ΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗΣ 1927-2011

Ρίχνοντας μια ματιά στη φιλμογραφία του Ντίνου Κατσουρίδη, έτσι όπως παρατίθεται αυτή στον imdb.com γράφω δυο λόγια για μερικές από τις ταινίες του.
1. Είμαι Αθώος (1960)
Βαρετή, αν και προσεγμένη μεταφορά στα καθ’ ημάς της Υπόθεσης Ντρέιφους. Την είχα δει παλαιά (στην τηλεόραση φυσικά). Δεν θα την ξαναέβλεπα σήμερα.
2. Έγκλημα στα Παρασκήνια (1960)
Την πρώτη φορά που είδα την ταινία θυμάμαι πως δεν είχα σκεφτεί (υποθέσει) το δολοφόνο (Χρήστος Τσαγανέας). Το καλύτερο ελληνικό νουάρ και ασυζητητί (κατ’ εμέ) η ωραιότερη και αρτιότερη ταινία του Κατσουρίδη. Εξπρεσιονιστικά χρώματα, άψογη κινηματογράφηση της ιστορίας του Μαρή, μοναδική διαχείριση του σασπένς, σκοτεινή ατμόσφαιρα, εξαιρετικές ερμηνείες ακόμη και από τους δεύτερους ρόλους (Γκίκας Μπινιάρης, Δήμος Σταρένιος). Φυσικά, στα ατού κι η μουσική του Πλέσσα.3. Ο Κος Πτέραρχος (1963)
Λογικώς, γυρίζεται την ίδιαν εποχή με τον «μπακαλόγατο» (με το δίδυμο Κώστας Δούκας – Κώστας Χατζηχρήστος να πρωταγωνιστεί κι εδώ). Ο Κατσουρίδης έχει βρει, φαίνεται, το κουμπί του Χατζηχρήστου παίρνοντας από ’κείνον ακόμη μία καλή… υποκρισία. Κωμωδία των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου είναι ο «Κος Πτέραρχος», άρα οι ατάκες περισσεύουν. Ευχάριστη ταινία, κομμένη στα δύο – στην πόλη (το καλύτερο μέρος) και στο χωριό (το κατώτερο) –, δίχως όμως τη ζούρλα της επομένης.
4. Της Κακομοίρας (1963)
Όταν είχα πρωτοδεί αυτή την ταινία, κάπου στα μέσα του ’80, δε μου άρεσε καθόλου. Τη θεωρούσα εντελώς χοντροκομμένη, μπαλαφάρα σχεδόν. Αργότερα την εξετίμησα, αρχικώς ως ένα ερμηνευτικό, αυτοσχεδιαστικό κατόρθωμα του Χατζηχρήστου και βεβαίως ως μία πέρα για πέρα αυθεντική κωμωδία ηθών, ρεαλιστική απεικόνιση ενός κόσμου εκτός χρόνου. Κατά έναν όχι παράδοξο τρόπο, όσο θα απομακρύνεσαι από την πηγή της, τόσο εκείνη (η ταινία) θα φωτίζει περισσότερο.
5. Οι αδίστακτοι (1966)
Πιθανώς, η πιο μεστή κινηματογραφημένη ιστορία του Νίκου Φώσκoλου, αν και δεν απουσιάζουν οι υπερβολές και οι σεναριακές απιθανότητες. Η ταινία, παρότι φαίνεται διχασμένη ανάμεσα στο αστυνομικό δράμα και το κοινωνικό μελόδραμα, ισορροπεί (όσο ισορροπεί) λόγω σκηνοθεσίας, παραμένοντας ένα σοβαρό δείγμα λαϊκού κινηματογράφου του ’60. Εξαιρετικό το τραγούδι των Γιάννη Μαρκόπουλου-Δημήτρη Χριστοδούλου Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός (από Καζαντζίδη-Μαρινέλλα-Κούρκουλο) και κορυφαία η ολιγόλεπτη παρουσία του Γιάννη Βογιατζή στο ρόλο του ντετέκτιβ.
6. Ο Θανάσης, η Ιουλιέττα και τα Λουκάνικα (1970)
Από τις χειρότερες ταινίες του Θανάση Βέγγου.
7. Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές (1970)
Ο Βέγγος γκαρσόνι, ο Ζανίνο ταβερνιάρης. Στην ταβέρνα μαύρος (γιαλαντζί) χορεύει με το “Fire” του Hendrix (υποτίθεται δισκάκι από juke-box). Ακούγονται τα εξής: «να μου ζήσεις black» (από πελάτη), «χειροκρότησα τη μαύρη Άφρικα» (από πελάτη), «τι επιθυμεί η μαύρη ήπειρος;» (ο Βέγγος), «επειδή τον βρήκαμε μαύρο να του τα χρεώσουμε μαύρη αγορά;» (ο Βέγγος ως γκαρσόνι), «δηλαδή τι μου παριστάνεις τώρα, το Λουμούμπα;» (ο Ζανίνο, ως αφεντικό). Ν’ αναζητήσω την (μη) πολιτική ορθότητα στα περί… μαυρίλας ή θα με πείτε υπερβολικό;
8. Τι Έκανες στον Πόλεμο Θανάση; (1971)
Δεν είμαι fan της λεγόμενης «ποιοτικής» στροφής του Θανάση. Προτιμώ τον Θανάση του πρώτου μισού των 60s («Τύφλα Να’χει ο Μάρλον Μπράντο», «Θα Σε Κάνω Βασίλισσα»), τον πρώτο «πράκτορα», το «Τρελλός, Παλαβός και Βέγγος»…
9. Θανάση, Πάρε τ’ Όπλο Σου (1972)
… ξεχωρίζω, πάντως, από την εν λόγω στροφή την παρούσα ταινία, που βγάζει περισσότερη ανθρωπιά και περισσότερη τρέλα από την προηγούμενη, έχοντας στα ατού της κι ένα από τα πιο ακατανόητα(;) φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου μας. Πιθανώς (δηλαδή σίγουρα), ο καλύτερος ρόλος για τον Αντώνη Παπαδόπουλο.