ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 225

27/2/2020
Εγώ πάντως απόψε λέω να κάτσω να ξαναδώ το Code Name Trixie, του Γιώργου του Ρομέρο. Τα 'χει δείξει όλα, από το '73.

Υπάρχει στο YouTube - ούτε κατεβάσματα, ούτε τίποτα...

27/2/2020
Μητσοτάκη-Κικίλια δεν φτάνει μόνο να λέτε να μην γίνουν τα Καρναβάλια σε όλη την Ελλάδα, να μη γίνει το Πατρινό Καρναβάλι κ.λπ., ανακοινώστε ταυτόχρονα και τις προσήκουσες οικονομικές ενισχύσεις προς τις τοπικές κοινωνίες, δήμους κ.λπ. (δεν ξέρω τι), βάλτε βαθιά το χέρι στην τσέπη, ζητείστε λεφτά από τους Κινέζους, από την EE, δεν ξέρω από πού, και ρίχτε τα στον κόσμο.

Δεν μπορείς να λες στο παρά πέντε σε μια πόλη σαν την Πάτρα, που ετοιμάζει το καρναβάλι έξι μήνες, έχοντας ήδη πληρώσει ΦΠΑδες κ.λπ.... μάγκες μαζεύτε τα, μέχρι εδώ ήτανε.
Σκάστε τα φράγκα, αντιμετωπίστε το θέμα σαν μια μεγάλη φυσική καταστροφή, γιατί αλλιώς βλέπω εσάς σε καραντίνα...

27/2/2020
Δήθεν προχωρημένο, αλλά στην ουσία άθλιας ποιότητας χιούμορ (σε παντελώς ακατάλληλη στιγμή).

Σαν να τον κοροϊδεύουν, επειδή πέθανε...

27/2/2020

>>Ο Κώστας Βουτσάς ήταν γνωστός πολέμιος του δικτατορικού καθεστώτος με αποτέλεσμα το όνομά του να βρίσκεται, από τα πρώτα, στις μαύρες λίστες της Χούντας. Όταν λοιπόν έγινε γνωστό πως θα πρωταγωνιστήσει εκείνος στη νέα σειρά της κρατικής τηλεόρασης (σ.σ. αναφέρεται στον «Ονειροπαρμένο»), τα τηλέφωνα έσπασαν στην κυριολεξία. Οι εκπρόσωποι της Χούντας αποφάσισαν και διέταξαν να απομακρυνθεί ο ηθοποιός που με τόσο μένος εκφραζόταν εναντίον τους. Βεβαίως η απαγόρευση δεν ήταν διόλου εύκολο να γίνει αποδεκτή καθώς όλα ήταν έτοιμα και χωρίς τον Κώστα Βουτσά, ο οποίος μάλιστα είχε αναλάβει και την σκηνοθεσία, «Ονειροπαρμένος» δεν μπορούσε να υπάρχει.<< 

Τέτοια αστεία κείμενα, σαν αυτό του Πρώτου Θέματος, τέτοια ώραν, επί της ουσίας αμαυρώνουν τη μνήμη του Κώστα Βουτσά, που ακόμη δεν έχει ταφεί.

Όποιος έχει να προσκομίσει στοιχεία (και όταν γράφω για «στοιχεία», εννοώ για ατράνταχτα στοιχεία – και όχι του τύπου... άκουσα εκείνο, μου είπε ο άλλος) πως ο ηθοποιός ήταν «γνωστός πολέμιος του δικτατορικού καθεστώτος» και πως «εκφραζόταν εναντίον τους με μένος» να το πράξει, χωρίς να το δηλώνει, αφήνοντας εμάς, τους αναγνώστες, να κρίνουμε (απ’ αυτά που θα παραθέσει και θα διαβάσουμε). Αλλιώς, τούτη την ώρα, είναι προτιμότερο η σιωπή. Εκτός αν έχεις κάτι απλό-θετικό να πεις.
Γράψτε λοιπόν για τα... φσσστ-μπόινγκ και αφήστε τα αυτά κατά μέρος. Δεν φτουράτε...

26/2/2020

Απολύτως απαράδεκτη Ντόρα Μπακογιάννη. Χωρίς ίχνος χιούμορ, άνεσης, χαλαρότητας και μιας κάποιας μεγαθυμίας (ως εξουσία που είναι) βρε αδελφέ.
Παίρνει στα σοβαρά την πλάκα του Πανούση, πως είχε σχέση με τον Τέρη Χρυσό και πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι γιος της (που σημαίνει, κατά την πανουσική πλάκα, πως γέννησε τον Κυριάκο στα 14 της – αν είναι δυνατόν να γίνεται πιστευτό κάτι τέτοιο και να το παίρνουν κάποιοι στα σοβαρά), μιλώντας για «χυδαιότητα», για «απολύτως χυδαίο», για «γελοίο», για «ξεφτίλα». Ντροπή της.
Και για να δείτε και την άλλη στάση προσέξτε (στα σχόλια) πώς αντιμετωπίζει το ίδιο θέμα, με πόση αξιοπρέπεια, ο σωστός Τέρης Χρυσός.

https://www.youtube.com/watch?v=0f_VhtgdILg

ΧΑΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ / ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ το χαμένο άλμπουμ

Κατά σύμπτωση δύο άλμπουμ με τη συμμετοχή τού γνωστού οργανοπαίκτη τού νέι Χάρη Λαμπράκη (Harris Lambrakis), στα οποία ακούγονται και ηλεκτρονικά, έφθασαν ταυτοχρόνως στα χέρια μου (πριν από λίγες μέρες). Δεν έχω κατά νου τέτοιου τύπου εγγραφές τού Λαμπράκη και μπορώ να πω πως αρχικώς παραξενεύτηκα – πολύ δε περισσότερο από το γεγονός πως το ένα άλμπουμ περιλαμβάνει ηχογραφήσεις από το 2010, ενώ το άλλο από το 2019. Πράγμα που σημαίνει πως δεν είναι πρόσφατη η ενασχόληση τού Λαμπράκη με τα ηλεκτρονικά (ή σε σχήματα και με ηλεκτρονικά), αφού τούτη μετρά τουλάχιστον μία δεκαετία.

Στο “The Lost album” [Private Pressing, 2019] o Χάρης Λαμπράκης (νέι, ηλεκτρονικά), συνεργάζεται με τον Βασίλη Τζαβάρα (Vassilis Tzavaras) (κιθάρες, λούπες). Οι εγγραφές συνέβησαν τον Μάιο του 2010 και τώρα κυκλοφορούν για πρώτη φορά σε CD.

Για ένα άλλο άλμπουμ του Βασίλη Τζαβάρα, το «Η Λέξη που Λείπει» [DNA Label, 2019], με μουσικές του από θεατρικές παραστάσεις, είχαμε γράψει πέρυσι. Σ’ εκείνο το κείμενο είχαμε μεταφέρει κι ένα σύντομο βιογραφικό του από το biblionet.gr (με μια μικρή δική μας προσθήκη), το οποίον και επαναφέρουμε:

«Ο Βασίλης Τζαβάρας γεννήθηκε το 1973. Σε ηλικία 15 χρονών ξεκίνησε μαθήματα κιθάρας με τον Πέτρο Μαλουκάτο. Αργότερα παρακολούθησε μαθήματα τζαζ αυτοσχεδιασμού με τον Μάρκο Αλεξίου, τζαζ κιθάρας με το Βασίλη Ρακόπουλο, κλασικού τραγουδιού με την Αθανασία Μπεζούγλη και ανωτέρων θεωρητικών με τον Κώστα Βαρότση. Έχει λάβει μέρος σε σεμινάρια τόσο στην Αθήνα όσο και στο Βέλγιο. Από το 1992 και μετά έχει εμφανιστεί σε συναυλίες εντός και εκτός Αθηνών με τα συγκροτήματα Occasional Dream, Take the Money and Run, 4+1, Schema Ensemble κ.ά. Έχει ασχοληθεί με μουσική για θέατρο, έχει επιμεληθεί μουσικά εκθέσεις ζωγραφικής, έχει συνεργαστεί με την ομάδα παραγωγής DNA Music in Action ως τραγουδιστής, μουσικός και στιχουργός. Συμμετείχε στην Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών στη Ρώμητο 1999 με τους Occasional Dream και στην Αθήνα το 2003 με το Project 37».

Στους Occasional Dream συμμετείχε όμως και ο Χάρης Λαμπράκης, οπότε η γνωριμία των δύο μουσικών χρονολογείται τουλάχιστον από τo δεύτερο μισό των 90s. Φυσικά, ο Λαμπράκης είναι γνωστός και από τις προσωπικές δουλειές του («Θέα», «Μετέωρα»), αλλά και από την παρουσία του σε δίσκους του Μιχάλη Σιγανίδη, της Σαβίνας Γιαννάτου/Primavera en Salonico, του Πέτρου Ταμπούρη, του Ψαραντώνη, του Ross Daly και πολλών άλλων.

Στο “The Lost Album” οι Χάρης Λαμπράκης και Βασίλης Τζαβάρας δίνουν μιαν ηχογράφηση, την οποίαν δύσκολα θα την κατατάσσαμε κάπου εμφανώς. Κατ’ αρχάς το γεγονός πως εδώ παρουσιάζονται τρία μόλις, μεγάλης διάρκειας, tracks (19:36, 13:32 και 17:16 οι αντίστοιχοι χρόνοι) δείχνει την, κατά έναν τρόπο, αυτοσχεδιαστική διάσταση του εγχειρήματος.

Εγγραφές με πνευστά και ηλεκτρονικά δεν είναι βεβαίως κάτι σπάνιο, αλλά εδώ τη διαφορά την κάνει το νέι – ένα πνευστό όργανο, με πολύ ιδιαίτερο ήχο, που «κολλάει» ή εντάσσεται με μεγάλη άνεση στα προτεινόμενα περιβάλλοντα. Περιβάλλοντα που διαμορφώνονται ισομερώς και ισοδυνάμως από το ίδιο το νέι, και βεβαίως τις κιθάρες και τα ηλεκτρονικά, μέσω μιας αισθητικής ισορροπίας που εντυπωσιάζει.

Το “The Lost Album” είναι ένα πυκνό, ένα δυναμικό ηχογράφημα, με συνεχή, σφοδρή θα την χαρακτήριζα, ροή, εντός του οποίου θα ανακαλύψεις θαυμάσιες «πνευστές» μελωδίες, που γλιστράνε πάνω σε ambient, noise και space πλαίσια (θυμάμαι τον Deuter). Οι δύο μουσικοί βρίσκονται σε εξαιρετική επικοινωνία, όλα όσα ακούγονται είναι τέλεια οριοθετημένα, τίποτα δεν ακούγεται ως «άσχετο», «περιττό» ή «υπερβολικό», με το τελικό αποτέλεσμα να σε ανταμείβει και με την δύναμη, αλλά και με την πνευματικότητά του.

Επαφή: (facebook) Vassilis Musicinaroom

FELIPE SALLES / INTERCONNECTIONS ENSEMBLE τζαζ για το μεταναστευτικό (στις ΗΠΑ)

Ο βραζιλιάνος συνθέτης, σαξοφωνίστας, ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας Felipe Salles (που ζει και εργάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1995) μας έχει απασχολήσει αρκετές φορές στο δισκορυχείον. Είτε μέσω των σχημάτων στα οποία συμμετέχει (The New World Jazz Composers Octet, The Reunion Project), είτε μέσω των προσωπικών άλμπουμ του, όπως το εξαίρετο “Ugandan Suite” [Tapestry, 2014] ή το πιο πρόσφατο “The Lullaby Project” [Tapestry, 2018], που είχε γίνει σε συνεργασία με το Interconnections Ensemble. Το τελευταίο άλμπουμ τού Felipe Salles, που ολοκληρώνεται και πάλι με την συμβολή τού Interconnections Ensemble, είναι το “The New Immigrant Experience” [Tapestry, 2019/2020] (η έκδοση περιλαμβάνει δύο CD κι ένα DVD) και είναι εμπνευσμένο από ένα πολύ ειδικό θέμα, το οποίο μαρτυρά ο υπότιτλός του: “Music Inspired by Conversations with Dreamers”. Ποιοι είναι όμως αυτοί οι… Dreamers;

Όπως διαβάζουμε στο δίκτυο, σε αμερικάνικα sites... «στις 5 Σεπτεμβρίου 2017, ο Πρόεδρος Τραμπ διέταξε το τέλος του προγράμματος DACA (Deferred Action on Child’s Arrivals). Το πρόγραμμα αυτό προστάτευε ορισμένους νέους μετανάστες, που δεν είχαν έγγραφα και που συχνά κατέφθαναν στις ΗΠΑ σε πολύ νεαρή ηλικία σε περιπτώσεις που δεν ελέγχονταν, αποφεύγοντας έτσι την απέλαση. Το 2012, ο Πρόεδρος Ομπάμα είχε εισαγάγει την DACA, καθώς ο νόμος για την Ανάπτυξη, την Αρωγή και την Εκπαίδευση των Αλλοδαπών Ανηλίκων (Development, Relief and Education for Alien Minors, DREAM δηλαδή), δεν περνούσε από το Κογκρέσο. Οι νέοι, που επηρεάζονται από την DACA και την DREAM, αναφέρονται συχνά ως Dreamers».

Άρα έχουμε ένα άλμπουμ, το “The New Immigrant Experience”, που διαθέτει ένα concept, ένα σύγχρονο concept, που εκκινεί, αν θέλετε, από την ίδια την ιστορία τού Felipe Salles, καθώς και ο ίδιος αντιμετώπισε παρόμοια προβλήματα, όταν μετανάστευσε από την Βραζιλία στις ΗΠΑ το 1995.

Βασική αναφορά του concept είναι οι αφηγήσεις διαφόρων μεταναστών (των Dreamers), πάνω στις οποίες ή με αφορμή αυτές ο Salles θα εκπονήσει ένα συνολικό έργο. Και αυστηρώς μουσικό, μα και οπτικοακουστικό. Έτσι, όποιος θέλει ν’ ακούσει απλώς τη μουσική υπάρχουν τα δύο CD (με τα έντεκα tracks), αλλά όποιος θέλει να δει την «μεγάλη εικόνα», το πώς το “The New Immigrant Experience” θα παρουσιαστεί ή παρουσιάζεται (και) ως live, μπορεί να ανατρέξει στο DVD, στο οποίο ενσωματώνονται και οι σχετικές αφηγήσεις (προφανώς, στη σκηνή, το βίντεο προβάλλεται πίσω από την ορχήστρα ενώ εκείνη, μπροστά, ερμηνεύει).

Ας πούμε, λοιπόν, για αρχή, πως το Interconnections Ensemble είναι μια πολυμελής μπάντα, μια big band, που αποτελείται από πέντε σαξοφωνίστες / ξύλινους πνευστούς, πέντε τρομπετίστες / φλουγκελχορνίστες, τέσσερις τρομπονίστες, συν ένα πενταμελές ρυθμικό τμήμα με πιάνο, κιθάρα, κρουστά (βιμπράφωνο, μαρίμπα, glockenspiel), μπάσο και ντραμς. Σύνολο: δέκα εννέα μουσικοί, υπό την διεύθυνση, βεβαίως, του Felipe Salles.

Στο πρώτο CD καταγράφονται έξι συνθέσεις (όλες του Salles), οι “Introduction”, “Did you eat?”, “Their stories have never been told”, “Αn education to begin with”, “A part and not the other” και “Survivor’s guilt”, οι οποίες αφορούν, κάθε μια ξεχωριστά, σε έναν συγκεκριμένο μετανάστη-μετανάστρια (Dreamer). Οι τίτλοι είναι βεβαίως προγραμματικοί, και η μουσική πηγαία, λυρική, δυναμική, με συνθέσεις που διακρίνονται και για την ωραιότητα, μα και για την έντασή τους. Μάλιστα, οι επιρροές δεν έχουν να κάνουν μόνο με την jazz, αλλά και με άλλου τύπου ακούσματα, που αφορούν και στη «σύγχρονη μουσική» και στο rock και βεβαίως στις λεγόμενες «μουσικές του κόσμου» (κάτι αναμενόμενο εξάλλου), με αναφορές, περισσότερο, σε ευρωπαϊκά και λατινοαμερικάνικα ηχοχρώματα. Συνθέσεις σαν τις “A part and not the other” και “Survivor’s guilt” ξεχωρίζουν αμέσως και για την επεξεργασία και για την πολυδιάστατη σημαντική τους.

Τα ανάλογα και στο δεύτερο CD, με τα tracks “It’s just lines on the ground”, “Built on thin air”, “Crossing barriers”, “These things that are taken for granted” και “Coda”. Εντυπωσιακή η εισαγωγή, με «υπόγεια» brazilian vibes, και σόλι μπροστά από τρομπόνι, συν έξοχα ομαδικά ντεμαράζ από την ορχήστρα (προς το τέλος). Κάθε κομμάτι, και εδώ, σ’ αυτή την πλευρά, έχει τις ιδιαιτερότητές του, την ξεχωριστή αντιμετώπισή του από τον Salles και το Interconnections Ensemble – με τις ενορχηστρώσεις να προβάλλουν ποικίλα οργανικά και κατ’ επέκτασιν συναισθηματικά πλάνα.

Στο DVD, που συνοδεύει την έκδοση, ακούμε τις συνθέσεις του Salles, αλλά ταυτοχρόνως βλέπουμε-ακούμε και τις αφηγήσεις των Dreamers (υπάρχουν και υπότιτλοι στην αγγλική), που είναι παρατεθειμένες σε τμήματα, καθώς συμπληρώνονται αυτές με «κινηματογραφικές» αστικές σκηνές (από τους δρόμους της Νέας Υόρκης), τραβηγμένες με κάποια ποιητική διάθεση, μαζί με διάφορα άλλα footages από συναυλίες του Interconnections Ensemble υπό τον Felipe Salles κ.λπ.

Μία πλήρης έκδοση, λοιπόν, με τζαζικό και όχι μόνον ενδιαφέρον.

Επαφή: www.sallesjazz.com

THE VENIAL SIN οι πρώην Ανάπλους σε νέο άλμπουμ

Τα τέσσερα μέλη των Venial Sin, δηλαδή τους Θανάση Ραχούτη μπάσο, φωνή, Γιάννη Λαδιά κιθάρα, φωνή, Τάκη Κορκολή πλήκτρα και Πάρι Λέριο ντραμς, τους ξέραμε ως Ανάπλους – και ως Ανάπλους έχουμε γράψει τα σχετικά εδώ στο δισκορυχείον (κείμενα για τα άλμπουμ τους «Ανοσία» στην Anazitisi, το 2009 και «Στο Όνειρό μου» ιδιωτική έκδοση, μάλλον από το 2014).

Από το 2015 και μετά οι Ανάπλους λέγονται The Venial Sin και μ’ αυτό το όνομα έχουν ηχογραφήσει άλλα δύο άλμπουμ, το 2015 το πρώτο και το 2018/19 το δεύτερο. Γι’ αυτό το δεύτερο, το “Wave of Sinners” [G.O.D. Records], θα γράψουμε τώρα.

Πριν προχωρήσουμε, όμως, να δώσουμε μιαν εξήγηση, που αφορά στη χρονολόγηση του CD. Στο back cover διαβάζουμε 2018, αλλά στο bandcamp τής G.O.D. Records διαβάζουμε 22 Οκτωβρίου 2019... γι’ αυτό και οι δύο χρονολογίες.

Οι Venial Sin, που είναι αγγλόφωνοι κατ’ αρχάς, είναι ένα συγκρότημα με καθαρές sixties αναφορές. Garage βασικά και γκαραζοψυχεδελικές. Επίσης, σαν ήχος, οι Venial Sin παραπέμπουν σε συγκροτήματα της αναβίωσης των eighties. Και το λέμε τούτο, επειδή, πιο πολύ, θα μπορούσες να τους εκλάβεις σαν eighties μπάντα, παρά σαν sixties.

Φυσικά, τούτο δεν σημαίνει πως οι Venial Sin δεν είναι ένα γκρουπ του σήμερα και πως δεν έχουν να παρουσιάσουν και τις δικές τους ιδέες, τις ενταγμένες πάντα μέσα στο εν λόγω σκηνικό – και αναφερόμαστε, κυρίως, στη χρήση του σαξοφώνου (Τάκης Δρακόπουλος) σε τέσσερα από τα εννέα κομμάτια τους. Όχι, το σαξόφωνο δεν κάνει την πολύ μεγάλη διαφορά εδώ, δεν είναι κάτι που κυριαρχεί, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα όργανο, που δεν το συναντούμε «κάθε-μέρα» στα αναβιωτικά συγκροτήματα. Ωραίοι οι πνευστοί χρωματισμοί λοιπόν, αλλά βασικά αυτό που ξεχωρίζει στο “Wave of Sinners” είναι οι πολύ καλές συνθέσεις, τα πολύ καλά τραγούδια των Venial Sin.

Το άλμπουμ ανοίγει μ’ ένα ορχηστρικό, το “Instro”, που είναι στιβαρό και γρήγορο, και κάπως frat, αλλά γρήγορα έρχεται το πρώτο τραγούδι, το “Wave of sinners” (στίχοι Αλεξάνδρα Λυμπέρη), που είναι εξαιρετικό και σε «πιάνει» κατ’ ευθείαν. Ωραία η βασική φωνή και ουσιώδη τα πλήκτρα στο background, που γκρουβάρουν με δύναμη. Εξ ίσου δυνατή είναι όμως και η συνέχεια, με το “Fundamental addiction” (στίχοι Πολυτίμη Διαμαντοπούλου), που φέρνει στη μνήμη μου τους Seeds (αν το δεις προοπτικά και εις βάθος). Έξοχο κομμάτι. Ακόμη πιο στακάτο το “Dark side”, διαθέτει και αυτό τα πλήκτρα, με το σαξόφωνο σε κυρίαρχο ρόλο και με το rhythm section και την κιθάρα να ισορροπούν απολύτως. Σε λίγο πιο σκληρές φόρμες το “Night train”, και με πειραγμένα φωνητικά, δεν ρίχνει καθόλου τον όγκο της εγγραφής, η οποία, εκεί, κολλημένη στο κόκκινο, βοηθάει έτι περισσότερο στην ανάδειξη των τραγουδιών. Με το “You don’t have to agree” καταγράφεται μια πιο κοντά στο garage-punk στιγμή, λίγο πριν το μέσου τέμπου, αλλά πάντα πυκνού, “Evolution”, που προσφέρει ένα διαφορετικότερο χρώμα στην εξέλιξη τού “Wave of Sinners”. Το “Cash in hand” είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι των Venial Sin, αφού ξεπερνάει τα πέντε λεπτά. Φέρνει ελαφρώς στη μνήμη μου τους Alley Cats και είναι ένα από τα καλύτερα του άλμπουμ.

Ένα άλμπουμ που θα ολοκληρωθεί με το “Devil’s way”, που είναι κι αυτό τραγούδι και που ρολάρει εξαιρετικά.

Ωραίο συγκρότημα! Με σωστά τραγούδια, γερές μελωδίες και άψογα παιξίματα. Τι άλλο να ζητήσεις από μια σύγχρονη ροκ μπάντα;

Επαφή: www.godrecords.blogspot.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 224

26/2/2020

Πριν μερικές μέρες πέθανε ο Μπάρι Χούλσοφ, ένας από τους καλύτερους ολλανδούς αμυντικούς των σέβεντις – στέλεχος της θρυλικής φουρνιάς του Άγιαξ.
Τον θυμάμαι παιδί, νωρίς στη δεκαετία του ’70, με τα γένια και τα μαλλιά, μ’ αυτό το στυλ «αγριανθρώπου» (τότε, μικρός, έτσι μου φαινόταν), καθότι σπάνιζαν οι παίκτες με μούσια, να κατατροπώνει τους αντίπαλους επιθετικούς. 

Στην πραγματικότητα, όπως διάβασα, ήταν ένας πολύ καλός και μειλίχιος άνθρωπος, ο οποίος πέρασε, για ένα φεγγάρι, ως προπονητής από τον ΠΑΣ Γιάννενα, στις αρχές των 90s.
Δεν το θυμόμουν αυτό το τελευταίο, αλλά διάβασα σχετικά (δες στα σχόλια)

26/2/2020

Κώστας Βουτσάς (1931-2020)

«Πω πω νταούλια...». Ειπωμένο με απόγνωση, για τα ντραμς του Νίκου Λαβράνου. Ή και για την soul music, γενικότερα. 

Αυτή είναι η μεγάλη ατάκα του Βουτσά. Oύτε τα... φσστ μπόινγκ, ούτε τα γείτσες-στω, ούτε τα σαλαμάκια, ούτε τα κότερα...

https://www.youtube.com/watch?v=j0oAAKsVpdQ

25/2/2020

Τι να λέμε τώρα; Δεν υπάρχουν λόγια.

Η ηχογράφηση μάλλον είναι βέλγικη. Δηλαδή στον τόπο δουλειάς.

24/2/2020

Ουδείς (σοβαρός μουσικός) αμελητέος.
Του Νίκου Τζαβάρα το κομμάτι (από τα Τζαβαράκια). Ρίχνει και κάτι «δικά του» στο πιάνο ο Μάρκος Αλεξίου ανάμεσα, πριν τα γεμίσματα στο τέλος. Κι έχει και mellotron, και κλαρίνο από τον Άρη Καραντάνη (Aris-Alba & The Olympics). Όλα τα καλά...

https://www.youtube.com/watch?v=8DeIE4qIsL0