ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 468

10/10/2022
O γεροΠλεύρης παραδοσιακά θολώνει τα νερά, για να αποκρύψει ότι διαπνέεται από τα πιο αιμοβόρα εθνικοσοσιαλιστικά «ιδεώδη». Για τον ναζιστικό χαιρετισμό θα σου πει ότι είναι... αρχαιοελληνικός, ενώ αν τον αποκαλέσεις ναζιστή θα σου κάνει μήνυση, γιατί ο ίδιος θεωρεί ότι δεν είναι ναζιστής, αλλά τεταρτοαυγουστιανός έλληνας εθνικοσοσιαλιστής.
Το 1965 ο 26χρονος Πλεύρης σκάει στο πολιτικοκοινωνικό σκηνικό μ’ ένα κλασικό (για κείνον και τους ομοϊδεάτες του) βιβλίο, που είχε τίτλο «Αντιδημοκράτης».

Το βιβλίο είναι μαύρο από το εξώφυλλό του, είναι προφανώς ιδιωτικής έκδοσης και μάλιστα δεν αναγράφει όνομα στο εξώφυλλο παρά μόνον στο «αυτί», μαζί με το μοτίβο ενός μαιάνδρου (που ήταν και το σύμβολο του κόμματος της 4ης Αυγούστου, που ο ίδιος είχε ιδρύσει την ίδιαν εποχή).
Ο Πλεύρης επιχειρούσε να παρέμβει στο τότε διαλυμένο πολιτικό σκηνικό, που προδιέγραφαν το παλάτι μαζί με τους αποστάτες, προκειμένου να πλήξει την δημοκρατία, ως έννοια γενικότερα.
Στο βιβλίο καταφέρεται με σκαιό τρόπο κατά της δημοκρατίας, του κοινοβουλευτισμού και όλων των δημοκρατικών διαδικασιών, ενώ ξεβράζει άκρατο μίσος για τον κομμουνισμό, με τον αντικομμουνισμό του να φθάνει έως και στο επίπεδο της εξολόθρευσης των ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ.
Φυσικά, δεν έκρυβε ποιος στ’ αλήθεια ήταν, και από τι ακριβώς εμπνεόταν, όταν υπεραμυνόταν π.χ. της φυλετικής καθαρότητας και την ευγονικής («εν τούτοις είναι σε μας απαραίτητη η άσκησι φυλετικής πολιτικής και ιδιαίτερα η εφαρμογή επιστημονικού ευγονισμού ώστε δια καταλλήλου επιλογής να πραγματοποιήται η διαιώνισις των ακραιφνών χαρακτηριστικών της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, νοοτροπίας και μορφολογίας»).
Και αν το μίσος του για τον άνθρωπο είναι κάτι που δεν κρυβόταν, καθώς το διέβλεπες αμέσως, εκείνα τα σημεία του βιβλίου, που ήταν ακόμη πιο επικίνδυνα, ήταν όταν διατύπωνε απόψεις, που έμοιαζαν «λογικές» και που θα μπορούσε να παρασύρουν κάποιους σε συμπεράσματα του τύπου... σαν καλά να τα λέει εδώ.
«Όταν οι κεφαλαιοκράτες διαπιστώσουν πως το ποτήρι της λαϊκής υπομονής ξεχείλισε και ότι οι πατριωτικές δυνάμεις, που βρίσκονται μέσα στο λαό ετοιμάζονται να ανατρέψουν τον αντιλαϊκό πλουτο-δημοκρατισμό τότε αναθέτουν όλη την εξουσία σ’ ένα πρόσωπο που ελέγχουν και τους είναι πιστό. Έτσι γεννιέται η δικτατορία, το τελευταίο χαρτί του καπιταλισμού, που απεγνωσμένα πετάει πάνω στην κοινωνία, ελπίζοντας ότι κάτω από την δικτατορική βία του απολυταρχισμού θα καταπνιγούν οι λαϊκές διεκδικήσεις και θα συνεχισθή η πλουτοκρατική εκμετάλλευσις».
Είναι γνωστό πως για τον Πλεύρη οι κομμουνιστές, ο απλός λαός, και όχι ηγεσία (για την οποίαν, όπως προείπαμε, προέβλεπε την εξόντωσή της) ήταν θύματα της «κόκκινης προπαγάνδας» και άρα, με μιαν άλλου τύπου προπαγάνδα, την «κατάμαυρη», θα μπορούσε να θολώσει τα νερά και να τους πάρει με το μέρος του.
Όχι το «αυγό το φιδιού», αλλά το ίδιο το «φίδι» και μάλιστα κολοβό.

9/10/2022
Δεν θυμάμαι που είχα διαβάσει για πρώτη φορά για τους Relatively Clean Rivers, όταν όμως είχα βρει τον δίσκο τους εκεί γύρω στο 2010, σ’ ένα δισκάδικο του κέντρου, και μάλιστα σε προσφορά, τον αγόρασα αμέσως. Λέμε φυσικά για την φοβερή επανέκδοση της radioactive.
Ήξερα τον Phil Pearlman από τους The Beat Of The Earth και από τους The Electronic Hole κι έτσι δεν το πολυσκέφτηκα.
Βέβαια το LP αυτό, που πρωτοβγήκε το 1976, δεν έχει σχέση με τα φοβερά και τρομερά προηγούμενα (των Beat Of The Earth και των Electronic Hole), αλλά είναι επίσης πολύ καλό. Φέρνει στη μνήμη Grateful Dead κι ένα γενικότερο folk-rock, αλλά είναι πολύ πιο παράξενο – και σε κάθε περίπτωση τελείως έξω από το κλίμα του ροκ, του 1976.
Σήμερα η συγκεκριμένη LP-επανέκδοση είναι εξορισμένη από το discogs, ως πειρατική. Αν υπήρχε, όμως, είμαι σίγουρος πως θα έκανε αρκετά λεφτά, επειδή το original είναι απλησίαστο και επειδή η reissue παίζει πάρα πολύ καλά.
https://www.youtube.com/watch?v=6LzaQsv5g6U

9/10/2022
Ποιος και γιατί έβγαλε στην Ελλάδα των μέσων του ’70 το "Lemurian Music" στην Lyra, αυτό το εντελώς trippy-fantastic άλμπουμ των MU (o Merrell Fankhauser, o Jeff Cotton από την μπάντα του Captain Beefheart κ.ά.), είναι και άγνωστο και κυρίως ακατανόητο.
Αν και κάποιοι υποστήριζαν ότι η φανταστική ήπειρος Lemuria ήταν στον Ινδικό, κάποιοι άλλοι την συνέδεαν με μιαν άλλη φανταστική στεριά, την Mu, που εκτεινόταν στον Ειρηνικό. Αυτό πίστευε και ο Fankhauser, ένας... αμετανόητος hippie, που ήταν ενεργός μέχρι και πριν από λίγα χρόνια. Ζει πάντως, κοντά στα 80 του πια...
https://www.youtube.com/watch?v=ZOi_j4BR8aU

9/10/2022
Εμπιστεύομαι περισσότερο τους «άγνωστους» συγγραφείς, από τα «άγνωστα» συγκροτήματα.
Εμπιστεύομαι περισσότερο αυτούς που προτείνουν «άγνωστα» βιβλία, από αυτούς που προτείνουν «άγνωστους» δίσκους.
Εμπιστεύομαι περισσότερο τον... underground βιβλιόφιλο, παρά τον… underground δισκόφιλο.
Δεν έχω γνωρίσει βιβλιόφιλους που να το παίζουν «πονηροί» και «διαβασμένοι», προτείνοντας «μάπα» βιβλία. Απεναντίας έχω γνωρίσει ουκ ολίγους δισκόφιλους, που το παίζουν και «πονηροί» και «διαβασμένοι» προτείνοντας «μάπα» δίσκους.

Ο κανόνας είναι αυτός... Τις εξαιρέσεις πάντα θα τις ψάχνω...

8/10/2022
>>Μητσοτάκης: Σηκώθηκα πάνω και είπα στον Ερντογάν «ό,τι έχω να σου πω, θα σ' το πω κατά πρόσωπο»<<
Κάτσε κάτω να βλέπουμε...

8/10/2022
Το ζήτησαν φίλοι και στο blog και εδώ στο inbox... πως έπρεπε να γράψω ένα μεγάλο κείμενο για τον Σταμάτη Κόκοτα και πως δεν ήταν αρκετό εκείνο που έγραψα για τη σχέση του με το αυτοκίνητο (τους αγώνες του στην ανάβαση της Πάρνηθας και το Τατόι).
Ξέρουν οι φίλοι πως θα το έφτιαχνα όπως θα έπρεπε και όπως θα άξιζε, το κείμενο, και ψιλο-στενοχωρήθηκαν, ας το πούμε έτσι, που δεν το έκανα. Προφανώς, γιατί διάβασαν και αυτά τα «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε» αλλού, με τα λάθη, τις ανακρίβειες και τις... συγκλονιστικές ελλείψεις.
Ξεκαθαρίζω πως δεν έχω το χρόνο να γράφω πάντα για όλους και για όλα. Πως δεν έχω έτοιμα κείμενα, και πως χρειάζομαι χρόνο για να αντιμετωπίσω, γραπτώς, έναν τραγουδιστή της κλάσης και της ιστορίας του Κόκοτα.
Μπορώ να κάνω ένα κείμενο σχετικά καλό, για τα δικά μου μέτρα, γρήγορα, που θα στέκεται πολύ πιο πάνω από την πλειονότητα των κειμένων που βρίσκονται στο δίκτυο, αλλά για να κάνω ένα κείμενο όπως εγώ το θέλω δεν γίνεται (γρήγορα). Θέλει το χρόνο του. Αυτό σημαίνει πως θα ήταν κάπως «ανεπίκαιρο», όταν θα το είχα έτοιμο.
Περαιτέρω υπάρχουν και πολλά κείμενα, που είναι εν εξελίξει, που γράφονται ταυτόχρονα, και που με τοποθετούν, ψυχολογικά να το πούμε, κάπου αλλού. Και δεν είναι εύκολο να αλλάζεις διάθεση, καθώς πετάγεσαι από το ένα στο άλλο, πόσο μάλλον όταν θα πρέπει να αντιμετωπίσεις έναν τραγουδιστή του ύψους του Κόκοτα – που σημαίνει ότι τα παρατάς όλα και ασχολείσαι μόνο μ’ εκείνον.
Ο Κόκοτας υπήρξε πολύ μεγάλος τραγουδιστής, με συνδέουν ως ακροατή των τραγουδιών του πολλά μαζί του, από τα παιδικά μου χρόνια (αν και σε τέτοιου τύπου προσωπικά θέματα εγώ αποφεύγω να αναφέρομαι) και μπορώ να πω πως μέχρι και τα μέσα του ’80 τον ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά. Μετά τον έχασα... Και αυτό σημαίνει πως θα έπρεπε να ασχοληθώ και μ’ αυτό το κομμάτι του, να το ακούσω προσεκτικά και να το αξιολογήσω. Εντάξει, μπορεί να μην είναι το σημαντικότερο της καριέρας του, αλλά δεν μπορείς και να το αγνοήσεις.
Να πω και το εξής. Είδα και άκουσα πολλές συνεντεύξεις του Κόκοτα στο YouTube αυτές τις μέρες. Και επισημαίνω κάτι, που το γράφω από χρόνια, από πάντα. Πως δεν γίνεται να παίρνεις τοις μετρητοίς το τι λένε οι άνθρωποι στις συνεντεύξεις τους. Άκουσα να λέει ωραία πράγματα ο Κόκοτας, έτσι σαν περιστατικά, με Ωνάση, Κάλλας, Τζάκι και τέτοια (τα οποία απλώς τ’ ακούς, δεν τα αναπαράγεις), αλλά και άλλα που δεν στέκονται.
Κάπου είπε ότι του είχε δώσει ο Καλδάρας να πει το «Όσο αξίζεις εσύ», πως δεν το γούσταρε, πως το απέρριψε κι έτσι το είπε τελικά ο Αγγελόπουλος. Αυτό δεν στέκει με τίποτα, γιατί το τραγούδι είναι του 1963 και τότε ο Κόκοτας ήταν στην Γαλλία και αποκλείεται να τον ήξερε ο Καλδάρας, για να του προτείνει το οτιδήποτε. Πιθανώς να το μπέρδεψε με κανένα μεταγενέστερο τραγούδι του Καλδάρα, μετά το 1968... Ποιος ξέρει...
Θέλω να πω πως ακούμε και διαβάζουμε πολλά, πάρα πολλά, αλλά το τι τελικά θα γράψει κάποιος σ’ ένα κείμενο είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα –το πιο σοβαρό όλων– οι περισσότεροι εκ των οποίων το περνούν στα ψιλά. Γι’ αυτό και διαβάζει ο κόσμος ό,τι να ’ναι...

Προσέξτε αυτή τη φωτό που σκάναρα τώρα για το ποστ... πόσα πολλά και ουσιαστικά μπορείς να πεις.
Βλέπεις ας πούμε τον Ξαρχάκο με μπαγκέτα, να διευθύνει τον Κόκοτα και την ορχήστρα στα Δειλινά (τέλη σίξτις), σαν να είναι στο Ηρώδειο! Δεν βλέπεις τώρα, έτσι, τους μαέστρους στα κέντρα. Βλέπεις επίσης την έκφραση του Κόκοτα, σίγουρος ότι τραγουδάει κάτι υψηλό... Από κάτω, δε, βλέπεις και τον κόσμο. «Καλός κόσμος», μιας κάποιας ηλικίας, και βασικά καθόλου νεολαία. Γράφεις σελίδες με νόημα, γι’ αυτά...

7/10/2022
Παλιά, παιδί, άκουγα έναν πειρατή ο οποίος ήταν κεκές, τραυλός. Τον άκουγες να λέει... και τώρα θ’ ακούσουμε ένα τραγούδι του Μπι... Μπι... Μπι... Μπιθικώτση. Έβαζε φοβερά τραγούδια και δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσεις τη βελόνα του ραδιοφώνου, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της εκπομπής του. Τραυλό ραδιοπειρατή είχε ακούσει και ο Σαββόπουλος, και γι’ αυτό είχε γράψει τότε, παλιά, το «Κολλάω και τραυλίζω, αν είναι να στο πω» (το «κολλάω και τραυλίζω» δεν το έλεγε ο Σαββό για τον εαυτό του, αλλά για τον πειρατή).
Φοβερή μαγκιά να είσαι τραυλός και να κάνεις εκπομπές. Γουστάρεις να εκφράζεσαι, το πρώτο αυτό, αδιαφορείς για όσους σε κοροϊδεύουν και, βασικά, και το πιο σπουδαίο απ’ όλα, έχεις μάθει να μην μισείς τον εαυτό σου.
Δεν ξέρω πώς μαθαίνεται αυτό. Τι ψυχικά φορτία θα πρέπει να ’χεις μέσα σου, για να τους γράφεις όλους στ’ @@ σου και να κάνεις εκείνο που γουστάρεις.
Εγώ γουστάρω και το κορίτσι αυτό με τα σμιχτά φρύδια, την Χατζηπαντελή –αν και αναγνωρίζω πως δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος το να είσαι προκλητικός, απλά και μόνο για την πρόκληση–, γιατί φέρνει στη μνήμη μου (από την άλλη μεριά) αυτά που έγραφε η Germaine Greer, στο κλασικό «Η Γυναίκα Ευνούχος», πως «οι γυναίκες έχουν υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου σχετικά με το ιδεώδες σώμα, που(...) σπάνια γδύνονται με αυτοπεποίθηση», πως είναι «απολογητικές για τα σώματά τους, γιατί τα συγκρίνουν μ’ εκείνα τα πλαστικά αντικείμενα πόθου, που προβάλλονται από τα μαζικά μέσα επικοινωνίας», και ακόμη πως «η γυναίκα δεν αρκείται στο να είναι υγιής και ευκίνητη, καθώς κάνει εξαντλητικές προσπάθειες, για να εμφανίζεται σαν ένα ον, που δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να υπάρξει χωρίς παραποίηση της εικόνας της». Φυσικά, όλα αυτά, για να εκπληρώνει η γυναίκα τους όρους, που έχουν θέσει οι άντρες για κείνη.
Το μόνο θέμα σε όλο αυτό το σκηνικό (είτε είσαι τραυλός, είτε έχεις σμιχτά φρύδια κ.ο.κ.) είναι να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα, για να μην πέφτεις θύμα των κυρίαρχων μμε, να μην τσιμπάς, γιατί το μόνο που τους νοιάζει, όλους αυτούς, είναι τα νούμερα και τα φράγκα. Έτσι, αφού πρώτα σε ξεζουμίσουν, προβάλλοντάς σε σαν κάτι... παράξενο σε κλουβί, αμέσως μετά θα σε φτύσουν.

7/10/2022
Είναι άλλο να γράφεις στίχους, για τραγούδια και είναι άλλο να είσαι ριμαδόρος του χιπ χοπ. Μην τα μπερδεύετε τα πράγματα.
Εν τω μεταξύ ο ριμαδόρος, χοντρικά, είναι συνήθως στην πρίζα, θυμωμένος (ή το παίζει έτσι) και γράφει εν θερμώ, ενώ ο στιχουργός είναι μάλλον cool, χαλαρός (ή το παίζει έτσι) και γράφει σκεπτόμενος.
Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές καταστάσεις.

6/10/2022
DER KOMMISSAR…
O Μάξ Ρόμαν, σκληρός κομμουνιστής, με κουπ α λα Χίτλερ, στα «Σύνορα της Προδοσίας» (1968).
(η χούντα, πριν από το ακραίο κέντρο, ήταν εκείνη που εξίσωνε τον ναζισμό με τον κομμουνισμό)

6/10/2022

Πολλοί νομίζουν ότι το ρεμπέτικο το αναβίωσε δισκογραφικά ο Νταλάρας, το 1975, με το πολύ καλό 2LP «50 Χρόνια Ρεμπέτικο». Αυτό δεν ισχύει με τίποτα. (Εντάξει, υπάρχουν και ορισμένοι που μπορεί να νομίζουν πως το αναβίωσε το σίριαλ «Το Μινόρε της Αυγής» στα έιτις και η Αθηναϊκή Κομπανία...). Απλά ο Νταλάρας, ως Νταλάρας, έφτιαξε ένα σωστό προϊόν, με ωραία τραγούδια, με άψογη ορχήστρα, με δυνατές ερμηνείες και με ρεπερτόριο ρεμπετολαϊκό και όχι αμιγώς ρεμπέτικο.
Ο Κόκοτας, ας πούμε, δύο χρόνια πριν από τον Νταλάρα, το 1973, είχε κάνει το LP «Παλιά Μεράκια», στο οποίο τραγουδούσε ανάλογο υλικό (του Παπαϊωάννου, του Χατζηχρήστου, του Τούντα κ.ά.), ανάμεσα και προπολεμικό.
Υπήρχαν κι άλλοι που ηχογράφησαν άλμπουμ με ρεμπέτικα, πριν από τον Νταλάρα (γράψαμε και για τον Απόστολο Νικολαΐδη, πριν από λίγους μήνες), για να μην πούμε πως το ξεκίνημα της δισκογραφικής αναβίωσης το κάνει ο Μπιθικώτσης, όταν τραγουδάει το «Αντιλαλούν οι φυλακές» το 1960. Αν και αυτό ελέγχεται, γιατί κάποιοι μπορεί να σου πούνε ακόμη και για τον Μάνο Χατζιδάκι και τις «Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές». Γενικώς σε αυτά ο καθένας λέει το δικό του – αν και το θέμα είναι να υπάρχει κάποιο σοβαρό σκεπτικό πίσω από κάθε άποψη ή πρόταση.
Τέλος πάντων, τραγούδι του Τούντα είναι αυτό, από το 1929, με μπουζούκια και… σαντουροβιόλια.
https://www.youtube.com/watch?v=tKzny38EP4k

5/10/2022
Γερμαναράς βέβαια, νέο άλμπουμ, κοσμικός στο άπειρο. Από Klaus Schulze και πέρα...
https://www.youtube.com/watch?v=TDXzCE2HJ6o

5/10/2022
Πάρα πολλά σύγχρονα ξένα συγκροτήματα του ροκ παίζουν πλέον instrumentals. Δεν έχω στοιχεία, αλλά νομίζω, πως αναλογικά, δεν πρέπει να υπήρξαν ποτέ στην ιστορία τόσα πολλά ροκ συγκροτήματα με instros.
Τι στίχους να γράψουνε οι άνθρωποι; Τα έχουν πει όλα οι προηγούμενοι, με τον καλύτερο τρόπο.
Γιατί και τώρα υπάρχουν πράγματα για να ειπωθούν, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιείται δεν είναι ο καλύτερος (αισθητικά δεν στέκει πουθενά), και πολλά γκρουπ, το παρατάνε το θέμα, και το γυρίζουν στο... σκέτο μουσική.
Στην Ελλάδα όμως δεν το παρατηρώ αυτό. Όλοι θέλουνε να το παίξουνε... ποιητές, ιδίως όταν εκφράζονται στα ελληνικά. Στις περισσότερες δε των περιπτώσεων αυτά που γράφουν, ως διατυπώσεις, δεν πιάνουν ούτε το «πέντε», με άριστα το «είκοσι», ενώ κι από νοήματα χάσκουν...
Είναι πολλοί οι λόγοι που συμβαίνει αυτό, αλλά ένας από τους κυριότερους είναι πως οι νεότεροι δεν διαβάζουν, συστηματικά, ποίηση. Είμαι σίγουρος ότι δεν διαβάζουν. Φαίνεται αυτό. Ακούγεται. Ενώ άμα πας σπίτι τους δεν θα βρεις ούτε ένα ποιητικό βιβλίο (εντάξει, μπορεί να βρεις ένα...).
Ό,τι διαβάζουν είναι στην τύχη, από το ίντερνετ, από δω κι από κει, απ’ όπου να’ναι... χωρίς σειρά, χωρίς σύστημα. Έτσι, όμως, δεν βγαίνει τίποτα. Να το ξέρουν αυτό.

5/10/2022
Θες να διασκευάσεις ένα λαϊκό τραγούδι, έναν Μουσαφίρη να πούμε;
Ε πάρε μπουζούκι, πάρε κανα τζουρά, ρίξε και καμιά κιθαρίτσα μέσα, φλάουτο μη βάλεις, βάλε καλύτερα καμιά φαρφίζα, ρίξε και μπάσο-ντραμς (μην υποτιμάς το μπάσο-ντραμς, και μην το αντικαθιστάς με ετοιματζίδικο), πάρε και κανα κρουστό, κανα τριγωνάκι, καμιά καμπανούλα κι είσαι ok.
Άμα τώρα την έχεις δει indie-rocker και θες να κάνεις τον Μουσαφίρη ν’ ακούγεται σαν Nick Cave ανακατωμένο με Coil, ε τι να σου πω... είσαι λίγο για τα πανηγύρια.