ. ο Σπέκτορ με τις συνθέσεις και τις παραγωγές του;

      Και οι "πέτρες που τσουλάνε" δήθεν, σε σχέση με ποιούς "ορίτζιναλ" που θαυμάζεις;

      Διαγραφή
    5. Αυτό το «κατασκευασμένο» είναι παλιό μύθευμα του rock (έτσι όπως το κατανοούν, το rock, οι Έλληνες).
      Νομίζουν ότι το rock είναι ανεξαρτησία, επανάσταση, «κάνω ό,τι γουστάρω», «τους γράφω όλους στα τέτοια μου» κτλ.
      Παραγνωρίζουν δηλαδή ή και αγνοούν πως το rock δεν θα ήταν αυτό που είναι, αν δεν ήταν ΚΑΙ επιχείρηση, και μάλιστα επικερδέστατη (με έσοδα-έξοδα, ισολογισμούς, λογιστές και τα τοιαύτα).
      Αυτή την… υλιστική αντίληψη του πράγματος ορισμένοι, ακόμη και σήμερα, δεν την κατανοούν. Τους αρέσει να παραμυθιάζονται.

      Διαγραφή
  2. Είναι όμως μια πολύ καλή "υπόθεση εργασίας".
    Δείτε κι εδώ το πώς εξελίχτηκαν τα πράγματα πίσω από τη σιδηρά κουρτίνα >

    https://en.wikipedia.org/wiki/Rock_and_roll_and_the_fall_of_communism

    Επίσης αν έγινε παρανόηση, αυτό εδώ το πρώτο κομμάτι από το πρώτο άλμπουμ είναι από τα αγαπημένα μου
    (συμμετέχει και ο Chuck Berry - άθελά του ) >

    https://www.youtube.com/watch?v=zTX5CUNRHsw



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ok…
      Πάντως η διαφορά ανάμεσα στον Λένιν και στον Λένον είναι πολύ μικρή…

      Διαγραφή
  3. παντως, ο ανωνυμος, δινει καλη πασα για αρθρο (ευελπιστω)
    γενικα εχει νομιζω ενδιαφερον το πως εξελιχθηκε η ''ποπ'' κουλτουρα μεσα στα δυο ''στρατοπεδα''...τα κατι λιγα που εχω ακουσει απο την Σοβιετια ειναι εξαισια, αναρωτιεμαι τι θαγινοταν αν υπηρχε ο ιδιος δυτικος μηχανισμος πισω τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όποιος ενδιαφέρεται για το rock στην τ. Σοβιετική Ένωση να ψάξει, να βρει και να διαβάσει με εποικοδομητικό τρόπο αυτό το βιβλίο…

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/10/matushka.html


    Επίσης ρίχνει μια ματιά εδώ προς το τέλος…

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/03/80.html


    Ενδιαφέρον, τέλος, έχουν και οι αναρτήσεις για τους έλληνες μουσικούς του rock, της jazz κ.λπ. στο πρώην eastern block…

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/search/label/greek%20rock%2Fjazz%20%28iron%29

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η αυμμετοχή των Lennon/McCartney στο τελικό αποτέλεσμα είναι λάμψεις της τάξης του 10%. ΔΕΝ το λέω υποτιμητικά ούτε και καλά ποσοτικά - μην κολλάμε τώρα. Η αναγνώριση είναι δεδομένη, Μερικές φορές μάλιστα αντριχιάζω με αυτά που κατάφεραν.

    Το κατασκεύασμα είναι αυτό που προέβαλε το δισκογραφικό σύστημα, ότι και καλά είναι κάτι παραπάνω. Ακόμη και ο ίδιος ο Λένον δεν το άντεχε. Είναι χαρακτηριστική η αποστροφή του για την κατάσταση τσίρκο στην οποία φτάσανε σ' εκείνη τη συναυλία στο στάδιο στην Αμερική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή