VALIA CALDA ελληνική τζαζ στη Λόντρα

Πριν λίγο καιρό έλαβα από τη Ρόδο ένα άλμπουμ/mini-CD (διάρκειας 27 λεπτών) του καινούριου συγκροτήματος Valia Calda. Υπήρχαν και στην δεκαετία του ’90 κάποιοι Βάλια Κάλντα, αλλά τούτοι οι καινούριοι δεν έχουν ουδεμία σχέση με τους παλαιότερους (που γράφονταν με ελληνικά στοιχεία). Όπως μου επεσήμανε σ’ ένα μικρό σημείωμα ο κοντραμπασίστας του γκρουπ Θοδωρής Ζιάρκας: «Η Valia Calda είναι ένα καινούριο συγκρότημα με βάση το Λονδίνο. Παίζουμε μουσική έντονα επηρεασμένη από την παραδοσιακή μουσική της Ελλάδας, την τζαζ και τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Έχουμε κάνει πολλές εμφανίσεις στην Αγγλία, κάποιες από τις οποίες συμπεριλαμβάνουν το Royal Albert Hall στο πλαίσιο συναυλιών του BBC Proms (ηχογραφήθηκε και αναμεταδόθηκε από το BBC Radio 3), καθώς και την παρουσία μας στο London Jazz Festival 2014».

Οι Valia Calda αποτελούνται από τα αδέλφια Ζιάρκα (τον Θοδωρή και τον κιθαρίστα Νίκο), ενώ άλλα μέλη του γκρουπ είναι ο Rob Milne μπάσο κλαρίνο, φλάουτο, ο Sam Warner τρομπέτα και ο Gaspar Sena ντραμς – στην ολοκλήρωση της ηχογράφησης πήραν ακόμη μέρος ο τρομπονίστας Tom Green, o Αλέξανδρος Μίαρης σύνθια (που, λογικώς, είναι ο frontman των Electric Litany) και ο Saul φωνητικά.

Το υλικό του συγκροτήματος αποτελείται από διασκευές παραδοσιακών θεμάτων και από πρωτότυπα tracks. Το CD ανοίγει με το “Epirus Suite”, μιαν ενοποιημένη άποψη των γνωστών μας ηπειρώτικων «Καίγομαι και σιγολιώνω» και «Κοντούλα λεμονιά». Η μπάντα αντιμετωπίζει με γνώση και σέβας, εναρμονίζοντας χωρίς αισθητικές υπερβολές, και αυτοσχεδιάζοντας σεμνά πάνω στις μελωδίες. Θα μπορούσε να είχε άλλο ένα μέρος η σουίτα, ας πούμε το «Μαχαίρι μαυρομάνικο», ώστε να μοιάζει περισσότερο ολοκληρωμένη, αλλά ok (δεν είναι και τόσο σημαντικό αυτό). Το “Ornette in space” είναι σύνθεση του Θοδωρή Ζιάρκα και είναι εξαιρετικό. Ο τίτλος… «Ο Ορνέτ Κόουλμαν στο διάστημα» δεν ξέρω αν παραπέμπει σε κάτι πολύ ειδικό και συγκεκριμένο, όμως σε κάθε περίπτωση προϊδεάζει για ’κείνο που θ’ ακολουθήσει. Η σύνθεση αναπτύσσεται στηριγμένη σε μια μελωδική ελευθερία, ενώ και η αρμονική δομή της θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως παραπέμπει στις πρακτικές του Coleman. Στο “Neda” πάντως ακολουθούνται πιο… ethnic-jazz-fusion κατευθύνσεις, με το φλάουτο του Rob Milne να πρωταγωνιστεί στο πρώτο μέρος της σύνθεσης και με την κιθάρα του Νίκου Ζιάρκα να αναλαμβάνει στην πορεία τα πρωτεία. Το “Nocturne”, που ολοκληρώνει το CD, αποτελεί διασκευή του κρητικού παραδοσιακού «Ξύπνησε αστέρι τ’ ουρανού». Άκουσα στο YouTube μια παλιά εκδοχή του τραγουδιού από τον Θανάση Σκορδαλό… και αν αυτή είχαν κατά νου οι Valia Calda πριν ξεκινήσουν να διασκευάζουν τότε μπορώ να πω πως της άλλαξαν, με τη σωστή έννοια, τα φώτα. Το τέμπο του τραγουδιού έχει χαμηλώσει, η μελωδία έχει «απλώσει», ενώ και η εναρμόνιση δεν παραπέμπει επ’ ουδενί σε κρητικό άσμα, αλλά σε κάτι άλλο – απροσδιόριστο σε πρώτη φάση. Δεν είναι η εισαγωγή με τα ηλεκτρονικά και τα εφφέ, αλλά και η ερμηνεία του Θόδωρου Ζιάρκα, που ακούγεται περιέργως ιδιωματική, δίνοντας μία άλλη διάσταση στο τραγούδι. Πραγματικά πολύ δουλεμένη διασκευή, χωρίς ίχνος μεταπρατισμού και με ξεχωριστή, δικής της αφήγηση.

Περιμένω τα επόμενο βήμα των Valia Calda…

Επαφή: www.valiacaldaproject.com

τι συμβαίνει με τη νέα κυβέρνηση;

Ο πολιτικός χρόνος έχει τις δικές του νόρμες και αρχές. Βασικά έχει τη δυνατότητα, ή μάλλον του παρέχεται η δυνατότητα να μετατρέπει το χθες σε μια μακρινή ανάμνηση και το προχθές σ’ ένα κομμάτι της προϊστορίας.

Την προηγούμενη Κυριακή συνέβη κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί – και μ’ αυτό θ’ ασχοληθεί, σίγουρα, ο ιστορικός χρόνος. Ένα… ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα (αυτό σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ τέλος πάντων) πρώτεψε με μεγάλη διαφορά στις εθνικές εκλογές, σχηματίζοντας κυβέρνηση.

Μέσα σε πέντε μέρες ο πολιτικός χρόνος εξαφάνισε αυτό το σημαντικό γεγονός για την εποχή μας («σημαντικό» τόσο σε εθνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο), «κατάπιε» και το γεγονός πως η κυβέρνηση που προέκυψε δεν είναι τελικά μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά μια κυβέρνηση με… κορμό την Αριστερά, στηριγμένη σ’ ένα κόμμα-υποστήλωμα που κινείται δεξιότερα της Δεξιάς, φέρνοντάς μας, τάχιστα, μπροστά σε ορισμένα γεγονότα που αναδίνουν, δυστυχώς, μια μυρωδιά τετελεσμένου. 

Θα μπορούσε οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο κόσμος που δεν ψήφισε το συγκεκριμένο κόμμα, αναγνωρίζοντας, όμως, τη διάθεσή του να εφαρμόσει μιαν «άλλη» πολιτική, να ανακράξουν όλοι μαζί: «σας παρακαλούμε, αφήστε μας λιγάκι να το χαρούμε»; Όχι. Απ’ ό,τι φαίνεται όχι.

Είναι πολύ σημαντικό μία κουρασμένη ελληνική κοινωνία, να μπορεί να πανηγυρίσει κάτι, οτιδήποτε (ακόμη και την ελπίδα μιας κάποιας αληθινής φιλολαϊκής πολιτικής), δίχως να αναγκάζεται διαρκώς να αναδιπλώνεται – να ζει μονίμως μ’ ένα κόμπο στο στομάχι. 

Έτσι, μία νέα κυβέρνηση και μάλιστα της Αριστεράς, όφειλε και οφείλει, αυτές τις πρώτες ημέρες, να ενεργεί, εμφανώς, κυρίως στο επίπεδο του συμβόλου, αφού κάθε άλλη απόπειρα, μπερδεμένη μέσα στη σπουδή τού… «ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε», την αφοπλίζει από καίριες δυνατότητες. Και αναφέρομαι στον τρόπο να πράξεις όσα ουσιαστικά υποστηρίζεις μέσα από μια διαδικασία… λάου-λάου, με μια μέθοδο, εν πάση περιπτώσει, που να υπακούει σ’ ένα χρονοδιάγραμμα διαχείρισης της έξωθεν αντίδρασης.

Αντί, λοιπόν, να μείνουμε στα συμβολικά, αλλά ουσιαστικά (τον πολιτικό όρκο, την απομάκρυνση των κιγκλιδωμάτων από τη Βουλή, την κατάργηση της «ειδικής» αστυνόμευσης στην περιοχή των Εξαρχείων κ.λπ.), σε κάποιες ενέργειες δηλαδή που δεν έχουν ουδένα πολιτικό κόστος και κυρίως δεν προκαλούν, άνευ σχεδίου και αιτίας, τους… απ’ έξω θεσμικούς ή τις «αγορές», βιώνουμε έναν βερμπαλισμό (υπουργικών) προθέσεων, που είναι εν πολλοίς ανεξήγητος. Λες και θα κατηγορήσει ο κόσμος την κυβέρνηση, αν δεν πράξει όσα υποσχέθηκε μέσα σε πέντε μέρες!

Σε τελευταία ανάλυση δεν βρισκόμαστε πια σε προεκλογική περίοδο. Οι άνθρωποι αυτοί, που επέλεξε ο ελληνικός λαός, πλέον κυβερνούν και οφείλουν, αντί να «επικοινωνούν» το πρόγραμμά τους (το διαβάσαμε, το ακούσαμε, το καταλάβαμε βρε αδελφέ), να έχουν ένα σαφές χρονοδιάγραμμα αποφάσεων και προτεραιοτήτων. Το έχουν; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. 

Από την εμπειρία μου, δουλεύοντας κι εγώ με ομάδες ανθρώπων για έναν κοινό σκοπό (όπως όλοι μας εξάλλου), διαπίστωσα το πλέον προφανές. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τον συντονισμό. Από την «κοινή γραμμή». Από τη διοχέτευση του μερικού στο γενικό. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται μέσα από προσωπικές στρατηγικές, που αγνοούν το σύνολο. Αυτό το ξέρουν πρώτοι-πρώτοι οι προπονητές των ομαδικών αθλημάτων – του ποδοσφαίρου ας πούμε. Πώς, με ποιον τρόπο, θα «φτιάξεις ομάδα», αν ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει; Πώς θα απαλλάξεις τους νέους παίκτες σου, από την τροχοπέδη της… άγνοιας κινδύνου; Και αν στο ποδόσφαιρο ένας «άψητος» τερματοφύλακας μπορεί να κατεβεί μέχρι το κέντρο, παίζοντας μπακότερμα, για να σουτάρει με σκοπό το γκολ, αφήνοντας την ίδιαν ώρα ακάλυπτη την εστία του, το κακό μπορεί να είναι μεγάλο για την ομάδα του, αλλά, τέλος πάντων, είναι μικρό για την κοινωνία! Ένας πολιτικός όμως;

Το λάθος της κυβέρνησης, αυτές τις πρώτες μέρες της ύπαρξής της, πέραν ενός γενικότερου αποσυντονισμού, που είναι διακριτός δια γυμνού οφθαλμού και που προσπάθησε ο νουνεχής αντιπρόεδρος Γιάννης Δραγασάκης να κρύψει το βράδυ της Τετάρτης κάτω απ’ το χαλί, είναι η κουβέντα που άνοιξε για τις (μη) ιδιωτικοποιήσεις. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, για να εξαντλείται σε πομφόλυγες – είναι από εκείνα που καίνε και εμάς, τον κόσμο, τους πολίτες αυτής της χώρας (που δεν θέλουμε να βλέπουμε τα πάντα ξεπουλημένα), αλλά και τους δανειστές (που προσδοκούν, ως γνωστόν, να καρπωθούν οτιδήποτε προκύπτει ως έσοδο από τις αποκρατικοποιήσεις).

Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Η κατρακύλα του χρηματιστηρίου, το τράβηγμα του χαλιού από τους «οίκους αξιολόγησης», τα νέα ύψη των spreads, το κόστος δανεισμού των τριετών ομολόγων (μάλιστα των τριετών) που έφθασε στο θεό, δεν συνέβησαν επειδή βγήκαν τα σίδερα μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, ούτε γιατί… θα προσληφθούν οι καθαρίστριες (που πρέπει να προσληφθούν, δίχως να γίνει «θέμα» όταν συμβεί). Είναι γιατί θίχτηκαν τα συμφέροντα των δανειστών – και τούτο όχι γιατί πράξαμε κάτι, αλλά επειδή προτιθέμεθα να πράξουμε! Οι λεπτοί χειρισμοί όλων των υποθέσεων, από τις πιο απλές μέχρι τις πιο σύνθετες, είναι ίδιον εκείνων που σκέπτονται… πράττοντας ενδεχομένως και τα προκλητικά, δίχως κατ’ ανάγκην να προκαλούν. Δεν είναι εύκολο, κι εν πάση περιπτώσει δεν το είδαμε. Εύχομαι να το δούμε…

Στην ίδια κατηγορία, των «συμφερόντων των δανειστών», ανήκει και το θέμα που προέκυψε με τις «κυρώσεις» στη Ρωσία – αν και στην αρχή άλλα διαφάνηκαν σε σχέση με τη στάση της κυβέρνησης και άλλα, εν τέλει, μας προέκυψαν…

OJRA & KIRITCHENKO ουκρανικά παγανιστικά

Παράξενα τραγούδια από την Ουκρανία περιέχει το CD “A Tangle Of Mokosha” [The Lollipoppe Shoppe/Nexsound, 2010] των Ojra & Kiritchenko. Πώς παρουσιάζονται εντός; Ως… “authentic Ukrainian folk songs of pagan and christian origins, mostly from eastern part of Ukraine”. Μάλιστα. Σαφές, όσον αφορά στο τι λέγεται, λιγότερο σαφές όσον αφορά στο τι ακριβώς εννοείται.  

Ξεκινώντας από το δικό μου (και πολλών άλλων υποθέτω) μειονέκτημα να μην αντιλαμβάνομαι το περιεχόμενο των στίχων, λέω, εκ πρώτης, πως το άκουσμα, ως άκουσμα, δεν μας είναι «ξένο», αν αναλογιστούμε το τι έχει φθάσει στ’ αυτιά μας τα τελευταία 20-25 χρόνια… από την Σαβίνα Γιαννάτου πρώτα-πρώτα. Εννοώ πως στην περίπτωση των Ojra & Kiritchenko εκείνο που προέχει είναι η κατάδειξη ενός τρόπου τραγουδίσματος θρησκευτικής, παγανιστικής προέλευσης (βάσει των όσων διαβάζουμε στο cover) και από ’κει και πέρα η μέθοδος ενσωμάτωσής του στα σημερινά αισθητικά καθέκαστα. Υπάρχουν «μπροστά», λοιπόν, τα γυναικεία φωνητικά και «πίσω» όλη εκείνη η παραδοσιακή και ηλεκτρονική ενοργάνωση, που παρέχει στο άκουσμα μιαν αρχική αντισυμβατική όψη. Ο Andrey Kiritchenko κάνει, επί τούτου, πολύ καλή δουλειά όσον αφορά στη διαχείριση των ποικίλων επιτόπιων εγγραφών, ενώ και με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών μεταφέρει το ακρόαμα ένα βήμα «πιο πέρα» – στο weird, που οικοδομούν χρόνια τώρα οι Φινλανδοί της Fonal, οι Βρετανοί της folktronica (άκου τους Tuung) και διάφοροι άλλοι… Ιταλοί, ας πούμε, που παραλλάσσουν ευφυώς τα «γκρεκάνικα».

Οι Ojra & Kiritchenko, που δεν είναι ντούο αλλά συγκρότημα αποτελούμενο εκ των Halyna Breslavets φωνή, kazoo, Natalka Dudynska βιολί, Petro Yuha sopilka (ευθύαυλος) dvoyanka (διπλό φλάουτο), κιθάρα Yurko Yefremov μπάσο, dulcimer, drymba (άρπα των σαγονιών), bayan, buhay (είδος ντραμ), kalimba και Andrey Kiritchenko ηλεκτρονικά, field recordings, harmonica, κρουστά, έχουν προφανώς την πλήρη εικόνα της σχετικής παράδοσης (του τόπου τους), και αυτήν ακριβώς επιθυμούν να αναμορφώσουν, παρουσιάζοντας ένα άγριο και υποβλητικό folk, που μπορεί να άρχεται από τους Comus (όπως, ίσως, πουν ορισμένοι), ακολουθώντας όμως το δικό του δρόμο. (Τα κομμάτια “Luli-luli”, “Dva holuby” και “Na yordantsi” εκεί προς το μέσον του CD είναι άπαικτα. Ειδικώς το δεύτερο ακούγεται σαν στοιχειωμένο “Ederlezi”). 

 Επαφή: www.lollipopshop.de, www.nexsound.org, www.recordisc.wordpress.com

LAWRENCE ENGLISH + WERNER DAFELDECKER ήχοι της Ανταρκτικής

Φαίνεται πως για όλα υπάρχει πρώτη φορά, κι εγώ, εξ όσων νομίζω και θυμάμαι, πρώτη φορά ακούω μουσική ηχογραφημένη σε βάσεις τις Ανταρκτικής (Marambio, Esperanza), και μάλιστα μουσική πειραματική, την οποίαν διαχειρίζονται ο Αυστραλός (μάλλον) Lawrence English και ο Αυστριακός Werner Dafeldecker. Τις ηχογραφήσεις τους, υπό τον τίτλο “Shadow of the Monolith” αποτυπώνει σε βινύλιο (300 αντίτυπα) μία ελληνική εταιρεία, η Holotype Editions, που μας έδωσε πριν λίγο καιρό και το LP της Δανάης Στεφάνου. Κι αυτό είναι οπωσδήποτε μια είδηση…

Το “Shadow of the Monolith” περιλαμβάνει τέσσερα tracks ανά πλευρά, τα οποία ηχογραφήθηκαν στον Νότιο Πόλο το 2010, για να τα επεξεργαστούν οι δύο πειραματιστές στο Brisbane (Αυστραλία) λίγο αργότερα. Το έργο τους είναι εντυπωσιακό, υπό την έννοια πως παρατίθεται μία «πλήρης» αφήγηση της φύσης και της ζωής σ’ έναν απομονωμένο τόπο, που σε κάνει ανά διαστήματα να τα χάσεις. Το λέω επειδή άκουσα τη συγκεκριμένη ηχογράφηση με ακουστικά –γενικώς δεν ακούω με ακουστικά, θέλω ο ήχος να γεμίζει το δωμάτιο, αλλά μερικές εγγραφές ταιριάζουν περισσότερο σ’ αυτήν την κάπως… περιοριστική ακρόαση– ένα γεγονός εν τέλει που με βοήθησε να αντιληφθώ κάτι από την μοναδικότητα του χώρου (πολύ περισσότερο θα έλεγα, από τις φωτογραφίες ή τα ντοκιμαντέρ που σχετίζονται με την Ανταρκτική και που κατά καιρούς έχω παρακολουθήσει ). Ο ήχος έχει αυτή τη δυνατότητα. Να σε μεταφέρει νοερώς οπουδήποτε και μάλιστα χωρίς την πιεστική συμβολή της εικόνας, μεγεθύνοντας τη φαντασία και υποβάλλοντας ταυτοχρόνως ένα κλίμα (εν προκειμένω) αποξένωσης και φόβου. Η μουσική των English και Dafeldecker το πράττει. Πλέει μέσα σ’ ένα επίβουλο περιβάλλον, συνδυάζοντας ήχους της ανταρκτικής πραγματικότητας από τη μια μεριά και της μεταστοιχείωσής της σε κάτι άλλο (στο στούντιο πια) από την άλλη.  Το οριστικό αποτέλεσμα αναλόγως του σημείου από το οποίο εκκινεί ο καθείς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «κοσμογονικό», «αρχέγονο», «τελετουργικό», «καθαρτήριο», «σκοτεινό» κ.λπ.

Δεν ξέρω αν ήταν το αναμενόμενο, αλλά μετά τις απανωτές ακροάσεις του “Shadow of the Monolith” έβαλα στο πικάπ το “Eskimo” των Residents. Και καθώς κυλούσαν οι πρώτες νότες από το “The Walrus Hunt” ένιωσα να ξαναβγαίνω στο φως…

Επαφή: www.holotype-editions.com

ΝΤΕΜΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ το βιβλίο για τις δίαιτες

Είναι γεγονός πως το σωματικό βάρος στην καλλιτεχνική πορεία του Ντέμη Ρούσσου έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. Πάνω σ’ αυτό, και στον τρόπο ντυσίματος που εκείνο επέβαλε, στηρίχθηκε το image του καλλιτέχνη και κατ’ επέκταση η μεγαλειώδης (κυριολεκτικά και μεταφορικά) εικόνα του.

Παρά ταύτα ήταν το βάρος, και πάλι, εκείνο που γύρισε κάποια στιγμή τούμπα την καριέρα του. Αποτέλεσε τροχοπέδη όχι μόνον της θαυμαστής ποπ πορείας του, αλλά και της φυσιολογικής, καθημερινής ζωής του.
Υπήρχε σοβαρός λόγος ο Ντέμης Ρούσσος να αδυνατίσει… και αυτή τη φάση της ζωής του περιγράφει ο ίδιος στο βιβλίο του (γραμμένο με τη βοήθεια της φωτογράφου Véronique Skawinska) «Αδυνατίστε & Παραμείνετε Αδύνατοι».

Πρόκειται για ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1982 και στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια αργότερα (1986) από τις εκδόσεις «Το Χρήσιμο Βιβλίο/ Δ.Ε.Κ. ΕΠΕ - Ν. Σμύρνη», όταν είχε αρχίσει ν’ αναπτύσσεται και στη χώρα μας πια το ενδιαφέρον για το «αδυνάτισμα» (μετά το… χλαπάκιασμα της πρώτης πασοκικής τετραετίας).

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/Plus/54922

ΝΤΕΜΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ sixties ελληνική δισκογραφία

Η δισκογραφία του Ντέμη Ρούσσου στην Ελλάδα των sixties...  

Ο Ντέμης Ρούσσος στην άκρη δεξιά της φωτογραφίας, ο τρίτος από αριστερά πρέπει να είναι ο ντράμερ Νίκος Τσιλογιάννης.

Ως μέλος των διαφόρων γκρουπ

Singles

1. THE IDOLS – He is the one/ Hello honey – Odeon/Parlophone GDSP 3075 – 1965

2. ZOE with THE MINIS – Darling/ The yupee ya-ya song – Pan-Vox PAN 6056 – 1966

3. THE MINIS – And I love her/ Girl – Music Box MB 632 – 1966

(Οι Minis ήταν μαζί το πρώτο τετράμηνο του ’66)

4. WE FIVE – Do you wanna dance/ When a man loves a woman – Pan-Vox PAN 6070 – 1966

5. WE FIVE – Σαν ήμουν στρατιώτης/ Κάποιο αγόρι, όπως κι εγώ, λάτρευε Μπητλς και Ρόλλινγκ Στώουνς – Pan-Vox PAN 6071 – 1966

(Ο Ντέμης Ρούσσος υπήρξε μέλος των We Five από τον Σεπτέμβριο του ’66 έως και την αποχώρησή του τον Φλεβάρη του ’67 - και τα δύο singles προέρχονται από τα τέλη του ’66)

LP

WE FIVE – The Nico Mastorakis tapes/ featuring Demis Roussos – Seagull 33/3E - IN - 630 – 1978

Συμμετοχές (και ενδεχόμενες συμμετοχές) 
singles

1. KOSTAS KARYDAS: Io per amore/ La musica a finita – Pan-Vox PAN 6076 – 1967

2. ZOE/ Orchestra di Vag. Papathanassiou – Ciao, amore ciao/ Non pensare a me – Pan-Vox PAN 6077 – 1967

3. RICARDO CREDI/ V. Papathanassiou and his Orchestra – Siga siga/ Non et non – Philips 6143 – 1967

4. VILMA LADO/ Orchestra directed by B. Papathanassiou – Une etoile/ Le vent – Zodiac LS 8002 – 1967

5. VANGELIS PAPATHANASSIOU and his Group – The clock/ Our love sleeps on the waters – Zodiac ZS 8007 – 1967
6. ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ/ Συγκρότημα Βαγγέλη Παπαθανασίου – Μαρίνα/ Το ρολόι – Zodiac ZS 8108 – 1967

LP

ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ – In Concert & In the Studio – Zodiac XZP 88006 – 1968

(«Η αγάπη μας κοιμάται στα νερά», «Έι κορίτσι», «Μαρίνα», «Όταν μου ’πες» με το Συγκρότημα Βαγγ. Παπαθανασίου)

ΝΤΕΜΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ στη μνήμη ενός μεγάλου τραγουδιστή

ΝΤΕΜΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ η κρίση, οι Εβραίοι και άλλα διάφορα...

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/06/blog-post_23.html

ΝΤΕΜΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ οι Εβραίοι, η χούντα και ό,τι άλλο… μέρος ΙΙ

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/06/blog-post_26.html

APHRODITE’S CHILD τα LP και τα singles

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/11/aphrodites-child-lp-singles.html

NEURONIUM μια μεγάλη... ηλεκτρονική κασέτα

Με αφορμή το θάνατο του Edgar Froese των Tangerine Dream (συνέβη την 20/1, αλλά ανακοινώθηκε χθες) θυμήθηκα πως είχα κάπου καταχωνιασμένη μια κασέτα των Ισπανών Neuronium –σχηματίστηκαν το 1976-77 και υπάρχουν μέχρι σήμερα–, ένα από τα καλύτερα ηλεκτρονικά γκρουπ που ακούστηκαν ποτέ στην Ευρώπη (το λέω έχοντας κατά νου τα πρώτα άλμπουμ τους). Αποτελούμενοι εκ των Michel Huygen, Albert Giménez και Carlos Guirao οι Neuronium γράφουν ένα πρώτο LP στη Harvest, το “Quasar 2C361”, προς τα τέλη του ’77 στη Βαρκελώνη, το οποίο κάποια στιγμή στη δεκαετία του ’90 πέφτει στα χέρια μου σε κασέτα! Τους Neuronium τους ήξερα από τα eighties, αλλά δεν τους είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Πρέπει, μάλιστα, να είχα ακούσει το άλμπουμ τους “Supranatural” του 1987, που κυκλοφορούσε στα δικά μας δισκάδικα (αν δεν είχε τυπωθεί και στην Ελλάδα) και μου είχε φανεί αδιάφορο. Έτσι, και «κολλημένος» με την seventies γερμανική σκηνή (Tangerine Dream, Klaus Schulze, Michael Hoenig, κ.λπ.) και βεβαίως τον Vangelis δεν είχα ρίξει το βλέμμα μου προς το νότο της Ευρώπης. Φυσικά, όταν κάποια στιγμή πληροφορήθηκα και για τους Ιταλούς Sensation’s Fix, αλλά και γι’ άλλα διάφορα μεμονωμένα άλμπουμ (όπως ας πούμε για το “Take off” του Ιταλού Sangiuliano), πλούτισα τις ακουστικές μου γνώσεις γύρω από την ηχογραφημένη ηλεκτρονική μουσική – εκείνη την πιο cosmic και αιθέρια να πούμε, και όχι αναγκαστικώς την πειραματική.

Το πρώτο άλμπουμ των Neuronium (LP), που άκουσα και ευχαριστήθηκα ήταν το “Vuelo Quimico” στην ισπανική Harvest το 1978 – με την Nico, που ζούσε τότε στην Ισπανία, να διαβάζει Edgar Alan Poe στο φερώνυμο track. (Ήταν ένα απόσπασμα από το “Ulalume”... “And we passed to the end of the vista,/ But were stopped by the door of a tomb/ By the door of a legended tomb;/ And I said: ‘What is written, sweet sister,/ On the door of this legended tomb?’” κ.λπ.) . Η κασετούλα όμως του “Quasar 2C361” ήταν άλλο πράγμα! Ειδικώς το lead track που κατελάμβανε ολάκερη την πρώτη πλευρά, έχοντας τον ίδιο τίτλο με το άλμπουμ, απεδείχθη εντυπωσιακό. Μία απολαυστική, μακρόσυρτη cosmic-space-electronic σύνθεση, με τις απολύτως απαραίτητες «αλλαγές», που συνδύαζε τα καλύτερα στοιχεία από τους Tangerine Dream και τους Popol Vuh, κινούμενη μέσα σ’ ένα πλαίσιο «άπιαστης» electro-psych αφήγησης.

Προσωπικώς, όπως «φεύγω» με τέτοιου τύπου κομμάτια, δεν «φεύγω» με τίποτ’ άλλο…

στη μνήμη του EDGAR FROESE

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 οι μουσικές των Beatles, των Rolling Stones και των υπόλοιπων βρετανικών γκρουπ έδωσαν το έναυσμα σε χιλιάδες νέους σε όλο τον κόσμο προκειμένου να συμμετάσχουν στην παγκόσμια μουσική επανάσταση. Πολλοί απ’ αυτούς τους μουσικούς, με τα εφήμερα συγκροτήματά τους, ταξίδευαν αρκετές φορές μακριά από τις πατρίδες τους, αναζητώντας καλύτερη τύχη στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου κυρίως.

Ο Eric Clapton φερ’ ειπείν έπαιξε στην Ελλάδα με τους Juniors, οι Βρετανοί Rokes έκαναν καριέρα στην Ιταλία, ενώ οι Γερμανοί Ones απέκτησαν ιδιαίτερη φήμη στην Ισπανία. Βασικό μέλος των τελευταίων ήταν ο Edgar Froese, που πέθανε πριν λίγες μέρες (20/1), στα 71 του.

Οι Ones αποτελούσαν βασική ατραξιόν του ισπανικού pop wave και οι συναυλίες τους στη Βαρκελώνη και το Κάδιξ είχαν ξεχωριστή επιτυχία. Όταν μάλιστα έφθασε η ώρα να παίξουν στη βίλα του Salvador Dali, σ’ ένα καλά προετοιμασμένο art-show τα πάντα άλλαξαν γι’ αυτούς. Ο Edgar Froese θυμάται (από το βιβλίο του Julian Cope «Krautrocksampler» του 1996):

«Ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία που μου δόθηκε ποτέ στη μουσική. Βλέποντας τον τρόπο που ο Salvador Dali σκεφτόταν και μιλούσε κατάλαβα πλέον πως τα πάντα ήταν δυνατά. Ό,τι έκανε αυτός με τη ζωγραφική θα μπορούσε να γίνει και με τη μουσική».

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/music/54843

χονδρική πώλησις… ΑΡΗΣ ΓΚΡΟΥΕΖΑΣ

Το επώνυμο «Γκρούεζας» είναι πασίγνωστο, αφού όλοι θυμούνται τον κομματάρχη που υποδυόταν ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην έξυπνη ταινία τού Αλέκου Σακελλάριου «Υπάρχει και Φιλότιμο» (1965) – μια ταινία, που ολοκληρώθηκε επί Γέρου, εκμεταλλευόμενη το κλίμα φιλελευθεροποίησης που δημιουργούσε περί τα μέσα του ’60 (και πάντως πριν την Αποστασία) η πρόσκαιρη κυριαρχία της Ένωσης Κέντρου.

Είναι επίσης γνωστό πως η κλασική αυτή κωμωδία του ελληνικού κινηματογράφου προβάλλεται συχνότατα από τα τηλεοπτικά κανάλια, και σχεδόν πάντα τις παραμονές των εκλογών λειτουργώντας, για πολλούς, κάπως... εξαγνιστικά. Αλλά, ας τ’ αφήσουμε τώρα αυτά…

Δεν είμαι σίγουρος από πού εμπνεύστηκε το συγκεκριμένο επώνυμο ο Σακελλάριος (ή ο συνεργάτης του Χρίστος Γιαννακόπουλος), όμως εκείνη την εποχή ένας άλλος… Γκρούεζας, πραγματικός αυτή τη φορά και ουχί κινηματογραφικός, παρήγαγε κι έκοβε… διακομματικούς δίσκους (45άρια βασικά) στη δική του εταιρεία «Αρίων», που είχε την έδρα της στο Καματερό. Αναφέρομαι στον Άρη Γκρούεζα.

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/music/54794

THE DUCKY BOYZ σκληρό garage-punk κ.ά.

Θυμάμαι τους Ducky Boyz (ή Ducky Boys όπως γράφονταν στην αρχή) από τη συλλογή τής On Stage “Enjoy the Greeks” το 2004, ένα καθοριστικό garage-punk και τα λοιπά CD, που κατέγραψε μία ακόμη ελληνική rock n’ roll έκρηξη στον απόλυτο καιρό της. Όπως διαβάζαμε (τότε) στο booklet σχετικά με το συγκρότημα: “Inspired from the whole rock n’ roll madness and the creepy distorted sound of the 60s. They have only one reason to exist. You keep on sweatin’, they’ll keep shouting!!”. Τα ίδια ισχύουν και σήμερα 10-11 χρόνια αργότερα. Οι Ducky Boyz, που δοκιμάστηκαν πρώτα απ’ όλα στη σκηνή και βεβαίως στη δισκογραφία (με δύο long plays κι ένα 45άρι), ξαναδίνουν μετά από κάποιο καιρό νέα, δικά τους, τραγούδια και ορχηστρικά. Η καινούρια δουλειά τους είναι ένα single με τρία, δηλαδή τέσσερα tracks (δύο ανά πλευρά, το τέταρτο είναι «κρυφό») έχει γενικό τίτλο “My Kind of Fun” κι είναι «κομμένη» από την Labyrinth of Thoughts σε 300 κόπιες.

Το πρώτο κομμάτι είναι το φερώνυμο. Σκληρό garage-punk τραγούδι με sixties βεβαίως «αρχή», αλλά με eighties φινίρισμα (εννοώ τα eighties της αναβίωσης, μην πάει ο νους σας στο κακό…). Το “Jack & Stella” όμως που ακολουθεί είναι ορχηστρικό και είναι… surfadelic – έχει κάτι, δηλαδή, από ’κείνα τα «αθάνατα» οργανικά, που στοιχειώνουν το rock από τις αρχές του ’60. Η Side B ανοίγει με το “Tonight!”, ένα κομμάτι που διατηρεί τα πιο αυθόρμητα χαρακτηριστικά του πούρου και αγνού, όπως λέμε, rock n’ roll. Οι Haris κιθάρες, φωνή, Lefteris (aka Rat) μπάσο, φωνητικά και Κώστας ντραμς τα δίνουν όλα, ρίχνοντας στο γήπεδο έναν δυναμίτη. Πακτωμένο και βαρύ rhythm section, εξουθενωμένη φωνή και φωνητικά, κιθάρες που περιγράφουν μονίμως και από απόσταση αναπνοής. Το έσχατο track, που δεν έχει τίτλο και ολοκληρώνει την πλευρά, είναι ακουστικό με… εφφέ παλαιότητας – κάπως σαν πολύ-χρησιμοποιημένο 45άρι μιας κάποιας σπιτικής εγγραφής. Ωραία, περαιτέρω, η μέσα-έξω σχεδίαση και η κοπή.

Επαφή: www.labyrinthofthoughts.gr

VANCE THOMPSON’S FIVE PLUS SIX τζαζ καταιγίδα

Πριν λίγες ημέρες, στις 6 Γενάρη, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ μιας εξαιρετικής καινούριας μπάντας τής Five Plus Six, την οποία διευθύνει ο τρομπετίστας και φλουγκελχορνίστας Vance Thompson. Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας είναι οι: Michael Wyatt και Joe Jordan τρομπέτες, Tylar Bullion και Sean Copeland τρομπόνια, Jamel Mitchell άλτο & σοπράνο σαξόφωνα, Greg Tardy τενόρο & μπάσο κλαρίνο, David King βαρύτονο & σοπράνο σαξόφωνα, Keith Brown πιάνο & fender rhodes, Taylor Coker μπάσο και Nolan Nevels ντραμς. Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με μιαν 11μελή ορχήστρα, όπως μαρτυρά και τ’ όνομά της, η οποία, για την παρθενική εμφάνισή της στη δισκογραφία, το CD “Such Sweet Thunder” [Shade Street Records, 2015], επιλέγει να διασκευάσει μια σειρά εννέα κλασικών συνθέσεων του τζαζ ρεπερτορίου, και όχι μόνον αυτού, προβάλλοντας χαρακτήρα. Συνθέσεις, εννοώ, του Thelonious Monk (“Pannonica”, “Ugly beauty”, “Four in one”), των Duke Ellington και Billy Strayhorn (“Isfahan”, “Such sweet thunder”, “Prelude to a kiss”, “Rockin’ in rhythm”) και ακόμη ένα τραγούδι της Dolly Parton (το φοβερό bluegrass “Little sparrow”), όπως κι ένα παραδοσιακό των Απαλαχίων (“He’s gone away”). Το αποτέλεσμα δεν είναι απλώς ευχάριστο και δημιουργικό συνάμα, αλλά ενίοτε και συγκινητικό καθώς ακούς αυτούς τους νέους (και λιγότερο νέους) μουσικούς να αποδίδουν με τόσο όρεξη και θέρμη τις μουσικές με τις οποίες μεγάλωσαν και για τις οποίες, συνειδητά... λιώνουν.

Πρέπει κανείς ν’ ακούσει, δηλαδή, πώς διασκευάζουν οι Five Plus Six το “Rockin’ in rhythm” (χωρίς ν’ αλλάξουν τη βασική «πορεία» του, επεμβαίνουν επί του αρμονικού τομέα, αναδεικνύοντας νέες πτυχές του κομματιού) ή το “Ugly beauty” (μία «μονκική» εξερεύνηση του waltz, που εδώ μεταστοιχειώνεται σ’ ένα κάπως afro-cuban track, με πολύ ιδιαίτερη κρουστή διαχείριση) εισπράττοντας το «εύγε». Άλλες συνθέσεις που συναρπάζουν είναι η ορμητική “Pannonica”, η “Isfahan” με την άνετη blues εκλέπτυνση και τα απανωτά soli, η 10λεπτη εκδοχή του “Little sparrow” με την έξοχη ενορχήστρωση (αγνώριστη με την καλύτερη των εννοιών), καθώς και η παραδοσιακή “He’s gone away” (που παίρνει αφορμή από την εκδοχή των Charlie Haden και Pat Metheny, οδεύοντας προς ένα χαλαρό-αισθησιακό κλείσιμο).
Το “Such Sweet Thunder” είναι ένα θαυμάσιο CD... ναι μεν προϊόν μιας μεσαίας ορχήστρας, αλλά ταυτοχρόνως και μεγάλης προοπτικής.

Επαφή: www.fiveplussix.com

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΟΝΤΕΣΑΝΤΟΣ στοιχειωμένα μπάρκα στις γραμμές των παραλλήλων

Πληροφορήθηκα την ύπαρξη του κεφαλλονίτη ναυτικού και ποιητή Αλέξανδρου Μοντεσάντου (1898-1965) το 2000, όταν είχε πέσει στα χέρια μου το CD του Σωτήρη Δεμπόνου «Ουράκας», μια παραγωγή του Θεατρικού Οργανισμού Στιγμή, το οποίο αφορούσε σε μελοποιήσεις στίχων του «καταραμένου» ποιητή. Ο Δεμπόνος ήταν κάτοχος ορισμένων χειρογράφων του Μοντεσάντου, που ανήκαν στο αρχείο του ιστορικού, Κεφαλλονίτη επίσης, πατέρα του, και στα οποία βασίστηκαν προφανώς οι μελοποιήσεις.

Μια δεκαετία νωρίτερα, το 1990, είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Έρασμος το βιβλίο Barco: «Macao», με τα διασωθέντα ποιήματα του Μοντεσάντου, τα οποία συνόδευε ένας εκτενής επίλογος γραμμένος από τον ποιητή, μεταφραστή και ψυχίατρο Μάριο Μαρκίδη (1940-2003). Ο Μαρκίδης ήταν γνώστης της πρωτοβουλίας του Δεμπόνου, συμμετέχοντας κατά έναν τρόπο στη δισκογραφική έκδοση γράφοντας ένα σχετικό σημείωμα…

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/book/54739

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ εις μνήμην

Η ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΒΙΤΡΙΝΑ 
                  Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις.
                                             Να μην τις παίρνει ο άνεμος.
                                                  Μανόλης Αναγνωστάκης

Ι

Το πρωί στο λεωφορείο

ξετυλίγεται η σκέψη μου

σαν τόπι από ύφασμα

χρώματος τυρκουάζ

και τυλίγει την πόλη.

Κάθε πρωί

η ελεύθερη σκέψη

ντύνει την πόλη στο μετάξι.

ΙΙ

Φοράω ένα ζευγάρι γάντια από το δέρμα σου

και χαζεύω τον Μαγιακόβσκι

που βρίζει τον πύργο του Άιφελ.

Τι Παρίσι και πράσινα

άλογα.

Είμαι στον Κορυδαλλό.

(Όλη η έκφρασή μου

μια ρυτίδα τσεκουριά).

ΙΙΙ

Της χάιδεψα το χώρισμα

του στήθους – φούντωσε

βασιλικός και μύρισε ο αέρας –

Σιδερένιες τανάλιες οι πρωτεύουσες

μου χαμογελούν χωρίς δόντια.

Μη βάφεις τα νύχια σου.

Φοβάμαι.

IV

Νομίζεις ότι θα σ’ αφήσω

να γλεντάς με τους αμερικάνους ναύτες

πίνοντας κόκα-κόλα και ναρκωτικά;

Θα τους ξεκάνουμε μαζί

με τον Ιουλιανό τον παραβάτη

και θα σε βάλουμε ξανά παρθένα εστιάδα

να ξαγρυπνάς πλάι

από την τρομερή φωτιά στο ναό

– ρίχνοντας για προσάναμμα τα καλοκαίρια μου –   

V

Σα λύκος θα ουρλιάζω έξω

από την πόρτα σου.

Και η σελήνη – α η σελήνη των ποιητών –

θα μου ανοίξει το κεφάλι στην μέση,

για να διαβάσει τον χάρτη των ιδεών μου.

VI
                                         του Βασίλη Στεριάδη 

Ο φίλος μου δάκρυσε

μόνο από τόνα μάτι.

– Τ’ άλλο ήτανε γυάλινο –

Μ’ αυτό όμως σημάδεψε

την βιτρίνα σας

και την έκανε κομμάτια.

Τότε άνοιξε το τρίτο του μάτι

και είδε τον κόσμο

μιγαδικό αριθμό. 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Κοντού Το Χρονόμετρο [Δωδώνη, Αθήνα 11/1972]

Και κάτι σχετικώς σχετικό…

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/01/blog-post_30.html

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΗ ΦΥΣΗ ΜΟΥ ...προοδευτικά και ανεξάρτητα

Η παραγωγή ενός κάπως παράξενου ελληνικού συγκροτήματος έφθασε στα χέρια μου πριν από μερικές μέρες. «Παράξενου» υπό την έννοια πως δεν υπάρχει τίποτα διαφωτιστικό γι’ αυτούς στο δίκτυο –πού μπορεί να εμφανίζονται, αν εμφανίζονται, ποια είναι τα μέλη του κ.λπ.–, ενώ δεν μπορεί να μην παραξενεύει ακόμη και η ονομασία του γκρουπ που υποδηλοί (κοιτάζοντας συγχρόνως και το ωραίο χρωματιστό cover) κάτι από τα παλιά. Και ναι, οι Ακούγοντας τη Φύση μου είναι ένα σχήμα που συνδυάζει ροκάδικες αναφορές των sixties και των early seventies (psych και prog), βασισμένες όμως πάνω σ’ ένα σύγχρονο beat. Τούτο, δε, φανερώνεται και από το αρχικό open drum του «Μια ανάσα» – το πρώτο κομμάτι του single, που έχει επίσης ωραίες κιθάρες, «έξυπνα» πλήκτρα, άψογα «κοψίματα», συνετή και ουσιώδη ανάπτυξη. Έχει ακόμη και φωνητικά. Καλύτερα, όμως, θα ήταν να είχε ελληνικούς στίχους – το μόνο που λείπει απ’ αυτό το ορχηστρικό κατά βάση «Μια ανάσα». Στην ηχογράφηση ακούγονται οι Άγγελος Αποστολόπουλος πλήκτρα και Γιώργος Μαυρογένης κιθάρες φωνητικά, ενώ η παραγωγή και η ιδέα ανήκουν στον Δημήτρη Κουλουριώτη.

Η δεύτερη πλευρά, και ας το πω από την αρχή, είναι ακόμη πιο ωραία. Τα «Μπαλόνια», που έχουν, τώρα, κάποια λόγια στη γλώσσα μας και όχι απλώς φωνητικά, είναι μια ενδιαφέρουσα σύνθεση, με πολύ ωραίες κιθάρες και πλήκτρα (που έχουν ρόλο διπλό, αφού και σολάρουν και «γεμίζουν»). Το κλίμα είναι οπωσδήποτε progressive με psych και γερμανορόκ αναφορές (Jane, Birth Control, Weed και τέτοια), με το rhythm section να πατάει γερά καθοδηγώντας στιβαρά το τραγούδι. Στην εγγραφή πήραν μέρος οι Άγγελος Αποστολόπουλος πλήκτρα, φωνή, Λεονάρδος Γιαννάτος κιθάρα, μπάσο, Δημήτρης Κουλουριώτης φωνή, Γιώργος Μαυρογένης σόλο κιθάρα, φωνή.

Επαφή: τηλ. 6956 308595 (για όσους είναι από Αθήνα), οι μη Αθηναίοι που θα ενδιαφερθούν ας αφήσουν το e-mail τους στα σχόλια

MOOCH είκοσι τρία χρόνια… διαστημικής ζωής

Έχοντας ήδη πίσω τους 23 χρόνια… διαστημικής ζωής, οι Mooch, ένα από τα πιο αγωνιστικά (βρετανικά) space-rock συγκροτήματα του καιρού μας, με ήδη μεγάλη δισκογραφία (σε CD, CD-R και κασέτες βασικά), δίνουν το πρώτο βινυλιακό άλμπουμ τους για την ελληνική Cosmic Eye. Το γεγονός μάς τιμά ιδιαιτέρως οπωσδήποτε, όμως και οι Mooch αναγνωρίζουν και ανταποδίδουν, ανοίγοντας τη δεύτερη πλευρά του LP τους “Mrs Silbury’s Delicious Mushroom Flavoured Biscuits” με το μεγαλοπρεπές “The great retsina jam” – καθότι το ελληνικό λαϊκό κρασάκι είναι ό,τι πρέπει για να φτιάξεις… διαστημικό κεφάλι, προλαβαίνοντας να κόψεις, πάντα, και εισιτήριο επιστροφής. Περιττό να πω πως το κομμάτι είναι ένα έξοχο mid-tempo (το mid-tempo είναι… ΤΟ tempo του space-rock), με τις «χαμένες» ηλεκτρικές και ακουστικές πενιές, τα αθάνατα αναλογικά σύνθια και βεβαίως το ασήκωτο rhythm section να σε «βιδώνουν» στο… προκατακλυσμικό χάος.

Οι Mooch είναι βασικά το όχημα του Dr Silbury, δηλαδή του Steve Palmer, ο οποίος γράφει τη μουσική, ηχογραφεί, ενορχηστρώνει, μιξάρει, επιμελούμενος συγχρόνως και το mastering. Σ’ αυτή την περιπέτεια ο Palmer δεν είναι μόνος του. Έχει δίπλα του γνωστούς μουσικούς του χώρου, οι οποίοι υλοποιούν το όραμά του. Ένα concept όραμα, που αφορά στο διαστημικό έπος της οικογένειας Silbury (η περιπέτεια τής οποίας ξεκινά με το CD-R “Dr Silbur’s Liquid Brainstem Band” το 2007) και στο οποίο συμμετέχουν η Cora Cornucopia (Bridget Wishart) φωνητικά, οι Moonboot (Garry Masters) και Professor Ali Pali Bimble Bambi (Alex Pym) κιθάρες, οι Mr Sopht (Erich Z. Schlagzeug) και Sargeant Damien Aztec Doughnut (Damien Redmond) ντραμς, ο Sir Frank Lee “Quite” Mad (Jez Creek) σύνθια και η Sorceress Sadie (Cyndee Lee Rule) βιολί. Οι μουσικοί αυτοί δεν είναι «φιντάνια», αλλά σκαπανείς του space-rock, αφού έχουν συμμετάσχει (ή και συμμετέχουν) σε προγενέστερα (ή και σύγχρονα) σχήματα. Ο Garry Masters για παράδειγμα έχει περάσει από τους Magic Mushroom Band και τους Astralasia, ο Alex Pym από τους Dream Machine και τους Damidge, η Bridget Wishart από τους Hawkwind, τους Demented Stoats, τους Hippy Slags και τους Spirits Burning, ενώ και ο Jez Creek έχει παρουσίες στους Modulator, και τους Astrogator. Το βρετανικό space-rock είναι ένα χαοτικό, γιγαντιαίο δέντρο, που έχει ρίζες στους Hawkwind, και κλαδιά που επεκτείνονται προς όλες τις διαστάσεις…

Η πρώτη πλευρά του άλμπουμ των Mooch είναι… αποκαλυπτική, κινούμενη σε… στρατοσφαιρικά επίπεδα. Το αρχικό track είναι το φουριόζο “T Minus None”. Η κιθάρα παίζει, κάποια στιγμή, μία κάπως oriental μελωδία, με τα πλήκτρα και το ρυθμικό τμήμα να οργιάζουν. Τα breaks απ’ όλα τα όργανα είναι συνεχή (ιδίως τα πλήκτρα… παραφέρονται), με τα κιθαριστικά soli να ακολουθούν το ένα το άλλο… σχοινί-κορδόνι. Το κομμάτι βγάζει τρομερή δύναμη, σμπαραλιάζοντας τα πάντα στην εξέλιξή του. Εξαιρετικό! Ακολουθεί το… ακόμη καλύτερο “The golden rule”. Εδώ οι Mooch, πιάνουν κάτι από τους διαστημικούς… καρσιλαμάδες των Ash Ra Tempel (“Amboss” και τέτοια), με το μπάσο να βομβαρδίζει, τα πλήκτρα να γεμίζουν κάθε κοσμικό κενό και με τις κιθάρες και το βιολί να συναγωνίζονται σε εξώκοσμη κατάδειξη. Έπος! Το “Mellifluo” που παίρνει τη σκυτάλη είναι ένα «ήσυχο», σύντομο, μελωδικό track πνιγμένο στα… συνθετικά εφφέ, και με την κιθάρα να κρατά τον πρώτο λόγο σ’ ένα κάπως Floyd-ικό στυλ. Η πλευρά θα κλείσει με το “Clouded”, που και αυτό είναι γεμάτο από σύνθια και έξτρα σύνθια, αναπτυσσόμενο κάπως αυτοσχεδιαστικά.

Για το πώς ξεκινά η δεύτερη πλευρά τα είπαμε. Το “The great retsina jam” είναι ένα έξοχο track, που θα το ζήλευε κάθε space ή kraut μπάντα. Τα επόμενα δύο κομμάτια της Side B είναι το “Pstrings”, που διαθέτει περίτεχνα soli στην κιθάρα από τον Professor Ali, αλλά κι ένα εντυπωσιακό «κοσμικό» background που αποτελεί τη βάση, πάνω στην οποία πατάει η σύνθεση, με το έσχατο “Another time, another place” να χαρακτηρίζεται από τα «πειραγμένα» φωνητικά της Cora Cornucopia, σ’ ένα track που επέχει ρόλο κοσμικής επίκλησης.

Το “Mrs Silbury’s Delicious Mushroom Flavoured Biscuits” που κυκλοφορεί σε 400 κόπιες βινυλίου, είναι ένα απολαυστικό space-rock LP, που τιμά τα βρετανικά (και γιατί όχι και τα ελληνικά) χρώματα.

Επαφή: www.musicbazz.com