Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Η ψυχεδέλεια στην υπηρεσία της ελληνικής μαύρης αντίδρασης. Όταν οι Εγγλέζοι Spectrum έπαιξαν για τον Κοκό, το καλοκαίρι του ’67… (ΜΕΡΟΣ ΙΙ)

Πριν ενάμιση μήνα περίπου (ήταν 14 Μαΐου 2016) έγραψα εδώ στο δισκορυχείον κάτι για τους Βρετανούς psych-popsters Spectrum σκανάροντας ένα απόκομμα από ένα τεύχος των Μοντέρνων Ρυθμών (#85, 19/7/1967), στο οποίο αναγραφόταν πως οι Βρετανοί θα έπαιζαν στο τέλος εκείνου του μήνα (Ιούλιος του ’67) για τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο. Σκοπός εκείνου του κειμένου ήταν να δείξω και ν’ αποδείξω, για μιαν εισέτι φορά, πως το ποπ/ροκ, ψυχεδελικό ή ό,τι άλλο, ήταν εντελώς αποδεκτό στην Ελλάδα στην περίοδο τής χούντας των συνταγματαρχών. Υπηρετούσε, δηλαδή, την πιο μαύρη αντίδραση.
Μοντέρνοι Ρυθμοί, τεύχος 85, 19/7/1967
Έχουν γραφεί πολλά γύρω από τον τρόπο που λειτουργεί η μουσική γενικώς και, ως συνήθως συμβαίνει, τα πιο σωστά και… εφαρμοστικά απ’ αυτά δεν τα έχουν πει φιλόσοφοι, αμπελοφιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, ψευτοκοινωνιολόγοι, πανεπιστημιακοί, «επιστήμονες» κ.ο.κ. Τα πιο σωστά τα έχουν πει άνθρωποι χωρίς παράσημα και πιένες. Απλοί γραφιάδες του rock (Lester Bangs, Robin Denselow κ.λπ., κ.λπ.) ή και μουσικοί του rock (αν μιλάμε για το rock), που έμαθαν να σκέφτονται απλά και αποτελεσματικά, δίχως να χάνονται σε μπουρδολογήματα. Άνθρωποι, εν πάση περιπτώσει, που έχουν ακούσει rock κι έχουν σκεφτεί σε σχέση με το rock, και όχι χαζεύοντας με τους άσχετους (με το rock)… Γκιντεμπόρ ή Καστοριάδη.
Προσέξτε, λοιπόν, τι έχει πει για τη μουσική και τη χρήση της ο Chris Cutler.
Τώρα, φυσικά, τα διάφορα γιδοξούρια, θα πάνε στη Wikipedia και θ’ αρχίσουν να διαβάζουν για το ποιος είναι ο Chris Cutler, όταν κάποιοι άλλοι (κάποιοι άλλοι ρε παιδί μου… δεν υπονοώ εμένα) ακούνε Henry Cow από τα seventies, μελετώντας το File Under Popular από τα μέσα του ’80… Λέει λοιπόν ο Cutler:
«Δεν νομίζω ότι η μουσική καθαυτή έχει πολιτική ροπή. Ωστόσο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολιτικά κάτω από ορισμένες συνθήκες. Για παράδειγμα στη Νότια Αφρική υπάρχουν τραγούδια που εκφράζουν την αντίσταση του κόσμου (σ.σ. πείτε το ίδιο και για τα τραγούδια του Θεοδωράκη, στην Ελλάδα, επί δικτατορίας) και τα οποία τραγουδάει ο κόσμος στις διαδηλώσεις και όταν δέχεται επιθέσεις από την αστυνομία.(…) Μόνο σ’ αυτή την περίπτωση η μουσική αποκτά πολιτικό χαρακτήρα, ο οποίος δεν είναι απαραίτητα θετικός. Ένα αρνητικό παράδειγμα είναι το Γ Ράιχ στη Γερμανία, το οποίο εθνικοποίησε τη βαυαρική λαϊκή μουσική. Έτσι η μουσική αυτή δέθηκε με το καθεστώς τον Ναζί, ούτως ώστε ακόμη και σήμερα πολλά τραγούδια, που κάποτε υπήρξαν λαϊκά, δεν μπορούμε να τα τραγουδήσουμε, λόγω του ότι είναι δεμένα με το Γ Ράιχ.(…) Δεν είναι λοιπόν πολιτικό από μόνο του, εξαρτάται από τι κάνει ο καθένας με τη μουσική». 
[Rollin Under No 15, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1988]
Ο Cutler υποστηρίζει με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια πως σημαντικότερο από τη μουσική αυτή καθ’ αυτή (το εργαστηριακό κομμάτι της… να το πούμε έτσι) είναι το πώς χρησιμοποιείται (η μουσική) κάτω από δεδομένες συνθήκες. Αυτό, ο τρόπος χρήσης, είναι ό,τι παράγει τα πιο βαθιά νοήματα.
Όταν, λοιπόν, εγώ έγραψα εκείνο το… «η ψυχεδέλεια στην υπηρεσία της ελληνικής μαύρης αντίδρασης» εννοούσα τούτο ακριβώς. Πως η psych music δεν είναι a priori κάποια μουσική με συγκεκριμένο πολιτικό νόημα. Γίνεται πολιτική (με θετική ή αρνητική χροιά) αναλόγως με τον τρόπο που χρησιμοποιείται. Αποκτά, για να το πω απλά, θετικό πολιτικό πρόσημο όταν ενσωματώνεται στην αντικουλτούρα στα late sixties στις ΗΠΑ π.χ. και αρνητικό πολιτικό πρόσημο όταν απομακρύνεται από την πηγή της, καθώς χρησιμοποιείται από τις χούντες (στο νότο της Ευρώπης για παράδειγμα) για τη δική τους προπαγάνδα.
Αυτό το είδαμε ξεκάθαρα στα δικά μας χουντικά επίκαιρα, που προβάλλονταν σε όλους τους κινηματογράφους της χώρας (το 1968). Στον τρόπο δηλαδή που χρησιμοποίησαν τους αληθινά ακίνδυνους M.G.C. οι χουντικοί και το καραψυχεδελικό trackMy friend Jack” (των Smoke) για να περάσουν τα δικά τους πολιτικά μηνύματα.  
«Μα το ξεφάντωμα περισσότερο αισθητό γινόταν στους δρόμους της Πλάκας, με το μεγάλο το ανώνυμο πλήθος που χαιρόταν χωρίς αγωνίες αυτή τη χρονιά (το 1968!) τη θεότρελη Αποκριά».

Έτσι, λοιπόν, στη δική μας περίπτωση, η ψυχεδελική μουσική αποκτά αρνητικό πολιτικό νόημα, καθώς υπηρετεί την προπαγάνδα της πιο μαύρης αντίδρασης.
Από ’κει και πέρα το… αν ήρθαν, τελικώς, και έπαιξαν οι psych-popsters Spectrum για τον Κοκό ή όχι είναι εντελώς δευτερεύον, όταν είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως τη συγκεκριμένη μουσική, στην Ελλάδα, την διαχειρίζονταν (εκείνη την εποχή) αντικομμουνιστές, δεξιοί, χουντικοί, βασιλόφρονες, απολίτικοι γιεγιέδες και τα συναφή. Αλλά, για να ξαναπάμε και σ’ αυτό, επειδή άπειρη μπούρδα ξεβράστηκε από τους «καθυστερημένους»…

Ορισμένοι λοιπόν με μυαλό κότας αντιτάχθηκαν στη συγκεκριμένη είδηση/ πληροφορία που παρείχαν οι Μοντέρνοι Ρυθμοί και που ανέδειξε, μετά από 49 χρόνια, το δισκορυχείον, υποστηρίζοντας πως οι Βρετανοί Spectrum… δεν είχαν παίξει, ποτέ, στην Ελλάδα για τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο, παρά την πρόσκλησή τους! ΤΙ ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΖΕ ΑΡΑΓΕ ΤΟΥΣ ΒΡΕΤΑΝΟΥΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ; ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΡΟΘΟΣ ΔΕΝ ΦΙΛΟΤΙΜΗΘΗΚΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Σ’ ΑΥΤΟ! Μάλιστα ο γνωστός αναρχοφασίστας έγραψε σε σχόλιο τής 4/6/2016, 8:20 π.μ. πως… «εδώ, το ήξερα εγώ (ο “αντισημίτης ροκοειδικός”) με τους 100 δίσκους ότι οι Spectrum δεν έπαιξαν ΠΟΤΕ για τον Κοκό» (τι λέει το βόιδι!), ενώ κάποιοι άλλοι, δις και τρις ηλίθιοι, είπαν ότι… συκοφαντώ κιόλας το βρετανικό συγκρότημα!! Μιλάμε για απίστευτους βλάκες, για κιλά πανύβλακες!! Ενώ αυτοί οι χλιμίτζουρες αγνοούσαν την αρχική πληροφορία (καθότι έχουν μαύρα μεσάνυχτα γι’ αυτά τα θέματα) είχαν το θράσος να την αντιμετωπίσουν και κριτικά ελαφρά τη καρδία!
Και από πού, σας παρακαλώ, ο λεμές ξέρει πως οι Spectrum δεν είχαν παίξει «ΠΟΤΕ» για τον Κοκό; Ποια είναι τα δικά του στοιχεία; Ποια είναι η δική του έρευνα; Μήπως είναι, εν τέλει, η ηλίθια διαίσθησή του; Οι ανύπαρκτες γνώσεις του για τα γεγονότα και τις καταστάσεις της εποχής; Ή μήπως το άρθρο του Νταλούκα (της 26/4/2016) για την δήθεν «αναξιοπιστία» των Μοντέρνων Ρυθμών, στο οποίο μας παραπέμπει (γέλια); Πληροφορώ τους βλάκες πως ο Νταλούκας είναι από τους τελευταίους που μπορούν να κρίνουν την αναξιοπιστία ή όχι των Μ.Ρ., αφού στο συγκεκριμένο άρθρο, γράφει, για άλλη μια φορά, σαχλαμάρες, όπως ήδη αποδείξαμε στο κείμενο «Ήταν ή όχι αξιόπιστο το περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί, που κυκλοφορούσε στη δεκαετία του ’60;».
Και εν τοιαύτη περιπτώσει αν ο Νταλούκας, με το φτωχό μυαλό του, μπορεί να συμπεράνει τις αηδίες που συμπέρανε ψευτοδιαβάζοντας τους Μ.Ρ., ο αναρχοφασίστας δεν μπορεί να συμπεράνει απολύτως τίποτα! Και γιατί δεν έχει πιάσει ποτέ ούτε φωτοτυπία των Μ.Ρ. στα χέρια του, και γιατί σαν άσχετος που είναι παραπέμπει σ’ έναν κατά τι λιγότερο άσχετο από ’κείνον!! Βαράτε τους κι ας κλαίνε…

Δεν χρειάζεται να πω λοιπόν πως, προσωπικώς, εμπιστεύτηκα τη συγκεκριμένη είδηση θεωρώντας την «σίγουρο χαρτί» – καθώς όλοι οι γενικοί προαναφερόμενοι λόγοι, και άλλοι τόσοι ειδικότεροι συνηγορούσαν προς την πραγματοποίηση του συγκεκριμένου live. ΤΙ ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΖΕ ΤΟΥΣ SPECTRUM ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΚΟ; ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ! Δώστε βάση…

Πρώτον… λοιπόν. Η πληροφορία εκείνη ήταν επώνυμη και είχε υπογραφή (Χρήστος Λεβέντης). Αυτό δεν το έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά και κανείς από τους επικριτές μου δεν διερωτήθηκε επί τούτου. Να πει… ρε φίλε, υπάρχει όνομα κάτω απ’ αυτή την είδηση ή είναι ανυπόγραφη; Τόσο «ζώα»…
Δεύτερον. Η πληροφόρηση, και τούτο είναι ολοφάνερο, ήταν «εσωτερική», καθότι δεν θα μπορούσε ο Λεβέντης αυτό να το είχε φανταστεί, ούτε να το είχε ακούσει σε κανα καφενείο…
Τρίτον. Ο Λεβέντης ανακατεύει στη μέση το όνομα τού τότε βασιλιά. Αντιλαμβάνονται οι ηλίθιοι τι σημαίνει αυτό; Αν η πληροφορία του δεν ήταν καρατσεκαρισμένη, και δεν προερχόταν από «βασιλική πηγή», πρώτον, δεν θα δημοσιευόταν από τον εκδότη Τσόγκα και, δεύτερον, θα μπορούσε να παιχτεί (για τον Λεβέντη) κορώνα-γράμματα η όποια δημοσιογραφική καριέρα του. (Δεν χρειάζεται εδώ να πω πως ο Λεβέντης συνέχισε να γράφει στους Μοντέρνους Ρυθμούς). Οι «καθυστερημένοι», που δεν έμαθαν ποτέ να σκέφτονται, δεν αντιλαμβάνονται τα απλά. Μπορεί να σου λένε ένα κάρο παπαρολογίες για το rock (για… ψυχές και σώματα), αλλά είναι ανίκανοι να σου πουν τα προφανή. Πως κανείς δεν θα έγραφε κάτι τέτοιο εκείνη την εποχή, ανακατεύοντας τον Κοκό, αν δεν είχε καλυμμένα τα νώτα του. Αυτή την τυπική σκέψη τα… κοινωνιολογικά κωθώνια, οι παρλαπίπες της αντίδρασης, δεν μπορούν να την κάνουν.
Τέταρτον. Κατ’ εμέ λοιπόν οι Spectrum έπαιξαν για τον τότε βασιλιά – εκτός αν… έπεσε το αεροπλάνο τους ή βούλιαξε (μαζί μ’ αυτούς) το καράβι, που θα τους έφερνε στην Ελλάδα. Προφανώς και το live θα έγινε σε κάποιον πριβέ ή νοικιασμένο χώρο, με «εκλεκτούς» καλεσμένους, και προφανώς δεν δόθηκε μεγαλύτερη δημοσιότητα στο θέμα, ακριβώς γιατί επρόκειτο για μία τρόπον τινά ιδιωτική στιγμή.
Πέμπτον. Οι Spectrum ήταν ένα βρετανικό γκρουπ… μετακινούμενο, που έφθασε να παίξει μέχρι και στο νότο της Ευρώπης, εκεί όπου είχε επιτυχία (στην Ισπανία του φασίστα Franco π.χ., όπως διαβάζουμε στο Billboard της 10/8/1968… The Spectrum (RCA Espanola) were in Madrid for 10 days and played at the opening of a new discotheque, the J & J Club), άρα το να έλθουν στην Αθήνα και να παίξουν για την… αυτού μεγαλειότητα δεν είναι κάτι που μπορεί να παραξενεύει.
Ροκ τρόπος ζωής... Οι Beatles με την βασιλομήτορα.
Έκτον. Για πολλούς βρετανούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα (Beatles, Rolling Stones… είπα δύο στην τύχη…) το να συντρώγουν, να συμπίνουν, να συναναστρέφονται, να φωτογραφίζονται και να τιμώνται από βασιλιάδες δεν ήταν ποτέ κάτι έξω από την κουλτούρα τους… ούτε και από το rock! Η βασιλεία στη Βρετανία δεν είναι σημαδεμένη από προδοσίες, από εγκληματικές παρεμβάσεις στα πολιτικά πράγματα (με ανατροπές εκλεγμένων κυβερνήσεων) και άλλα τινά, όπως συνέβαινε στην Ελλάδα. Αν οι Spectrum, λόγω καλλιτεχνικού μεγέθους ας πούμε, δεν θα μπορούσε να γίνουν δεκτοί από τη βασίλισσα της Αγγλίας, υπήρχε γι’ αυτούς ένας… φουκαράς βασιλιάς στην άλλη άκρη της Ευρώπης (για τον οποίον γνώριζαν πως ήταν απλώς… βασιλιάς και τίποτ’ άλλο), που θα μπορούσε να τους τιμήσει. Γιατί λοιπόν, κάτι τέτοιο, θα δρούσε συκοφαντικά γι’ αυτούς, αναγκάζοντάς τους να πουν, τάχα, «όχι» σε μια τέτοια πρόσκληση; Μόνο μαλακοκάβληδες θα ισχυρίζονταν ποτέ κάτι τέτοιο.
Είπαμε... ροκ τρόπος ζωής. Ο Mick Jagger με την πριγκίπισσα Μαργαρίτα.
Έβδομον. Το καλοκαίρι του ’67 και ιδίως την περίοδο τέλη Ιουλίου-Αρχές Αυγούστου, ο Κωνσταντίνος απολάμβανε ακόμη τις τιμές του στρατιωτικού καθεστώτος και όποιων άλλων. Το λέω, επειδή από κάποιον αστείο σχολιαστή ειπώθηκε πως ζούσε σαν κυνηγημένος κτλ. Μπούρδες. Εκείνο το διάστημα τον συναντάμε κάπου ανάμεσα σε Κέρκυρα (Μον Ρεπό), Ολυμπία, Ηράκλειο και Αθήνα να κάνει τα δικά του (ψάξτε το, ώστε να τα διαπιστώσετε κι εσείς).
Όγδοον. Ακόμη και στην περίπτωση εκείνη όπου το συγκρότημα έπαθε ομαδικό… κόψιμο και δεν μπόρεσε να ταξιδέψει τελικώς στην Αθήνα, ώστε να παίξει για τον Κοκό… μικρό το κακό. ΑΡΚΕΙ Η ΠΡΟΘΕΣΗ! Η πρόθεση δηλαδή του Κωνσταντίνου να φέρει ένα τέτοιο pop-psych γκρουπ στην ελληνική πρωτεύουσα και να παίξει για πάρτη του. Και αυτήν, την πρόθεση εννοώ, δεν μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει. Εκτός εάν οι επικριτές μου έχουν απολέσει και την τελευταία ικμάδα (για ικμάδα μιλάω) σοβαρότητας. Ο δημοσιογράφος των Μ.Ρ., εννοώ, δεν θα μπορούσε ποτέ να τα φανταστεί όλα τούτα – δεν θα μπορούσε να βγάλει από το κεφάλι του, εννοώ, τη συγκεκριμένη είδηση. Ούτε το όνομα των Spectrum θα είχε πέσει έτσι τυχαία στο τραπέζι. Η απόφαση, με άλλα λόγια, από το παλάτι ήταν οπωσδήποτε ειλημμένη. Κι αυτό έχει σημασία.
Ένατον. Ακόμη και στην έσχατη περίπτωση, εκείνη στην οποία θα… χρειαστεί να βγάλουμε «τρελό» ή «φαντασιόπληκτο» τον δημοσιογράφο των Μοντέρνων Ρυθμών, για να κάνουμε το χατίρι των… βρωμο(β)ρωμηών, πάλι δεν τρέχει τίποτα. Το ποπ/ροκ, ψυχεδελικό ή ό,τι άλλο, ήταν, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, παντελώς αποδεκτό από τους χουντικούς (πόσω μάλλον από τον νεανία και παρτάκια Κοκό), οι οποίοι (χουντικοί) δεν θα … δίσταζαν (οι αδίστακτοι…) λίγα χρόνια αργότερα να φέρουν στην Αθήνα, πληρώνοντάς τους με λεφτά του ελληνικού λαού, τους Marmalade, τους Wallace Collection και τους περίφημους Shocking Blue (εμφανίστηκαν στην Αθήνα την 9 Ιουλίου 1972).

Τώρα, βεβαίως, οι βλαμμένοι, που άκουσαν μισό δίσκο Jethro Tull στο Γυμνάσιο κι έμειναν εκεί, θα βγουν, ως γελοίοι και ξεδιάντροποι που είναι, να πουν… σιγά τα γκρουπ μωρέ… τι σημαίνει… Marmalade, τι σημαίνει… Wallace Collection ή Shocking Blue; Αυτές είναι μαλακίες…
Οι λεμέγκουρες αυτοί θα ήταν… ικανοποιημένοι μόνον αν η χούντα έφερνε τον Jimi Hendrix να παίξει στο Καλλιμάρμαρο ή τους Black Sabbath… Το να εγκαλείς όμως τους χουντικούς, γιατί έφεραν στην Αθήνα τους Wallace Collection και όχι τους Moody Blues π.χ. ή τους Emerson, Lake & Palmer, είναι απύθμενη ηλιθιότητα και όσοι το αντιλαμβάνονται αυτό έχει καλώς. Όσοι… δεν, χεστήκαμε…

Τώρα, για το αν ήταν ψυχεδελικό συγκρότημα ή όχι οι Spectrum εγώ δεν θα κάτσω να το συζητήσω με τους αγράμματους των… εκατό παρά κάτι δίσκων. Λέω λοιπόν να εμπιστευτώ περισσότερο τον Vernon Joynson, που τους συμπεριλαμβάνει στο βιβλίο του The Tapestry of Delights/ The Comprehensive guide to british music of the beat, r&b, psychedelic and progressive eras 1963-1976 [Borderline Productions, Telford 1995], το rate your music που τους αποκαλεί “psychedelic pop”, το discogs εκεί όπου το άλμπουμ τους “The Light Is Dark Enough” παρουσιάζεται ως Pop Rock/ Psychedelic Rock και ακόμη το popsike στο οποίο υπάρχουν 19 καταχωρίσεις του LP τους, 8 εκ των οποίων είναι σκέτο “psych” και από μία “psych pop rock”, “psych prog”, “psychedelic pop”, “prog”, “psych pop” (στις υπόλοιπες έξι καταχωρίσεις δεν υπάρχει χαρακτηρισμός). Θέλω να πω με όλα τούτα πως δεν υπάρχει σοβαρός μουσικόφιλος των british sixties, που να μη χαρακτηρίσει τους Spectrum ως ψυχεδελικούς. Μόνον οι άσχετοι και οι ανόητοι θα πουν ότι έπαιζαν την… Παπαλάμπραινα.

Έτσι λοιπόν, σ’ αυτή τη βάση, με μουσικώς αμόρφωτους, όπως αντιλαμβάνεστε, εγώ δεν μπορώ να κάνω διάλογο. Όταν ακούω το “Scorpios Dance” (1970) των Ολλανδών Shocking Blue ήδη από τα μέσα του ’80 (το είχα βρει «ελληνικό» σε MINOS) και το “There’s A Lot of It About” (1968) των Marmalade από την ίδια εποχή (για μένα αυτοί οι δίσκοι, για να το πω απλά, ανήκουν στα αριστουργήματα του rock) δεν θα κάτσω να κουβεντιάσω με τους απίθανους μαντράχαλους –που θα πάνε τώρα στο YouTube για να βρουν και ν’ ακούσουν τα συγκεκριμένα άλμπουμ– το «τι» και το «πώς».
Όποιος αυτά τα πράγματα (και χιλιάδες άλλα) δεν τα γνωρίζει από δεκαετίες, δεν τα έχει τρίψει στα πλατώ, δεν μπορεί να τα τοποθετήσει μέσα στη μουσική ιστορία. Ψάχνει εν ολίγοις σήμερα, κοτζάμ γαϊδούρι, ν’ ακούσει κανα τραγούδι από ’δω κι από ’κει μπας και συμπεράνει καμμιά μπούρδα. Εδώ, λοιπόν, χρειάζονται οι δίσκοι και οι ψαγμένες από χρόνια δισκοθήκες, προκειμένου να μπορέσεις να πεις ανά πάσα ώρα και στιγμή και κυρίως με σιγουριά, αν κάτι υπήρξε σημαντικό ή όχι.
Τώρα, βεβαίως, αν κάποιος έχει το θράσος και την άγνοια τού βλάκα-τσαμπουκαλεμένου μπορεί να λέει ό,τι θέλει, όποια ώρα θέλει, δίχως να υπολογίζει τίποτα. Ποιοι θα τον ακούσουν; Οπωσδήποτε οι πιο αναιδείς και πιο βλάκες από ’κείνον.

Παράλληλα υποστηρικτικά κείμενα:
1. Η ψυχεδέλεια στην υπηρεσία της ελληνικής μαύρης αντίδρασης. Όταν οι Εγγλέζοι Spectrum έπαιξαν για τον Κοκό, το καλοκαίρι του ’67… (14/5/2016)
2. Ήταν ή όχι αξιόπιστο το περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί, που κυκλοφορούσε στη δεκαετία του ’60; (11/6/2016)
3. Πόσο απαγορευμένη ήταν η… ψυχεδελική διάθεση και η πληροφόρηση επί χούντας; Ας ρίξουμε μια ματιά στα τρία «ψυχεδελικά» τεύχη του περιοδικού ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ από τις αρχές του ’68. (21/6/2016)

ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΘΩ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ (ΟΥΤΕ ΕΝΑ) ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΠΑΠΑΡΟ-ΚΑΚΟΠΙΣΤΟΥΣ. ΑΝ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΣΧΟΛΙΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟΥΝ, ΑΥΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ. ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, ΚΑΘΩΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΘΑ ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ…

36 σχόλια:

  1. https://en.wikipedia.org/wiki/Chris_Cutler

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας υπάρχει και αυτή η συνέντευξη εδώ. Είναι χρήσιμη...

      http://www.academia.edu/5582969/The_Multiple_Politics_of_Henry_Cow_interview_with_Chris_Cutler_

      Διαγραφή
  2. Ένα σχόλιο και ας μη δημοσιευτώ!
    Δυστυχώς το τελευταίο σου άρθρο είναι εμποτισμένο με έναν ακραίο αντι-επιστημονισμό και παράλληλα με ένα καρδινάλιο ύφος το οποίο με δυσκολεύει πολύ να το παρακολουθήσω. Για να είμαι ειλικρινής μου δημιουργεί απέχθεια. Ωστόσο αναρωτιέμαι, τον συγγραφέα και καθηγητή στο London College of Communication David Toop που τόσο αγαπάμε που τον κατατάσσεις, στην κατηγορία των άδολων μουσικόφιλων ή των αμπελοφιλόσοφων ακαδημαϊκών; Κριτική -και μάλιστα σκληρή- κάνουμε στον ακαδημαϊσμό, όταν βγάζει φράγκα και προσφέρει λίγα, μόνο και μόνο επειδή κατέχει την «έδρα». Δλδ. κριτική και στο θεσμό του πανεπιστημίου και στις αυθεντίες του με τις ψιλές μύτες και στην εμπορευματοποίηση της γνώσης. Αλλά η μέθοδος της «δουλειάς του μυρμηγκιού» (που κάνεις και εσύ)… ανήκει στα μυρμήγκια της! Το ίδιο και η μεθοδολογία που την περιγράφει, λέγεται δε λέγεται «ιστορία».
    Επίσης, πραγματικά θεωρείς ότι «η κοινωνία του θεάματος» του Γκυ Ντεμπόρ είναι άσχετη με το ποπ/ροκ φαινόμενο;
    Τέσπα, με συγχωρείς για το ύφος μου, δυστυχώς είναι ανάλογο της απάντησης στο κείμενό σου. Αναμενόμενο.
    Φιλικά,
    Γιώργος Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποιος είναι ο ακραίος «αντι-επιστημονισμός»; Αν θέλεις γίνεσαι πιο σαφής σ’ αυτό, γιατί, νομίζω πως κάτι παρανόησες.

      Ο David Toop δεν είναι ο κλασικός ροκ γραφιάς. Ασχολείται με άλλα πράγματα και περιστασιακώς με το ροκ (με ό,τι του κάνει δηλαδή από την avant/electronic κατεύθυνσή του κυρίως).
      Έχω διαβάσει δύο βιβλία του, τον «Ωκεανό» και την “Exotica”, ενώ τον θυμάμαι και από τις σελίδες του Wire. Στα βιβλία του έχουν πολύ ενδιαφέρον οι κοινωνικές παρατηρήσεις του. Που δεν είναι πολλές, αλλά είναι καίριες και που θέλουν λίγο ψάξιμο για να εντοπιστούν. Κάποτε (1998;) είχα γράψει κριτική για τον «Ωκεανό» και είχα επικεντρωθεί σ’ αυτά τα κοινωνικά.

      Για μένα στο ροκ δεν έχουν θέση (καταλαβαίνεις πώς το λέω – ο καθένας είναι ελεύθερος, προφανώς, να λέει και να γράφει ό,τι θέλει)… φιλόσοφοι, αμπελοφιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, ψευτοκοινωνιολόγοι, πανεπιστημιακοί, «επιστήμονες» κ.λπ., όλοι αυτοί δηλαδή που επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το ροκ ΠΛΑΓΙΩΣ και ΕΝ ΜΕΡΕΙ (αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δηλαδή), αγνοώντας την ουσία του, την έκτασή του, τις πολλές και ποικίλες μεταμορφώσεις του.

      Θα κάτσεις ν’ ακούσεις τον άμμο της θάλασσας και με την ευρύτερη παιδεία σου (γιατί το ροκ δεν είναι μόνο, όπως έχουμε ξαναπεί, ακροάσεις δίσκων, αλλά οι ακροάσεις είναι απολύτως απαραίτητες) θα προβείς στις σωστές και αποδοτικές σκέψεις και παρατηρήσεις, εξάγοντας ρεαλιστικά συμπεράσματα.
      Θα απαλλαγείς δηλαδή, από τις διάφορες παπαροϊστορίες του «ροκ τρόπου ζωής» και των «ροκ ιδεολογιών», θα σταματήσεις να γράφεις με τα… μάτια της φαντασίας σου και θα επιχειρήσεις να δεις το πράγμα, όπως στ’ αλήθεια είναι – και όχι όπως η ψεύτικη συνείδησή σου σού επιβάλλει να είναι.

      Ο Guy Debord δεν είχε ουδεμία σχέση με το ροκ. Και όσα έγραψε δεν τα έγραψε έχοντας το ροκ στο νου του. Ούτε καν το πανκ. Ασχέτως τι έπραξαν οι πάνκηδες μετά. Μόνο στα ευρύτερα διαβάσματα –και αν…– που μπορεί να κάνει κάποιος, βλέπω την όποια αξία των γραφομένων του Debord, που, ξαναλέω, έχουν ανύπαρκτη σχέση με το ροκ. Να μην πιάσω τώρα τσιτάτα από την «Κοινωνία του Θεάματος», γιατί… μπορεί και να βάλουμε τα γέλια.

      Αλλά άιντε να το κάνω…

      «Η κουλτούρα είναι η γενική σφαίρα της γνώσης και των παραστάσεων του βιώματος εντός της διηρημένης σε τάξεις ιστορικής κοινωνίας, που σημαίνει ότι είναι η ισχύς γενίκευσης που υφίσταται διαχωρισμένα, ως κατακερματισμός της διανοητικής εργασίας και διανοητική εργασία του διαχωρισμού»
      (σελ. 143, από την «Κοινωνία του Θεάματος» της Διεθνούς Βιβλιοθήκης)

      Είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος που γράφει τοιουτοτρόπως (λες και μιλάει στον καθρέφτη του) να έχει κάποια σχέση με το ροκ; Άσε μας τώρα…

      >>Ένα σχόλιο και ας μη δημοσιευτώ!<<
      (Το σχόλιο ήταν καλοπροαίρετο και γι' αυτό δημοσιεύτηκε. Ευχαριστώ)

      Διαγραφή
    2. >Είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος που γράφει τοιουτοτρόπως (λες και μιλάει στον καθρέφτη του) να έχει κάποια σχέση με το ροκ; Άσε μας τώρα…

      Το «άσε μας τώρα» είναι επιχείρημα;

      Ο ίδιος δεν έχει (και λόγω μη αγγλοσαξωνικής κουλτούρας αλλά και για αλλους λόγους), άλλα άτομα που τον μελετούσαν ή ανήκαν σε σχετικές ομάδες (και έγραφαν αντίστοιχα, π.χ. οι "Up against the wall, motherfuckers", "King Mob", οι δεύτεροι μάλιστα ανήκαν στην Καταστασιακή Διεθνή οι ίδιοι) είχαν.

      Και βέβαια κάποιοι εμπνευσμένοι από τα παραπάνω (από τον McLaren μέχρι τον Richey Edwards) παραήταν μπλεγμένοι στο ροκ.

      Εξάλλου ροκ δεν είναι μόνο το Louie Louie άντε και το Aqualang, έχει και πιο εγκεφαλικές τάσεις. Εκτός αν με το ίδιο σκεπτικό πούμε ότι ούτε κάποιος που ακούει π.χ. Recommended (επί τη ευκαιρία) έχει σχέση με το ροκ...

      Διαγραφή
    3. Ο Guy Debord δεν είχε καμμία σχέση με τη ροκ κουλτούρα – αυτό έγραψα εγώ. Δεν είναι περίπτωση Marcuse ας πούμε, στα βιβλία του οποίου βλέπεις αναφορές σε συγκροτήματα (Jefferson Airplane π.χ.) και βεβαίως προβληματισμούς εν σχέσει με το κίνημα των hippies, την αντικουλτούρα κ.λπ. Τον Guy Debord δεν τον απασχολούσε το ροκ (ακόμη και στην πιο «επαναστατική» του να πούμε φάση, στα late sixties). Αυτό είπα.

      Διαγραφή
    4. Συμφωνώ, τον ίδιο δεν τον απασχολούσε το ροκ.

      Ρώτησες όμως και αν "είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος που γράφει τοιουτοτρόπως (λες και μιλάει στον καθρέφτη του)" να έχει σχέση με το ροκ.

      Σε αυτό απάντησα, μπορεί ο ίδιος να μην είχε, αλλά άλλοι που έγραφαν τοιουτοτρόπως σε επαναστατικές εκδόσεις και μανιφέστα, και ήταν και άμεσοι "ακόλουθοι" του Ντεμπόρ (στην περίπτωση των άγγλων καταστασιακών και επίσημα), είχαν.

      Ένα νήμα του όλου πράγματος (από Νταντά προς Ντεμπορ και ροκ) έπιασε και ο Γκρέιλ Μάρκους (που έχει και παραέχει σχέση με το ροκ) στο Lipstick Traces. Και μάλιστα όπως γράφει ειδικά αυτός ήταν ο σκοπός του, να δείξει τις υπόγειες και μη συνδέσεις.

      Γιατί μπορεί να μην υπήρχε ροκ την εποχή του Νταντά, π.χ. το 1916, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν πράγματα που επηρέασαν το ροκ αργότερα.

      Άλλωστε πολλά «φλου αρτιστικ» και «υψηλής τέχνης» επηρεάζουν στο πέρασμα του χρόνου και την λαϊκή/ποπ κουλτούρα (ας πούμε σουρεαλιστικά στοιχεία που παλιά τα έβρισκες μόνο σε πίνακες του κινήματος τώρα μπορείς να βρείς στο τελευταίο περιοδικό για μαγειρική, ή να γράφει ο άλλος ο ροκ μουσικός τους στίχους του με αυτόματη γραφή -- συχνά χωρίς καν να ξέρει την προϊστορία της κλπ).

      Αλλά και γιατί ροκ δεν είναι μόνο ο Presley και οι Monkeys αλλά και άτομα που γνώριζαν αυτή την καλλιτεχνική προϊστορία και συνειδητά την ενσωμάτωσαν, ή δανείστηκαν ιδέες κλπ για το έργο τους. (Bέβαια ως ροκ εννοώ εδώ την ευρύτερη μουσική, ανεξαρτήτος αν ακούγεται σαν τους Rolling Stones ή σαν τους Coil ή τους Mount Erie).

      Διαφωνώ και με το "λες και μιλάει στον καθρέφτη του" που όπως το διαβάζω θέλει να υποννοήσει κάποια διανοουμενίστικη πόζα κλπ.

      Η γλώσσα του κειμένου είναι τελείως αντιπροσωπευτική, μη πω και πιο light, της όλης μαρξιστικής γλώσσας της εποχής. Που να δείς τι και πως γράφανε οι παραδίπλα.

      Και ο Μαρκούζε που αναφέρεις συχνά δεν έχει γράψει μόνο τα πιο λαϊκής απέυθυνσης όταν ανακάλυψε τους φοιτητές και τη Νέα Αριστερά, έχει γράψει και το ίδιο και περισσότερο βαριές διατυπώσεις ως μέλος της "σχολής της φρανφούρτης" (και ακόμη περισσότερο οι παλιότεροι εκεί).

      Διαγραφή
    5. Εντάξει, ο καθένας μπορεί να λέει ότι έχει επηρεαστεί από οτιδήποτε. Σ’ αυτά δε βρίσκεις άκρη.
      Υπάρχουν πράγματα, όμως, που εγώ μπορεί να τα θεωρώ θλιβερά, ανάξια ή χαζά όσον αφορά στο πώς μπορεί να επηρέασαν το ροκ, και άλλα που να τα θεωρώ δημιουργικά.
      Και ο καθένας αντί να το παίζει ιστορικός ή ψευτοϊστορικός καταγράφοντας το ένα και το άλλο (το πώς δηλαδή μπορεί να επηρέασε ο Επίκουρος, το Βυζάντιο, ο ντανταϊσμός ή ο σουρεαλισμός το ροκ) καλό θα ήταν να πάρει θέση και να μας πει π.χ. πως οι ντανταϊστικές επιρροές στο ροκ συχνά ήταν «μια μαλακία και μισή» επειδή έδωσαν το θάρρος σε άσχετους με τη μουσική και με το ροκ να την καταστρέψουν (τη μουσική) και να το καταστρέψουν (το ροκ).

      Για μένα η «Κοινωνία του θεάματος» είναι ένα κουραστικό και βαρετό βιβλίο με γλωσσική/εκφραστική ανάπτυξη (στην πλειονότητα των σελίδων του) απαράδεκτη. Ούτε ο Βέλτσος δεν γράφει έτσι! Αυτή είναι η γνώμη μου και την λέω ευθαρσώς.

      Η μαρξιστική γλώσσα της εποχής (τουλάχιστον εκείνη που έχω διαβάσει εγώ) δεν έχει ουδεμία σχέση με τις βλακείες που γράφει ο Debord.

      «Η ιστορία υπήρχε ανέκαθεν, αλλά όχι πάντα υπό την ιστορική της μορφή. Ο ενχρονισμός του ανθρώπου, καθώς συντελείται δια της μεσολάβησης μιας κοινωνίας, ισοδυναμεί με τον εξανθρωπισμό του χρόνου. Η μη συνειδητή πορεία του χρόνου εκδηλώνεται και καθίσταται αληθής εντός της ιστορικής συνείδησης».

      Διαγραφή
    6. > οι ντανταϊστικές επιρροές στο ροκ συχνά ήταν «μια μαλακία και μισή» επειδή έδωσαν το θάρρος σε άσχετους με τη μουσική και με το ροκ να την καταστρέψουν (τη μουσική) και να το καταστρέψουν (το ροκ).

      Ποιά συγκεκριμένα παραδείγματα έχεις υπόψη σου; Γιατί εγώ θεωρώ ας πούμε ότι συγκροτήματα σαν τους Residents, τους Coil, κλπ (για να πούμε τα πιο «γνωστά» με σχετικές αναφορές συχνά ρητές) και έδωσαν καλά πράγματα και γονιμοποίησαν μεταγενέστερες μουσικές. Και ο David Toop για τον οποίο έγραφες τις προάλλες την έχει μελετήσει την σύνδεση.

      Τώρα «συχνά μαλακίες» προκύπτουν ανεξάρτητα του αν θα βάλεις στοιχεία dada ή όχι, οπότε δεν μπορώ να το αποδώσω ειδικά σε αυτό. Και straight blues μπορεί να παίζεις και να γράψεις μαλακίες, όπως κάτι ανέμπνευστοι και ξενέρωτοι ύστεροι δίσκοι του Κλά(φ)τον. Τουλάχιστον όσοι δανείζονται από τέτοια στοιχεία το ψάχνουν λίγο το πράγμα, και ας τους βγεί μάπα το καρπούζι.

      > Η μαρξιστική γλώσσα της εποχής (τουλάχιστον εκείνη που έχω διαβάσει εγώ) δεν έχει ουδεμία σχέση με τις βλακείες που γράφει ο Debord.

      Οι ελληνικές μεταφράσεις του συγκεκριμένου βιβλίου, 2-3 που ξέρω, είναι για τα πανυγήρια. Ο ίδιος θεωρείται σήμερα μεγάλος στυλίστας της γαλλικής (ιδίως όμως για τα μεταγενέστερα έργα του).

      Αλλά γενικά η Κ.Δ και τα κείμενα της ήταν πολύ καθαρά για την εποχή, μην κρίνεις μόνο με βάση τα κείμενα τα λαϊκο-μαρξιστικά που δημοσιεύονταν στην Ελλάδα της εποχής (και που ήταν πιο ΚΚΕδικα και πλέρια). Σκέψου την ίδια εποχή στη Γαλλία παίζανε Ντεριντά, Μπροντιγιάρ, και δεν συμμαζεύεται στο αριστερό στρατόπεδο, αλλά και Λακαν, Ντελέζ, κλπ.

      Αντιπαράθεσε το απόσπασμα που παράθεσες με ένα οποιοδήποτε απόσπασμα από π.χ. την Αρνητική Διαλεκτική του Αντόρνο.

      Ή και από οποιοδήποτε απόσματα του Χέγκελ, δασκάλου του Μαρξ, θέλεις, π.χ.: "Η αληθής απόδειξη ,ότι αυτή η ταυτότητα είναι το αληθές, θα μπορούσε μάλλον να γίνει, με το να ερευνάται το καθένα ξεχωριστά εντός των λογικών του προσδιορισμών, δηλ. εντός των ουσιωδών του προσδιορισμών: τότε θα είχαμε το αποτέλεσμα, ότι το υποκειμενικό είναι αυτό που μεταμορφώνεται σε αντικειμενικό και το αντικειμενικό ,δεν μένει επίσης έτσι αλλά γίνεται υποκειμενικό. Θα έπρεπε κανείς να καταδείξει στο ίδιο το πεπερασμένο, ότι εμπεριέχει την αντίφαση και μετατρέπεται σε άπειρο· έτσι θα είχαμε την ενότητα του περατού και του άπειρου. Σε μια τέτοια μέθοδο δεν θα προϋπετίθετο αυτή η ενότητα, αλλά θα καταδεικνυόταν στον ίδιο της τον εαυτό, ότι η αλήθεια της είναι η ενότητά της, κάθε μια όμως μονομερώς: ότι η διαφορά της αντιστρέφεται και μετατρέπεται άμεσα σε αυτή την ενότητα –ενώ η διάνοια νομίζει ,ότι έχει στο διαφορετικό κάτι σταθερό."

      Το παρόν απόσπασμα του Ντεμπόρ λέει συνοπτικά κάτι που περιφραστικά έχει ως εξής:

      Όσο ο άνθρωπος μπαίνει στην Ιστορία...

      (δηλαδή από ζώο που ζεί ενστικτωδώς χωρίς να αναγνωρίζει τον χρόνο μπαίνει στο λεγόμενο "ιστορικό χρόνο", με τον πολιτισμό, τη γραφή, την αναγνώριση των προγόνων του και της ιστορικής του πορείας κλπ)

      ...τόσο ο χρόνος γίνεται ανθρώπινος...

      (δηλαδή τόσο αναγνωρίζουμε ως πολιτισμός ότι ο χρόνος καθορίζεται από εμάς, δεν είναι δηλαδή κάτι εξωτερικό, όπως ο κύκλος των εποχών π.χ. για τους πρωτόγονους, αλλά συνειδητή ιστορία πλέον, κάτι που η ανθρωπότητα (συν)διαμορφώνει).

      ...δηλαδή το πέρασμα του χρόνου, το οποίο βιώνονταν ασυνείδητα (ζωωδως ή πρωτόγονα), τώρα εκδηλώνεται ως μέρος της αντίληψης μας της Ιστορίας (της ιστορικής συνείδησης).

      Δεν πρόκειται για βλακεία, ούτε για παραδοξολογίες τύπου Βέλτσου που συνδυάζουν συγκρητικά καμμιά 20ρια είδη γραφής και «αποδόμησης» του λόγου.

      Για πολύ βασικές παρατηρήσεις πρόκειται, που προυποθέτουν όπως γράφτηκαν μια γενική εξοικοίωση με την σχετική μαρξιστική κληρονομία και γράφονται τελείως συνοπτικά.

      Τα ίδια γράφει αλλού, με παρόμοια λόγια, και ο Χέγκελ. Βέβαια εκείνη την εποχή ήταν όλοι με 20 τέτοια βιβλία στο χέρι, και το τι σημαίνει ας πούμε "προτσές" ή "πραγματοίηση" κλπ, ήταν δεδομένο ότι το ήξεραν στους φοιτητικούς, μαρξιστικούς κλπ κύκλους.


      Διαγραφή
    7. Γενικά, εγώ είμαι επιφυλακτικός μ’ εκείνους που θέλουν να διαλύσουν τη μουσική παίζοντας σκέτο θόρυβο π.χ. ή αυτοσχεδιάζοντας στον γάμο του Καραγκιόζη. Σε τέτοιες φάσεις, σε τέτοιες ακροάσεις, προσπαθώ να αντιληφθώ αν εκείνο που ακούω προέρχεται από έναν υγιή προβληματισμό (έστω και αισθητικό) ή αν πρόκειται για ένα… κάνω ό,τι μου κατέβει και δεν νοιάζει τίποτα. Παρατηρείται λοιπόν το φαινόμενο άνθρωποι που δεν ξέρουν μουσική να περνιούνται από κάποιους για… πρωτοποριακοί καλλιτέχνες!!
      Αυτές τις σαχλαμάρες τις άκουγες συχνά στα eighties ανάμεσα στις παρέες. Πως ο καθένας δηλαδή θα μπορούσε να βγει και να παίξει «πρωτοποριακή» μουσική, όντας άσχετος.
      Τέτοιες κοτσάνες, ας πούμε, έχει αποθησαυρίσει και ο Γιώργος Τουρκοβασίλης στο προσφάτως επανεκδοθέν βιβλίο του «Τα ροκ ημερολόγια».
      Αυτά τα ακατανόητα, μάλιστα, τα λέει και ο φίλος μου ο Λάμπρος, αλλά δεν νομίζω πως τώρα τα πιστεύει (δεν ξέρω κιόλας). Πήγαινε στη σελ. 42 του βιβλίου (στην επανέκδοση) και κοίτα τι λέει για το γκρουπ Κλειστοφοβία, που παρουσιάζεται ως ένα αβάντ-ψυχεδελικό γκρουπ, με αυτοσχεδιαστικές τάσεις, όταν κανείς από εκείνους που το αποτελούσαν δεν ήξερε μουσική!!
      Το να θες να ξεπεράσεις κάτι που σου παραδόθηκε είναι θεμιτό και αυτό έκαναν οι Residents ας πούμε ή Γιάννης Χρήστου. Το να θες να το καταστρέψεις όμως οδηγούμενος στο… πουτσαρά-μπουλούκι, ε αυτό για μένα δεν είναι υγιές, είναι καφρίλα.

      >>Οι ελληνικές μεταφράσεις του συγκεκριμένου βιβλίου, 2-3 που ξέρω, είναι για τα πανυγήρια.<<
      Δεν ξέρω αν ο Debord ατύχησε στις ελληνικές μεταφράσεις του, καθότι τα γαλλικά μου είναι πτωχά. Και δεν μίλησα για τα καταστασιακά κείμενα γενικώς, αλλά πολύ συγκεκριμένα για την Κοινωνία του Θεάματος.
      Τώρα το θέμα δεν θέλω να το τραβήξω άλλο, γιατί κι εγώ μπορώ να πω διάφορα, κατεβάζοντας από τη βιβλιοθήκη βιβλία του Αντόρνο ή του Ζιλ Ντελέζ. Θα ξεφύγουμε όμως… και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Δεν έχω και το χρόνο…

      Διαγραφή
  3. βρετανικο ροκ και βασιλεια. να ένα ωραιο θεμα για διδακτορικο απο τους «επιστημονες». Χαχαχα..

    Α.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιο ωραίο θα ήταν το «ελληνικό ροκ και βασιλεία».
      Αλλά οι δικοί μας προφεσόροι είναι επηρεασμένοι από τον… Γκιντεμπόρ και καθώς ακούνε (λέμε τώρα) No To Co και Skaldowie όλα αυτά τους φαίνονται ανύπαρκτα.

      Διαγραφή
  4. Το αντιδραστικό στοιχείο στους Rolling Stones δεν είναι ότι συνέφαγαν με την πριγκίπισα Μαργαρίτα (λες και συνέφαγαν με τον Στάλιν ή τον Τσαουσέσκου, ή τον άλλον της Β. Κορέας - που προφανώς ως θαυμαστή τους δεν θα το επικροτούσες) αλλά το ότι δέχτηκαν να δώσουν συναυλίες σε φασιστικά καθεστώτα, όπως στην Πολωνία το 1967 και στην Κούβα πρόσφατα.

    Το αντιδραστικό στους Beatles δεν είναι ότι παρασημοφορήθηκαν από τη βασίλισσα (συνταγματικός θεσμός με λαϊκή συναίνεση - ούτε μαύρη "αντίδραση" ούτε "δράση") το 1965, αφού της επέστρεψαν το παράσημο στις 25/11/1969 ως διαμαρτυρία για το Βιετνάμ και τη Μπιάφρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάρτε μάγκες σχόλιο από ηλίθιο αναγνώστη!

      Ποιος μίλησε ρε βλάκα για «αντιδραστικά στοιχεία» σε σχέση με τους Beatles και τους Stones; Εγώ εκείνο που έγραψα είναι πως το να σε βραβεύουν οι βασιλιάδες και να συντρώς με πριγκίπισσες είναι… ροκ τρόπος ζωής. Όποιοι έχουν μυαλό κατάλαβαν τι είπα. Εσύ πάντως όχι.

      Τι παπαριές είναι αυτά τα περί Στάλιν, Τσαουσέσκου και τον «άλλον της Β. Κορέας»; Πότε εγώ δήλωσα θαυμαστής τους και δεν το πήρα χαμπάρι; Για βρες μου έστω ένα δικό μου κείμενο που να εκθειάζω αυτά τα πρόσωπα.
      Δεν είσαι προβοκάτορας (και γι’ αυτό δημοσιεύω το σχόλιο), είσαι βλάκας με περικεφαλαία. Ως βλάκα σε αντιμετωπίζω δηλαδή. Και θεωρώ το σχόλιό σου πολύτιμο για την «πινακοθήκη» που ετοιμάζω.
      Καθότι μόνο ένας γρόθος θα αποκαλούσε «φασιστικό καθεστώς» εκείνο της Πολωνίας του 1967 ή της «Κούβας πρόσφατα».

      Σε παραδίδω στη χλεύη των σοβαρών αναγνωστών του δισκορυχείου.
      Βεβαίως τη μεγάλη καζούρα τη γλιτώνεις, καθώς, ζηλώσας την «καπότα» (κάπα με κουκούλα) των φίλων σου φασιστο-κουκουλοφόρων, κρύβεσαι μέσω της ανωνυμίας.

      Διαγραφή
    2. Ρε κακομοίρη το καταλαβαίνω, έχεις κλονιστεί, αλλά μην παίρνεις αέρα.
      Σου δημοσιεύσαμε ένα ηλίθιο σχόλιο, για να δει ο κόσμος τι νούμερο είσαι πρώτα-πρώτα, μην νομίζεις όμως πως θ’ ανοίξουμε και κουβέντα μαζί σου!

      Ξεκόλλα από το δισκορυχείον. Είσαι κάθε μέρα εδώ. Μπαίνεις και ξαναμπαίνεις. Προσπάθησε να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Απομακρύνσου από κάτι που δεν το αντέχεις και σε αναστατώνει. Πάλεψέ το. Αγωνίσου.

      Και για να σε βοηθήσω, επειδή η περίπτωσή σου έχει κλινικό ενδιαφέρον… Πες μου πότε θέλεις εσύ να κάνω την επόμενη «σταλινική» και «τσαουσεσκική» ανάρτηση, ώστε, εν τω μεταξύ, να μπορέσεις να χωνέψεις τούτη που σε τάραξε.
      Θα σε ακούσω και θα δείξω κατανόηση.

      Διαγραφή
    3. Μου φαίνεται ότι ο τζήμερος σχολιάζει στο δισκορυχείον.

      Διαγραφή
    4. > Εγώ εκείνο που έγραψα είναι πως το να σε βραβεύουν οι βασιλιάδες και να συντρώς με πριγκίπισσες είναι… ροκ τρόπος ζωής.

      Και γιατί να μην είναι;

      Δεν πήγανε στους βασιλιάδες σαν τον Ζαμπούνη, να παριστάνουνε τις ...κυρίες των τιμών.

      Για την ακρίβεια, οι βασιλιάδες είναι που εκείνη την εποχή γούσταραν από την αίγλη των Stones και των Beatles και όχι το αντίθετο.

      Το να σέρνονται στα πόδια σου οι διάφοροι γαλαζοαίματοι (δείτε και στη φωτογραφία πως κοιτάει τον Τζάγκερ), σε εσένα δίνει μαγκιά, όχι σε αυτούς.

      Και βέβαια τα καλόπαιδα αυτά δεν έπαυσαν να κάνουν ένα σωρό άλλα πράγματα ― καταχρήσεις, γκρούπις, ναρκωτικά, μηχανές, κλπ που συμβατικά λένε διάφοροι "ροκ τρόπο ζωής", ώστε να γίνουν αποδεκτοί από τους γαλαζοαίματους.

      Διαγραφή
    5. >>Και γιατί να μην είναι; <<
      Αυτό λέω κι εγώ!

      Διαγραφή
    6. Ε, συμφωνούμε τότε.

      Ροκ τρόπος ζωής δεν είναι μόνο περιθώριο και ρετσίνα.

      Και πως να είναι όταν οι ροκάδες αυτοί ήταν και ζάμπλουτοι.

      Πρέπει να υπάρχει όμως κάποιο δισδιάκριτο όριο, όπου παύεις να είσαι ροκ στον τρόπο ζωής.

      Δηλαδή ο Τζάγκερ/Ρίτσαρνς το '70 (μπορεί και σήμερα) ΟΚ, οι Στινγκ/Μπόνο το '90 μάλλον όχι.

      Μάλλον δεν είναι θέμα χρημάτων αλλά αν την παραδείς Μητέρα Τερέζα, "υπεύθυνος πολίτης" ή πάτερ φαμίλιας...

      Διαγραφή
    7. Όλα μέσα στη ζωή είναι, άρα και στο ροκ. Μην το ζορίζουμε άλλο.

      Το θέμα είναι κάθε φορά να μπορείς να κρίνεις όχι τι είναι συμβατό με το ροκ ή όχι, αλλά τι είναι συμβατό με τις προοδευτικές κοινωνικοπολιτικές και αισθητικές πεποιθήσεις σου. Αν έχεις τέτοιες δηλαδή. Όχι εσύ ο καθένας από εμάς.

      Διαγραφή
  5. Καλησπέρα. Μια απλή ερώτηση. Γιατί δεν ρωτάτε κάποιον για επιβεβαίωση του συγκεκριμένου γεγονότος; Δεν ξέρω για τον Χρήστο Λεβέντη αλλά ο Μαστοράκης δεν είναι δύσκολο να βρεθεί φαντάζομαι. Ακόμα και τα μέλη των ίδιων των Spectrum. Στην εποχή του διαδικτύου όλο και κάποιο e-mail επικοινωνίας θα υπάρχει. Δεν νομίζω να έπαιξαν μπροστά σε βασιλιά (έστω και στον Κοκό) και να μην το θυμούνται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοίταξε να δεις φίλε μου. Γιατί εδώ υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση.
      Να ψάξουμε, να βρούμε και να ρωτήσουμε… δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα, αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό.
      Αν πρόσεξες το ΟΓΔΟΟΝ και το ΕΝΑΤΟΝ… εκεί έχω συμπεριλάβει την περίπτωση να μην έγινε, εν τέλει, το live των Spectrum για τον Κωνσταντίνο, χωρίς αυτό να επηρεάζει, ούτε κατά το ελάχιστον, την ουσία του βασικού συμπεράσματος (πως οι χουντικοί δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα με την ψυχεδέλεια και την όποια ψυχεδέλεια, αφού αυτή ήταν εντελώς αποδεκτή, κάνοντας μάλιστα και παιγνίδι μαζί της).
      Έτσι λοιπόν στο ΟΓΔΟΟΝ γράψαμε το… ΑΡΚΕΙ Η ΠΡΟΘΕΣΗ!, ενώ στο ΕΝΑΤΟΝ μιλήσαμε, εκτός των όσων άλλων που προαναφέρθηκαν (M.G.C. και χουντικά επίκαιρα, «ψυχεδελικά» τεύχη των Μ.Ρ., δίσκοι ψυχεδελικών συγκροτημάτων που κόβονταν συνεχώς από τα εργοστάσια κ.λπ., κ.λπ.), για Marmalade, Wallace Collection και Shocking Blue (τρία live που έγιναν στην Αθήνα επί δικτατορίας και μάλιστα από συγκροτήματα που κλήθηκαν όχι από ιδιώτες, αλλά από το τότε κράτος επί της ουσίας). Δηλαδή, αυτά δεν φθάνουν για ν’ αποδείξουν όσα λέμε, ή μήπως οι Spectrum ήταν περισσότερο ψυχεδελικοί από τους Marmalade και τους Shocking Blue; Μιλάμε για αστειότητες.
      Έτσι, το αν έπαιξαν εν τέλει οι Spectrum (βάσει του δικού μου σκεπτικού, και όπως το ανέπτυξα στα ΕΠΤΑ βήματα, δεν υπήρχε κανένας σοβαρός λόγος ώστε να μη γίνει το live τους) είναι ένα κάτι, που θα δράσει ελαφρώς αθροιστικά στο βασικό συμπέρασμα. Δεν είναι επ’ ουδενί καθοριστικό. Κι αυτό κάθε νοήμων αναγνώστης το καταλαβαίνει.

      Διαγραφή
  6. Φώντα μην ασχολείσαι.
    Το άρθρο είναι αυτό που πρέπει νάναι.
    Για μένα η ουσία του είναι σ αυτή την πρόταση, που την έχεις γράψει με κεφαλαία:
    «ΤΙ ΘΑ ΕΜΠΟΔΙΖΕ ΑΡΑΓΕ ΤΟΥΣ ΒΡΕΤΑΝΟΥΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ; ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΡΟΘΟΣ ΔΕΝ ΦΙΛΟΤΙΜΗΘΗΚΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ Σ’ ΑΥΤΟ!».
    Με άλλα λόγια για ποιούς λόγους η συγκεκριμένη είδηση θα μπορούσε να αμφισβητηθεί; Σ αυτό κανένας δεν μπορεί να πει τίποτα σοβαρό.
    Περιμένω κείμενο για το Easy Rider.

    Π.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ουσία είναι να μάθουμε αν έγινε ή όχι, γιατί αν ΔΕΝ έγινε τότε το ενδιαφέρον θα είναι το γιατί δεν έγινε.

      Διαγραφή
    2. Κοίταξε να δεις αγαπητέ αναγνώστη.
      Την είδηση στους Μ.Ρ. εγώ τη θεωρώ αξιόπιστη και για μένα η συναυλία έγινε (όπως ανέλυσα στα απολύτως λογικά βήματα του post). Δεν βρίσκω ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ, το ξαναλέω, ώστε να μην έγινε.
      Και επί της ουσίας των συμπερασμάτων, είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα.
      Δηλαδή αν πούμε πως οι Spectrum με τον Κοκό δεν τα… βρήκαν στα λεφτά και το live τελικώς δεν έγινε θ’ αλλάξει κάτι σ’ αυτό που λέμε πως η «ψυχεδέλεια ήταν στην υπηρεσία της ελληνικής μαύρης αντίδρασης»; Θα διαγράψουμε δηλαδή όλα τ’ άλλα; Π.χ. τους MGC, που διασκέδαζαν το πλήθος, που χαιρόταν ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ, την Αποκριά του ’68, παίζοντας ένα καραψυχεδελικό τραγούδι; Θα διαγράψουμε τις μετακλήσεις από τη χούντα των Marmalade, των Wallace Collection και των Shocking Blue;
      Μόνο οι ηλίθιοι θα ισχυρίζονταν κάτι τέτοιο.
      Για μένα, το ξαναλέω, αρκεί ακόμη και η δημοσιευμένη πρόθεση του Κοκού να φέρει το συγκρότημα στην Ελλάδα. Το ίδιο συμπέρασμα θα έβγαζα. Πόσο πιο απλά να το πω δηλαδή;


      Και για τον Π.Π…

      Το Easy Rider πρέπει να το ξαναδώ, γιατί από την τελευταία φορά που το είδα έχουν περάσει 20 χρόνια. Το «Φράουλες και Αίμα» το είδα λίγο πριν γράψω το κείμενο, και γι’ αυτό είπα όσα είπα, για τη συγκεκριμένη αντιδραστική χλαπάτσα. Όταν βρω, λοιπόν, την ευκαιρία και το χρόνο να δω το Easy Rider να είσαι σίγουρος πως θα γράψω τα σχετικά…

      Διαγραφή
  7. Ρε φωντα δεν ειπαμε πως ο λαδας παρακολουθουσε συναυλια της ψυχεδελικης νεολαιας που λεει και ο αλλος με νοστραδαμους και τσαρμς? Τι σκατα ψαχνεις να βρεις παραπανω? Φυσικα και ηταν αποδεκτη η ψυχεδελεια, σιγα τα ωα. Δε μιλαμε και για τον θεοδωράκη. Τωρα αν υπηρετουσε τη μαυρη αντιδραση οπως λες εσυ αυτο είναι άλλο θεμα, παροτι αυτο με τους εμ τζι σι είναι χοντρο. Τις πιο πολλες φορες τα ελληνικα γκρουπ δεν καταλαβαιναν τι γινοτανε, ενω τα ξενα ειχαν χεσμενους και τους χουντικους και ολα τα υπολοιπα. Τα φραγκα τσεπωναν κι αυτο ηταν ολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Δε μιλαμε και για τον θεοδωράκη.<<

      Φυσικά και δεν μιλάμε για τον Θεοδωράκη. Αυτό δα μας έλειπε!
      Τι να πούμε για τον Θεοδωράκη… πως όταν «το μεγάλο το ανώνυμο πλήθος χαιρόταν χωρίς αγωνίες τη θεότρελη Αποκριά» υπό τους ήχους των... ψυχεδελικών συγκροτημάτων κάποιοι άλλοι ήταν ή εξορία ή φυλακή ή σε κατ’ οίκον περιορισμό ή υπό στενή παρακολούθηση;

      Διαγραφή
    2. Εντάξει, αλλά τα πληρώθηκε επί 40 χρόνια μεταπολίτευσης αυτά. Και δεν λέω για την εμπορική κίνηση των δίσκων του (που του αξίζει), λέω για όλες τις κρατικές επιχορηγήσεις, οργανωμένες με κρατικό χρήμα συναυλίες, ορχήστρες και τα σχετικά.

      Τα συγκροτήματα και οι τύποι που έπαιζαν για την "θεότρελη Αποκριά", ας πούμε ο Παπαντίνας, ο Πουλικάκος, κλπ τη βολέψανε εξίσου καλά;

      Διαγραφή
    3. Δεν ξέρω ποιος την βόλεψε και ποιος όχι.

      Πάντως ο Πουλικάκος τα έπαιρνε για χρόνια από το κρατικό ραδιόφωνο (Γ Πρόγραμμα) με τις εκπομπές του… Θείου Νώντα.
      Ενώ τώρα τον συναντάμε στο σταθμό (Στο κόκκινο - 105,5 FM) ενός κυβερνητικού κόμματος (ΣΥΡΙΖΑ), που εξακολουθεί να καταστρέφει την κοινωνία (το κυβερνητικό κόμμα).

      Διαγραφή
    4. Ο Terry δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι και πλήρωσε το τίμημα.
      Σωτήρης

      Διαγραφή
    5. Ναι, μάλλον, εξ όσων δείχνουν τα πράγματα δηλαδή.

      Πάντως, για να μην υπάρξει παρανόηση εγώ δεν έχω πρόβλημα με τον όποιο ροκά βάζει δίσκους σε κρατικά ή κυβερνητικά ραδιόφωνα. Καλά κάνει – και αν βάζει και καλούς δίσκους τότε κάνει ακόμη καλύτερα. ΕΙΠΑΜΕ, ΤΟ ΡΟΚ ΠΑΕΙ ΜΕ ΟΛΑ. Σε τελευταία ανάλυση αν αισθάνεσαι πως πρέπει ν’ απολογηθείς σε κάποιον για κάτι αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον εαυτό σου.

      Εκείνο που δεν μ’ αρέσει είναι το να το παίζεις την ίδια στιγμή «φωνή της συνείδησης», «έξω από το σύστημα» ή «underground». Η Ελλάδα είναι μικρή, δεν είναι Αμερική, και όλοι γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας (εννοώ από τον δημόσιο βίο μας).

      Διαγραφή
    6. Από τι πέθανε ο Terry τελικά?

      Διαγραφή
    7. Καλό παράδεισο να έχει

      Διαγραφή
  8. Συγνώμη, αλλά ποιό ακριβώς είναι το θέμα αντιπαράθεσης? Τρία (επιβεβαιωμένα) δισκάκια των Spectrum έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, οπότε σίγουρα ήταν γνωστοί, όχι όπως οι Beatles, αλλά ήταν σε κάποιο κοινό. Αναφέρθηκε επώνυμα από τους ΜΡ ότι θα έπαζαν για τη βασιλική οικογένεια. Ενδιαφέρον σίγουρα, αλλά γιατί είναι απίθανο να άρεσε σε κάποιο από τα νεότερα μέλη της οικογένειας? Οι οποίοι σίγουρα θα είχαν πολλές αναφορές από άφθονο "υλικό" και δε θα μου έκανε εντύπωση αν ήξεραν και τους Liverpool Five, αλλά και τους Γερμανούς Toppers (έκαστοι είχαν κυκλοφορία/ες στην Ελλάδα)? Σκέφτηκε κανείς ότι οι μπορεί να κάλεσαν και άλλες μπάντες, αλλά οι Spectrum να ήταν απλά οι μόνοι που ανταποκρίθηκαν θετικά? Ακόμα πιο ενδιαφέρον θα ήταν αν πραγματοποιήθηκε το εν λόγω γεγονός, αλλά, όπως είπε και ο Φώντας, ακόμα κι αν δεν έγινε ΣΙΓΟΥΡΑ υπήρχε η πρόθεση.
    Κάπου εδώ τελειώνει το οποιοδήποτε μουσικό-ιστορικό ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και κάτι ακόμη με την αφορμή του σχολίου σου.
      Όποιος διαβάσει προσεκτικά αυτό που έγραψε ο Χρήστος Λεβέντης στους Μ.Ρ. για τους Spectrum θα διαπιστώσει τα εξής:
      1. Αυτό που λέει πως το συγκρότημα… «θα έχει στο μέλλον την ευκαιρία μιας τεράστιας προβολής, μέσω της τι-βι και των δίσκων» δεν είναι καθόλου σίγουρο πως σχετίζεται με την Ελλάδα. Δηλαδή, για ’μένα σχετίζεται 100% με τη Βρετανία, αλλά τέλος πάντων…
      2. Ο Λεβέντης γράφει «τους προσεκάλεσε ήδη». Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτή η φράση; Εκείνο το «ΗΔΗ»; Θα έγραφε ο άνθρωπος ποτέ κάτι τέτοιο, αν δεν είχε συμβεί ακριβώς αυτό; Η πρόσκληση είχε φύγει από το παλάτι… 1000%.
      3. Και βεβαίως η συνέχειά της: «ΘΑ εμφανισθούν δε ενώπιόν ΤΟΥ». Πόσο πιο κατηγορηματικός μπορεί να είναι κάποιος, όταν μάλιστα χρησιμοποιεί και το «ΤΟΥ» (το «Τ» με κεφαλαίο!); Ο Λεβέντης, εννοώ, δείχνει μ’ αυτό το «Τ» (κι έτσι είναι) πως είχε συνειδητοποιήσει 100% τι έλεγε, και ποιο ήταν το «βάρος» εκείνων που έλεγε.

      Διαγραφή