Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

ροκ, ελληνικό ροκ και στρατός στην Ελλάδα του δεύτερου μισού των sixties

Όπως έχω γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν το ροκ (και το ελληνικό ροκ) στην Ελλάδα των late sixties αποτελούσε, συχνά, ηθελημένα ή άθελά του, μοχλό της αντίδρασης.
Οι συνταγματάρχες, εννοώ, και όχι μόνον αυτοί το χρησιμοποιούσαν ως ένα, κατ’ αρχάς, δυτικό προϊόν, ικανό να στρέψει τις (αισθητικές) αναζητήσεις τής νεολαίας σε ακίνδυνα και εντελώς ελεγχόμενα (από ’κείνους) περιβάλλοντα. Το να άκουγες ή να έπαιζες ροκ στην Ελλάδα των late sixties ισοδυναμούσε πολλάκις με την εικόνα του καλού και ευγενικού παιδιού – εκείνου που, τέλος πάντων, δεν ασχολιόταν με την πολιτική (κάτι, που, με άλλα λόγια, σήμαινε μια σιωπηρή, έστω, αποκήρυξη του κομμουνισμού), που δεν αλήτευε, που δεν έπαιρνε ναρκωτικά, εκείνου, εν πάση περιπτώσει, που έκανε το κέφι του ψυχαγωγώντας τον κόσμο (από απλούς νεολαίους και δημοσίους υπαλλήλους, μέχρι την «υψηλή κοινωνία»), δίνοντας το παρόν ακόμη και σε στρατιωτικές γιορτές! Εν ολίγοις, το ροκ είχε απόλυτη πρόσβαση στον κρατικο-χουντικό μηχανισμό, με τα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες να εκμεταλλεύονται και την παραμικρή ευκαιρία για λίγη παραπάνω δημοσιότητα. Γνωστά πράγματα λέω.

Ορισμένοι έχουν την εντύπωση πως μετά τη συναυλία των Rolling Stones στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, την 17/4/1967 (τέσσερις μέρες πριν το πραξικόπημα δηλαδή), και τα γνωστά σχετικά επεισόδια –μια εικόνα των οποίων έχουμε δώσει κι εδώ… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/03/oi-rolling-stones-67.html– το ροκ κυνηγήθηκε από το επερχόμενο καθεστώς, πως αποκλείστηκε, τέλος πάντων, από τα μέσα και τον Τύπο. Αυτό είναι παντελώς αναληθές, καθώς, και κατ’ αρχάς, σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα τυπώνονταν, στην Ελλάδα, ροκ δίσκοι και δισκάκια. Φυσικά, και όπως όλοι γνωρίζουμε, το εντελώς αντίθετο συνέβη. Η σχετική βιομηχανία άνθησε.
Η ελευθερία, θέλω να πω, που απολάμβανε η ροκ δισκογραφία της εποχής δείχνει απλώς πως το ροκ, ως ένα δυτικό, καπιταλιστικό να το πούμε προϊόν είχε την πλήρη αποδοχή της κεντρικής εξουσίας. Το ίδιο, δε, και οι δίσκοι των… αληταράδων Rolling Stones, οι οποίοι απασχολούσαν τον Τύπο, τότε, με τα μπλεξίματά τους με τα ναρκωτικά.
Όλες οι ελληνικές εφημερίδες έγραφαν, εννοώ, ήδη από τον Φεβρουάριο του ’67, για την περιπέτεια των Jagger και Richards με τις ουσίες (στο Λονδίνο), για την προσωρινή φυλάκιση τού πρώτου στα τέλη Ιούνη ’67, για την καταδίκη τους λίγο αργότερα, για την αποφυλάκιση του Jagger με εγγύηση στις αρχές Ιουλίου, για την έφεσή τους πιο μετά κ.λπ.
[Ένα περίεργο πράγμα ρε παιδί μου… πάντοτε οι ροκάδες πέφτανε στα μαλακά για τα ναρκωτικά, ακόμη και στην Ελλάδα ήδη από την εποχή της δικτατορίας (βλ. Πουλικάκος), ενώ άλλου είδους καλλιτέχνες, που είχαν παρόμοια ζόρια (βλ. Μπάρκουλης), τους αντιμετώπιζε το χουντοκράτος σαν κοινούς εγκληματίες, καταστρέφοντας την καριέρα τους].

Ραδιοφωνικό πρόγραμμα της 27/7/1967
Έτσι λοιπόν την ίδιαν εποχή, όπου όλα αυτά τα… ωραία απασχολούσαν τις ελληνικές εφημερίδες, το χουντικό ραδιόφωνο δεν παρέλειπε να μεταδίδει τραγούδια των Rolling Stones και άλλων βεβαίως συγκροτημάτων. (Δεν βάζω εδώ θαυμαστικό). Αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά στα ραδιοφωνικά προγράμματα της εποχής, προκειμένου να διαπιστώσει τού λόγου το αληθές. Το… τρελό μάλιστα είναι πως αυτά ακριβώς τα ροκ προγράμματα δεν τα μετέδιδε όποιος κι όποιος ραδιοσταθμός, αλλά εκείνος των Ενόπλων Δυνάμεων!! Ροκ και στρατός σε συμφωνία φάσης; Αμ τι!! (Εδώ θα χρειάζονταν κάποια θαυμαστικά).
Ραδιοφωνικό πρόγραμμα της 5/10/1967
Να μερικές εκπομπές. Να μερικά συγκροτήματα (και καλλιτέχνες) δηλαδή που ακούγονταν από τον σταθμό των Ενόπλων στους πρώτους κιόλας μήνες της δικτατορίας, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του ’67 – γιατί τα μετέπειτα χρόνια γινόταν, απλώς, πανικός. Troggs (25/7), Rolling Stones (27/7), Herman Hermits (28/7), Beatles (1/8), Tommy James and the Shondells (2/8), Shadows (3/8), Monkees (4/8), Who (8/9), Spencer Davis Group (13/9), Rolling Stones (14/9), Hollies (15/9), The Mamas & the Papas (20/9), Los Bravos (22/9), Four Tops (6/10), Marc Aryan (12/10) κ.λπ., κ.λπ.
Μάλιστα, όπως είχαμε διαβάσει και στο βιβλίο του Κώστα Κατσάπη Το «Πρόβλημα Νεολαία» [εκδόσεις Απρόβλεπτες, Αθήνα 2013] το ροκ εκείνη την εποχή (λίγο πριν την χούντα δηλαδή) ήταν παντελώς αποδεκτό ακόμη και μέσα στη Σχολή Ευελπίδων! Να το απόσπασμα (τη βοηθεία ρεπορτάζ της Βραδυνής):
«Λίγους μήνες νωρίτερα, ακόμη και ένα από τα προπύργια της ηθικής ευταξίας και του ευπρεπισμού, η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, θα είχε κυριευτεί από τους ρυθμούς του σέηκ, τους οποίους έπαιζε “η ορχήστρα γιε-γιε της Σχολής”, σε έναν αποκριάτικο χορό, που όπως αναφέρεται την επομένη στα σχόλια του Τύπου, “ξεκίνησε σαν χορός, εξελίχθηκε σε ξεφάντωμα και κατέληξε σε υστερία”».
O Γιώργος Καρατζαφέρης επί το έργον 
Αφού ροκ ακουγόταν ακόμη και εντός της Ευελπίδων, φανταστείτε τι θα γινόταν στα απλά στρατόπεδα και βεβαίως… έξω απ’ αυτά!
Στο τεύχος 70 των Μοντέρνων Ρυθμών [14/12/1966] διαβάζουμε σε άρθρο του Σπύρου Καρατζαφέρη:
«Ο Γιώργος (ο αδελφός μου) εδώ και 15 μέρες υπηρετεί την Πατρίδα. Κατετάγη σμηνίτης και βρίσκεται στον Άραξο, όπου κάνει την βασική εκπαίδευσι. Παρ’ όλα τα γυμνάσια, όμως, δεν ξεχνάει τους φίλους του. Σ’ όλα του τα γράμματα μου γράφει θερμούς χαιρετισμούς σ’ όλους τους νέους και ιδιαίτερα στους αναγνώστες των Μοντέρνων Ρυθμών. Επίσης στο τελευταίο του γράμμα γράφει ότι ετοιμάζει για τα Χριστούγεννα ένα καταπληκτικό ρεσιτάλ για τους συναδέλφους του και τους αξιωματικούς του μέσα στη βάσι. Τα συγκροτήματα που θα λάβουν μέρος δεν είναι ακόμη γνωστά. Υποψηφιότητα θέτουν –αν δεν είναι κλεισμένα λόγω εορτών– οι Σάουντς και η Τάμμυ, οι Τζάγκουαρς, οι Ντράγκονς, οι Γαλαξίες κ.λπ.(…) Από τον Άραξο με αγάπη».
Και λίγο πιο κάτω στο ίδιο τεύχος, πάντα από τον ίδιο συντάκτη:
«Επ’ ευκαιρία ο Γιώργος (Καρατζαφέρης) παρακαλεί όποιο συγκρότημα επιθυμεί να λάβη μέρος στην αεροπορική γιορτή των Χριστουγέννων να του τηλεφωνήση (τηλ. 615.944 ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ), για να ρυθμίσουνε τις λεπτομέρειες».
Τότε δεν ήταν (τέλη ’66), όταν είχε κυκλοφορήσει και το δισκάκι των We Five «Σαν ήμουν στρατιώτης/ Κάποιο αγόρι, όπως κι εγώ, λάτρευε Μπητλς και Ρόλλινγκ Στώουνς» [Pan-Vox PAN 6071];  
To πρώτο τραγούδι ήταν το “Quando ero soldato” (Gianfranco Reverberi, Sergio Bardotti), που είχε τραγουδήσει εκείνη την εποχή ο Lucio Dalla. Βασικά, επρόκειτο για ένα ειρωνικό και επί της ουσίας αντιπολεμικό κομμάτι, το οποίον ο έλληνας στιχουργός (Νίκος Μαστοράκης) το είχε επιστημονικώς διαστρέψει. Ενώ ο Dalla τραγουδούσε κάποια στιγμή «ο πόλεμος ήταν εκεί, υπάρχει τώρα» (εννοώντας τον πόλεμο στο Βιετνάμ), οι We Five (δια στόματος Ντέμη Ρούσσου), μεταφέρουν τον πόλεμο από το πεδίο της μάχης στο σπίτι(!), καθώς τους ακούμε να τραγουδούν: «τώρα στο σπίτι γίνονται μάχες, κι είμαι ο εχθρός(…) Τώρα οι δικοί μου μ’ έχουν για πάντα στο πειθαρχείο»… με τη στρατιωτική θητεία, στην ελληνική απόδοση, να παρουσιάζεται καθαρά (και καθόλου ειρωνικά) σαν ευλογία!

Και από πού ακούγονταν όλα αυτά τα τραγούδια εκείνη την περίοδο; Φυσικά και από τον ραδιοφωνικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων και τις εκπομπές «Δισκοθήκη 66» (με τον Γιώργο Αναστασόπουλο), «Επιχείρησις Λεύκωμα» (με τον Γιώργο Καρατζαφέρη) κ.λπ. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη (και επί δικτατορίας πια) στον Στρατιωτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό της Λάρισας. Όπως έγραφε και ο ίδιος ο Πετρίδης στους Μ.Ρ. (#80, 10 Μαΐου 1967):
«Η Ραδιοφωνική Μουσική Επιθεώρηση μεταδίδεται ήδη τρεις φορές την εβδομάδα, με προοπτικές εντός του προσεχούς δεκαημέρου ν’ αρχίση και η τέταρτη εκπομπή (σ.σ. περισσότερες ώρες για ροκ επί χούντας!). Σας υπενθυμίζω τις ημέρες και ώρες μεταδόσεως και εκπομπών που παρουσιάζω από τον Στρατιωτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό Λαρίσης: Δευτέρα 22:30 Μουσικά Θέματα διάρκεια 30 λεπτά, Τετάρτη 22:15 Μουσική Επιθεώρησι διάρκεια 45 λεπτά, Πέμπτη 21:10 Μουσική Επιθεώρησι διάρκεια 50 λεπτά, Παρασκευή 22:30 Μουσική Επιθεώρησι διάρκεια 30 λεπτά. Η εκπομπή της Πέμπτης, 50 λεπτών, κατέχει το ρεκόρ διαρκείας από κάθε άλλη ελληνική εκπομπή νεολαίας».
Και βεβαίως δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε και τον AFRS (Armed Forces Radio Station), τον σταθμό της αμερικάνικης στρατιωτικής βάσης στο Ελληνικό, που μετέδιδε «αμερικάνικη» μουσική ήδη από το 1959. Φυσικά πλήρως ελεγχόμενη και με λογοκριμένα τα αντιπολεμικά και γενικότερα τα «επικίνδυνα» τραγούδια των sixties!
Αυτό ορισμένοι βλάκες δεν το έχουν αντιληφθεί, ακόμη και σήμερα. Πιστεύουν δηλαδή πως ο AFRS ήταν κάποιος ανεξάρτητος σταθμός τύπου Radio Caroline (λέμε τώρα) και πως παρείχε πλουραλιστική και αντικειμενική ροκ πληροφόρηση. Διαβάστε, εσείς, τα διάφορα κωθώνια, οι αγράμματοι του ροκ (ξέρετε, εσείς, ποιοι είστε), τι λέει ο Johnny Carr στο Garage Hangover το 2010 (για το ποιος ήταν/είναι ο Johnny Carr μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εδώ… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/11/johnny-carr-zoo-drummer.html):
«Ωστόσο, τα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται. Ο Μπομπ Θόρντον, βασικός τρομπετίστας στους Varsity Band, δεν μπορούσε να το γνωρίζει, αλλά τα φτερά του σκοτεινού αγγέλου είχαν ήδη αρχίσει να απλώνονται πάνω του, αφού σε λίγα χρόνια θα σκοτωνόταν στο Βιετνάμ. Η ίδια τύχη μου είπαν (αλλά δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω) περίμενε και τον Πητ Λαζίδη. Η σκιά του Βιετνάμ είχε αρχίσει να ρίχνει δυσοίωνα το βαρύ πέπλο της. Το καψιμί (σ.σ. ας το πούμε έτσι) στη στρατιωτική βάση στο Ελληνικό, για παράδειγμα, αρνιόταν να φέρει το “Eve of destruction” του Barry McGuire, τραγούδι που είχε απαγορευτεί και από τον AFRS, προς μεγάλη απογοήτευση ορισμένων από τους αμερικανούς φίλους μου, που μου ζήτησαν απλώς να αγοράσω τον δίσκο από τα μαγαζιά τού κέντρου της Αθήνας».
Φυσικά, το θρυλικό αντιπολεμικό/κοινωνικοπολιτικό “Eve of destruction” του P.F. Sloan με τον Barry McGuire, που είχε κυκλοφορήσει το 1965, έχοντας φθάσει μέχρι το Νο 1 του αμερικανικού Billboard Hot 100 και μέχρι το Νο 3 του UK Singles Chart τον Σεπτέμβριο του ’65, είχε τυπωθεί κανονικά στην Ελλάδα σε ετικέτα RCA Victor [47g 1149] και παρότι απαγορευμένο, από τον… ελεύθερο αμερικάνικο σταθμό της στρατιωτικής βάσης στο Ελληνικό, βρήκε τον τρόπο να βλαστήσει στις ψυχές ορισμένων.
Όπως είχε πει και ο Νίκος Παπάζογλου στον Ήχο (#166, Ιανουάριος 1987):
«Από εκείνη την περίοδο ξεκίνησαν πολλά πράγματα, όπως το τραγούδι διαμαρτυρίας (σ.σ. στην Αμερική). Αυτό ήταν που με συγκινούσε στο ροκ εν ρολ. Ο Πρίσλεϊ δεν μου έλεγε τίποτα, παρότι ο νέος αυτός ήχος ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Αυτό που με τράβηξε σαν περιεχόμενο ήταν το τραγούδι της περιόδου του πολέμου της Παλαιστίνης (σ.σ. ο Πόλεμος των Έξι Ημερών τον Ιούνιο του ’67) και του Βιετνάμ. Έχω συνδυάσει, δεν ξέρω πώς, τα γεγονότα της Λωρίδας της Γάζας (σ.σ. το 1967) με το “Eve of destruction”. Νιώθοντας λοιπόν κι εγώ αυτή την κραυγή διαμαρτυρίας που έβραζε μέσα μου άρχισα να ασχολούμαι με την κιθάρα και μαζί με διάφορους φίλους από το σχολείο αρχίζουμε να φτιάχνουμε συγκροτήματα, στα οποία παίζουμε τραγούδια σε αυτό το πνεύμα».
Άμα περίμενε ο μακαρίτης ο Παπάζογλου να ενημερωνόταν από τον AFRS για το “Eve of destruction” ζήτω που καήκαμε…

Μακεδονία της 20/2/1969
Κάποτε ένας άλλος μακαρίτης ο Παύλος Σιδηρόπουλος είχε πει τις εξής ασυναρτησίες για τη ροκ σκηνή της Θεσσαλονίκης στα τέλη των sixties (όπως είχαμε γράψει και λίγο καιρό πριν), αναφερόμενος στα συγκροτήματα Fratelli, Μακδεδονομάχοι κ.λπ. (Ήχος & Hi-Fi #96, Μάρτης ’81):
«Στη Θεσσαλονίκη (όπου πήγα εγώ σαν φοιτητής, γιατί έχω κάνει μαθηματικός μέχρι το τρίτο έτος) είχανε μια φοβερά δυναμική, συμπαγή και σκληρή σκηνή ροκ εν ρολ την εποχή ’65-’75».
Και λίγο πιο αργότερα στη Μουσική (#78, 5/1984) για το ίδιο θέμα (τη ροκ σκηνή της Θεσσαλονίκης):
«Ροκ σκηνή σήμαινε: όχι στα ιταλικά τραγούδια, μίσος για τη Δεξιά και για οποιαδήποτε απόχρωσή της(…) Σημειωτέον δε ότι το κύκλωμα αυτό ήταν στεγανό. Όσον αφορά δε τη μουσική, όποιος τολμούσε ν’ ακούσει και Beatles ακόμα υπήρχε περίπτωση να μην του ξαναπούν ούτε καλημέρα. Εάν στην Αθήνα αυτό ήταν λιγάκι μαλακό, στη Θεσσαλονίκη ήταν απόλυτα αυστηρό».
Τι σόι… σκληρή, απόλυτα αυστηρή και… αντιδεξιά σκηνή ήταν εκείνη τής Θεσσαλονίκης, όταν τα συγκροτήματά της έπαιζαν σε αποκριάτικους χορούς, που διοργάνωναν χουντο-στρατιωτικοί;
Όντως; Όντως, αφού την 20η Φεβρουαρίου 1969 οι Fratelli, μαζί με τους Up-Tight, τους Blue Velvet, τους Strangers και τους Juniors εμφανίστηκαν στη σκηνή του Αλεξάνδρειου Αθλητικού Μελάθρου, σε μιαν αποκριάτικη συναυλία (ροκ, αποκριές και στρατός ήταν κάτι σαν… κώλος και βρακί), που διοργάνωσε το Γ Σώμα Στρατού, προκειμένου να ψυχαγωγηθούν στρατιώτες και σπουδαστές!

Θέλω να πω με όλα τούτα πως το ροκ μπορεί να είναι πολλά πράγματα ταυτοχρόνως, άλλα αποδεκτά από το σύστημα της δεξιάς και ακροδεξιάς προπαγάνδας και πολιτικής και άλλα όχι. Και γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει κάποιος που θέλει ν’ ασχολείται σοβαρά μ’ αυτά τα θέματα να μελετά το φαινόμενο όσο πιο βαθιά γίνεται, και από πολλές μεριές, ώστε εκείνο που θα λέει κάθε φορά να έχει κι ένα κάποιο νόημα. Να μην είναι αρλούμπα δηλαδή τού τύπου «το ροκ είναι επανάσταση», «η ροκ ιδεολογία», «ο ροκ τρόπος ζωής» και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες (που μόνον από αγράμματους Έλληνες τις ακούς!), οι οποίες το μόνο που φανερώνουν είναι ηλιθιότητα και ασχετοσύνη.

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε μια παρέα ενός ξαδέλφου μου, και όπως ήταν φυσικό αφού περάσαμε, σαν κουβέντα, από την επικαιρότητα, πήγαμε και στα μουσικά. Κάτι είπαμε για το ροκ, κάτι είπαμε για το πανκ… Κάποιος, μάλιστα, μας έλεγε ότι πανκ και στρατός δεν πάνε μαζί, και τότε εγώ του θύμισα πως τη στρατιωτική και πολύ περισσότερο τη μιλιταριστική/ναζιστική κουλτούρα στο ροκ την έφερε το πανκ. Και του είπα να μου πει, το κλασικό δηλαδή, αν τα “Blitzkrieg bop” και “Commando” των Ramones (και όχι μόνον αυτά) είναι τελικά ναζιστικά/ πολεμοχαρή τραγούδια, και αν τέτοια τραγούδια θα μπορούσε ποτέ να ευδοκιμήσουν στην ακμή του ροκ, στα late sixties. Να μην πω πώς κατέληξε η συζήτηση…
Μπορεί και το ροκ να είχε βεβαίως τους… φαντάρους του, από τον «βασιλιά» Elvis, μέχρι τον Ray Manzarek, τον Jerry Garcia και τον Jimi Hendrix, όμως ένας απ’ αυτούς τους «φαντάρους του ροκ» ο Country Joe McDonald (που υπηρέτησε σχεδόν τέσσερα χρόνια στο αμερικανικό ναυτικό στην Ιαπωνία!) ήταν εκείνος που έγραψε λίγο καιρό αργότερα μερικά από τα πιο συγκλονιστικά αντιπολεμικά τραγούδια. Αυτή είναι η διαφορά…
 

82 σχόλια:

  1. Χα χα… «με τους Ρολλινγκ Στοουνς» κι απο κατω «εκπομπη της Χωροφυλακης» και «η φωνη των εφεδρων αξιωματικων».
    Ρε μονο στην Ελλαδα γινονταν αυτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. > Χα χα… «με τους Ρολλινγκ Στοουνς» κι απο κατω «εκπομπη της Χωροφυλακης» και «η φωνη των εφεδρων αξιωματικων». Ρε μονο στην Ελλαδα γινονταν αυτα!

      Γιατί, στο Goodmorning Vietnam τι δείχνει να παίζουν πριν και μετά τον ροκά παραγωγό;

      Διαγραφή
  2. Όλα αυτά (ροκ & στρατός) πιστεύω μπορεί να τα επιβεβαιώσει ο Γιάννης Γκικακης, ιδρυτικό μέλος των Air Boys που δημιουργήθηκαν στην 115η Πτέρυγα Μάχης της Αεροπορικής Βάσης Σούδας στα Χανιά Κρήτης από Έλληνες αλλά και Αμερικάνους στρατιώτες .Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1965 οταν ο κ.Γκικακης γύρισε απο το Texas των ΗΠΑ όπου και ειχε επηρεαστεί από τις garage μπάντες εκεί.
    Ενα άλλο παράδειγμα και για το εξωτερικό ειναι η περίπτωση του Dean Kohler που ειχε γράψει το φοβερό γκαράζ κομμάτι ''Gooseberry Pie'' και είχε ροκ μπάντα στο Βιετνάμ το 67...και επίσης έχει γράψει το βιβλίο:''Rock 'n' Roll Soldier: A Memoir''
    Λάμπρος Παπαλάμπρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βεβαίως και οι Air Boys –πολύ σωστά!– που έχουν και καινούρια κομμάτια!

      Διαγραφή
  3. Υπάρχει LP ή single των Air Boys? Κάποιο ηχητικό ή άλλο δείγμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. https://www.youtube.com/watch?v=wR5Myw_hnek
      Σε cd κυκλοφορησε.
      Λαμπρος

      Διαγραφή
    2. Από το μοναδικό τους σινγλάκι... https://www.youtube.com/watch?v=EIzNMS6dX2M

      Διαγραφή
    3. Ευχαριστώ! Σε γνωστό διαδικτυακό τόπο αγορών που μπαίνω κι αγοράζω βρήκα και θα χτυπήσω ένα the monks χωρίς άλλες πληροφορίες στα credits φαίνεται ο Κογκαλίδης. Ξέρει κάποιος κατι; Γιατί στη Wikipedia δε βρίσκω κατι. Φχαριστω την ομάδα!

      Διαγραφή
    4. καλημέρα! αν και δεν απάντησε κανείς στους Monks, πράγμα ιδιαίτερα ανησυχητικό, επιμένω να ρωτώ καθώς θεωρώ ότι δεν προσβάλω το περιεχόμενο του post εν γένει.
      Ακόμα βρήκα στον ίδιο ιστότοπο και πωλητή το: GREEK THE FACES ex JUNIORS ERIC CLAPTON NA GELAS 7'' το οποίο στην περιγραφή του αναφέρει το diskoryxeio σαν πηγή ΧΩΡΙΣ όμως link ή άλλο με αποτέλεσμα την ελλειπή ενημέρωση, ειδικά εφόσον αναφέρεται ένα όνομα του μεγέθους του Clapton. Να παρακαλέσω εκ νέου για την πολύτιμη βοήθεια του κοινού;

      Διαγραφή
    5. Για ποιους Monks λες; Τους φαντάρους-Αμερικάνους, που κάνανε καριέρα στη Γερμανία και για τους οποίους γράφει και ο Julian Cope στο “Krautrocksampler”, για το οποίο είχα γράψει (βιβλιο)κριτική πριν 20 χρόνια σχεδόν στο ΖΟΟ;
      Ή για τους Θεσσαλονικείς Monks που βγάλανε το 45άρι “The summer is coming/ Ποιος ξέρει” [Philips 6127];

      Διαγραφή
    6. Φίλε το Monks κάνει γύρω στα 40-50 ευρώ. Αντικειμενικά. Είναι ένα δισκάκι που εμφανίζεται.
      Τώρα για ταους Faces, εννοείς το γκρουπ του Πάνου Κόκκινου προφανώς.

      Διαγραφή
    7. ΜΠΡΑΒΟ ρε Φώντα! Για τους δεύτερους! και μια που απαντάς δες και το λινκ που αναφέρεται σ' εσένα με τους Faces(ebay) και αν έχεις λινκσ ή στοιχεία ΠΟΛΥ καλοδεχούμενα!

      Διαγραφή
    8. Για Πάνο Κόκκινο είχα γράψει εδώ δυο λόγια κάποτε κι έγινε χαμός!

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/09/blog-post_19.html

      Διαγραφή
    9. Στο ebay ειναι οι Θεσσαλονικεις Monks.
      Oσο για τους Air boys το ''i feel alone'' δεν ειναι το μοναδικο τους 45αρι.Eιχε κυκλοφορησει σε λιγες κοπιες και το ''μοντερνο κοριτσι'' αλλα μαλωσαν με την εταιρεια και αποσυρθηκε ή κατι τετοιο.
      Λαμπρος

      Διαγραφή
    10. Ανώνυμος28 Σεπτεμβρίου 2016 - 12:55 μ.μ.

      να ρωτήσω που εμφανίζεται; έφαγα τα λυσσακά μου στην έρευνα και ούτε popsike, collectorsfrenzy δίνουν στοιχεία! Αντίθετα μπόρεσα και βρήκα για Faces αλλά απο το μακρινό 2009.

      Διαγραφή
    11. και οι monks στη γερμανια φανταριστικο γκρουπ, σωστο!

      Α.Κ.

      Διαγραφή
    12. Μήπως έχετε δει το Gazuama Sinchartchas - Ανύψωση - Αποτίναξη - Εκφυγή ένα pan vox σινγκλάκι; (PAN 6426)

      Διαγραφή
    13. Ρε Πολυδώρου κομμένα αυτά.
      Δεν έχουμε δει τίποτα. Τράβα βρες τα μόνος σου.
      Το δισκορυχείον δεν είναι παζάρι δίσκων.

      Δεν θα δημοσιεύσω πάλι τέτοια σχόλια. Ό,τι θυμάται ο καθένας τώρα...

      Διαγραφή
    14. Νταξ' ρε Φώντα, τι τα παίρνεις ρε φίλε; Αν δεν ανταλλάξουμε εδώ μέσα πληροφορίες που να πάμε; Στην Ομόνοια σε πηγαδάκια ή στα παγκάκια στο Ζάππειο; Καλώς ή κακώς φιλοξενείς άτομα με ανησυχίες αυτού του είδους, η ανοχή επιβάλλεται! Φιλικά, Ι.Π.

      Διαγραφή
    15. Ok ρε Πολυδώρου, αλλά στις κατάλληλες αναρτήσεις.
      Άμα γράψουμε τίποτα, καμμιά φορά, για τα σπάνια ελληνικά ξέρω 'γω (που να αξίζουν και κάτι, σαν κομμάτια εννοώ).

      Διαγραφή
  4. Κι εδώ από τη γιορτή της αεροπορίας το 1966
    https://www.youtube.com/watch?v=m5goG59qxDU

    spatholouro

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι «μοδίστρες» ήταν πάντα πιο προχωρημένες από τους «βρωμοπόδαρους»…

      Διαγραφή
  5. Φωντα οπως σουχω ξαναπει και στο παρελθον εχεις ενα ΤΡΕΛΟ ΚΟΛΛΗΜΑ με την χουντα, 2 θεματα σε δεκα μερες και πολλα παλαιοτερα....μπορει νασαι αριστερος αλλα πιστευω οτι ΕΝΔΟΜΥΧΑ γουσταρεις εκεινη την περιοδο με τα πολλα της ευτραπελα, αλλα και με την ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ατμοσφαιρα ποπ αυθορμητισμου που ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΠΟΤΕ κι αυτο το ξερεις καλα. Μπορει λοιπον να κραζεις και να λοιδωρεις καταστασεις που πραγματι ηταν αστειες, αλλα ξερεις πολυ καλα οτι τοτε ηταν η ΧΡΥΣΗ εποχη της μουσικης γιαυτο και γραφεις συνεχεια για τοτε.....τελος ειναι ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ στους νεους να καταλαβουν το κλιμα της εποχης εκεινης.....τον ΑΚΡΑΤΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΓΙΑ ΠΟΠ ΜΟΥΣΙΚΗ...εμεις μυρισαμε λιγακι δεκαετια του 70 και κινηματοθεατρα αλλα κι εμεις ελαχιστα......θαθελα ναμουνα 20 χρονων το 1965 και ημουν μονο 2.....ΔΥΣΤΥΧΩΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρε JOHN το έχεις ξαναπεί όντως αυτό και σου έχω απαντήσει. Αν είναι κάθε φορά που κάνω ένα άρθρο για το ελληνικό ροκ της εποχής εσύ να μου λες ότι είμαι «κολλημένος» με τη χούντα, ή με ό,τι άλλο τότε δεν πάμε πουθενά. Γιατί και για τα eighties έχω κάνει ένα σωρό άρθρα (και θα ξανακάνω), όπως και για τα fifties κ.ο.κ.

      Όπως λοιπόν σου έχω ξαναπεί, και ΔΕΝ θα στο πω άλλη φορά, αυτή η εποχή μ’ ενδιαφέρει όχι γιατί έχω κάποιο κόλλημα με τη χούντα (την έχω χεσμένη τη χούντα ως χούντα – γελοία και επικίνδυνα υποκείμενα κάνανε κουμάντο, ακροδεξιοί βασανιστές και δολοφόνοι), αλλά γιατί μ’ ενδιαφέρει το ελληνικό ροκ την εποχή που και το αγγλοαμερικάνικο ροκ βρισκόταν στο φόρτε του.
      Τι να μου πουν τα eighties για το ροκ, όταν το ροκ ήταν παγκοσμίως τελειωμένη υπόθεση; Μ’ ενδιαφέρει λοιπόν το πώς βίωναν οι Έλληνες το ροκ εκείνη την εποχή, που, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, το ξαναλέω, συνέπεσε με τo συγκεκριμένο καθεστώς.

      Αν ήμουνα Εγγλέζος ρε φίλε, για να το πω αλλιώς για να το καταλάβεις, πάλι θα έγραφα και θα ξανάγραφα για το βρετανικό ροκ εκείνης της εποχής 1964-1972/73, κι ας μην υπήρχε… χούντα στη Βρετανία.
      Το ίδιο αν ήμουν Αμερικάνος ή ό,τι άλλο.

      Και κάνεις επίσης λάθος όταν λες πως γουστάρω εκείνη την εποχή με τα «ευτράπελά» της και τον «ποπ αυθορμητισμό» της. Ούτε νοσταλγός είμαι μιας εποχής, που, επί της ουσίας, δεν τη έζησα (αν κι έχω από πολύ παλιά αναμνήσεις), ούτε τα ευτράπελα γουστάρω, γιατί μιλάμε για γελοιότητες (δεν ανέχομαι φερ’ ειπείν το γεγονός ότι διαχειριζόταν το ποπ/ροκ τραγούδι στην Ελλάδα των sixties ο Καρατζαφέρης), ούτε είμαι φαν του ανίδεου «αυθορμητισμού» (αφού είμαι φαν του «οργανωμένου», που δεν αποκλείει και το αυθόρμητο).

      Εν ολίγοις, και για να μην μακρηγορώ, εγώ θα συνεχίσω να γράφω για ’κείνη την εποχή (ελπίζω να έχω πάντα το κουράγιο δηλαδή), που έδωσε τα σημαντικότερα και ωριμότερα δείγματα του ελληνικού ροκ (και του διεθνούς ροκ), και θα επιμείνω να ανατέμνω γεγονότα και καταστάσεις (και από τότε και από άλλες δεκαετίες βεβαίως), προσφέροντας επιχειρήματα στους αναγνώστες, ώστε να σκεφτούν και να επεξεργαστούν τα δεδομένα βγάζοντας τα δικά τους συμπεράσματα.

      Διαγραφή
    2. Ο κ. Τρούσας έχει απόλυτο δίκιο.
      Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δούλευα υπάλληλος σε κεντρικό δισκοπωλείο της Θεσσαλονίκης. Ο Χατζιδάκις, όταν ερχόταν στην πόλη, έμενε στο απέναντι ξενοδοχείο, και πάντα επισκεπτόταν το δισκοπωλείο, ψάχνοντας κυρίως νέα soundtrack. Μερικές φορές, αν είχε το χρόνο, συζητούσαμε λίγο. Μια φορά μου είχε πει κάτι πολύ απλό αλλά ευφυέστατο:
      - Ο λόγος που δεν υπάρχει κανονική μουσική σκηνή ροκ στην Ελλάδα, είπε, ήταν ... η αναγκαστική στράτευση.

      Και πράγματι, αν το σκεφτεί κανείς αυτό, βλέπει δύο συγκεκριμένες πτυχές:
      Τα ροκ συγκροτήματα φτιάχνονταν βασιζόμενα στον νεανικό ή/και φοιτητικό ενθουσιασμό. Οταν στα 21 σου ή στα 23-24 (αν ήσουν φοιτητής) σου τον κόβουν μαχαίρι και σου χαλάνε τις παρέες και τις μικροκοινότητες σου λόγω των στρατιωτικών σου υποχρεώσεων, λογικό είναι μετά 2 χρόνια να μην έχεις ούτε τον ζήλο, ούτε τις επαφές για να συνεχίσεις να φτιάχνεις μουσική όπως πριν.

      Και η δεύτερη πτυχή: Οπως λέει ο κ. Τούσας ποιο ήταν το μοναδικό ελληνικό νεολαιίστικο μουσικό είδος που ευτύχησε τόσο πολύ στη χώρα μας και είχε τόση μεγάλη επιτυχία και διάχυση στη νεολαία;
      Μήπως ήταν το ελληνικό πανκ; Το ελληνικό χέβι-μέταλ; Το ελληνικό Νιου Γουέηβ;
      Κανένα απ' αυτά, ήταν εκείνο που το ΒΟΗΘΗΣΕ ο στρατός (τα υπόλοιπα τα διέκοπτε ο στρατός) και εκείνο που οι μουσικοί του μπορούσαν να παίξουν ή τέλος πάντων να μην σταματήσουν την δραστηριότητά τους, όντας ένστολοι, δηλαδή η ελληνική ποπ στα late 60s.

      Διαγραφή
    3. Ξέχασα να πω πριν: Πάρα πολύ καλό άρθρο, συγχαρητήρια!

      Διαγραφή
    4. Ρε Φώντα αυτό ήθελες να πεις;
      Ότι το μοναδικό ελληνικό νεολαιίστικο μουσικό είδος που ευτύχησε τόσο πολύ στη χώρα μας και είχε τόση μεγάλη επιτυχία και διάχυση στη νεολαία ήταν εκείνο που το ΒΟΗΘΗΣΕ ο στρατός (τα υπόλοιπα τα διέκοπτε ο στρατός);

      Δεν καταλαβαίνω.

      Διαγραφή
    5. Εγώ ό,τι ήθελα να πω το είπα στην ανάρτηση, όπως και στα σχόλια που υπογράφω. Και ήμουν/είμαι σαφής νομίζω.
      Από ’κει και πέρα ο κάθε σχολιαστής θα πει τα δικά του.
      Άλλοτε συμφωνώ με αυτά που γράφονται, άλλοτε όχι.
      Άλλοτε λέω τη γνώμη μου σ’ εκείνα με τα οποία δεν συμφωνώ, άλλοτε όχι.
      Το πότε θα μπω σε μια κουβέντα, για να πω μια γνώμη (όπως και ο καθένας μας εξάλλου), είναι, νομίζω, δικαίωμά μου.

      Διαγραφή
    6. Kύριε Κλέων Ι., σας ευχαριστώ θερμά για την έξοχη και πανέξυπνη αποδόμηση.

      Διαγραφή
    7. @
      "Άλλοτε λέω τη γνώμη μου σ’ εκείνα με τα οποία δεν συμφωνώ, άλλοτε όχι. "

      Δηλ. κάνω "γαργάρες"
      Ή "κο κο κο"...

      Διαγραφή
    8. Χάρηκες ε; Που… αποδομήθηκα ε;

      Τι είπα εγώ ρε βλάκα στην αρχή της ανάρτησης; Δεν είπα ότι:

      «Το να άκουγες ή να έπαιζες ροκ στην Ελλάδα των late sixties ισοδυναμούσε πολλάκις με την εικόνα του καλού και ευγενικού παιδιού – εκείνου που, τέλος πάντων, δεν ασχολιόταν με την πολιτική (κάτι, που, με άλλα λόγια, σήμαινε μια σιωπηρή, έστω, αποκήρυξη του κομμουνισμού), που δεν αλήτευε, που δεν έπαιρνε ναρκωτικά, εκείνου, εν πάση περιπτώσει, που έκανε το κέφι του ψυχαγωγώντας τον κόσμο (από απλούς νεολαίους και δημοσίους υπαλλήλους, μέχρι την «υψηλή κοινωνία»), δίνοντας το παρόν ακόμη και σε στρατιωτικές γιορτές! Εν ολίγοις, το ροκ είχε απόλυτη πρόσβαση στον κρατικο-χουντικό μηχανισμό, με τα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες να εκμεταλλεύονται και την παραμικρή ευκαιρία για λίγη παραπάνω δημοσιότητα».

      Καταλαβαίνεις τι λέω, εδώ, ή θα πρέπει να το κάνω μαστίχα για να το καταλάβεις; Να το κάνω μαστίχα λοιπόν:

      Το ροκ προωθήθηκε στην Ελλάδα, στα fifties και στα sixties (γάμα το τώρα το πανκ) μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης αντικομμουνιστικής υστερίας. Και ο στρατός ήταν, φυσικά, ένας από τους μηχανισμούς που στήριξαν αυτή την προσπάθεια.

      Έλα τώρα… Δεν σε έχω για τελείως ηλίθιο. Αυτό μπορείς να το καταλάβεις.

      Διαγραφή
    9. Εγώ κατάλαβα τί λες. Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο: την ίδια μαστίχα μασούλαγε ανέκαθεν η ελληνική αριστερά από το 1956 μέχρι σήμερα. Εσύ κατάλαβες τι λέει ο κ. Κλέων Ι.;

      Διαγραφή
    10. Τίποτα δεν κατάλαβες (ούτε τι είπα εγώ, ούτε τι είπε ο Κλέων) γιατί είσαι γρόθος.

      Τι λέει ο Κλέων λοιπόν;

      Ότι του είπε ο Χατζιδάκις λέει (άμα θέλουμε το πιστεύουμε αυτό) ότι η αναγκαστική στράτευση λέει εμπόδισε τη δημιουργία κανονικής ροκ σκηνής!!

      Δεν κατάλαβα, θα έπρεπε οι ροκάδες να παίρνουν αναβολή επειδή έπαιζαν ροκ ή μήπως θα έπρεπε να τους στέλνουν και το απολυτήριο στο σπίτι (μαζί με τη δισκογραφία των Pink Floyd);

      Και τι άλλο λέει ο Κλέων;

      Ότι το στρατιωτικό σε κόβει και μετά… «δεν έχεις ούτε τον ζήλο, ούτε τις επαφές για να συνεχίσεις να φτιάχνεις μουσική όπως πριν».
      Λάθος. Να πάει να ρωτήσει όλους εκείνους τους έλληνες ροκάδες, που συνέχισαν και μετά το στρατό να δίνουν τραγούδια. Έτσι όπως πάτε εσείς θα βγάλετε όλους τους ροκάδες που έκαναν καριέρα ανυπότακτους!

      Και τι άλλο λέει ο Κλέων;
      Ότι ο στρατός κρατούσε τους ροκάδες «ζεστούς». Αυτό είναι αλήθεια. Όποιος έχει πάει φαντάρος ξέρει πως οι μεγαλύτεροι λουφαδόροι είναι οι μουσικοί (όλοι οι μουσικοί και όχι μόνο οι ροκάδες). Τους έχουνε στα ώπα-ώπα. Και τους μεταλάδες και τους πανκάδες και όλους. Να βγουν και να μας πουν οι πάνκηδες (αν δήλωσαν πως ήξεραν να παίζουν κάποιο όργανο), αν καλοπέρασαν στο στρατό.

      Ποιοι δεν καλοπέρναγαν στο στρατό είναι γνωστό σε όλους. Παππού κομμουνιστή να είχες την είχες γαμήσει.

      Διαγραφή
    11. Ας ακούσουμε τον πλέον αρμόδιο να μας περιγράψει πως έβλεπε η χούντα όλο αυτό το ποπ-ροκ κίνημα και τον 'αναρχικόν χιππισμόν':

      «Τα ελληνικά νιάτα δεν προβληματίζονται με τας αηδίας των μακριών μαλλιών. Ηλθεν ο εκφυλισμένος χιππισμός, ο διαβρωτικός μηδενισμός και όλα όσα σάπια μπορεί να φαντασθεί κανείς. Οι Ελληνες κινδυνεύουν από ελάχιστα υποκείμενα, τα οποία διά του Τύπου, του κινηματογράφου και του θεάτρου και με άλλους τρόπους μεταφέρουν εις την κοινωνίαν μας την σήψιν άλλων κοινωνιών, εις τον λαόν μας, την διαφθοράν άλλων λαών και εις τα ήθη μας την ρυπαρότητα άλλων ηθών» (Ιωάννης Λαδάς, «Λόγοι», βιβλίον δεύτερον, Αθήναι 1972, σ. 46-7).

      Και:

      Από την ηγετική ομάδα της χούντας ανέλαβε ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος να αντιμετωπίσει τη νεολαία εκείνη τη μεταβατική περίοδο που σημαδεύτηκε από την τριλογία των ταινιών του 1970.

      Ηταν ο Ιωάννης Λαδάς, ο σκληρός συνταγματάρχης που έμοιαζε με Νοτιοαμερικανό δικτάτορα και υπήρξε μέντορας του εθνικοσοσιαλιστή Κώστα Πλεύρη. Ο Κώστας Κατσάπης καταγράφει στο πολύτιμο βιβλίο του τις προσπάθεια του Λαδά να καταστείλει το νεολαιίστικο κίνημα αμφισβήτησης ήδη από το 1968, επειδή ήταν πεισμένος ότι ο πραγματικός κίνδυνος για το καθεστώς δεν προερχόταν από την «κομμουνιστική επιβουλή», αλλά από τον «αναρχισμό της νεολαίας».

      Με αιφνιδιαστικούς ελέγχους σε κλαμπ, με τη σύλληψη δεκάδων ομοφυλόφιλων, με την κήρυξη πολέμου στους «χίπηδες» και το υποχρεωτικό κούρεμα των «μαλλιάδων», ο Λαδάς θεωρούσε ότι υπερασπίζεται το έθνος από την έξωθεν απειλή. Σε ομιλία του προς φοιτητές τον Δεκέμβριο του 1968 περηφανευόταν ότι κατέστειλε τους «άπλυτους μακρυμάλληδες χίππυς». Και διεκδικούσε την προσωπική του επέμβαση:

      «Εγώ επ’ αυτού του θέματος, επειδή εγώ ησχολήθην εμπράκτως, επιτρέψατέ μου να σας είπω, ότι όταν τους συνελάμβανα και τους εκούρευα, δεν το έκανα διά να τους κόψω τα μαλλιά, αλλά διά να τους κόψω τη νοοτροπία που ήταν καταστρεπτική και γι’ αυτούς και για την πατρίδα» (Ιωάννου Λαδά, «Λόγοι», Αθήναι 1970, σ. 18).

      Μετά το σοκ που υπέστη η χούντα από την υποδοχή της τριλογίας των αμερικανικών ταινιών τον Νοέμβρη του 1970, ο Λαδάς υποχρεώθηκε να εντείνει τις προσπάθειές του. Τον Φεβρουάριο του 1971 διαβάζουμε στα ψιλά του «Ελεύθερου Κόσμου» ότι η αστυνομία «εξαπέλυσε εξόρμηση εναντίον των μακρυμάλληδων νεαρών».

      Μόνο στο Περιστέρι προσήγαγαν «67 νεαρούς που το μήκος των μαλλιών των έκριναν ότι ήταν υπέρ το δέον μακρύ». Τέσσερις κουρείς είχαν επιστρατευτεί στο τοπικό τμήμα και κούρεψαν τους 40 από τους προσαχθέντες. Η προπαγάνδα της χούντας πρόσθεσε ότι «αθρόα υπήρξαν την επομένην τα τηλεφωνήματα γονέων εις το αστυνομικόν τμήμα, διά των οποίων εξεφράζοντο συγχαρητήρια διά την ενέργειαν των αστυνομικών» (11.2.1971).

      Πάντως, παιδιά, η 'Θεία μου η χίπισσα' με τη Βλαχοπούλου έκοψε περισσότερα εισιτήρια από το «Γούντστοκ», το «Ξένοιαστος καβαλάρης» και το «Φράουλες και αίμα» μαζί.

      Joking aside, θα πρότεινα σε όλους τους φίλους εδώ να κάνουν μια προσπάθεια και να διαβάσουν, αν μπορούν να βρουν, το βιβλίο του Κώστα Κατσάπη. Και μετά τα ξανασυζητάμε όλα. Εδώ υπάρχουν πολλές μικρές αλήθειες αλλά και πολλές παρανοήσεις, έτσι όπως πιστεύει ο καθένας μας ότι ήταν η ατμόσφαιρα τότε. Η αλήθεια βρίσκεται στη μέση και στη σύνθεση όλων.

      Ρίξτε μια ματιά εδώ, παρακαλώ:
      http://www.efsyn.gr/arthro/o-allos-noemvris

      Διαγραφή
    12. >>Ρίξτε μια ματιά εδώ, παρακαλώ:<<

      Εσείς να ρίξετε μια ματιά εδώ σας παρακαλώ…

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/06/blog-post_3.html

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/thunderclap-newman.html

      Κι επίσης εδώ…

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html

      στο συγκεκριμένο απόσπασμα:

      «Ορισμένοι (καθότι εκτός του συμπαθούς Κατσάπη υπάρχουν και μερικοί ακόμη…) λένε, συνεχώς, τα ίδια και τα ίδια στηριζόμενοι στα έργα και τις ημέρες του Λαδά και σε κάτι περιστασιακές δηλώσεις του Πατακού, προκειμένου να παρουσιάσουν την… ψυχεδελονεολαία ως το μετερίζι της αντίστασης. Θα πρέπει να ξέρουν λοιπόν (το ξέρουν) πως ο Λαδάς υπήρξε αμφιλεγόμενο πρόσωπο (για να μην πω κάτι άλλο…) ακόμη και για την ίδια τη χούντα, κι επειδή είχε προβεί σε διάφορες απερισκεψίες (κοινώς μαλακίες) αναγκάστηκε ο Παπαδόπουλος να τον μετακινήσει από γραμματέα στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, στο Υπουργείο Εσωτερικών (11/1968). Και μάλλον ήταν ο ίδιος ο Λαδάς με τις παπαρολογίες του που εξανάγκασε τον Πατακό να φωτογραφίζεται στη Γιορτή του Κρασιού με τις μινιφορούσες (και μάλιστα σε εξώφυλλο περιοδικού – δες Άλφα Ρεπορτάζ 14/10/1967) ως γνήσιος… μηρολάτρης, προκειμένου να δείξει πως η χούντα δεν είχε πρόβλημα με το μίνι και πως αν αντιθέσει με τα θρυλούμενα το στήριζε κατά βάθος (και κατά πλάτος) και το προωθούσε. (Ο Κατσάπης, επειδή αυτό δεν του αρέσει και δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχει σχηματίσει στο κεφάλι του το θεωρεί «γελοίο» και «κατασκευασμένο», δες σελ.406. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή).

      Επίσης, ρίξτε μια ματιά κι εδώ (σε σχέση με τον Λαδά)…
      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/08/lsd.html

      Ακόμη, αν είστε προσεκτικός θα καταλάβετε πολλά από τη συνέντευξη του Λαδά στον Νταλούκα. Ψάξτε τη, βρείτε τη να την ακούσετε… από το blog του.

      Εκεί ο Λαδάς λέει πως όλες αυτές οι ενέργειες που έκανε ήταν αυστηρώς δικές του πρωτοβουλίες και πως δεν υπήρχε καμμία γραμμή από τα υψηλότερα κλιμάκια της χούντας (Παπαδόπουλος κ.λπ.). Δρούσε μόνος τους, έκανε του κεφαλιού του, και γι’ αυτό –όπως έγραψα και παραπάνω– η ίδια η χούντα τον έθεσε στο περιθώριο. Της χάλαγε τη μόστρα δηλαδή.

      Πριν έρθετε να πετάξετε ξεπλυμένα «σεντόνια» στο δισκορυχείον, σας συμβουλεύω να σκέφτεστε περισσότερο…

      Διαγραφή
    13. Αφού λοιπόν ούτε ο Λαδάς ούτε ο Κατσάπης ξέρουν τί λένε, ας ακούσουμε τί φοβόταν περισσότερο η χούντα (την αριστερά ή τους γιεγιέδες;) μέσα από τις επίσημες και με τη βούλα υπηρεσιακές εκτιμήσεις της:

      Εταιρεία Μελέτης της Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας (ΕΜΙΑΝ), Αρχείο Ξενοφώντα Γιαταγάνα, Κουτί 14, Φάκελος 69, Έγγραφο: «Νεότης» (χ.χρ., πιθανόν αρχές του 1970)

      Γκουγκλαρίστε το και θα το βρείτε.

      Διαγραφή
    14. >>Αφού λοιπόν ούτε ο Λαδάς ούτε ο Κατσάπης ξέρουν τί λένε,<<

      Και ο Λαδάς και ο Κατσάπης ξέρουνε τι λένε. Αυτό είναι το πιο σίγουρο. (Αντιλαμβάνεστε τι εννοώ).

      Να μας δώσετε το link για να διαβάσουμε.

      Διαγραφή
    15. Ευχαριστώ για την απάντηση και τα λινκ, κ. Φώντα, δεν τα είχα υπόψη μου.
      Εχουμε, λοιπόν, δύο αφηγήσεις, που λέει και η δημοφιλής λέξη, για το πως η χούντα αντιμετώπισε αυτό που συζητάμε.

      - Η πρώτη εκδοχή, του κ. Φώντα, λέει ότι η χούντα το αγκάλιασε και το ευλόγησε και το έσπρωξε διότι ήταν ακίνδυνο, δεξιόστροφο, αμερικανογενές και κυρίως αντιαριστερό και αντικομμουνιστικό
      - Η δεύτερη εκδοχή λέει ότι μέχρι σε ένα χρονικό σημείο η χούντα απλά δεν ήξερε, δεν είχε ιδέα τι ήταν όλοι αυτοί οι μαλλιάδες με τον ηλεκτρικό ήχο, το ανεχόταν όσο κρατούσε τη νεολαία μακριά από τον ανατρεπτικόν κομμουνισμόν και όσο δεν τους ενοχλούσε στον πυρήνα του 'Πατρίς-θρησκεία-Οικογένεια' και στην προσπάθεια 'αναμόρφωσης' ων Ελλήνων, αλλά από όταν κατάλαβε ότι πιθανόν να μεταλαμπαδευτεί και στην Ελλάδα το κλίμα της αμφισβήτησης και της κοινωνικής διαμαρτυρίας, πιθανόν και διεκδίκησης, και ειδικά από όταν είδε σαφή κρούσματα απείθειας της νεολαίας, άρχισε να την απασχολεί και να παίρνει μέτρα εναντίον του και να βάζει τις πένες που στήριζαν το καθεστώς να το καυτηριάζουν, να προειδοποιούν για τους κινδύνους από την εισαγωγήν της σήψεως άλλων κοινωνιών εις τον λαόν μας, την εισαγόμενην διαφθοράν άλλων λαών και την ρυπαρότηταν άλλων ηθών, και στο τέλος να καταγγέλλεται ο εκφυλισμένος χιππισμός και ο διαβρωτικός μηδενισμός «διά να τους κόψουν τη νοοτροπία που ήταν καταστρεπτική και γι' αυτούς και για την πατρίδα».

      Σε σχέση με το πρώτο μου σχόλιο, στ' αλήθεια πιστεύετε κ. Φώντα ότι στην Ελλάδα υπήρξε κανονική μουσική ροκ σκηνή; Ο Χατζιδάκις (και η ιστορία είναι απολύτως αληθινή) προσφέρει μία εξήγηση για ποιο λόγο ΔΕΝ υπήρξε. Η δικιά σας αντίρρηση στα δύο πρώτα σημεία μου (θεωρία Χατζιδάκι και διάλυση μικροκοινοτήτων λόγω στράτευσης) με άφησε λίγο έκπληκτο αφού είναι σαν να λέτε 'όχι, λάθος, υπήρξε κανονική ροκ σκηνή και ο στρατός δεν έπαιξε κανένα ρόλο σε αυτό, και καλά κάνει που υπάρχει υποχρεωτική στράτευση, αυτό δεν παίζει ρόλο στο πως κάποιος νέος βιώνει και εμπλέκεται στη μουσική και στο ροκ'.
      Οπως ένοιωσα έκπληξη με την συμφωνία σας στο τρίτο σημείο μου, εκεί που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει διαφωνία (μόνο το 60ς ποπ ευδοκίμησε διότι το έσπρωξε ο στρατός σε αντίθεση με πανκ, μέταλ κ.λπ) αφού το έγραψα αστειευόμενος, αλλά, ΟΚ, καταλαβαίνω ότι η οπτική σας είναι συχνά να διαβάζετε μόνο αυτό που θέλετε, και στην συγκεκριμένη περίπτωση 'όλοι οι μουσικοί περνάνε καλά στον στρατό, άσχετα αν είναι μεταλάδες ή πάνκηδες και να βγουν να το πουν όσοι υπηρέτησαν', πράγμα που μάλλον δεν είναι και τόσο σχετικό με τη βασική μας συζήτηση, αν ο στρατός, η χούντα, το κατεστημένο σπρώχνει το ροκ διότι το θεωρεί ακίνδυνο, δεξιό, αμερικανογενές και αντικομμουνιστικό.

      Χωρίς να θέλω να σας προσβάλλω (κι εδώ που τα λέμε, μερικές φορές δείχνετε λίγο απότομος με τους σχολιαστές που διαφωνούν μαζί σας, από όσο είδα), θα μου επιτρέψετε να θεωρώ ιστορικά αντικειμενικότερα ακριβή την δεύτερη εκδοχή. Και στη δική σας θεωρία υπάρχουν στοιχεία της αλήθειας, δεν τα αμφισβητώ, αλλά η μεγαλύτερη εικόνα που εγώ τουλάχιστον έχω μέχρι στιγμής και με όσα ξέρω, με οδηγεί να θεωρήσω ακριβέστερη την πρώτη.
      Πάντως, είναι πολύ καλή η συζήτηση αυτή, ουσιαστική, πράγματι.

      Διαγραφή
    16. >>Η πρώτη εκδοχή, του κ. Φώντα, λέει<<
      Κύριε Κλέωνα αφήστε να πει ο κ. Φώντας τι λέει. Δεν χρειάζεται μεσάζοντες.
      Εγώ δεν είπα, λοιπόν, ότι η χούντα έσπρωξε το ροκ επειδή ήταν «δεξιόστροφο», «αντιαριστερό» και «αντικομμουνιστικό». Τα «ακίνδυνο» και «αμερικανογενές» ναι. Τα υπόλοιπα τα λέτε εσείς. Εγώ δεν είπα ποτέ π.χ. ότι ο Μάικ Ροζάκης τραγουδούσε «δεξιόστροφα», «αντιαριστερά» και «αντικομμουνιστικά» τραγούδια. Μην καταλαβαίνετε ό,τι θέλετε.

      >>Σε σχέση με το πρώτο μου σχόλιο, στ' αλήθεια πιστεύετε κ. Φώντα ότι στην Ελλάδα υπήρξε κανονική μουσική ροκ σκηνή;<<
      ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΥΠΗΡΧΕ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΙΑ ΠΟΛΛΕΣ.
      Η σκηνή του Ιγγλού, του Ροντέο, του Κυττάρου κ.ο.κ. Το ότι κάποια συγκροτήματα αντικαθιστούσαν κάποια μέλη, όταν αυτά τα μέλη στρατεύονταν, δεν σημαίνει πως διαλυόταν η σκηνή. Ούτε τα γκρουπ. Οι Olympians π.χ. υπήρξαν και μετά την στράτευση του Πασχάλη εννοείται (τον είχε αντικαταστήσει ο Νίκος Παπάζογλου).

      >>(σαν να λέτε) και καλά κάνει που υπάρχει υποχρεωτική στράτευση<<
      Ό,τι θέλετε καταλαβαίνετε. Είπα εγώ πως καλά κάνει και υπάρχει υποχρεωτική στράτευση; Εγώ είπα το εξής:
      «Δεν κατάλαβα, θα έπρεπε οι ροκάδες να παίρνουν αναβολή επειδή έπαιζαν ροκ ή μήπως θα έπρεπε να τους στέλνουν και το απολυτήριο στο σπίτι (μαζί με τη δισκογραφία των Pink Floyd);».
      Προσέξτε σας παρακαλώ, αν θέλετε να συζητήσουμε σοβαρά.

      Και φυσικά υποστηρίζω εκείνο που είπα:
      «Ότι ο στρατός κρατούσε τους ροκάδες ‘ζεστούς’. Αυτό είναι αλήθεια. Όποιος έχει πάει φαντάρος ξέρει πως οι μεγαλύτεροι λουφαδόροι είναι οι μουσικοί (όλοι οι μουσικοί και όχι μόνο οι ροκάδες). Τους έχουνε στα ώπα-ώπα. Και τους μεταλάδες και τους πανκάδες και όλους. Να βγουν και να μας πουν οι πάνκηδες (αν δήλωσαν πως ήξεραν να παίζουν κάποιο όργανο), αν καλοπέρασαν στο στρατό. Ποιοι δεν καλοπέρναγαν στο στρατό είναι γνωστό σε όλους. Παππού κομμουνιστή να είχες την είχες γαμήσει».
      Τώρα, πάλι, τι καταλαβαίνετε εσείς απ’ αυτό το κομμάτι είναι… άλλου παπά ευαγγέλιο. Δικαίωμά σας είναι δηλαδή να καταλαβαίνετε ό,τι θέλετε. Όμως εγώ είπα αυτό και μόνον αυτό.

      >>Χωρίς να θέλω να σας προσβάλλω<<
      Δεν με προσβάλλετε, όταν είστε ευγενής (όπως και είστε).

      Διαγραφή
    17. [1/2]
      Εντάξει, μην κολλάμε σε τέτοιες λεπτομέρειες, καταλαβαίνουμε όλοι, εννοούσα ότι η χούντα το θεωρούσε «ακίνδυνο, δεξιόστροφο, αμερικανογενές και κυρίως αντιαριστερό και αντικομμουνιστικό», όχι εσείς. Νομίζω ήταν προφανές.

      Λέτε «υπήρχε κανονική ροκ σκηνή στην Ελλάδα» και μαζί στην ίδια φράση «απόδειξη, η σκηνή του Ιγγλού».
      Το δεύτερο αναιρεί το πρώτο. Δεν γίνεται και τα δύο να συμβαίνουν.

      Λέμε, τώρα, και είπαμε απ' την αρχή:
      Μα υπήρξε κανονική ροκ σκηνή στην Ελλάδα;
      Αν όχι στα πρότυπα του εξωτερικού, έστω στο 1/10 απ' ό,τι στις μεγάλες αγγλόφωνες χώρες;
      Τι έγραφαν δεκαετίες ολόκληρες στα λίγα μουσικά περιοδικά δημοσιογράφοι, παραγωγοί και μουσικοί, και τι συζητούσε όλος ο μουσικόφιλος κόσμος;
      Οτι κάποτε αν έβγαζαν οι Τρύπες δίσκο ήταν σχεδόν κατακλυσμιαίο γεγονός.
      Οτι ολόκληρος Ασιμος και όλα σχεδόν τα πάνκ συγκροτήματα έγραφαν και διακινούσαν χειροποίητες κασέτες.
      Οτι χέβι μέταλ συγκροτήματα που να υπέγραψαν συμβόλαια ζήτημα να είναι καναδυο δεκάδες.
      Οτι συναυλίες με εγχώρια γκρουπ έπρεπε να τις κυνηγάει ο κ΄σομος με το τουφέκι.
      Οτι δεν υπήρχαν εταιρίες, αγορά, στούντιο, συνθήκες τέλος πάντων που να επιτρέπουν να πούμε 'κανονική ροκ σκηνή στην Ελλάδα'.
      Πλην του δεύτερου μισού των 60ς που ήταν απολίτικο και για μαζική κατανάλωση, ασφαλώς.

      Και λέω 'το δεύτερο αναιρεί το πρώτο' διότι, πόσοι γνωρίζουν σήμερα την 'σκηνή του Ιγγλού';
      Αν υπήρχε κανονική ροκ σκηνή στην Ελλάδα θα την ήξεραν όλοι την 'σκηνή του Ιγγλού'. Εδώ με το ζόρι θα βρούμε κόσμο που να γνωρίζει τη σκηνή του Ροντέο και του Κύτταρου, και ΑΥΤΟ είναι απόδειξη ότι το ελληνικό ροκ αποτελούσε πάντα ένα περιθωριακό εν πολλοίς φαινόμενο, που αφορούσε μια πολύ μικρή μειοψηφία.
      Αυτό εξήγησε ο Χατζιδάκις. Αν δεν υπήρχε η υποχρεωτική στράτευση, μαζί ίσως και με άλλες απαραίτητες συνθήκες, ίσως να είχαμε το 1/4 ή το 1/3 της σκηνής της Αυστραλίας ή του Καναδά για παράδειγμα (δεν λέω ΗΠΑ και ΜΒ, θα ζητούσα πολλά).

      Η απάντηση σε αυτό ήταν (μάλλον εκτός θέματος):

      - «Δεν κατάλαβα, θα έπρεπε οι ροκάδες να παίρνουν αναβολή επειδή έπαιζαν ροκ ή μήπως θα έπρεπε να τους στέλνουν και το απολυτήριο στο σπίτι (μαζί με τη δισκογραφία των Pink Floyd);»

      Εντάξει.
      Και μετά, αν κρατούσε ο στρατός 'ζεστούς' -πόσους να πούμε;- είκοσι, τριάντα, σαράντα μουσικούς σε κάθε σειρά δεν μπορεί να είναι απόδειξη ότι υπήρχε κανονική ροκ σκηνή στην Ελλάδα. Αφήνω στην άκρη αν καλοπερνούσαν και 'να βγουν να το πουν', κι αυτό είναι άσχετο, ναι καλοπερνούσαν, αλλά πως αυτό είχε συμβολή στην τεράστια 'κανονική ροκ σκηνή' που ζήσαμε στην Ελλάδα, δεν φαίνεται να υπάρχει σχέση. Στα σοβαρά, και αυτό δείχνει ότι πάλι η εξαίρεση ήταν, που επιβεβαίωνε τον κανόνα: Κάποιοι τρελαμένοι που έμαθαν κουτσά-στραβά ένα όργανο γιατί ήθελαν να κάνουν μουσική στην Ελλάδα, σε ένα αφιλόξενο και εχθρικό περιβάλλον, αφού το ελληνικό ροκ σαν ξεχωριστό μουσικό είδος πάντα φυτοζωούσε και πάντα ήταν μια υπόθεση που αφορούσε λίγους, στην άκρη της κοινωνικής ζωής, της μειοψηφίας, πλην του δεύτερου μισού των 60ς που ήταν μαζικά κατανλωτικό απολίτικο.

      [Συνεχίζω στο 2/2]

      Διαγραφή
    18. [Συνέχεια, 2/2]
      Τέλος πάντων, στο βασικό μας θέμα, και στην δεύτερη εκδοχή (ότι «μέχρι σε ένα χρονικό σημείο η χούντα απλά δεν ήξερε, δεν είχε ιδέα τι ήταν όλοι αυτοί οι μαλλιάδες με τον ηλεκτρικό ήχο, το ανεχόταν όσο κρατούσε τη νεολαία μακριά από τον ανατρεπτικόν κομμουνισμόν και όσο δεν τους ενοχλούσε στον πυρήνα του 'Πατρίς-θρησκεία-Οικογένεια' και στην προσπάθεια 'αναμόρφωσης' ων Ελλήνων, αλλά από όταν κατάλαβε ότι πιθανόν να μεταλαμπαδευτεί και στην Ελλάδα το κλίμα της αμφισβήτησης και της κοινωνικής διαμαρτυρίας, πιθανόν και διεκδίκησης, και ειδικά από όταν είδε σαφή κρούσματα απείθειας της νεολαίας, άρχισε να την απασχολεί και να παίρνει μέτρα εναντίον του και να βάζει τις πένες που στήριζαν το καθεστώς να το καυτηριάζουν, να προειδοποιούν για τους κινδύνους στο τέλος να το καταγγέλλουν») δεν λέτε ξεκάθαρα αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε και γιατί.
      Συνεπώς γίνομαι ακούσια και υποχρεωτικά 'μεσάζοντας' και υποθέτω ότι τελικά η θέση σας είναι ότι

      - Η χούντα έσπρωξε το ροκ επειδή ήταν «ακίνδυνο» και «αμερικανογενές»

      Σωατά;
      Αλλά αυτό είναι μόνο; Τίποτε άλλο;
      Γιατί να το κάνει αυτό, αν δεν το θεωρούσε και «δεξιόστροφο», «αντιαριστερό» και «αντικομμουνιστικό» ή τέλος πάντων εμβολιασμένο υπέρ της κοινωνικής τάξης, ησυχίας και ασφάλειας;
      Θα το επέτρεπε αλλιώς;

      The billion dollars question, υπήρχε μία στο εκατομμύριο να είπανε (λ.χ. ο Λαδάς) στον Παττακό

      - «αυτοί οι μαλλιάδες διαφθείρουν την οικογένεια, χλευάζουν την θρησκεία, υπονομεύουν την τρισχιλιετήν μας γλώσσα με τις αγγλικούρες τους, προωθούν σεξουαλικάς απελευθερώσεις και φεμινιστικάς ιδέας, και στο τέλος-τέλος ετοιμάζουν τους νέους μας να προσχωρήσουν στον τρισκατάρατον κομμουνισμόν»

      κι αυτός να είπε

      - «μη φοβάστε, ρέι, τους έχωμεν υπό έλεγχον, ακίνδυνοι είναι, δικά μας παιδιά, καλέστε τους να παίξουν στη γιορτή της πολεμικής αρετής στου Μακρυγιάννη, στις 4 του μηνός πριν τα Χριστούγεννα».

      Διότι από εσφαλμένες κρίσεις οι χουντικοί, τίποτε άλλο, χιλιάδες ήτανε, όλος τους ο βίος και η πολιτεία μια εσφαλμένη κρίση αποδείχτηκε.
      Οταν ο Ζουρνατζής πρότεινε στο υπουργικό συμβούλιο την 1η-2η μέρα της κατάληψης του Πολυτεχνείου να ρίξουν από αέρος δακρυγόνα, ο Παττακός (νομίζω αυτός ήτανε) είχε πει «αφήστε τα παιδιά να κλ*ν**ν, τίποτα δεν θα γίνει».

      Αποκλείετε το ενδεχόμενο έτσι, με το ίδιο σκεπτικό να σκέφτονταν και για τον μακρυμαλλισμόν; Τον άφηναν ελεύθερο στην αρχή διότι δεν τους έκοβε να καταλάβουν ότι θα μπορούσε να συνδεθεί με την απείθεια και την αμφισβήτηση, όπως κι έγινε, άλλωστε. Αλλιώς η θεωρία σας έχει σημαντικά κενά και συνεπώς πάσχει, κ. Φώντα, ενώ η δεύτερη εκδοχή, κατά τη γνώμη μου περιγράφει ακριβέστερα και 'ιστορικότερα' το φαινόμενο.

      Διαγραφή
    19. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να συζητήσω άλλο μαζί σας.
      Με κουράζετε αφόρητα.
      Θα μπορούσα να πω ένα ένα-δυο πραγματάκια, αλλά δεν θα το κάνω, για να μην σας δώσω τη δυνατότητα να συνεχίσετε σ’ αυτό το στυλ.
      Αμφιβάλλω αν έχετε πλήρη έλεγχο των όσων λέτε.
      Αυτή είναι η εντύπωσή μου τέλος πάντων.
      Μόνος σας θέτετε θέματα, μόνος σας τα απαντάτε.
      Εκδοχές, παραεκδοχές σενάρια, και τρέχα γύρευε…
      Ειλικρινώς το λέω, δεν μπορώ να σας παρακολουθήσω, όπως και όσο θα έπρεπε.
      Άμα γίνετε πιο σαφής, και κυρίως πιο περιεκτικός και πιο σύντομος πιθανώς να προσπαθήσω.
      Ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  6. Φωντα οι αναφορες σου δεν ηταν μονο στο μουσικο κομματι αλλα σε συναρτηση με το καθεστως.......αυτο μου κανει εντυπωση......φυσικα εχουν ενδιαφερον οι αναρτησεις σου κι εμενα προσωπικα μου αρεσουν...και ΦΥΣΙΚΑ οι εποχες εκεινες ηταν οι κορυφαιες απο μουσικης αποψης...αυτα παντα καλοπροαιρετα στο φιναλε ειναι το μπλοκ της δικης σου εκφρασης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Φωντα οι αναφορες σου δεν ηταν μονο στο μουσικο κομματι αλλα σε συναρτηση με το καθεστως.......αυτο μου κανει εντυπωση......<<

      Δεν πρέπει να σου κάνει καμμία εντύπωση JOHN.

      Η μουσική δεν αναπτύσσεται ξέχωρα από την κοινωνία και την πολιτική.
      Την εποχή που υπήρχαν κρατικά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις (που τα χειριζόταν ένα συγκεκριμένο καθεστώς), την εποχή που υπήρχαν μουσικά περιοδικά τα οποία επόπτευαν εκπαιδευμένοι αντικομμουνιστές, την εποχή που ο AFRS λογόκρινε ένα πολιτικο/κοινωνικό τραγούδι που ήταν παγκόσμια επιτυχία, την εποχή που συγκροτήματα έπαιζαν για τους στρατόκαβλους κ.λπ., κ.λπ.
      Αν δεν δεις το συνολικό σκηνικό μέσα στο οποίο αναπτυσσόταν η μουσική της εποχής δεν βλέπεις απολύτως τίποτα. Ακούς μόνο δίσκους.
      Εμένα, όπως έχεις αντιληφθεί, δεν μ’ ενδιαφέρει ν’ ακούω μόνο δίσκους. Μ’ αρέσει να ψάχνω και το καθοριστικότατο περίγραμμα…

      Διαγραφή
  7. Kαι βεβαια οι χουντικοι επαιρναν γραμμη από τα επισημα κεντρα εξουσιας της μαμας Αμερικης για τα μουσικα δρωμενα στα sixties και για’αυτό εδειχναν χαλαροτητα στους γιεγιεδες και δεν αποκοβονταν από τις μουσικες υποδειξεις των δυτικων(Αγγλοαμερικανικος αξονας).Ως δια μαγειας δια ροπολου κοβοταν κάθε τι μη αγγλοαμερικανικο που δεν ελεχγεται από τη εξουσια,όμως ροκ τοτε παιζοταν περιπου στα ¾ του πλανητη.Π.χ για να ακουσουμε σοβαρο μπλουζ ροκ στη χωρα (όταν τοτε σε καμια 150αρια χωρες το ειχαν ψωμοτυρι και το τιμουσαν),επρεπε να φτασουμε στο ..1988 να ακουσουμε τον τεραστιο ΖΑΙΚΟ,με εξαιρεση καποιες πινελιες από τους Socrates.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό με το blues-rock δεν είναι σωστό.
      Δεν είναι σωστό ότι συνάντησε εμπόδια από το καθεστώς.
      Οι χουντικοί δεν ασχολούνταν με την ξένη μουσική. Δεν τους ενδιέφερε. Και γι’ αυτό δεν λογοκρίθηκε κανένας ξένος δίσκος ή δισκάκι εκείνα τα χρόνια. Κυκλοφορούσαν τα πάντα (Hendrix, Doors, Eric Burdon & The Animals, Rolling Stones, Beatles, Pink Floyd, Cream, Who, Jethro Tull, Black Sabbath, Frank Zappa… τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα). Εννοώ σε ελληνικές εκτυπώσεις.
      Φυσικά blues-rock στα late sixties παιζόταν παντού στον κόσμο (και όταν λέω παντού εννοώ και στις κομμουνιστικές χώρες, Πολωνία, Ουγγαρία κ.λπ.), αλλά γιατί, τώρα, δεν παιζόταν κάπως μαζικότερα στην Ελλάδα αυτό είναι άλλο θέμα.

      Διαγραφή
    2. @
      "Κυκλοφορούσαν τα πάντα (Hendrix, Doors, Eric Burdon & The Animals, Rolling Stones, Beatles, Pink Floyd, Cream, Who, Jethro Tull, Black Sabbath, Frank Zappa… τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα). Εννοώ σε ελληνικές εκτυπώσεις. "

      Παραπληροφορείς. Κυκλοφορούσαν μόνο κάποια "βασικά" σινγκλάκια σε ελληνικές εκτυπώσεις και κάποια ελάχιστα άλμπουμς. Ρίξε μια ματιά και στο discogs π.χ. για το έτος 1969 (https://www.discogs.com/search/?type=release&title=&artist=&label=&track=&catno=&barcode=&anv=&format=LP&credit=&genre=rock&style=&country=Greece&year=1969&submitter=&contributor=&advanced=1).

      Τα παραπάνω μπορούσες να τα βρεις μόνο στο δισκάδικο του Φαληρέα Pop 11 (το μόνο δισκάδικο στην Ελλάδα που εισήγαγε και κάποιες μικροποσότητες άλμπουμς). Ο άλλος τρόπος (για την επαρχία) ήταν με παραγγελία. Και αυτά ακούγονταν σε περιορισμένο κύκλο ανθρώπων και σχεδόν πάντα ομαδικά.

      Η εκδοχή του εγχώριου ροκ που παρουσιάζεις ήταν αυτή που ήθελαν οι χουντικοί και τα έντυπά τους όπως οι Μ.Ρ. Το ότι ένας ρ/σ έπαιζε μισή ώρα μέρα παρά μέρα κάποια ξένα χιτς (και ούτε καν τα μισά απ' αυτά ροκ) δεν αποδεικνύει τίποτα πέρα από κάποιες προσπάθειες προσεταιρισμού της νεολαίας.

      Ο ρ/σ της αμερικάνικης βάσης ήταν εντελώς αυτοδιαχειριζόμενος από τους στρατιώτες. Πολλοί djs του μάλιστα καλούνταν να κάνουν πρόγραμμα σε αθηναϊκά κλαμπς. Το ότι δεν μετέδιδε το Eve of destruction ή το Unknown soldier ή το The "Fish" Cheer/I-Feel-Like-I'm-Fixin'-To-Die Rag ήταν απολύτως λογικό και αναμενόμενο. Του "ξέφευγαν" όμως πολλά άλλα ανάλογα.

      Βλ. εδώ
      http://radioamsalvatore.blogspot.gr/p/transformer.html

      Όσο για το πόσο "καλά παιδιά" θεωρούσε η χούντα θεωρούσε η χούντα τους (αληθινούς) ροκάδες, σου "θυμίζω" τη λογοκρισία του Woodstock και το ξύλο που έπεσε στην πρώτη προβολή της ταινίας στην Αθήνα. Σου θυμίζω επίσης τα μαζικά αστυνομικά κουρέματα του Λαδά, το ξυλοδαρμούς και τους εξευτελισμούς των μαλλιάδων στα μπατσάδικα και τα σχετικά πειθαρχικά μέτρα στα σχολεία.

      Θα σου κάνει επίσης καλό και η απάντηση του "Κλέων Ι." (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/09/sixties.html?showComment=1475050154866#c6851806783935210034)

      (Κι αν δε το δημοσιεύσεις εσύ θα το δημοσιεύσει ο "ξέρεις ποιος")

      Διαγραφή
    3. Ρε ηλίθιε αφού είσαι άσχετος. Πήγαινε να κουβεντιάσεις με τους μαλάκες που κουβεντιάζεις κι άσε μας ήσυχους…

      Έχεις ξεκωλιάσει το ιντερνέτ για να βρεις κανα «στοιχείο» να μας «αντιπαραθέσεις», λες συνέχεια, σε όλες τις αναρτήσεις που μπαίνεις, τις ίδιες μαλακίες, δεν ξέρεις τι σου γίνεται, και στο τέλος μας «απειλείς» κιόλας, πως θα πας να τα δημοσιεύσεις αλλού. Τόσο αρχίδι και απροσάρμοστος είσαι. Σ’ έχω χεσμένο λοιπόν, και εσένα και τον «ξέρεις ποιος».

      Εγώ λοιπόν θα πω λίγα λόγια όχι σ’ εσένα τον ηλίθιο «μαμαμάμα», αλλά στους αναγνώστες που σκέφτονται και διαβάζουν.

      Στην Ελλάδα κυκλοφορούσαν τα «πάντα» σε δίσκους και δισκάκια και όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε κάθε γωνιά της χώρας. Δεν περιμένουμε το discogs, για να μας πληροφορήσει τι βγήκε στην Ελλάδα στα sixties. Τα ξέρουμε καλύτερα.
      Να μην αρχίσω να λέω τι έχω βρει πού, γιατί θα είναι μακρύς ο κατάλογος. Μόνον οι ηλίθιοι που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το ψάξιμο του δίσκου, θα ισχυρίζονταν ποτέ πως η επαρχία ήταν απληροφόρητη.

      Κάποιοι μαλάκες νομίζουν πως το πρώτο δισκάδικο στην Αθήνα που έφερε ροκ ήταν το Pop Eleven!! Στους μαλάκες αυτούς λέω, πως το Pop Eleven άνοιξε το 1970, ή κάπου εκεί κοντά και πως μέχρι τότε, μέχρι το ’70, οι δίσκοι τοποθετούνταν σ’ ένα σωρό δισκάδικα, στην Αθήνα και την επαρχία.

      Οι κρατικοί σταθμοί, και όχι μόνον ο Ενόπλων (που είχε και τρίωρο πρόγραμμα με συγκροτήματα) έπαιζαν συνέχεια ποπ/ροκ, ό,τι κυκλοφορούσαν δηλαδή οι εταιρείες. Μάλιστα η δουλειά γινόταν από το ραδιόφωνο, κυρίως, γιατί από ’κει θα γίνει η μαζική προπαγάνδα – και όχι από τον δίσκο (των δισκάδικων), που θα τον αγοράσει ο καθένας μόνος του.

      Η πραγματική αποδόμηση του AFRS δεν έγινε από μένα, έγινε από τον Johnny Carr. Αλίμονο αν περίμενε κανείς ν’ ακούσει το “Eve of destruction” και πολλά άλλα από τον «αμερικάνικο». Είπαμε, ο σταθμός αυτός λειτουργούσε μέσα στο πλαίσιο της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας – και φυσικά έπαιζε οτιδήποτε στιχουργικά ακίνδυνο.

      Τώρα για τα υπόλοιπα (Γούντστοκ, Λαδάδες κ.λπ.) τα έχουμε πει χιλιάδες φορές. Δεν ζει ο Λαδάς –αυτός ο μεγάλος κυνηγός του ροκ– για να πάνε να τον ρωτήσουν οι διάφοροι χλεχλέδες πώς και γιατί βρέθηκε σε συναυλία με τους Νοστράδαμους και με τους Charms…

      Λοιπόν κομμένα τα μαλακισμένα σχόλια. Μόνο σχόλια με σοβαρά επιχειρήματα και ντοκουμέντα, και όχι με ό,τι παπαριά ψευτοβρεί κάποιος στο ιντερνέτ θα γίνεται κουβέντα.

      Διαγραφή
    4. Στο link που δίνεις:

      https://www.discogs.com/search/?type=release&title=&artist=&label=&track=&catno=&barcode=&anv=&format=LP&credit=&genre=rock&style=&country=Greece&year=1969&submitter=&contributor=&advanced=1

      δεν είναι σωστά τα κριτήρια αναζήτησης.
      Αν θες να αναζητήσεις Ελλάδα, Rock, 1969 θα πρέπει να δώσεις:

      https://www.discogs.com/search/?genre_exact=Rock&year=1969&decade=1960&country_exact=Greece

      Τα αποτελέσματα είναι 5πλάσια (188) και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά επειδή τα περιέχει το discogs. Δεν είναι δα και η απόλυτα ενημερωμένη database που υπάρχει.

      Διαγραφή
    5. Τι του λες ρε Damian του ηλίθιου;

      Εγώ λέω ν’ ανοίξουμε κανα ποστ και ν’ αρχίσουμε να γράφουμε, με στοιχεία, κωδικούς κ.λπ., όλα εκείνα που δεν καταγράφονται στο discogs. Γιατί ορισμένοι νομίζουν πως μόνο Beatles και Peppino di Capri κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα των sixties.

      Διαγραφή
    6. Τα 5πλάσια αποτελέσματα που βγάζει η δική σου αναζήτηση περιλαμβάνουν και ιταλικά και γαλλικά και πάρα πολλά άλλα άσχετα με ροκ. Θα συμφωνήσω βέβαια στο ότι όλα αυτά είναι απλώς ενδεικτικά. Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, επί της ουσίας δεν κυκλοφορούσαν ροκ δίσκοι στην Ελλάδα πέραν της ισχνής ποσότητας που αφορούσε σε ένα πολύ περιορισμένο κοινό. Το "αφεντικό" εδώ πάει να μας πουλήσει ότι στην Ελλάδα της χούντας υπήρχε οργασμός δισκάδικων και κυκλοφοριών λες και ήμασταν στα '80s.

      Διαγραφή
    7. Σύμφωνα με το discogs Ελλάδα, Rock,:

      1967 - 24 lp, 117 S = 221

      1968 - 26 lp, 136 s = 162

      1969 - 35 lp, 153 s = 188

      1970 - 90 lp, 158 s = 248

      1971 - 112 lp, 155 s = 267

      1972 - 117 lp, 123 s = 240

      1973 - 166 lp, 114 s = 280

      Διαγραφή
    8. Α τώρα μας ενοχλούν οι ποσότητες;
      Ε τι να κάνουμε ρε μεγάλε; Ποιες ήταν οι ποσότητες νομίζεις σε άλλες χώρες της Ευρώπης με τον ανάλογο ή μικρότερο πληθυσμό; Δανία, Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία κ.λπ. Ίδιες ή και μικρότερες ακόμη. Γι’ αυτό τα originals απ’ αυτές τις χώρες είναι στο θεό. Γιατί τυπώνονταν λίγα.
      Δεν ήξερε η Κολούμπια να κόψει 5000 Pink Floyd (το ’68), για να έρχεσαι σήμερα εσύ να μας λες ό,τι σου κατέβει… Τύπωνε όμως σε επαρκέστατες ποσότητες Jefferson Airplane “Somebody to love” (και εκατοντάδες άλλα), που ακουγόταν και χορευόταν (στα πάρτυ) παντού στην Ελλάδα.
      Τώρα βέβαια οι «μαμαμάμες» θα πουν ότι οι Jefferson Airplane ήταν… ποπ και όχι ροκ, αλλά είναι τόσο μαλάκες…

      Διαγραφή
    9. Πραγματικά δεν ξέρω για τα 60s (δεν τα έζησα) αλλά δισκάδικα στα 70s θυμάμαι ότι υπήρχαν πολλά και όχι μόνο στο κέντρο (Θεσσαλονίκη). Μάλιστα το επάγγελμα ήταν πολύ προσοδοφόρο. Άλλωστε σε κάθε παλιό σπίτι θα βρεις 5-10 δισκάκια (όταν πεθάνει η θεία) ξεχασμένα από τα 60s. Δε νομίζω να τ'αγόρασαν από το εξωτερικό.

      Διαγραφή
    10. Στην επαρχία, στα sixties, τους δίσκους δεν τους πούλαγαν μόνο τα δισκάδικα (όπου υπήρχαν αυτά). Τους πούλαγαν, κυρίως θα έλεγα στις μικρές πόλεις και τις κωμοπόλεις, τα καταστήματα ηλεκτρικών ειδών. Εγώ έχω αγοράσει ακόμη και στη δεκαετία του ’90, από επαρχιακές πόλεις (π.χ. Ναύπλιο), δίσκους από τέτοια μαγαζιά. Μαγαζιά που πουλούσαν πλυντήρια, ψυγεία κ.λπ.

      Διαγραφή
    11. Αγαπητέ φίλε εσύ το έφερες ως παράδειγμα και σωστά. Σίγουρα τα αποτελέσματα δείχνουν κάποιες τάσεις:

      Δανία
      1969 - 41 lp, 78 s = 119

      Βέλγιο
      1969 - 22 lp, 136 s = 158

      Φινλανδία
      1969 - 45 lp, 23 s = 68

      Διαγραφή
    12. Και σε κατάστηματα μουσικών οργάνων. Έχω κάποια δισκάκια, σε χαρτοσακούλα (και το δίσκο χύμα) από τέτοιο κατάστημα

      Διαγραφή
    13. Ναι και σ' αυτά.
      Αν και ήταν λιγότερα.
      Σε πόλεις/κωμοπόλεις των 3-4 χιλιάδων ας πούμε τα μαγαζιά με "ηλεκτρικά είδη" έκαναν τη δουλειά.

      Διαγραφή
    14. Μιας και θίχτηκε το θέμα, θα μιλήσω από την εμπειρία μου. Όταν έμαθα (από άτομα που γνωρίζουν πολλά πάνω στο θέμα) ότι οι Dave Clark Five και οι Hollies έχουν από καμια 20αριά κυκλοφορίες έκαστοι(!) στην Ελλάδα (7ιντσα πάντα), έπαθαν ένα μικρό σοκ! Και τα ονόματα συνεχίζονται: Small Faces, Kinks, Them, και δε μιλάμε για 1-2 κυκκλοφορίες, αλλά από 4-5 και πάνω έκαστο. Έχω βρει ελληνική κόπια από δισκάκι της Esther Galil (Le Jour Se Leve), αμερικάνικο surf στην "ελληνική" KAPP κ.α. Πάαααρα πολλά τα παραδείγματα για να ισχυριστεί κανείς ότι δεν υπήρχαν πολλές κυκλοφορίες. Αναλογικά με τον πληθυσμό και τις οικονομικές δυνατότητες της εποχής, μάλλον υπερβαίνουν τον παγκόσμιο μέσο όρο.
      Α, και όσον αφορά το ποιός τα πουλούσε, σχεδόν όλα τα μαγαζιά που είχαν και Charms Idols, Tammy κ.ο.κ.

      Διαγραφή
    15. Άμα αρχίσουμε να λέμε για το τι έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα δεν θα τελειώσουμε άλλο!
      Οι άσχετοι να πάνε να ρωτήσουν (λέμε τώρα) τον Βασίλη (ξέρουν, όσοι ξέρουν, για ποιον Βασίλη λέω) που τα μαζεύει όλα. Ένα-ένα!

      Διαγραφή
  8. "Τι να μου πουν τα eighties για το ροκ, όταν το ροκ ήταν παγκοσμίως τελειωμένη υπόθεση;"

    Επειδή η κοινωνική πλευρά του ροκ ατόνησε στις αρχες των σέβεντις, το είδος εκουσίως ή ακουσίως εμπορευματικοποιήθηκε (τίποτα το μεμπτό σε αυτό) ή έγινε αυτοαναφορικό, σημαίνει και ότι τελείωσε ως υπόθεση;

    Νομίζω κε Τρούσα ότι επιχειρείτε να ξαναγράψετε ή να στριμώξετε την ιστορία, δίνοντας υπέρμετρη βαρύτητα σε μια πολύ σύντομη χρονολογικά περιήγηση του ροκ σε χώρους και εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Αλλά ευτυχώς για τους περισσότερους η συνολική διαδρομή του δεν τελείωσε το '73.

    Συχνότερα η τέχνη λειτουργεί πιο επικοδομητικά ως καθρέφτης και σίγουρα είναι περιοριστικό να την εκλαμβάνουμε κυρίως ως σφυρί και δρεπάνι.

    Με εκτίμηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα έχουμε πει χίλιες φορές αυτά τα πράγματα. Εσείς, βεβαίως, μπορεί να είστε καινούριος στο «δισκορυχείον» και να μην τα γνωρίζετε, οπότε ως ξαναπώ δυο λόγια.

      Για μένα το ροκ έχει βαθύτερο νόημα εκείνη ΜΟΝΟ την περίοδο επειδή ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ συνδέθηκε με κάποια αιτούμενα που ξεπερνούσαν την αισθητική, αναφερόμενα στην κοινωνία. Μου αρέσει να αντιμετωπίζω το ροκ δηλαδή όχι μόνο ως αισθητικό φαινόμενο, αλλά και ως κοινωνικό. Ό,τι είχε λοιπόν το ροκ να προσφέρει και στα δύο αυτά επίπεδα το προσέφερε τότε. Ό,τι κατάφερε (αν κατάφερε κάτι) το κατάφερε τότε.
      Δεν απαξιώνω τα γκρουπ της αναβίωσης των 80s, των 90s κ.λπ. ή και τα σημερινά, που μπορεί να παίζουν μια χαρά. Απλώς όλα αυτά δανείζονται τη φόρμα (και το κάνουν τέλεια, όταν το κάνουν τέλεια!) και τίποτ’ άλλο. Δεν μπορούν να δανειστούν κάτι άλλο. Δεν τα κατηγορώ, εννοείται, γι’ αυτό.
      Οι εποχές έχουν αλλάξει, και σήμερα πλέον η μουσική δεν παίζει το ρόλο που έπαιζε κάποτε. Δεν κινητοποιεί, καθώς έχει παρασυρθεί κι αυτή από τη στυγνή κατανάλωση, την αγορά και την εικόνα.
      Είναι βαρύ το ζήτημα για να το πιάσουμε τώρα, εδώ. Και θα παρακαλέσω να μη συνεχίσουμε, καθότι και το θέμα της ανάρτησης είναι διαφορετικό.
      Δεν γίνεται να συζητώ με όλους τα πάντα κάθε φορά, το αντιλαμβάνεστε.
      Τέλος, εκείνα για τα «σφυριά» και τα «δρεπάνια» δεν χρειάζονταν (δεν υπήρχε λόγος). Λέτε κάτι, μην το χαλάτε…

      Διαγραφή
    2. Ιδιαιτέρως νέος δεν είμαι, αλλά βλέπω μία κάποια εμμονή με τον κοινωνικό χαρακτήρα του ροκ, που μπορεί να προσληφθεί και ως μειωτική της αξίας του είδους. Η 'στυγνή κατανάλωση', η 'εικόνα', αφορούν πρωτίστως την αγορά, αλλά αφορούν, μέσω αυτής, σε μεγάλο βαθμό και την κοινωνία. Πιθανόν όχι απολύτως εξεγερτικά (μπορεί να γίνει όμως όπως με το πανκ), αλλά σίγουρα απελευθερωτικά -όπως στη περίπτωση του μεγαλύτερου μέρους του ποστ-1973 ροκ, αλλά και του διονυσιακού ευδαιμονισμού των πρώτων ετών της ντίσκο. Η αυτοαναφορικότητα δεν είναι απορριπτέα όταν μας βελτιώνει εσωτερικά.

      Την τέχνη ως 'σφυρί και δρεπάνι' το δανείστηκα από το οπισθόφυλλο της κοκκινης κάλτσας των Henry Cow, δεν ήθελα να 'χαλάσω' κάτι ή να δημιουργήσω αλλότριους συνειρμούς.

      Ας το σταματήσουμε εδώ λοιπόν. Κατανοούμε αντιλαμβάνομαι ο ένας τη θέση του άλλου. Και οι αναγνώστες είναι νοήμονες ως επι το πλείστον.

      Διαγραφή
    3. Στο back της «κόκκινης κάλτσας» των Henry Cow (έχω στα χέρια μου το LP) η φράση του σημαντικού ντοκιμαντερίστα John Grierson είναι η εξής:
      «Η Τέχνη δεν είναι καθρέφτης. Είναι σφυρί».
      Δεν γράφει τίποτα για… δρεπάνια ο άνθρωπος.
      Περιττό να πω πως συμφωνώ 100% με τη φράση.

      Διαγραφή
  9. Nα πω και εγω κατι.Βεβαιως επι καραβαναδων κυκλοφορουσαν όλα αφου πρωτα ειχαν την αποδοχη από τη μαμακα(US).Αυτα που φοβοταν η μαμα στα εσω της φυσικα και δεν τα εδινε προς τριτους για καταναλωση.Οι χουντικοι ως γνωστο ηταν μανουλες κατακαημενες στις μπιζνες,σιγα μην δεν διναν το οκ για κυκλοφοριες και σε greek version ότι κυκλοφορουσε σε US και UK, ασχετως αν ο JIMMY ηταν μαυρουκος και καποιοι αλλοι μισοτρελλοι.Στα τετοια τους,καταναλωση,αναπτυξη,δουλιτσες και αγιος ο θεος με ανωθεν αδεια.Φυσικα κυνηγι και ξυλο και εξορια σε ότι γυρνουσε από χερι σε χερι υπογεια ,ανεπισημα αφου ο κομμουνισμος αγρυπνα καιροφυλαχτουσε δια να διαφθειρει την ελληνικη νεολαια που ελεγε και ο Γιωργος με τη μουστακα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αν προσεξετε στο δευτερο προγραμμα υπαρχει και μια εκπομπη τα «Μουσικα συγκροτηματα» που διαρκει τρεις ωρες! (από 14.30-17.30)
    Τι θα ακουγοταν εκει περα, Παναϊα μου!
    Βαραγανε οι καραβαναδες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χεσμένο το είχαν οι καραβανάδες το (ξένο) ροκ. Ούτε που ήξεραν τι τους γινότανε. Τι δουλειά τους, μόνο, κάνανε. Το ροκ για ’κείνους ήταν κομμάτι της δεξιάς προπαγάνδας. Ό,τι τους δίνανε τα εργοστάσια (η Κολούμπια) και οι Αμερικάνοι το παίζανε. Μπορεί να παίζανε και το “Eve of destruction” δηλαδή, χωρίς να το είχαν πάρει χαμπάρι… Στο ραδιόφωνο, λογικά, θα το είχε πρωτακούσει κι ο Παπάζογλου…

      Διαγραφή
  11. Νομίζω όλα τα πολιτισμικά γεγονότα συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λίγο ή πολύ με το εκάστοτε πολιτικό καθεστώς. Είναι αδύνατο λοιπόν να μην επηρεάζεται και η τέχνη από την πολιτική, έστω και λίγο. Αυτό που δε μου αρέσει όμως, είναι να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε τη μουσική με την πολιτική. Άλλο η επιρροή του ενός προς το άλλο, άλλο η τάυτιση ή έστω η σύνδεση αυτών των δύο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Kαλα στο link του Damian κουφαθηκα!Ειδα τους Wool απο το '69 σε ελληνικη κοπια της ABC και μαλιστα οχι με το προβατο αλλα με αλλο εξωφυλλο!!Τοτε τι ρημαδια απογορευση και κυνηγι εκαναν οι καραβαναδες?Να'χαμε να λεμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εγώ δεν έχω κάνει τέτοιες στατιστικές (με το discogs).
    Έγραψα γι’ αυτά που ξέρω από την Ελλάδα, και επίσης όσα ξέρω μελετώντας τις δισκογραφίες του ροκ από το εξωτερικό από τριακονταετίας. Απλώς το discogs επιβεβαιώνει αυτά που είπα.

    Ορισμένοι άσχετοι, κάτι ροκάδες του κώλου, που θέλουν να βλέπουν και τα μπουρδοσχόλιά τους δημοσιευμένα στο δισκορυχείον (δε σφάξανε!) νομίζουν πως στην Ελλάδα των sixties ήμασταν στον… ροκ Μεσαίωνα. Πως ο κόσμος δεν γνώριζε τίποτα, και πως το «κυνηγημένο» ροκ ήταν κάτι σαν να διαβάζεις τον παράνομο Ριζοσπάστη!!
    Αυτοί οι ανώνυμοι ηλίθιοι έχουν το θράσος (βρίζοντας κιόλας τον οικοδεσπότη, από τον οποίον περιμένουν να κάνουν συζήτηση), να θέλουν να εκφράσουν και «άποψη».

    Ένα πράγμα τους λέω. Να ξεκουμπιστούν από το δισκορυχείον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Tο ότι επισήμως δεν είχε απαγορευτεί το ροκ δεν σημαίνει ότι η χούντα του είχε αφήσει τελείως λάσκα τα λουριά, ούτε ότι δεν ήταν "επαναστατικό". Το ροκ στην Ελλάδα της χούντας ήταν υπό πλήρη επιτήρηση.
    Από την άλλη το ότι οι αριστεροί διώχθηκαν δεν σημαίνει ότι αυτό που αντιπροσώπευαν ήταν οπωσδήποτε κάτι επαναστατικό. Σήμερα είναι γνωστό ότι δεν ήταν. Αντιθέτως ήταν το ίδιο σκοταδιστικό και ανελεύθερο με τη χούντα.

    Ας δούμε τί λέει κι ο Γιάννης Πετρίδης μια και τ' όνομά του αναφέρθηκε εδώ.

    "Το 1967-8 ήμουν στρατιώτης στη Λάρισα, στις διαβιβάσεις. Σε μια εποχή που το ξένο τραγούδι ήταν εντελώς παραμελημένο στην Ελλάδα, πρότεινα στο ραδιοφωνικό σταθμό της Λάρισας, να κάνω εκπομπές. Με τι; Cream, Mamas & Papas… τέτοια. Η μουσική που έπαιξα τότε, έμοιαζε να έρχεται από το πουθενά.
    Τη στιγμή που στο εξωτερικό συνέβαινε μια πραγματική μουσική επανάσταση, στη χώρα μας, τους «γιεγιέδες» τους είχαν εντάξει στις ταινίες σαν καρικατούρα μιας εποχής.
    Ναι, υπήρχε ο νόμος 4000 περί τεντυμποϊσμού και τα γιαουρτώματα και ο χλευασμός σε όποιον τολμηρό έβγαινε με κυκλοφορήσει με μακριά μαλλιά στην Αθήνα. Οι χίπις ατύχησαν στη χώρα μας στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60, να συμπέσουν με τη δικτατορία. Δεν μαθαίναμε τίποτα εδώ… Τις αναστατώσεις τις κοινωνικοπολιτικές στην Αμερική, με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τις εξεγέρσεις, δεν τις μαθαίναμε. Δούλευα στη Music Box και ήμουν συνδρομητής σε μουσικά περιοδικά από τις ΗΠΑ, που έπαψαν να μου έρχονται επειδή τα λογόκρινε το καθεστώς, για λόγους ασύλληπτους, π.χ. επειδή ένα από αυτά είχε εξώφυλλο τον Gary Packett και τους Union Gap ντυμένους στρατιωτικά και γελοιοποιούσε λέει το στρατό. Τα κείμενα τα στέλναμε στο Υπουργείο Τύπου να τα εγκρίνει η επιτροπή λογοκρισίας…
    Ωστόσο, τίποτε από τα σπουδαία πράγματα που συνέβαιναν έξω, ακόμη και οι Beatles, δεν έφτασαν στην Ελλάδα στην ώρα τους. Και θυμίζω βέβαια και τα γεγονότα της συναυλίας των Rolling Stones στην Ελλάδα, που διακόπηκε. Ήταν 4 μέρες πριν το πραξικόπημα… Αυτά αποτέλεσαν προάγγελο του τι έμελλε να συμβεί."



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Mη λες ό,τι θέλεις. Κανένα ροκ δεν απαγορεύτηκε ποτέ, όλο οι δίσκοι κυκλοφορούσαν και κανείς δεν πήγε στο φρέσκο, επειδή άκουγε Cream ή… Gary Puckett & The Union Gap!! Το ξένο ροκ στην Ελλάδα και επί χούντας και πριν την χούντα και μετά την χούντα ήταν παντελώς ελεύθερο. Το άκουγε όποιος ήθελε, χωρίς να του σκοτίζει τον κώλο κανένας.
      Τώρα, αυτά τα περί «αριστερού σκοταδισμού» τα λένε σήμερα οι γνωστοί μανδραβέληδες, οι απολογητές της εγκληματικής αγοράς δηλαδή, της ανάπτυξης για την ανάπτυξη, με την παράλληλη καταστροφή της φύσης και την διαρκώς αυξανόμενη φτώχεια. Άσε τώρα…

      Ο δε Πετρίδης στο απόσπασμα που μου έστειλες –και το οποίο γνωρίζω πολύ καλά– μάς λέει μόνο ασυναρτησίες.

      Ποιο ξένο τραγούδι ήταν παραμελημένο στην Ελλάδα; Ο Πετρίδης δηλαδή ήταν ο πρώτος DJ, που έπαιξε ξένο τραγούδι; Δεν υπήρχαν άλλοι πριν απ’ αυτόν; Και τι έπαιζε; Cream και Mamas & Papas και… αυτή η μουσική ερχόταν από το πουθενά; Σιγά μωρέ τα ωά. Όλοι τέτοια παίζανε τότε (ψάξε να μάθεις). Άνοιξε τα ραδιοφωνικά προγράμματα της εποχής και ενημερώσου. Εξάλλου ο Πετρίδης σε Στρατιωτικό Σταθμό έπαιζε… Cream και … Gary Puckett & The Union Gap, δεν έπαιζε σε κανέναν επαναστατικό. Ή μάλλον, ναι, έπαιζε σε… «επαναστατικό»!! Ε ρε γέλια…

      Οι γιεγιέδες όπως έχουμε πολλές φορές πει ήταν τα χαϊδεμένα παιδιά της χούντας. Εκτός κι αν οργάνωσαν οι γιεγιέδες καμμιά διαδήλωση για το Βιετνάμ, ή για τα βασανιστήρια της Ασφάλειας, ή έβγαλαν καμμία παράνομη εφημερίδα (που έγραφε για το… επαναστατικό ροκ) και δεν το γνωρίζουμε!! Έλα…

      Τα πάντα μαθαίναμε εδώ. Ο Πετρίδης απλώς ήταν άσχετος με όλα αυτά, και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το… ποιος πήγε νούμερο 1 και ποιος νούμερο 31.

      Όπως είχα γράψει και παλιότερα για τις εξεγέρσεις κι όλα αυτά…

      «Ρε εδώ ο άνθρωπος λέει σε συνέντευξη πως… “Τις αναστατώσεις τις κοινωνικοπολιτικές στην Αμερική, με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τις εξεγέρσεις, δεν τις μαθαίναμε”… (δεν τις μαθαίναμε στην Ελλάδα δηλαδή!!), όταν οι ΕΙΚΟΝΕΣ, ένα οικογενειακό περιοδικό(!), κυκλοφορούσαν το 1968 (τεύχος 606) με εξώφυλλο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και όταν την ίδια χρονιά είχε κυκλοφορήσει στη γλώσσα μας το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του αφροαμερικανού Lerone Bennett, Jr. «Μάρτιν Λούθερ Κινγκ/ Ο Μωυσής των Νέγρων της Αμερικής» [εκδόσεις Μ. Πεχλιβανίδης]!!».

      Και για τους Gary Puckett & The Union Gap πάλι κοτσάνες λέει, γιατί δίσκοι τους (και LP!) κυκλοφορούσαν κανονικότατα στην Ελλάδα επί χούντας (σε ελληνικές εκτυπώσεις εννοώ).

      Σας λέω μην ακούτε τον έναν και τον άλλον, που πουλάει μούρη λέγοντας ό,τι του κατέβει. Ψάξτε μόνοι σας να δείτε πως έχουν τα πράγματα.

      Διαγραφή
    2. Δεν είπα ότι το ροκ ως μουσική απαγορεύτηκε. Ως κοινωνικό φαινόμενο όμως καταπνίγηκε από τη χούντα.
      Kαι φοιτητικά underground έντυπα απαγορεύτηκαν (Πρωτοπορία) και συγκρούσεις με την αστυνομία είχαν οι γιεγιέδες (συναυλία Στόουνς, ταινία Γούντστοκ) και επιχειρήσεις "ψαλίδι" μετά πολύ ξύλου κλπ. Αντιθέτως η αριστερά δεν συγκρούστηκε ποτέ και κοίταζε πώς θα ξαναστείλει τον κόσμο στα σπίτια του. Όπως η ΚΝΕ που συκοφάντησε ως προβοκάτορες τους έγκλειστους στο Πολυτεχνείο, ή το ΚΚΕ εσ που καλούσε σε "απαγκίστρωση" και ειρηνική έξοδο από τον χώρο. Για να μην αναφέρω τη χρηματοδοτηση της αριστερής διανόησης από το Ίδρυμα Φορντ.
      Γνωστά πράγματα λέω.

      Διαγραφή
    3. Ναι, οπωσδήποτε. Γνωστά πράγματα λες, μόνο που πρόκειται για τα γνωστά φληναφήματα.
      Έχεις ανοίξει την «Πρωτοπορία»; Την έχεις διαβάσει; Η «Πρωτοπορία» δεν είχε σχέση με κανένα underground (άκου underground!). Μη με κάνεις και γελάω! Πού τις διάβασες αυτές τις αηδίες και κυρίως ποιος σου είπε ότι το περιοδικό το απαγόρευσε η χούντα; Μην παπαγαλίζεις ό,τι διαβάζεις από ’δω κι από ’κει.
      Η συναυλία των Stones έγινε – όση έγινε. Μάθε να δεις τι γινόταν (από πλευράς επεισοδίων) στις συναυλίες των Stones. Π.χ. η αστυνομία διέκοψε συναυλία τους στη Στοκχόλμη την 4/9/1970, επειδή φοβήθηκε εισβολή των θεατών στη σκηνή. Ψάξε να δεις.
      Για το «Γούντστοκ» τα έχουμε πει, μην τα ξαναλέμε (ψάξε βρες τα στο δισκορυχείον).
      Και τ’ άλλα για την «Πανσπουδαστική» είναι κι αυτά απαντημένα από χρόνια. Η σπέκουλα που γίνεται, και γι’ αυτό το ζήτημα, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, αγγίζοντας πλέον τα όρια της… ψυχοπαθολογίας.
      Για δε το Φορντ, άσε το – δεν το ξέρεις το θέμα. Πας και διαβάζεις τους καραμπελιάδες ή διάφορα φερέφωνα της «αγοράς» και δεν ξέρω ’γω ποιους άλλους, κι έρχεσαι εδώ πέρα και μας τα ξεφουρνίζεις.
      Η αλήθεια είναι πως για το Φορντ δεν έχω γράψει στο «δισκορυχείον», και το χρωστάω από την 14η Μαΐου 2013, αν δεις το τέλος αυτής της ανάρτησης... http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/05/blog-post_14.html .
      Κάποια στιγμή, όταν θα βρω το χρόνο, θα το κάνω.

      Διαγραφή
    4. >>>>>" η αριστερά δεν συγκρούστηκε ποτέ και κοίταζε πώς θα ξαναστείλει τον κόσμο στα σπίτια του. Όπως η ΚΝΕ που συκοφάντησε ως προβοκάτορες τους έγκλειστους στο Πολυτεχνείο, ή το ΚΚΕ εσ που καλούσε σε "απαγκίστρωση" και ειρηνική έξοδο από τον χώρο."

      Γεμάτο κνίτες και ρηγάδες ήταν, και αριστεριστές βέβαια (σταλινικούς, τροτσκιστές, μαοϊκούς, γκεβαρικούς ). Και δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ούτε αυθόρμητη ενέργεια ανοργάνωτων, "ακομμάτιστων" και ψυχεδελικών.

      Για τα αμερικάνικα ιδρύματα -όχι μόνο το φορντ- είναι γνωστό και τεκμηριωμένο ότι από τα φίφτις προωθούσαν τις εκδοχές του μοντέρνου, του ανεικονικού, αποιδεολογικοποιημένου κλπ στην τέχνη (επειδή έκριναν -σωστά- ότι ο μοντερνισμός είχε κάποια στοιχεία που ταίριαζαν στο καπιταλιστικό φαντασιακό) στα πλαίσια της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης στο παιδίο της ιδεολογίας. Σε αυτή την εκστρατεία ενίσχυαν προοδευτικούς -αλλά κιτικούς απέναντι στον υπαρκτό- διανοούμενους και καλλιτέχνες, χωρίς να παρεμβαίνουν στο έργο τους (ίσα-ίσα). Δεν γινόταν μόνο στην ελλάδα της χούντας αυτό. Η πιο κραχτή περίπτωση είναι το αγγλικό περιοδικό Encounter https://en.wikipedia.org/wiki/Encounter_(magazine)

      Διαγραφή
    5. στο παιδίο της ιδεολογίας= στο πεδίο της ιδεολογίας
      &
      κιτικούς απέναντι στον υπαρκτό= κριτικούς απέναντι στον υπαρκτό-

      Διαγραφή
    6. Το θέμα μ’ όλους αυτούς Γιώργο είναι πως δεν έχουν προσωπική πληροφόρηση. Ό,τι αρπάξουν από ’δω κι από ’κει, δίχως ποτέ να έχουν ερευνήσει τα καθέκαστα οι ίδιοι. Στην καλύτερη, δε, περίπτωση (στην καλύτερη λέω) άιντε να έχουν κουτσοδιαβάσει μισό βιβλίο… Το αποτέλεσμα είναι, πάνω στην κουβέντα, να αραδιάζουν τις αηδίες που αντιγράφουν, προσπαθώντας να δημιουργήσουν εντυπώσεις.
      Είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν. Ένα… forward ασυναρτησιών.

      Διαγραφή
    7. @
      "πρόκειται για τα γνωστά φληναφήματα"

      Aυτό κι αν είναι φληνάφημα:
      "Τώρα, αυτά τα περί «αριστερού σκοταδισμού» τα λένε σήμερα οι γνωστοί μανδραβέληδες,"

      Tέλος πάντων εγώ θα συνεχίσω να σε διαβάζω. Μου θυμίζεις τα νιάτα μου πίσω στα '80s, τότε που γελάγαμε με τους κνίτες και τον "Οδηγητή". Μερικά πραγματα δεν αλλάζουν...

      Διαγραφή
    8. Καλά, το ότι οι αναρχολεμέδες και οι μανδραβέληδες συμφωνείτε (ευχαριστώ για τη διόρθωση...) σε πολλά είναι γνωστό.
      Εξάλλου, δεν μπορεί να γελάει κάποιος με τα μούτρα του…

      Διαγραφή
  15. Ο ντράμερ Χρήστος Στασινόπουλος (Ρουθ, Axis, Utopic Sporadic Orchestra, Clearlight κ.λπ.) μιλάει στο Δεύτερο Πρόγραμμα (30/9/2016).

    https://www.youtube.com/watch?v=MxrKZij1u1U

    Λέει, ανάμεσα σε άλλα, για τις επαφές του, όπως και άλλων συγκροτημάτων, με την Αμερικάνικη Βάση στο Ελληνικό (που παρείχε «στέγη και τροφή» και για τα ελληνικά γκρουπ).

    Βγαίνουν δίσκοι (Πελόμα Μποκιού, Τουρνάς «Απέραντα Χωράφια», Νοστράδαμος κ.λπ.) και πάνω εκεί ο δημοσιογράφος τον ρωτάει…

    – Γιατί μιλάμε, τώρα, μην τρελαθούμε, μεσούσης της χούντας…

    Κι απαντάει ο Χρήστος Στασινόπουλος…

    – Εμείς στη Γλυφάδα δεν καταλαβαίναμε απ’ αυτά. Λέγανε δηλαδή μη μαζευτείτε τρεις-τρεις κι εμείς ήμασταν δέκα-δέκα και φωνάζαμε, δηλαδή τραγουδάγαμε. Δεν είχαμε σχέση με Κ.Κ., οπότε να πεις ότι μας τρέχανε, είχαμε κάποια βιβλιάρια... Αλλά τραγουδάγαμε, πάρτυ, δηλαδή το συλλογικό δε σταμάταγε με τίποτα. Κι αυξανόταν κιόλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή