Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

CHiCKN φοβερή μπάντα, εκπληκτικά κομμάτια!!

Το πρώτο φερώνυμο άλμπουμ των CHiCKN (Άγγελος Κράλλης κιθάρες, σύνθια κρουστά κ.λπ., Ευάγγελος Ασλανίδης κρουστά, Παντελής Καρασεβδάς κρουστά), που κυκλοφόρησε εσχάτως από την Inner Ear, είναι οπωσδήποτε ένα από τα καλύτερα rock της χρονιάς. Εννοώ τού rock που παίζεται από έλληνες μουσικούς, του ελληνικού ροκ – τα υπόλοιπα, εδώ και τώρα, δεν μας απασχολούν. Οι CHiCKN λοιπόν προσφέρουν ένα double LP, με διάρκεια που αγγίζει τα 70 λεπτά, επικαιροποιώντας ένα ερώτημα, που, έτσι κι αλλιώς, πάντα θα το βρίσκουμε μπροστά μας.
Μπορεί να υπάρξει rock, που να μην στηρίζεται ηχητικώς στα late sixties-early seventies; Δεν χρειάζεται ν’ απαντήσουμε… αλλά ας το ξαναπούμε. Φυσικά και OXI. Αν δεν διδαχθείς κοιτάζοντας πίσω, στο παρελθόν, δεν μπορείς να υπάρξεις ούτε ως «παρόν», ούτε, πολύ περισσότερο, ως μέλλον. Αυτό οι CHiCKN το ξέρουν… λαμβάνοντας τα μέτρα τους. Όμως αρκεί και μόνο να το ξέρουν (οι CHiCKN ή όποιοι άλλοι); Όχι. Θα πρέπει, συγχρόνως, να υπάρχει και τσαγανό. Συνθετικό τσαγανό, όραμα αισθητικό, ικανότητες παικτικές, παραγωγής κ.ά., προκειμένου το νέο να έχει θέση στη ροή της ιστορίας όχι ως φτωχός συγγενής, αλλά ως κάτι ισοδύναμο με το χθες – ή σχεδόν… Αυτό, τέλος πάντων, που καταφέρνουν με άνεση τα τραγούδια των CHiCKN
Διάβασα διάφορα για το συγκρότημα τον τελευταίο καιρό, από ’δω κι από ’κει, είχα ακούσει κι ένα-δυο κομμάτια στο YouTube, και μπορώ να πω πως… κακώς έπραξα ό,τι έπραξα. Κυρίως, γιατί σχημάτισα μια γνώμη, που την αναθεώρησα αμέσως μετά… με το πρώτο-πρώτο άκουσμα (τού 2LP). Οι CHiCKN δεν έχουν μια τυπική σχέση με το progressive rock – έτσι τουλάχιστον όπως εκείνο παιζόταν από τις βρετανικές μπάντες π.χ. στις αρχές του ’70. Δεν ξέρω, μάλιστα, αν έχουν σχέση και με το neo-prog, των ninenties και πέραν αυτών – καθώς κι αυτό πολύ χλωμό το βλέπω. Θέλω να πω πως το γκρουπ είναι χιλιόμετρα μπροστά από ’κει όπου, χοντρικώς, βρίσκεται μια μπάντα που θέλει ν’ ακούγεται «προοδευτικά». Γι’ αυτό κι εγώ, επίσης χοντρικώς, θα πω πως το άλμπουμ έχει περισσότερο σχέση με μια σύγχρονη… ψυχεδελικότητα, με μιαν ανατροπή δηλαδή και «διαστρέβλωση» των υφιστάμενων από παλαιά σχετικών κανόνων, παρά με μια «προοδευτικότητα». Τα sixties βαραίνουν πιο πολύ, εννοώ, στις μουσικές των CHiCKN, όπως κι ένας γερμανικός kraut απόηχός τους (τύπου Gila), παρά τα seventies (του τυπικού, κιθάρα-όργανο-κιθάρα, progressive). Έτσι, και με μια δόση… επικινδυνότητας, να πούμε πως ο ήχος των CHiCKN οφείλει πολλά στους early Pink Floyd, στους Doors, μα και στους Van der Graaf Generator – κι ας μην φαίνεται εκ πρώτης το τελευταίο, αν και κάπου-κάπου φαίνεται (“Prelude on Mary”). Επίσης σε κάτι… δευτερεύοντα συγκροτήματα (το… μάτι τους, για όσους υποστηρίζουν κάτι τέτοιο), όπως ας πούμε τους Ginger Baker’s Air Force, για να μην αναφερθώ και στην αφρικάνικη επέκτασή τους, τους Blo (και το τραβήξω, δίχως να υπάρχει λόγος).
Οι CHiCKN δουλεύουν πολύ το κρουστό section και καλά κάνουν. Μάλιστα, οι ρυθμοδομές που αναπτύσσουν στο άπιαστο “Modular prayer (Reprise)” π.χ. είναι αδιανόητες για ελληνικό συγκρότημα (γουστάρω σόλο ντραμς ρε φίλε!), ου μην αλλά και για ξένο… Και όσον αφορά στο… κάποτε, τότε μόνο με τους Jade Warrior θα μπορούσα (παράταιρα) να τους συγκρίνω – αν και νομίζω πως οι Εγγλέζοι, σήμερα, θα έτρωγαν τη σκόνη τους.
Αν υπάρχει ένα ζήτημα με το άλμπουμ των CHiCKN αυτό έχει να κάνει με το γεγονός πως όλα τα κομμάτια –που κινούνται από το «φοβερά», μέχρι το «εκπληκτικά»… ή το ανάποδο– δεν ηχούν σε μια σειρά. Ενώ, μεμονωμένα, είναι «γαμάτα», όλα μαζί, το ένα μετά το άλλο, δεν δένουν όπως θα άρμοζε σ’ ένα τέτοιο ψάξιμο (που έχει επιχειρηθεί). Για να το πω απλά. Νομίζω πως η συμβολή των Baby Guru (παίζουν και οι τρεις) δεν βοηθά πάντα με τις ενοργανικές πινελιές προς αυτή την… ολοκληρωτική και τέλεια ρυθμισμένη πομπώδη κατεύθυνση, που έχουν διαλέξει για την πάρτη τους οι CHiCKN. Και για να το πω ακόμη πιο απλά. Θα τους ήθελα τετράδα, μ’ έναν πολύ γερό μπασίστα (για τέταρτο μέλος). Θα έκαναν θαύματα…
Όχι πως και τώρα δεν κάνουν!
Μεγάλοι οι CHiCKN! Πολύ σπουδαία τα κομμάτια τους! Χίλια μπράβο!
Επαφή: www.inner-ear.gr
 

21 σχόλια:

  1. Καιρό έχει να με εκπλήξει μια μπάντα τόσο ευχάριστα, πόσο μάλλον μια Ελληνική. Ομολογώ ότι Pink Floyd ήταν το πρώτο που μου'ρθε κατά νου όταν άρχισε το κομμάτι και ειδικά μέχρι το 3:30. Μετά... γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον (ακόμα ακούω). Σίγουρα ψυχεδελικοί, με επιρροές, αλλά και πολλά δικά τους στοιχεία. Μπράβο, πάντα τέτοια! Πάω ν'ακούσω κι άλλα κομμάτια.
    Μιας και το ανέφερες Φώντα, πιστεύω είναι πια δύσκολο να υπάρξει αυθεντικό "progressive" με την πάλαι ποτέ σημασία της λέξης, μέχρι και οι ήχοι κατσαρολικών έχουν ηχογραφηθεί. Μένει να εκπλαγούμε φυσικά (ευχάριστα πάντα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. φοβερος δισκος ,εμενα μου θύμισαν τους purple overdose ,αλλα αυτο ειναι δικο μου θεμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για άλλη μία φορά ελληνικές μπάντες δείχνουν πόσο δυνατές ειναι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μήπως θα 'ταν καλύτερα να κατούραγε και λίγο;

    Μ.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοίταξε να δεις, εγώ προσωπικά έχω κατουρημένες κάτι τέτοιες… αποψάρες.

      Διαγραφή
    2. E, ναι! Αποθεώνουμε τον καθένα που έπιασε κιθάρα και είχε και 5-6 φίλους να περιτριγυρίζουν τον wannabe rock star! αν εξαιρέσεις 4-5 μπάντες δεν ξεπέρασαν τα σύνορα δημιουργώντας ιστορία, αφήνοντας αποτύπωμα. Αλλά τι να κάμει και η πτωχή Ελλάς, όπως και τα τέκνα που ασχολούνται με το ροκ και τα συναφή; Δε γίνεται να είναι όλοι στο Uk και το USa να κάνουνε καριέρα John Peel.
      Εδώ ανακάλυψαν τον Κοματσιούλη, δε μου φταίει ο άνθρωπας κάτι, και μας τρελάνανε, ενώ απο το live του δεν έχουμε δει, διαβάσει κάτι! Φυσικά, η τσαμπατζαρία έχει και τα όρια της.
      με ευχαριστίες για τη φιλοξενία,
      Γιάννης aka the John "Snow" από Αλεξ/πολη ορμώμενος

      Διαγραφή
    3. Γιάννη Χιονιά από την ΑλεξαΝΤρούπολη (δεν μου φταίει η πόλη κάτι) είσαι μεγάλος βλάκας.
      Άμα δε γουστάρεις το ελληνικό ροκ να μας αδειάσεις τη γωνιά και να μην ξαναπατήσεις στο δισκορυχείον.
      Και για το live του Κοματσιούλη, στο οποίο πήγα θα γράψω άμεσα –μην ανυσηχείς–, απλώς καθυστέρησα λίγο λόγω άλλων προτεραιοτήτων.
      Νομίζεις ότι κωλώνω ρε ζώον; Ή πως θα ντραπώ να πω πως ήταν ένα καταπληκτικό live;

      Α και που ’σαι… ορμώμενε. Εμείς δε μεγαλώσαμε με John Peel. Μεγαλώσαμε με Πετρίδη, Ζήλο, Βάιο και Πητ Κωνσταντέα. Άιντε, μαλακοκάβλη.

      Διαγραφή
    4. Καλά ρε John, αλήθεια τώρα, είσαι θιασώτης του ροκ (δεν ξέρω, αλλά για να σχολιάζεις, μάλλον είσαι) και δε σ'άρεσε, έστω τεχνικά, αυτή η μπάντα?!
      Μήπως παραέχεις μεγάλη ιδέα για οτιδήποτε ξένο και υποβαθμίζεις τα Ελληνικά? Όχι ότι είσαι η εξαίρεση, μάλλον η πλειοψηφία, αλλά είναι κρίμα να μην αναγνωρίζονται ΠΡΑΓΑΜΑΤΙΚΆ καλές (το λιγότερο) και Ελληνικότατες προσπάθειες! Κρίμα, αυτό μόνο.

      Διαγραφή
    5. Και μιας και ανέφερες τον Α. Ζήλο να σου και μια συνέντευξη στο LIFO. Παλιές καλές εποχές...

      http://www.lifo.gr/print/athinaioi/119786

      Διαγραφή
  5. Εμείς δε μεγαλώσαμε με John Peel. Μεγαλώσαμε με Πετρίδη, Ζήλο, Βάιο και Πητ Κωνσταντέα.
    ------

    Αυτό ειναι και το δράμα μας...

    Μ.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δράμα περνάς εσύ - και μάλιστα ατελείωτο. Και ψάξε να δεις τι σου φταίει.

      Διαγραφή
  6. Ok Damian δεν το δημοσιεύω το σχόλιό σου (όπως μου ζήτησες).

    Συμφωνώ με την αρχική παρατήρησή σου.
    Για το «δύσκολα» όχι όμως. Δεν νομίζω πως υφίσταται τέτοιο θέμα.
    Υπάρχει μιαν αντίληψη για κάποια πράγματα, που την έχουμε συζητήσει κιόλας (και με την οποία δεν διαφωνώ 100%).
    Δεν μπορώ να πω περισσότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χαίρομαι. Ευχαριστώ πολύ. Σου κάνω δώρο ένα link με αρχείο εκπομπών του J.Peel (χα χα)

    http://theperfumedgarden.blogspot.gr/p/blog-page_22.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωραία πράματα!
      Μένω στο πρώτο.
      Χθες άκουγα Alan Bown Set.
      Στην Ελλάδα είχε παίξει ο Κωνσταντέας, στο "Στούντιο 13", Alan Bown (στα 80s).
      Θυμάμαι ακόμη το κομμάτι.
      Ήταν το "Pyramid" από το "Listen".

      Διαγραφή
  8. Εκπομπές από το '67! Καλή προσπάθεια δε συμφωνείς; Εδώ υπάρχει αρχειακό υλικό από εκπομπές του παρελθόντος; Ξέρει κανένας σύντροφος τίποτα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Απλά, ωραία και κατανοητά. http://www.mic.gr/record-review/chickn-chickn

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για τα μειονεκτήματα του άλμπουμ των CHiCKN έγραψα πρώτος εγώ. Και όταν ο Καραμπεάζης γράφει…

      «Τα τραγούδια των Chickn (γιατί επιπλέον των παραπάνω, η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε ικανής ροής στον δίσκο, ΟΠΩΣ ΟΡΘΑ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΤΑ ΑΠΟΤΙΜΟΥΝ ΘΕΤΙΚΑ, καθιστά άστοχο το να τα αντιμετωπίζουμε σαν σύνολο υπό την έννοια του ολοκληρωμένου άλμπουμ)»…

      εννοεί εμένα.

      Εμένα δεν μ’ ενοχλεί, λοιπόν, το ότι δεν υπάρχει καλή ροή στο άλμπουμ – το θεωρώ δευτερεύον (για την περίπτωσή τους) και κάτι που εύκολα διορθώνεται. Είδα, βλέπω, τα κομμάτια τους κατά μόνας. Και σαν «κατά μόνας» δεν έχω ακούσει καλύτερα μέσα στο 2016 (τουλάχιστον από την ελληνική σκηνή).

      Διαγραφή
  10. Μιλαμε για την διαφορα μεταξυ "album" και "LP".Κατα τη γνωμη μου λοιπον ωραιο album που θα μπορουσε με μικρες παρεμβασεις να ειναι και σπουδαιο LP.
    Δημητρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εκτός κάποιων χοντρών (και κλασικών πια) εξαιρέσεων νομίζω πως τα μονά LP είναι πιο περιεκτικά.
      Η απλή βινυλιακή φόρμα (στο ροκ) είχε αυτό το καλό. Να πεις ό,τι θες να πεις σε 30-40 λεπτά. Δεν χρειάζεσαι παραπάνω.
      Το θέμα όμως με τους CHiCKN είναι πως αν έκαναν μονό LP, στην παρούσα φάση, μπορεί να άφηναν κάποια πολύ καλά (ή και φοβερά) κομμάτια τους απ’ έξω. [Εννοώ πως το “Modular prayer (Reprise)”, που είναι το καλύτερο του δίσκου, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το χρησιμοποιούσαν!].
      Προσωπικά, δεν πιστεύω πως υπάρχει αδιάφορο κομμάτι στο άλμπουμ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν αντί για 2LP είχαμε μονό LP θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα (εξάλλου δεν θα ξέραμε τι απουσίαζε).
      Για μένα, όπως το έγραψα και στην ανάρτηση (προς το τέλος), αλλού είναι το ζήτημα.

      Διαγραφή