Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016

γιατί το CD είναι πια τόσο απαξιωμένο στην Ελλάδα, ενώ αλλού ζει και βασιλεύει;

Εμείς που μεγαλώσαμε με το βινύλιο χαιρετίσαμε το CD (εκεί στα τέλη του ’80 και τις αρχές του ’90) ως μια νέα φόρμα, που θα ερχόταν όχι για να αντικαταστήσει το αγαπημένο πλαστικό, αλλά ως κάτι που θα μπορούσε να το επεκτείνει. Κατά βάση ως ένα μέσο, στο οποίο θα ήταν δυνατόν να χαραχτεί περί τα 80 λεπτά μουσική. Αυτό ήταν πολύ βασικό.
Απολαύσαμε, με άλλα λόγια, άλμπουμ, τα οποία μάλλον ασφυκτιούσαν στα 40-45 λεπτά (χοντρικώς), που θα μπορούσε να αναπαραχθούν στο τυπικό long play. Άλμπουμ τζαζ, αβαντγκάρντ, ηλεκτρονικής, πειραματικής, σύγχρονης κλασικής κ.λπ. – καθώς υπάρχουν και αυτά τα είδη, εκτός από το καθημερινό ποπ/ροκ τραγούδι.
Περαιτέρω –και πέραν των καινούριων ψηφιακών παραγωγών– μας δόθηκε η ευκαιρία ν’ ανακαλύψουμε εκατοντάδες μουσικά διαμάντια, που είχαν τυπωθεί στο παρελθόν σε δυσεύρετους δίσκους, ενώ, πολλές φορές, εκείνες ακριβώς οι CD-reissues συνοδεύονταν από σπάνια ή και ανέκδοτα bonus tracks, χωρίς να αναφερόμαστε στις εντελώς ανέκδοτες ηχογραφήσεις ολάκερων long plays, που είδαν για πρώτη φορά το φως στην ψηφιακή εποχή. Ακόμη, να μη μιλήσουμε για κάποια συγκλονιστικά κουτιά, κάτι απίστευτα box-sets (συχνά ιαπωνικής προέλευσης), που δρούσαν ως τα τέλεια αφιερώματα σε μουσικές σκηνές, events, συγκροτήματα ή καλλιτέχνες.
Όλα αυτά τα προσέφερε βασικά το CD, με κάποιο σοβαρό οικονομικό κόστος είναι αλήθεια στην αρχή –κανείς δεν θα ξεχάσει τις 7 και 8 χιλιάδες δραχμές που κόστιζαν τα «εισαγωγής» στα κεντρικά δισκοπωλεία της Αθήνας στο δεύτερο μισό του ’90– και με κάπως πιο λαϊκό (κόστος) στη συνέχεια.
Και πού φτάσαμε; Να λέμε σήμερα, στην Ελλάδα, πως το CD έχει τελειώσει, πως δεν έχει πλέον νόημα να διαθέτει κάποιος σιντοθήκη, υποστηρίζοντας πως η συγκεκριμένη φόρμα έφαγε τα ψωμιά της, πως του χρόνου δεν θα υπάρχει και άλλα τέτοια ακατανόητα.

Η συνέχεια εδώ…

47 σχόλια:

  1. Εδώ πάντως Φώντα, τα CDs που αγοράζονται από τα μαγαζιά που δουλεύουν μεταχειρισμένο δίσκο, αποτιμούνται εντελώς στη ξεφτίλα από τους μαγαζάτορες. Ακόμα και τα καλά νούμερα. 0,5-1 ευρώ σε γενικές γραμμές, με μέχρι 2 ευρώ στη καλύτερη (αν πχ τους πας μια γιαπωνέζικη έκδοση των IL PAESE DEI BALOCCHI πχ. που έξω μπορεί να κάνει και καμμιά 30αρια δολλάρια). Για να καταλήξουν στο ράφι 8-15 ευρώπουλα. Οπότε ισχύει ο κανόνας: ακόμα και αν θελήσει κάποιος να πουλήσει ολόκληρη δισκοθήκη CDs, ΠΟΤΕ στα ελληνικά μαγαζιά. Δεν αξίζει ούτε καν το κόπο που θα κάνει να φορτώσει και να τα πάει. Καλύτερα χέρι-χέρι ή μέσω αγγελιών στις σχετικές ομάδες του Facebook ή σε Discogs/Ebay. Και ας πάρει σχετικά περισσότερο χρόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω πλέον αν μπορεί να βρεθούν «ευκαιρίες» CD στην Ελλάδα, λόγω, βεβαίως, του discogs. Όλοι τσεκάρουν πριν πουλήσουν.
      Δηλαδή αποκλείεται να βρεις το CD του Bill Fay στην See For Miles με 8 ευρώ (τόσο το είχα πάρει γύρω στο 2009), όταν εκείνη την εποχή που το αγόρασα έκανε πάνω από 100 (στο eΒay και άλλού)!
      Και σήμερα αυτό το CD κοστίζει (στο discogs) από 34 έως 52 ευρώ. Και δεν είναι γιαπωνέζικο, και δεν είναι το μόνο (εννοείται).

      Διαγραφή
  2. Αν πάντως θα μου επιτρεπόταν να σας κούραζα με μια de profundis προσωπική εξομολόγηση (έτσι δειγματοληπτικά αν θα θέλατε να την εκλάβετε), στο αιώνιο ερώτημα CD, LP ,ή mp3 απαντώ απερίφραστα: βινύλιο και τα μυαλά στα κάγκελα. Παρά το ότι η συλλογή μου δεν θα αριθμεί παραπάνω από 1000 δίσκους και παρά το γεγονός ότι έχω πάψει προ πολλού να αγοράζω βινύλια -ειδικά πλέον για τα καινούργια που είναι αποκλειστικά εισαγωγής οι μαγαζάτορες σου ζητάνε τη μάνα σου και τον πατέρα σου. Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω όταν λυκειόπαις ακόμα αγόραζα ένα βινύλιο και καθόμουν και το άκουγα απ' την αρχή ως το τέλος σα να ήμουνα σε σινεμά και να βλέπω ταινία - πράγμα που εξακολούθησε να συμβαίνει και με τα cd, όχι όμως με την ίδια προσήλωση. Κι αυτό έχει να κάνει νομίζω με όλα τα χιλιοειπωμένα κλισέ περί της υπεροχής του δίσκου. Χάρτινη συσκευασία που την κλωθογύριζες και την ξαναματακλωθογύριζες για όσο διαρκούσε η ακρόαση, ο δίσκος που τον έβλεπες ζωντανό να παίζει επάνω στο πικ απ, τα μεγάλα ένθετα με τους στίχους και τις φωτογραφίες, τα μυθικά εξώφυλλα τέχνης κυρίως απ' τους δίσκους της δεκαετίας του '70 που σαφώς και αδικούνται στη σμικρυμένη έκδοση των cd, ακόμα κι ο ήχος με όλα τα σκρατς του και τα ενοχλητικά πηδήματα της βελόνας - πού'λεγε κι ο χάρυ κλυν, (δεν ξέρω κατά πόσο όλα αυτά που λέγονται για την ζεστασιά του ήχου του βινυλίου ευσταθούν, εγώ πάντως θά 'παιρνα όρκο πως ναι).
    Τώρα πια μού' χει καεί κι ο ενισχυτής και ελλείψη χρημάτων ακούω ό,τι θέλω από τα πολυαγαπημένα μου βινύλια αποκλειστικά από το youtube. Αυτό δε είναι πολύ χειρότερο κι από το να τ'άκουγα σε cd, αλλά είναι ο μόνος τρόπος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντως το CD δεν συγκρίνεται στ' αυτιά μου ούτε με το YouTube, ούτε με το mp3.

      Διαγραφή
    2. >*Πάντως το CD δεν συγκρίνεται στ' αυτιά μου ούτε με το YouTube, ούτε με το mp3.*

      16 bit, 44.1 Khz είναι. Υπάρχουν δεκάδες ψηφιακά φορμάτ που έχουν ίδια και καλύτερη ποιότητα ήχου.

      Ακόμα και το mp3, στα 320 Kbps δεν το ξεχωρίζει κανείς (όσο μερακλής και να είναι ή παριστάνει ότι είναι) σε επιστημονικό blind Α/B test.

      Mιλάμε βέβαια για mp3 από καλό πρωτότυπο και όχι διάφορα που παίζουν στα τορεντς

      Διαγραφή
    3. Εγώ δέχομαι να υποστώ κάθε blindfold test με ό,τι flac θέλεις, αλλά από την άλλη μεριά να υπάρχει το ίδιο σε CD της Mobile Fidelity.

      Διαγραφή
    4. Το FLAC δεν είναι σαν το mp3.

      FLAC και CD είναι το ίδιο πράγμα όσο αφορά την πιστότητα (loseless).

      To CD δεν είναι παρά ένα ψηφιακό αρχείο (τύπου WAV περίπου) γραμμένο σε ένα δίσκο. Είτε το αρχείο το παίζεις ως CD, είτε από το σκληρό δίσκο (με καλό DA convertor και στις δυο περιπτώσεις) το ίδιο είναι.

      Όσο για το FLAC είναι πάλι ένα αρχείο περίπου στυλ WAV και αυτό, το οποίο το συμπιέζουν στο μισό μέγεθος χωρίς απώλεια σήματος. Ο player το ξεσυμπιέζει πριν παίξει και παίζει το full 100% του σήματος.

      Μάλιστα το FLAC μπορεί να είναι και στα 24bit/96Khz για ασύγκριτα καλύτερη πιστότητα σε σχέση με ένα CD (πολύ λιγότερος θόρυβος και πολύ μεγαλύτερη δυναμική περιοχή).

      Τα αρχεία στα οποία τα studio καταγράφουν τα όργανα και τα μιξάρουν είναι επίσης ψηφιακά αρχεία, όπως τα WAV, FLAC, AIFF κλπ αλλά με μεγαλύτερη πιστότητα από το CD σήμερα (24/96 ή συνήθως 24/44.1).

      Διαγραφή
    5. >>Το FLAC δεν είναι σαν το mp3.<<

      Χαίρω πολύ.
      Εγώ ανέφερα το FLAC επειδή είναι «πιστό», και παρ’ όλα αυτά, λέω, πως μια σύγκριση με τα CD και τα SURER AUDIO CD της Mobile Fidelity το βγάζει νοκ-άουτ (το FLAC). Έχω παραστεί μάρτυς σε τέτοιο test, γι’ αυτό το λέω.
      Σε κανένα FLAC δεν υπάρχει το ακουστικό μεταίσθημα ενός τέτοιου CD (συγκρίσιμο μόνο μ’ ένα αντίστοιχο βινύλιο της Mobile Fidelity).

      Διαγραφή
    6. >>Το FLAC δεν είναι σαν το mp3.<<

      Καλά αυτά μας τα είπαν πολλοί. Έχω φτιάξει cdr από mp3 και τα μετέτρεπα σε flac με το EAC και τα κατέβαζαν οι μπούφοι και νόμιζαν ότι είχαν την απόλυτη πιστότητα ενώ είχαν μια πατάτα.

      Διαγραφή
    7. Συγχαρητήρια!

      Διαγραφή
    8. >*Εγώ ανέφερα το FLAC επειδή είναι «πιστό», και παρ’ όλα αυτά, λέω, πως μια σύγκριση με τα CD και τα SURER AUDIO CD της Mobile Fidelity το βγάζει νοκ-άουτ (το FLAC). Έχω παραστεί μάρτυς σε τέτοιο test, γι’ αυτό το λέω. *

      Tι σχέση έχει το SACD με τo FLAC; Τα περισσότερα FLAC αρχεία είναι 44.1/16 (σαν CD), οπότε το SACD έχει όντως καλύτερη πιστότητα.

      Αλλά σε σχέση με οποιοδήποτε CD (το οποίο είναι συγκεγκριμένο format και άλλο πράγμα από SACD και ας κυκλοφορεί στα ίδια μεγέθη), είναι ακριβώς τα ίδια.

      Και το FLAC σηκώνει και μεγαλύτερες αναλύσεις (που όμως έχουν νόημα αν έχεις μεγαλύτερης πιστότητας κομμάτια να μετατρέψεις σε FLAC, δεν έχει νόημα CD στα 16bit να το γράψεις ως FLAC στα 24), οπότε έτσι φτάνει πλήρως (και ξεπερνάει) και το SACD και ό,τι άλλο.

      Άλλωστε ούτε τα SACD της Mobile Fidelity ή όποιας άλλης σχετικής high end εταιρίας ξεκινάνε ως SACD εξαρχής. Σε αρχεία ήχου τύπου FLAC ή floating point κάποιου DAW πριν καταγράφονται και μιξάρονται.

      Όσο για το τεστ, κράτα μικρό καλάθι. Αν το τεστ το έστηνε η Mobile Fidelity ή κάποιος προμηθευτής της, είναι εύκολο να δείξει ό,τι θέλει, ειδικά αν αυτό πουλάει ως εταιρία. Ανεξάρτητα επιστημονικά test, με όλες τις παραμέτρους σωστά μετρημένες, έχουν δείξει δεκάδες φορές ότι ουδείς καταλαβαίνει διαφορά από ένα όριο πιστότητας και πάνω.

      >*Καλά αυτά μας τα είπαν πολλοί. Έχω φτιάξει cdr από mp3 και τα μετέτρεπα σε flac με το EAC και τα κατέβαζαν οι μπούφοι και νόμιζαν ότι είχαν την απόλυτη πιστότητα ενώ είχαν μια πατάτα.*

      Για το τι προσφέρει το format λέω ρε μπούφε, όχι για το τι μπορείς να γράψεις σε αυτό.

      Η βλακεία που λες ισχύει για οποιοδήποτε format (ότι μπορείς δηλαδή να του περάσεις αντίγραφο από χειρότερο μέσο).

      Και σε SACD μπορείς να γράψεις π.χ. παλιές κασέτες του '80 που τις άφησες για μήνες στον ήλιο στο αμάξι, αυτό δεν σημαίνει ότι το SACD έχει τέτοια πιστότητα ως μέσο.

      Αν ας πούμε περάσεις σε SACD τις ηχογραφήσεις του Alan Lomax δεν θα αποκτήσουν ξαφνικά καλύτερη πιστότητα από όση πρόσφεραν οι πρωτόγονες μαγνητοταινίες και μικρόφωνα της εποχής του.

      Διαγραφή
  3. Καλά τα λες. Μια χαρά μέσο είναι το CD.
    Σωτήρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ Φώντα ας μη κρυβόμαστε, η τιμή (cd ή βινύλιο) για έναν ενημερωμένο αγοραστή, συλλέκτη, δισκοπώλη, (περιλαμβάνονται όλοι όσοι συμμετέχουν στο κύκλωμα αγοαραπωλησίας μουσικής από δεύτερο χέρι) καθορίζεται από το discogs.
    Δε νομίζω κάποιος που περνάει ώρες σε δισκοπωλεία ή site μουσικής να μην "τσεκάρει" την τιμή του discogs.

    Και σχετικά με τις τιμές των cd στην Ελλάδα (προσωπικά αγοράζω σε cd τις λιγότερο επιθυμητές επιλογές μου) πιστεύω ότι είναι πολύ υψηλότερες από τις αντίστοιχες σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.

    Πάντως αν κάποιος θέλει να επενδύσει στο χρηματιστήριο της μουσικής (έχεις γράψει πολλές φορές για το θέμα) νομίζω ότι θα/έχει επιλέξει σαν format το βινύλιο. Θα πρέπει να είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που η τιμή του cd υπερβαίνει αυτήν του βινυλίου.

    Ελπίζω να μην κούρασα. Σε διαβάζω πάντα και θαυμάζω την προσπάθειά σου για την καταγραφή της ελληνικής μουσικής σκηνής (αν και μερικές φορές γίνεσαι υπέρμετρα επιεικής)

    Να είσαι καλά


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως έχω ξαναπεί δεν μου αρέσει να θάβω γενικώς... και ειδικώς για λόγους αισθητικής, αφού ακόμη και στον χειρότερο δίσκο υπάρχει περίπτωση να βρεις ένα καλό τραγούδι (το οποίον υποχρεούσαι να αναδείξεις). Κριτική, όμως, που θα βοηθήσει περαιτέρω, έτσι νομίζω, κάνω πάντα.
      Τώρα, σκληρή κριτική (όχι θάψιμο) θα κάνω, και έχω κάνει, και κάνω συχνά, για θέματα κοινωνικοπολιτικά και όχι τόσο αισθητικά. Όταν δηλαδή οι καλλιτέχνες τραγουδάνε, ή συνηθέστερα λένε βλακείες (στις συνεντεύξεις τους).

      Να’ σαι κι εσύ καλά.

      Διαγραφή
  5. Πολύ ωραίο άρθρο! Δυστυχώς, η προσέγγιση πώλησης της μουσικής σαν προϊόν super-market ήταν αυτή που έπληξε μεγάλα καταστήματα μουσικής και όχι τόσο η (λανθασμένη) νοοτροπία "αφού μπορώ να το κατεβάσω, γιατί να το αγοράσω?!". Πλέον, θεωρώ τραγικά υψηλές τις τιμές (ειδικά στα cd) στα εγχώρια καταστήματα μουσικής, υπάρχουν άλμπουμ τα οποία πωλούνται κατά πολύ φθηνότερα σε σχέση με την Ελλάδα. Επειδή ανήκω στη γενιά που πρόλαβε και το βινύλιο και το cd, θεωρώ πως το format του cd θα επανέλθει. Η αγορά βινυλίου είναι και ένα είδος μόδας πλέον, είχα διαβάσει ένα άρθρο, το οποίο ανέφερε πως πολλοί που αγοράζουν βινύλια, δεν τα παίζουν ποτέ, ή, ακόμα χειρότερα, δεν έχουν ούτε καν πικάπ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. >Να λέμε σήμερα, στην Ελλάδα, πως το CD έχει τελειώσει, πως δεν έχει πλέον νόημα να διαθέτει κάποιος σιντοθήκη, υποστηρίζοντας πως η συγκεκριμένη φόρμα έφαγε τα ψωμιά της, πως του χρόνου δεν θα υπάρχει και άλλα τέτοια ακατανόητα.

    Καθόλου ακατανόητα και πολύ λογικά.

    Μπορεί του χρόνου να υπάρχει, αλλά σε 4-5 χρόνια δεν το βλέπω καλά. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν να παίζουν οι συσκευές μας.

    Από τα 800 και βάλε εκατομμύρια CD που πουλούσαν μόνο στις ΗΠΑ το 2000 ας πούμε, έχει πέσει στα κάτω από 200 πριν μερικά χρόνια, και κάτω από 100 σήμερα.

    Αν συνεχίσει έτσι, και δεν υπαρχει λογος να μη συνεχίσει, θα φτάσει στον πάτο σε 5-6 χρόνια.

    Ταυτόχρονα έχουν κλείσει όλες οι μεγάλες αλυσίδες CDδικων (στις ΗΠΑ αλλά και αλλού) αλλά και τα περισσότερα συνοικιακά και εναλλακτικά. Ήδη πέρισυ το streaming (που δίνει κάτι ασήμαντα ποσά μέσω συνδρομών και διαφημίσεων) πέρασε σε κέρδη τις πωλήσεις CD στις ΗΠΑ.

    Στην Ελλάδα τα ίδια και χειρότερα, λόγω και της κρίσης.

    Εξάλλου παιδιά που τώρα είναι 14-16 χρονών και γεννήθηκαν μαζί με το Napster, μεγάλωσαν χωρίς καν CD δικά τους, ακούνε mp3 αν όχι μόνο σε streaming και YouTube. Το 99% δεν θα αγοράσει φυσικά CD.

    Μπορεί το CD να μην εξαφανιστεί εντελώς, αλλά θα είναι σαν το βινύλιο, για λίγους (ή και βαρεμένους).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω τι θα γίνει σε 5-6 χρόνια. Μάγος δεν είμαι.

      Η άποψη που λέει πως για την απαξίωση του CD φταίνε τα πάσης φύσεως downloading, streaming κ.λπ. είναι λανθασμένη.
      Οι Ιάπωνες, που βρίσκονται στην αιχμή της τεχνολογίας, δεν κάνουν downloading;
      Το λέω, γιατί εκεί το CD πουλάει ακόμη σαν τρελό.
      Και οι Αγγλοαμερικάνοι, που αγόρασαν πέρυσι 180 εκατομμύρια CD δεν κάνουν downloading;
      Πουθενά το downloading δεν επέφερε κατάρρευση της αγοράς του CD.
      Μόνο στην Ελλάδα μιλάμε για κατάρρευση.
      Και αυτή η «ελληνική κατάρρευση» έχει πολύ συγκεκριμένα και «ί-δι-α» χαρακτηριστικά, που άπτονται μιας κάποιας... εγχώριας ηλιθιότητας (μπορεί και δύο, μπορεί και τριών…).

      Διαγραφή
    2. Oι Ιάπωνες είναι ιδιάζουσα περίπτωση από την οποία δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Καταρχήν έχουν μια γενικευμένη συλλεκτική κουλτούρα μέχρι τρέλας, που δεν παίζει σε μαζικό επίπεδο αλλού.

      Δεύτερον, ενώ σε μερικά πράγματα είναι στην αιχμή της τεχνολογίας, σε άλλα είναι πίσω. Π.χ. ποτέ δεν κατάφεραν να φτιάξουν καλό μαζικά εμπορικό software (πλην games), στα κινητά τους έφαγαν οι Αμερικάνοι, οι Κινέζοι και οι Κορεάτες, κλπ.

      Αλλά ακόμα και έτσι δεν πάνε όσο καλά πιστεύουν μερικοί που κοιτάνε τα ξερά νούμερα χωρίς να τα δουν σε προοπτική χρόνου:

      Meanwhile, CD sales in Japan continue to decline at a double digit pace, falling 17% from last year. What’s unique about Japan is not so much that they like buying their music in physical form, but that buying music digitally, either in mp3 form or through streaming services, never really caught on. That likely has more to do with the Japanese music industry’s stubborn refusal to make buying music or subscribing to streaming services easy.

      iTunes launched in Japan in 2005—four years after its U.S. debut, and Sony Music Japan didn’t allow its titles to be sold via iTunes until 2012. That means until just two years ago, a large section of what the Japanese would want to buy online couldn’t be purchased on the world’s most popular digital music store. Meanwhile, the big, global players in streaming, like Spotify, Deezer and rdio, have all been unable to reach agreements with the Japanese record industry to offer their services there.

      And finally, we shouldn’t look past the fact that Japan has the highest median age in the world. Even in much younger America, it’s the older folks who buy most of the CDs.

      http://fortune.com/2014/09/18/japan-cd-sales/

      >Και οι Αγγλοαμερικάνοι, που αγόρασαν πέρυσι 180 εκατομμύρια CD δεν κάνουν downloading;

      Κάνουν, γι' αυτό και αγόρασαν μόνο 180 εκατομμύρια, ενώ πριν 10 χρόνια αγόραζαν 800 εκατομμύρια.

      Η Αμερική είναι μια τεράστια χώρα και οι μεγαλύτερες πωλήσεις CD είναι σε μπαρμπάδες, από μέρη όπως Walmart που έχουν χύμα πράγμα στα ράφια.

      Είναι δεκάδες εκατομμύρια κόσμος σε αγροτικές περιοχές, μεγαλύτερης ηλικίας, που δεν σκαμπάζει από downloads και streaming κλπ. Αυτοί κυρίως συνεχίζουν τις αγορές CD, όχι η νέα γενιά. Γι' αυτό έφτασαν μόλις στο 20% των ποσοτήτων που πούλαγαν κάποτε. Στις μεγάλες πόλεις, η πλήρης κατάρρευση των δισκάδικων μιλάει από μόνη της.

      Διαγραφή

    3. >>Αυτοί κυρίως συνεχίζουν τις αγορές CD, όχι η νέα γενιά.<<

      Και ποιος τη γ@μεί τη νέα γενιά ρε φίλε; Δηλαδή όποια μαλακία κάνει η νέα γενιά (που κυνηγάει τα pokemon τώρα) θα πρέπει να την ακολουθούν όλοι;

      Εγώ, ας πούμε, είμαι με τους «βλάχους», που πάνε και αγοράζουν country CD και με τους άλλους τους «βλάχους», που πάνε και αγοράζουν jazz CD (γιατί νέα jazz, μόνο σε CD βρίσκεις). Και νέοι άνθρωποι αγοράζουν CD (και LP) δεν είναι όλοι χάπατα…

      Τις γνωρίζω τις τάσεις ποιες είναι. Και τις έχω ξαναγράψει σε παλαιότερο άρθρο. Ορίστε διάβασε εδώ…
      «Δεν υπάρχει αμφιβολία πως βρισκόμαστε ήδη στην εποχή των άυλων μορφών αναπαραγωγής ήχου, με τις υλικές να περιορίζονται κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ. Τα στοιχεία για το 2015 που δίνει η RIAA (Recording Industry Association of America) δείχνουν πως μόλις το 28,8% της μουσικής που καταναλώνεται στις ΗΠΑ προέρχεται από υλικές μορφές (CD, CD-single, LP, 45άρια...), ενώ το υπόλοιπο 71,2% αφορά στις άυλες (streaming, digital downloading…). Για να αντιληφθούμε για τι ακριβώς συζητάμε να πούμε τούτο. Το 2010 το streaming αφορούσε μόλις το 7% της μουσικής αναπαραγωγής, ενώ το 2015 έφθασε στο 34%».

      http://www.lifo.gr/articles/music_articles/100710

      Όμως αυτό το 28,8% των υλικών μορφών στις ΗΠΑ είναι ακόμη ένα σημαντικό ποσοστό (μιλάμε για πάνω από έναν στους τέσσερις Αμερικανούς).
      Ε λοιπόν αυτό λέω κι εγώ στο άρθρο.
      Πως ενώ στην Αμερική το CD ζει, στην Ελλάδα είναι πεθαμένο.
      Δεν υπάρχει δηλαδή αυτό το 28,8% των φυσικών μορφών. Ούτε 5% δεν είναι.

      Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΥ ΔΕΡΝΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ (και σ’ αυτό το θέμα) ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ!

      Διαγραφή
    4. Να κυριολεκτήσουμε δηλαδή:
      Το CD σε Αμερική/Ιαπωνία/Κορέα φυτοζωεί.
      Το CD στην Ελλάδα είναι εντελώς πεθαμένο.

      Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιγράφει ο "Ανώνυμος22 Ιουλίου 2016 - 2:02 μ.μ.". Έτσι ακριβώς είναι, και όποιος έχει σχέση με το διεθνές industry το γνωρίζει.

      Διαγραφή
    5. >>Το CD σε Αμερική/Ιαπωνία/Κορέα φυτοζωεί.<<
      Μου αρέσει που θέλεις να κυριολεκτήσεις κιόλας!
      Αγαπητέ, 28,8% δεν σημαίνει «φυτοζωεί». Μάθε να χρησιμοποιείς σωστά τις λέξεις.
      Φυτοζωώ σημαίνει… 0,8%, 1,2%... κάτι τέτοιο. Όχι πάντως 28,8%.

      >>Το CD στην Ελλάδα είναι εντελώς πεθαμένο.<<
      Εδώ συμφωνούμε σχεδόν… 100%.

      Διαγραφή
  7. Όποιος έχει ασχοληθεί σοβαρά με αγοροπωλησίες στο discogs γνωρίζει πολϋ καλά ότι με βινύλιο αξίζει να ασχοληθείς μόνο με καινούριες κυκλοφορίες (μικρό κέρδος) ή με σπάνια και συλλεκτικά (μεγάλο κέρδος) κατά τα λοιπά το cd είναι πιο ευκολοπούλητο και με μεγαλύτερες πωλήσεις.

    Και ναι έχω στείλει άπειρα cd στην Ιαπωνία (κυρίως ελληνικα) και πολύ καλή αγορά είναι επίσης και η Γαλλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν ξέρω γιατί θα πρέπει κανένας να απολογείται για το τι format επιλέγει ή να προσπαθεί να πείσει για το καλύτερο; Προσωπικά χρησιμοποιώ τα πάντα, είμαι φανατικός του Spotify (με συνδρομή) και φανατικός του βινυλίου. Ότι ακούω πολύ στο Spotify το αγοράζω και σε βινύλιο. Για το μόνο που μετανιώνω είναι που σταμάτησα τη δεκαετία 2000-2010 να αγοράζω βινύλια πέφτοντας "θυμα" του MP3. Τώρα το πληρώνω αγοράζοντας πιο ακριβά αυτά που θεωρώ ότι πρέπει να τα έχω στη δισκοθήκη μου.

    Άςχετο, Φώντα μια ερώτηση για ενα τραγούδι από την πρόσφατη συλλογή της soul jazz: Venezuela 70 - Cosmic Visions Of A Latin American Earth: Venezuelan Experimental Rock In The 1970s. Το τραγούδι λέγεται Irene από τον Aldemaro Romero y Su Onda Nueva. Θυμίζει κάτι ελληνικό. Ξέρεις τίποτα ;

    Καλό Σ.Κ σ´όλους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για την «Ερήνη» και τους Aldemaro Romero y Su Onda Nueva, που είχαν παίξει και στην Αθήνα, διαβάζεις εδώ…

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/02/aldemaro-romero-onda-nueva.html

      Διαγραφή
  9. To CD απαξιώθηκε στην Ελλάδα σε μιά νύχτα, όταν ξεκίνησε η μαζική διάθεση του από εφημερίδες, περιοδικά ποικίλης ύλης κλπ. Πάντα τα μουσικά περιοδικά όπως το "POP & ROCK" π.χ. διέθεταν CD ,συλλογές κυρίως, μερικές εκ των οποίων ήταν εξαιρετικές. Αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη απόπειρα να περάσει το CD στον μη μουσικό τύπο, ήταν μια Rock συλλογή στο περιοδικό "EXODOS" κάπου στο 97-98

    Παρ' όλα αυτά το Internet και το Napster σε πρώτη φάση, έκανε την έυρεση και ακρόαση μουσικής πολύ πιο εύκολη και εκεί ουσιαστικά χάθηκε το παιχνίδι.

    Σίγουρα θα υπάρχει πάντα ένα παγκόσμιο κοινό που θα αγοράζει το φυσικό format για συλλεκτικούς ή άλλους λόγους αλλά η εποχή μας (έχει) πάει αλλού.




    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>To CD απαξιώθηκε στην Ελλάδα σε μιά νύχτα, όταν ξεκίνησε η μαζική διάθεση του από εφημερίδες, περιοδικά ποικίλης ύλης κλπ.<<

      Αυτό υποστηρίζω κι εγώ, ασχέτως αν ορισμένοι δεν το αντιλαμβάνονται ή δεν μπορούν να το αντιληφθούν (αθωώνοντας τις εν Ελλάδι μεγαλοεταιρείες με την άφρονα πολιτική τους).

      Αυτοί που κόλλησαν (που κόλλησαν λέω) με το downloading ήταν κυρίως (κυρίως λέω) εκείνοι που θεωρούσαν πως η μουσική δεν αξίζει τον όβολόν τους και πως θα πρέπει να τους παρέχεται τζάμπα.
      Πως ο μουσικός είναι ένας χαμάλης, βασικά, που οφείλει να διασκεδάζει το ανώνυμο πλήθος βάζοντας από την τσέπη του, δίχως να εισπράττει τίποτα.
      (Επί τη ευκαιρία ψάξτε να βρείτε ποια είναι τα ποσοστά που δίνει το Spotify στους καλλιτέχνες και μετά συγκρίνετέ τα ακόμη και μ’ εκείνα που δίνουν οι διάφορες ΑΕΠΙδες).

      Αυτή τη «μαγκιά» τού τζάμπα την επέδειξε και την επιδεικνύει τρανά ο Έλληνας (και όχι μόνο στη μουσική).

      Εγώ θα ήθελα να ήξερα π.χ. πόσοι Έλληνες αγοράζουν σήμερα μουσική από τις εταιρείες streaming κ.λπ. πληρώνοντας το κατιτί τους. Νομίζω πως το ποσοστό τους δεν θα αγγίζει ούτε κατά διάνοια το αντίστοιχο αμερικάνικο ή βρετανικό.

      Τέλος, ένα από τα πρώτα premium, αν όχι το πρώτο, το έδωσε το JAZZ & TZAZ (τεύχος 16) τον Ιούλιο του 1994 (τόσο παλιά). Ήταν ένα CD-single του Jan Garbarek.

      Διαγραφή
    2. >>Εγώ θα ήθελα να ήξερα π.χ. πόσοι Έλληνες αγοράζουν σήμερα μουσική από τις εταιρείες streaming κ.λπ. πληρώνοντας το κατιτί τους.<<

      Ωραία κουβεντούλα!
      Έγραψα και παραπάνω ότι είμαι συνδρομητής στο Spotify και φανατικός στο βινύλιο. Είναι δυο τελείως διαφορετικά πράγματα. Το Spotify είναι η πρώτη μου επαφή (άκουσμα) με τον δίσκο ή τον καλλιτέχνη πχ για την εταιρία Humbro που είχες γράψει πριν 1-2 χρόνια διαβαζα το άρθρο σου και παράλληλα άκουγα Splashgirl από Spotify. Μου άρεσε το field day ritual και το αγόρασα.
      Δε λέω ότι οι πηγές (μου αρέσουν οι λίστες και ειδικά από άτομα που σέβομαι τις γνώσεις τους) και ο τρόπος που εγώ καταλαβαίνω τη μουσική είναι ο πιο σωστός αλλά έτσι "γεμίζω" (ειδικά όταν κρατάω στα χέρια μου το δίσκο ή το cd)

      Διαγραφή
    3. Το πρώτο premium το έδωσε το περιοδικό Max τον Ιούλιο του 1993.

      Διαγραφή
  10. >Νομίζω πως το ποσοστό τους δεν θα αγγίζει >ούτε κατά διάνοια το αντίστοιχο αμερικάνικο >ή βρετανικό.

    Το έχω συζητήσει πολλές φορές αυτό στο παλελθόν με ξένους. Νομίζω ότι σε αυτές τις χώρες, υφίσταται ακόμα ένας "ηθικός" φραγμός απέναντι στο τζάμπα downloading. Ότι δηλαδή είναι ένα είδος κλοπής και πως ο δημιουργός αλλά και οι λοιποί συντελεστές μίας κυκλοφορίας πρέπει να αμοίβονται για την εργασία τους. Γι αυτό υπάρχει ακόμη μια όχι και ευκαταφρόνητη μερίδα μουσικόφιλων που πληρώνει αυτό το οποίο κάνει χρήση, είται είναι υλικής, είτε αϋλης μορφής. Εδώ, τζάμπα και Άγιος ο Θεός. Όλοι μας χρωστάνε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για ένα δίσκο έχω δώσει ένα πεντακοσάρικο και για ένα cd ένα πενηντάρικο, για flac ή mp3 δεν θα έδινα ούτε τη σκόνη μου.

      Και μια ερώτηση: σε ποιες περιπτώσεις πληρώνονται με περισσότερα χρήματα οι καλλιτέχνες και συντελεστές; από ένα flac/mp3 ή από ένα μεταχειρισμένο δίσκο/σιντί;

      Διαγραφή
    2. >>Για ένα δίσκο έχω δώσει ένα πεντακοσάρικο και για ένα cd ένα πενηντάρικο, για flac ή mp3 δεν θα έδινα ούτε τη σκόνη μου<<

      Αυτό γιατί μας το λες; Πες το πουθενά αλλού, όχι στο «δισκορυχείον».

      Για το άλλο που ρωτάς να σου πω.
      Άμα το αρχείο είναι παράνομο, δεν παίρνουν ούτε από ’κει φράγκο.
      Για δε τα μεταχειρισμένα σίγουρα δεν παίρνουν φράγκο, αλλά γι’ αυτό δεν φταίμε εμείς. Και σκέψου το αυτό…

      Διαγραφή
    3. Αν δεν σ' άρεσε αυτό που έγραψα ας μη το δημοσιοποιούσες, θα πάω να το γράψω στη lifo αν είναι.

      Διαγραφή
    4. Όχι ρε φίλε δεν έχω πρόβλημα – κι εν πάση περιπτώσει δημοσίευσέ το και όπου αλλού θέλεις.
      Απλώς, εγώ ως δισκορύχος αυτά τα mp3, flac κ.λπ. δεν τα χρησιμοποιώ καθόλου. Προσωπικώς, δεν έχω κατεβάσει ποτέ τίποτα –ο σκληρός μου είναι άδειος– και ό,τι mp3 έχω ακούσει είναι απ’ αυτά που μου έστελναν παλιότερα οι φίλοι. Ξέρεις τώρα… «άκου το», «είναι φοβερό» και τέτοια.
      Ό,τι ακούω από το net το ακούω σε real time. Ό,τι υπάρχει στο YouTube δηλαδή, στο bandcamp, στο soundcloud… ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ. Ούτε σε κινητά έχω μουσική, ούτε ακούω από στικάκια, ούτε από άλλες τέτοιες μαλακίες…

      Διαγραφή
    5. Εξαρτάται από τη σχέση που έχεις με τη μουσική. Αν κάποιος ακούει μουσική μόνο στο background (όταν δουλεύει, μαγειρεύει κλπ) πιστεύω ότι δεν θα έδινε ούτε ένα φράγκο (ούτε κάν μια συνδρομή στο Spotify). Αυτό θα έκανα και εγώ.

      Κάποιος που βρίσκεται εδώ και διαβάζει αυτά που γράφουμε τώρα πιστεύω όλο και κάτι θ´αγοραζει.

      Διαγραφή
    6. Το τελέυταίο σχόλιο ήταν πάρα πολύ σωστό. Ότι δηλαδή, όποιος δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τη μουσική, θα ακούσει ότι να'ναι, όποτε να'ναι και θα'ναι πάντα τσάμπα! Δυστυχώς στην Ελλάδα είναι η πλειοψηφία.
      Επίσης, το cd δεν έχει πέσει τόοοσο σε πωλήσεις, απλά οι περισσότεροι προτιμούν το μεταχειρισμένο και όχι το καινούριο (εξαιτίας της χαμηλότερης τιμή φυσικά). Παλιά το μεταχειρισμένο ήταν στα 2/3 της τιμής, με αποτέλεσμα εγώ προσωπικά να μη θέλω να το βλέπω καν, ενώ τώρα είναι κατά πολύ φθηνότερο (έως 50% το πολύ, εξαιρούνται μερικά σπάνια). Το ίδιο ισχύει και για τους δίσκους θα μου πει κάποιος. Ναι, αλλά γίνεται για άλλους λόγους τις περισσότερες φορές (πάντα μιλάμε για την Ελλάδα).
      Όσον αφορά το streaming, downloading, προσωπικά το κάνω για ενημέρωση και για να θυμάμαι τι θέλω να αγοράσω. Ναι, έχω πάρα πολλά mp3/flac/wav αποθηκευμένα, αλλά τα περισσότερα είναι από δίσκους/cd μου και τα χρησιμοποιώ για να θυμηθώ ή ν'ακούσω ένα δίσκο τελοσπάντων που βαριέμαι να βρω, ενώ τα υπόλοιπα είναι ντοκουμέντα από δύσκολους/ιδιαίτερους δίσκους που ίσως δε βρω στο youtube/internet και για τους οποίους θέλω να έχω άποψη.
      Τώρα, αν υπάρχει κόσμος που, ενώ έχει την οικονομική δυνατότητα, δεν αγοράζει συνειδητά ούτε cd, ούτε δίσκους, αλλά κατεβάζει ανελέητα, μάλλον ανήκει στη μειοψηφία και είναι αυτό που λέμε ελεϊνός και τρισάθλιος ψευδόμαγκας.

      Διαγραφή
  11. Στεφανος:

    ειμαι 2 χρονια ανεργος,εχω δυο παιδια,μ'αρεσει πολυ η μουσικη,οταν ειχα λεφτα αγοραζα συνεχως cd (τα οποια ακουγονται εκπληκτικα) αλλα τωρα εννοειται οτι αποκλειεται να δωσω 20 euro να αγορασω
    κατεβαζω αβερτα εδω και δυο χρονια και δεν εχω αγορασει ουτε δυο cd,παρακαλω να μαθω γιατι ειμαι μαλακας και κλασσικος Ελληνας μαγκας επειδη το κανω αυτο
    για περιπου περιπου 25 χρονια εχω δωσει τουκοσμου τα λεφτα σε σιντι/βινυλια/βιβλια/περιοδικα/ντιβιντι/βιντεοκασσετες/μπλουζες και οτι εχει σχεση με το εμποριο της μουσικης και τωρα ειμαι μαλακας?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν μιλάμε για τέτοιες περιπτώσεις, στις οποίες μπορεί να παίζεται ακόμη και η επιβίωσή μας, το να συζητάμε για όλα τούτα είναι σκέτη πολυτέλεια. Και άρα το να καθόμαστε και ν’… απολαμβάνουμε τη μουσική, ονειροβατώντας και χαλαρώνοντας (από τι άραγε;), είναι, σίγουρα, ένα από τα τελευταία που οφείλουμε να κάνουμε.
      Κι εκεί, τότε, ίσως να κρύβεται κάπου κάποια… μαλακία μας. Κι εσένα, κι έμενα και οποιουδήποτε άλλου.

      Διαγραφή
  12. οτι και να γινει μαλακας ειμαι δηλαδη! σου εχει περασει οτι το να ακουσω μουσικη ειναι μια μικρη διαφυγη απ την σκληρη πραγματικοτητα και οχι απλως χαλαρωμα και ονειροβασια? και να σου πω και την αληθεια τι κακο εχει η ονειροβασια? για μας τους ονειροβατες φτιαχτηκε η μουσικη,για μας που δεν τα παμε και τοσο καλα μ'αυτον το κυνικο κοσμο που υπολογιζει πιοτερο αριθμους σε ετικετες δικων και μαλωνει για αχρηστα τριβια και πληροφοριες που κανεναν συναισθηματικο ανθρωπο δεν αγγιζουν παρα μονο ματαιοδοξους συλλεκτες και ξερολες που μικρη σχεση εχουν με την ουσια της μουσικης.τωρα θα μου πεις ποια ειναι η ουσια της μουσικης..εγω παντως ξεκαθαρισα τη θεση μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω τι ξεκαθάρισες ή όχι, αλλά μάλλον τα έκανες χειρότερα.
      Κατ’ αρχάς παρεξήγησες κάτι που είπα. Κι αυτό που είπα εμμέσως είναι πως η μουσική δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο. Υπάρχουν άλλα που είναι πιο σημαντικά και που αξίζει κανείς να παλέψει γι’ αυτά, και όχι να επαναπαύεται σε τελματωμένες καταστάσεις. Κι εμείς που γράφουμε κάθε μέρα εδώ πέρα δεν κάνουμε, δα, και το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μας. Ένα από τα γούστα μας κάνουμε. Και το κάνουμε, ακριβώς, επειδή μας έχει απομείνει ακόμη το πρώτο-πρώτο κέφι.
      Έτσι λοιπόν ό,τι είναι να πράξουμε θα το πράξουμε σωστά και όπως πρέπει – αλλιώς θα σιωπήσουμε. Και με τους αριθμούς και με τις ετικέτες δίσκων θ’ ασχοληθούμε, και συναισθηματικοί θα είμαστε, όταν πρέπει, διακρίνοντας τη συγκίνηση ας πούμε σ’ ένα τραγούδι (κάτω από καθεστώς συγκίνησης εγώ έγραψα εσχάτως το κείμενο για τον Γιώργο Μαρίνο, αν θες να ξέρεις), αλλά και θα τα χώσουμε στον κάθε βλάκα και ηλίθιο, που θα ’ρθει να μας παραστήσει τον «κάποιον», ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας τενεκές.

      Διαγραφή
    2. Φίλε Στέφανε νομίζω ότι ξέφυγες. Δικαίωμά σου να κατεβάζεις ότι θέλεις αλλά και δικό μου να ασχολούμαι με τους σειριακούς αριθμούς και πρώτες εκδόσεις και ότι άλλο μου καπνίσει. Για τον αν είμαι ματαιόδοξος (απορώ γιατί) άστο καλύτερα. Εκτός αν και συ, όταν αγόραζες μουσική, ήσουν ματαιόδοξος.

      Άλλωστε και γω για "διαφυγή" διαβάζω το blog αυτό και πολλά αλλά και δεχομαι, σε πληροφορώ, πολύ μεγάλη πίεση στη δουλειά μου (είμαι τυχερός γιατί έχω). Αυτό όμως με γεμίζει. Η μουσική και η μουσική πληροφόρηση που την έχω (όπως και συ) δωρεάν και σε "μεγάλες ποσότητες ".

      Και κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάς, όταν και συ αγόραζες μουσική υπήρχαν κάποιοι άλλοι που ήταν στην τωρινή δίκη σου θέση και έγραφαν κασέτες (στην εποχή μου) ή λιμοκτονούσαν στην κυριολεξία για ν´ αγοράσουν ένα lp.

      Μακάρι να έρθουν καλύτερα τα πράγματα και να βρεις τη δουλειά που θέλεις.

      Διαγραφή
    3. Και ένα άρθρο πάνω στο θέμα από το vinyl factory

      http://www.thevinylfactory.com/vinyl-factory-releases/streaming-vinyl-sales/

      Διαγραφή
  13. Απάντηση: γιατί ως κλασικά, ετεροπροσδιοριζόμενα υποκείμενα, έχουμε μάθει να 'τσιμπάμε' τα hits και δεν είμαστε μάλλον ικανοί να ακούσουμε την δουλειά του καλλιτέχνη που εκτιμάμε ολόκληρη. Και άρα ο εκλεκτισμός στην χειρότερη ντόπια μορφή είναι το αποτέλεσμα που περιγράφεις. Πλήρης κατακερματισμός της μουσικής-τέχνης. Κάτι που έχει μυριστεί και η μουσική βιομηχανία και οι εταιρίες που πουλάνε playlists. Επίσης στους καιρούς που ζούμε το καλό cd/lp είναι ακριβό και πολυτέλεια. Ευτυχώς το youtube και το soundcloud μας σώζει που και που. Έστω και σε radio ποιότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Θα πω και εγώ το κρίμα μου. Τα οικονομικά μου ήταν πάντα ΜΗ ανθηρά, Η Αναζήτηση του Τέλειου Ήχου δεν ήταν ποτέ επιδίωξη μου, μιας και η τσέπη μου δεν σήκωνε την απόκτηση των κατάλληλων μηχανημάτων.Ο λόγος που ξεκίνησα να αγοραζω CD αντί για βινύλια ήταν γιατί πολλοί δίσκοι δυσεύρετοι ή που και τους έβρισκες ήταν ακριβοί επανακυκλοφόρησαν σε cd σε υποφερτές τιμές. Εγώ αυτό που Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια βέβαια ήταν το πόσοι, όλοι σχεδόν,ήταν υπέρμαχοι της ποιότητας ήχου του CD έναντι του βινυλίου... Και μετά τα μεγάλα δισκάδικα αντικατέστησαν πλήρως το βινύλιο με CD....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Να προσθέσω και εγώ την δική μου εμπειρία, καθώς (χωρίς να είμαι μουσικός) βλέπω ότι η ζωή μου ταυτίζεται με την μουσική:
    1η περίοδος-δεκαετία 1980 όπου ήταν όπως λέει ό φίλος παραπάνω:"έγραφαν κασέτες (στην εποχή μου) ή λιμοκτονούσαν στην κυριολεξία για ν´ αγοράσουν ένα lp". Και προς το τέλος της δεκαετίας, όταν έπιασα εποχιακή δουλειά,άρχισα να αγοράζω σαν τρελλός βινύλια, αλλά ήρθαν οι 18 μήνες στρατού.
    2η Περίοδος 1992-2004. Έχοντας δουλειά, μέτρια στην αρχή, καλή μετά, αγόραζα σαν παλαβός CD. Έφτασα τα 2 χιλιάρικα, όταν ήρθαν τα οικονομικά ζόρια.
    3η περίοδος 2005-σἠμερα: σπάνια αγορές Cd και πολύ κατέβασμα από διαδίκτυο.
    ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: για μένα είναι καθαρά οικονομικοί οι λόγοι, καθώς λατρεύω και το βινύλιο και τα CD. Ό,τι και να γίνει, η αίσθἦση να παίρνεις στα χέρια σου το υλικό, να διαβάζεις τα εξώφυλλα και τις λεπτομέρειες (ειδικά στα cd υπάρχουν πολλές φορές ολόκληρα βιβλιαράκια)και μέτα να το βάλεις να το ακούσεις...ΔΕΝ ΣΥΝΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή