Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΒΑΚΟΣ καταφέρεται εναντίον του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού

Πριν μερικές μέρες, την Κυριακή 5 Ιουνίου, προβλήθηκε από την ΕΡΤ2 μια συνέντευξη του γνωστού βιολιστή της «κλασικής μουσικής» Λεωνίδα Καβάκου στον Λάμπη Ταγματάρχη. Όπως διαβάζαμε και στο δελτίο Τύπου του σταθμού:
«Ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ, Λάμπης Ταγματάρχης, αναλαμβάνει ξανά… “κατ’ εξαίρεση” τον ρόλο του δημοσιογράφου και υποδέχεται τον Λεωνίδα Καβάκο στα στούντιο της ΕΡΤ για μία αποκλειστική συνέντευξη με αφορμή το Διεθνές Masterclass Βιολιού και Μουσικής Δωματίου του κορυφαίου Έλληνα μουσικού».
Ας μεταφέρουμε μερικά από ’κείνα που είπε ο κ. Καβάκος στον… κατ’ εξαίρεση δημοσιογράφο κ. Ταγματάρχη. Ακούμε λοιπόν τον Λεωνίδα Καβάκο να λέει:
«Κανείς δεν ασχολείται σε περισσότερο βάθος με το φως αυτό (σ.σ. της Ελλάδας). Το φως αυτό δεν είναι μόνο το φως του ηλίου που έρχεται εδώ, είναι και κάτι άλλο. Και σίγουρα θεωρώ τον εαυτό μου όχι απλά ευτυχή, αλλά ευλογημένο που μπόρεσε να… γεννήθηκε, τέλος πάντων εμφανίστηκε εδώ πέρα σ’ αυτό το χώρο… και ο οποίος είναι ένας χώρος από τον οποίο δεν θα περίμενε κανείς να προκύψει ένας βιολιστής, ο οποίος θα μπορεί να σταθεί παγκοσμίως για πολλά χρόνια.(…) Η Ελλάδα είναι δυστυχώς μια χώρα που δεν φημίζεται καθόλου για την μουσική της παιδεία. Στην Ελλάδα η μουσική, δυστυχώς, εξαντλείται, στον πολύ κόσμο, σε κάποια… στα λαϊκά, ούτε καν στα δημοτικά».
«Στην Ελλάδα έχει περάσει αυτή η απαράδεκτη, η εγκληματική άποψη ότι εμείς εδώ έχουμε περισσότερη σχέση με την Ανατολή απ’ ό,τι έχουμε με τη Δύση. Αυτό είναι έγκλημα(…) Έχει περάσει αυτή η αντίληψη ότι εμείς εδώ είμαστε περισσότερο Ανατολίτες και δεν έχουμε τόσο σχέση με τον δυτικό πολιτισμό της Ευρώπης, που είναι ό,τι πιο απαράδεκτο μπορεί κανείς να εκφράσει (σ.σ. η εν λόγω... εγκληματική άποψη) και κυρίως ως Έλλην».
«Ο Έλλην θεωρεί ότι είναι πιο κοντά, να το απλά έτσι, σ’ ένα τσιφτετέλι ή σ’ έναν αμανέ τούρκικο παρά στη μουσική του Μπαχ.(…) Όταν σκεφτεί κανείς τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και να προσπαθήσει να τοποθετήσει έναν απ’ αυτούς κοντά ή στον Μπαχ ή στον αμανέ – πού θα πάει πιο κοντά;».
«Θα σας πω γιατί παρουσιάζομαι έτσι μονόπλευρος, απόλυτος. Θεωρώ ότι… όπως μιλάω για την ψυχολογική επίδραση που έχει η μουσική και οι Τέχνες… θεωρώ ότι η ψυχολογική επίδραση που έχει το κείμενο ενός δημοτικού τραγουδιού είναι μία ψυχολογική επίδραση ανάτασης, (ενώ) η ψυχολογική επίδραση που έχει το κείμενο ενός ρεμπέτικου τραγουδιού ή λαϊκού είναι μία ψυχολογική επίδραση απόλυτης παρακμής».  

Η συνέχεια εδώ…

24 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέμα δεν είναι τι μουσικές ακούμε, αλλά πώς αντιμετωπίζουμε εκείνες που ΔΕΝ ακούμε. Αυτό για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία.

      Διαγραφή
  2. Κύριε Τρούσα διαβασα το άρθρο- να σας πω με τι διαφωνώ μαζί σας, όχι με τον κύριο Καβάκο.

    1. αρχικά με την ειρωνεία ΠΑΝΤΟΥ στο κείμενο, που πραγματικά θα μπορούσε να μην υπήρχε.
    2. με την υπερβολή του "αντιεπιστημονικού μουσικού διαχωρισμού του Ανατολή- Δύση...." το Δύση - Ανατολή έχει διαχωριστεί πολλούς αιώνες τώρα κατά το Latin West και Greek East... δε διαχωρισε κανείς μουσικά κάτι, ο άνθρωπος είπε ότι πιστεύουμε ότι είμαστε πιο κοντά στον αμανέ από ότι στον Μπαχ. Συγνώμη αλλά... άδικο έχει;;;;;;;
    3. Σας χτύπησε πολύ το "παρακμή" του ρεμπέτικου και λαικού. ο Βαγγέλης Παπαθανασίου (άλλος τρομερός μουσικός) είχε εκφραστεί το ίδιο για το μπουζούκι, ότι είναι ένα μουσικό όργανο παρακμής ουσιαστικά. Μα δε δικαιούνται κάποιοι να το πιστεύουν αυτό; μου θυμίζει το άρθρο σας τη σύγκρουση στο Βυζάντιο μεταξύ ανθενωτικών παπάδων και ενωτικών με τους δυτικούς... δηλαδή για ποιο λόγο τόση ειρωνεία και εμπάθεια - είναι διάχυτα στο άρθρο σας δυστυχώς- με κάποιον που απλά λέει τη γνώμη του; μήπως κάνετε χειρότερα από αυτά που κοροιδεύετε;
    4. Όταν λέει λαικό- δεν εννοεί την ελληνική λαική παράδοση, αλλά το φτηνό λαικό, που πραγματικά δεν μπορεί να το υποφέρει και κανείς που έχει μία βασική αισθητική.

    ΥΓ. Δεν έχω καμία σχέση με μουσική, ούτε ξέρω τον κύριο Καβάκο- ούτε και εσάς. Απλά δε μπορώ άλλο σε μία Ελλάδα που πρέπει να συνθέσουμε τα αντίθετα για να εξελιχθούμε, να βλέπω τέτοια γραπτά, θλίβομαι. Μακάρι να αποδεχτούμε ότι είμαστε και Ανατολή και Δύση, και να πορευτούμε και οι μεν και οι δε με αυτό.

    Ελπίζω να μη σας κούρασα και σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία του σχολίου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1. Ξαναδιάβασα το κείμενο. Προσπαθώ να δω πού ειρωνεύτηκα τον Λεωνίδα Καβάκο. Εκτός αν θεωρείτε ειρωνεία τη φράση «Σ’ αυτούς, δυστυχώς, δεν φαίνεται να συμπεριλαμβάνεται ο Λεωνίδας Καβάκος, ο οποίος είτε παραβλέπει είτε αγνοεί». Αν είναι έτσι τότε έχουμε, απλώς, διαφορετική αντίληψη για την «ειρωνεία».

      2. >>ο άνθρωπος είπε ότι πιστεύουμε ότι είμαστε πιο κοντά στον αμανέ από ότι στον Μπαχ. Συγνώμη αλλά... άδικο έχει;;;;;;;<<
      Το θέμα δεν είναι αν έχει δίκιο ή άδικο –καθώς, στην περίπτωσή μας δεν κάνει μια απλή διαπίστωση–, αλλά αν αυτό που λέει περιποιεί τιμή σε κάτι, ρίχνοντας στον κάλαθο των αχρήστων κάτι άλλο. Όταν, λοιπόν, μιλάει για «απόλυτη παρακμή» (του ρεμπέτικου και του λαϊκού), τότε η διαπίστωση αντικαθίσταται από τη συκοφαντία.

      3. Κολλήσατε με την «ειρωνεία» και την «εμπάθεια». Μάλλον εσείς είστε ο εμπαθής (δεν έχω πρόβλημα) και προσπαθείτε τεχνηέντως να το καλύψετε.
      Δεν έχω καμμία εμπάθεια προσωπικώς ούτε με τον κ. Καβάκο (έχω άλμπουμ του στη δισκοθήκη μου), ούτε με την «κλασική», ούτε με τίποτ’ άλλο, ενώ θεωρώ φαιδρό να μιλάμε για «όργανα της παρακμής». Για «παρακμιακές απόψεις» ναι. Να μιλήσουμε όποτε θέλετε.
      Ο καθένας δικαιούται να πιστεύει ό,τι θέλει, κι εγώ απλώς εξέφρασα την άποψή μου ως αμυνόμενος και όχι ως επιτιθέμενος (προσέξτε το αυτό). Υπερασπίστηκα δηλαδή το μουσικό Βυζάντιο (το «μουσικό», το τονίζω), που αποτελεί τη μήτρα και της δυτικής μουσικής.

      4. Το λαϊκό τραγούδι είναι ένα. Όπως και το ρεμπέτικο είναι κάτι άλλο – ένα κι αυτό. Το αν υπάρχει και «φθηνό» λαϊκό (κάτι, που εν πάση περιπτώσει δεν το άκουσα πουθενά) αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Και στην «κλασική μουσική» υπάρχουν αισθητικές διαβαθμίσεις και οπουδήποτε αλλού. Το να κατακρίνεις ένα μουσικό είδος επικαλούμενος μόνο τη χειρότερη έκφανσή του αυτό ακριβώς είναι που δείχνει εμπάθεια και εν τέλει ανοησία.

      Να ’στε καλά.

      Διαγραφή
    2. Καταρχήν ευχαριστώ για την απάντηση.

      Περί ειρωνείας θα σας γράψω τον τίτλο του βίντεο που έχετε στο άρθρο σας. Λέει "έκλασε ο Καβάκος και σχόλασε ο γάμος". Αν τώρα εσείς αυτό δεν το θεωρείτε ειρωνεία, ε σίγουρα έχουμε διαφορετική αντίληψη για την ειρωνεία...

      Χορεύω παραδοσιακούς χορούς. Στα δημοτικά τραγούδια ακούς μία είδηση, στίχους.
      Το "κείμενο" όπως προσδιόρισε ακριβώς στο 5:10 και το "κείμενο" της παρακμής. Έχει άδικο; ο σκύλος μου είναι γκέι; τα παρατράγουδα; μαζί δεν τα παίζανε αυτά οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα;

      Και οι ερωτήσεις του Ταγματάρχη είναι ακόμα πιο αστείες "ξέρετε κανένα λαικό τραγούδι" λες κ ζει στη σελήνη ο Καβάκος. Δυστυχώς ότιναναι. Και στην τελική θα έπρεπε να γράψετε και κάτι για τις ερωτήσεις, αφού σας ενόχλησαν οι απαντήσεις.

      Όσο για τις επιρροές του Βυζαντίου που πολύ (μάλλον, αφού σας είπα είμαι άσχετος και δεν σας αμφισβητώ) σωστά λέτε, δεν μίλησε για το Βυζάντιο, αλλά για εμάς. Εκτός αν θεωρείτε την εκκλησιαστική μουσική εμάς, που δε νομίζω, γιατί εμάς είμαστε ο Καρβέλας και η Πάολα. Που πάλι εγώ την Πάολα την ακούω όσο τον Καβάκο, δηλαδή καθόλου, αλλά την Πάολα την ήξερα, τον κύριο Καβάκο τον έμαθα από εσάς. Και σε αυτό αναφέρεται ο άνθρωπος και μόνο δίκιο έχει θεωρώ.

      Ελπίζω να καταλάβατε και η δική μου εμπάθεια προς τα που κατευθύνεται, γιατί ναι, υπάρχει.

      Διαγραφή
    3. >>Περί ειρωνείας θα σας γράψω τον τίτλο του βίντεο που έχετε στο άρθρο σας.<<
      Μην λέτε ό,τι θέλετε. Το βίντεο δεν το ανέβασα εγώ στο YouTube. Απλώς το βρήκα εκεί, και πρότεινα ν' ανεβεί στο άρθρο ώστε ν’ ακούσει ο κόσμος με τα ίδια του τ’ αυτιά όσα είπε ο Καβάκος.

      Για τον Ταγματάρχη μια χαρά τα είπα, όταν έγραψα… «Το ίδιο απογοητευτική και απαράδεκτη, σ’ ένα άλλο επίπεδο, υπήρξε και η παρουσία τού… «κατ’ εξαίρεση» στο ρόλο του δημοσιογράφου κ. Ταγματάρχη, ο οποίος ως αδαής μ’ αυτά τα ζητήματα, περιορίστηκε απλώς σε κάτι παρηγορητικά ψελλίσματα». Δεν φτάνει αυτό;

      >>Ελπίζω να καταλάβατε και η δική μου εμπάθεια προς τα που κατευθύνεται, γιατί ναι, υπάρχει.<<
      Τέλος πάντων… ούτε την κατεύθυνση της δικής σας εμπάθειας πολυκατάλαβα, ούτε και διάφορα άλλα απ’ όσα λέτε. Καληνύχτα σας.

      Διαγραφή
    4. > Σας χτύπησε πολύ το "παρακμή" του ρεμπέτικου και λαικού. ο Βαγγέλης Παπαθανασίου (άλλος τρομερός μουσικός) είχε εκφραστεί το ίδιο για το μπουζούκι, ότι είναι ένα μουσικό όργανο παρακμής ουσιαστικά. Μα δε δικαιούνται κάποιοι να το πιστεύουν αυτό;

      Ασφαλώς και ΔΕΝ δικαιούνται.

      Είναι σαν να λέμε αν δικαιούνται να είναι ρατσιστές κάποιοι.

      Ξέρεις ποιοί έλεγαν για «τέχνη της παρακμής» και «μουσικούς της παρακμής» και «όργανα της παρακμής» στον 20ο αιώνα;

      Οι Ναζί, ο Μεταξάς, η Χούντα, κλπ.

      Οι δυο τελευταίοι μάλιστα και για το μπουζούκι και το ρεμπέτικο ειδικά.

      Δηλαδή θα τρελαθούμε, στις ΗΠΑ π.χ. να έχουν ως θησαυρούς τους οι μουσικολόγοι τα "δημοτικά" και "λαϊκά" του Lomax και εμείς να λέμε για «όργανα της παρακμής»...

      Διαγραφή
    5. σχετικα με την ανατολικη-δυτικη μουσικοι διαβαστε το:Σημειώσεις για μιαν ανθρωπολογία της μουσικής (Πρίσμα: Αθήνα 1990),Φ Τερζακης.

      Διαγραφή
    6. >Ξέρεις ποιοί έλεγαν για «τέχνη της παρακμής» και «μουσικούς της παρακμής» και «όργανα της παρακμής» στον 20ο αιώνα;
      Οι Ναζί, ο Μεταξάς, η Χούντα, κλπ.
      Οι δυο τελευταίοι μάλιστα και για το μπουζούκι και το ρεμπέτικο ειδικά.<
      Κοιτάχτε, δε διαφωνώ, έχετε δίκιο. Αλλά νομίζω υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα στην ιδιότητα του καθένα και στο γιατί πράγμα μιλάει.
      Αλλιώς θα δω την άποψη του Παπαθανασίου που πιστεύει ότι όλο το σύμπαν είναι μουσική, και το λέει σε μία συνέντευξη στο CNN, και αλλιώς να το πει η Αννίτα Πάνια. Το ότι αυτόν το λαό τον έχουνε εκπαιδεύσει να τρώει σανό, και να βλέπει τηλεόραση, να ακούει το σκύλο μου είναι γκέι, και παράλληλα χωρίς να έχει κάνει καμία προσπάθεια για το οτιδήποτε, αλλά να μπορεί να κατακρίνει τους πάντες κ τα πάντα από έναν υπολογιστή ή καρέκλα καφενείου.... αυτό είναι ο ορισμός της παρακμής, και δε σε κάνει κανείς Μεταξά ή Χίτλερ αν το διαπιστώνεις αυτό.
      Δυστυχώς αυτά τα διλήμματα μας καταστρέψανε και όπως παρατηρώ, το κάνουν ακόμα.

      Διαγραφή
    7. Σας ευχαριστώ για το βιβλίο, θα το αναζητήσω.

      Διαγραφή
  3. αν το πουλι ηταν βιολι θα το επαιζαν πολλοι...μονο κατσαπανκ ρε τσουτσεκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα τονίσω ένα μόνο λάθος που πιστεύω ότι έκανε ο Φώντας κι αυτό δεν είναι άλλο από το να δώσει υπερβολική αξία στις δηλώσεις ενός πιθανώς ταλαντούχου, αλλά προφανώς κολλημένου μυαλού, ο οποίος πάνω στον μηδενιστικό παροξισμό του, δίνει τη σωστή "τοποθέτηση" του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, "πλάι" στον Μπαχ δηλαδή, λες και είναι φο-μπιζού και πρέπει να κάνουν σετ! Ακόμα κι αν μπορούσαν οι ίδιοι να διαλέξουν μουσική, πιθανώς να μας προκαλούσε έκπληξη η επιλογή τους.
    Και πως μπορεί να μιλάει κάποιος μονομερώς για το την ψυχολογική επίδραση ή τα συναισθήματα που πρέπει ή θα πρέπει να προξενεί ένα (ολόκληρο) είδος μουσικής? Πραγματικά όμως, πως?
    Νομίζω καλώς συνέταξες το άρθρο αγαπητέ Φώντα, αλλά κακώς του δόθηκε τόση σημασία, με μια υπερ-αναλυτικότατη απάντηση και πολλά ιστορικά δεδομένα. Ο κόσμος ξέρει και κρίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν γνωρίζω τον Καβάκο προσωπικώς, ούτε τις ευρύτερες απόψεις του, και γι’ αυτό δεν ξέρω αν αυτά που είπε ήταν απλώς αβασάνιστες σκέψεις και όχι ένα προσωπικό δικό του «διάβασμα» της μουσικής ιστορίας (μέσα στο πλαίσιο της αποστειρωμένης «κλασικής» παιδείας).
      Ο ευρωλιγουρισμός, με την ταυτόχρονη απαξία της μεγάλης μήτρας του μουσικού πολιτισμού που ακούει στο όνομα Ανατολή, παραμονεύει σε κάθε εκατοστό της καθημερινής ζωής.

      Διαγραφή
  5. Όποιος βλάκας αρνείται πως η βυζαντινή μουσική αποτέλεσε τη βάση της μουσικής στη Δύση, ήδη από τον πρώιμο Μεσαίωνα, να καταθέσει τις εμπεριστατωμένες αντιρρήσεις του (μαζί και το ηλεκτρονικό του ίχνος), αλλιώς με ανώνυμους ηλίθιους-κουραδόμαγκες δεν συζητώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. σε γενικες γραμμες συμφωνω με τον Καβακο, αλλα πρεπει να του πω οτι πολλοι Ελληνες ακουνε ποιοτικες μουσικες εκφρασεις και οτι τα ρεμπετικα δεν ειναι παρακμη........οταν χιλιαδες κοσμος παρακολουθει ροκ συναυλιες αλλα και κλασσικης μουσικης δεν μπορουμε να τους τσουβαλιασουμε ολους...επισης η κλασσικη μουσικη δεν μπορει να ακουστει ολες τις ωρες.....ο κοσμος θελει και πιο αμεσα ακουσματα......ΤΕΛΟΣ η κλασσικη μουσικη ΔΕΝ ειναι ελληνικη ουτε εχει στιχους να αγγιζει τον μεσο ακροατη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>σε γενικες γραμμες συμφωνω με τον Καβακο,<<

      Σε πολύ γενικές όμως, γιατί, όπως βλέπω στις πιο… ειδικές δεν συμφωνείς και τόσο...

      Διαγραφή
  7. > «Ο Έλλην θεωρεί ότι είναι πιο κοντά, να το απλά έτσι, σ’ ένα τσιφτετέλι ή σ’ έναν αμανέ τούρκικο παρά στη μουσική του Μπαχ.(…) Όταν σκεφτεί κανείς τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και να προσπαθήσει να τοποθετήσει έναν απ’ αυτούς κοντά ή στον Μπαχ ή στον αμανέ – πού θα πάει πιο κοντά;».

    Αρκεί να ακούσει όχι μόνο τη λαϊκή και δημοτική μουσική μας, αλλά και τα σωζώμενα από χιλιετίες έργα, βυζαντινά κοσμικά και εκκλησιαστικά, και κάποια (λίγα) αρχαία, για να δεί ότι είμαστε κοντύτερα στους ρυθμούς της ανατολής, η οποία άλλωστε για αιώνες ήταν ελληνική.

    Π.χ. τα ελληνιστικά βασίλεια, που έγιναν ρωμαϊκά με έντονο ελληνικό στοιχείο στην ανατολική τους μεριά, και μετέπειτα ανατολική αυτοκρατορία και βυζάντιο, και Σμύρνη και ρεμπέτικα, κλπ.

    Πως να το κάνουμε, δεν έζησε εδώ ο Μπαχ και ο Μάλερ, έζησαν ο Μπερεκέτης, ο Ρωμανός, ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης, ο Μπάτης, ο Αηδονίδης, κλπ κλπ. Άντε και ο Σαμάρας, ο Μάντζαρος, ο Καλομοίρης κλπ, αλλά αυτοί είχαν σπουδάσει στα έξω, εξέφραζαν τα έξω, και απευθύνονταν στ 1% του κόσμου των πολεων σε μια εποχή που το 80% των ελλήνων ζούσε στην επαρχία.

    Η Ινδία σέβεται και τιμά την παράδοση της την λαϊκή που δεν είναι Δυτική (ράγκα κλπ), και την μελετάνε έως ισότιμη της κλασσικής για αυτούς. Η Ινδονησία με τα γκαμελαν ενέπευσε τον Ντεμπύσι και τη μισή σύγχρονη μουσική. Η Κίνα αντίστοιχα με το τεράστιο δικό της λαϊκό και λόγιο τραγούδι, η Ιαπωνία το ίδιο, οι Ιρανοί, κλπ κλπ. Ακόμα και στην Λατινική Αμερική σέβονται ισάξια με την κλασσική, ή και περισσότερο ως δική τους κληρονομιά, το τανγκό, στις ΗΠΑ την τζάζ που ξεκίνησε όχι απλά λαϊκή αλλά τον περιφρονημένων μαύρων, κλπ.

    Και εδώ έχουμε ανθρώπους που μόλις μάθουν πέντε ή 50,000 νότες δυτικές στα ωδεία τους βρωμάει η μουσική κληρονομιά τους. Ας πάρουν παράδειγμα από τον Σκαλκώτα καλύτερα...

    Βέβαια αυτά που λέει εδώ δεν είναι παρά το «ορίστε, έφτυσα αίμα, έγινα κορυφαίος σε αυτό που κάνω (που έγινε, πράγματι), με αναγνώρισε η Δύση, εσείς γιατί δεν με προσκυνάτε».

    Ε, δε μας πάει ρε φίλε. Αν ένας Λάπωνας γινόνταν πρώτος στο shakuhachi θα περίμενε να τον αναγνωρίσουν οι άλλοι Λάπωνες; Φυσικά στο βαθμό που κάποιοι από εμάς μπορεί να έχουμε μια έλξη προς την κλασσική και ρομαντική μουσική, και να μας ενδιαφέρει, σε αναγνωρίζουμε ως τον σπουδαίο εκτελεστή που είσαι. Αλλά να πρέπει να το κάνει ένας ολόκληρός λαός με το στανιό γιατί; Μπας και δεν σου φανεί αρκετά πολιτισμένος;

    Ή επιμένουμε με το ζόρι στο ρατσιστικό ότι σε αντίθεση με το shakuhachi ή τα gamelan ή το φλαμένκο ή την mbira ή το μπουζούκι, η «σοβαρή μουσική» (μια μουσική γεωγραφικά και χρονικά προσδιορισμένη σε 2-3 αιώνες στην Ευρώπη, και μέχρι το κόκκαλο των αυλικών και αργότερα αστών και μεγαλοαστών) είναι τάχα παγκόσμια;

    (Για να μην εξετάσουμε για πόσο η Δυτική Ευρώπη που στην πλειοψηφία της όπως φαίνεται από τα τοπ και τις τηλεοπτικές εκπομπές τους ακούει σήμερα σαχλαμάρες τύπου Eurovision, euro-dance, κλπ ή τα hits σύγχρονου R&B αηδίας με Drake κλπ, και θυμάται κάθε Χριστούγεννα κάνα Νταλάρα της κλασσικής τύπου André Rieu είναι κανένα πρότυπο).

    Ν.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ιστορία της μουσικής του Karl Nef

    http://www.biblionet.gr/book/107737/Nef,_Karl/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82

    Ίσως το πιο κλασικό επιστημονικό βιβλίο για την Ιστορία της Μουσικής, αφού αναφέρεται σταθερά σε όλες τις επιστημονικές βιβλιογραφίες. Όπου αποδεικνύεται ότι η δυτική θρησκευτική και κλασική μουσική, αντίθετα με τη βυζαντινή, υπήρξε βασισμένη αποκλειστικά στο αρχαίο ελληνικό μέλος.
    Το "φιλελεύθερο Βυζάντιο" κατέστρεψε ολοσχερώς τον ελληνικό πολιτισμό. Η βυζαντινή "μουσική" είναι συνέχεια της εβραϊκής:
    http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=694

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν έγραψε την Ιστορία της Μουσικής ο Karl Nef, 1919, η μουσική έρευνα γύρω από τις συνάψεις της αρχαίας ελληνικής μουσικής με την βυζαντινή ήταν λίαν περιορισμένη.
      Παρά ταύτα ο Nef σημειώνει:
      «Η βυζαντινή μουσική αποτελεί μια υπέροχη σύζευξη ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ –θεωρητική βάση κλιμάκων, ρυθμικοί σχηματισμοί– και ανατολικών επιδράσεων» (σελ. 60).
      Και πιο κάτω:
      «Απ’ τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες παρουσιάζεται και η ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ –ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ– που κράτησε ως τον 17ο αιώνα, αφού χαλαρώθηκε λίγο τον 13ο έπειτα από την κατάλυση ου Βυζαντίου απ’ τους Σταυροφόρους» (σελ.61)
      κ.λπ.
      KARL NEF «Ιστορία της Μουσικής» [Ν. Βότσης, Αθήνα 1985]

      Μάθε να διαβάζεις βλάκα.

      Τα υπόλοιπα είναι αντιεπιστημονικές μπούρδες. Ικανές να δώσουν «αέρα» στα άρρωστα μυαλά των αναρχοφασιστών-αρνητών και των απολογητών των Ναζί.

      Διαγραφή
    2. Αίλυνας Χρυσαβγίτης detected ...
      Που πα' ρε Καραμήτρο ...!!!?? μπες σε κανένα άλλο site να παίξεις το πουλάκι σου ....

      Διαγραφή
  9. Η διαμάχη Ανατολής-Δύσης είναι πάντα εδώ.
    Περί μουσικής δεν γνωρίζω,γνωρίζω όμως από Ιστορία.Η Δύση και συγκεκριμένα οι Φράγκοι εκπολιτίστηκαν από τους άραβες και τους πέρσες ΚΑΙ τους Βυζαντινούς κατα την διάρκεια των σταυροφοριών.Τότε ήρθαν σε ουσιαστική επαφή με την χημεία και τα μαθηματικά,έγινε πιο γόνιμη η λογοτεχνία τους και συγκεκριμένα η ποίηση τους.Ακόμα και οι περιφημοι γοτθικοί ναοί έχουν επηρεαστεί από τα αραβουργήματα.Το βιβλίο η ιστορία της τεχνης του ΜΙΕΤ λέει πολλά,πως ο Τζιόττο επηρεάστηκε από τους βυζαντινούς και για τον γοτθικό ρυθμό.
    Αφού λοιπόν οι δυτικοί τους πετσόκοψαν και τους στράγγιξαν πολιτιστικά τους ανατολίτες,καταδικάζοντάς τους απο τοτε σε έναν άγριο Μεσαίωνα,ύστερα έκαναν την δική τους αναγέννηση,σφάζοντας ταυτοχρόνως τους νεοκατακτηθέντες ινδιανους της Λατινικής αμερικής.
    Βιβλιογραφία-αμέτρητη,ενδεικτικά όσα μου έρχονται τώρα
    ιστορία των σταυροφοριών-Στήβεν Ράνσιμαν
    Χρονικό της πρώτης σταυροφορίας-Ανωνύμου σύγχρονου της πρώτης σταυροφορίας,όπου περιγράφει πόσο είχαν εντυπωσιαστεί οι σταυροφόροι από τον πολιτισμό της ανατολής,μιλάει και για την μουσική,και για το ότι οι κάτοικοι της πρόσω ανατολής,βυζαντιο,μικρά ασία,παλαιστινη,έβλεπαν τους βαρβαρους φράγκους σαν βρωμερούς και απολίτιστους
    Η Ελλάδα προφανώς ανήκε στην ανατολή λόγω βυζαντίου και κατα τη γνώμη μου ακόμα ουσιαστικά ανήκει και καλά κάνει.Πάντα η δύση έκλεβε την ανατολή και γι'αυτό μεγαλούργησε,σφάζοντας ταυτοχρόνως τους παρακατιανούς λαούς.
    Και στο νεότερο ελληνικο κρατος η κουλτούρα του ελληνικου λαού ήταν ανατολίτικη και σκυλιαζε η αστική τάξη πάντα με αυτή τη σταση,τα βιβλία του Ηλία Πετρόπουλου αλλά και του λαογράφου Νίκου Πολίτη λένε πολλά επ'αυτού.Το να διαγράφουμε μια χιλιόχρονη αυτοκρατορία όπως το βυζαντιο είναι το λιγότερο αμόρφωτο.
    Και περί πλάτωνα,αλήθεια τις σχέσεις του μέγιστου Πλάτωνα με τους Πυθαγόρειους και τους αιγυπτίους,από τη δομή των αιγυπτιακών κοινωνιών επηρεαστηκε η Πολιτεία του Πλάτωνα,την ξέρουν οι υπερασπιστές της Δύσης?
    Επίσης αν θυμάμαι καλά ο δίσκος του Γιάννη Χρήστου Mysterion έχει σχέση με αιγυπτιακές νεκρικές τελετές.
    Συγνώμη για την έκταση και την αταξία της σκέψης αλλά με τόση ευρωλαγνεία δεν αντέχω.
    Καλό βράδυ
    Γιάννης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν χρειάζεται να τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρα...
    https://www.youtube.com/watch?v=Tk3yKE3LohY

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εντελώς τυχαία ανακάλυψα στο διαδίκτυο μια συζήτηση για τη μουσική, διοργανωμένη από το Ελληνικό Ινστιτούτου Πολιτιστικής Διπλωματίας (!). Η συζήτηση έλαβε χώρα το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου του 2020, στον Πολυχώρο του Συλλόγου "Οι Φίλοι της Μουσικής", στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με επίσημο προσκεκλημένο τον Λεωνίδα Καβάκο.

    Παρότι η όλη συζήτηση κρατάει γύρω στις δύο ώρες (για την ακρίβεια 1 ώρα και 52 λεπτά) την παρακολούθησα με ενδιαφέρον, αν και είναι η αλήθεια με την προκατάληψη που έχω αποκομίσει -και ενστερνιστεί εν μέρει- από την παρούσα ανάρτηση. Αυτή η τηλεθέαση σαν να άλλαξε κάπως την οπτική μου απέναντι στον σολίστ όχι ως μουσικό (εδώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους), αλλά ως προσωπικότητα. Έγινε πιο συμπαθής στα μάτια μου κι αυτό όχι γιατί εξέφρασε ένα λόγο με στρωτή, ξεκάθαρη και συγκροτημένη στάση ζωής που να ταιριάζει απόλυτα στα προσωπικά μου ιδεολογικά στάνταρ, κάθε άλλο θα έλεγα, ο λόγος του έχει αυτή την ασάφεια και τη θολούρα που έχουμε δει ουκ ολίγες φορές να χαρακτηρίζει τη μέση απολιτίκ διασημότητα. Όμως, όσο κυλάει η συζήτηση, ο Καβάκος δείχνει σαν να απασφαλίζει με κόσμιο τρόπο και δεν μοιάζει να ανταποκρίνεται ακριβώς στα κριτήρια και τις προσδοκίες του φιλελέ χυλού από κάτω στο κοινό (οι τρεις κι ο κούκος είναι η φλελεδοφάση) και ακόμη περισσότερο σ' αυτά του μπογδανίζοντος φανφάρα που βρίσκεται απέναντί του και έχει αναλάβει το ρόλο του συνεντευξιαστή.

    Προφανώς ο Καβάκος, δεν είναι και δεν έχει καμία διάθεση να παραστήσει τον Λένιν του 21ου αιώνα, αλλά εκεί που δηλώνει ξεκάθαρα ότι το σύστημα παγκοσμίως σήμερα δεν αφήνει τον άνθρωπο να εκπληρώσει τα όνειρά του, ότι είναι εσκεμμένα έτσι φτιαγμένο για να μην ικανοποιεί αυτή τη συνθήκη και ότι χωρίς χρήματα δεν υπάρχει καμία σοβαρή προοπτική για μόρφωση (ανέφερε και το παράδειγμα της Αμερικής όπου χωρίς χρήματα ψοφάς στο δρόμο), η αμηχανία που επικρατεί στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι ατόφιο χρυσάφι. Κάποια κυρία από το κοινό μάλιστα του την έπεσε για να υπερασπιστεί την «αρτιότητα του (εκπαιδευτικού) συστήματος».

    Η συγκεκριμένη συζήτηση συστήνεται ανεπιφύλακτα και μπορεί κάποιος να τη βρει στη διεύθυνση: https://www.blod.gr/lectures/i-elliniki-mousiki-taytotita-mia-syzitisi-me-ton-leonida-kabako/

    ΑπάντησηΔιαγραφή