Συνήθως έτσι γίνεται. Ψάχνεις για κάτι στο σπίτι και πέφτεις πάνω σε κάτι άλλο, που δεν το ψάχνεις, αλλά υπάρχει λόγος να το ανασύρεις. Ειδικώς, αν έχεις πράγματα ακόμη και πάνω απ’ το κεφάλι σου – όχι ατάκτως ερριμμένα (όχι σωρούς), αλλά έτσι τυχαίως τοποθετημένα, ώστε να είναι αδύνατον να θυμηθείς τι έχεις και σε ποιο σημείο ακριβώς –, κάθε απόπειρα «ανασκαφής» αποκλείεται να μη σε φέρει μπροστά κι από ένα τετελεσμένο. Βρήκα λοιπόν έναν παλιό κατάλογο πώλησης δίσκων (και βιβλίων) της Recommended Records, από το φθινόπωρο του ’87, ένα από τα πρώτα mail-orders, που έπεσαν ποτέ στα χέρια μου.Θα πρέπει να πω πως οι κατάλογοι, τα mail-orders, οι λίστες πώλησης δίσκων με συνόδεψαν, έντονα, για περισσότερο από μια δεκαετία. Οι παλαιότεροι ξέρουν για τι ακριβώς μιλάω. Ήταν η προ-internet εποχή, όταν μπορούσες να προσεγγίσεις δίσκους από το εξωτερικό (όντας σπίτι σου) με τα χίλια ζόρια. Ειδικώς στη δεκαετία του ’80 ήταν θρίλερ η αποστολή χρημάτων έξω (ποτέ δεν ήξερες πότε ακριβώς θα έφθαναν στον προορισμό τους, δια της νομίμου οδού), κι εν πάση περιπτώσει κάθε παραγγελία αποκτούσε αίφνης μία «χιτσκοκική» διάσταση, η οποία ενίοτε κατέληγε σε φιάσκο· ιδίως, αν αποφάσιζες να επιλέξεις… έτερες μεθόδους. Ή τα χρήματα δεν έφθαναν, ή έφθαναν λιγότερα, ή τα δέματα χάνονταν, ή έρχονταν ανοιγμένα κ.ο.κ. Γενικώς, ρουλέτα. Στη δεκαετία του ’90 τα πράγματα κάπως καλυτέρεψαν. Αλλά, όταν πλησίαζε η ώρα για να καλυτερέψουν έτι περισσότερο πλάκωσε το internet (ebay, gemm, paypal κ.τλ.) και διέλυσαν – ευτυχώς να πω; – τα πάντα.Η Recommended Records είχε ιδρυθεί το 1978 από τους Chris Cutler και Nick Hobbs, κατορθώνοντας μέσα σε λίγα χρόνια να πιάσει κορυφή όσον αφορά στο πλασάρισμα του avant rock στα υποψιασμένα (ας τα πω έτσι) ακροατήρια. Δεν ήταν μόνον οι δικές της παραγωγές (πρώτες εκδόσεις και επανεκδόσεις) αλλά και οι διανομές progressive άλμπουμ από διάφορες χώρες του κόσμου, δίνοντας έτσι, εγκαίρως, μία «παγκόσμια εικόνα» της rock (αλλά και της jazz και improv) κοινότητας· η οποία κοινότητα, ορισμένες φορές, διαπνεόταν από τα ίδια αισθητικά και πολιτικο-κοινωνικά χαρακτηριστικά. Μην ξεχνάμε την πορεία του Cutler μέσα στη βρετανική Αριστερά και βεβαίως την πρωτοκαθεδρία του στο Rock In Opposition· βασικά, την απόπειρά του να δημιουργηθεί και να στηριχθεί ένα rock με, φύσει και θέσει, προοδευτικά γνωρίσματα.
Έτσι, στον κατάλογο της Recommended (λέω ν' ακολουθήσουν posts και γι' άλλους καταλόγους στο μέλλον) θα μπορούσε να βρεις βιβλία του Cutler και του Noam Chomsky και φυσικά άλμπουμ των Faust, Slapp Happy, Art Zoyd, Sun Ra, Wha Ha Ha, After Dinner, Kalahari Surfers, Art Bears, Cassiber, Etron Fou Leloublan, La 1919, Tenko, Conventum, Captain Beefheart, Van Dyke Parks, Soft Machine, Pere Ubu, John Zorn, Robert Wyatt, This Heat, Magma, Zao, Oskorri (τους Βάσκους, που τους άκουσα πολλά χρόνια αργότερα) διάφορα ηλεκτρονικά και concrete και πάνω απ’ όλα – κι αυτό είναι εντελώς προσωπικό που θα γράψω – τους πολυαγαπημένους μου Iconoclasta, από την Nueva Santa Maria της Πόλης του Μεξικό. Ένα γκρουπ που το έμαθα από τον Cutler (όπως και κάμποσα άλλα ακόμη) κι εξακολουθεί να μου κινεί το ενδιαφέρον.
Κι αυτό είναι το πρώτο τεύχος του (Τhe) Re Records Quarterly (May 1st, 1985), που συνόδευε το LP "Re Records Quarterly, Vol.1, no.1". Στο άλμπουμ οι Steve Moore, Lars Hollmer, Chris Cutler/Lindsay Cooper, 5uu's, Joseph Racaille, The Lowest Note, Adrian Mitchell, Kalahari Surfers, Mission Impossible, Stefano Delu, Mikolas Chadima και στο περιοδικό άρθρα του Chris Cutler ("Phil Ochs and Elvis Presley"), του Steve Moore ("The recording studio as a musical instrument"), του Robert Wyatt ("Thoughts of wheelchairman R.W.") και άλλων. Μου το θύμισε ο Φρικτός Νάνος.
Γεια σου Φώντα και χρόνια πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους θυμάμαι αυτους τους καταλόγους και πιθανότατα να εχω κάποιον, αντε βρές τον τώρα.
Υπηρχε και ενα ψιλο-fanzine-εντυπάκι αν θυμάμαι καλα με αναφορές στο RIO μέσα στους δίσκους τους, καπως ετσι εμαθα τους Red Noise και τους Etron Fou και μετα ολους τους αλλους. Εχω τυχει σε ιστορική στιγμη αρχές 80 στο Jazz Rock του Καραποστόλη στη Βησσαρίωνος,εισαγωγή απο Αγγλία,με Ζήλο και Δασκαλόπουλο σαν τα κοράκια απο πάνω, ανοίγουνε τις κουτες και πριν βάλουν τιμές τα παιδια του μαγαζιου βουτάω μια μοναδική κοπια Art Bears, και δεν την αφήνω απο τα χέρια μου.
"Ρε δωστο μας να βάλουμε τιμη" να μου φωνάζουνε ,να με κυνηγάει ο Αργύρης,"παρε Henry Cow" να του λέω, πολυ γέλιο.
Τελικά εφυγα με το Valentines Suite και για 18 χρονων πολυ μου ηταν.
Καλημέρα Φρικτέ Νάνε και χρόνια πολλά. Μάλλον μιλάς για τα booklets (δηλαδή τι booklets – ολόκληρα περιοδικά ήταν) που υπήρχαν μέσα στις συλλογές Re Records Quarterly· έχω 5-6 από δαύτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το “Valentine Suite” δε σηκώνω κουβέντα, που λέμε. Ο (αισθητικός) ορισμός του progressive rock. Μπορεί ν’ ακούσαμε χιλιάδες πράγματα έκτοτε, αλλά τέτοιο άλμπουμ δεν ξαναβγήκε.
Φώντα εννοω εντυπα μεσα στα εξώφυλλα και στους δίσκους της Recommended, εκτός και αν δε θυμάμαι καλά.Θα με βάλεις να ψάξω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Valentine Suite ? Δισκάρα.Αλλα τοτε πιο πολύ αγνωστο, αρα ερεθιστικό ηταν το ονομα του Fred Frith και το τι παίζανε ολοι αυτοι στο Winter Songs.
Και τα Re Records Quarterly μέσα στα εξώφυλλα των αντίστοιχων δίσκων ήταν. Δεν κυκλοφορούσαν ξεχωριστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι πως όταν είχα αγοράσει το “Valentyne Suite” (mid 80s) είχα πάρει μαζί και το «γουρούνι» των Blodwyn Pig. Και τα δύο, τότε, μου φαίνονταν άγνωστα. Δεν είχα διαβάσει τίποτα και πουθενά γι’ αυτά.
Ναι, τα LPs της Recommended στις αρχές του 80 είχαν mail order newsletters, συνήθως ένα Α4 φωτοτυπημένο καταλογάκι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μου θύμισες Φώντα με τους καταλόγους. όλα τα ανταλλακτήρια από Σύνταγμα μέχρι Ομόνοια με είχαν μάθει τη 10ετια του 80. Βλέπεις τότε για να βγάλεις επιταγή σε Τράπεζα σου ζήταγαν invoice και σε ξέσκιζαν και στο φόρο.
Καλή Χρονιά παίδες.
Κοίταξα εν τάχει μερικά LP της Recommended, που έχω σε πρώτη ζήτηση (κάτι Art Bears, κάτι Henry Cow, κάτι Slapp Happy, ακόμη κι ένα Stormy Six με το αυτοκόλλητο πίσω…), αλλά δεν βρήκα κανένα insert τέτοιου τύπου. Πιθανώς κάτι να βρω, με κανένα βαθύτερο ψάξιμο. Αν και απ’ ό,τι βλέπω, από τις δικές μου κόπιες, μάλλον τα… τρώγανε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘρίλερ, spacefreak. Βιβλίο γράφουμε γύρω από το τι τραβάγαμε, στα 80s, όταν θέλαμε να πληρώσουμε για κανένα LP της προκοπής, από το εξωτερικό.
Ακουσα μερικα απο αυτα που αναφερονται παραπανω και ειναι ενα προς ενα διαμαντια.
ΑπάντησηΔιαγραφήισως σε ενδιαφερει
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.openculture.com/2012/03/the_alan_lomax_music_archive_now_online.html