ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 585

6/7/2024
Και φυσικά στο νέο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία, θα διαβάσεις και για τον Σταύρο Λογαρίδη, από την εποχή των Stew and Nick, των Poll και των Ακρίτας, μέχρι και το άλμπουμ του «Προσεχώς» από το 1982... 

5/7/2024

Ένα από τα ωραιότερα, διαχρονικά, ελληνικά ποπ LP (ή και female pop, γιατί υπάρχει κι αυτή η ταμπέλα) είναι το πρώτο της Χριστίνας, «Ο Μάγος», από το 1973. Τα πρωτότυπα τραγούδια είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο, ενώ και οι ενορχηστρώσεις από Κώστα Καπνίση, Νίκο Ιγνατιάδη κ.ά. είναι top of the top.

Και γι’ αυτό το άλμπουμ θα διαβάσεις αναλυτικά στο νέο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία, συμβατικά και ηλεκτρονικά... 

5/7/2024
Ο καθένας και η καθεμία μπορεί να έχει όποια γνώμη θέλει για το Βαρουφάκη –κι εγώ δεν λέω πως τα έκανε όλα σωστά στο πρώτο εξάμηνο του 2015– όμως αυτά που λέει σε τούτο το παλιότερο τουίτ του είναι απολύτως έτσι. Τα υπόλοιπα που λέει ο πορφυρογέννητος, σήμερα, είναι απλώς για τα σκουπίδια. 

4/7/2024

Το ότι ο... δημοφιλής τραγουδιστής μπορεί να φοροδιαφεύγει το θεωρείς και κάπως αναμενόμενο τέλος πάντων, στην παλιοκοινωνία που ζούμε. Το απίστευτο είναι ότι με τέτοια τραγούδια μπόρεσε και έγινε δημοφιλής. Αυτό είναι που δεν καταπίνεται με τίποτα.

3/7/2024
>>Το 1981 κυκλοφόρησαν αρκετά άλμπουμ, τα οποία, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο, άρχισαν σιγά-σιγά να διαμορφώνουν μια νέα φόρμα τραγουδιστικής αντίληψης, η οποία, τα αμέσως κατοπινά χρόνια, θα καταστεί κυρίαρχη και, κυρίως, αποκλειστικώς υπεύθυνη της καινούριας σχέσης που θ’ αρχίσει να οικοδομείται ανάμεσα στο κοινό και τους καλλιτέχνες. Τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας φόρμας, όσον αφορά το μουσικό μέρος της, αντανακλούσαν μια υπόταξη στα καθ’ ημάς των νέων αγγλοαμερικανικών διδαγμάτων –ορισμένες φορές ενδιαφέρουσα–, ενώ, όσον αφορά τη στιχουργική τους, καταβαλλόταν προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός λόγου σύγχρονου, ικανού να «καθρεφτίσει» τα καινούρια κοινωνικοπολιτικά δεδομένα, όπως αυτά άρχιζαν να διαμορφώνονται προς το τέλος εκείνης της χρονιάς (μετά την ανάδειξη του Πα.Σο.Κ. στην εξουσία).<<

Από το "Ραντεβού στο Κύτταρο" [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία...

3/7/2024
Από την κατάληψη του ελληνικού περιπτέρου της πανεπιστημιούπολης του Παρισιού, τον Μάη του ’68...

[από το βιβλίο των Ζάκη Κουνάδη-Λένας Χαραλαμποπούλου "Οι Δρόμοι του Μάη - Γαλλία '68]

2/7/2024
Στο νέο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, θα διαβάσεις αδιανόητα πράγματα, που σχετίζονται με την ελληνική ροκ δισκογραφία και που έχουν, βεβαίως, τη σημασία τους – καθώς το θέμα αντιμετωπίζεται σφαιρικά, δίχως κολλήματα και αποκλεισμούς.

Ένα απ’ αυτά αφορά το ευαγγελικό χριστιανικό φωνητικό κουαρτέτο Αγγελιαφόροι, από το 1970, που ηχογραφεί γκόσπελ με ελληνικά λόγια ήδη από εκείνη την εποχή, ενώ τα μέλη του τυπώνουν φολκ-ροκ και ροκ δίσκους τουλάχιστον μέχρι το 1982.
Λεπτομέρειες στο βιβλίο...

2/7/2024
Το έχουν πει πολλοί και πολλές, αλλά αυτή η φολκ-ροκ εκτέλεση, που είναι και η πρώτη, έχει κάτι το ανατριχιαστικό – ιδίως αν την «τοποθετήσεις» στην τότε κοινωνικοπολιτική συγκυρία. Τεράστιο τραγούδι... 

https://www.youtube.com/watch?v=GWR5yCiW9nc

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ το νέο άλμπουμ ενός πρώτης τάξεως τραγουδοποιού

Το καλύτερο folk-rock στην Ελλάδα το γράφει τα τελευταία χρόνια ο Γιώργος Σταυρακάκης. Ένας τραγουδοποιός με πολλούς και καλούς δίσκους, που εξακολουθεί να παραμένει ενδιαφέρων – αν αναλογιστούμε πως ο άνθρωπος αυτός δισκογραφεί 27 ολόκληρα χρόνια.

Το πιο νέο CD του Σταυρακάκη έχει τίτλο “PostScript” [Μετρονόμος, 2024] και περιέχει οκτώ τραγούδια σε μουσικές, στίχους και ερμηνείες δικές του, και μ’ ένα σχήμα συνοδείας που περιλαμβάνει βασικά τις κιθάρες (ακουστικές και ηλεκτρικές), το βιολί, τα ιρλανδέζικα φλάουτα και κάποια ακόμη όργανα, που ακούγονται εδώ κι εκεί. Σημασία έχουν οπωσδήποτε και οι ενοργανώσεις, αλλά το βασικό εδώ είναι η πρώτη ύλη, τα τραγούδια, που είναι όλα ένα κι ένα, και που δείχνουν για μια εισέτι φορά πως ο Σταυρακάκης δεν είναι τυχαίος τραγουδοποιός.
Από την μια μεριά υπάρχει λοιπόν ο άψογος χειρισμός της γλώσσας και βεβαίως ο στίχος με τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, δίχως, όμως, εξεζητημένες διατυπώσεις, υπάρχει ακόμη, και μάλιστα πολύ έντονο, το λυρικό στοιχείο, που ποτέ δεν ξεπέφτει στην παγίδα του αισθητισμού, ενώ από την άλλη είναι οι μελωδίες του Σταυρακάκη, που διατηρούν αυτόν τον αυθορμητισμό και την πηγαία ροή, που διακρίνει τους παλαιούς μαστόρους. Όλη αυτή η ζωντανή πρώτη ύλη υπηρετείται, τέλος, από τις ερμηνείες, που και αυτές αποδεικνύονται ιδανικές για το είδος του τραγουδιού που ακούμε στο “PostCript”. Φορτισμένες, αλλά με μέτρο, δείχνουν, απλώς, πως ο Σταυρακάκης τραγουδά βιωματικά, δίχως να υπηρετεί αλλότριες ανάγκες. «Να το παίζει», δηλαδή, έτσι ή αλλιώς.
Η ειλικρίνεια λοιπόν είναι ένα επιπλέον γνώρισμα αυτού του εξαιρετικού δίσκου, που διαθέτει μόνο σπουδαία τραγούδια. Ανάμεσά τους η «Σταχανοβίτισσα», «Το πλοίο των τρελλών» και το... ιρλανδέζικο «Η μπαλάντα του ηττημένου». Για να σημειώσουμε τρία μόνο…  
Επαφή: www.metronomos.gr

ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΑΝΤΣΙΑΣ ημερολόγιο ονείρων

Πέρυσι (2023) κυκλοφόρησε ξανά, σε διπλή βινυλιακή έκδοση από την Trumpetfish Records το άλμπουμ του Σταύρου Λάντσια (Stavros Lantsias) «Ημερολόγιο Ονείρων» (“Diary of Dreams”) από το 2011. 

Τον δίσκο αυτό τον θυμάμαι από εκείνη την εποχή, θυμάμαι, εννοώ, πως μας είχε απασχολήσει έντονα και στο «Jazz & Τζαζ», αλλά δεν είμαι σίγουρος αν εγώ ήμουν εκείνος που είχε γράψει κάποιο review ή ήταν κάποιος άλλος συνάδελφος. Πιθανώς να είχα γράψει κι εγώ κάτι, αλλά σίγουρα είχαν γράψει κι άλλοι. Ήταν ένα άλμπουμ διαφορετικό το «Ημερολόγιο Ονείρων» (είχε δύο τίτλους στο εξώφυλλό του, όπως βλέπετε), που σηματοδοτούσε τότε μια στροφή στην πορεία του Λάντσια, ενός συνθέτη, πιανίστα και ενορχηστρωτή (ο Λάντσιας, γενικώς, χειρίζεται κι άλλα όργανα, αλλά εδώ μόνο πιάνο), που αποτελούσε ήδη μέλος της δικής μας τζαζ σκηνής (Human Touch ας πούμε), πέρα από συνδιαμορφωτής και της γενικότερης ελληνικής τραγουδοποιίας (ως εκτελεστής).

Φυσικά, το “Diary of Dreams” δεν είναι τυπικό τζαζ άλμπουμ –δεν είμαι καν σίγουρος αν η λέξη «τζαζ» είναι εκείνη που υπερισχύει εδώ σαν τίτλος, «όχι» θα πω– είναι ένα άλμπουμ συνθέσεων, σημερινής μουσικής, με ισχυρό κινηματογραφικό προφίλ. Θα μπορούσε, σίγουρα, ένα μεγάλο μέρος του δίσκου (ή και ολόκληρος ακόμη) να ήταν σάουντρακ, καθώς ανακαλεί κατά τόπους τις κινηματογραφικές εργασίες του «συμφωνικού» Morricone – ενός συνθέτη, που αποτελεί τρανή επιρροή για τον Λάντσια, κάτι που υπογραμμίζεται από το πρώτο κιόλας track του παρόντος, το “Another life (Dedicated to Ennio Morricone)”. Δεν ξέρω αν χρειάζεται να πω, εδώ, πως ο Λάντσιας με κομμάτια σαν τα “The river of time” και “Unknown land” χρίζεται πανάξια συνεχιστής του feeling του μαέστρου (που όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος ήταν εν ζωή ακόμη), κάτι που, χοντρικά, και ως διαπίστωση, παραμένει εν ισχύι (αφού δεν ξεχνάμε και τον πρόσφατο δίσκο του Λάντσια, το “My Ennio Morricone”).
Αυτό που κάνει εντύπωση και σήμερα, καθώς ξανακούω το “Diary of Dreams”, είναι η ικανότητα, το κουράγιο, η διάθεση και φυσικά η γνώση και το ταλέντο του Σταύρου Λάντσια, να ενώσει σ’ ένα σώμα τελείως διαφορετικά σχήματα, αποτελούμενα από κάποιες δεκάδες μουσικούς, προκειμένου να περιγράψει με τον δικό του τρόπο το όραμά του.
Λέμε κατ’ αρχάς για τους δύο βασικούς συνεργάτες του, τον μπασίστα Lars Danielsson και τον ντράμερ Peter Erskine (σημαντικές φυσιογνωμίες της τζαζ αμφότεροι) και ακόμη την 20μελή Athens Camerata υπό τον Sergiu Nastasa, συν πέντε ακόμη οργανοπαίκτες (Chris Bleth όμποε, αγγλικό κόρνο, κλαρινέτο, φλάουτα, Dimitris Houndis σοπράνο σαξόφωνο, Renato Ripo τσέλο, Sergiu Nastasa βιολί, Yiorgos Kaloudis κρητική λύρα), που εμφανίζονται για κάποιους λόγους σε συγκεκριμένα tracks. Αυτοί οι τριάντα άνθρωποι, που είναι ηχογραφημένοι σε τελείως διαφορετικά μέρη (Pasadena CA, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Λευκωσία) και σε διαφορετικούς προφανώς χρόνους συνασπίζονται, εδώ, μέσω της διαδικασίας της μείξης, προκειμένου να υπηρετήσουν μια συγκεκριμένη μουσική γραφή, μέσα από την οποία καθίσταται σαφές ένα ισχυρό μελωδικό αποτύπωμα.
Το “Diary of Dreams” αποτελείται από δεκατέσσερις συνθέσεις, δώδεκα του Σταύρου Λάντσια και δύο του Μάνου Χατζιδάκι («Μέσα σ’ αυτή τη βάρκα», “Topkapi”) [τρεις-τέσσερις-τρεις-τέσσερις ανά πλευρά], που ακούγονται με τεράστια ευκολία και άνεση (καθώς έχουμε να κάνουμε με double LP), κάτι που οφείλεται προφανώς στην αμεσότητα και τη γλαφυρότητά τους – στα έντονα ευχάριστα συναισθήματα, που αυτές δημιουργούν στον ακροατή.
Και φυσικά η πολύ ωραία, αυτή, αποτύπωση της Trumpetfish Records δίνει εκ νέου την ευκαιρία στους φίλους της... καλής μουσικής να απολαύσουν ένα άλμπουμ, που σε κάθε περίπτωση αιτιολογεί απολύτως τον τίτλο του.
Επαφή: www.trumpetfishrecords.com

ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΑΡΑΤΟΣ και η ποίηση του Λαπαθιώτη

Η δική μου γνώμη είναι πως πρέπει να επανα-ανακαλύψουμε τη λιτότητα και τον έναν, ορισμένο και περιορισμένο, στόχο. Σε κάθε τι. Στα πάντα. Το (ξανα)λέω ακούγοντας το «Χρονοτριβείο» [Μετρονόμος, 2024] του νέου τραγουδοποιού Γιάννη Κονταράτου, ένα πολύ περιποιημένο CD, ενσωματωμένο σ’ ένα hardback, βαρύ cover, με 56 σελίδες ένθετο, περιέχον μελοποιήσεις ποιημάτων του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη.
Τι μελοποιήσεις; Δεν μπορείς να το περιγράψεις με δυο λόγια, και αυτό γιατί η προσέγγιση του Κονταράτου είναι πληθωρική, αφού χρησιμοποιούνται πολλά όργανα, πολλές φωνές, πολλά στουντιακά κόλπα, πολλά εφφέ, πολλοί μουσικοί εννοείται – με το «πολύ» να είναι εκείνο που πρωταγωνιστεί στο «Χρονοτριβείο».

Μία πρώτη ερώτηση, που θα μπορούσε να τεθεί, θα ήταν η εξής. Ταιριάζει το «πολύ» με την ποίηση του Λαπαθιώτη. Προσωπικώς, θα απαντούσα «όχι» και από εκεί αρχίζουν τα όποια «προβλήματα».
Ο Κονταράτος έχει ιδέες βεβαίως, και γενικότερα και για τη συγκεκριμένη ποίηση, αλλά το θέμα που τίθεται εδώ είναι αν η προσέγγισή του αναδεικνύει την ποίηση του Λαπαθιώτη ή αν την χρησιμοποιεί, προκειμένου να αναδείξει κάτι άλλο. Έχω τη γνώμη πως συμβαίνει το δεύτερο.
Ο Κονταράτος συνθέτει έναν «ηχητικό κόσμο», που εμπεριέχει και τα λόγια του ποιητή, μαζί με όλα τ’ άλλα αισθητικά εν πολλοίς ζητήματα, που, σίγουρα, τον απασχολούν. Οι field recordings, τα ηχητικά εφφέ, οι παρουσίες των ηλεκτρονικών (ατασθαλιών), μα και των βιολιών, των υπολοίπων εγχόρδων και των πνευστών, ακόμη και των φωνών, λειτουργούν πληθωριστικά, εντός του συνολικού ακούσματος, με αποτέλεσμα ο ποιητικός λόγος να αγκομαχεί κάτω απ’ όλο αυτό το... μπαρόκ σκηνικό που στήνει ο Κονταράτος. 
Η δική μου γνώμη είναι πως η ποίηση απαιτεί μια πιο καθαρή προσέγγιση, χωρίς πολλές έξωθεν επεμβάσεις (το πολύ δεν μπορούν να το διαχειριστούν πολλοί). Πόσο μάλλον η ποίηση του Λαπαθιώτη, που έχει από μόνη της ρυθμό, και που διαβάζεται μουσικά από τον καθένα μας.
Δηλαδή, για να το πω ξεκάθαρα, εγώ διαφωνώ επί της αρχής με τον τρόπο του Κονταράτου στο «Χρονοτριβείο», χωρίς τούτο να σημαίνει πως δεν βρίσκω και θετικές προτάσεις στη δουλειά του.
Κατ’ αρχάς το μεγάλο κομμάτι του άλμπουμ, το 15λεπτο «Φαντάσματα» έχει πολύ ενδιαφέρον σαν περιβαλλοντική electronica, αλλά θα είχε το ίδιο ακριβώς ενδιαφέρον και χωρίς την πνιχτή απαγγελία των στίχων του Λαπαθιώτη. Θέλω να πω πως η ποίηση, εδώ, δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα ή απολύτως τίποτα. Το κομμάτι θα ήταν το ίδιο καλό και χωρίς αυτήν. Και εν ολίγοις, με ένα ακόμη αναλόγου ύφους 15λεπτο (για την άλλη πλευρά ενός υποτιθέμενου βινυλίου) ο Κονταράτος θα είχε δημιουργήσει έναν «και γ@μώ» τους δίσκους.
Υπάρχουν μελοποιήσεις του Κονταράτου, που αξίζουν εδώ και που έχουν ένα νόημα (ή και περισσότερα). Και βασικά αυτές είναι οι πιο... φειδωλές. Για παράδειγμα το «Ψυχή της νύχτας», που έχει μόνο ούτι, λίγη κιθάρα, και ακόμη ένα (αχρείαστο για μένα) rhodes – συν την φωνή φυσικά. Ωραία θλιμμένη μπαλάντα. Πρώτο όλων όμως είναι το λαϊκό «Η ζωή μέσα στ’ όνειρό μου» (με τη στεντόρεια φωνή του Θοδωρή Κρητικού), με μπουζούκι, ακορντεόν, κιθαρίτσες (για ακόρντα και μελωδία) κι ένα κοντραμπάσο. Φοβερό τραγούδι!
Ο Κονταράτος, θέλω να πω, δεν είναι τυχαίος (και η «Επιστροφή» του έχει ενδιαφέρον), απλώς έχω την αίσθηση πως, εδώ, έπεσε θύμα μιας (δικής του) ανάγκης να φτιάξει κάτι εντυπωσιακό, που να μπορεί να επιβληθεί δια του όγκου του. Αλλού, όμως, βρίσκεται η ουσία. Τα είπαμε... μην τα ξαναπούμε...
Επαφή: www.metronomos.gr

AΝΔΡΕΑΣ ΠΟΛΥΖΩΓΟΠΟΥΛΟΣ για το άλμπουμ του “Petrichor”

Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (Andreas Polyzogopoulos) είναι ένας έλληνας τζαζ συνθέτης και τρομπετίστας, που έχει ανοίξει για τα καλά τα φτερά του, για άλλους τόπους. Εννοώ μ’ αυτό πως η δική του τζαζ είναι καλοφτιαγμένη και με πλέρια ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, που της δίνουν ένα πρώτο αλλά μεγάλο ξεπέταγμα. Όταν ακούς ένα δίσκο τού Πολυζωγόπουλου σου έρχεται στη μνήμη αμέσως ο Enrico Rava ας πούμε, και όχι ο Miles και οι άλλοι μεγάλοι τρομπετίστες (παλαιότεροι ή νεότεροι), από την από ’κει μεριά του Ατλαντικού. Αν τώρα συνυπολογίσεις, πέρα από τον ήχο του, τις καλοδουλεμένες και «ευγενείς» συνθέσεις του και βεβαίως τον τρόπο και την δυνατότητα να κάνεις μια «τέλεια» παραγωγή, όπου κι αν βρίσκεσαι (στην πιο «χαμένη» κουκίδα του χάρτη), τότε τα άλμπουμ του Πολυζωγόπουλου είναι σίγουρα από εκείνα που μπορεί να «πιάσουν» το μεγάλο τζαζ-κοινό (και βασικά το ευρωπαϊκό). Ένα τέτοιο άλμπουμ είναι και το “Petrichor” [ΠK music / Trumpetfish Records, 2023], το οποίο ολοκληρώνεται από τον πρώτο τη τάξει σε τρομπέτα, φλούγκελχορν, εφφέ, τον Πέτρο Κλαμπάνη κοντραμπάσο και τον Wajdi Riahi πιάνο. Άρα έχουμε ένα σχήμα χωρίς ντράμερ, αλλά όχι και χωρίς ήχους κρουστών.

Τώρα... αν απ’ όσα έγραψα προηγουμένως γεννήθηκε σε κάποιους η εντύπωση πως η jazz του Πολυζωγόπουλου είναι «εύκολη» και εντελώς συντονισμένη, πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο αισθητικό και λυρικό μοτίβο, θα κάνουν λάθος. Δεν ισχύει αυτό. Ο Π. ξέρει να μετέρχεται πολλά και διαφορετικά στοιχεία, και να τα ενσωματώνει επιστημονικά στις συνθέσεις και τα παιξίματά του. Θέλω να πω πως δεν είναι προβλέψιμος, και αυτό το διαπιστώνεις από το πρώτο κιόλας κομμάτι του, το 8λεπτο “Petrichor”, που ξεκινά να το πούμε αναμενόμενα, και που αποκτά στην πορεία ιδιόμορφα χαρακτηριστικά, με παιξίματα απαιτητικά από την τρομπέτα και το πιάνο, που συντονίζονται πάνω στην πακτωμένη μπασογραμμή του Κλαμπάνη. Και αν το μπάσο «φτιάχνει» όλο το πρώτο track, στο δεύτερο, το “The coldest summer” είναι το σφύριγμα με το στόμα στην αρχή, που δίνει τη σκυτάλη στον Π. να δημιουργήσει ένα έξοχο λυρικό περιβάλλον, με συνεχή και βαριά συναισθηματική ροή. Στο “Barbas”, τώρα, δεν θα ήταν άτοπο αν λέγαμε πως πρωταγωνιστούν οι κρουστοί ήχοι, είτε ηλεκτρονικής ή άλλης προέλευσης είναι αυτοί, είτε προέρχονται από το πιάνο (σαν ν’ ακούς το piano playing του Dollar Brand), με το κομμάτι να βγάζει μία afro αίσθηση. Ήχους από κρουστά (και δεν αναφέρομαι σε κρουστά-κρουστά) ακούς εν τω μεταξύ και στο “Petit Sablon” ένα αργό track, το οποίο υπηρετείται με συνέπεια και από τους τρεις μουσικούς.
Το “Kountouri”, που ανοίγει την B Side, είναι το πιο τραγουδιστικό κομμάτι του “Petrichor” και αν δεν ακούς από κάπου να ξεπροβάλλει η φωνή της Αλέκας Κανελλίδου, ας πούμε, είναι κάπως... έκπληξη. Έξοχο κομμάτι! Η πλευρά κυλά στωικά, με το “CPH melodrama” να ρίχνει τους τόνους, προτείνοντας και πάλι μια ωραία μελωδία και με το “Ariadne’s Scent” να κοιτά και πάλι προς τη μεριά του χθες, της παράδοσης τέλος πάντων, με έξοχο ρυθμικό παίξιμο και με συναφή breaks από τρομπέτα και πιάνο. Το κλείσιμο με το “Kaiafas”, ένα μαγικό track, με χρήση σουρντίνας, είναι ό,τι πρέπει για το τέλος... επιστέγασμα ενός άλμπουμ υψηλών προδιαγραφών και αξιώσεων.
Επαφή: www.trumpetfishrecords.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 584

2/7/2024
Κανείς δεν ασχολιόταν με τον Γιάννη Μπελτέκα στο μέσο της δεκαετίας του ’90. Μετά τον πήραν χαμπάρι οι διάφοροι και άρχισαν να λένε το ένα και το άλλο. Εγώ, στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» του ’96 δεν είχα αξιολογήσει μόνο, όπως έπρεπε και του άξιζε, τον πρώτο δίσκο του από το 1981, αλλά είχα αναρωτηθεί κιόλας... «πού άραγε να βρίσκεται σήμερα ο Γιάννης Μπελτέκας;»... επισημαίνοντας από τότε το γεγονός πως ο αξιόλογος αυτός τραγουδοποιός είχε εξαφανισθεί από παντού, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του.

Όσα έγραφα τότε, το ’96, για τον Γιάννη Μπελτέκα, τα επαναλαμβάνω και τώρα, στη νέα έκδοση του «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία...

1/7/2024
Πριν από λίγες μέρες πέθανε μια πολύ σπουδαία τραγουδίστρια από τα σέβεντις, η Γεωργία Λόγγου (ας είναι αναπαυμένη). Από τις μεγάλες, αλλά αγνοημένες φωνές, η Λόγγου συνδέεται με πολλά ωραία τραγούδια, αλλά και με ένα τουλάχιστον θρυλικό, το «Μόναχο 74 (Η μάνα η Τούρκα η μάνα η Γκρέκα») του παλιού ρόκερ Δημήτρη Μηλιού, σε στίχους Κωστή Μαλκότση. Το τραγούδι αυτό είχε γίνει τεράστια επιτυχία το 1975, όταν το τραγούδησε ο Μανώλης Αγγελόπουλος – και όσοι ζούσαν τότε και θυμούνται θα το επιβεβαιώσουν.

Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι ο Αγγελόπουλος ήταν ο πρώτος που το τραγούδησε, αλλά μετά από ένα ψιλοψάξιμο που έκανα έχω τη γνώμη πως η εκτέλεση της Γεωργίας Λόγγου από το LP των Μηλιού-Μαλκότση «Στα Νότια και στα Βόρεια» [Sonora, 1975] είναι μάλλον η πρώτη (ακούτε στα σχόλια). Το τραγούδι γνώρισε σχεδόν αμέσως πολλές διασκευές, το είπε και η Λόγγου σε 45άρι με άλλη ενορχήστρωση, αλλά έχω τη γνώμη πως η εκτέλεση στο LP είναι εκείνη που προηγείται.
Δύσκολο θέμα πάντως, για να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά...

1/7/2024
Στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία, θα διαβάσεις και για τον περίφημο Ιταλό Guidone. Δεν γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να μην θεωρούνται κομμάτι της ελληνικής ποπ και του ροκ, όταν είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα των σίξτις, όταν ηχογραφούσαν ακόμη και LP για ελληνικές εταιρείες, όταν επηρέαζαν έλληνες μουσικούς, όταν έγραφαν κομμάτια με τον τίτλο “Parakalo Glyphada” και όταν πρωταγωνιστούσαν στα πάρτυ με το “Sha… la la la”. 

Το κεφάλαιο «Ξένοι στη Ελλάδα» είναι εξίσου ενδιαφέρον με όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια του νέου «Ραντεβού στο Κύτταρο»...

29/6/2024
Δίχως στέγη, δίχως νόμο... [Δώρα Σιτζάνη - Κυνηγημένοι Εραστές]

28/6/2024
Δύο μήνες στα ράφια και τους πάγκους των βιβλιοπωλείων κλείνει σήμερα το «Ραντεβού στο Κύτταρο». Το βιβλίο, για μη λογοτεχνικό, πάει πολύ καλά και αυτό είναι μια επιτυχία οπωσδήποτε, που οφείλεται σ’ εσάς.
Εν τω μεταξύ στην Πολιτεία εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη θέση των πωλήσεων, ανάμεσα σε όλα τα βιβλία Τέχνης (θέατρο, μουσική, κινηματογράφος κ.λπ.) το τελευταίο δίμηνο... και αυτό, όσο να ’ναι, είναι ένα βαρόμετρο.
Εδώ η λίστα με τα δέκα πρώτα, όπως την κοπιάρω από το σάιτ του βιβλιοπωλείου...
1. Ραντεβού στο Κύτταρο / Η ελληνική ποπ και ροκ μουσική μέσα από τη δισκογραφία της 1965-1982 (2η έκδοση αναθεωρημένη) ΤΡΟΥΣΑΣ ΦΩΝΤΑΣ, Εκδότης: ΟΓΔΟΟ MUSIC GROUP
2. Καλησπέρα και καλή βραδιά / Η βιογραφία του Βασίλη Καρρά ΚΑΝΟΥΣΗΣ ΘΑΝΟΣ, Εκδότης: ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ
3. Στα φώτα / Η πορεία στο θρυλικό Actors Studio και άλλες ιστορίες ζωής, συνομιλίες με τη Νατάσα Μπαστέα ΜΑΝΩΛΙΚΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, Εκδότης: ΑΡΜΟΣ
4. Διάφανα κρίνα / Έγινε η απώλεια συνήθειά μας ΣΑΡΡΗΣ ΘΑΝΟΣ Εκδότης: ΟΞΥ
5. Η ιστορία της τέχνης σε 21 γάτες GOULD NIA, Εκδότης: ΦΟΥΡΦΟΥΡΙ
6. Σάρα Κέιν Άπασα Όλα τα έργα Εκδότης: ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ
7. Ο θείος Βάνιας CHEKHOV ANTON, Εκδότης: ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ
8. Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ FO DARIO (NOBEL 1997), Εκδότης: ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
9. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ, BECKETT SAMUEL (NOBEL 1969), Εκδότης: ΥΨΙΛΟΝ / ΒΙΒΛΙΑ
10. Ο καθρέφτης και το μαχαίρι ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΜΑΝΟΣ [Συνθέτης], Εκδότης: ΙΚΑΡΟΣ

28/6/2024
Αυτή τη φωτό –τα πόδια είναι του Απόστολου Νικολαΐδη– όταν την είχα πρωτοδεί, ολόκληρη, δεν την είχα προσέξει καλά. Έπρεπε να ζουμάρω, για να δω πως ανάμεσα στο πιατικό, σαν πράσινες οάσεις, χάσκουν τα δολάρια. Και δεν λέμε εδώ για μονοδόλαρα, αλλά για κατοστάρια (αφού φαίνεται καθαρά ο Φραγκλίνος).

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο φάρμακο απ’ αυτό. Όσοι τα ’χετε πετάτε τα, για να μη σας τα φάνε οι γιατροί.

28/6/2024
To «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] δεν είναι γραμμένο μόνο για τις παλιοσειρές και τους συλλέκτες, που... τα ξέρουν όλα. Αν και έχω τη γνώμη πως όλοι θα βρουν στο βιβλίο κάτι που δεν το ξέρουν ή που δεν το έχουν εκτιμήσει όπως πρέπει.

Το βιβλίο είναι γραμμένο και για τους νεότερους ανθρώπους, που δεν ξέρουν πολλά (λογικό), και που θέλουν να μάθουν και για τα τελείως επισκιασμένα ονόματα – να πάρουν μια σωστή γραμμή από το «Ραντεβού...» και να προχωρήσουν παρακάτω, μόνοι τους, μετά. Να ανακαλύψουν φερ’ ειπείν τους Gravel, στη σελίδα 331, το πρώτο (στη δισκογραφία) ελληνικό «σαμπαθικό» συγκρότημα...

27/6/2024
Τραγουδάρα. Από τις κορυφαίες φωνές που βγήκανε στα έιτις η Γιάννα. Και ο Τόκας ως ρόκερ είχε ξεκινήσει, και το κομμάτι το ακούω σαν φολκ-ροκ, σαν Fairports των 80s ή έστω Fruupp ή Gryphon...
https://www.youtube.com/watch?v=zBfzEomgT58

27/6/2024
Όταν αναφέρθηκα για πρώτη φορά στην Τζέσσικα στο Δισκορυχείον, το 2013, γράφοντας «ύμνους» για το φοβερό ποπ άλμπουμ της «Έλα τώρα... που δε θες...» από το 1977, κάτι αγράμματοι περί τα μουσικά έπεσαν να με φάνε. Όσοι όμως δείχνουν καλή πίστη σ’ αυτά που γράφω (και πιάνουν το νόημα) πήγαν και άκουσαν και συμφώνησαν μαζί μου πως το LP αυτό είναι ένα από τα διαχρονικά αριστουργήματα της ελληνικής ποπ (ασυζητητί στην κορυφαία 10άδα όλων των εποχών).

Φυσικά η Τζέσσικα πρωταγωνιστεί, και με το παραπάνω, και στο νέο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, παίρνοντας, μ’ αυτό το καταπληκτικό άλμπουμ της, τη θέση που της πρέπει και στη βιβλιογραφία.

26/6/2024
Η πρώτη και η καλύτερη εκτέλεση ενός θρυλικού τραγουδιού - και θρυλικού 45αριού συνάμα, γιατί έχει και το φοβερό "Χρόνια πολλά" στην άλλη πλευρά.
Μουσική Γεράσιμος Λαβράνος, στίχοι Γιάννης Αργύρης...
https://www.youtube.com/watch?v=qTLal04Ou5E

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΟΥΡΓΟΥΛΙΟΣ επίλογος

Ο Αλέξανδρος Γουργουλιός είναι ένας νέος λαϊκός-έντεχνος τραγουδοποιός, που τώρα εμφανίζεται μέσω ενός CD επτά τραγουδιών, που αποκαλείται «Επίλογος» [Μετρονόμος, 2024].
Έχοντας ακούσει τον δίσκο αρκετές φορές το πρώτο που θέλω να σημειώσω είναι το «στενό» σχήμα, που χρησιμοποιεί ο Γουργουλιός, για να αποδοθούν τα κομμάτια του. Έχουμε λοιπόν μπάσο, ντραμς, και μπουζούκια, συν πιάνο, σε όλα τα τραγούδια. Δεν ξέρω αν τα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν άπαντα σ’ ένα σέσιον, όμως η σφιχτή ενορχηστρωτική δομή προς τα εκεί παραπέμπει.
Νομίζω πως πρέπει να επανα-ανακαλύψουμε αυτό το μοτίβο, και να αποφεύγουμε, όσο είναι εφικτό, τις... πλουμιστές ενορχηστρώσεις, με τις προσθήκες ενός οργάνου εδώ, ενός οργάνου εκεί και ενός παραπέρα, ηχογραφημένα σε άσχετους χρόνους και χώρους, που έρχονται εις γάμου κοινωνίαν μόνο κατά την διάρκεια της μείξης.

Ο Γουργουλιός, μένοντας σ’ αυτή την παμπάλαια πρακτική (οι ρεμπέτες κι οι λαϊκοί ηχογραφούσαν έτσι – ούτε καν οι «έντεχνοι») κερδίζει ένα πρώτο μεγάλο στοίχημα. Ο δίσκος του να έχει ταυτότητα, σαν άκουσμα. Να είναι σαφής και να μην αναλώνεται σε άσκοπα οργανικά crossovers.
Μία δεύτερη παρατήρηση. Η απουσία νέων καλών στιχουργών, και κατ’ επέκτασιν στίχων, οδηγεί τον Γουργουλιό να καταφύγει στην ποίηση. Έτσι νομίζω... και καλά κάνει. Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν πως οι ποιητές δεν πρέπει να αγγίζονται, ούτε από εκείνους που νομίζουν πως μόνον οι μεγάλοι συνθέτες θα πρέπει να αγγίζουν τους μεγάλους ποιητές. Ο τραγουδοποιός δεν πρέπει να κωλώνει, ούτε να έχει αναστολές. Οφείλει, βεβαίως, να μελετά, να κατανοεί και να προβληματίζεται –άλλο αυτό– προσεγγίζοντας τον ποιητικό λόγο με τον δικό του, ηθικό και προσωπικό, τρόπο.
Αυτό πράττει και ο Γουργουλιός εδώ, μελοποιώντας Αναγνωστάκη, Καρούζο, Ουράνη, Πατρίκιο, Σεφέρη και ακόμη τους νεότερους ποιητές Κώστα Τσιούφη και Διονύση Τζαρέλλα. Επίσης ο Γουργουλιός δεν εμποδίζεται από τίποτα, προκειμένου να προβεί κι αυτός σε μια προσέγγιση του ποιήματος του Σεφέρη «Ο τόπος μας είναι κλειστός», που είχε μελοποιήσει ανεπανάληπτα ο Γιάννης Μαρκόπουλος, πίσω στο 1973. Και το κάνει «προσωπικά» βεβαίως, μέσω ενός ιδιότυπου ζεϊμπέκικου.
Οι μελοποιήσεις του Γουργουλιού, τώρα, είναι ασυζητητί γλαφυρές, και επιρροές μπορείς να αναζητήσεις σε συνθέτες σαν τους Χρήστο Λεοντή, Γιάννη Μαρκόπουλο, Ηλία Ανδριόπουλο κ.ά.
Ο δίσκος βγάζει περαιτέρω μια ερασιτεχνική αύρα, θυμίζοντας «έντεχνα» άλμπουμ, κυρίως ανεξάρτητων παραγωγών, από τη δεκαετία του ’80. Βεβαίως, και σε αντίθεση μ’ εκείνα, ο «Επίλογος» είναι καλοηχογραφημένος και προσεγμένος στο μέτρο του δυνατού ή και περισσότερο απ’ αυτό, με τους δύο τραγουδιστές, τον Βασίλη Προδρόμου και την Μαριάνα Κατσιμίχα, να στέκονται «καλά», πάνω στα μέτρα, τόσο εκφραστικά όσο και τεχνικά. Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στο συνθετικό κομμάτι (δεν το συζητάμε αυτό), όμως εδώ υπάρχει και ταλέντο, που ήδη καταγράφεται με θετικό τρόπο.
Ο «Επίλογος» του Αλέξανδρου Γουργουλιού είναι ένα στιβαρό, παλιομοδίτικο άλμπουμ, με όλα τα τραγούδια του να στέκονται «γερά» και «σταθερά» – και εξ αιτίας αυτών των χαρακτηριστικών του ο δίσκος έχει το ενδιαφέρον που έχει.
Επαφή: www.metronomos.gr

LUNG τεύχος #21, Μάιος 2024

Το LUNG συνεχίζει την περιοδική πορεία του, έχοντας το νέο 21ο τεύχος του σε κυκλοφορία, πάντα στο γνωστό σχήμα με τις 112 γεμάτες σελίδες και με το εξ ίσου γεμάτο CD-R, με τα 15 ελληνικά και ξένα ροκ ή γενικώς ροκ tracks (επιλεγμένα από διάφορα labels).

Όσα έχουμε γράψει στο παρελθόν για το LUNG ισχύουν και για το παρόν τεύχος φυσικά, και σε σχέση με την ύλη του και σε σχέση με την κυκλοφορία του αυτή καθ’ αυτή – γεγονότα, αμφότερα, που επιβεβαιώνουν την ανεξαρτησία του περιοδικού.
Η ύλη πολλή και πλούσια και σ’ αυτό το τεύχος, με πάμπολλα κείμενα στο γνωστό στυλ τού LUNG – με στόχευση, δηλαδή, στην εναλλακτική σκηνή και στις ποικίλες εκφάνσεις της, που γειτνιάζουν πάντα με το ροκ.
Τα κείμενα τώρα, χοντρικά, χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Είναι οι παρουσιάσεις-δισκοκριτικές, είναι τα αφιερώματα και είναι και οι συνεντεύξεις. Επίσης, ένας άλλος διαχωρισμός θα μπορούσε να αφορά τα θέματα τα σχετικά με την εγχώρια σκηνή, όπως κι εκείνα που έρχονται «απ’ έξω».
Το αφιέρωμα, πάντως, που κυριαρχεί στο παρόν τεύχος είναι εκείνο για τα 150 καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας 2000-2010 (“00s / 150 Albums of the Decade”), που καταλαμβάνει πολλές σελίδες, ξεκινώντας από το άλμπουμ 150 (Songs: Ohia – The Magnolia Electric Co.), φθάνοντας στο νούμερο 100 (Sonic Youth – Sonic Nurse), προχωρώντας στο άλμπουμ 50 (Deerhunter – Microcastle), στο άλμπουμ 10 (Boards of Canada – Geogaddi) και από ’κει στην πρωτιά... Εκατόν πενήντα δίσκοι είναι αυτοί (με τα αντίστοιχα κείμενά τους), ενώ ανάμεσα θα δείτε και μερικούς ελληνικούς – και σωστά δηλαδή, αφού έλληνες συντάκτες φτιάχνουν την λίστα. (Να πούμε, ακόμη, πως καταγράφονται και οι επιμέρους λίστες των συντακτών, απλώς με τους τίτλους των δίσκων).
Πέρα, τώρα, από την 150άδα αξία έχουν και τα υπόλοιπα θέματα του LUNG, όπως οι συνεντεύξεις με τους Grails, Illegal Operation, Sivert Høyem, Προκόπη Τζίλη / Poeta Negra, Matt Elliott, Raining Pleasure κ.ά., οι αναφορές στους Steve Albini (το LUNG υπόσχεται αφιέρωμα σε επόμενο τεύχος), Ty Segall, Maruja κ.λπ.

Πολύ ενδιαφέρον, φυσικά, έχει και το CD-R με tracks από ελληνικά (2 By Bukowski, Empty Frame, Moa Bones, Mona Kana, Bhukhurah κ.ά.) και ξένα ονόματα (Maruja, Grails, Tim Hecker, Matt Elliott κ.ά.), που έτσι όπως τ’ ακούς στο δισκάκι... συναρπάζουν.
Δεν σταματάει να βγαίνει καλή μουσική, στο χώρο του ευρύτερου ροκ, και οι επιλογές του LUNG (στο χαρτί και το δισκάκι) απλώς το επιβεβαιώνουν. 

Το έχουμε γράψει κι άλλες φορές γι’ αυτό το πολύ περιποιημένο fanzine και το ξαναλέμε. Μία πολύ καλή προσπάθεια.
Επαφή: www.lungfanzine.gr