ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 471

31/10/2022
Όταν ήμασταν μαθητές, τέτοια μέρα, 31 Οκτωβρίου, γράφαμε έκθεση για την αποταμίευση και όποιος-α έγραφε την «καλύτερη» βραβευόταν με μεταλλικό κουμπαρά (όχι με κάτι στρογγυλούς από εύθραυστο πλαστικό, που πουλάγανε τα περίπτερα, και που τους έσπαζες για ψύλλου πήδημα). Ήταν η Μέρα της Αποταμίευσης.
Σήμερα, όταν έχουμε πήξει από «παγκόσμιες μέρες», συχνά για ό,τι πιο απίθανο, η μέρα της αποταμίευσης περνάει εντελώς στο ντούκου, καθώς η έννοια είναι σκληρά λοιδορημένη. Βασικά, γιατί η αποταμίευση, μέσα στα χρόνια, και βασικά μετά το ’90, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, συνδέθηκε σκοπίμως με το αντικαταναλωτικό πνεύμα, με αποτέλεσμα να φαλκιδευτεί «από τα μέσα», από τις ίδιες τις Τράπεζες, που επένδυσαν εντελώς ανήθικα, και με καταστρεπτικά αποτελέσματα για εμάς (όχι για ’κείνες), στον υπερδανεισμό και όχι στην «οικονομία». (Έχουμε χάσει το νούμερο πόσες φορές τις έχουμε ανακεφαλαιώσει με τα λεφτά μας, τα τελευταία χρόνια).
Σήμερα, όταν τα επιτόκια καταθέσεων έχουν κατρακυλήσει στο 0,04% (με τον επίσημο πληθωρισμό στο 10% και με τον ανεπίσημο... ένας θεός ξέρει πού), το να αποταμιεύεις (αυτά που δεν έχεις...) σημαίνει ότι αποδέχεσαι το να σε... ξανακλέβουν νόμιμα. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

31/10/2022
To νέο Yellow Box, με πάντα ενδιαφέρουσα ύλη στα τεχνικά και μουσικά/δισκογραφικά θέματα.
Γράφουμε κι εμείς ανάμεσα, για τα 50 χρόνια από την έκδοση του πρώτου άλμπουμ των Neu! (ένα krautrock άρθρο), μαζί με κείμενα για τον κινηματογράφο, συν δισκοκριτικές.

[Στηρίζουμε όλοι ένα πολύ καλό, σημερινό, ηχο-μουσικό περιοδικό]

30/10/2022
Τ’ απόγευμα της Κυριακής...

[αριστερά το λανθασμένο ορίτζιναλ, δεξιά προσπάθησα να το διορθώσω]

30/10/2022
>>Η αλλαγή της ώρας έχει συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο για μια σειρά από δυσμενείς επιπτώσεις στη σωματική και ψυχική υγεία. Ενδεικτικά κάποιες από αυτές είναι: αυξημένος κίνδυνος καρδιαγγειακού επεισοδίου (κατά 5 έως 15%), αυξημένος κίνδυνος για επισκέψεις σε τμήματα επειγόντων, αυξημένος κίνδυνος για εμφάνιση κατάθλιψης και αυτό-τραυματισμών, καθώς και αυξημένες τροχαίες συγκρούσεις.<<

Όσο πιο πολύ τρομοκρατία πέφτει για γελοία θέματα, τόσο πιο πολύ σταματάς να τρομοκρατείσαι για άλλα, απείρως και αληθινά σοβαρότερα, που τα θεωρείς πλέον κάπως νομοτελειακά...

30/10/2022
>>Τζέρι Λι Λιούις, ο πρώτος αντι-ήρωας της ροκ<<
Καλά το «της ροκ», που το θεωρώ γελοίο... εξαπανέκαθεν, αλλά εξ ίσου εκνευριστικό είναι και αυτό το «αντι-ήρωας», ιδίως όταν λέγεται απερίσκεπτα.
Ο αληθινός «αντι-ήρωας» του ροκ εντ ρολ ήταν ο Chuck Berry, που ενώ είχε περάσει τα 30, έγραφε φοβερούς νεανικούς στίχους, που κανονικά θα έπρεπε να τους έγραφαν οι 18χρονοι. Τραγούδια ερωτικά και κοινωνικά, που έπιαναν το σφυγμό της νεολαίας... τα γρήγορα αμάξια, τις σεξουαλικές σχέσεις, την κόντρα με τα διάφορα κατεστημένα, τη διασκέδαση, την εξέγερση, την ανυπακοή.
Κι έτσι κάπως θα βρισκόταν μπλεγμένος, στα τέλη του ’59, ο μαύρος Chuck Berry σε μια περίεργη υπόθεση, κατηγορούμενος σχετικά με μια 14χρονη σερβιτόρα, την οποία είχε μεταφέρει από μια Πολιτεία σε κάποια άλλη, για να δουλέψει στο κλαμπ που θα εμφανιζόταν κι εκείνος - με το πράγμα να παρουσιάζεται κάπως σαν trafficking, έχοντας φανερό (τουλάχιστον για τον ίδιο) ρατσιστικό υπόβαθρο.
Δίκες, καταδίκες, φυλακίσεις, εφέσεις, ξανά δίκες, ξανά φυλακίσεις… με τούτα και μ’ εκείνα θα έφθανε Οκτώβρης του 1963 για να ξεμπέρδευε τελικά, όχι χωρίς συνέπειες όμως για τη ζωή και την καριέρα του...
https://www.youtube.com/watch?v=PXo6U1F6F4M

29/10/2022
Τον Jerry Lee Lewis τον έφερε για πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, την 1η Οκτωβρίου 1988, στη «μαραθώνια συναυλία κατά του AIDS”.

Διαβάζω κάποιους... παλαιούς, που λένε ότι τον άκουγαν στα νειάτα τους. Έψαξα λίγο τη δισκογραφία του και είδα πως το ‘Great balls of fire” πρωτοβγήκε στην Ελλάδα σε 45άρι το 1968 και μάλλον τότε δεν πρέπει να το πήρε κανένας χαμπάρι, γιατί ήταν εκτός εποχής. Στο discogs το πουλάει, δε, μόνον ο Άρης, 390$, και φαίνεται πως είναι πολύ σπάνιο (θα είχε βγει ελάχιστα κομμάτια). Τώρα, μπορεί να είχε βγει και τίποτα πιο παλιά, αλλά στο discogs δεν αναφέρεται κάτι σχετικό και βαριέμαι τώρα να ψάξω σε έντυπες πηγές.
Πλάκα-πλάκα στα τέλη σέβεντις με αρχές έιτις θα πρέπει να μάθανε οι πολλοί τον Jerry Lee Lewis στην Ελλάδα, όταν άρχισαν να μπαίνουν τραγούδια του σε νεανικές ταινίες τύπου Lemon Popsicle, Γρανίτα από Λεμόνι κ.λπ.

29/10/2022
Jerry Lee Lewis “Just dropped in”…
https://www.youtube.com/watch?v=k2KIr4Wnp88

28/10/2022
28η Οκτωβρίου...
(ίσως τα συγκλονιστικότερα πρώτα 3 λεπτά στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου - μόλις μπαίνει η μουσική παγώνεις...)
https://www.youtube.com/watch?v=o8lt_bjGIBs

SEGELL MICROSCOPI μια ισπανική εταιρεία με πολύ δυνατές κυκλοφορίες, σε jazz, folk, fusion και ethnic κατευθύνσεις

Η Segell Microscopi είναι μια ισπανική εταιρεία, που έχει την έδρα της στην πόλη Banyoles της Girona, στα ΒΑ της χώρας. Στο παρελθόν έχουμε γράψει και για άλλα άλμπουμ της ετικέτας (Feliu Gasull, Manel Fortià), που κινείται σε jazz, folk και fusion κατευθύνσεις, παρουσιάζοντας πολύ ενδιαφέρον υλικό. Τέτοιο είναι και αυτό που ακολουθεί...

TRADIFUSIÓ: Empeltant Arrels [Segell Microscopi, 2022]
Οι Tradifusió είναι ένα νέο συγκρότημα (σχηματίστηκαν πέρυσι), που επιχειρεί να συνδέσει τα φολκλορικά τραγούδια, διαφόρων περιοχών της Ισπανίας, με το flamenco. Μέλη του είναι δε οι: David Valera dolçaines (διπλοκάλαμο πνευστό, που ανήκει στην οικογένεια των όμποε), tarota (επίσης πνευστό), bawu (κινέζικο πνευστό), ενορχηστρώσεις, Alba Asensi φωνή, άρπα, Abraham Lojo κιθάρα φλαμένκο, Pau Barberà διατονικό ακορντεόν, Josep Alós κλαρινέτα, Daniel Vallejo ηλεκτρικό μπάσο, Pepe Alepuz κρουστά και Aitor Sáez de Jauregui κρουστά. Μια ομάδα οκτώ μουσικών δηλαδή, που γνωρίζει και βαθαίνει στις τοπικές παραδόσεις αποδίδοντας τραγούδια από την Valencia, την Castilla και την Καταλονία, μέσα από ρυθμούς jota, alegrías (flamenco), fandango (από την Valencia) και fandango (flamenco).
Το αποτέλεσμα, έτσι όπως το ακούμε εμείς στο “Empeltant Arrels” είναι εντυπωσιακό.
Και στα τραγούδια και στα ορχηστρικά εντοπίζουμε μιαν απλότητα και μια συγκίνηση, που προέρχονται και απ’ αυτά καθ’ αυτά τα θέματα, που πραγματεύονται εδώ οι Tradifusió, μα και από τον τρόπο που τα παρουσιάζουν και τα ηχογραφούν. Ένας τρόπος «καθαρός», χωρίς ιδιαίτερες επεξεργασίες και στουντιακές προσαρμογές, που συνάδει με την γενικότερη υφή των παραδοσιακών σκοπών.
Δεν είμαστε βαθείς γνώστες του ισπανικού φολκλόρ και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε 100% πώς ακριβώς επιτυγχάνεται η μείξη των παραδοσιακών σκοπών, που δεν σχετίζονται με το flamenco, με το ίδιο το flamenco, όμως, και σε κάθε περίπτωση, δεν γίνεται να μην ακούμε τους Tradifusió, όπως ακούμε τους Βρετανούς Gryphon ας πούμε (για κάποιο λόγο ανακαλέσαμε, κατά τόπους, το πρώτο άλμπουμ τους), ή τα παλαιότερα και ιστορικά συγκροτήματα της πατρίδας τους, σαν τους Milladoiro, τους Taburiente ή τους Fuxan Os Ventos.
Μαγικό άκουσμα!

JULIVERT: A Tamarit! [Segell Microscopi, 2022]
Καινούριο (ισπανικό) φολκ συγκρότημα οι Julivert, έχουν τώρα και αυτοί ένα πρώτο άλμπουμ τους στις αγορές που αποκαλείται “A Tamarit!”. Οι Julivert είναι βασικά κουαρτέτο (Jordi Suñé κιθάρα, φωνή, Gerard Torres διατονικό ακορντεόν, bombo, pandereta, φωνή, Sergi Clofent βιολί, φωνή, David Morlà ηλεκτρικό μπάσο φωνή), ενώ στο βοηθητικό προσωπικό ανήκουν (και) οι Pau Duran κιθάρα, Jordi Torrents κρουστά, φωνή και Xavi Barrero φωνή.
Αυτό που χαρακτηρίζει τις μουσικές των Julivert, πέρα από την αυθεντικότητά τους, στον τρόπο παρουσίασης, είναι η... ζωτικότητα που εκπέμπουν. Γρήγορα tempi, χορευτική διάθεση, εξωστρέφεια, συμμετοχή, γλέντι, χαρά, έρωτας, μα ταυτοχρόνως και κοινωνική συνείδηση, με διάθεση για ανατροπή κ.λπ. Μαρτυρά γι’ αυτό το ρεπερτόριό τους, που είναι και πρωτότυπο, και παραδοσιακό, και επώνυμο (με διασκευές τραγουδιών επωνύμων εννοούμε) και που διπνέεται, στιχουργικώς, απ’ όλα τα προηγούμενα.
Έτσι, στο “A Tamarit!” ακούς και Lluis Llach (“La gallineta”), και José Antonio Labordeta (“Canto a la libertad”) και Los De Nadau (“De cap tà l'immortèla”) και Sabin López de Guereño (“Ikusi mendizalek”), ιστορικό «έντεχνο» folk δηλαδή από διάφορες περιοχές της Ισπανίας, μαζί με φολκλορικά της Οσιτανίας, “Bella ciao” κ.λπ.
Όλα ανακατωμένα με νόημα, και όλα τακτοποιημένα εις τρόπον ώστε και η διασκέδαση να παραμένει αμείωτη και η σκέψη να παραμένει ζωντανή και σε εγρήγορση.
Ωραίοι και ανεπιτήδευτοι μαζί.

MOMI MAIGA: Nio [Segell Microscopi, 2022]
Ο 25χρονος Momi Maiga μπορεί να είναι γεννημένος στην Γκάμπια, αλλά θεωρείται και είναι Σενεγαλέζος (και όχι μόνον γιατί ζει στην Σενεγάλη από τεσσάρων ετών). Ο βασικός λόγος είναι ότι σχετίζεται με το γένος των Cissokho, καθώς θείος του ήταν ο Solo Cissokho (1963-2019), ο οποίος και τον μύησε στην kora.
Τέλος πάντων από πολύ μικρός ο Momi Maiga έδειξε την κλίση του στην μουσική και κάπως έτσι, το 2015, στα 18 του, ήταν ήδη μέλος της σουηδικής Ale Möller Band. Πιο μετά θα ανακατευθεί και με hip hop σχήματα, θα ταξιδέψει προς διάφορες κατευθύνσεις, θα μαζέψει μουσικές εμπειρίες, για να εγκατασταθεί τελικώς(;) στην Βαρκελώνη – ΒΑ της Βαρκελώνης, στην Canovelles, είναι ηχογραφημένη και το πρώτο άλμπουμ του. Πού λέγεται πώς; “Nio”, που στην γλώσσα των Mandinka σημαίνει «ψυχή».
Ναι, όπως καταλάβατε, ο Momi Maiga είναι ένας σύγχρονος griot, που λέει τις δικές του ιστορίες, με την συνοδεία της kora του, ενώ τον συντρέχουν και άλλοι μουσικοί σε διάφορα όργανα και φωνές.
Πιο συγκεκριμένα στο άλμπουμ του ακούγονται και οι: Aleix Tobias Sabater ντραμς, κρουστά, Carlos Montfort βιολί, ηλεκτρικό μπάσο, φωνή, ηλεκτρική κιθάρα, Meléndez Torres τσέλο, Seckou Keita φωνή, Silvia Pérez Cruz φωνή, Pau Figueres ισπανική κιθάρα, Rusó Sala Koperdraat φωνή, chorus vocals. Μαζί δε με τους προηγούμενους και μια εξαμελής χορωδία, σε κάποια tracks.
Το άκουσμα είναι ήσυχο, χαλαρό, ταξιδιάρικο, αβίαστο, απλό στην παρουσίασή του, αλλά ουσιαστικό. Παρότι νεαρός ο Momi Maiga δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει με φτηνή και στείρα επιδειξιομανία, ερμηνεύοντας μ’ ένα στυλ που δεν προδίδει την ηλικία του, κατορθώνοντας να παρουσιάσει αληθινά εντυπωσιακά κομμάτια, όπως είναι το “Ocean” για παράδειγμα ή το “Dadjé – Gathering”.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που παρουσιάζεται στο “Nio” δεν είναι ένα αμιγώς σενεγαλέζικο άκουσμα, μα ένα ανακάτεμα σενεγαλέζικης μουσικής, με jazz, ethnic και acoustic folk στοιχεία, που κατά τόπους είναι συναρπαστικό και που σε κάθε περίπτωση δεν ξεπέφτει, ποτέ, στο κοινότοπο και το αναμενόμενο.
Μια πολύ καλή προσπάθεια ενός νέου μαύρου μουσικού, που θα μπορούσε να είναι ακραιφνής χιπχοπάς, αλλά δεν είναι.
Επαφή: cmoreno@microscopi.cat

ΚΩΣΤΗΣ Γ. ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ εύπλοια ή οι παράδοξες συνέπειες ενός αθώου πάθους

Όπως διαβάζουμε στο Βιβλιοnet: «Ο Κωστής Αγγελάκης γεννήθηκε το 1962 στον Μέρωνα Ρεθύμνης και από το 1971 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή του Πειραιά. Η “Εύπλοια” είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του ύστερα από την “Αναρρούσα” που εκδόθηκε το 2020 από τις Εκδόσεις Πνοή».

Στα χέρια μας λοιπόν έφθασε το βιβλίο του Κωστή Γ. Αγγελάκη «ΕΥΠΛΟΙΑ ή οι παράδοξες συνέπειες ενός αθώου πάθους» και όπως πάντα κάνουμε, για κάθε έντυπο (βιβλίο ή περιοδικό) που φθάνει στο blog και που δεν σχετίζεται άμεσα με την μουσική, μεταφέρουμε την περίληψή του, έτσι όπως εκείνη καταγράφεται στο οπισθόφυλλο:
«Ένας ρακένδυτος ηλικιωμένος περιπλανώμενος καταλαμβάνεται από υστερικό παραλήρημα προτού καταρρεύσει στους πυρπολημένους από τον καύσωνα δρόμους της Αθήνας. Η συνέχεια δίνεται στον θάλαμο της ψυχιατρικής κλινικής, όπου ο Ζήσιμος, ένας νεαρός ψυχίατρος, επιχειρεί να ανακαλύψει τις αιτίες του κλονισμένου ψυχισμού του, μέσω ενός ημερολογίου και μίας μυστηριώδους συσκευής που θα βρεθούν στα χέρια του. Η σχέση γιατρού και ασθενή υποχωρεί καθώς το παρελθόν του Πάρι Σο αποκαλύπτεται με τρόπο αναπάντεχο. Ένας κόσμος πέρα από κάθε φαντασία φανερώνεται, στον οποίο ο Ζήσιμος βυθίζεται όλο και περισσότερο. Το απίστευτο δίνει τη θέση του στο αλλόκοτο, κι εκείνο με τη σειρά του, στο κραυγαλέο, θέτοντας σε δοκιμασία αντιλήψεις και πεποιθήσεις και ανάβοντας τον πόθο για ένα ταξίδι στον κόσμο πίσω από την απατηλή εικόνα του. Όχι κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι συνέβη πίσω στον χρόνο, όταν ο Ηλιόφαντος και η Ορχήστρα του παρέσυραν τον Πάρι Σο στον μαγευτικό τους κόσμο, κι εκείνος ακολουθώντας τις προτροπές τους έτρεξε σαν δραπέτης μακριά, αναζητώντας μιαν άλλη ζωή».
Έχει κάποια έμμεση σχέση με την μουσική το βιβλίο του Κωστή Γ. Αγγελάκη;
Αν κρίνουμε από το τρισέλιδο επίμετρο... ναι, έχει. Έτσι, πηγή έμπνευσης για το βιβλίο, ή εν πάση περιπτώσει μία από τις πηγές έμπνευσής του αποτελούν, κατά πρώτον, οι ηχογραφήσεις του Sun Ra, με τα πάμπολλα, μέσα στα χρόνια, συγκροτήματά του (ή μάλλον με τις πάμπολλες ονομασίες του συγκροτήματός του) και ακόμη ένα πλήθος άλλων καλλιτεχνών από τον Julian “Cannonball” Adderley, τον Μπαχ και τον Syd Barrett, μέχρι τον Moondog, τον Σάκη Παπαδημητρίου και τον Frank Zappa.
Επαφή: https://www.ekdoseispnoi.gr/

JOSH SINTON’S PREDICATE QUARTET απελευθέρωση Χ 4

Μέσα στο 2022 ο συνθέτης της jazz, βαρυτονίστας, μπασο-κλαρινετίστας και φλαουτίστας Josh Sinton έχει κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ. Για τα δύο προηγούμενα, το σόλο «Steve Lacy’s Book of Practitioners, Vol.1 “H”» [FiP Recordings] και το “Adumbrations” [Form is Possibility Recordings] των Tony Falco / Josh Sinton / Jed Wilson έχουμε ήδη γράψει στο blog, ενώ τώρα θα επιχειρήσουμε το ίδιο και για το πιο πρόσφατο CD του Josh Sinton, μαζί με το Predicate Quartet αυτή την φορά, που αποκαλείται “Four Freedoms” [FIP Recordings, 2022].

Βασικά το Predicate Quartet (Christopher Hoffman τσέλο, Tom Rainey ντραμς, Jonathan Finlayson τρομπέτα οι υπόλοιποι τρεις) αποτελεί μετεξέλιξη του Predicate Trio (Christopher Hoffman τσέλο, Tom Rainey ντραμς), το οποίο μας είχε δώσει το άλμπουμ “Making Bones…” [ILUSO, 2018] (και γι’ αυτό υπάρχει review στο blog) και που τώρα, σε μια κάπως πιο διευρυμένη μορφή, μετασχηματίζεται σε κάτι συνθετότερο και απαιτητικότερο.
Το “Four Freedoms” παίρνει αφορμή από ένα γεγονός που συντάραξε την Αμερική, κατ’ αρχάς, το 2020 και που δεν είναι άλλο από την δολοφονία του μαύρου Αμερικανού George Floyd (25 Μαΐου 2020), από «όργανο της τάξεως». Και κάπως έτσι το άλμπουμ βρίσκεται να προπαγανδίζει... την απελευθέρωση από τον φόβο, την ελευθερία του να είσαι ο εαυτός σου, την ελευθερία να αγαπάς και την απελευθέρωση από τα πάσης φύσεως διαφημιστικά κόλπα.
Όλα τούτα μετατρέπονται και σε ήχους φυσικά, δηλαδή σε κομμάτια με τίτλους σχεδόν ή εντελώς προγραμματικούς (“Step”, “Gateway”, “Blood”, “Shards”, Violets”), που επιχειρούν να δημιουργήσουν και σ’ εμάς ανάλογα συναισθήματα – ενώ είναι, προφανώς, συντεθειμένα (τα κομμάτια) κάτω από επώδυνες και δύσθυμες καταστάσεις.
Έχοντας αυτά, λοιπόν, κατά νου ακούς με «άλλο» αυτί το “Four Freedoms”, ένα άλμπουμ που εντάσσεται πλήρως σ’ αυτό το avant-jazz ιδίωμα, που είναι γνωστό στην δισκογραφία του Sinton, φέρνοντας στην μνήμη πολλά και διάφορα από την ιστορία της jazz (ανάλογα σχήματα του Anthony Braxton π.χ.), με τρόπο αυθεντικό και σίγουρο, δίχως καταναγκασμούς και περιαυτολογίες.
Επαφή: www.joshsinton.com

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΝΑΣ 12 λιθογραφίες με θέμα τον Πόλεμο και την Κατοχή – μια σειρά εξπρεσιονιστικών έργων, που αποτυπώνουν με σπαρακτικό τρόπο τις μαύρες μέρες του 1940-44

Η περίοδος του Πολέμου και της Κατοχής, που σηματοδοτείται από την 28η Οκτωβρίου 1940, υπήρξε οδυνηρή για τον τόπο.
Η καταστροφή σε κάθε επίπεδο ήταν ανομολόγητη. Σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών και πέθαναν από την πείνα και τις κακουχίες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Οι υποδομές της χώρας καταστράφηκαν, η οικονομία διαλύθηκε, κάθε πτυχή της ζωής (της αδυσώπητα σκληρής ζωής, για τους πολλούς) ενσωματώθηκε στο γενικότερο πλάνο του χαμού και της φρίκης.
Η Τέχνη, κάθε μορφή Τέχνης, ακόμη και εν τω γεννάσθαι, και βεβαίως στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν οι μνήμες του ολέθρου εξακολουθούσαν να στοιχειώνουν τους επιζώντες, δεν αδιαφόρησε για όλο εκείνο που συνέβη.
Απεναντίας, και στην λογοτεχνία, και στην ποίηση, και στο τραγούδι, και στο θέατρο, και στον κινηματογράφο, και στις εικαστικές Τέχνες, η περίοδος του Πολέμου και της Κατοχής, θα περιγραφόταν μέσα από ρωμαλέα έργα, που ακόμη και σήμερα, δεκαετίες αργότερα, τα μνημονεύουμε και τα μελετάμε, με περίσκεψη και με συγκίνηση.
Να θυμηθούμε το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Οδυσσέα Ελύτη; Να θυμηθούμε τα βιβλία «Το Πλατύ Ποτάμι» του Γιάννη Μπεράτη, «Φωτιά» του Δημήτρη Χατζή και «Νύχτα» του Πάνου Σαμαρά; Να θυμηθούμε τα ρεμπέτικα της Κατοχής; Τις ταινίες «Ουρανός» και «Εκδρομή» του Τάκη Κανελόπουλου; Τα αντιπολεμικά χαρακτικά του Τάσσου και της Βάσως Κατράκη; Τις φωτογραφίες του Σπύρου Μελετζή; Είναι τόσα πολλά...

Στη ζωγραφική και στις παράπλευρες τεχνοτροπίες υπήρξαν πολλοί καλλιτέχνες που αποτύπωσαν, στα έργα τους, το κλίμα της απόγνωσης και της δυστυχίας του Πολέμου και της Κατοχής, κι ένας απ’ αυτούς ήταν οπωσδήποτε ο Αντώνης Κανάς, που κατόρθωσε να σημαδέψει, με τρόπο ανυπέρβλητο, όψεις της κατατρεγμένης και διαλυμένης ζωής, που επιχειρούσε να ανασάνει, δραπετεύοντας μέσα από τα ερείπια.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/eikastika/antonis-kanas-12-lithografies-me-thema-ton-polemo-kai-tin-katohi

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 470

27/10/2022
Ελέγξτε μέχρι και αν έκλεβε στη Monopoly, με πειραγμένες κάρτες, ζάρια κ.λπ., όταν ήταν παιδί. Πρέπει να είχε ξεσπιτώσει τους μισούς συμμαθητές του και τους άλλους μισούς να τους είχε στείλει στη φυλακή.

27/10/2022
Τους διαγράφουνε όχι όταν πέφτει κάτι, το παραμικρό, στην αντίληψή τους, αλλά όταν έχει φουσκώσει τελείως το ποτάμι, και δεν μπορούν πια να κάνουν αλλιώς. Κι έτσι θα τους δεις -υπάρχει άπειρο σχετικό υλικό, τι να πρωτοεξαφανίσεις;- να τρωγοπίνουν μαζί, να φωτογραφίζονται, να παρακολουθούν τις παραστάσεις τους, τα πάντα... Μετά, βέβαια, κάνουν πως δεν τους ξέρουν... Τέτοιοι φίλοι είναι... (γέλιο)

25/10/2022
Κανονικά θα έπρεπε να είχε λιποθυμήσει η κριτική επιτροπή τού Να η Ευκαιρία, όταν έσκασε μπροστά της η θεία φωνή του Θέμη. Θα έπρεπε να κουβαλάνε τη Ροζίτα και τον Κατσαρό με τα φορεία. Τι να κρίνεις; Χάνει κάθε νόημα η κριτική μπροστά στο θαύμα της φύσης.
Τον Πάριο, το 1980, θα πρέπει να τον έλουζε κρύος ιδρώτας. Ο Θέμης ήταν νεότερος, ομορφότερος κι είχε καλύτερη φωνή από εκείνον. Ο Θέμης ήταν ο νέος Πάριος, αλλά δεν υπέγραψε στη Mίνως, για να μπει σφήνα ανάμεσα στα τότε «θηρία» Πάριο και Πουλόπουλο και να τα δαγκώσει θανάσιμα (θα έπεσε... φερμπότεν), μα στην ψιλοδιαλυμένη Εμιάλ, που προσπαθούσε να την ξαναστήσει στα πόδια της, μόνος του σχεδόν, ο Γιώργος Πετσίλας.
Ο Θέμης άργησε μια δεκαετία. Αν είχε βγει στις αρχές του ’70, αντί για αρχές ’80, θα είχε γράψει μεγαλύτερη ιστορία από τον Πάριο και από τον Κόκοτα μαζί. Θα έλεγε τις καλύτερες τραγουδάρες, του Σπανού και άλλων, και θα τις απογείωνε. Αλλά στα έιτις γδάρθηκε σε ξέρα.
Η ελληνική αστική και ψευτοαστική τάξη, που θα μπορούσε να συντηρήσει το ελαφρό ερωτικό τραγούδι στα έιτις, έβλεπε την πλάτη των πρασινορουφιάνων, που σε χρόνο μηδέν είχαν καταφέρει να χώσουν όλο το ερωτικό τραγούδι του ’70 στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (μαζί με την επάρατο), βγάζοντας μπροστά τούς τζουράδες, τα ντέφια και τις... μπουζουκομάνες.
Ο Θέμης έχασε τον μπούσουλα. Ξώκειλε. Άλλαξε στρατόπεδο, για να επιβιώσει και από εν δυνάμει στρατηγός κατέληξε φαντάρος.... Δεν ξέρω τι έχασε εκείνος, αλλά εμείς χάσαμε πολλά. Δεν ξέρω τι κέρδισε εκείνος, αλλά εμείς μείναμε στον άσσο...
https://www.youtube.com/watch?v=AqDWg1UvnWc&t=553s

25/10/2022
Πες μου μια λεξ, αυτή τη μόνη λεξ...
(μας έχετε ζαλίσει με τα ντεμέκ κοινωνικά τραγούδια)
(το ’χε πει παλιά ο Γιαννάκης, πως οι Κνίτες κάτω από τον Οδηγητή κρύβανε τους δίσκους του – με τούτους εδώ τους καινούριους δεν ξέρω τι γίνεται...)
https://www.youtube.com/watch?v=ZIcdbDEF7-4

25/10/2022
>>Οι δύο χώρες (σ.σ. η Ουκρανία και η Ελλάδα) έχουν μεγάλους και επιθετικούς γείτονες στα ανατολικά τους. Γείτονες που υποστηρίζουν ότι τα εδάφη μας κακώς αποσπάστηκαν από αυτοκρατορίες του παρελθόντος, τη ρωσική, την οθωμανική. Για τους ανατολικούς γείτονες της Ελλάδας και της Ουκρανίας τα σύνορα δεν υφίστανται. Είναι τεχνητά. Αμφισβητούνται ευθέως. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Ουκρανία δήθεν κατέχουμε «ξένα εδάφη». Την Κριμαία, το Ντονμπάς, τα νησιά του Αιγαίου. Στην καλύτερη περίπτωση, οι χώρες μας πρέπει να ασκούν μειωμένη κυριαρχία στα εδάφη, μέσω της αποστρατιωτικοποίησής τους. Οι χώρες μας, σύμφωνα με το αναθεωρητικό αφήγημα, καταπατούν τα δικαιώματα των «εθνικών» μειονοτήτων.<<
[O Δένδιας στην «Καθημερινή»]
Απίστευτα γελοίες, εντελώς απαράδεκτες και βασικά επικίνδυνες δηλώσεις του ΥΠΕΞ, ο οποίος παραλληλίζει την Ελλάδα με την Ουκρανία (νομίζοντας ότι με κάτι τέτοια θα μας λυπηθεί το ΝΑΤΟ) και τους Ρώσους της Κριμαίας και του Ντονμπάς, με τις ανύπαρκτες «εθνικές» μειονότητες στα νησιά του Αιγαίου.
Κάθε τι που λένε και κάνουν είναι, απλώς, για να μας μπλέξουν χειρότερα...

21/10/2022
Μεγάλο μέρος του καταλόγου της παλιάς Polydor τον έχει σήμερα η Cobalt, η οποία ζήλεψε κι αυτή κι είπε να επανεκδώσει ξανά τα άλμπουμ του ελληνικού ροκ, από τον παλιό κατάλογό της (Poll-ταγάρι, Socrates-πρώτο, Ακρίτας, Τουρνάς-Απέραντα Χωράφια, P.L.J Band). Άμα πουλήσουν αυτά μπορεί να βγάλει και τα υπόλοιπα των Socrates, το δεύτερο Poll, τα υπόλοιπα του Τουρνά, Blue Birds, πιθανώς να βγάλει και κανα Πάνο Σαββόπουλο...

Πόσες φορές έχουν βγει και ξαναβγεί αυτά τα πράματα, σε βινύλιο και CD, ούτε που θυμάμαι (κάποια έχουν βγει ακόμη και στο εξωτερικό, και όχι μόνο μια φορά).
Μου κάνει δε εντύπωση πως όλοι τρέχουν σαν τρελοί πίσω από το ελληνικό ροκ εκείνης της εποχής, που ήταν μετρημένα κουκιά, ενώ κανείς δεν ασχολείται με άλλα φοβερά άλμπουμ, που τα τρώει το σκοτάδι.
Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι νέοι... 300 του Λεωνίδα, στους οποίους απευθύνονται, σήμερα, αυτοί οι δίσκοι. Γιατί εμείς οι παλιότεροι δεν είμαστε, αφού τα συγκεκριμένα άλμπουμ τα έχουμε αγοράσει και ξαναγοράσει ουκ ολίγες φορές τις τελευταίες δεκαετίες.
Υπάρχουν κάποιοι πιο νέοι, που ενδιαφέρονται, σήμερα, γι’ αυτές τις... παλιατζαρίες; Αμφιβάλλω. Οι νεότεροι δεν ξέρουν Χατζιδάκι-Θεοδωράκη, για τον Ακρίτα θα νοιαστούν... Άρα ποιοι; Δεν ξέρω...
Πάντως, για μένα πίσω από το ελληνικό ροκ κυριαρχεί μια κοντόφθαλμη λογική, που αγγίζει την γελοιότητα. Ξεκολλάτε ρε. Βγάλτε τίποτ’ άλλο. Γιατί εμείς αγοράζουμε δίσκους ακόμη. Δεν αγοράζουν ελληνικό ροκ οι 20χρονοι και οι 25χρονοι.

Βγάλτε ξανά το «Για μια σταγόνα αλάτι» του Πλέσσα, που είναι δισκάρα κι έχει να επανεκδοθεί από τα έιτις. Βγάλτε τους Διαλόγους του Λουκιανού, ξανά του Πλέσσα, βγάλτε το δίσκο της Μαίρης Δαλάκου, τον πρώτο δίσκο του Γιώργου Μαρίνου, κανα δίσκο του Δημήτρη Μηλιού (κάτι λένε κι αυτοί). Είναι τόσα πράματα, που δεν έχουν επανεκδοθεί... κολλήσατε με τους Socrates και με τους Poll. Έχει καταντήσει αηδία η κατάσταση...
Αν ήξερα πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα, σε σχέση με το ελληνικό ροκ, όταν έγραφα το «Ραντεβού στο Κύτταρο», στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν θα είχα ασχοληθεί καθόλου. Θα προτιμούσα να έγραφα για το Νίκο Ξανθόπουλο και τη Ρίτα Σακελλαρίου (κι αυτοί στην Polydor ήσαν). Μα τω Θεώ δηλαδή.

20/10/2022
Διαβάζεις και ό,τι να ’ναι. Κυρίως ό,τι να ’ναι...
>>Νομίζω ότι δεν ήταν πάντα έτσι. Η βία πλέον προβάλλεται ως trend. Αν θέλεις σήμερα να δεις βίαιους εγκληματίες, δεν πηγαίνεις στη φυλακή. Πηγαίνεις στο Netflix. Εκεί λειτουργεί 24/7 ένα τσίρκο τεράτων. Serial killers, βιαστές, είναι όλοι στην πρώτη γραμμή, στους τίτλους που διακρίνονται για τη δημοφιλία τους. Βλέπεις την ιστορία του τέρατος και μετά, αν θέλεις και άλλο, μπορείς να ακούσεις και την αυθεντική κατάθεσή του. [Κώστας Γιαννακίδης, Πηγή: Protagon.gr]<<
Εμένα μου θύμισε αυτό...
>>Προ 32 ετών (σ.σ. δηλαδή το 1930) συνήντησα εις την Αιδηψόν λίαν γνωστόν μου έμπορον των Αθηνών, όστις συνωδεύετο υπό του δωδεκαετούς υιού του. Κάθε βράδυ μέχρι της 1ης ώρας μετά το μεσονύκτιον επήγαιναν, πατήρ και υιός, εις τον κινηματογράφον. Όταν δε εγώ συνέστησα εις τον πατέρα να μη ξαναπάρη μαζί του τον υιόν του, έλαβον την απάντησιν ότι κυρίως ο υιός απήτει την φοίτησιν εις τον κινηματογράφον, εις τον οποίον εύρισκε μεγίστην ηδονήν. Διηγήθην τον μύθον του Αισώπου περί της γαλής, ήτις υπό της ηδονής ωθούμενη έτριβε την γλώσσαν της επί λίμας, μέχρις ότου αύτη εκ της συνεχούς τριβής εχάθη εντελώς (σ.σ. η γλώσσα της γαλής, ουχί η λίμα). Προσέθηκα δε «τον έχασες τον υιόν σου εντελώς, αν συνεχίση ούτος την μετάβασιν εις τον κινηματογράφον». Ίνα δε κατανοήση πλήρως την βλάβην συνεβούλευσα αυτόν, μετά την επάνοδον εις το ξενοδοχείον εκ του κινηματογράφου, να παρακολουθήση τον ύπνον του υιού του. Την επομένην έντρομος μου διηγείτο ότι ο υιός του καθ’ όλην την νύκτα κατείχετο από σπασμούς του προσώπου, των χειρών και ποδών, περιεστρέφετο διαρκώς και εστέναζε<<
[Θέαμα και Νεότης, 25 Νοε. – 2 Δεκ. 1962]

SVERRE GJØRVAD, EMILIANO D’AURIA QUARTET contemporary jazz από τον βορρά και τον νότο της Ευρώπης

SVERRE GJØRVAD: Here Comes the Sun [Losen Records, 2022]
Το “Here Comes the Sun” είναι το τέταρτο άλμπουμ του συνθέτη και ντράμερ Sverre Gjørvad, για την νορβηγική Losen Records, μετά τα “Voi River” (2019), “Elegy of Skies” (2020) και “Time to Illuminate Earth” (2021) (για όλα εν τω μεταξύ υπάρχουν reviews στο blog).

Όπως γράφει ο ίδιος ο Sverre Gjørvad, στις σημειώσεις του CD του, κάθε ένα από αυτά τα άλμπουμ είναι αφιερωμένο σ’ ένα από τα τέσσερα «αριστοτέλεια» φυσικά στοιχεία –το “Voi River” στο νερό, το “Elegy of Skies” στον αέρα, το “Time to Illuminate Earth” στην γη και το “Here Comes the Sun” στη φωτιά– και πως περαιτέρω κάθε ένα απ’ αυτά τα άλμπουμ αντιστοιχούν στις τέσσερις εποχές του χρόνου, δηλαδή στο καλοκαίρι, στο φθινόπωρο, στον χειμώνα και τώρα, μέσω του τελευταίου CD, στην άνοιξη. Αυτές οι αντιστοιχίες («φωτιά» και «άνοιξη» στην περίπτωσή μας) δεν μπορεί παρά να «εμφανίζονται» και στα μουσικά patterns, δίνοντας (και) μιαν ολοκληρωμένη εικόνα γύρω από το πώς σκέπτεται και δρα ο νορβηγός συνθέτης.
Το “Here Comes the Sun” είναι ένα άλμπουμ «προχωρημένης» euro-jazz, στο οποίο συνδράμουν οι: Herborg Rundberg πιάνο, φωνή, Kristian Svalestad Olstad κιθάρα, φωνή, Dag Okstad μπάσο, σφύριγμα πουλιού, φωνή, Sverre Gjørvad ντραμς, φωνή, και Eirik Hegdal σαξόφωνο σ’ ένα track. Αν εξαιρέσεις τον σαξοφωνίστα Hegdal οι υπόλοιποι τέσσερις είναι σταθεροί και στα τέσσερα CDs, πράγμα που σημαίνει κατ’ αρχάς πως ο Gjørvad στηρίζει πολλά στο κλίμα που μπορεί να δημιουργήσει μία συγκεκριμένη ομάδα μουσικών και το οποίον (κλίμα) εκμεταλλεύεται προκειμένου να προτείνει αυτήν ακριβώς την jazz, που προτείνει τελικώς.
Μια jazz και αναμενόμενη, υπό την έννοια της ένταξής της στο κλασικό nordic περιβάλλον, μα και κατά τόπους απρόβλεπτη (“Prepare”, “If you were a melody”), με έντονες fusion, progressive, avant και… e.s.t. αναφορές, που, σε κάθε περίπτωση, έχει τον τρόπο να σε κρατήσει, καθ’ όλη την διάρκεια του 39λεπτου ηχογραφήματος.
Ένα ακόμη «διαφορετικό» άλμπουμ από τον Sverre Gjørvad και την παρέα του, που έρχεται να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο εκείνο που «άνοιξε» το 2019.

EMILIANO D’AURIA QUARTET: In-Equilibrio [Losen Records, 2022]
Από το ιταλικό section της νορβηγικής Losen Records μας έρχεται αυτό το CD, που αποκαλείται “In-Equilibrio” και που καταχωρείται κάτω από το όνομα Emiliano D’Auria Quartet – ένα σχήμα δηλαδή, το οποίον αποτελούν οι Luca Aquino τρομπέτα, φλούγκελχορν, τρομπόνι, Emiliano D´Auria πιάνο, fender rhodes, synth, Giacomo Ancillotto ηλεκτρική κιθάρα, Dario Miranda κοντραμπάσο και Ermanno Baron ντραμς. Το CD περιέχει εννέα tracks, που είναι όλα συνθέσεις του Emiliano D´Auria.
Κατ’ αρχάς εκείνο που πρέπει, εδώ, να επισημάνουμε είναι πως το “In-Equilibrio” βγάζει... αυτί, από την αρχή, πως είναι ιταλικό άλμπουμ, ή έστω μεσογειακό. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι σημαντικό να επιδιώκεις, αν είσαι Ιταλός, να ακούγεσαι σαν Ιταλός και όχι σαν Σκανδιναυός ή Αμερικάνος. Αυτό προσφέρει και σε μια γενικότερη αισθητική ποικιλία, μα και συνειδησιακά, να το πούμε, τονώνοντας τις επιμέρους «φωνές», ώστε να μην χάσουν το δικό τους, ιδιαίτερο, χρώμα.
Υπάρχει λοιπόν ο λυρισμός εδώ, η romance, το ξέχειλο συναίσθημα, που το αντιλαμβάνεσαι από το πρώτο κιόλας track (“Le cirque des regardes”), με τις συνθέσεις να εμφανίζουν και κάποια πιο δυναμικά και περιπετειώδη χαρακτηριστικά, όταν «κυλούν» προς το rock ή το prog-rock (“The call of water”) ή όταν μεταβάλλονται το ύφος και τα «χρώματα» μέσα στο ίδιο track (“The acrobat”).
Γενικώς θα γράφαμε για ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, προϊόν μουσικών φτασμένων και έτοιμων να ανταπεξέλθουν σε ό,τι είναι απαραίτητο, από τεχνικής και συναισθηματικής άποψης, προτείνοντας tracks με νόημα και ουσία. 
Επαφή: www.losenrecords.no

TREVOR DUNN’S TRIO-CONVULSANT avec FOLIE à QUATRE ένα πολύ ειδικό concept, από ένα πολύ ειδικό τζαζ σχήμα

Μια πολύ ειδική περίπτωση τζαζ σχήματος, άλμπουμ, concept και λοιπά έχουμε εδώ.
Κατ’ αρχάς και σε σχέση με τον μπασίστα Trevor Dunn να πούμε πως τον έχουμε συναντήσει προσφάτως να συνεργάζεται με τους Columbia Icefield του τρομπετίστα Nate Wooley (δες review της 15ης Ιουλ. 2022), ενώ και παλαιότερα έχει αναφερθεί το όνομά του στο blog σε σχέση με την κιθαρίστρια Mary Halvorson και τον τσελίστα Erik Friedlander. Και αν όλα αυτά μπορεί να φαίνονται σε ορισμένους κάπως ή τελείως άγνωστα να πούμε πως ο Trevor Dunn έχει υπάρξει ή είναι μέλος των περιώνυμων Mr. Bungle (από το 1985 έως το 2000 και από το 2019 έως σήμερα), έχοντας συμμετάσχει, περαιτέρω, σε δεκάδες γκρουπ, projects κ.λπ.
Το Trevor Dunn’s Trio-Convulsant να πούμε, επίσης, πως δεν είναι ένα πρωτοφανέρωτο σχήμα, καθώς υπάρχουν ήδη δύο άλμπουμ κάτω από την συγκεκριμένη ονομασία (το “Debutantes & Centipedes” στην Buzz-Records το 1998 και το “Sister Phantom Owl Fish” στην Ipecac Recordings το 2004), πως για πολλά χρόνια ήταν ανενεργό και πως εσχάτως επανεμφανίστηκε με νέα line-up, δηλαδή με τους Trevor Dunn μπάσο, Mary Halvorson κιθάρα και Ches Smith ντραμς, κρουστά.
Mary Halvorson και Ches Smith είναι πολύ σημαντικά σύγχρονα ονόματα της «προχωρημένης» jazz, τα οποία μας απασχολούν συχνά στο δισκορυχείον, ενώ, τώρα, η παρουσία αμφοτέρων στους Trevor Dunn’s Trio-Convulsant δείχνει πως η συγκεκριμένη παρέα συνεχώς εξελίσσεται, καταλαμβάνοντας όλο και πιο σημαντικές θέσεις στην σύγχρονη avant-jazz δισκογραφία (και όχι μόνον).

Στο “Séances” [Pyroclastic Records, 2022], με το all-paper CD-cover και με το κάπως περίεργο εξώφυλλο, το Trevor Dunn’s Trio-Convulsant συνεργάζεται με το Folie à Quatre (Carla Kihlstedt βιόλα, βιολί, Oscar Noriega κλαρινέτα, Mariel Roberts τσέλο, Anna Webber φλάουτα), ένα σχήμα που συμμετέχει επί ίσοις όροις στην εγγραφή, οπότε εδώ, στην πράξη είναι σαν ν’ ακούμε ένα σεπτέτο (κι όχι ένα τρίο κι ένα κουαρτέτο).
Έξω από την avant-jazz τώρα εκείνο που προέχει να σημειώσουμε σε σχέση με το εν λόγω άλμπουμ είναι το concept, που σχετίζεται, εν προκειμένω, με την γαλλική, χριστιανική σέχτα του 18ου αι. Convulsionnaires του Saint-Médard, οι πυρετώδεις λατρευτικές τελετές της οποίας συνδέονταν με εκστατικούς σπασμούς και με επιγενόμενα «θαύματα», τοποθετημένα όλα μέσα σ’ ένα οργιαστικό περιβάλλον. Τέλος πάντων είναι μακριά η ιστορία των Convulsionnaires του Saint-Médard, σίγουρα δίνει την αφορμή στον Trevor Dunn να συνθέσει τα επτά κομμάτια του “Séances” (γιατί ο άνθρωπος βρέθηκε να μελετά αυτή την ιστορία, που προφανώς τον εντυπωσίασε), με τους τίτλους τους, οπωσδήποτε, να παραπέμπουν αναλόγως (“Secours meurtriers”, “ Saint-Médard”, “1733”, “The Asylum’s guilt”, “Eschatology” κ.λπ.).
Επί της (ακουστικής) ουσίας, τώρα, εκείνο που έχουμε να πούμε είναι πως το “Séances” είναι ένα πολύ καλό avant-jazz CD, που συνδυάζει contemporary jazz με rock, blues και chamber passages, δημιουργώντας ένα μάλλον παράξενο κράμα, και κατ’ επέκτασιν ακρόαμα. Τα κομμάτια έχουν μέσες διάρκειες (τα περισσότερα είναι γύρω στα επτά λεπτά), αναπτύσσονται μάλλον απρόβλεπτα, πράγμα που σημαίνει ότι μια κάποια αυτοσχεδιαστική προσέγγιση δεν είναι απούσα εδώ, ανακαλώντας στην μνήμη και τζαζ, αλλά και ροκ καταστάσεις ή αν θέλετε συνδυασμούς τους (κάποια γκρουπ του R.I.O., Henry Cow ας πούμε και τα συναφή).
Και περιπετειώδες, και υποβλητικό, και συναρπαστικό κατά (εκτεταμένους) τόπους, το “Séances” είναι ένα ασυνήθιστο από πάσης απόψεως άλμπουμ, που πολύ δύσκολα θα το εγκαταλείψεις... αμαχητί.
Επαφή: www.trevordunn.net, www.pyroclasticrecords.com