Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

ΤΑΚΗΣ ΜΠΑΡΜΠΑΓΑΛΑΣ αυγερινός – αποσπερίτης

Τον Τάκη Μπαρμπαγάλα τον ξέρουμε όλοι. Έτσι νομίζω. Και τον ξέρουμε από τα τέσσερα βασικά συγκροτήματα στα οποία έχει συμμετάσχει τα τελευταία 30 χρόνια. Τη Λευκή Συμφωνία, τους Red Mist, τους Will-O-The Wisp και τους Manticore’s Breath. Τώρα θα τον γνωρίσουμε ακόμη καλύτερα, έτσι (ξανα)νομίζω, από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του που έχει τίτλο Phosphorus-Hesperus και που κυκλοφορεί από τις WOW Records και Missing Vinyl σε διάφορες μορφές βινυλίων και σε 665 συνολικώς αντίτυπα.
Τι κάνει το “Phosphorus - Hesperus”, ή επί το νεοελληνικότερον «Αυγερινός - Αποσπερίτης», ξεχωριστό; Το γεγονός πως ο κιθαρίστας και συνθέτης Μπαρμπαγάλας βρέθηκε, εδώ, σε εξαιρετική φόρμα, ξεπερνώντας εαυτόν. Αυτό το απλό.
Ο Μπαρμπαγάλας προτείνει ένα υλικό που σφραγίζεται βασικά από την πείρα και τη συνθετική… σωφροσύνη του, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί αυτά τα δύο μέσα από την ενασχόλησή του με το progressive – τα διδάγματα του οποίου δεν τα έχει απλώς κατανοήσει, αλλά και απλώσει βαθιά μεσ’ στη ψυχή του. Έτσι, εκείνο το οποίον βγαίνει προς τα έξω, κάθε φορά, σε κάθε σύνθεσή του, είναι το, στον ίδιο βαθμό, άψογο στη δομή του και επαρκέστατο στο συναισθηματικό φορτίο του. Και αυτό είναι το δύσκολο. Να γράψεις progressive rock, που να ρέει δίχως ζόρια, και ταυτοχρόνως να σε δονεί και να σε φτιάχνει.
Έχει δώσει κι άλλους ενδιαφέροντες ή και πολύ ενδιαφέροντες δίσκους ο Μπαρμπαγάλας (με τα γκρουπ εννοώ), δεν υπάρχει λόγος, κανένας τους όμως δεν φθάνει στο ύψος του “Phosphorus-Hesperus”. Έτσι φρονώ. Δεν είναι «καλά λόγια» και… εξυπηρέτηση προς τον Τάκη αυτό – με τον οποίον, αν και τον ξέρω φυσιογνωμικώς εδώ και πολλά χρόνια (από τα δισκάδικα πρώτα-πρώτα), έχω συζητήσει μαζί του μόνο μια φορά (για το Jazz & Τζαζ) πριν από μια δεκαετία και βάλε. Είναι η… ψυχρή εντύπωσή μου, έτσι όπως διαμορφώθηκε αυτή από το άκουσμα ενός… θερμού-θερμότατου άλμπουμ, που σε «πιάνει».
Κιθαριστικό progressive είναι το στυλ του Μπαρμπαγάλα στο “Phosphorus - Hesperus”, διανθισμένο με στοιχεία ψυχεδελικά όπως και γερμανικού rock (όχι kraut αναγκαστικώς), που μπορεί να άρχεται από τους Pink Floyd ας πούμε συναντώντας, όμως, στην πορεία το «βαρύ» των Τευτόνων και από ’κει τα πιο dreamy psych γκρουπ της ίδιας σκηνής. Μάλιστα, όλα τούτα συνυπάρχουν στην τελευταία 17λεπτη σύνθεση του άλμπουμ, που αποτελεί από μόνη της έναν ύμνο του σύγχρονου progressive (ελληνικού και όχι).
Ας αναφέρουμε και τα ονόματα των υπολοίπων μουσικών, αφού χωρίς αυτούς δεν νοείται «αποτέλεσμα». Έχουμε και λέμε λοιπόν (μερικοί είναι γνωστοί από τους Manticores Breath κ.ά.): Κώστας Κωστόπουλος ντραμς, κρουστά, Κώστας Παγώνας μπάσο, Κώστας Συνοδινός farfisa, Αμαλία Κουντούρη φλάουτο, Άγγελος Γερακίτης φωνή, Ειρήνη Μπαρμπαγάλα φωνή.
Συμπέρασμα. Θέλει κότσια, δυνατότητες (εσωτερικές και άλλες) να κάνεις ένα άλμπουμ σαν το “Phosphorus - Hesperus”. Ένα άλμπουμ, που ενώ πατάει στο παρελθόν, έχει αύρα και λόγο προσωπικό – και τούτο επειδή πατάει καλά, χωρίς να μετεωρίζεται.
Επαφή: στα καλά καταστήματα

14 σχόλια:

  1. 665 vinyls και καθόλου cd? θέλει κότσια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 665 hand numbered copies in ultra heavy gatefold:
      300 transparent blue in blue PVC sleeve
      300 transparent green in green PVC sleeve
      65 red & purple split, including CD in deluxe case, poster,card and 1 small sticker.
      (από το discogs)

      Θα ήθελε περισσότερα κότσια αν έκοβε… 666 hand numbered copies… κτλ, κτλ…

      Διαγραφή
    2. Tι κότσια θέλει; Περισσότερο και σιγουρότερα πουλάνε τα βινύλια στο σχετικό κοινό (και μουσικό είδος), και ως συλλεκτικά βέβαια, παρά τα CD σήμερα την εποχή των ψηφιακών downloads...

      Διαγραφή
  2. Πιστεύω πως ειναι μάρκετινγκ τρικ. 665, ενα πριν τη σύνδεση με το 666 και ότι συνειρμούς εμπεριέχει!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ έχω με κόκκινο PVC sleeve και πράσινο Βινυλιο .
    Όσα πράσινα Βινυλια είδα ήταν με κόκκινο και όχι πράσινο πλαστικό cover.
    Να σημειωθεί παρακαλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Έχει δώσει κι άλλους ενδιαφέροντες ή και πολύ ενδιαφέροντες δίσκους ο Μπαρμπαγάλας (με τα γκρουπ εννοώ), δεν υπάρχει λόγος, κανένας τους όμως δεν φθάνει στο ύψος του Phosphorus-Hesperus"...ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!
    Καλά ρε Φώντα εσύ ο 'ψαγμένος' τα γράφεις αυτά;
    Το άλμπουμ είναι μια μπάμια με επικάλυψη σοκολάτα γάλακτος (ωραίο περιτύλιγμα & από περιεχόμενο βαρεμάρα του κερατά).
    ...Αααα καλά...όσο για το 665 κόπιες...άστο καλύτερα...Μήπως είναι 600.000 οι κόπιες και ΔΥΣΤΥΧΩΣ βγήκαν Μ-Ο-Ν-Ο 665;;; ΠΩΠΩ ΤΙ ΚΡΙΜΑ!!!! Εντάξει πια με το γνωστό τρυκ...τυπώνεις τα μισά ΑΡΙΘΜΗΜΕΝΑ και παρουσιάζεις στην αγορά τα διπλάσια/τριπλάσια.

    Τζον Ράμπο



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Καλά ρε Φώντα εσύ ο 'ψαγμένος' τα γράφεις αυτά;<<

      Ποιος σου είπε ότι είμαι «ψαγμένος»;

      Διαγραφή
    2. Πάλι συνωμοσιολογία και λαμογιά στο επίκεντρο. Τι κρίμα και άσχετο με το περιεχόμενο....

      Διαγραφή
  5. Στο γερμανικό amazon κάποιος το πουλάει σε cd.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εχει κυκλοφορήσει και CD. Digipack με hard cover και τιμή γύρω στα 15 ευρώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Υπαρχει μεγαλη προωθηση για αυτο τον δισκο απο τα Αθηναικα δισκοπωλεια.Αρχικα που ειχα δει το cover τον περασα για αλμπουμ τον dead moon.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απολυτως λογικο. Το ελληνικο ροκ στις καλυτερες στιγμες του...
      Και σε μια εκδοση "κοσμημα".

      Διαγραφή
  8. Καλησπέρα σε όλους. Άργησα να αγοράσω αυτόν τον δίσκο, καίτοι έχω τους προηγούμενους (Manticore's Breath & Will o The Wisp). Τον πήρα από το Public στα 27 ευρώ και είναι με κόκκινο PVC sleeve και πράσινο Βινύλιο. Δεν έχει πουθενά αρίθμηση. Ξέρει κανείς τι παίζει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή