MAZOHA τώρα χορός

Νέο άλμπουμ για τον Mazoha (μουσική, στίχοι, όλα τα όργανα Τζίμης Πολιούδης), μετά το περυσινό «ΠΡΤΘΛΤΣ» [Inner Ear], που κινείται και αυτό στο γνωστό ύφος του τραγουδοποιού.
Αυτό είναι καλό, δηλαδή πολύ καλό. Ο άνθρωπος έχει βρει ένα στυλ μουσικής και λεκτικής εκφοράς και πάνω εκεί καταγίνεται. Γνωρίζει τα κατατόπια του synth-punk, ξέρει πώς να στριμώξει τις λέξεις του, μέσα σ’ αυτά τα ατέρμονα passages, κι έτσι, και με μικρές ή και ανεπαίσθητες αλλαγές, βελτιώσεις κ.λπ. καταφέρνει κάθε φορά να παρουσιάζει κάτι καινούριο, που να συνδέεται άμεσα με το παρελθόν του.

Βασικά, τα tracks που ακούγονται στο «Τώρα Χορός» [Inner Ear, 2022] είναι γρήγορα, κάτι το οποίον υπονοείται και μέσω του τίτλου, παρότι εδώ υπάρχουν και ορισμένα μεσαίου τέμπου κομμάτια, όπως είναι το «Ήρωες πολλοί αγάλματα λίγα», που είναι και από τα ωραιότερα του LP.  
Η ορμή που φέρουν τα κομμάτια του Mazoha ανακαλεί στην μνήμη (μπορεί να παραξενέψει αυτό που θα πούμε) τα Μωρά στη Φωτιά (την διασκευή τους στο “Third uncle” του Brian Eno θυμάμαι, καθώς κυλάει το «Τώρα χορός» ή η «Τσιχλόφουσκα»), ενώ tracks σαν το «Νέα Υόρκη» ακούγονται ιδανικά για χορευτικό ξεσάλωμα, χωρίς να χάνουν και σε νοηματοδοτήσεις (όσον αφορά στα λόγια).
Κατορθώνει, δηλαδή, ο Mazoha να συνδυάσει τα... ασυνδύαστα. Από την μια μεριά μια πολύ εξωστρεφή ηχητική πρόταση, όσον αφορά στη μουσική, με παράλληλες περιγραφές κάπως αδιέξοδων καταστάσεων (ερωτικών, κοινωνικών), αναφορικώς με τα λόγια.
Όμως και η δεύτερη πλευρά δεν υποστέλλει τη σημαία, αφού «Το πουτανάκι σου» ακολουθεί κατά πόδας το προηγούμενο track («Ήρωες πολλοί αγάλματα λίγα»), αποτελώντας μία σωστή συνέχειά του, με το «Ονειρεύομαι μωρό μου» να καταγράφεται μεταξύ των highlights του LP, καθώς ο Mazoha ξέρει να εκμεταλλεύεται beats και «τοίχους» από σύνθια-κιθάρες, τα οποία τεντώνει στο επίπεδο του noise, ραπάροντας με δύναμη, δίχως να χάνει ποτέ το στόχο.
Το «Σαν σκιάχτρο» είναι και αυτό synth-pop, με τα analogue layers να του προσφέρουν μία χάρη σαν άκουσμα, όταν το «Ψυχολογικά τραύματα social club», που θα μπορούσε να αναφέρεται από Eno, μέχρι Χωρίς Περιδέραιο (στο μουσικό μέρος), κλείνει το «Τώρα Χορός» με κάτι περισσότερο αισιόδοξο (στιχουργικά), μέσω μιας έξυπνης «αυτοπροσωπογραφίας».
Ωραίο το εξώφυλλο (σκίτσα: Βάσια Βλαχοπούλου, γραφιστικά: Νίκος Πάστρας), παρ’ όλη την γενικότερη ασπρίλα, κολλάει μ’ εκείνο που ακούς και το υποστηρίζει.

Επαφή: www.inner-ear.gr