JENTSCH GROUP NO NET τζαζ με αφορμή πτυχές της αμερικανικής ιστορίας

Έχουμε ξαναγράψει στο δισκορυχείον για άλμπουμ τού ηλεκτρικού κιθαρίστα τής jazz Chris Jentsch. Ήταν το CD/DVD “Fractured Pop” [Fleur se Son], που είχε κυκλοφορήσει πέρυσι, περιέχοντας, όμως, εγγραφές από το 2009. Τώρα έχουμε στο player την πιο πρόσφατη εγγραφή του Jentsch, που αφορά σε δύο live sessions (το ένα από τον Δεκέμβριο του 2016 και το άλλο από τον Ιανουάριο του 2017), τα οποία ενοποιούνται κάτω από τον τίτλο “Topics in American History” [Blue Schist, 2018]. Περίεργος τίτλος μα την αλήθεια, προγραμματικός βεβαίως, όμως και επί της ουσίας καθοριστικός όχι μόνο όσον αφορά στο μη-μουσικό concept του άλμπουμ, αλλά και στο μουσικό. Εξηγούμεθα…

Κατ’ αρχάς να πούμε πως, εδώ, ο Chris Jentsch είναι επικεφαλής ενός νονέτου (No Net), μέλη του οποίου είναι οι Michel Gentile φλάουτο, Michael McGinnis κλαρινέτο, Jason Rigby σαξόφωνα, David Smith τρομπέτα, φλούγκελχορν, Brian Drye τρομπόνι, Jacob Sacks πιάνο, Jim Whitney κοντραμπάσο, Eric Halvorson ντραμς, κρουστά, συν τον διευθυντή του γκρουπ JC Sanford. Αυτό το νονέτο «υπακούει» σ’ ένα βασικό ζήτημα. Να μεταφέρει, μέσω της μουσικής, κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές της αμερικανικής ιστορίας, από την εποχή της ανακάλυψης της ηπείρου, μέχρι τα πιο πρόσφατα χρόνια, που να δείχνουν ή και να έχουν ένα διαχρονικότερο νόημα. Έτσι το «παιγνίδι» από τη μεριά του ακροατή, και κυρίως από τη μεριά ενός μη αμερικανού ακροατή, αποκτά και μια… διανοητική διάσταση. Να μπορέσει να ταυτίσει, δηλαδή, στη συνείδησή του εκείνο που ακούει (τον ήχο), με τα επεισόδια ή τα παραθέματα της Ιστορίας.

Το πρώτο track, που έχει τίτλο “1491” ξεκινά με ήχους, κάπως ελεύθερους, που… αφηγούνται την εικόνα μιας παραλίας της Καραϊβικής, όταν προσεγγίστηκε για πρώτη φορά από τους Ευρωπαίους. Η ανάπτυξη της σύνθεσης δεν μπορεί παρά να είναι… εξερευνητική και μ’ έναν φυσικό τρόπο… μεγαλειώδης.

Το επόμενο track, σχεδόν 12λεπτο και αυτό όπως και το προηγούμενο, αποκαλείται “Manifest destiny”. Εδώ υπάρχει ένας σαφής υπαινιγμός αναφορικώς με τα επεκτατικά σχέδια των παλαιών Αμερικανών, που θεωρούσαν ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα, πως ολόκληρη η Βόρεια Αμερική ήταν δικό τους φέουδο. Ηχητικώς τούτο εκφράζεται με μια χαμηλών τόνων μουσική, κάπως αργή στην ανάπτυξή της, με διεξοδικά πνευστά σόλι από τη μέση και μετά, που φανερώνουν προφανώς την αγωνία, αλλά και το πάθος, το παράλογο, ας το πούμε έτσι, πάθος, για ακόμη περισσότερη επέκταση και κατάκτηση.

Στο 10λεπτο “Lincoln-Douglas debates” πηγαίνουμε πίσω στο χρόνο (1858) και στις συζητήσεις ανάμεσα στους υποψηφίους για τις πολιτειακές εκλογές στο Ιλινόις, τον Abraham Lincoln από τη μεριά των Ρεπουμπλικάνων και τον Stephen A. Douglas από τη μεριά των Δημοκρατικών. Ο Lincoln θα χάσει εκείνη τη μάχη, αλλά δύο χρόνια αργότερα θα νικήσει τον αντίπαλό του για την προεδρία στις ΗΠΑ. Η jazz που αναπτύσσεται εδώ από τον Jentsch μένει και εμμένει στη… διαλογική συζήτηση, που είναι έντονη βασικά και με λίγες μικρές-ήπιες διακυμάνσεις.

Το “Tempest-tost” είναι το μέρος μιας φράσης από το ποίημα τής Emma Lazarus The New Colossus, που είναι αποτυπωμένο σε μια χάλκινη πλάκα στο βάθρο τού Αγάλματος της Ελευθερίας. Αν και δεν είμαι εντελώς σίγουρος το τι ακριβώς μηνύματα θέλει να περάσει ο Jentsch με τη μουσική του, οφείλω να πω πως το κομμάτι αυτό είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα του CD. Ένα complex track, με ισχυρή ηλεκτρική κιθαριστική παρουσία που θυμίζει, συχνά, κλασικές progressive-jazz εγγραφές.

Για το “Suburban diaspora” ο ίδιος ο Chris Jentsch σημειώνει πως το κομμάτι έχει να κάνει με την… «ιδέα ότι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν σε ένα αμερικανικό μεσοαστικό προάστιο, κατά τη διάρκεια του baby boom (σ.σ. στη μεταπολεμική Αμερική), και που στη συνέχεια μετακινήθηκαν σε πόλεις ή και σε αγροτικές περιοχές, μοιράζονται ένα είδος πολιτιστικής κληρονομιάς». Η σύνθεση είναι ευφραδής, με ωραία μέρη για διάφορα όργανα (κιθάρα, πιάνο…), όπως και με αγέρωχα ομαδικά κρεσέντα.

Το προτελευταίο track τιτλοφορείται “Dominos” και αναφέρεται στους υπαρξιακούς φόβους των Αμερικανών κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, στην περίοδο της αντικομμουνιστικής υστερίας επί γερουσιαστή McCarthy – όταν και διαμορφώθηκε η γνωστή domino theory. Σαν σύνθεση, το “Dominos”, είναι όμως αρκετά «ανοικτό» στην ανάπτυξη και τις αναφορές του.

Το “Topics in American History” τού Jentsch Group No Net θα ολοκληρωθεί με το “Meeting at Surratt’s”. Εδώ το θέμα έχει να κάνει με την εκτέλεση της Mary Surratt (1865) –η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε στις ΗΠΑ–, η οποία είχε καταδικαστεί, προηγουμένως, για τη συμμετοχή της στη συνωμοσία και από ’κει και πέρα στη δολοφονία του προέδρου Lincoln. Το αν καταδικάστηκε δικαίως ή αδίκως είναι κάτι που ακόμη και σήμερα εγείρει συζητήσεις. Η σύνθεση τού Jentsch, που είναι από τις ωραιότερες του άλμπουμ, κινείται σ’ ένα ελεγειακό περιβάλλον, ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο αυτό το πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ.

Επαφή: www.chrisjentsch.com

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ο Λόρδος Μπάυρον ήταν χίππις;

Θα αναγκαστώ να επαναλάβω μερικά που είχα γράψει για το Γρηγόρη Μιχαλόπουλο σε μια παλαιότερη ανάρτηση, για να σας μπάσω στο πνεύμα…

Όλοι γνωρίζετε τον παλαιό εκδότη της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα Γρηγόρη Μιχαλόπουλο (1938-2013). Το να χρησιμοποιήσει κάποιος τον προσδιορισμό «αμφιλεγόμενος» για τον μακαρίτη δημοσιογράφο και ακροδεξιό παράγοντα (όπως γράφτηκε σε διάφορα sites τις ημέρες που ακολούθησαν τον θάνατό του, τον Φεβρουάριο του ’13) δεν ανταποκρίνεται, ασφαλώς, σε καμμία πολιτική ορθότητα, καθότι ο Μιχαλόπουλος είχε δικαστεί και καταδικαστεί το 2005, πρωτοδίκως και με ποινή καθείρξεως 18 ετών, για εκβιασμούς που ενεργούσε σε επιχειρηματίες, προκειμένου να μεσολαβούσε ίνα σβήνονταν τα ονόματά τους από τα δολοφονικά τεφτέρια τής 17 Νοέμβρη! (Κάτι τέτοια μόνο στην Ελλάδα! «Αρκούδες» πούλαγε ο μακαρίτης και κάποιοι τσίμπαγαν!).

Εγκλωβισμένος (όχι παρά τη θέλησή του εννοείται) σ’ ένα παροξυσμικό σύμπαν, το οποίο συναποτελούσαν παράγοντες της εγχώριας αστικής τάξης και βεβαίως χουντόφρονες, «εχθροί της Ελλάδος», «παγκόσμιοι συνωμοσιολόγοι», νεοφασίστες, ψευτοάγιοι και ψευτοπροφήτες, τινές εκκλησιαστικοί, δωδεκαθεϊστές, εβραιοφάγοι, βασιλικοί, πράκτορες «ξένων δυνάμεων», παγανιστές και άλλα τινά λέλουδα του μονίμως ψεκασμένου κίτρινου μπαξέ, ο Μιχαλόπουλος λοιδορήθηκε εν ζωή, μα ακόμη και μετά θάνατον, συχνά με σπαραξικάρδιο τρόπο. «Ψόφησε ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος» έγραψε το… troMPAxtiko την ημέρα του θανάτου του κι αυτό τα λέει όλα. Και όμως δεν ήταν πάντα έτσι… Ή, τουλάχιστον, δεν ήταν εμφανώς έτσι.

Στη δεκαετία του ’60 και στις αρχές εκείνης του ’70 ο Μιχαλόπουλος ήταν από τα ανερχόμενα δημοσιογραφικά «αστέρια» με πλατύ έργο δοκιμιακό, λογοτεχνικό και ποιητικό, που έχαιρε πανθομολογημένης εκτίμησης. «Μια απέραντη μόνωσι καίει τους στίχους σας» είχε γράψει για ’κείνον ο Γιώργος Σεφέρης(!), ενώ ο πάπας των ελλήνων κριτικών της εποχής Βάσος Βαρίκας ανέφερε: «το γράψιμο του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου έχει το σωστό αρραβώνα με την ερημιά και το ψυχικό μαρτύριο, των πολλών, με την πραγματικότητα». Ως ένας λογοτέχνης που εξέφραζε τη νεολαία και το… πνεύμα της αμφισβήτησης, ο Μιχαλόπουλος έλαβε καλά λόγια και από τον Γιώργο Θεοτοκά («θραύει τα απλά πιστεύω που έχουν οι περισσότεροι νέοι»), μα ακόμη και από τον Γιάννη Κάτρη, τον σημαίνοντα δημοκράτη και αντιφασίστα δημοσιογράφο («Ανάμεσα σ’ αυτούς διαλεχτός νέος ποιητής είναι ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος. Νέος στην ηλικία, αλλά ώριμος στη σκέψη και μ’ ένα όγκο ποιητικής και δημοσιογραφικής δημιουργίας που θα τον ζήλευαν πολλοί ‘φτασμένοι’»).

Σ’ εκείνη την παλαιά ανάρτηση είχα αναφέρει κάτι που είχε κάνει εντύπωση. Πως ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος, στις αρχές των seventies, όντας μέσα στο πνεύμα της εποχής, είχε καταρτίσει διδακτορική διατριβή(!) υπό τον τίτλο… Ο ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΫΡΟΝ ήταν ΧΙΠΠΙΣ;(!!). Μάλιστα, στα ποιητικά βιβλία του εκείνης της περιόδου (1973), όπως Το Ποτάμι και το Η Αντίστροφη Μέτρηση μιας Αγάπης ανακοίνωνε την ύπαρξη της διατριβής του, η οποία θα κυκλοφορούσε τον «άλλο μήνα».

Το βιβλίο αυτό δεν το έχει δει ποτέ κανείς και κανείς δεν ξέρει αν εκδόθηκε τελικώς –θα σας πω στο τέλος τι ανακάλυψα προσφάτως–, αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι η σύνδεση του Λόρδου Βύρωνα με το κίνημα των hippies.

Φαίνεται, δηλαδή, πως ο Μιχαλόπουλος είχε προλάβει στη στροφή τον Ισπανό Luis Racionero, ο οποίος στο δικό του βιβλίο Filosofías del underground από το 1977 –το είδαμε και στη γλώσσα μας ως Οι Φιλοσοφίες του Underground από τις εκδόσεις Οδυσσέας το 1980 και το 1983– είχε αφιερώσει 15 σελίδες του στον Λόρδο Βύρωνα!
Μπορεί να μην γνωρίζω τι απάντηση δίνεται τελικώς στη μελέτη του Μιχαλόπουλου – πιθανώς ότι… ναι, ο Λόρδος Βύρων ήταν… χίππις, αλλιώς δεν θα είχε και νόημα η ερώτηση– εκείνο όμως που γνωρίζω είναι πως αυτά τα… σουρεαλιστικά άλματα, με τους ροκάδες της αρχαιότητας, τους underground ρομαντικούς του 19ου αιώνα, τους ψυχεδελικούς του… ’40 και τους… punks του ’50 είναι κατά βάση ένα περιφερειακό φαινόμενο και ουχί μητροπολιτικό. Εννοώ, πως οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί δεν λένε, ούτε γράφουν τέτοιες βλακείες. Πόσω μάλλον όταν και ο «χιππισμός», για τον Μιχαλόπουλο, συνδεόταν με την… έκλυτη ζωή τού Λόρδου Βύρωνα. Πως είχε, τάχα, αποκτήσει τρία παιδιά με την αδελφή του (στην πράξη μάλλον μόνον ένα ήταν δικό του, με μητέρα του παιδιού την ετεροθαλή αδελφή τού ποιητή) και πως είχε… μεταδώσει σε Ελληνίδες αφροδίσια νοσήματα (καλά, όσο γι’ αυτό φαντάζομαι πως θα υπήρχαν αδιάσειστα ντοκουμέντα – πλάκα κάνω!). Για να έρθουμε, όμως, στο τώρα…

Πριν λίγες μέρες βρήκα στα… αζήτητα ένα ακόμη από τα πάμπολλα ποιητικά βιβλία τού Μιχαλόπουλου, που είχε τίτλο Στον Αστερισμό της Αλώπεκος [Σπουδή, Αθήνα 1976]. Εκεί διαβάζεις: «Κυκλοφορεί σύντομα το βιβλίο που έδωσε στον συγγραφέα πολλές σκοτούρες –δικαστικές– πριν κυκλοφορήσει με τίτλο “O ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΫΡΟΝ ΗΤΑΝ ΧΙΠΠΥΣ;”».

Πήγε το βιβλίο στα δικαστήρια πριν κυκλοφορήσει; Κυκλοφόρησε, έπεσαν μηνύσεις, μαζεύτηκε, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν εκδότης και συγγραφέας (επί δικτατορίας); Είναι ψέματα όλα τούτα; Βγήκε τελικώς το βιβλίο μετά το 1976; Εγώ δεν ξέρω, όσο και να το έψαξα. Και δεν γνωρίζω και κανέναν που να ξέρει. Πάντως το βιβλίο φαίνεται πως ήταν έτοιμο και είχε και εξώφυλλο…

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΟΛΗ λίγα λόγια…

Τι να πεις για τη Μαριάννα Τόλη, που έφυγε χθες από τη ζωή;
Το πρώτο, πάντως, που πρέπει να πει κανείς είναι πως υπήρξε μεγάλη καλλιτέχνις με τεράστια προσφορά στο μουσικό και το παιδικό θέατρο. Θα την θυμόμαστε για πολλά, λοιπόν, αλλά και για κείνο το άγνωστο, ακόμη, σε πολλούς, ξεκίνημά της, όταν ο Αλέξανδρος Πατσιφάς την είχε χαρακτηρίσει «θηλυκό Σαββόπουλο» στα μέσα της δεκαετίας του ’60, δίνοντάς της ένα πρώτο βήμα στη Zodiac. H Marianna, που σπούδαζε ήδη στην Αμερική τραγουδά “He was a friend of mine”, “Four strong winds”, “Cocaine blues” και “You were on my mind” δηλαδή (Bob Dylan, Dave Van Ronk και Ιan & Sylvia) ευθυγραμμισμένη μ’ εκείνο που συνέβαινε έξω.

Υπάρχει συγκίνηση λοιπόν για το χαμό της Μαριάννας Τόλη.
Ήταν πολύ αγαπητή, τόσο στους μεγάλους (που μεγάλωσαν με το «Μάθημα σολφέζ» και με τις διαφημίσεις και τις εκπομπές της στην τηλεόραση), όσο και στους πιο μικρούς (στα παιδιά εκείνων των μεγάλων, ενδεχομένως, που τη γνώρισαν μέσα από τις μετέπειτα παιδικές παραστάσεις της). Εντάξει, εγώ δε θέλω να αναπαράγω γνωστά πράγματα. Αυτά τα βρίσκετε και τα διαβάζετε και αλλού. Εδώ θα βλέπετε και θα διαβάζετε κάτι διαφορετικό. Όπως αυτή τη φωτογραφία π.χ. με τη Μαριάννα σε μια… ροκ κρουαζιέρα, που είχε διοργανώσει ο Νίκος Μαστοράκης το καλοκαίρι του 1966. Στο κατάστρωμα οι Sounds. Πίσω από τη Μαριάννα η Tammy (με το μικρόφωνο)…

Έριξα μια ματιά στο discogs και είδα πως η δισκογραφία της, εκεί, περατώνεται το 1977. Τίποτα δικό της δεν καταγράφεται μετά! Και όμως η Μαριάννα Τόλη ηχογραφούσε έως εσχάτως.

Εδώ σε μερικά από τα τελευταία τραγούδια της (ερμηνεύει και γράφει στίχους) σε μουσικές του Robert Williams, από την παράσταση «Ο Μολυβένιος Στρατιώτης» (2012).

Επίσης κάνει φωνητικά σ’ αυτό το φοβερό κομμάτι. Εν ειρήνη…
 

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 134

29/12/2018

Πάντα σεβόμουν τις φωτογραφίες με πλάτη στο φακό. Ο Ουίλιαμ Μπάροουζ στην οδό Gît-le-Cœur στο Παρίσι (Beat Hotel). Φωτογραφία: Antony Balch.

28/12/2018

Όλοι έχουμε τα κολλήματά μας στη μουσική. Απλώς, εμείς που γράφουμε πρέπει να τα κρύβουμε ή να τα εμφανίζουμε σπανίως…
Αυτό το τραγούδι (στην εκτέλεση του Robert Wyatt) νομίζω πως το έχω σε ό,τι φόρμα έχει κυκλοφορήσει – σε 45άρι, 12ιντσο ΕP, LP-συλλογή, CD-live. Δεν είναι ότι το κυνηγάω σε κάθε φόρμα (όχι, τέτοιες μανίες δεν έχω), απλώς όποτε το αγόραζα το αγόραζα και για όλο το υπόλοιπο πακέτο κάθε φορά (που ήταν πάντα διαφορετικό).  

28/12/2018

Μία από τις 2-3 ωραιότερες versions στο κλασικό τραγούδι (ύμνος!) του Woody Guthrie. Ξεκίνησα να διαβάζω και το μυθιστόρημά του Σπίτι από γη, που κυκλοφόρησε εσχάτως από τον Αίολο, αλλά διαβάζω και μερικά ακόμη βιβλία, παράλληλα μ' αυτό, και δεν ξέρω πότε θα το τελειώσω... 

https://www.youtube.com/watch?v=Nb5tjHvBB74

23/12/2018

Είναι ντροπή αυτά τα τραγούδια να τ’ ακούμε από το YouTube, αλλά τι να γίνει;

Θρύλος αρμονικίστας ο George “Harmonica” Smith, με σπάνιο χρωματικό παλμό. Κάθε φύσημα ή εισπνοή του είναι σαν… πρόκα στην καρδιά. Summertime, ένα, μοναδικό και ανεπανάληπτο… 

https://www.youtube.com/watch?v=M6e4Z_Hx8lE

22/12/2018

Αυτό το τραγουδάκι το άκουγα από παιδί στο Δόλωμα να το λένε (υποτίθεται) ένας ψιλόλιγνος νέος (ο Κώστας Φυσσούν) κι ένας κοντόχοντρος γέρος… και μου άρεσε από τότε.

Είναι η μελωδία, το βαλσάκι, ο… αγνός έρως που κρύβεται στις καρδιές των πρωταγωνιστών, της απαστράπτουσας Αλίκης και του Βαγγέλη Βουλγαρίδη, ένα παιδί που θα το ήθελε για γαμπρό κάθε ελληνική οικογένεια για τη… μοναχοκόρη της, είναι όλα αυτά μαζί και κάτι ακόμη… δεν ξέρω… Ξέρω, όμως, πως αυτό το τραγουδάκι τού σπουδαίου Κώστα Καπνίση (σε λόγια Σακελλάριου) δεν είναι ξεχασμένο, αφού το λένε και σήμερα δεκάδες (από την Μποφίλιου μέχρι το Λουδάρο και από τον Πετράκη μέχρι την Τσανακλίδου). Το άκουσα απ’ όλους στο YouTube, αλλά ακούγεται τελείως ψεύτικο. Δεν είναι ν’ απορείς. Μόνο από τους πρώτους Μουζά-Λιγνό μετράει.
Γιατί το θυμήθηκα; Γιατί το βρήκα χθες σε 45άρι μ' ένα ευρώ. Αριστουργηματάκι…
(το αφιερώνω στη κ. Σοφία Ν. Ρομποτή, που δεν την ξέρω… )

ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΥΜΑ μυστικές χορευτικές κινήσεις

Μεγάλη θετική έκπληξη αυτό το άλμπουμ – το παρθενικό άλμπουμ των/του Παιδί Τραύμα εννοώ, που γράφει μουσική, στίχους και τραγουδά, έχοντας δίπλα του τα/τον Κτήρια τη Νύχτα (παραγωγή, μίξη, όργανα) και την Κίκα φωνή.

Οι «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» είναι κατ’ αρχάς μια καλαίσθητη, ιδιωτική κυκλοφορία. Γιατί κι αυτό έχει νόημα να επισημαίνεται – πόσω μάλλον, όταν αποτελεί προπομπό του σημαντικότερου «πιο μέσα». Δεν είναι μόνο το all paper gatefold cover, είναι το άσπρο (νοσοκομειακό) φόντο, τα σκίτσα και βεβαίως ο σχεδιασμός τού ενθέτου, που έρχεται να στηρίξει τη συνολικότερη ιδέα. Ακόμη και αν κάποιοι βρίσκουν αυτή ταύτη την ιδέα κάπως cool ή και ελαφρώς απόμακρη θα πρέπει να ξέρουν πως ταιριάζει ωραία με το συνολικότερο ηχητικό concept – δημιουργώντας, εν τέλει, μιαν έκδοση με νόημα.

Αν το ηχητικό περιβάλλον είναι γενικώς electro, οι «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» στηρίζονται κυρίως στα «σωστά» τραγούδια για να ξεχωρίσουν. Στα λόγια, στις μουσικές, στις ερμηνείες (ελαφρώς τραγουδιστικές συχνά ή απαγγελίες). Και είναι, σε κάθε περίπτωση, αυτό ακριβώς το σύνολο, που βγαίνει πάνω από τα επιμέρους σφραγίζοντας το αποτέλεσμα.

Μπορεί ορισμένοι να ανακαλύπτουν, εδώ, υπαινιγμούς από Λένα Πλάτωνος και Στέρεο Νόβα, αλλά αυτή η διαπίστωση δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Και τούτο, επειδή, παρά τις όποιες «αναφορές» που μπορεί να ανιχνεύονται εδώ κι εκεί, εκείνο που μετράει στο βάθος είναι η… προσωπική πρωτοτυπία. Η ενσωμάτωση, με άλλα λόγια, των καλύτερων στοιχείων από τις εκάστοτε επιρροές και η διευθέτησή τους μέσω μιας σημερινής, σύγχρονης φόρμας διαποτισμένης από υψηλό γούστο (φυσικά και ραπάρισμα μπορεί να συλλαμβάνεις εδώ… και δεν είναι τούτο καθόλου μα καθόλου εκτός τόπου ή χρόνου).

Με στίχο που συχνά σε κερδίζει με την απλότητα και την ουσία του («Απόψε στη βεράντα σου υπάρχουν δύο κόσμοι / ο ένας είναι όμορφος ο άλλος όχι ακόμη / παίρνεις τα παυσίπονα και τα αντισυλληπτικά σου / και λες “θέλω τον όμορφο”, εντάξει ετοιμάσου»), με ρεφρέν που θα μπορούσε να τραγουδιούνται απ’ όλους («Θα στο πω ψιθυριστά, όταν σ’ έχω αγκαλιά / πως η αγάπη προτιμά όσους σκέφτονται απλά / Η σειρά σου είναι λοιπόν, να πετάξεις τα ντεπόν / και να δει πια καθαρά πως κανείς δε σ’ αγαπά») και με κομμάτια, που ηχούν εντελώς εντυπωσιακά απ’ όποια μεριά και να τα δεις («Στις όχθες του Ατλαντικού»), το Παιδί Τραύμα έκανε ένα (πρώτο) άλμπουμ που θα μείνει.

Ας του δώσουμε την πρέπουσα σημασία τώρα που κυκλοφορεί και όχι μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια…

Επαφή: www.paiditrauma.gr