δυστυχώς...

Είπαμε να βγούμε, θεωρητικά δηλαδή, από τα μνημόνια, μπας και βρούμε έναν κάποιο βηματισμό σαν χώρα και πέσαμε δυστυχώς πάνω σε μια σκληρή νεο-ακροδεξιά κυβέρνηση, με απάνθρωπη ατζέντα σε όλα τα επίπεδα (παιδεία, υγεία, πρόνοια, πολιτισμός, περιβάλλον κ.λπ.), που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να σπέρνει το μίσος και να επενδύει στον διχασμό. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, θα πει κανείς.
Με την καταστρεπτική διαχείριση τής κόβιντ-19 σε όλα τα επίπεδα, και σε νεκρούς και σε καταπάτηση ελευθεριών και δικαιωμάτων, καθώς εφαρμόστηκαν τα πιο επώδυνα και σκληρότερα λοκντάουν στον κόσμο, με διάλυση της ατομικής και συλλογικής κοινωνικής υγείας, με πλήρη καταστροφή της οικονομικής δραστηριότητας (με χρέος που τρέχει σε ύψη ανυπολόγιστα πια, πάνω από 220% του ΑΕΠ), με διαρκείς, απειλές, πρόστιμα και εκφοβισμούς προς την κοινωνία, που στόχο είχαν τον οργουελικό έλεγχο κάθε έκφανσης της προσωπικής, οικογενειακής, επαγγελματικής και κοινωνικής δραστηριότητας, κάτω από τα ψευδεπίγραφα «σύμβολα» των νεοναζί νεο-liberals, την «ηθική» και την «υγεία», με τους νέους «εθνικόφρονες» και τα νέα «μιάσματα» να είναι οι εμβολιασμένοι και οι ανεμβολίαστοι, η σκληρότερη (ακρο)δεξιά, από την εποχή του προδικτατορικού Καραμανλή, δρέπει τώρα, και μαζί μ’ εκείνην ολόκληρη η ελληνική κοινωνία δυστυχώς, τους «καρπούς» αυτού του αφιονισμένου και αντιδημοκρατικού εκτραχηλισμού.
Το κάψιμο της Αττικής, στην οποία ζει η μισή χώρα (έργο κι αυτό της επαράτου, παλαιόθεν), μα και των άλλων περιοχών, δεν συγκρίνεται με καμία φυσική καταστροφή του παρελθόντος. Πρόκειται για το οριστικό και ολοκληρωτικό έγκλημα, ίδιο με συνέπεια καταστρεπτικού πολέμου, οι τραγικές διαστάσεις του οποίου, σε όλα τα επίπεδα, θα βιώνονται, από την κοινωνία, για δεκαετίες.
Η δεξιά με την ακροδεξιά, έχοντας διαπράξει όλα τα εγκλήματα στον τόπο, παραδίδει, για ακόμη μία φορά στην κηλιδωμένη ιστορία της, καμένη γη. Στην κυριολεξία αυτή τη φορά, υποσκάπτοντας εν τη γενέσει της κάθε μελλοντική αναπτερωτική προσπάθεια.