ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 317

27/11/2020
Τo γουστάρω πολύ αυτό το ισπανικό θρίλερ από το 1972, και λέω να το ξαναδώ απόψε. Άλλοι, φίλοι, το θεωρούν ψιλομ@λακία, αλλά εμένα μου αρέσει. Το βρίσκω πολύ εξωτικό, καθώς ξεφεύγει τελείως από τα τετριμμένα με Κρίστοφερ Λη και Πήτερ Κάσινγκ, ενώ έχει κι έναν παράφρονα Τέλυ Σαβάλας σκέτη «μούρλια». Για μένα ένας από τους τρεις καλύτερους ρόλους του, μαζί μ’ εκείνον στον Βαρυποινίτη του Αλκατράζ... και... τον τρίτον τον ψάχνω...

17/11/2020
>>Δεν μεταδίδεται έξω, στην ατμόσφαιρα, ο ιός. Ο ιός μεταδίδεται σε κλειστούς χώρους.<<
O Χρυσοχοΐδης απαγορεύει τις πορείες στους κλειστούς χώρους.
Οι «ψεκασμένοι» βρίσκονται πλέον σε τραγική θέση...

27/11/2020
Και μόνο το ότι ασχολήθηκε με την ουρά η Γαλάνη, με την ουρά ανθρώπων που περιμένανε για ένα πιάτο φαΐ (και ανεξαρτήτως αν πήρε ή δεν πήρε τηλ. τον Μπακογιάννη, για να την σώσει... από τον συνωστισμό) δείχνει ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Ένα φοβισμένο άτομο, για να μην πω κάτι βαρύτερο, θύμα επιπλέον του υγειονομικού τρόμου που ξεβράζουν τα μίντια, χωρίς ουδεμία αίσθηση τού τι ακριβώς συμβαίνει στην κοινωνία – τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία.
Όταν κάποιος δεν έχει να φάει, αλλά ούτε και κάπου να μείνει (γιατί πολλοί θα ήταν και άστεγοι) το τελευταίο που θα σκεφτεί θα είναι οι «αγωνίες» της Γαλάνη. Ντροπή.

27/11/2020
Έπαιξα λίγο με τα φοβερά data των Financial Times (επέλεξα αυτές τις 6 χώρες). Δείτε πού σκαρφάλωσε η «επιτυχημένη» αντιμετώπιση της ίωσης από τον Μητσοτάκη.

Στο γράφημα (κάνετε κλικ πάνω του) είναι οι νέοι θάνατοι ανά 100 χιλιάδες ανθρώπους.
Δείτε και τι γίνεται στα βόρεια σύνορά μας και τι παίχθηκε εκεί πέρα, ώστε να βρίσκεται η βόρεια Ελλάδα στην δυσχερή θέση που βρίσκεται...

27/11/2020
Θέλουν ν’ ανοίξουν τα σχολεία μια βδομάδα πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων, απλά και μόνο για να πούνε ότι τα άνοιξαν, ή για να προβάλλουν ψεύτικους λόγους ώστε να τα ξανακλείσουν, κατηγορώντας τους μαθητές και τις οικογένειές τους – όχι για κανέναν άλλο λόγο.
Παίρνουν τηλέφωνα στην Πάτρα, λόγω Αγιαντρέα, απλά για δείξουν στα μίντια πως ενδιαφέρονται τάχα για να μην σκορπίσει η ίωση, δήθεν για τις τύχες των Πατρινών, όχι γιατί έχουν κάνει πραγματικά κάτι για τους κατοίκους της πόλης, τους οποίους έχουν φτυσμένους εδώ και δεκαετίες, και τους οποίους θα κατηγορήσουν με την πρώτη ευκαιρία.
Κόβουν πρόστιμα στο άσχετο, και βάζουν τα παπαγαλάκια τους, να το προωθούν ως είδηση, για να φοβίσουν τον κόσμο και να μεταφέρουν τις ευθύνες μετάδοσης της ίωσης σε ανθρώπους, που κολυμπάνε, που πάνε για ψάρεμα ή κυνήγι, που αθλούνται στην ύπαιθρο κ.λπ.
Γενικά, θέλουν να δείχνουν ότι δουλεύουν, ενώ στην πράξη είναι και τεμπέληδες, και ανίκανοι, και πουλημένοι, και εγκληματίες.

26/11/2020
H Σάσα Μανέτα, που πέθανε σήμερα κι αυτή, είχε γράψει στίχους σε τούτο το ιστορικό τραγούδι του ελληνικού ροκ...
https://www.youtube.com/watch?v=Lpg8ZsxYnDI

26/11/2020
Πέθανε η Εύα Κοταμανίδου, μια πολύ ιδιαίτερη «μπρεχτική» ηθοποιός, γνωστή σε όλους από τις ταινίες τού Θόδωρου Αγγελόπουλου και επίσης από την «Ρόζα» (1982) του Χριστόφορου Χριστοφή, στην καλύτερη εμφάνισή της στην οθόνη (βραβείο Α γυναικείου ρόλου στο 23ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, στη Θεσσαλονίκη).
Σαν μετεμψύχωση της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η Κοταμανίδου, την εποχή της χούντας, ούσα στο εξωτερικό, σε μια πανσιόν της Τεργέστης (από την οποία είχε περάσει και η Ρόζα) επιχειρεί να δώσει νόημα στη λέξη «επανάσταση», όταν όλα μέσα της και γύρω της (προσωπικά, και κοινωνικοπολιτικά) έχουν καταρρεύσει.
Βαριά ταινία, πολιτικά ποιητική, με αναφορές στο σινεμά του Miklós Jancsó και του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Στη φωτογραφία η Εύα Κοταμανίδου, μαζί με τους πολωνούς συμπρωταγωνιστές της Andrzej Seweryn και Daniel Olbrychski, στο εξώφυλλο του σάουντρακ της Ρόζας...

KARIN NAKAGAWA / HANS TUTZER / PAOLINO DALLA PORTA, SIRIL MALMEDAL HAUGE / JACOB YOUNG folk και «πνευματικές» ηχογραφήσεις

KARIN NAKAGAWA / HANS TUTZER / PAOLINO DALLA PORTA: Tamayura [Losen Records, 2020]
Όπως διαβάζουμε στο μέσα μέρος τού τετράκις (ξε)διπλωμένου all paper cover, στο κείμενο τού Manfred Bernard:
«Η Karin Nakagawa από την Yokohama (Ιαπωνία) και ο Hans Tutzer από το Bolzano (Ιταλία) συναντήθηκαν για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2014 σ’ ένα διεθνές εργαστήρι για καλλιτέχνες και μουσικούς στο νότιο Τιρόλο. Ο μοναδικός συντονισμός που δημιουργήθηκε από την συνύπαρξη σοπράνο σαξοφώνου, koto και φωνητικών –συνδεμένα με μιαν αξιοσημείωτη μουσική συνάφεια– σύντομα οδήγησε τους δύο μουσικούς σε διάφορες συνεργασίες και συναυλίες. Το 2017, ενώθηκαν, μάλιστα, με τον διακεκριμένο ιταλό μπασίστα, Paolino Dalla Porta, δίνοντας στο νέο σχήμα περισσότερο βάθος και μεστότητα. Η συγχώνευση μουσικής δωματίου, παραδοσιακών τραγουδιών και τζαζ είναι παιγνιώδης, γήινη και ζωντανή, επιτρέποντας και στους τρεις μουσικούς να “ανοιχτούν” και να αυτοσχεδιάσουν, προς πάσα κατεύθυνση, σε όλο το πρωτότυπο ρεπερτόριό τους».

Τρεις βασικοί μουσικοί λοιπόν, οι Karin Nakagawa 25χορδο κότο, φωνή, Hans Tutzer σοπράνο σαξόφωνο και Paolino Dalla Porta κοντραμπάσο, συν δύο «βοήθειες» (Marco Ambrosini nyckelharpa, Katharina Dustmann κρουστά), παίρνουν μέρος σ’ αυτή την ηχογράφηση, που συνέβη πριν από δυο χρόνια και που αποκαλείται “Tamayura” (όπως μαθαίνουμε, tamayura είναι ένας ποιητικός ιαπωνικός τρόπος για να περιγραφεί μια σύντομη, μια ξεθωριασμένη στιγμή – με την συνειδητοποίηση τής παροδικότητάς της να κάνει αυτή τη στιγμή πολύτιμη). Ό,τι ακριβώς συμβαίνει εδώ δηλαδή. Γιατί όντως πρόκειται για ένα έκτακτο session, που αποκτά, μέσα από μια σύγκλιση ιδεών, επιρροών και παιξιμάτων, μιαν απροκάλυπτη αξία.
Με ολοφάνερες επιρροές από την Ανατολή (και όχι μόνο από την Άπω, αλλά και από την ευρύτερη), με μια σταθερή πνευματική διάσταση, που φθάνει στο αποκορύφωμά της στο πέμπτο, δεκάλεπτο και πιο συναρπαστικό track του άλμπουμ (“Tsukuyomi – the Moon God song”), και με συνεχείς folk μελωδικές προσθήκες, που μετατρέπουν το άκουσμα, συχνά, σε κάτι εξώκοσμα όμορφο (“Lifelong dream”), οι Nakagawa, Tutzer και Dalla Porta προσφέρουν ένα ιδιοφυές ακρόαμα, στο μεταίχμιο της spiritual improv-jazz και του ethnic-folk, που προσωπικά ανακάλεσε στη μνήμη μου τους δίσκους του Amancio D'Silva (και άλλα τινά) από τα late sixties-early seventies.
Ένα σπουδαίο άλμπουμ!

SIRIL MALMEDAL HAUGE / JACOB YOUNG: Chasing Sunsets [Olso Session Recordings, 2020]
Ο νορβηγός κιθαρίστας Jacob Young και η συμπατριώτισσά του τραγουδίστρια Siril Malmedal Hauge έχουν ξανα-συνεργαστεί. Πέρυσι είχαμε γράψει για το άλμπουμ τους “Last Things” [Oslo Session Recordings, 2017], ενώ τώρα έχουμε την πιο νέα δουλειά τους, το CD “Chasing Sunsets”, που περιλαμβάνει κυρίως δικά τους (αγγλόφωνα) τραγούδια, συν ορισμένες διασκευές σε κομμάτια των Halvdan Sivertsen, Burt Bacharach, Gershwins και Billy Preston, συν ένα στάνταρντ (“My ideal”). Στην ηχογράφηση ακούγονται βασικά μόνον οι δύο συγκεκριμένοι μουσικοί (η Hauge παίζει και φλάουτο εκτός από το να τραγουδά, ενώ ο Young ασχολείται βασικά με τις κιθάρες του – με τον γνωστό μας σαξοφωνίστα Knut Riisnæs να συμμετέχει σ’ ένα track), οπότε αντιλαμβάνεστε πως η ενορχηστρωτική λιτότητα είναι ένα από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά της ηχογράφησης, που διαθέτει άλλοτε jazz, άλλοτε blues (υπέροχο το πρωτότυπο “How can I advise you”) και άλλοτε folk ηχοχρώματα.
Το άκουσμα δεν είναι αποκλειστικώς ακουστικό, καθώς ο Young εκτός από ακουστικές παίζει και ηλεκτρικές κιθάρες, αλλά τούτο την... γενικευμένη λιτότητα δεν την παραβιάζει. Και είναι οπωσδήποτε εμπειρία να ακούς το καταπληκτικό “I say a little prayer” του Burt Bacharach (από το ρεπερτόριο της Dionne Warwick και δεκάδων άλλων στην διαδρομή) μόνο από φωνή και ηλεκτρική κιθάρα, με την Siril Malmedal Hauge, να αποδεικνύει ξανά πόσο σπουδαία τραγουδίστρια είναι (φωνή «γεμάτη», πλήρης, με έφεση στις μεσαίες και πιο κάτω περιοχές, που ακούγεται σαν ενδυναμωμένος ψίθυρος) και με τον Young να συνοδεύει, με τέχνη και με γνώση, πότε με τα ακόρντα του, και πότε με τις σύντομες μελωδίες του.
Μπορεί να μην υπάρχουν πολλές και εμφανείς βραζιλιάνικες αναφορές εδώ (αν και το “Time”, από κιθαριστικής πλευράς, είναι ένα βραζιλιάνικο track), όμως το όλον στυλ-ήχος κ.λπ. κάποιες φορές ανακαλεί στη μνήμη μου εγγραφές της Βραζιλιάνας Joyce με κιθαρίστες (με τον Toninho Horta ας πούμε).
Σε κάθε περίπτωση το “Chasing Sunsets” είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, προϊόν δύο μουσικών με σταθερές μουσικές αξίες, αποδεδειγμένες από χρόνια (ιδίως αν αναφερόμαστε στον Jacob Young, με τα άλμπουμ του στην ECM και αλλού).
Επαφή: www.losenrecords.no

BABEL TRIO, NEFELI WALKING UNDERCOVER, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΤΙΝΟΥ, ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΥΜΑ, THE BOY, VINYL SUICIDE, DIMOS VRYZAS, WINTER’S VERGE, FF.C

8+1 άλμπουμ Ελλήνων καλλιτεχνών με αξία, που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες – ποικίλες τάσεις, από «έντεχνο» μέχρι progressive «μέταλλο», συν μία hip hop έκπληξη από το παρελθόν 

NEFELI WALKING UNDERCOVER: Twelve
[Same Difference Music]
Κάτω από το όνομα Nefeli Walking Undercover «κρύβεται» η Νεφέλη Λιούτα, γνωστή μουσικός και συνθέτρια, με διάφορες δουλειές της να κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια είτε στις ψηφιακές πλατφόρμες, είτε σε φυσικές μορφές. Η “Twelve”, που είναι ηχογραφημένη το 2015 δεν είναι η τελευταία της –καθότι υπάρχει και κάτι ελαφρώς νεότερο, όπως βλέπουμε στο bandcamp της, που κυκλοφόρησε επίσης αυτόν τον καιρό–, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μια δουλειά τυπωμένη σε δίσκο βινυλίου, για την οποία θα γράψουμε τώρα τα σχετικά.

Το άλμπουμ είναι ορχηστρικό κατ’ αρχάς, με κάποια φωνητικά πού και πού (άνευ τραγουδιών δηλαδή), με όλα τα όργανα (βιολί, πιάνο, κιθάρα, κρουστά) και τις φωνές να προέρχονται από την Λιούτα.
Το genre, γενικώς, είναι το ambient. Ένα καθαρό, φυσικό ambient, χωρίς ιδιαίτερους ηλεκτρονισμούς και εφφέ, με τα φυσικά όργανα να πρωταγωνιστούν στις περισσότερες των περιπτώσεων, προσφέροντας συγκεκριμένες υπηρεσίες.
Βασικά, τα κομμάτια εδώ είναι δώδεκα, και κάθε ένα από αυτά έχει ως τίτλο του έναν από τους δώδεκα μήνες του έτους, με μιαν «επεξήγηση» δίπλα, ενίοτε ή πάντα(;) προγραμματική. Για παράδειγμα το track 1 είναι το “September / Lock something in the water then float”, το track 10 είναι το “June / School’s out” κ.ο.κ.
Το άκουσμα έχει την «ομορφιά» ενός επεξεργασμένου ambient, μιαν ομορφιά κάπως «άγρια» βεβαίως, όχι εκείνη την σχεδόν «ανάλατη», που γειτνιάζει με το new age, διαθέτει στοιχεία avant, όπως και ethnic (κυρίως eastern), διατηρώντας αν θέλετε σ’ ένα μεγάλο μήκος του μιαν αίσθηση ζεν. Μιαν αίσθηση τού δημιουργικώς νοσταλγείν και τού πνευματικώς ακμάζειν. Το βιολί βεβαίως προσφέρει τα μέγιστα, ως όργανο, σ’ αυτήν την «ετήσια» περιδιάβαση και περιπλάνηση, με τα κρουστά πρωτίστως να προσδίδουν στο “Twelve” όλες εκείνες τις «πινελιές» που είναι απαραίτητες, ώστε να γίνουν εμφανέστερες, ανάμεσα σε άλλα, και οι εναλλαγές των εποχών.
Το ότι ο «χρόνος» για την Λιούτα ξεκινάει από το Φθινόπωρο (Σεπτέμβριος) και τελειώνει το Καλοκαίρι (Αύγουστος), βαδίζει δηλαδή κατά το εκκλησιαστικόν έτος (Αρχή της Ινδίκτου), μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί σ’ έναν υπερτονισμό τής πνευματικότητας τής μουσικής της, που δεν είναι ούτε άσκοπος ούτε άστοχος.
Επαφή: www.samedifferencerecords.bandcamp.com/music

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΤΙΝΟΥ: Επιθυμία
[Μετρονόμος]
Η τραγουδίστρια Κατερίνα Ντίνου δεν είναι καινούρια, καθώς ηχογραφεί από το πρώτο μισό των 00s. Πριν λίγο καιρό η Ντίνου κυκλοφόρησε το πιο νέο CD της, που αποκαλείται «Επιθυμία», ένα άλμπουμ που ανήκει, οπωσδήποτε, στο χώρο τού έντεχνου-λαϊκού.
Η Ντίνου διαθέτει αρκετά καλή φωνή, αν και το ηχόχρωμά της δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, ώστε να  μπορείς να το διακρίνεις εύκολα, ανάμεσα σε άλλα – όμως έτσι συμβαίνει συχνά με τους τραγουδιστές και τις τραγουδίστριες, εδώ και πολλά χρόνια, και δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός. Εξηγήσεις υπάρχουν φυσικά, αλλά δεν είναι της ώρας.
Με ιδιαίτερο ταλέντο στο ποπ ρεπερτόριο, μα και στο «έντεχνο», και στο λαϊκό, η Ντίνου είναι μια τραγουδίστρια με φωνή «μπαλαντέρ», που θα μπορούσε να ακουστεί και, γιατί όχι, να διαπρέψει παντού στην εποχή μας.
Εδώ, στην «Επιθυμία», μάς δείχνει το ταλέντο της στο έντεχνο-λαϊκό τραγούδι, με στόχευση την κάπως πιο ποπ διάστασή του, την «πλεσέικη» (Μίμης Πλέσσας) ας πούμε. Δηλαδή, δεν έχουμε περίπτωση τραγουδιών Σωκράτη Μάλαμα, Θ. Παπακωνσταντίνου και τα ανάλογα, δεν έχουμε λαϊκό «της πίστας», ούτε κι εκείνο των ρεμπετάδικων. Είναι αυτό το «ντεμί», ποιοτικό λαϊκό, το οποίο σε κάθε περίπτωση «πάει» στη φωνή της – πόσο μάλλον όταν, η Ντίνου, καλείται να υποστηρίξει πολύ καλά τραγούδια, όπως είναι αυτά που της γράφει ο Βαγγέλης Μαχαίρας, πάνω στα λόγια του Δημήτρη Λέντζου.
Λόγια πολύ καλά λοιπόν, μελωδίες με hook, και με αναφορές στην ωραιότερη εποχή αυτού του τραγουδιού (τέλη ’60, αρχές ’70), με το χασάπικο «Χαριστική βολή» να «χτυπάει» τις κορυφές της σχετικής δισκογραφίας.
Βεβαίως και στα ζεϊμπέκικα («Τα αντίθετα») είναι πολύ καλή η Ντίνου, ωραία τραγούδια, που πάνε γάντι στη φωνή της, φτιαγμένα από ανθρώπους που ξέρουν τέλεια την δουλειά τους.
Για τον Δημήτρη Λέντζο δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο – υπό την έννοια ότι είναι γνωστό το επίπεδο της στιχουργικής του χρόνια τώρα. Τεράστια ευχέρεια στο γράψιμο, στίχος απλός, ουσιώδης, με βάθος, χωρίς εκζητήσεις, εντεχνολαϊκός στη βάση του, οργανωμένος και δουλεμένος στο χέρι, όπως θα λέγαμε, με την τέχνη του παλιού μάστορα.
Για τον Β. Μαχαίρα ας συμπληρώσουμε πως πρόκειται για έναν διακεκριμένο μπουζουξή (εδώ παίζει ακόμη μπαγλαμά, λαούτο, μαντολίνο, μπάσο, κρουστά, ενώ κάνει και προγραμματισμό), που έχει συνεργαστεί με δεκάδες μεγάλα ονόματα του τραγουδιού μας (ας μην αρχίσουμε την απαρίθμηση), δείχνοντας στοιχεία μεγάλης συνθετικής συνέπειας – μα ακόμη ευστροφίας, ταλέντου και δημιουργικής διάθεσης.
Και κάπως έτσι προκύπτει ένα άλμπουμ, η «Επιθυμία», τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο σωστά πλαισιωμένο σε κάθε διάστασή του, με «τίμια» τραγούδια για όλους. Και όλες.
Επαφή: www.metronomos.gr
 
Η συνέχεια εδώ... 

https://www.lifo.gr/articles/music_articles/304627/8-1-almpoym-ellinon-kallitexnon-poy-kykloforisan-toys-teleytaioys-mines-kai-aksizoyn

ARCADIAN CHILD protopsycho

Συγκρότημα από την Κύπρο, για το οποίο έχουμε γράψει άλλες δύο φορές στο παρελθόν –για τα άλμπουμ τους “Afterglow” (2017) και “Superfonica” (2018)–, οι Arcadian Child έχουν έτοιμο ένα τρίτο CD, που αποκαλείται “Protopsycho” [Rebel Waves Records, 2020] και για το οποίον υπάρχει η φιλοδοξία, από την μεριά τους, υποθέτω, να είναι το καλύτερό τους. Είναι – για να το πούμε από την αρχή. Και τούτο σημαίνει... να είσαι συγκρότημα που δουλεύει, που «το ψάχνει» και που, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στις αισθητικές επιλογές του, έχει τον τρόπο να πηγαίνει παρακάτω.

Παραμένοντας τέσσερις (Παναγιώτης Γεωργίου τραγούδι, κιθάρες, Στάθης Χατζηχαραλάμπους lead κιθάρες, Ανδρέας Κέρβερος μπάσο, φωνητικά, Κωνσταντίνος Παυλίδης ντραμς, κρουστά), οι Arcadian Child απλώνουν στο “Protopsycho” οκτώ κομμάτια τους, (στίχοι: Γεωργίου, μουσική: όλοι τους), τα οποία ανήκουν, όπως έχουμε ξαναπεί, στο στυλ τού hard progressive ή του σύγχρονου stoner αν θέλετε – που είναι ένας πλατύς, οπωσδήποτε, όρος, εντός του οποίου χωράνε διαφορετικοί ήχοι. Δεν είναι, εννοούμε, ένα τυπικό stoner γκρουπ οι Κύπριοι, εκεί θέλουμε να καταλήξουμε, καθώς οι συχνές (δηλαδή οι μόνιμες) eastern / oriental επιρροές τους, που είναι αρκετά μελετημένες και καλοβαλμένες, «σπρώχνουν» το άκουσμα προς περισσότερο ψυχεδελικές κατευθύνσεις. Και είναι αυτό που κάνει τη μεγάλη διαφορά στο “Protopsycho”.
Τέτοια tracks είναι τα… “Snakecharm”, “Wave high”, “Sour grapes”, “The well”, “Bitter tea”, “Bodies of men”, “Raising fire” και “Protopsycho”. Ξεχάσαμε κανένα; Όχι, γιατί τα είπαμε όλα! Γιατί όλοι αυτοί είναι οι τίτλοι των tracks τού νέου CD των Arcadian Child, μιας μπάντας αληθινά ευχάριστης και ουσιαστικής, που ομνύει στο καλό, σκληρό rock, δίχως άχρηστες και αχρείαστες παραχωρήσεις.
Επαφή: www.rebelwavesrecords.bigcartel.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 316

25/11/2020 

25/11/2020
Είχα δει το καλοκαίρι το ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια για τον Μαραντόνα –αιωνία του η μνήμη– που επικεντρωνόταν στην παρουσία του στη Νάπολι, την επταετία 1984-1991.
Από τη μια η λατρεία από τους αιώνια καταδικασμένους του νότου, που σήκωσαν για πρώτη φορά κεφάλι απέναντι στα... λευκά κολάρα του βορρά, και από την άλλη τα πλοκάμια της ναπολιτάνικης μαφίας που τον έλιωσαν, καθώς βρήκαν πάτημα στα αχαλιναγώγητα πάθη του, κάνοντάς τον οικτρό υποχείριό τους.

Όπου βρείτε το ντοκιμαντέρ δείτε το – όσοι δεν το έχετε δει.

25/11/2020
>>Στην Ελλάδα, το διάστημα της πρώτης καραντίνας οι κλήσεις προς την Τηλεφωνική Γραμμή Υποστήριξης SOS 15900, αυξήθηκαν κατά 230%. Οι ειδικοί ήξεραν ότι τα περιστατικά βίας αυξάνονται όταν τα ζευγάρια περνούν περισσότερο χρόνο μαζί. «Τις νύχτες και τις αργίες γίνονται συνήθως τα περισσότερα περιστατικά» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η ψυχολόγος του Ξενώνα Φιλοξενίας Γυναικών δήμου Αγρινίου, Νατάσα Μακρυδήμα.<<
Τίποτα θετικό στα λοκντάουν. Μόνο βία, ανασφάλεια, φόβος και εξουθένωση (ψυχική, σωματική, τα πάντα). Μαζί με την ψεύτικη εντύπωση ότι την σκαπουλάρεις και ότι θα βγεις, κάποια στιγμή, σε μια πιο... υγιή κοινωνία. Μαζί με την βεβαιότητα πως μετά το πέρας τους η πραγματικότητα θα είναι ακόμη πιο ζοφερή, για πάρα πολλούς και πολλές, σε όλα τα επίπεδα (εργασιακά, οικονομικά, προσωπικά κ.λπ.), καθώς το μνημόνιο Πισσαρίδη μπαίνει ήδη στις ράγες και θ’ αρχίσει οσονούπω να τρέχει...

24/11/2020
Είδα τόπους-τόπους στο YouTube Χατζηνάσιο με Χατζηνικολάου στον ANT1. Έγινε μια ωραία φάση.
Ο Χατζηνικολάου μαθαίνει πως ο Χατζηνάσιος απέρριψε το 1989 υποψηφιότητα για Oscar λόγω του σάουντρακ για την ταινία Shirley Valentine. Προφανώς το θεώρησε ιντριγκαδόρικο κάτι τέτοιο, αφού ο ίδιος, ως άσχετος με τη μουσική, θεωρούσε κατά βάθος πως ο Χατζηνάσιος έκανε μ@λακία, και κάπως έτσι αποφάσισε να του... ζητήσει εξηγήσεις. Αλλά ο Χατζηνάσιος –μέγας μουσικός– δεν μάσησε, και τον γείωσε για τα καλά, όταν του είπε πως... τέτοιες μουσικές, σαν εκείνες που έγραψε ο ίδιος για το Shirley Valentine, «δεν συνιστούν Oscar» και πως αν ήταν εκείνος στην επιτροπή (ο Χατζηνάσιος), και την άκουγε τη συγκεκριμένη μουσική (ως συντεθειμένη από κάποιον άλλον), θα έλεγε «πάμε παρακάτω...». Και όντως. Μετριότατη μουσική (για την κλάση του Χατζηνάσιου) με στοιχεία ελληνικού φολκλόρ, για μια ταινιούλα που είχε σχέση και με την Ελλάδα.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πράγμα σ’ αυτά τα θέματα, και σε άλλα, και σε όλα, από το να ξέρεις, κάθε στιγμή, ποιος είσαι. Από το να κρίνεις εσύ ο ίδιος αυστηρά τον εαυτό σου. Τι αξίζει, αληθινά, από τη δουλειά σου και τι είναι διεκπεραίωση.
Και το να δέχεται να βραβεύεται κάποιος και να ξεχωρίζει για τις «διεκπεραιώσεις» και όχι για ’κείνα που πραγματικά μετράνε (αν υπάρχουν τέτοια στη δουλειά του) αποτελεί κατάπτωση. Αν έχεις λίγη τσίπα επάνω σου δηλαδή, και σέβεσαι, αρχικά, τον εαυτό σου.
Μάθημα λοιπόν, από έναν πολύ μεγάλο μουσικό και συνθέτη.

24/11/2020
Αν ήμουν 20 χρονών (γιατί τώρα είναι αργά) και είχα τις γνώσεις (τις όποιες γνώσεις) που έχω τώρα για τη μουσική, μάλλον θα μάζευα ΜΟΝΟΝ ιταλικά σάουντρακ. Τίποτ’ άλλο. Τα έχουν όλα μέσα. Όλες τις μουσικές. Και τζαζ, και φολκ, και ροκ, και κάντρι, και αβαν-γκάρντ, και άιμπροβ, και ντίσκο, και φανκ, και ό,τι διάλο θέλεις.
Αν το ήξερα δηλαδή αυτό στα είκοσί μου, και το έβαζα μπροστά, σήμερα θα είχα φτιάξει μια δισκοθήκη μούρλια, που θα κόστιζε βεβαίως και πολλά λεφτά.
Τώρα; Τώρα βολευόμαστε με κάτι δισκάκια του Πλέσσα και με κάτι του Χατζηνάσιου...
https://www.youtube.com/watch?v=2Fv-srJXf-g

24/11/2020
Τι έχουν γράψει για το σινεμά αυτοί οι Ιταλοί, ρε φίλε! Την άμμο της θάλασσας! Και όλα τα σάουντρακ από «πολύ καλά» και πάνω – και ανεξάρτητα από τις ταινίες, που οι περισσότερες γίνονταν με τον αυτόματο πιλότο. Της Τσινετσιτά όμως. Όχι της Κλακ Φιλμς.
Αυτή η μουσική του Stelvio Cipriani αφορά σ’ ένα πολεμικό κάποιου Mario Siciliano από το 1970, το “La lunga notte dei disertori - I 7 di Marsa Matruh” και στην πορεία... εκλάπη, καθώς χρησιμοποιήθηκε και σε ελληνικό σάουντρακ! Θυμίζει και Πλέσσα επίσης ανά σημεία (Ορατότης Μηδέν κ.λπ.). Ακούστε το κλιπ μέχρι το τέρμα. Έπος!
https://www.youtube.com/watch?v=wyxUilX3aAE

JULIET KURTZMAN / PETE MALINVERNI ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Επηρεασμένοι από το μυθιστόρημα τού Gabriel García Márquez Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας (ο τίτλος δεν πρέπει να είναι άμοιρος της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί, λόγω της ίωσης covid-19), οι δύο καλλιτέχνες τού παρόντος άλμπουμ, του “Candlelight / Love in the Time of Cholera” [Saranac Records, 2020], η βιολίστρια της κλασικής Juliet Kurtzman και ο πιανίστας της jazz Pete Malinverni, συνεργάζονται με τρόπο δημιουργικό, προτείνοντας μιαν ηχογράφηση, που διακρίνεται για τις άψογες μελωδικές γραμμές της, όπως και για την ιδιαίτερη γοητεία της.

Με ξεχωριστή πορεία στα μουσικά πράγματα αμφότεροι (για τον Malinverni έχουμε γράψει ξανά στο blog, με αφορμή το άλμπουμ του “Heaven” το 2017) και με την άνεση φτασμένων μουσικών, που μπορούν να οικειοποιηθούν με άνεση συνθέσεις διαφορετικές μεταξύ τους –όλες εν τω μεταξύ αμερικανικές, από τον βορρά και τον νότο της αμερικανικής ηπείρου–, οι Kurtzman και Malinverni έχουν τον τρόπο να καθηλώνουν τον ακροατή, με το πέραν πάσης υποψίας (και κριτικής) ρεπερτόριό τους.
Ακούγονται, λοιπόν, συνθέσεις τού θρύλου κορνετίστα Bix Beiderbecke (πέντε στον αριθμόν) και ακόμη Astor Piazzolla, Carlos Gardel, Scott Joplin, Jacob do Bandolim, το στάνταρντ “Body and soul” (Green / Hawkins), συν τα δύο πρωτότυπα τού Malinverni, στην αρχή και λίγο πριν το τέλος – και κάπως έτσι συμπληρώνεται η λίστα μ’ έναν ανεπαίσθητο τρόπο, οδηγώντας το ακρόαμα προς μια συναισθηματική-πνευματική κορύφωση.
Με άψογες εναρμονίσεις, που στοχεύουν στην ανάδειξη των ισχυρών μελωδικών γραμμών όλων των θεμάτων (εκπληκτικά το “Oblivion” του Piazzolla και το “Solace” του Joplin) και με οργανοπαικτική επικοινωνία, που υποδηλώνει στενή συνεργασία και εξάσκηση, οι δύο μουσικοί κατορθώνουν να ξεπεράσουν ποικίλους ενδιάμεσους σκοπέλους, κατορθώνοντας να δώσουν μιαν ηχογράφηση ιδιαίτερης ακουστικής ομορφιάς. 
Επαφή: www.petemalinverni.com, www.julietkurtzman.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 315

23/11/2020
Στη μνήμη του κιθαρίστα των Strawbs Tony Hooper, που πέθανε πριν από λίγες μέρες...
Πολύ μεγάλη μπάντα, κορυφαία, στο στυλ της, στο psychedelic-progressive-folk, εφάμιλλη με τους Fairports, τους Steeleye Span κ.λπ.
https://www.youtube.com/watch?v=8XlT1jlD-xU

23/11/2020
>>Πώς «χάθηκε» ο μεγάλος τραγουδιστής τού «οδοιπόρου» (1974) Γιάννης Δημητράς, τον οποίον λίγα χρόνια αργότερα (1981) τον ακούγαμε στην Eurovision να λέει το «Φεγγάρι καλοκαιρινό»;<<
Από το χθεσινό κείμενο για τον Δημήτρη Ψαριανό. Ένα εκπληκτικό τραγούδι εδώ...
https://www.youtube.com/watch?v=zDZ5vO5ycBg

23/11/2020
Είδα λίγο Σαββόπουλο «σπίτι με το MEGA» από το YouTube. Θέαμα για όλη την οικογένεια (αναμενόμενο), με τον Σαββό σ’ ένα ρόλο «εναλλακτικού» Γιώργου Οικονομίδη.
Πάντως είναι συγκινητικό να βλέπεις έναν 76χρονο άνθρωπο να τραγουδάει αξιοπρεπώς και να υποστηρίζει το υλικό του όσο μπορεί καλύτερα. Και γι’ αυτό τού αξίζει ένα «μπράβο» (ας μην θεωρηθεί υπερφίαλο αυτό, από την μεριά μου).
Οι μουσικοί του (Κιουρτσόγλου, Λάντσιας κ.ά.) είναι πολύ καλοί φυσικά, αλλά ο ήχος που βγάζουν είναι άτολμος, μπλαζέ, για να μην πω «φτηνός» (για τα τραγούδια του Σαββόπουλου) και «λίγος». Έχω στη μνήμη μου τον ήχο του Σαββό από τα τέλη των 70s (όταν τον πρωτοείδα live) και ακόμη ανατριχιάζω. Δυστυχώς δεν πρόλαβα τα ωραία του στο Κύτταρο μερικά χρόνια πιο πριν (το 1972), γιατί ήμουν μικρός.
Α και κάτι ακόμη, όσα είπε περί Woodstock ελέγχονται για ανακρίβειες.

Η φωτογραφία είναι αυτή που πρέπει, από την μεγάλη εποχή του, και την είδα πρόσφατα...

21/11/2020
Το Τάμα του Έθνους...

21/11/2020

Από τούδε και στο εξής οι θάνατοι που ανακοινώνονται δεν θα πρέπει να συνδέονται μόνο με την αυξημένη επικινδυνότητα του ιού στους ήδη αρρώστους και πάνω από 70 («Η διάμεση ηλικία των θανόντων συμπολιτών μας ήταν τα 80 έτη και το 97.1% είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω» κατά την αποψινή ανακοίνωση), αλλά και με την εγκληματική ανικανότητα της κρατικής μηχανής, στον τομέα της υγείας, να ανταποκριθεί στις έκτακτες ανάγκες.

21/11/2020
>>Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, απαντώντας, είπε ότι πρέπει να πολεμήσουμε τα fake news, τους ανθρώπους, οι οποίοι μερικές φορές, ανενημέρωτοι ή θύματα κάποιων θεωριών συνωμοσίας, πιστεύουν ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν και πρόσθεσε ότι «είναι πολύ σημαντικό να σπάσουμε και τις τελευταίες επιφυλάξεις για το πόσο σοβαρή είναι η κρίση που αντιμετωπίζουμε»<<

Εγώ, πάντως, αντί για τους «ανενημέρωτους» και τα «θύματα συνωμοσίας» λέω να πολεμάω, δηλαδή να καλαμπουρίζω με τον Μητσοτάκη...
[ΓΑΠ Νο 2... με τα κεριά στην Ανάσταση. Που έβαλε στο μανουάλι εκείνο με το προστατευτικό ποτηράκι (για να μην πέφτει το λιωμένο κερί στο χέρι) και κράτησε το σκέτο]

21/11/2020
Έχουμε και τον ανεκδιήγητο Κικίλια, που έχει το θράσος να πιάνει στο στόμα του τη Σοβιετική Ένωση.
Διαβάστε εδώ πώς αντιμετωπίστηκε στην ΕΣΣΔ η πανδημία της γρίπης, το 1957.
>>Observations carried out during the influenza pandemic also showed the effectiveness of general anti-epidemic measures for influenza control, particularly the early isolation of patients, the placing of children's establishments in quarantine and the organization of medical treatment of the sick IN THEIR HOMES.
A great part in the prevention of the spread of the influenza epidemic was played by health education work among the people: the publication on a mass scale of placards, posters, pamphlets and leaflets, systematic radio and television propaganda, the printing of a series of articles on influenza in the mass-circulation press, the showing of films on the subject, and similar measures.<<

[Το link στα σχόλια]

20/11/2020

Αλέξανδρος Ν. Τσιριντάνης, περιοδικό Συζήτησις, 1964
(Χριστιανός, παρεκκλησιαστικός, ούλτρα συντηρητικός διανοούμενος, με μεγάλη κοινωνική αρθρογραφία, από τους πρώτους που ασχολήθηκαν, στην Ελλάδα, με τους Beatles. Μέσα στα διάφορα «ό,τι να ‘ναι» που πετάει, βρίσκεις πάντως και κανα σωστό – ανεξάρτητα του σημείου εκκίνησης. Όπως αυτό που εντοπίζει, σε σχέση με το πώς αναπτύσσονταν τέτοιου τύπου φαινόμενα στις μητροπόλεις και πώς στις... αποικίες).

ΜΑΝΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΗΣ μολυβένια τρένα

Το δεύτερο άλμπουμ τού τραγουδοποιού Μάνου Μοναστηριώτη αποκαλείται «Μολυβένια Τρένα» και κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες από τον Μετρονόμο. Ακολουθεί, δε, το προ τετραετίας «Να Περιμένω το Αύριο» [MLK, 2016].
Ο Μοναστηριώτης, εδώ, γράφει μουσικές, στίχους, τραγουδάει (συμμετέχει και η Δέσποινα Ραφαήλ σε τρία από τα δώδεκα tracks του CD), ενώ παίζει κιόλας ακουστική κιθάρα.

Γενικώς, το άκουσμα είναι συμπαθητικό, δίχως να ξεφεύγει από το προβλέψιμο και το αναμενόμενο. Τα τραγούδια έχουν ένα επίπεδο, αλλά ταυτοχρόνως είναι και κάπως... επίπεδα. Μοιάζουν κοντολογίς το ένα με το άλλο.
Κατ’ εμέ τα τραγούδια του Μοναστηριώτη δεν τα ευνοούν οι ενορχηστρώσεις και η παραγωγή. «Χάνονται» εννοώ μέσα σε ηχοχρώματα αποτελούμενα από φλάουτα, μαντολίνα, ακορντεόν, ηλεκτρικές κιθάρες. Νομίζω δηλαδή πως μ’ ένα πιο λιτό σχήμα συνοδείας, και με περισσότερη «εκφραστική» στις ερμηνείες το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο. Το λέμε, γιατί ο Μοναστηριώτης ξέρει να φτιάχνει τραγούδια, δεν είναι τυχαίος. Έχει να προτείνει και ενδιαφέρουσες μελωδίες, και καλούς στίχους –το «Άσπρη κρέμα» για παράδειγμα είναι ωραίο τραγούδι–, όμως απαιτούνται και άλλα ακόμη προσόντα, ώστε εκείνο που προτείνεται να έχει τη δύναμη να αντέξει στον χρόνο.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που αποφάσισε να πει ο ίδιος τα τραγούδια του έπρεπε να δουλέψει πολύ πάνω στις ερμηνείες – τις οποίες γενικώς θα χαρακτήριζα εκφραστικά, πρώτα-πρώτα, ασταθείς. Ίσως, αν εύρισκε έναν επαγγελματία τραγουδιστή να αποδώσει τις συνθέσεις του τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Ίσως, αν υπήρχαν περισσότερες τεχνικές δυνατότητες (στο επίπεδο της παραγωγής) τα «Μολυβένια Τρένα» να κυλούσαν σε τελείως άλλες ράγες. Πολλά τα «ίσως», αλλά με τα «ίσως» δεν περιγράφεις την πραγματικότητα.
Εμμένουμε λοιπόν στον αρχικό χαρακτηρισμό, περί μιας συμπαθούς δουλειάς, η οποία, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να κάνει μια-κάποια διαφορά στην σύγχρονη ελληνόφωνη, περί το ροκ, μπαλάντα.
Επαφή: www.metronomos.gr

GRAND SBAM, SILENT EYES, BERGETON zeuhl, progressive και synth-pop συγκροτήματα από την Γαλλία, την Αυστραλία και την Νορβηγία

GRAND SBAM: Furvent [Dur et Doux, 2020]
Γάλλοι από την Λυών είναι οι Grand Sbam, που αποδεικνύουν και μ’ αυτή τη δουλειά τους, το 2LP ή απλό CD “Furvent”, πως είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα του σημερινού french progressive. Και όταν λέμε french progressive εννοούμε εκείνο το είδος του προοδευτικού rock, που ήκμασε στην δεκαετία του ’70 φυσικά, και που συνδέθηκε άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο με το zeuhl prog των Magma.

Με σύγχρονες κλασικές αναφορές (Bartók, Στραβίνσκι), με εμφανείς όσο δεν πάει άλλο επιρροές από το new thing της jazz και το free-improv, όπως και με προφανείς υπαινιγμούς σε παλαιο-μουσικά ή αρχαιο-μουσικά σπαράγματα, των οποίων δεν είναι πάντα εύκολο να ανακαλύψεις την αφετηρία τους –σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η τελείως αρχαιοπρεπής ή και φουτουριστική χρήση των φωνών, εξαρτάται από το πώς θα το εκλάβεις (θυμηθείτε ξανά τους Magma)–, οι Grand Sbam συντάσσουν ένα δύσκολο, ένα απαιτητικό άλμπουμ, το οποίο θα ενθουσιάσει τους φίλους τού συγκεκριμένου στυλ και που, την ίδια στιγμή, θα απαιτήσει ειδικότερη προσπάθεια για να «ξεκλειδωθεί» απ’ όλους τους υπολοίπους.
Πολλά ξεκινούν, φυσικά, και από το πολυμελές του σχήματος (κατ’ αναλογίαν με τους Magma), που παρέχει την δυνατότητα για όλες αυτές τις ηχητικές ατασθαλίες και περιπλανήσεις. Μέλη λοιπόν των Grand Sbam είναι οι: Antoine Arnera πιάνο, ηλεκτρονικά, φωνή, συνθέσεις, Boris Cassone μπάσο, μέλοτρον, φωνή, Jessica Martin Maresco φωνή, Guilhem Meier ντραμς, κρουστά, φωνή, συνθέσεις, Marie Nachury φωνή, Grégoire Ternois κρουστά, Mihaï Trestian τσίμπαλο, Anne Quillier moog συνθεσάιζερ, fender rhodes, φωνή.
Με βασικές (μη ηχητικές) αναφορές λογοτεχνικές-φιλοσοφικές –ως επιρροές καταγράφονται η νουβέλα του γάλλου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Alain Damasio La Horde du Contrevent (2004) καθώς και οι συμβολισμοί τού I Ching– με εξαιρετική έως και εκπληκτική χρήση των φωνών, σε επάλληλα τραγουδιστικά επίπεδα, που δημιουργούν απίθανα, πρωτότυπα, μονοφωνικά ή πολυφωνικά περιβάλλοντα, αλλόκοτων αρμονιών και με οργανοπαικτική προσφορά, όπως και γενικότερη ηχητική αντιμετώπιση, που ανακαλεί στη μνήμη, με συγκίνηση, μπάντες ιστορικές, οι Grand Sbam παραδίδουν ένα από τα καλύτερα «δύσκολα» άλμπουμ της χρονιάς που σιγά-σιγά φεύγει, αφήνοντας ακόμη μεγαλύτερες υποσχέσεις για το μέλλον.
Επαφή: www.duretdoux.com

SILENT EYES: S/T [Private Pressing, 2020]
Οι Silent Eyes δεν είναι συγκρότημα, μα το προσωπικό project τού Keelan Butterick, από το Newcastle της Αυστραλίας. Παρά ταύτα, ή ίσως κατά το αναμενόμενο, ο Butterick δεν είναι μόνος του σ’ αυτό το CD (με τα πέντε tracks και τις radio edits δύο κομματιών εκ των πέντε). Ο ίδιος μπορεί να χειρίζεται ακουστικές, ηλεκτρικές κιθάρες και ακόμη μπάσο και πιάνο, τραγουδώντας κιόλας, αλλά δίπλα του, σε διάφορα κομμάτια, υπάρχει ντράμερ (Alex O’toole), έτερος πιανίστας (Alex Wilson) και ακόμη κουαρτέτο εγχόρδων, δηλαδή δύο βιολιά, βιόλα και τσέλο (The Bloodwood String Quartet). Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν την προϊστορία τους στη μουσική και τα γκρουπ, καθώς ο Butterick έχει περάσει από τους progressive «μεταλλάδες» Stare at The Clouds, ο O’toole από τους post-rockers Meniscus κ.ά., ενώ και ο Wilson είναι μέλος των sleepmakeswaves, για τους οποίους τα λέγαμε πριν από λίγο καιρό, με αφορμή το άλμπουμ τους “These Are Not Your Dreams” [Bird’s Robe Records, 2020].

Το άκουσμα στο “Silent Eyes” θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε επίσης progressive, χωρίς ιδιαίτερες όμως οργανικές αναπτύξεις, προσανατολισμένο κυρίως προς την μπαλάντα (ακουστική ή ενισχυμένη).
Η γνώμη μου είναι πως οι ενορχηστρώσεις, τα περισσότερα του ενός (διάβαζε ακουστική κιθάρα) όργανα, αδυνατίζουν το αποτέλεσμα «φορτώνοντάς» το, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Σε κομμάτια όπως το “Ocean blues” οι αναφορές στους Barclay James Harvest, για παράδειγμα, είναι εμφανείς, ενώ ασυζητητί τα ακουστικά μέρη, που δεν είναι λίγα, είναι προτιμότερα των ηλεκτρικών.
Συμπαθητικό και προσεγμένο άκουσμα – αν και, γενικώς, χαμηλού βεληνεκούς.
Επαφή: www.silenteyes.bandcamp.com/album/silent-eyes

BERGETON: Miami Murder [MeusRecords / Darkhan Music, 2020]
Bergeton δεν είναι ονομασία γκρουπ, αλλά το επώνυμο –ένα από τα δύο επώνυμα– τού Morten Bergeton Iversen, μουσικού από το Όσλο, τον οποίον ίσως κάποιοι να γνωρίζουν ως κιθαρίστα των Mayhem (του πολύ γνωστού black metal νορβηγικού συγκροτήματος). Στο “Miami Murder” ο Bergeton, παρότι διατηρεί όσο να ’ναι, κάποια σκοτεινά χαρακτηριστικά τής γενικότερης περσόνας του, που μπορεί να ξεκινούν από το εξώφυλλο τού άλμπουμ και να καταλήγουν σε τίτλους τύπου “The demon”, “Valley of death” ή και “Miami murder”, στην πράξη εκείνο που μας προτείνει επί του προκειμένου είναι ένα μάλλον... φωτεινό synth-pop άλμπουμ (ακόμη και με italo χαρακτηριστικά!), απ’ αυτά που ευδοκιμούσαν στα μέσα του ’80 και που τώρα επαναπροσδιορίζονται – όπως και κάθε τι εξάλλου.
Φυσικά synth-pop δεν σταμάτησε ποτέ να παράγεται, τώρα όμως, και εξαιτίας της τάσης να χρησιμοποιούνται vintage keyboards, ντραμς και λοιπά στις σχετικές ενοργανώσεις, το αποτέλεσμα φέρνει εντελώς στην μνήμη την κλασική εποχή τού στυλ – κάτι που αποτελεί, εξάλλου, και βασικό στόχο των μουσικών. Ο Bergeton, δηλαδή, δεν... φοβάται να αναπαράγει όλες εκείνες τις «νοσταλγικές» ρυθμικές δομές, ντύνοντάς τες με απλές μελωδίες, ποικίλων μικρο-επιρροών (ακόμη και oriental), τις οποίες πλαισιώνει ενίοτε με κάποιες κιθάρες, αφήνοντάς τες μόνες του (άνευ φωνητικών) να δράσουν.
Και δρουν πολύ καλά, εξαιρετικά, απολαυστικά, αναδεικνύοντας τα “Miami Murder” σε μια από τις vintage-εκπλήξεις της χρονιάς.
Επαφή: www:bergeton.bandcamp.com/album/miami-murder-2

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΔΕΛΗΔΗΜΟΥ «του χρόνου ο γητευτής»

Άγνωστη προς εμένα τραγουδοποιός, που κυκλοφορεί τώρα ένα πολύ ενδιαφέρον «έντεχνο» άλμπουμ. Ο λόγος για την Αναστασία Δεληδήμου, που συνθέτει, γράφει στίχους, αποδίδοντας και τρία τραγούδια της, με τα υπόλοιπα να τα ερμηνεύει ο βασικός τραγουδιστής του CD, o πάντα αξιόλογος Ανδρέας Καρακότας.

Το άλμπουμ έχει τίτλο «Του χρόνου ο γητευτής» [Μετρονόμος, 2020] και σε τούτο είναι εμφανή, από την αρχή, ορισμένα πολύ καίρια και οπωσδήποτε θετικά στοιχεία.
Πρώτον, υπάρχουν πολύ καλές λαϊκές συνθέσεις. Απομακρυσμένες από την έντεχνη μανιέρα, που, ακόμη και παρά την θέλησή τους (ας το δεχτούμε κι αυτό), σκόρπισαν στο ελληνικό τραγούδι ο Σ. Μάλαμας και ο Θ. Παπακωνσταντίνου. Οι αναφορές της Δεληδήμου είναι διαφορετικές. Είναι τα τραγούδια του Καλδάρα, της εποχής των «μπαλλαντών του περιθωρίου» (1990), είναι σε κάποιες ειδικότερες στιγμές το eighties ύφος του Σταύρου Κουγιουμτζή, ο Χρήστος Λεοντής κ.ά.
Στην ορθή, «έντεχνη» πάντα και απολύτως αξιοπρόσεκτη παρουσίαση των τραγουδιών συμβάλλει τα μάλα η ενορχήστρωση, ηχογράφηση, παραγωγή, που είναι υψηλού επιπέδου. Πάνω από τα στάνταρντ του χώρου.
Τρίτον, οι στίχοι της Δεληδήμου είναι επίσης πολύ καλοί, χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην ρηξικέλευθοι, χωρίς να καινοτομούν ή να αλλάζουν κάτι. Είναι όμως άψογα διατυπωμένοι, χωρίς να ξεπέφτουν σε τετριμμένες συνταγές. Ερωτικοί χοντρικώς, αλλά με επεκτάσεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Τέταρτον, ο πάντα ωραίος τραγουδιστής Ανδρέας Καρακότας «δένει» ακόμη περισσότερο τα τραγούδια, τα οποία τοποθετεί, με τις ξεχωριστές ερμηνείες του, σ’ ένα άλλο, υψηλότερο, επίπεδο.
Πέμπτον και τελευταίο. Το άλμπουμ είναι «σφιχτό». Δεν μπάζει από πουθενά. Η ατμόσφαιρα παραμένει σταθερή καθ’ όλη τη διάρκεια της εγγραφής, χωρίς να μεταλλάσσεται το ύφος της.
Μέσα σ’ αυτό το απολύτως ελέγξιμο περιβάλλον μάλλον είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο τραγούδι ως «χαρακτηριστικό» ή «καλύτερο». Δεν υπάρχει. Το άλμπουμ ακούγεται ολάκερο, από την αρχή έως το τέλος του, με το ίδιο και απαράλλακτο ενδιαφέρον.
Επαφή: www.metronomos.gr

ΔHMΗΤΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ ένας μεγάλος ερμηνευτής του ελληνικού τραγουδιού έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, πριν από λίγες μέρες – μερικές σκέψεις με αφορμή το θλιβερό γεγονός, μαζί με μια καλή ματιά στην καλλιτεχνική πορεία του

Την Τρίτη 17 Νοεμβρίου μαθεύτηκε ο θάνατος του Δημήτρη Ψαριανού. Ήταν 72 ετών. Η είδηση ήταν ξαφνική. Ο Δημήτρης Ψαριανός ήταν τακτικός στο facebook και δύο μέρες πριν φύγει από τη ζωή είχε κάνει το τελευταίο του ποστ. Είχε ανεβάσει το τραγούδι των Μίκη και Γιάννη Θεοδωράκη «Δακρυσμένα μάτια», που είχε πει και ο ίδιος εκπληκτικά το 1981. Σημαδιακή ανάρτηση; Tο δίχως άλλο.
Ο Δημήτρης Ψαριανός ξεκίνησε να τραγουδά επαγγελματικά στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Ως νέος άνθρωπος ήταν συνεπαρμένος από τα ξένα ποπ-ροκ ακούσματα της εποχής, και καθώς ξεκινούσε να εμφανίζεται στο κλαμπ Κύτταρο, την περίοδο 1971-72, ηχογραφεί και τα πρώτα του τραγούδια. Είχε πει σχετικά ο Δημήτρης Πουλικάκος, στο περιοδικό Ποπ & Ροκ, το 1980:
«Το χειμώνα του ’71 πιάσαμε δουλειά στο Κύτταρο. Παίζαμε εμείς, ο Εξαδάκτυλος δηλαδή, οι Socrates, ο Θανάσης Γκαϊφύλιας, οι Δάμων και Φιντίας, ο Δημήτρης Ψαριανός και το Ρέμπελο Ασκέρι, με τρομπόνι, βιολί, μαράκες – τρίο που παίζανε διάφορα ελληνικά δικά τους περίεργα και μ’ αρέσανε πολύ».
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1971, κυκλοφορούν από την Zodiac, σ’ ένα δίσκο 45 στροφών, τα τραγούδια του Ψαριανού «Κυρά μάγισσα» και «Το πρόβλημα», σε στίχους αμφότερα του Δημήτρη Ιατρόπουλου και με την ενορχηστρωτική φροντίδα του Νίκου Μαμαγκάκη.
«Το πρόβλημα» ήταν ενδιαφέρον τραγούδι, φολκ-ψυχεδελικής κατεύθυνσης, από τα καλύτερα δείγματα εκείνου του πρώιμου ελληνικού ροκ, που έψαχνε εναγωνίως να βρει τα δικά του πατήματα. Η φωνή και η ερμηνεία βεβαίως του Δημήτρη Ψαριανού έβγαιναν πάνω απ’ όλα.

Την ίδια εποχή (1971) κυκλοφορεί και ο πρώτος δίσκος (LP) του Θανάση Γκαϊφύλια (μαζί με το φωνητικό σχήμα Ανάκαρα), με τον Δημήτρη Ψαριανό να γράφει τις μουσικές στα τραγούδια «Ωτοστόπ» (στίχοι Δημήτρης Ιατρόπουλος) και «Τεμπελιά» (στίχοι Γεώργιος Σουρής), που σημαίνει πως ο Ψαριανός είχε δικό του υλικό από ’κείνα τα χρόνια, το οποίο, λόγω των ιδιαιτεροτήτων της εποχής, πολύ δύσκολα θα καταγραφόταν σ’ ένα LP. Και όντως, έτσι συνέβη.

Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/303739/dimitris-psarianos-1948-2020-mia-matia-stin-kallitexniki-poreia-toy-megaloy-ermineyti