ΝΤΕΜΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ οι Εβραίοι, η χούντα και ό,τι άλλο… μέρος ΙΙ

Έγραψα σε προηγούμενο post, την Τετάρτη, πως ο Ντέμης Ρούσσος φαίνεται πως έδωσε εκείνη τη συναυλία στο Ισραήλ, τον περασμένο μήνα (είχα αναρτήσει και την αφίσα της), μην… υπακούοντας στην επιστολή τής Ιντιφάντα, που προσπαθούσε να τον αποτρέψει από κάτι τέτοιο· από τη στιγμή, μάλιστα, που είχε υπογράψει την επιστολή διαμαρτυρίας, για τα 60χρονα του ισραηλινού κράτους. Τελικά, όμως, η συναυλία δεν εδόθη. Να τι λέει ο ίδιος ο Ντέμης Ρούσσος σε σχετική απάντησή του στο περιοδικό εφ (του Φεστιβάλ Αθηνών) τεύχος 20, 24/6/2010, στην Κατερίνα Κόμητα (οι σ.σ. δικές μου). (Και οι "νεόπλουτοι" της Γιουγκοσλαβίας άκουγαν Ντέμη Ρούσσο...)
«Δεν την έκανα, και να σου πω καλύτερα μετά από όλα όσα συνέβησαν. Τώρα στην επιστολή που λέτε, εγώ απάντησα επίσης με ανοιχτή επιστολή, λέγοντας ότι ο Ντέμης Ρούσσος τραγουδάει για τον απλό κόσμο, γιατί η μουσική είναι ένα φάρμακο. Θεωρώ ότι ο απλός Εβραίος δεν έχει καμία σχέση με όσα κάνει η κυβέρνησή του (σ.σ.: την οποίαν όμως ψηφίζει), όπως και ο απλός Παλαιστίνιος δεν έχει καμία σχέση με τα πράγματα που κάνουν οι δικοί του ηγέτες (σ.σ.: δεν γίνεται να βάζουμε στην ίδια ζυγαριά τους κατακτητές με τους απάτριδες). Απλώς, όπως παντού στον κόσμο έτσι κι εδώ, οι άνθρωποι πληρώνουν τον έλεγχο που θέλουν να έχουν πάνω τους οι κυβερνήσεις. Αυτή είναι η ιστορία, και το γράμμα της Ιντιφάντα δεν έπαιξε καθόλου ρόλο στην απόφασή μου να μην πάω στο Ισραήλ. Δεν πήγα, γιατί ο Εβραίος οργανωτής δεν με πλήρωσε. Και να σου πω κάτι, καλύτερα. Το Ισραήλ δεν είναι καθόλου μέσα στα σχέδιά μου. Πάντως αυτό που συνέβη (σ.σ. εννοεί τη δολοφονική επέμβαση του ισραηλινού στρατού στο τουρκικό σκάφος) με στενοχώρησε πάρα πολύ, και εδώ, εντός παρενθέσεως, θα πρέπει να σου πω ότι συνέβαλα με τον όβολό μου σε αυτό το καράβι· έδωσα χρήματα χωρίς να δώσω το όνομά μου».Και κάτι ακόμη από την ίδια συνέντευξη σχετικά με το «Ντρίνκι ντρίνκι μάνα μου». Λέει ο Ρούσσος: «Το τραγούδι που περιέχει το ‘ντρίνκι ντρίνκι μάνα μου’ είναι το ‘Velvet mornings’ σε μουσική δική μου και στίχους ανθρώπων από το εξωτερικό (σ.σ. στο δισκάκι γράφει Λάκης Βλαβιανός και R. Constantinos, ο γνωστός αιγύπτιος, με ελληνική ρίζα, παραγωγός Alec Constantinos, δεν γράφει "Ντέμης Ρούσσος"). Αυτό λοιπόν το τραγούδι όπως και το “Souvenirs” (σ.σ. το “From souvenirs to souvenirs” βγήκε το ’75) μου τα ζήτησε η Μαρινέλλα να τα τραγουδήσει στα ελληνικά. Της απάντησα ‘κούκλα μου πάρ’τα· εγώ εσένα σε θαυμάζω, είσαι καταπληκτική τραγουδίστρια, να τα πάρεις να τα τραγουδήσεις, να τα κάνεις ό,τι θέλεις’. Πράγματι, η Μαρινέλλα τα τραγούδησε με στίχους ελληνικούς, το νόημα των οποίων ήταν τελείως διαφορετικό από αυτό των αγγλικών. Το ‘Velvet mornings’ ήταν ένα ρομαντικό ταργούδι αγάπης, ενώ οι στίχοι που έβαλαν οι Έλληνες ήταν κάπως πολιτικοί, αντιχουντικοί. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, όταν ήρθα να τραγουδήσω στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν το 1974, να κοντέψω να βρω τον μπελά μου από τους χουντικούς, που είχαν πιστέψει ότι τα λόγια αυτά, τα αντιχουντικά, τα είχα γράψει εγώ». Επειδή δεν είμαι 100% σίγουρος πως τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λέει ο Ρούσσος, λέω δυο λόγια παραπάνω. Οι στίχοι, που έγραψε ο Πυθαγόρας για το “Velvet mornings” (1973) έλεγαν: «Πώς την λένε την φωτιά που καίει/ πώς την λένε την γλυκιά πληγή/ το αγόρι μου αγάπη τηνε λέει/ μα η μάνα μου με κλαίει/ που κλαίω την αυγή(…) Πώς το λένε το ζεστό το χέρι/ που μαχαίρι πάνω μου κυλά/ το αγόρι μου πίκρες θα μου φέρει/ κι η μάνα μου το ξέρει/ αλλά δεν μου μιλά». Υπάρχει περίπτωση αυτοί οι στίχοι να θεωρήθηκαν αντι-χουντικοί; Απεναντίας, οι ελληνικοί στίχοι (του Πυθαγόρα επίσης) από το “My reason” (1972), το οποίο τραγούδησε κι αυτό η Μαρινέλλα, έλεγαν: «που πάνε εκείνα τα παιδιά/ της θύελλας και του βοριά/ που πέθαιναν για λευτεριά/ που πάνε;/ Τα πήρανε οι συννεφιές/ οι θάλασσες και οι στεριές/ τα αστροπελέκια κι οι φωτιές/ που πάνε;/ Πού πάνε οι σταυραετοί/ που πολεμούσαν γελαστοί/ φονιά, φασίστα και ληστή/ πού πάνε;» και όπως αντιλαμβάνεστε συνδέονταν άμεσα με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Με τη διαφορά ότι τα τραγούδια αυτά, που βγήκαν σε 45άρι το οποίο γράφει στην ετικέτα "1973", υπάρχει περίπτωση να κυκλοφόρησαν πριν από την εξέγερση. Αν είναι έτσι, τότε ο λόγος του Πυθαγόρα είναι απολύτως προφητικός – ασχέτως αν ο ίδιος γράφοντας για «παιδιά» μπορεί να εννοούσε τους στρατιώτες της Αλβανίας ή τους αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ...
Όπως έχω ξαναγράψει, οι καλλιτέχνες, συνήθως, είναι οι τελευταίοι που θυμούνται ημερομηνίες και, βασικά, θέλουν στρίμωγμα, για να θυμηθούν κάτι παραπάνω...Τα τραγούδια που φαίνονται στη φωτογραφία είναι αυτά που ακούστηκαν χθες το βράδυ στο Ηρώδειο (μαζί με το κλου “Que sera, sera”, το οποίο τραγούδησαν μαζί ο Ντέμης Ρούσσος με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη).