Τo “A Week Ago Today” [Prophone Finnish Jazz/ Naxos, 2011] είναι μία φινλανδική παραγωγή, με ελληνικό όμως ενδιαφέρον, αφού συμμετέχει σ’ αυτήν παίζοντας hammond ο Γιώργος Κοντραφούρης. To 58λεπτο άλμπουμ, που υπογράφεται και από τους τέσσερις μουσικούς που παίρνουν μέρος στην ηχογράφηση, δηλαδή τον αμερικανό σαξοφωνίστα Dayna Stephens, τον σουηδό(;) ντράμερ Andre Sumelius, τον φινλανδό κιθαρίστα Teemu Viinikainen και βεβαίως τον George Kontrafouris, που έχει στην ευθύνη του και τις μπασογραμμές, είναι ένα κλασικό στον ήχο του soul-jazz κατασκεύασμα, επί του οποίου ηγούνται, από κοινού, και οι τέσσερις οργανοπαίκτες.
Ακούγοντας, για παράδειγμα, συνθέσεις όπως το “Doctor Wong’s bird song” αντιλαμβάνεσαι αμέσως πώς λειτουργεί η ομάδα. Μπάσο-ντραμς σε πλήρη ρόλο, κι από πάνω με σειρά εμφανίσεως το τενόρο του Stephens (έχει παίξει με Carlos Santana, Kenny Barron, Roy Hargrove, Tom Harrell, Quincy Jones, Stevie Wonder, Freddie Hubbard, Oliver Lake…), η κιθάρα του Viinikainen (έχει παίξει με Perko-Pyysalo, Eero Koivistoinen, Olli Ahvenlahti... και στην πατρίδα του θεωρείται top) και φυσικά το hammond του Κοντραφούρη, πριν επανακάμψουν όλοι λίγο πριν το τέλος. Το “The ritual and the blues”, μοναδική σύνθεση τού έλληνα οργανίστα στο άλμπουμ, είναι ό,τι ακριβώς λέει ο τίτλος της. Ένα blues παλαιάς (sixties Blue Note) κοπής, με όλους τους μουσικούς να έχουν τα μέρη τους και τον Κοντραφούρη να επιδίδεται σ’ ένα ωραίο σόλο. Περαιτέρω, το “Paterson falls” και κυρίως το “Our world” – αμφότερα συνθέσεις του Stephens – με το slow τέμπο του, τις ωραίες παρεμβάσεις τού Sumelius (παίξιμο με σκουπάκια), και τα διαπεραστικά γεμίσματα του οργάνου, είναι κομμάτια πρώτης γραμμής που ανεβάζουν ακόμη περισσότερο το δίσκο.Πριν μερικά χρόνια είχα συναντηθεί με τον Γιώργο Κοντραφούρη· δηλαδή έχουμε συναντηθεί κι άλλες φορές, αλλά τότε είχαμε το χρόνο ώστε να του προτείνω για σχολιασμό μερικά κομμάτια (δικής μου επιλογής), αποκαλύπτοντάς του από την αρχή ονόματα και τίτλους. Ο ίδιος μου είχε ζητήσει το… τεστ να είναι blindfold, γιατί έτσι θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον…
1. “Samba de verao” από το “Impuls o!” [Equipe, 1964] των Βραζιλιάνων Os Catedraticos
Γ.Κ. Πολύ groovy άκουσμα. Μου άρεσε. Θυμίζει Lalo Schifrin. Δεν ξέρω αν είναι. Σαν τεχνοτροπία θα μπορούσε να είναι Shirley Scott, αλλά δεν είναι. Βέβαια είναι ένα καθαρό κομμάτι για χάμοντ, υπό την έννοια ότι ο οργανίστας παίζει απλά τη μελωδία, όπως θα μπορούσε να την παίζει μια φυσαρμόνικα ή κάποιο άλλο όργανο. Δε χρησιμοποιεί τα μπάσα δηλαδή. Δεν το λέω υποτιμητικά. Είναι πολύ καλό. Ποιοι είναι;
Φ.Τ. Είναι οι Βραζιλιάνοι Catedraticos. Οργανίστας είναι ο Eumir Deodato, που έκανε αργότερα τη fusion καριέρα στην Αμερική. Τέτοιον ήχο όμως δεν ξαναέβγαλε ποτέ.
2. “Pavane” από το “Befour” [RCA, 1970] των Βρετανών Brian Auger & The Trinity
Γ.Κ. Παρότι δεν έχω ακούσει τη συγκεκριμένη εκτέλεση, ξέρω ποια είναι η σύνθεση και μάλλον μαντεύω και τον οργανίστα. Είναι η “Pavane” του Gabriel Faure από τον Brian Auger.
Φ. Τ. Ακριβώς.
Γ.Κ. Μου αρέσει ο Auger. Είναι από τους σπουδαιότερους οργανίστες στο χώρο του ροκ κι έχω ακούσει πώς παίζει και με τους Trinity και με τους Oblivion Express. Αν κι εμένα από αυτή τη σκηνή η μεγάλη μου προτίμηση είναι ο Keith Emerson.
Φ.Τ. Ξέρω κάποιους που ακούνε φανατικά τζαζ, και που, από το ροκ, γουστάρουν πολύ τον Emerson – ιδίως στο “Tarkus”. Δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκουν… Πλάκα κάνω.
3. «Θάλασσα πλατειά» από το «Χορεύετε με την Ορχήστρα του Γεράσιμου Λαβράνου» [Polydor, 1964/65] (σ.σ. όταν συνομιλούσα με τον Γιώργο Κοντραφούρη δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμη το σχετικό CD στο Jazz & Τζαζ)
Γ.Κ. Μου θυμίζει Hugo Montenegro, Esquivel… space age pop δηλαδή. Πολύ καλό. Δεν ξέρω αν είναι κομμάτι παλιό ή σύγχρονο, γιατί και αυτή η μουσική έχει κάνει ένα comeback τα τελευταία χρόνια.
Φ.Τ. Είναι η ορχήστρα του Γεράσιμου Λαβράνου.
Γ.Κ. Δεν εκπλήσσομαι. Τον γνωρίζω τον Γεράσιμο Λαβράνο και τέτοιες μουσικές υπήρχαν διάσπαρτες, τότε, στο ελληνικό σινεμά. Βέβαια λίγες απ’ αυτές έφθασαν στη δισκογραφία. Ήταν άλλη εποχή. Υπήρχαν άλλες ανάγκες. Όμως τη μουσική πρέπει να την κρίνεις γι’ αυτό που είναι και όχι για το τι συμβολίζει. Οι έλληνες μουσικοί δεν υπολείπονταν αναγκαστικά. Ξέρω για αρκετούς εκείνη την εποχή που βάδιζαν στο δικό τους δρόμο – κι ένας απ’ αυτούς ήταν ο Λεβ, ένας πιανίστας που έκανε, τότε, πρωτότυπα πράγματα. Δεν ξέρω αν υπάρχει τίποτα δικό του ηχογραφημένο.
Φ.Τ. Υπάρχουν κάποια πράγματα, αλλά κι εγώ δεν ξέρω αν διασώθηκε κάτι από ’κείνη τη σπουδαία, όπως λένε, ορχήστρα του με Λέανδρο Κοκκόρη, Κώστα Σεϊτανίδη, Ίωνα Αλεξιάδη κ.ά.
4. “Something strange” από το “Face to Face” [Blue Note, 1961] του Baby Face Willette
Γ.Κ. Baby Face Willette. Ο Grant Green είναι στην κιθάρα, ο Fred Jackson στο τενόρο, ο Ben Dixon στα ντραμς.
Φ. Τ. Διάνα! Είπα να διαλέξω κάτι από τα λιγότερο προβεβλημένα πρόσωπα της Blue Note για να… θολώσω τα νερά, αλλά τζίφος.
Γ.Κ. Ο Willette είναι από τους αγαπημένους μου οργανίστες. Κι αυτό γιατί ενώ ήταν σύγχρονος του Jimmy Smith, είχε ένα διαφορετικό σέτιν απ’ αυτόν. Έπαιζε χωρίς μπασίστα εννοείται, αλλά είχε τενόρο. Το κομμάτι είναι καταπληκτικό.
Θεός ,αφου βρήκε τον Baby Face Willette με τη μία.Τον Deodato απο τη πρώτη περίοδο του,ειναι πολυ δύσκολο να τον αντιληφθεί κάποιος.Τα της CTI ειναι πιο ανιχνεύσιμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Κοντραφούρης ακούει δίχως παρωπίδες (jazz, rock, κλασική, folk, «μέταλλο», ό,τι θέλεις). Κάτι που, μέσες-άκρες, φαίνεται και στις μουσικές του. Πολύ ξεχωριστός. Και στην κουβέντα ακαταπόνητος.
ΑπάντησηΔιαγραφή....το μοναδικο μουσικο ειδος που αναφερεις και ειναι σε εισαγωγικα και με διαφορετικο εξελληνισμενο τροπο γραφης(θυμασαι τη συζητηση για ΤΗΝ Rock?) ειναι το HEAVY METAL,σταματα επιτελους αυτον τον αδυσωπητο πολεμο που εχεις ανοιξει με ολους τους Metal Βrothers γιατι πολυ συντομα θα μας βρεις μπροστα σου...ΤΗΕ DEFENDERS OF THE FAITH ARE SCREAMING FOR VENGEANCE κυριε Τρουσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗΕAVY METAL KID
Υ.Γ....ωραιος δισκος το A Week Ago Today,''Formulaic'' που λενε οι φιλοι μας οι ''Ξενοι'' αλλα με μοντερνο ηχο και οπτικη...
Έλα ρε Heavy Metal, δεν το περίμενα αυτό από ’σένα. Με στενοχώρησες. Ρε το «μέταλλο» φανερώνει αγάπη και προσωπική οικειότητα με το είδος, και φυσικά μπήκε σε εισαγωγικά όχι για να υποτιμηθεί, αλλά επειδή υπάρχουν μέταλλα… μεταλλικά και μέταλλα μουσικά. Είναι εξάλλου μία έκφραση που την χρησιμοποιώ πολλά χρόνια τώρα, στο στυλ «άκουσες κανένα καλό ‘μέταλλο’ ρε». Μ’ αυτή την έννοια. Ουδεμία σχέση με «τη rock». Πώς το σκέφτηκες αυτό; Απορώ…
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέφτεις έξω και με τους «ξένους», που μου τους βάζεις σε εισαγωγικά για να μου τη βγεις. Σε πληροφορώ λοιπόν πως, προσωπικώς και από θέση, έχω σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια να χρησιμοποιώ τη λέξη «ξένος» (εδώ κολλάνε τα εισαγωγικά), αντικαθιστώντας την με την «αλλοδαπός» (κι εδώ κολλάνε, πάντα για γραμματικούς λόγους, τα εισαγωγικά).
....κυριολεκτικα στο παρα πεντε και με ενα ''ριχνω σταχτη στα ματια'' ελιγμο γλιτωσες το μενος εκτομμυριων μεταλλαδων,ας ειναι...θα σε παρακολουθουμε στενα παντως εκτος αν σαν ενδειξη
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλης θελησης /μεταμελειας μας πεις αν υπαρχει (δισκογραφημενη βεβαιως βεβαιως) προσπαθεια Ελληνα καλλιτεχνη να πειραματιστει (κυριως) με την φωνητικη τεχνη οπως ο Phil Minton ας πουμε η ο David Hykes η ο ''δικος μας'' Demetrio Stratos,υπαρχει κανεις? (το μεγαλο Πανταζειο Ερωτημα...)
''ΜΕΤΑΛΛΟ''
Άκουσε να δεις φίλε, για να τελειώνουμε. Δε γουστάρω το ύφος των συγκεκριμένων σχολίων σου. Τη μία με απειλείς – το λαμβάνω σαν πλάκα βεβαίως, αν και δεν έχω λόγο να το κάνω – την επομένη με ειρωνεύεσαι. Νομίζεις ότι απολογούμαι, ότι «ελίσσομαι» (από τι άραγε;) και άλλα τέτοια φαιδρά. Θέλεις να πεις κάτι ουσιαστικό; Πες το στα ίσια και μην πουλάς μούρη. Άσε τις περιπλοκάδες. Επιχειρώ να σε πάρω στα σοβαρά – κι έτσι σε αντιμετωπίζω έως τώρα. Μη με οδηγείς να δεχθώ ότι έχω κάνει λάθος.
ΑπάντησηΔιαγραφή....εισαι απιστευτος ,παω να κανω πλακα και συ βλεπεις ασυμμετρες απειλες και παπαριες και τελος παντων δε καταλαβα σε ποιο σημειο σου πουλαω μουρη(????) χαλαρωσε λιγο και μη το παιζεις και τοσο ακαδημαικη μορφαρα,τελικα μου φαινεσαι λιγο χαζουλης ρε συ Φωντα,δικια μου μαλακια που σε πηρα στα σοβαρα over and out!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΙΑΤΣΟΣ (HEAVY METAL)
Γιάννη Κανιάτσε, πλάκα κάνει κάποιος μόνο με τους φίλους του και όχι με ανθρώπους που δεν γνωρίζει. Είμαι πολύ χαλαρός, όταν αντιμετωπίζω το ίδιο χαλαρούς σχολιαστές, αλλά δεν μπορώ να είμαι χαλαρός σε σχόλια που ακούγονται «κάπως». Σου λέω ότι «πουλάς μούρη» επειδή λες εξυπνάδες. Ως ανταπόδοση αυτού, εσύ θεώρησες σωστό να ξεφύγεις εντελώς. «Ασύμμετρες απειλές», «παπαριές», «ακαδημαϊκή μορφάρα», «χαζούλης»… Τι πράγματα είν’ αυτά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος πάντων. Μου πήρε λίγο καιρό (ως χαζούλης), αλλά κατάλαβα.