Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

BELLEROPHONE straw dog

Ο Bellerophone (Δημήτρης Σαντζιλιώτης) είναι ένας μουσικός, που την ψάχνει με τον ήχο. Έως ώρας έχει κυκλοφορήσει διάφορα πράγματα (CD, κασέτες, CD-R), που δεν ανήκουν όλα στο ίδιο αισθητικό (ηλεκτρονικό) φάσμα. Για κάποια απ’ αυτά έχω γράψει κι εδώ στο δισκορυχείον, ενώ για τα παλαιότερα τα είχα πει και στο Jazz & Τζαζ.
Στο Straw Dog, που είναι ένα περιποιημένο CD-R 50 αντιτύπων, τυπωμένο από την γερμανική Attenuation Circuit, ο Bellerophone παίζει με το θόρυβο γενικότερα, και με τους βόμβους ειδικότερα. Το μοναδικό κομμάτι τού CD του έχει διάρκεια 31 λεπτά και είναι μια πολύ ιδιαίτερη και εμπεριστατωμένη «κατασκευή» – ένα περιβάλλον, βασικά, με φυσικά και βιομηχανικά χαρακτηριστικά.
Άκουσα το κομμάτι, μονοκοπανιά, εννοείται με ακουστικά (θα έλεγα πως απαιτούνται γι’ αυτού του τύπου τις μουσικές), δίχως να αυξομειώνω την ένταση, και λέω τούτο.
Η σύνθεση του Bellerophone έχει τον τρόπο να σε παρασύρει. Να σε οδηγεί κάπου. Είναι σαν μια ταινία δηλαδή, την εικόνα της οποίας θα την φτιάξει ο κάθε ακροατής μοναχός του. Δεν είναι θέμα αν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα εύκολο ή μ’ ένα δύσκολο άκουσμα. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια μουσική, που θα την ακούσεις για να την ευχαριστηθείς. Αλλά, συγχρόνως, δεν απαιτείται και κόπος για να το πράξεις (για να την ακούσεις).
Χοντρικά θα έλεγα πως πρόκειται για ένα ρέον κατασκεύασμα, με διάφορα «γεμίσματα» και «αδειάσματα» στην πορεία, με μια μονοτονία που μεταπίπτει αργά-αργά προς κάτι άλλο, με ήχους που τρυπούν τ’ αυτιά στο μεγάλο volume (το δοκίμασα κάποια στιγμή), αλλά και με άλλους που κινούνται υποδόρια και που προξενούν, μάλλον, τη μεγαλύτερη «ζημιά».
Και τούτο. Τέτοιοι… καταιγιστικοί ήχοι χρειάζονται συνθήκες, επίσης, για να αποδώσουν τα μέγιστα. Έτσι νομίζω. Και δεν εννοώ μόνον τα ακουστικά (χωρίς να εννοώ, συγχρόνως, τίποτα παράξενο και… επικίνδυνο).
Επαφή: www.bellerophone.gr

7 σχόλια:

  1. 50 αντίτυπα ...CD-R!!!!!

    Θα πάρει αυτός, η μάνα του, ο πατέρας του, οι θειοί και τα ξαδέλφια του, οι συντελεστες της ηχογράφησης, δέκα κολλητοί, πέντε πρόμο και πάπαλα. Και κάτσε συ και λέγε για ...ακροατές!!!

    Ρε μας δουλεύετε;;; Ή μας περνάτε για γίδια;;;

    --
    Τρολλερμπούκης ο Αριθμοκυκλοφορίζον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρε Τρολλερμπούκη για ηρέμησε.
      Έτσι γουστάρουνε οι Γερμανοί (Attenuation Circuit) να βγάλουν 50 αριθμημένα CD-R. (Υπάρχει ένα που πουλιέται στο discogs με 5 ευρώ, τρέχα πάρε το).
      Υπάρχει και το bandcamp για να το ακούσεις, άμα γουστάρεις βέβαια.
      https://emerge.bandcamp.com/album/straw-dog
      Τέλος, άμα δεν… προλάβεις στο discogs και δεν γουστάρεις το bandcamp, πες μου να σου χαρίσω αυτό που μου έστειλε ο Bellerephone. Άμα είναι να κάνεις έτσι…

      Διαγραφή
  2. Καταρχήν η τέχνη δεν πάει με το κιλό, ούτε με τις πωλήσεις.

    Ούτε λέει τίποτα πόσα CD-R θα βγάλει ένας καλλιτέχνης σήμερα, την εποχή που το ίδιο έργο μπορούν να το ακούσουν 10πλάσιοι και 100πλάσιοι στο internet.

    Και βέβαια στην περίπτωση τέτοιας μουσικής γενικά δεν μιλάμε για μαζικό κοινό που συρρέει να αγοράσει κόπιες...

    Εδώ οι VU, στην εποχή τους και σύμφωνα με τη γνωστή δήλωση, το πρώτο τους album πούλησε μόνο "30,000 copies during its first five years" αλλά ήταν τόσο επιδραστικό ώστε “everyone who bought one of those 30,000 copies started a band.”

    (Προφανώς υπερβολή το everyone για να δείξει την επιδραστικότητα, αλλά πιάσατε το μήνυμα. Το νούμερο είναι ακριβές δε. Ο Lou Reed μάλιστα είχε ξαναγυρίσει και πιάσει δουλειά γραμματέα στην οικογενειακή επιχείρηση μετά την κυκλοφορία του, ώσπου να επιστρέψει στη μουσική κάνα χρόνο μετά και να γνωρίσει επιτέλους σχετική επιτυχία στα 70s).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και με όσους ακροατές δεν τους ενδιαφέρει η φτωχή ηχητική ποιότητα του internet και προτιμούν φυσικό αντίτυπο αντί ψηφιακού αρχείου (που επιπρόσθετα είναι μόνο ένα ίχνος σε ένα σκληρό δίσκο που μπορεί άμεσα να σβυστεί); Ξέρετε, δεν ακούνε όλοι μουσική από ψείρες κινητού ή καβουρδιστηριοηχεία laptop ή PC. Υπάρχουν και ορισμένοι που τα στερεοφωνικά τους δεν τα έχουν για να παίζουν mp3 ή στην καλύτερη flac. Ή που επιθυμούν το αντικείμενο ακρόασής τους να μπορεί να έχει κάποια αξία, μεγαλύτερη ή μικρότερη.

      Επίσης το παράδειγμα με τους Velvets, είναι παντελώς άστοχο. Το ζήτημα όπως δεν είναι πόσο πούλησαν, αλλά σε πόσες κόπιες εκδόθηκε αρχικά από την εταιρία (και ας έμειναν στο ράφι).

      Νομίζω ότι ο αρχικός σχολιαστής αναφέρθηκε στο ελαχιστότατο πλήθος των 50. Δεν νομίζω να τον απασχολούσε να σχολιάσει αν ήταν πχ 200. Σε τέτοια νούμερα μεγεθών δεν μιλάμε για "πωλήσεις". Κρίμα λοιπόν, ως καλλιτέχνης, να υποτιμάτε την αξιόλογη δουλειά σας έτσι.

      Διαγραφή
    2. > Και με όσους ακροατές δεν τους ενδιαφέρει η φτωχή ηχητική ποιότητα του internet και προτιμούν φυσικό αντίτυπο αντί ψηφιακού αρχείου (που επιπρόσθετα είναι μόνο ένα ίχνος σε ένα σκληρό δίσκο που μπορεί άμεσα να σβυστεί);

      Βλακείες αντεπιστημονικές (λογικό, οι περισσότεροι είναι άσχετοι με ακουστική, θεωρία επεξεργασίας σημάτων, κλπ). Μερικοί λοιπόν μπερδεύουν το "ψηφιακό" ή το "internet" με το "χαμηλής πιστότητας αρχείο".

      Τα φυσικά μέσα (βινύλιο, CD, DVD, SACD, 2-inch tape, κλπ) έχουν συγκεκριμένα στάνταρντς πιστότητας.

      Στα ψηφιακά αρχεία μπορείς να τα αυξήσεις όσο γουστάρεις. Μπορείς να έχεις 32-bit floating point και 192Khz sampling rate ή και παραπάνω (όσο δηλαδή και το DAW στο studio στο οποίο γράφτηκαν ψηφιακά τα "φυσικά σου αντίγραφα").

      Υπάρχουν εταιρίες (και μουσικοί) που δίνουν αρχεία ψηφιακά αντάξια και καλύτερα κάθε SACD (που και αυτό ψηφιακό αρχείο είναι, απλά σε δισκάκι αντί σε σκληρό δίσκο ή USB). Στο καλώδιο και στα ηχεία, τα ίδια 0 και 1 καταλήγουν.

      Ιδιαίτερα όσοι ακούνε ηχογραφήσεις πριν του 90, που έγιναν με αναλογικά μέσα και σε συνθήκες πιστότητας (σήμα προς θόρυβο, παραμόρφωση, isolation, wow/flutter κλπ) πολύ χειρότερα από ότι δίνει και το φθηνότερο 24/96 στούντιο σήμερα, και μιλάνε μετά για τα κακά ψηφιακά αρχεία, είναι παντελώς άσχετοι.

      (Η κασσέτα πληρφοριακά, η γνωστή των 80s, είναι χειρότερη και από 96kbps mp3 σε δυναμική περιοχή, παραμόρφωση, κλπ).

      Όποιος γουστάρει βινύλιο, κασσέτα, CD, για το συλλεκτικό του φυσικού αντικειμένου, η επειδή του αρέσει ως αντικείμενο, μέσα, αλλά όποιος λέει για υπεροχή ως προς τον ήχο, ας πάρει κανένα καλό σύστημα να κάνει σύγκριση ή ας περάσει από κανένα ΤΕΙ, δεν λέω πανεπιστήμιο, και ας μην εμπιστεύεται τα placebo αυτιά τους σαν κάποιους που ορκίζονταν στο καλό που τους έκανε το νερό του Καματερού.

      > Το ζήτημα όπως δεν είναι πόσο πούλησαν, αλλά σε πόσες κόπιες εκδόθηκε αρχικά από την εταιρία (και ας έμειναν στο ράφι).

      Αυτό έχει σημασία;!! Γιατί, ποιόν ενδιαφέρουν οι κόπιες που έμειναν στο ράφι;

      Μια εταιρία μπορεί να τυπώσει και εκατομμύρια, και μάλιστα όχι στο ράφι, αλλά να τα πουλήσει κι όλας, και να είναι μαλακίες καραμπινάτες.

      Διαγραφή
    3. > Από το bandcamp μια χαρά ακούς. Πολύ καλύτερα από κατεβασμένο mp3.

      Τεχνικά, bandcamp και κατεβασμένο mp3 δεν έχουν καμμία διαφορά (ουσιαστικά και αυτό mp3 είναι, σε streaming αντί για πλήρες download).

      Εκτός αν μιλάμε για mp3 της πλάκας από το 2001 (κακοριπαρισμένα και χαμηλού bitrate). Τα mp3 σήμερα είναι έως και 320 kbps και συχνά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το 16/44.1 FLAC καν.

      Από τα περισσότερα mp3 μάλιστα έχει μικρότερο bit rate το streaming, για προφανείς λόγους (να γλυτώνουν το κόστος bandwidth οι εταιρίες).

      Διαγραφή
  3. Από το bandcamp μια χαρά ακούς. Πολύ καλύτερα από κατεβασμένο mp3. Κοτσάρεις και ένα dac στο στερεοφωνικό σου και είναι σα να ακούς από cdplayer. Ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις πειραματικών άλμπουμ που βγαίνουν σε λίγα cdr νομίζω ότι δεν τίθεται θέμα. Τωρα αμα είσαι συλέκτης και θελεις το item, τότε ακόμα καλύτερα που είναι λίγα τα αντιτυπα.

    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή